Epanutin Parenteral 50 mg/ml roztwór do wstrzykiwań

1 ampułka 5 ml zawiera 250 mg fenytoiny sodowej co odpowiada 230 mg fenytoiny. Preparat zawiera glikol propylenowy, etanol 96%, sód.

Pochodna hydantoiny o działaniu przeciwdrgawkowym. Stabilizuje błonę komórkową, wpływa na transport jonów sodowych, wapniowych i potasowych. Hamuje rozprzestrzenianie się korowych wyładowań ogniskowych, przez co zapobiega uogólnianiu się napadu drgawkowego; podwyższa próg drgawkowy. Znosi fazę toniczną, nie wpływa natomiast na fazę kloniczną drgawek. W dawkach terapeutycznych nie ma właściwości uspokajających, działa natomiast przeciwarytmicznie. Po podaniu dożylnym zaczyna działać po około 20 min; T_0,5 wynosi 10-15 h. Z białkami osocza wiąże się w 40-45%. Metabolizowana w wątrobie, wydalana z moczem i kałem w postaci metabolitów.

Stan padaczkowy lub powtarzające się w krótkich odstępach napady padaczkowe. Zapobieganie drgawkom po zabiegach neurochirurgicznych i/lub urazach głowy. Ostre zaburzenia rytmu serca, np. w przypadku leczenia zagrażających życiu komorowych zaburzeń rytmu serca lub zaburzeń rytmu serca w przebiegu zatrucia glikozydami naparstnicy, przy znieczuleniu ogólnym, operacjach kardiochirurgicznych, podczas cewnikowania serca oraz defibrylacji elektrycznej. Fenytoinę stosuje się, gdy nie nastąpiła poprawa kliniczna po podaniu innego leku przeciwarytmicznego, lub gdy istnieje jakikolwiek czynnik, który nie pozwala na podanie innego preparatu. Fenytoina nie wykazuje zwiększenia przeżywalności u pacjentów z komorowymi zaburzeniami rytmu serca.

Nadwrażliwość na składniki leku lub inne hydantoiny. Bradykardia zatokowa, blok zatokowo-przedsionkowy, blok przedsionkowo-komorowy IIst. i IIIst., zespół Adamsa-Stokes`a. Jednoczesne podawanie z delawirdyną (ze względu na możliwość utraty odpowiedzi wirologicznej oraz wykształcenia oporności na delawirdynę lub na leki z grupy nienuklezydowych inhibitorów odwrotnej transkryptazy). Ze względu na wysokie pH roztworu nie należy podawać leku do tętnicy.

