Ertapenem Eugia 1 g proszek do sporządzania koncentratu roztworu do infuzji 1 g

1 fiolka zawiera 1 g ertapenemu (w postaci ertapenemu sodowego). Każda fiolka zawiera około 6 mEq sodu (około 137 mg).

Antybiotyk β-laktamowy z grupy karbapenemów. Ertapenem hamuje syntezę bakteryjnej ściany komórkowej poprzez przyłączanie się do białek wiążących penicylinę (PBP). W przypadku bakterii Escherichia coli lek ma największe powinowactwo do PBP 2 i 3. Zwykle wrażliwe szczepy - bakterie tlenowe Gram-dodatnie: gronkowce wrażliwe na metycylinę (w tym Staphylococcus aureus), Streptococcus agalactiae, S. pneumoniae, S. pyogenes; bakterie tlenowe Gram-ujemne: Citrobacter freundii, Enterobacter aerogenes, E. cloacae, Escherichia coli, Haemophilus influenzae, H. parainfluenzae, Klebsiella oxytoca, K. pneumoniae, Moraxella catarrhalis, Morganella morganii, Proteus mirabilis, P. vulgaris, Serratia marcescens; bakterie beztlenowe: Clostridium spp. (z wyjątkiem C. difficile), Eubacterium spp., Fusobaterium spp., Peptostreptococcus spp., Porphyromonas asaccharolytica, Prevotella spp. Szczepy, które w przypadku nabytej oporności mogą stanowić problem - bakterie tlenowe Gram-dodatnie: gronkowce metycylinooporne; bakterie beztlenowe: Bacteroides fragilis oraz gatunki z grupy B. fragilis. Organizmy o naturalnej oporności – bakterie tlenowe Gram-dodatnie: Corynebactrium jeikeium; bakterie z rodzaju Enterococcus (w tym E. faecalis i E. faecium); bakterie tlenowe Gram-ujemne: Aeromonas spp., Acinetobacter spp., Burkholderia cepacia, Pseudomonas aeruginosa, Stenotrophomonas maltophilia; bakterie beztlenowe: Lactobacillus spp.; inne: Chlamydia spp., Mycoplasma spp., Rickettsia spp., Legionella spp. Gronkowce metycylinooporne (w tym MRSA) są zawsze oporne na beta-laktamy. Nie określono skuteczności preparatu w leczeniu pozaszpitalnego zapalenia płuc wywołanego przez szczepy Streptococcus pneumoniae oporne na penicylinę. Ertapenem wiąże się z białkami osocza w 92-95%. Jest wydalany w 80% z moczem w postaci niezmienionej (około 38%) i w postaci metabolitów (około 37%) oraz z kałem (około 10%). T_0,5 we krwi wynosi około 4 h (u dzieci w wieku od 3 miesięcy do 12 lat - około 2,5 h).

Leczenie. Do stosowania u dzieci i młodzieży (od 3 mies. do 17 lat) oraz u osób dorosłych w leczeniu wymienionych poniżej zakażeń, jeśli wywołane zostały przez bakterie wrażliwe lub bardzo prawdopodobnie wrażliwe na ertapenem i jeśli konieczne jest leczenie preparatem podawanym pozajelitowo: zakażenia w obrębie jamy brzusznej; pozaszpitalne zapalenie płuc; ostre zakażenia ginekologiczne; zakażenia skóry i tkanek miękkich w przypadku stopy cukrzycowej. Zapobieganie. Lek jest wskazany w zapobieganiu zakażeniu miejsca operowanego po planowym zabiegu chirurgicznym okrężnicy lub odbytnicy. Należy przestrzegać oficjalnych zaleceń dotyczących odpowiedniego stosowania leków przeciwbakteryjnych.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Nadwrażliwość na którykolwiek lek przeciwbakteryjny z grupy karbapenemów. Ciężka nadwrażliwość (np. reakcja anafilaktyczna, ciężka reakcja skórna) na inny lek przeciwbakteryjny z grupy beta-laktamów (np. penicylin lub cefalosporyn).

Preparatu nie należy stosować podczas ciąży, chyba że potencjalne korzyści przeważają nad ewentualnym zagrożeniem dla płodu. Ertapenem przenika do mleka ludzkiego. Ze względu na możliwość niekorzystnego oddziaływania na noworodka kobiety nie powinny karmić piersią w okresie przyjmowania ertapenemu. Brak odpowiednich, dobrze kontrolowanych badań klinicznych dotyczących wpływu stosowania ertapenemu na płodność u mężczyzn i kobiet. W badaniach przedklinicznych nie stwierdzono występowania jakiegokolwiek bezpośredniego lub pośredniego szkodliwego wpływu na płodność.

