Enerzair Breezhaler (114 µg+46 µg+136 µg)/dawkę proszek do inhalacji w kapsułkach twardych

1 kaps. zawiera 150 µg indakaterolu (w postaci octanu), 63 µg bromku glikopironiowego (odpowiadającego 50 µg glikopironium) i 160 µg furoinianu mometazonu. Każda dawka dostarczona (dawka, która wydostaje się z ustnika inhalatora) zawiera 114 µg indakaterolu (w postaci octanu), 58 µg bromku glikopironiowego  (odpowiadającego 46 µg glikopironium) i 136 µg furoinianu mometazonu. Preparat zawiera laktozę jednowodną.

Preparat do stosowania wziewnego - skojarzenie indakaterolu, długo działającego agonisty receptora beta₂-adrenergicznego (LABA), glikopironium, długo działającego antagonisty receptorów muskarynowych (LAMA) i furoinianu mometazonu, czyli syntetycznego kortykosteroidu wziewnego (ICS). Po inhalacji, indakaterol wykazuje miejscowe działanie rozszerzające oskrzela w płucach. Indakaterol jest częściowym agonistą ludzkiego receptora beta₂-adrenergicznego, o nanomolarnym potencjale. W wyizolowanym oskrzelu ludzkim indakaterol wykazuje szybki początek działania i długi okres działania. Glikopironium działa przez blokowanie zwężającego oskrzela działania acetylocholiny na komórki mięśni gładkich dróg oddechowych, powodując rozszerzenie dróg oddechowych. Bromek glikopironiowy jest antagonistą receptorów muskarynowych wykazującym do nich duże powinowactwo. W badaniach wiązania kompetycyjnego bromek glikopironiowy wykazywał 4- do 5-krotnie większą selektywność w stosunku do ludzkich receptorów M3 i M1 niż do ludzkiego receptora M2. Furoinian mometazonu jest syntetycznym kortykosteroidem o wysokim powinowactwie do receptorów dla glikokortykosteroidów i miejscowych właściwościach przeciwzapalnych. W warunkach in vitro furoinian mometazonu hamuje uwalnianie leukotrienów z leukocytów u pacjentów z alergią. W hodowlach komórkowych furoinian mometazonu wykazywał silne działanie hamujące syntezę i uwalnianie IL-1, IL-5, IL-6 i TNF-alfa. Jest także silnym inhibitorem wytwarzania leukotrienów i wytwarzania przez Th2 cytokin IL-4 i IL-5 w ludzkich limfocytach T CD4+. Po inhalacji leku mediana czasu do wystąpienia maksymalnego stężenia indakaterolu, glikopironium i furoinianu mometazonu w osoczu wyniosła odpowiednio około 15 min, 5 min i 1 h. Oszacowano, że bezwzględna biodostępność po inhalacji skojarzenia tych leków wynosi około 45% dla indakaterolu, 40% dla glikopironium i mniej niż 10% dla furoinianu mometazonu. Wiązanie indakaterolu z białkami ludzkiej surowicy i osocza wynosi odpowiednio 94,1 do 95,3% oraz 95,1 do 96,2%, glikopironium - 38-41% oraz furoinianu mometazonu - 98%-99%. UGT1A1 jest główną izoformą, która metabolizuje indakaterol; CYP3A4 jest dominującym izoenzymem odpowiedzialnym za hydroksylację indakaterolu. Liczne izoenzymy CYP uczestniczą w przemianach oksydacyjnych glikopironium. Hydroliza do M9 jest prawdopodobnie katalizowana przez enzymy należące do rodziny cholinesteraz. Część dawki podanego wziewnie furoinianu mometazonu, która jest połykana i wchłaniana z przewodu pokarmowego jest w znacznym stopniu metabolizowana do licznych metabolitów. Nie wykryto w osoczu żadnych głównych metabolitów. Furoinian mometazonu jest metabolizowany przez CYP3A4 w mikrosomach ludzkiej wątroby. Stężenie indakaterolu w surowicy krwi zmniejsza się w sposób wielofazowy ze średnim końcowym T_0,5 wynoszącym 45,5-126 h; efektywny T_0,5, obliczany na podstawie kumulacji indakaterolu po podaniu wielokrotnym wynosi 40-52 h. Stężenia glikopironium w osoczu zmniejszały się w sposób wielofazowy; średni T_0,5 w fazie końcowej wynosi 33-57 h. Znakowana radioizotopem dawka leku przyjęta w inhalacji doustnej jest wydalana głównie z kałem (74%) i w mniejszym stopniu z moczem (8%).