Fenytoiny nie należy stosować jako leku pierwszego rzutu podczas ciąży, zwłaszcza we wczesnej ciąży, chyba, że w opinii lekarza potencjalne korzyści przewyższają ryzyko dla płodu. Fenytoina przenika przez barierę łożyskową u ludzi. Ekspozycja na fenytoinę w okresie prenatalnym może zwiększać ryzyko wrodzonych wad rozwojowych oraz innych zaburzeń rozwoju płodu. Ekspozycja na fenytoinę u kobiet w ciąży wiąże się z częstością występowania poważnych wad rozwojowych płodu 2-3-krotnie wyższą niż w populacji ogólnej, w której częstość ta wynosi 2-3%. Wady rozwojowe, w tym rozszczepy wargi i (lub) podniebienia, wady serca, wady twarzoczaszki, niedorozwój paznokci i palców oraz zaburzenia wzrostu (w tym małogłowie i niedobór wzrostu w okresie prenatalnym), zgłaszano jako oddzielne lub jako występujące w przebiegu płodowego zespołu hydantoinowego u dzieci urodzonych przez kobiety z padaczką, które stosowały fenytoinę w czasie ciąży. U dzieci urodzonych przez kobiety z padaczką, które podczas ciąży stosowały fenytoinę w monoterapii lub w skojarzeniu z innymi lekami przeciwpadaczkowymi, zgłaszano również zaburzenia neurorozwojowe (sprzeczne wyniki badań). Potencjalne zagrożenie, jakie stanowią dla płodu napady padaczkowe u matki, a zwłaszcza niedotlenienie, powodują konieczność opanowania objawów choroby w jak najkrótszym czasie. Szereg doniesień wskazuje na związek między stosowaniem leków przeciwdrgawkowych przez kobiety z padaczką, a częstszym występowaniem wad wrodzonych u dzieci urodzonych przez te kobiety. Ogromna większość matek przyjmujących leki przeciwdrgawkowe rodzi zdrowe dzieci. Należy zwrócić uwagę, że leków przeciwdrgawkowych nie należy odstawiać u pacjentów, u których lek jest podawany w celu zapobiegania ciężkim napadom padaczkowym, ze względu na duże prawdopodobieństwo wywołania napadów padaczkowych z towarzyszącym niedotlenieniem tkanek i narządów oraz zagrożeniem życia. W indywidualnych przypadkach, gdy ciężkość oraz częstość napadów padaczkowych jest taka, że odstawienie leczenia nie spowoduje poważnego zagrożenia dla pacjentki, można rozważyć przerwanie leczenia przed zajściem w ciążę lub w czasie ciąży, choć nie ma pewności, że nawet niewielkie napady padaczkowe nie stanowią zagrożenia dla rozwijającego się zarodka lub płodu. Lekarz prowadzący może uwzględnić wagę tych przypadków podczas leczenia czy doradzania chorym na padaczkę kobietom w wieku rozrodczym. Istnieją pojedyncze doniesienia o nowotworach złośliwych, łącznie z neuroblastomą, u dzieci, których matki otrzymywały fenytoinę podczas ciąży. Leku nie należy stosować u kobiet w ciąży, z wyjątkiem przypadków, w których zachodzi ku temu konieczność kliniczna. W takiej sytuacji, o ile to możliwe, pacjentkę należy poinformować o ryzyku dla płodu. W stosownych przypadkach kobietom w ciąży należy udzielić informacji na temat innych możliwych sposobów leczenia. U dużego odsetka pacjentek podczas ciąży obserwowano częstsze napady padaczkowe z powodu zaburzonego wchłaniania lub metabolizmu fenytoiny. Okresowe oznaczanie stężenia fenytoiny w surowicy jest szczególnie zalecane u kobiet w ciąży leczonych z powodu padaczki, jako wskazówka do odpowiedniego dostosowania dawkowania. Jednak po porodzie będzie prawdopodobnie wskazany powrót do dawki stosowanej pierwotnie. U noworodków, których matki w czasie ciąży przyjmowały fenytoinę, obserwowano w ciągu pierwszych 24 h po urodzeniu powikłania krwotoczne. Może temu zapobiec (lub skorygować) poprzez podawanie witaminy K. Zaleca się podawanie witaminy K matce przed porodem oraz niemowlęciu po urodzeniu. Fenytoina jest teratogenna u szczurów, myszy i królików. Przyjmowanie leku przez kobiety karmiące piersią nie jest zalecane, ponieważ fenytoina w niewielkim stopniu przenika do mleka ludzkiego. Stężenie fenytoiny w mleku ludzkim wynosi w przybliżeniu 1/3 stężenia tego leku we krwi matki. Kobiety w wieku rozrodczym, które nie planują zajścia w ciążę, należy poinformować o konieczności stosowania w trakcie leczenia skutecznych metod antykoncepcji. Fenytoina może negatywnie wpływać na skuteczność hormonalnych środków antykoncepcyjnych. Zagrożenia związane ze stosowaniem glikolu propylenowego jako substancji pomocniczej: chociaż nie wykazano toksycznego wpływu glikolu propylenowego na reprodukcję lub rozwój potomstwa ani u zwierząt, ani u ludzi, może on przenikać do płodu i mleka ludzkiego. W związku z tym leku nie należy stosować w tej populacji, chyba że inne metody leczenia są nieskuteczne lub nie są tolerowane. W badaniach u zwierząt fenytoina nie miała bezpośredniego wpływu na płodność.