Dożylnie. Leczenie. Dorośli i młodzież (w wieku 13-17 lat): 1 g raz na dobę. Niemowlęta i dzieci (w wieku od 3 mies. do 12 lat): 15 mg/kg mc. 2 razy na dobę (nie należy podawać więcej niż 1 g/dobę). Zapobieganie. Dorośli: aby zapobiec zakażeniom miejsca operowanego po planowym zabiegu chirurgicznym okrężnicy lub odbytnicy, zaleca się zakończyć podawanie pojedynczej dawki dożylnej wynoszącej 1 g w ciągu 1 h przed cięciem chirurgicznym. Szczególne grupy pacjentów. Nie określono dotychczas bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności leku u dzieci w wieku poniżej 3 miesięcy (dane nie są dostępne). Lek można stosować w celu leczenia zakażeń u dorosłych pacjentów z zaburzeniami czynności nerek o nasileniu łagodnym do umiarkowanego. U pacjentów z klirensem kreatyniny >30 ml/min/1,73 m² pc. nie ma konieczności zmiany dawkowania. Ertapenemu nie należy stosować u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek. Brak danych dotyczących stosowania u dzieci i młodzieży z zaburzeniami czynności nerek. Dane dotyczące bezpieczeństwa stosowania i skuteczności ertapenemu u pacjentów hemodializowanych nie są wystarczające, aby można było określić odpowiednie dawkowanie - z tego względu ertapenemu nie należy stosować u tych pacjentów. Nie zaleca się zmiany dawkowania ertapenemu u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby. U osób w podeszłym wieku należy stosować zalecaną dawkę leku z wyjątkiem pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek. Sposób podawania. Przed podaniem lek należy rozpuścić, a następnie rozcieńczyć. Lek należy podawać we wlewie dożylnym trwającym 30 min. Terapia trwa zazwyczaj 3-14 dni. Czas leczenia może się jednak różnić w zależności od rodzaju i stopnia nasilenia zakażenia oraz od wywołującego je patogenu bądź patogenów. O ile jest to wskazane, po stwierdzeniu poprawy klinicznej ertapenem można zmienić na odpowiedni preparat przeciwbakteryjny przyjmowany doustnie. Instrukcja dotycząca przygotowania preparatu przed podaniem: patrz charakterystyka produktu leczniczego.