W podtrzymującym leczeniu astmy u dorosłych pacjentów, u których nie uzyskano odpowiedniej kontroli choroby w wyniku podtrzymującego leczenia skojarzonego długo działającym β₂-mimetykiem i kortykosteroidem wziewnym podawanym w dużych dawkach, u których wystąpiło co najmniej jedno zaostrzenie astmy w poprzednim roku.

Nadwrażliwość na substancje czynne lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

Lek można stosować w czasie ciąży tylko wtedy, gdy spodziewane korzyści dla pacjentki uzasadniają potencjalne ryzyko dla płodu. Dane dotyczące stosowania leku i jego poszczególnych substancji czynnych (indakaterolu, glikopironium i furoinianu mometazonu) u kobiet w ciąży są niewystarczające, aby określić, czy istnieje ryzyko. Dane dotyczące obecności indakaterolu, glikopironium lub furoinianu mometazonu w ludzkim mleku, wpływu na niemowlę karmione piersią lub wpływu na laktację nie są dostępne. Inne wziewne kortykosteroidy podobne do furoinianu mometazonu przenikają do mleka ludzkiego. Indakaterol, glikopironium i mometazonu furoinian wykryto w mleku szczurów podczas laktacji. Wykazano, że stężenie glikopironium w mleku karmiących szczurów było do 10 razy większe niż stężenie we krwi samic po podaniu dożylnym. Należy podjąć decyzję czy przerwać karmienie piersią czy przerwać leczenie, biorąc pod uwagę korzyści z karmienia piersią dla dziecka i korzyści z leczenia dla matki. Badania wpływu na reprodukcję oraz inne dane uzyskane podczas badań na zwierzętach nie dają podstaw do obaw dotyczących wpływu leku na płodność samców lub samic.

Wziewnie. Zalecana dawka to inhalacja 1 kaps. raz na dobę. Maksymalna zalecana dawka to 114 µg/46 µg/136 µg raz na dobę. Lek należy podawać o tej samej porze każdego dnia; można go podawać niezależnie od pory dnia. W razie pominięcia dawki leku, należy ją przyjąć tak szybko, jak to możliwe. Należy pouczyć pacjentów, by nie przyjmowali więcej niż jedną dawkę na dobę. Szczególne grupy pacjentów. Dostosowanie dawki u pacjentów w podeszłym wieku (65 lat lub starszych) nie jest konieczne. Dostosowanie dawki u pacjentów z łagodnymi do umiarkowanych zaburzeniami czynności nerek nie jest konieczne. Należy zachować ostrożność u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek lub ze schyłkową niewydolnością nerek wymagającą dializy. Dostosowanie dawki nie jest konieczne u pacjentów z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby. Brak jest dostępnych danych dotyczących stosowania leku u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby, dlatego należy go stosować u tych pacjentów tylko wtedy, gdy oczekiwane korzyści przewyższają potencjalne ryzyko. Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności leku u dzieci w wieku poniżej 18 lat. Sposób podania. Nie wolno połykać kapsułek. Kapsułki należy podawać wyłącznie za pomocą inhalatora dołączonego do każdego nowego opakowania przepisanego przez lekarza. Należy poinstruować pacjentów, jak prawidłowo przyjmować lek. Pacjentów, u których nie wystąpi poprawa czynności układu oddechowego należy zapytać, czy nie połykają leku zamiast przyjmować go wziewnie. Kapsułki można wyjąć z blistra dopiero tuż przed ich użyciem. W celu zmniejszenia ryzyka kandydozy jamy ustnej i gardła należy zalecić pacjentom po inhalacji płukanie jamy ustnej i gardła wodą, bez jej połykania lub mycie zębów po inhalacji przepisanej dawki.