Dożylnie. Konieczne jest monitorowanie zapisu EKG, ciśnienia tętniczego krwi, stanu naurologicznego oraz regularne badanie stężenia fenytoiny we krwi pacjenta. Należy prowadzić obserwację w kierunku objawów depresji oddechowej. Pozajelitowy bolus fenytoiny należy podawać z prędkością nie przekraczającą 50 mg/min u osób dorosłych, do dużej żyły, igłą dużego kalibru lub przez cewnik dożylny. W celu podania we wlewie lek należy rozcieńczyć w 50-100 ml fizjologicznego roztworu soli, z końcowym stężeniem fenytoiny w roztworze nie przekraczającym 10 mg/ml. Ze względu na powolne tempo podawania fenytoiny, do szybkiej kontroli napadów będą zwykle potrzebne inne procedury, m.in. równoczesne podawanie dożylnie benzodiazepiny albo dożylnego, krótko działającego barbituranu. Stan padaczkowy lub powtarzające się w krótkich odstępach napady padaczkowe. Dorośli i młodzież od 13 lat: dawka początkowa – 1 ampułka (230 mg fenytoiny) dożylnie z maksymalną prędkością 0,5 ml/min. Gdyby drgawki nie ustąpiły po 20-30 min dawkę można powtórzyć. Po ustąpieniu drgawek można podawać dożylnie 230 mg fenytoiny co 1,5-6 h. W celu uzyskania szybkiego nasycenia lekiem można podać maksymalną dawkę dobową 17 mg/kg mc. Dzieci do 12 lat: w pierwszej dobie maksymalna dawka dobowa wynosi 30 mg/kg mc., w drugiej dobie 20 mg/kg mc., w trzeciej 10 mg/kg mc. U noworodków lek należy wstrzykiwać powoli dożylnie w dawce 1 do 3 mg/kg mc./min, a u dzieci w dawce 1 do 3 mg/kg mc./min lub 50 mg/min, cokolwiek podawane jest wolniej. Lek zawiera 2,072 g glikolu propylenowego w 5 ml roztworu. W związku z tym dawka nasycająca fenytoiny wynosząca 20 mg/kg mc. zawiera 165,6 mg/kg mc. glikolu propylenowego. U noworodków i niemowląt w wieku 1 roku lub młodszych może to powodować działania niepożądane. Zapobieganie drgawkom po zabiegach neurochirurgicznych i/lub urazach głowy. Dorośli i młodzież od 13 lat: 1-2 ampułki tj. 230-460 mg fenytoiny na dobę dożylnie z maksymalną prędkością 0,5 ml/min. Dzieci do 12 lat: 5-6 mg/kg mc. z szybkością wstrzykiwania zmniejszoną odpowiednio do masy ciała i wieku dziecka. Lek zawiera 2,072 g glikolu propylenowego w 5 ml roztworu. W związku z tym dawka nasycająca fenytoiny wynosząca 20 mg/kg mc. zawiera 165,6 mg/kg mc. glikolu propylenowego. U noworodków i niemowląt w wieku 1 roku lub młodszych może to powodować działania niepożądane. Ostre zaburzenia rytmu serca (tylko w sytuacjach wymagających nagłej pomocy): dawka 3,5-5 mg/kg mc dożylnie z prędkością 30-50 mg/min. W razie potrzeby dawkę można powtórzyć. Zazwyczaj wystarczająca jest całkowita dawka dobowa 700-1000 mg. Czas trwania terapii zależy od choroby podstawowej i jej przebiegu. Jest on nieograniczony, pod warunkiem, że lek jest dobrze tolerowany. Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów w podeszłym wieku klirens fenytoiny jest nieznacznie zmniejszony, dlatego mogą być wymagane mniejsze dawki lub zmniejszona częstość podawania leku. U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby konieczne może być zmniejszenie dawki podtrzymującej, aby zapobiec kumulacji preparatu i toksyczności. Ostrożnie stosować u osób w podeszłym wieku lub ciężko chorych – częściej narażone są na ciężkie powikłania związane ze zbyt szybkim podaniem produktu lub zbyt dużą jego dawką.