Nadwrażliwość. U pacjentów przyjmujących antybiotyki z grupy beta-laktamów opisywano ciężkie reakcje nadwrażliwości (anafilaktyczne), niekiedy prowadzące do zgonu. Ryzyko wystąpienia takich reakcji jest większe u osób z nadwrażliwością na liczne alergeny w wywiadzie. Przed rozpoczęciem leczenia ertapenemem należy zebrać szczegółowy wywiad dotyczący występowania w przeszłości reakcji nadwrażliwości na penicyliny, cefalosporyny i inne antybiotyki beta-laktamowe oraz na inne alergeny. W przypadku wystąpienia reakcji alergicznej na ertapenem należy natychmiast przerwać podawanie leku. Ciężkie reakcje anafilaktyczne wymagają podjęcia natychmiastowego leczenia. Nadkażenie. Podczas długotrwałego stosowania ertapenemu może dojść do nadmiernego namnożenia drobnoustrojów niewrażliwych na lek. Ważne jest regularne ocenianie stanu pacjenta. Jeśli podczas terapii wystąpi zakażenie innym drobnoustrojem, należy podjąć odpowiednie leczenie. Zapalenie jelita grubego związane z przyjmowaniem antybiotyku. Podczas stosowania ertapenemu obserwowano występowanie związanego z przyjmowaniem antybiotyku zapalenia jelita grubego i rzekomobłoniastego zapalenia jelita grubego o stopniu nasilenia od łagodnego do zagrażającego życiu. Z tego względu istotne jest, aby brać pod uwagę powyższą diagnozę u pacjentów, u których po podaniu leków przeciwbakteryjnych występuje biegunka. W takim przypadku należy rozważyć przerwanie terapii i zastosowanie swoistego leczenia przeciwko Clostridium difficile. Nie należy podawać leków, które hamują perystaltykę jelit. Napady drgawek. Podczas badania klinicznego u dorosłych pacjentów leczonych z zastosowaniem ertapenemu (1 g raz na dobę) obserwowano napady drgawek w czasie leczenia lub w okresie 14 dni dalszej obserwacji. Napady drgawek występowały najczęściej u pacjentów w wieku podeszłym oraz z wcześniejszymi zaburzeniami OUN (np. zmiany chorobowe mózgu lub przebyte napady drgawek) i (lub) z zaburzoną czynnością nerek. Podobne obserwacje odnotowano po wprowadzeniu leku do obrotu. Jednoczesne stosowanie z kwasem walproinowym. Nie zaleca się jednoczesnego stosowania ertapenemu i kwasu walproinowego/walproinianu sodowego. Suboptymalna ekspozycja. Na podstawie dostępnych danych nie można wykluczyć, że podczas zabiegów chirurgicznych trwających dłużej niż 4 h, co miało miejsce tylko w kilku przypadkach, pacjenci mogli być narażeni na suboptymalne stężenie ertapenemu i w konsekwencji na ryzyko ewentualnego niepowodzenia leczenia - należy zachować ostrożność w tak wyjątkowych przypadkach. Uwagi dotyczące stosowania w szczególnych populacjach. Doświadczenie kliniczne w zakresie stosowania ertapenemu w leczeniu ciężkich zakażeń jest ograniczone. W badaniach klinicznych dotyczących leczenia pozaszpitalnego zapalenia płuc u osób dorosłych, u 25% spośród ocenianych pacjentów leczonych ertapenemem przebieg choroby był ciężki (zdefiniowany wskaźnikiem nasilenia zapalenia płuc > III). W badaniu klinicznym dotyczącym leczenia ostrych zakażeń ginekologicznych u osób dorosłych, u 26% ocenianych pacjentek leczonych ertapenemem przebieg choroby był ciężki (zdefiniowany jako gorączka ≥ 39^oC i (lub) bakteriemia); u 10 pacjentek występowała bakteriemia. W badaniu klinicznym dotyczącym leczenia zakażeń występujących w obrębie jamy brzusznej u osób dorosłych, u 30% spośród ocenianych pacjentów leczonych ertapenemem występowało uogólnione zapalenie otrzewnej, a u 39% zakażenia o innym umiejscowieniu niż wyrostek robaczkowy, w tym: żołądka, dwunastnicy, jelita cienkiego, jelita grubego i pęcherzyka żółciowego. Liczba pacjentów włączonych do badania ze wskaźnikiem APACHE II ≥ 15 była ograniczona. Skuteczność leczenia w tej grupie pacjentów nie została określona. Nie określono skuteczności stosowania preparatu w leczeniu pozaszpitalnego zapalenia płuc wywołanego przez penicylinooporne szczepy Streptococcus pneumoniae. Skuteczność ertapenemu w leczeniu zakażeń rozwijających się w przypadku stopy cukrzycowej z jednoczesnym zapaleniem szpiku kostnego nie została ustalona. Jest stosunkowo mało doświadczeń dotyczących stosowania ertapenemu u dzieci w wieku <2 lat; w tej grupie wiekowej wskazana jest szczególna ostrożność podczas określania wrażliwości organizmów chorobotwórczych na ertapenem. Brak dostępnych danych dotyczących stosowania u dzieci w wieku <3 miesięcy. Encefalopatia. Notowano przypadki encefalopatii związane ze stosowaniem ertapenemu. Jeśli podejrzewa się występowanie encefalopatii indukowanej ertapenemem (np. na podstawie mioklonii, drgawek, zaburzeń stanu psychicznego, obniżonego poziomu świadomości), należy rozważyć przerwanie leczenia ertapenemem. Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek są bardziej narażeni na wystąpienie encefalopatii indukowanej ertapenemem, której ustępowanie może być długotrwałe. Substancja pomocnicza. Lek zawiera 137 mg sodu na fiolkę, co stanowi 6,85% zalecanego przez WHO maksymalnego dziennego spożycia 2 g sodu przez osobę dorosłą.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Osoby dorosłe w wieku 18 lat i starsze:

Od czasu wprowadzenia leku do obrotu zgłaszano występowanie ciężkich reakcji alergicznych (reakcji
anafilaktycznych) i zespołów nadwrażliwości (reakcji alergicznych objawiających się wysypką,
gorączką, nieprawidłowymi wynikami badań krwi). Pierwsze objawy ciężkiej reakcji alergicznej mogą
obejmować obrzęk twarzy i (lub) gardła. W przypadku wystąpienia takich objawów należy
natychmiast zwrócić się do lekarza, ponieważ może być konieczna natychmiastowa pomoc medyczna.

Często (mogą wystąpić u nie więcej niż 1 na 10 osób):
• ból głowy;
• biegunka, nudności, wymioty;
• wysypka, świąd;
• powikłania w obrębie żyły, do której podawano lek (w tym zapalenie, tworzenie się guzków,
  obrzęk w miejscu wstrzyknięcia lub wysięk płynu do tkanek i skóry wokół miejsca
  wstrzyknięcia);
• zwiększenie liczby płytek krwi;
• zmiany wyników badań czynności wątroby.