Nasilenie choroby. Preparatu nie należy stosować do leczenia ostrych objawów astmy, w tym ostrych epizodów skurczu oskrzeli, w przypadku których konieczne jest stosowanie krótko działających leków rozszerzających oskrzela. Zwiększenie stosowania krótko działających leków rozszerzających oskrzela w celu łagodzenia objawów wskazuje na pogorszenie kontroli choroby i wymaga oceny przez lekarza. Pacjenci nie powinni przerywać leczenia bez nadzoru lekarza, ponieważ objawy choroby mogą powrócić po przerwaniu leczenia. Zaleca się, by leczenie nie było nagle przerywane. Jeśli pacjenci stwierdzą, że leczenie jest nieskuteczne, powinni je kontynuować i konieczne zgłosić się po pomoc medyczną. Zwiększone zużycie doraźnych leków rozszerzających oskrzela wskazuje na pogorszenie kontroli choroby podstawowej i uzasadnia ponowną ocenę terapii. Nagłe, postępujące pogorszenie kontroli objawów astmy stanowi potencjalne zagrożenie życia i wymaga pilnej oceny medycznej stanu pacjenta. Nadwrażliwość. Zgłaszano występowanie natychmiastowych reakcji nadwrażliwości po podaniu leku. Jeśli u pacjenta wystąpią objawy sugerujące reakcje alergiczne, zwłaszcza obrzęk naczynioruchowy (w tym trudności w oddychaniu lub przełykaniu, obrzęk języka, warg i twarzy), pokrzywka lub wysypka skórna, należy natychmiast przerwać stosowanie leku i wdrożyć alternatywne leczenie. Paradoksalny skurcz oskrzeli. Podanie leku może powodować paradoksalny skurcz oskrzeli, który może stanowić zagrożenie życia - jeżeli do tego dojdzie, należy natychmiast przerwać leczenie i wdrożyć alternatywną terapię. Wpływ na układ sercowo-naczyniowy. Preparat może mieć klinicznie znamienny wpływ na układ sercowo-naczyniowy u niektórych pacjentów, co wyraża się zwiększeniem tętna serca, ciśnienia tętniczego krwi i (lub) innymi objawami. Jeżeli wystąpią takie objawy, może być konieczne przerwanie leczenia. Należy zachować ostrożność stosując lek u pacjentów z chorobami układu sercowo-naczyniowego (choroba niedokrwienna serca, ostry zawał mięśnia sercowego, zaburzenia rytmu serca, nadciśnienie tętnicze), chorobami przebiegającymi z drgawkami lub tyreotoksykozą oraz u pacjentów, którzy są bardzo wrażliwi na działanie agonistów receptorów beta₂-adrenergicznych. Z udziału w badaniach klinicznych w ramach programu badawczego indakaterolu/glikopironium/furoinianu mometazonu wyłączono pacjentów z niestabilną chorobą niedokrwienną serca, zawałem mięśnia sercowego w wywiadzie w ciągu ostatnich 12 miesięcy, niewydolnością lewej komory klasy III/IV wg NYHA, zaburzeniami rytmu serca, niekontrolowanym nadciśnieniem tętniczym, chorobą naczyń mózgowych lub zespołem wydłużonego odstępu QT w wywiadzie oraz pacjentów leczonych preparatami, o których wiadomo, że wydłużają odstęp QTc - wyniki bezpieczeństwa stosowania w tych populacjach pacjentów uznaje się za nieznane. Zgłaszano, że agoniści receptorów beta₂-adrenergicznych mogą powodować zmiany w zapisie EKG, takie jak spłaszczenie załamka T, wydłużenie odstępu QT oraz obniżenie odcinka ST, chociaż znaczenie kliniczne tych obserwacji nie jest znane. Z tego względu długo działający agoniści receptora beta₂-adrenergicznego (LABA) lub produkty złożone zawierające LABA, takie jak preparat powinny być stosowane z zachowaniem ostrożności u pacjentów ze znanym lub podejrzewanym wydłużeniem odstępu QT lub u pacjentów leczonych preparatami wpływającymi na odstęp QT. Hipokaliemia podczas stosowania agonistów receptorów beta-adrenergicznych. Agoniści receptorów beta₂-adrenergicznych mogą powodować istotną hipokaliemię u niektórych pacjentów, co może potencjalnie