Ostrożnie stosować u osób w podeszłym wieku lub ciężko chorych - częściej narażone są na ciężkie powikłania związane ze zbyt szybkim podaniem leku lub zbyt dużą jego dawką. Należy zachować szczególną ostrożność u pacjentów w okresie pierwszych 3 mies. po zawale mięśnia sercowego oraz u pacjentów z ograniczoną wydolnością serca (objętość wyrzutowa lewej komory poniżej 35%). Ostrożnie stosować u pacjentów z niedociśnieniem. Notowano występowanie toksyczności miejscowej (w tym zespołu "Purpurowej rękawiczki"); należy unikać nieprawidłowego podawania podskórnego lub okołonaczyniowego. Domięśniowe podanie fenytoninymoże spowodować ból, martwicę oraz tworzenia się ropnia w miejscu wstrzyknięcia. Ostrożnie stosować u pacjentów z przebytym poważnym uszkodzeniem komórek krwi i szpiku kostnego. U pacjentów przyjmujących leki przeciwdrgawkowe, w tym fenytoinę, zgłaszano zespół nadwrażliwości (HSS) lub osutkę polekową z eozynofilią i objawami ogólnymi (DRESS) potencjalnie zagrażające życiu. Początkowe objawy mogą przypominać ostrą infekcję wirusową i pojawiają się zazwyczaj się 2-4 tyg. od pierwszej ekspozycji na lek. Pacjentami o podwyższonym ryzyku wystąpienia HSS/DRESS są osoby rasy czarnej, u których zespół ten już kiedyś wystąpił, lub wystąpił w ich rodzinie, oraz pacjenci z obniżoną odpornością. Fenytoina może powodować rzadkie, ale zagrażające życiu ciężkie skórne działania niepożądane dotyczące skóry (SCAR) (np. ostra uogólniona osutka krostkowa (AGEP), złuszczające zapalenie skóry, zespół Stevensa-Johnsona (SJS), toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka (TEN) i zespół DRESS). W takich przypadkach lek należy odstawić i nigdy więcej nie podawać. Jeżeli wysypka jest łagodniejsza (odropodobna lub płonicopodobna) leczenie można ponowić po zupełnym ustąpieniu wysypki. Istnieją ograniczone dowody, że obecności ludzkiego antygenu leukocytarnego HLA-B*1502 może być czynnikiem ryzyka dla rozwoju zespołu Stevensa-Johnsona lub toksyczno-martwiczego oddzielania się naskórka u pacjentów pochodzenia azjatyckiego, przyjmujących fenytoinę. U pacjentów HLA-B*1502 pozytywnych należy rozważyć leczenie alternatywnymi środkami o podobnej dostępności. Klinicznokontrolne badania asocjacyjne całego genomu, w których wzięli udział pacjenci z Tajwanu, Japonii, Malezji i Tajlandii, wykazały zwiększone ryzyko ciężkich niepożądanych reakcji skórnych u nosicieli wariantu CYP2C9*3, o zmniejszonej zdolności metabolicznej. Dane pochodzące z literatury wskazują, że jednoczesne przyjmowanie fenytoiny, napromieniowanie czaszki i zmniejszanie dawek kortykosteroidów może być związane z wystąpieniem rumienia wielopostaciowego i (lub) zespołu SJS lub TEN. Fenytoina jest metabolizowana przez CYP2C9, enzym cytochromu P450 (CYP). Pacjenci będący nosicielami wariantów genetycznych CYP2C9*2 lub CYP2C9*3, o zmniejszonej zdolności metabolicznej (umiarkowanie lub słabo metabolizujący substraty CYP2C9), mogą być narażeni na ryzyko zwiększonego stężenia fenytoiny w osoczu, a wskutek tego zwiększonej toksyczności. U pacjentów, o których wiadomo, że są nosicielami alleli CYP2C9*2 lub *3, o zmniejszonej zdolności metabolicznej, zaleca się dokładne monitorowanie odpowiedzi klinicznej. U pacjentów tych może również zaistnieć konieczność monitorowania stężenia fenytoiny w osoczu. Fenytoina nie jest skuteczna w leczeniu napadów nieświadomości (petit mal). Jeżeli występują jednocześnie napady toniczno-kloniczne (typu grand mal) oraz napady nieświadomości (typu petit mal) konieczne jest zastosowanie leczenia skojarzonego. U pacjentów leczonych fenytoiną zgłaszano przypadki obrzęku naczynioruchowego. Stosowanie fenytoiny należy natychmiast przerwać, jeśli u pacjenta wystąpią objawy obrzęku naczynioruchowego, takie jak obrzęk twarzy, jamy ustnej oraz górnych dróg oddechowych. U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby konieczne może być zmniejszenie dawki podtrzymującej, aby zapobiec kumulacji preparatu i toksyczności. Fenytoina nie jest wskazana w leczeniu napadów spowodowanych hipoglikemią lub innymi zaburzeniami metabolitycznymi (może wpływać na metabolizm glukozy i hamować uwalnianie insuliny). Zaleca się zachować ostrożność podczas leczenia pacjentów z cukrzycą. Ryzyko hepatotoksyczności i innych reakcji nadwrażliwości na fenytoinę może być większe u pacjentów rasy czarnej. U pacjentów z chorobami nerek lub wątroby oraz u pacjentów z hipoalbuminemią należy zachować ostrożność podczas interpretacji całkowitego stężenia fenytoiny w osoczu, ze względu na zwiększoną frakcję niezwiązanej fenytoiny. Stężenie niezwiązanej fenytoiny może być zwiększone także u pacjentów z hiperbilirubinemią. W tych populacjach pacjentów bardziej użyteczne mogą być informacje na temat stężenia fenytoiny niezwiązanej. Lek może nasilać objawy u osób chorujących na porfirię. Należy monitorować pacjentów pod kątem wystąpienia myśli i zachowań samobójczych. Fenytoina podawana kobietom w ciąży może powodować uszkodzenie płodu. Nie należy jej podawać kobietom w wieku rozrodczym (kobiety powinny być poinformowane o ryzyku dla płodu). Ze względu na indukcję enzymów lek może powodować brak skuteczności terapeutycznej hormonalnych środków antykoncepcyjnych. Substancje pomocnicze. 5 ml roztworu zawiera 400,0 mg 96% etanolu. Lek jest szkodliwy dla osób uzależnionych od alkoholu. Stężenie alkoholu we krwi może różnić się w zależności od wskazania i populacji; podanie dawki nasycającej wynoszącej 15 mg/kg mc. osobie dorosłej o mc. 70 kg spowodowałoby narażenie na etanol wynoszące 24 mg/kg mc., co może zwiększyć stężenie alkoholu we krwi o ok. 4,0 mg/100 ml; podanie dawki nasycającej wynoszącej 20 mg/kg mc. dziecku o mc. 25 kg spowodowałoby narażenie na etanol wynoszące 32 mg/kg mc., co może zwiększyć stężenie alkoholu we krwi o ok. 5,3 mg/100 ml. Preparat zawiera 2,072 g glikolu propylenowego w 5 ml roztworu. Podanie dawki glikolu propylenowego wynoszącej 1 mg/kg mc./dobę niemowlętom w wieku <4 tyg. oraz dawki 50 mg/kg mc./dobę dzieciom w wieku <5 lat jednocześnie z jakimkolwiek substratem dehydrogenazy alkoholowej, na przykład etanolem, w tym innymi lekami zawierającymi glikol propylenowy, może spowodować ciężkie działania niepożądane u noworodków oraz działania niepożądane u dzieci w wieku <5 lat. W związku z tym u każdego pacjenta indywidualnie należy ocenić stosunek korzyści do ryzyka. Biorąc pod uwagę ilość glikolu propylenowego zawartą w każdych 5 ml roztworu preparatu, dawka nasycająca fenytoiny wynosząca 20 mg/kg mc. podana pacjentowi pediatrycznemu w leczeniu stanu padaczkowego będzie zawierała 165,6 mg/kg mc. glikolu propylenowego. U każdego pacjenta należy indywidualnie ocenić bilans korzyści i ryzyka. Przyjmowanie glikolu propylenowego w ilości 50 mg/kg mc./dobę może stwarzać dodatkowe zagrożenia u kobiet w ciąży i karmiących piersią. Z tego powodu preparatu nie należy stosować w tej populacji, chyba że inne metody leczenia są nieskuteczne albo nie są tolerowane przez pacjentkę. Długotrwałe stosowanie (>24 h) może spowodować toksyczne działanie glikolu propylenowego (w tym hemolizę, depresję OUN, hiperosmolalność, kwasicę mleczanową i niewydolność nerek), zwłaszcza u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek i (lub) wątroby w wywiadzie albo w przypadku jednoczesnego stosowania z innymi lekami zawierającymi glikol propylenowy lub substratem dehydrogenazy alkoholowej. Pacjentów należy monitorować pod kątem występowania toksycznego działania glikolu propylenowego, w tym należy u nich wykonywać pomiar luki osmolarnej i anionowej i (lub) stężenia kwasu mlekowego. Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek i (lub) wątroby powinni pozostawać pod kontrolą lekarza z powodu rożnych działań niepożądanych przypisywanych glikolowi propylenowemu stosowanemu w ilości wynoszącej 50 mg/kg mc./dobę, takich jak zaburzenia czynności nerek (ostra martwica kanalików nerkowych), ostra niewydolność nerek i zaburzenia czynności wątroby. W wyniku stosowania dużych dawek lub długotrwałego podawania glikolu propylenowego w ilości 500 mg/kg mc./dobę zgłaszano różne zdarzenia niepożądane. Preparat zawiera 22,04 mg (0,96 mmol) sodu w 5 ml roztworu.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Zgłaszano następujące działania niepożądane (częstość nieznana - nie może być określona na podstawie
dostępnych danych):