Niezbyt często (mogą wystąpić u nie więcej niż 1 na 100 osób):
• zawroty głowy, senność, bezsenność, splątanie, napad drgawek;
• niskie ciśnienie krwi, zwolniona czynność serca;
• skrócony oddech, ból gardła;
• zaparcie, zakażenia jamy ustnej wywołane przez drożdżaki, biegunka związana
  z przyjmowaniem antybiotyku, zarzucanie kwaśnego soku żołądkowego, suchość w jamie
  ustnej, niestrawność, utrata apetytu;
• zaczerwienienie skóry;
• upławy i podrażnienie pochwy;
• ból brzucha, zmęczenie, zakażenie grzybicze, gorączka, obrzęk/obrzmienie, ból w klatce
  piersiowej, zaburzenia smaku;
• zmiany wyników niektórych badań laboratoryjnych krwi i moczu.

Rzadko (mogą wystąpić u nie więcej niż 1 na 1 000 osób):
• zmniejszenie liczby białych krwinek, zmniejszenie liczby płytek krwi;
• niskie stężenie glukozy we krwi;
• pobudzenie, niepokój, depresja, drżenia;
• zaburzenia rytmu serca, podwyższone ciśnienie tętnicze krwi, krwawienie, przyspieszona
  czynność serca;
• przekrwienie błony śluzowej nosa, kaszel, krwawienie z nosa, zapalenie płuc, nieprawidłowe
  szmery oddechowe, świszczący oddech;
• zapalenie pęcherzyka żółciowego, trudności w połykaniu, nietrzymanie stolca, żółtaczka,
  zaburzenia czynności wątroby;
• zapalenie skóry, zakażenia grzybicze skóry, złuszczanie się skóry, zakażenia rany
  pooperacyjnej;
• skurcz mięśni, ból barku;
• zakażenie dróg moczowych, zaburzenie czynności nerek;
• poronienie, krwawienie z dróg rodnych;
• uczulenie, ogólne złe samopoczucie, zapalenie otrzewnej w obrębie miednicy mniejszej, zmiany
  w obrębie białkówki oka, omdlenia;
• skóra w miejscu wstrzyknięcia może stać się twarda;
• obrzęk naczyń krwionośnych skóry.

Częstość nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych):
• omamy;
• zaburzenia świadomości;
• zmiany stanu psychicznego (m.in. zachowania agresywne, majaczenie, dezorientacja, inne
  zmiany psychiczne);
• nieprawidłowe ruchy;
• osłabienie mięśni;
• niestabilny chód;
• przebarwienia zębów.

Odnotowano również przypadki występowania zmian wyników niektórych badań laboratoryjnych
krwi.

W przypadku pojawienia się wypukłych lub wypełnionych płynem plam na dużej powierzchni ciała
należy niezwłocznie poinformować o tym lekarza lub pielęgniarkę.

Dzieci i młodzież (w wieku od 3 miesięcy do 17 lat):

Często (mogą wystąpić u nie więcej niż 1 na 10 osób):
• biegunka;
• zapalenie pieluszkowe skóry;
• ból w miejscu wlewu;
• zmiany liczby krwinek białych;
• zmiany wyników badań czynności wątroby.

Niezbyt często (mogą wystąpić u nie więcej niż 1 na 100 osób):
• ból głowy;
• napadowe zaczerwienienia twarzy, wysokie ciśnienie; czerwone lub purpurowe, płaskie,
  maleńkie plamki podskórne;
• stolce o zmienionej barwie, smoliste stolce;
• zaczerwienienie skóry, wysypka skórna;
• pieczenie, świąd, zaczerwienienie i ciepło w miejscu wlewu, zaczerwienienie w miejscu
  wstrzyknięcia;
• zwiększenie liczby płytek krwi;
• zmiany wyników niektórych badań laboratoryjnych krwi.

Częstość nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych):
• omamy;
• zmiany stanu psychicznego (m.in. zachowania agresywne).

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie. Działania niepożądane można zgłaszać
bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych
Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych,
Al. Jerozolimskie 181C, 02-222 Warszawa, tel.: + 48 22 49 21 301, faks: + 48 22 49 21 309, strona
internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl

Działania niepożądane można zgłaszać również przedstawicielowi podmiotu odpowiedzialnego.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Interakcje z innymi lekami będące wynikiem hamowania klirensu zależnego od glikoproteiny P lub cytochromu P (CYP) są mało prawdopodobne. Zgłaszano przypadki zmniejszenia stężenia kwasu walproinowego poniżej zakresu wartości terapeutycznych podczas stosowania kwasu walproinowego jednocześnie ze środkami należącymi do grupy karbapenemów. Zmniejszenie stężenia kwasu walproinowego może prowadzić do niedostatecznej kontroli napadów padaczkowych; dlatego nie zaleca się jednoczesnego stosowania ertapenemu i kwasu walproinowego/walproinianiu sodowego i należy rozważyć podanie innych leków przeciwbakteryjnych lub przeciwdrgawkowych.

Aurovitas Pharma Polska Sp. z o.o.
ul. Sokratesa 13 D/27
01-909 Warszawa
www.aurovitas.pl