wpływać niekorzystnie na układ sercowo-naczyniowy. Zmniejszenie stężenia potasu w surowicy jest zwykle przemijające i nie wymaga suplementacji. U pacjentów z ciężką postacią astmy, niedotlenienie oraz równocześnie stosowane leki mogą nasilać hipokaliemię, co może zwiększać podatność na wystąpienie zaburzeń rytmu serca. W badaniach klinicznych z zastosowaniem indakaterolu/glikopironium/furoinianu mometazonu w zalecanej dawce terapeutycznej nie zaobserwowano istotnej klinicznie hipokaliemii. Hiperglikemia. Inhalacja dużych dawek agonistów receptorów beta₂-adrenergicznych i kortykosteroidów może powodować zwiększenie stężenia glukozy w osoczu. Po rozpoczęciu leczenia preparatem, u pacjentów z cukrzycą należy jeszcze uważniej kontrolować stężenie glukozy w osoczu. Nie badano stosowania leku u pacjentów z cukrzycą typu I lub niekontrolowaną cukrzycą typu II. Działanie przeciwcholinergiczne związane z glikopironium. Należy zachować ostrożność u pacjentów z jaskrą z wąskim kątem przesączania lub zatrzymaniem moczu. Należy przedstawić pacjentom przedmiotowe i podmiotowe objawy ostrej jaskry z wąskim kątem przesączania i poinstruować ich, by zaprzestali leczenia i natychmiast skontaktowali się z lekarzem prowadzącym w przypadku wystąpienia któregokolwiek z tych objawów przedmiotowych lub podmiotowych. Pacjenci z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek. U pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (szacowana szybkość przesączania kłębuszkowego poniżej 30 ml/min/1,73 m²), w tym u pacjentów ze schyłkową niewydolnością nerek wymagających dializy należy zachować ostrożność. Ogólnoustrojowe działania kortykosteroidów. Mogą wystąpić ogólnoustrojowe działania kortykosteroidów wziewnych, zwłaszcza podczas przyjmowania dużych dawek przez dłuższy czas. Wystąpienie tych działań jest dużo mniej prawdopodobne niż w przypadku przyjmowania kortykosteroidów doustnych oraz może być różne u różnych pacjentów i w zależności od preparatu zawierającego kortykosteroid. Możliwe działania ogólnoustrojowe mogą obejmować zespół Cushinga, objawy zespołu Cushinga, zahamowanie czynności nadnerczy, opóźnienie wzrostu u dzieci i młodzieży, zmniejszenie gęstości mineralnej kości, zaćmę, jaskrę i – rzadziej - szereg objawów psychicznych lub dotyczących zachowania, w tym nadmierną aktywność psychoruchową, zaburzenia snu, lęk, depresję lub agresję (zwłaszcza u dzieci). Dlatego ważne jest, by dawka kortykosteroidu wziewnego była najmniejszą dawką pozwalającą utrzymać skuteczną kontrolę objawów astmy. Podczas ogólnoustrojowego i miejscowego (w tym donosowego, wziewnego i wewnątrzgałkowego) stosowania kortykosteroidów mogą wystąpić zaburzenia widzenia. Należy rozważyć skierowanie do okulisty pacjentów zgłaszających się z takimi objawami, jak nieostre widzenie lub inne zaburzenia widzenia, w celu oceny możliwych przyczyn zaburzeń widzenia, mogących obejmować zaćmę, jaskrę lub rzadkie choroby, takie jak centralna surowicza chorioretinopatia (CSCR), zgłaszane po ogólnoustrojowym i miejscowym zastosowaniu kortykosteroidów. Należy zachować ostrożność podając lek pacjentom z gruźlicą płuc i pacjentom z przewlekłymi lub nieleczonymi zakażeniami. Substancje pomocnicze. 1 kaps. zawiera 25 mg laktozy jednowodnej - lek nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, brakiem laktazy lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Niektóre działania niepożądane mogą być ciężkie
Należy przerwać stosowanie leku Enerzair Breezhaler i natychmiast zwrócić się po pomoc lekarską,
jeśli u pacjenta wystąpi którykolwiek z następujących objawów:

Często: mogą wystąpić maksymalnie u 1 na 10 osób
- trudności w oddychaniu lub przełykaniu, obrzęk języka, warg lub twarzy, wysypka skórna,
  świąd i pokrzywka (objawy reakcji alergicznej).

Inne działania niepożądane
Do innych działań niepożądanych zaliczamy działania wymienione poniżej. Jeżeli objawy
niepożądane nasilą się, należy skontaktować się z lekarzem, farmaceutą lub pielęgniarką.

Bardzo często: mogą wystąpić u więcej niż 1 na 10 osób
- ból gardła, katar (zapalenie nosogardła)
- nagłe trudności w oddychaniu i uczucie ucisku w klatce piersiowej, któremu towarzyszy
  świszczący oddech lub kaszel (zaostrzenie astmy)

Często: mogą wystąpić maksymalnie u 1 na 10 osób
- pleśniawki w jamie ustnej (objaw kandydozy). Po przyjęciu dawki leku należy przepłukać jamę
  ustną wodą lub płynem do płukania jamy ustnej, a następnie wypluć płyn. Pomoże to zapobiec
  powstawaniu pleśniawek.
- częsta potrzeba oddawania moczu i ból lub pieczenie podczas oddawania moczu (objawy
  zakażenia układu moczowego)
- ból głowy
- szybkie bicie serca
- kaszel
- zmiana barwy głosu (chrypka)
- biegunka, skurcze brzucha, nudności i wymioty (zapalenie żołądka i jelit)
- ból mięśni, kości lub stawów (objawy bólu mięśniowo-szkieletowego)
- skurcze mięśni
- gorączka
- zakażenie górnych dróg oddechowych
- ból jamy ustnej i gardła

Niezbyt często: mogą wystąpić maksymalnie u 1 na 100 osób
- suchość w jamie ustnej
- wysypka
- duże stężenie cukru we krwi (hiperglikemia)
- swędzenie skóry
- trudności i ból podczas oddawania moczu
- zmętnienie soczewki oka (objawy zaćmy)

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi, farmaceucie lub pielęgniarce. Działania niepożądane
można zgłaszać bezpośrednio do „krajowego systemu zgłaszania” wymienionego w załączniku V.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Nie przeprowadzono specyficznych badań interakcji z indakaterolem/glikopironium/furoinianem mometazonu. Informacje o możliwych interakcjach opierają się na danych o potencjalnych interakcjach każdej z substancji czynnych stosowanych w monoterapii. Preparat należy ostrożnie podawać pacjentom leczonym inhibitorami monoaminooksydazy, trójpierścieniowymi lekami przeciwdepresyjnymi lub innymi lekami, o których wiadomo, że wydłużają odstęp QT, ponieważ ich wpływ na odstęp QT może się nasilić. Preparaty, o których wiadomo, że wydłużają odstęp QT, mogą zwiększać ryzyko arytmii komorowej. Jednoczesne przyjmowanie leków powodujących hipokaliemię, tj. pochodnych metyloksantyn, steroidów lub leków moczopędnych nieoszczędzających potasu, może nasilać potencjalne działanie hipokaliemiczne agonistów receptorów beta₂-adrenergicznych. Leki blokujące receptory beta-adrenergiczne mogą osłabiać lub znosić działanie agonistów receptorów beta₂-adrenergicznych. Preparatu nie należy stosować jednocześnie z lekami blokującymi receptory beta-adrenergiczne, chyba że występują ważne powody do ich stosowania. Jeśli to konieczne, preferowane jest stosowanie beta-adrenolityków o działaniu kardioselektywnym, chociaż podczas ich stosowania należy zachować ostrożność. Hamowanie aktywności CYP3A4 i glikoproteiny P (P-gp) nie ma wpływu na bezpieczeństwo stosowania leku w dawkach terapeutycznych. Hamowanie kluczowych czynników biorących udział w klirensie indakaterolu (CYP3A4 i P-gp) lub klirensie furoinianu mometazonu (CYP3A4) powoduje nawet dwukrotne zwiększenie ogólnoustrojowej ekspozycji na indakaterol lub furoinian mometazonu. Z powodu bardzo małych stężeń w osoczu osiąganych po podaniu wziewnym wystąpienie istotnych klinicznie interakcji z furoinianem mometazonu jest mało prawdopodobne. Jednak istnieje możliwość zwiększonej ekspozycji ogólnoustrojowej na furoinian mometazonu podczas jednoczesnego podawania silnych inhibitorów CYP3A4 (np. ketokonazol, itrakonazol, nelfinawir, rytonawir, kobicystat). W badaniu klinicznym z udziałem zdrowych ochotników cymetydyna, inhibitor transportu kationów organicznych, uważana za mającą udział w wydalaniu glikopironium przez nerki, powodowała zwiększenie całkowitej ekspozycji na glikopironium (AUC) o 22% oraz zmniejszenie klirensu nerkowego o 23%. Na podstawie nasilenia tych zmian nie należy spodziewać się klinicznie istotnych interakcji podczas jednoczesnego stosowania glikopironium z cymetydyną lub innymi inhibitorami transportu kationów organicznych. Jednoczesne podawanie leku z innymi preparatami zawierającymi długo działające leki przeciwmuskarynowe lub długo działających agonistów receptorów beta₂-adrenergicznych nie było badane i nie jest zalecane, ponieważ może nasilać działania niepożądane.

Novartis Poland Sp. z o.o.
ul. Marynarska 15
02-674 Warszawa
22-375-48-88
www.novartis.com/pl-pl/