Zaburzenia układu nerwowego:
Najczęstsze objawy występujące podczas leczenia fenytoiną, zazwyczaj zależne są od dawki.
Należą do nich: oczopląs, bezład ruchowy, niewyraźna mowa, zaburzona koordynacja, splątanie, ospałość
oraz zawroty głowy, bezsenność, przemijająca nerwowość, drżenie mięśni oraz bóle głowy; parestezje
(zaburzenia czucia w postaci mrowienia, pieczenia skóry), senność, rzadko dyskinezy (nieskoordynowane
i niezależne od woli ruchy kończyn, warg, języka) w tym pląsawica, dystonia (nakładanie się na
zamierzone ruchy pacjenta mimowolnych skurczów mięśni odpowiedzialnych zarówno za zginanie, jak
i prostowanie kończyn), drżenia rąk; obwodowa polineuropatia czuciowa (uszkodzenie nerwów
obwodowych) - głównie u pacjentów długotrwale przyjmujących fenytoinę; napady toniczne (nagły
skurcz całego ciała, lub grupy mięśni, towarzyszy im utrata przytomności i upadek), zaburzenia smaku.
Zgłaszano również zanik móżdżku, a działanie to było bardziej prawdopodobne u pacjentów, u których
stosowano fenytoinę w dużych dawkach i długotrwale.

Zaburzenia serca:
Zatrzymanie akcji serca/zatrzymanie krążenia, bradykardia (rzadkoskurcz) i niedociśnienie, ciężkie
reakcje kardiotoksyczne oraz przypadki zgonów z zahamowaniem przewodnictwa przedsionkowo-
komorowego oraz migotaniem komór.
Ciężkie powikłania występują najczęściej u pacjentów w podeszłym wieku lub pacjentów ciężko chorych.

Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia:
Zaburzenia czynności układu oddechowego z zatrzymaniem akcji oddechowej włącznie, zapalenie płuc.

Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania:
Reakcje nadwrażliwości, reakcje rzekomoanafilaktyczne, anafilaksja, miejscowe podrażnienie, stan
zapalny oraz tkliwość; martwica oraz oddzielanie tkanki martwiczej od tkanki zdrowej po wstrzyknięciu
podskórnym lub okołonaczyniowym (należy unikać wstrzyknięć podskórnych i okołonaczyniowych).
Zgłaszano także obrzęk, przebarwienia i ból występujące w miejscu wstrzyknięcia (opisywano to jako
„Zespół Purpurowej Rękawiczki”).

Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej:
Objawy skórne, którym czasami towarzyszy gorączka, obejmują: wysypki, pokrzywkę; rzadziej pozostałe
rodzaje zapalenia skóry; cięższe objawy (mogą mieć skutek śmiertelny): pęcherzowe, złuszczające lub
plamicze zapalenie skóry, toczeń rumieniowaty. Bardzo rzadko zagrażające życiu wysypki skórne,
powodujące tworzenie się pęcherzy (które mogą występować w jamie ustnej i na języku) - zespół
Stevensa-Johnsona oraz toksyczno martwicze oddzielanie się naskórka (patrz punkt 2).

Zaburzenia krwi i układu chłonnego:
Rzadkie przypadki chorób układu krwiotwórczego, również ze skutkiem śmiertelnym.
Małopłytkowość (zmniejszenie liczby płytek krwi), leukopenia (zmniejszenie liczby białych krwinek),
granulocytopenia (zmniejszenie liczby granulocytów obojętnochłonnych), agranulocytoza (niedobór
granulocytów) oraz niedokrwistość aplastyczna (związana z zahamowaniem czynności szpiku lub bez
zahamowania czynności szpiku); makrocytoza (nadmierne zwiększenie się średniej objętości erytrocytów)
oraz niedokrwistość megaloblastyczna (spowodowana niedoborem witaminy B12 lub kwasu foliowego);
często powiększenie węzłów chłonnych (miejscowe lub uogólnione), w tym łagodny przerost węzłów
chłonnych, rzekomy chłoniak, chłoniaki (choroby nowotworowe układu chłonnego); zmniejszenie liczby
określonego rodzaju krwinek czerwonych (aplazja czysto czerwonokrwinkowa).

Zaburzenia żołądka i jelit:
Ostra niewydolność wątroby, toksyczne zapalenie wątroby oraz uszkodzenie wątroby, nudności, wymioty,
zaparcia.

Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej:
Zgrubienie rysów twarzy, powiększenie ust, przerost dziąseł; nadmierne owłosienie, zapalenie
wielostawowe. Rzadko choroba Peyroniego (skrzywienie prącia) oraz przykurcz Dupuytrena (przygięcie
palca lub palców ręki). Zaburzenia kostne łącznie z osteopenią, osteoporozą („rozrzedzenie” kości) oraz
złamania. Należy skontaktować się z lekarzem lub farmaceutą w przypadku długoterminowej terapii
lekami przeciwpadaczkowymi, osteoporozy lub przyjmowania steroidów.

Zaburzenia układu immunologicznego:
Zespół nadwrażliwości, w rzadkich przypadkach prowadzący do zgonu (objawy obejmują m.in.: bóle
stawów, gorączkę, zaburzenia czynności wątroby, powiększenie węzłów chłonnych i wysypkę); toczeń
rumieniowaty układowy; zmiany martwicze w tętnicach; wysypki skórne oraz toksyczne uszkodzenia
wątroby u czarnoskórych pacjentów; ciężkie reakcje nadwrażliwości na leki, charakteryzujące się
wysypką skórną, gorączką, powiększeniem węzłów chłonnych i uszkodzeniem narządów wewnętrznych.
Trudności w oddychaniu, obrzęk szyi, twarzy lub warg.

Zaburzenia nerek i dróg moczowych:
Śródmiąższowe zapalenie nerek.

Przyjmowanie fenytoiny może zaburzać wyniki badań czynności tarczycy.

Dzieci i młodzież
Działania niepożądane u dzieci i młodzieży występują z podobną częstością jak u dorosłych. Przerost
(polekowy) dziąseł występuje częściej u dzieci i młodzieży oraz u osób nieutrzymujących odpowiedniej
higieny jamy ustnej.

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi, farmaceucie lub pielęgniarce. Działania niepożądane
można zgłaszać bezpośrednio do podmiotu odpowiedzialnego lub do Departamentu Monitorowania
Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów
Medycznych i Produktów Biobójczych
Al. Jerozolimskie 181C
02-222 Warszawa
tel.: + 48 22 49 21 301
faks: + 48 22 49 21 309
Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl

Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu lub przedstawicielowi
podmiotu odpowiedzialnego.

Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Substancje, które mogą zwiększać stężenie fenytoiny w surowicy krwi: alkohol w znacznych ilościach, leki przeciwbólowe/przeciwzapalne jak: azapropazon, fenylobutazon, salicylany; halotan; leki przeciwbakteryjne (chloramfenikol, erytromycyna, izoniazyd, sulfadiazyna, sulfametyzol, sulfafenazol, sulfisoksazol, sulfonamidy), leki przeciwdrgawkowe (felbamat, okskarbazepina, walproinian sodu, sukcynoimidy, topiramat), leki przeciwgrzybicze (amfoterycyna B, flukonazol, itrakonazol, ketokonazol, mykonazol, worykonazol), leki przeciwnowotworowe (fluorouracyl, kapecytabina), benzodiazepiny/leki psychotropowe (chlorodiazepoksyd, diazepam, disulfiram, metylofenidat, trazodon, wiloksazyna), blokery kanału wapniowego/leki sercowo-naczyniowe (amiodaron, dikumarol, dilitiazem, nifedypina, tiklopidyna), cymetydyna, fluwastatyna, estrogeny, takrolimus, tolbutamid, omeprazol, inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny (fluoksetyna, fluwoksamina, sertralina). Substancje mogące zmniejszać stężenie fenytoiny w surowicy: przewlekle nadużywany alkohol, leki przeciwbakteryjne (ryfampina, cyproflokascyna), wigabatryna, leki przeciwnowotworowe jak: bloemycyna, karboplatyna, cisplatyna, doksorubicyna, metotreksat; leki antywirusowe jak: fosamprenawir, nelfinawir, rytonawir; teofilina, rezerpina, kwas foliowy, diazoksyd, dziurawiec (nie należy stosować równocześnie z fenytoiną). Substancje o zmiennym wpływie – zmniejszające lub zwiększające stężenie fenytoiny: cyprofloksacyna, leki przeciwdrgawkowe jak: karbamazepina, fenobarbital, walproinian sodu, kwas walproinowy; leki psychotropowe jak: chlorodiazepoksyd, diazepam, fenotiazyna. Substancje, których stężenie w osoczu i/lub działanie może być przez fenytoinę zmienione: leki przeciwbakteryjne jak: doksycyklina, ryfampina, tetracyklina; doustne leki przeciwzakrzepowe (stężenie w surowicy i (lub) działanie może być zmniejszane przez fenytoinę): apiksaban, dabigatran, edoksaban, rywaroksaban; pochodne kumaryny - antykoagulanty: warfaryna; leki przeciwdrgawkowe jak: karbamazepina, lakozamid (stężenie w surowicy i (lub) działanie może być zmniejszane przez fenytoinę), lamotrygina, fenobarbital, walproinian sodu, kwas walproinowy; leki przeciwgrzybicze jak: azole, pozakonazol, worykonazol, leki przeciwpasożytnicze jak: albendazol, prazykwantel; teniposyd; leki przeciwpłytkowe jak: tikagrelor (stężenie w surowicy i (lub) działanie może być zmniejszane przez fenytoinę); leki antywirusowe jak: delawirdyna, efawirenz, fosamprenawir, indynawir, lopinawir/rytonawir, nelfinawir, rytonawir, sakwinawir; teofilina; blokery kanału wapniowego/leki sercowo-naczyniowe jak: digitoksyna, digoksyna, meksyletyna, nikardypina, nimodypina, nisoldypina, kwinidyna, werapamil; warfaryna; furosemid; inhibitory reduktazy HMG-CoA jak: atorwastatyna, fluwastatyna, symwastatyna; estrogeny i doustne środki antykoncepcyjne; dizoksyd; leki zwiotczające mięśnie jak: alkuronium, cisatrakurium, pankuronium, rokuronium, wekuronium; metadon; doustne leki przeciwcukrzycowe jak: chloropropamid, gliburyd, tolbutamid; leki psychotropowe/przeciwdepresyjne jak: klozapina, paroksetyna, kwatiapina, sertralina; witamina D. Jednoczesne podawanie fenytoiny i walproinianu wiązało się ze zwiększonym ryzykiem hiperamonemii spowodowanej stosowaniem walproinianu. Pacjentów leczonych jednocześnie tymi dwoma lekami należy monitorować pod kątem objawów hiperamonemii.

Viatris Healthcare Sp. z o.o.
ul. Postępu 21B
02-676 Warszawa
[email protected]
www.viatris.pl