Gentamycin Krka 40 mg/ml roztwór do wstrzykiwań i (lub) infuzji

1 ml roztworu zawiera 40 mg gentamycyny w postaci siarczanu. Preparat zawiera p-hydroksybenzoesan metylu (E 218), p-hydraksybenzoesan propylu (E 216), pirosiarczyn sodu (E 223).

Antybiotyk aminoglikozydowy. Gentamycyna działa bakteriobójczo, wiąże się z większymi i mniejszymi podjednostkami rybosomów i w ten sposób hamuje syntezę białek w komórce bakteryjnej. Gatunki wrażliwe na gentamycynę - bakterie Gram-dodatnie: Staphylococcus aureus, Staphylococcus epidermidis, Staphylococcus saprophyticus (również szczepy oporne na penicylinę i metycylinę), Listeria monocytogenes; bakterie Gram-ujemne: Escherichia coli, Enterobacter spp., Klebsiella spp., Proteus spp. - indolo-dodatni i indolo-ujemny, Salmonella spp., Shigella spp., Providencia spp., Serratia spp., Citrobacter spp., Hafnia spp., Edwardsiella spp., Arizona spp., Pseudomonas aeruginosa, Brucella spp., Moraxella spp., Pasteurella multocida, Francisella tularensis, Acinetobacter calcoaceticus, Aeromonas spp., Campylobacter pylori, Campylobacter jejuni. Po podaniu domięśniowym gentamycyna wchłania się dobrze i całkowicie, osiągając maksymalne stężenie we krwi w ciągu 30-90 min. Słabe ukrwienie mięśnia zmniejsza wchłanianie. Po wlewie trwającym 20-30 min stężenie we krwi jest takie, jak po domięśniowym podaniu jednakowej dawki. W 25% wiąże się z białkami osocza. Gentamycyna przenika do tkanek prawie wszystkich narządów (m.in. mięśnia sercowego, wątroby, mięśni, rogówki i cieczy wodnistej oka, nerek; w nerkach kumuluje się 40% całkowitej ilości antybiotyku w organizmie). Umiarkowanie przenika do wydzieliny drzewa oskrzelowego, płynu maziowego, żółci. Słabo przenika do gruczołu krokowego, komory szklistej oka oraz płynu mózgowo-rdzeniowego. Przenika przez łożysko i jest w niewielkiej ilości wydzielana do mleka kobiecego. Gentamycyna nie jest metabolizowana. Jest wydalana w postaci niezmienionej, czynnej mikrobiologicznie, głównie przez nerki. Hemodializa i dializa otrzewnowa usuwają lek z organizmu. T_0,5 wynosi 2-3 h; jest dłuższy u pacjentów z niewydolnością nerek. U dzieci T_0,5 jest krótszy. U noworodków tempo wydalania jest mniejsze ze względu na niedojrzałą czynność nerek. Średni T_0,5 wynosi około 8 h u noworodków urodzonych w wieku ciążowym 26-34 tyg., podczas gdy u urodzonych w wieku 35-37 tyg. wynosi on 6,7 h. Gentamycyna pozostaje w tkankach jeszcze na długo po zakończeniu leczenia.

Leczenie ciężkich zakażeń, wywołanych przez tlenowe bakterie Gram-ujemne wrażliwe na działanie gentamycyny: posocznica i inne ciężkie zakażenia ogólnoustrojowe; zakażenia w obrębie jamy brzusznej: zapalenie otrzewnej, ropnie, zapalenie dróg żółciowych (zwykle w skojarzeniu z metronidazolem lub klindamycyną); zakażenia układu moczowego; zakażenia układu oddechowego; wtórne zakażenia oparzeń oraz ran pourazowych i pooperacyjnych; ciężkie zakażenia u noworodków. Należy wziąć pod uwagę oficjalne, lokalne wytyczne dotyczące właściwego stosowania leków przeciwbakteryjnych.

Nadwrażliwość gentamycynę, inne antybiotyki aminoglikozydowe lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Miastenia.

Antybiotyki aminoglikozydowe przenikają przez barierę łożyska i mogą uszkadzać narząd słuchu i równowagi płodu. U kobiet w ciąży gentamycynę stosować tylko w stanach zagrożenia życia, jeśli brak innych odpowiednich, bardziej bezpiecznych antybiotyków. Gentamycyna przenika do mleka kobiecego - odradza się karmienie piersią w czasie jej stosowania.

Domięśniowo lub dożylnie. Dorośli, młodzież, dzieci: 3-6 mg/kg mc./dobę, podawane w jednej dawce (zalecane) lub podzielone na 2 dawki podawane co 12 h. Niemowlęta od 2. mż.: 4,5-7,5 mg/kg mc./dobę, podawane w jednej dawce (zalecane) lub podzielone na 2 dawki podawane co 12 h. Noworodki: 4-7 mg/kg mc./dobę w pojedynczej dawce. Pacjenci z niewydolnością nerek. Dawka początkowa jak u osób z prawidłową czynnością nerek, następnie należy przedłużyć odstęp między dawkami lub zmniejszyć dawki leku, w zależności od stężenia kreatyniny w surowicy (SCr) lub klirensu kreatyniny (CCr) - SCr <1,4 mg/100 ml, CCr >70 ml/min: 80 mg co 8 h; SCr 1,4-1,9 mg/100 ml, CCr 30-70 ml/min: 80 mg co 12 h; SCr 1,9-2,8 mg/100 ml, CCr 30-70 ml/min: 80 mg co 18 h; SCr 2,8-3,7 mg/100 ml, CCr 10-30 ml/min: 80 mg co 24 h; SCr 3,7-5,3 mg/100 ml, CCr 10-30 ml/min: 80 mg co 36 h; SCr 5,3-7,2 mg/100 ml, CCr 5-10 ml/min: 80 co 48 h. Pacjentom o mc. <60 kg zamiast dawki 80 mg należy podać dawkę 60 mg. U pacjentów w ciężkim stanie klinicznym należy kontrolować stężenie gentamycyny w surowicy i odpowiednio korygować dawki. Stężenie gentamycyny we krwi po 30-60 min po podaniu dożylnym lub domięśniowym powinno wynosić co najmniej 5 µg/ml. Pacjentom hemodializowanym należy podać gentamycynę w dawce 1-1,5 mg/kg mc. po zakończeniu dializy. Pacjentom poddawanym dializie otrzewnowej podaje się dawkę 1 mg/kg mc. w 2 litrach płynu dializacyjnego. Sposób podawania i monitorowanie stężenia leku we krwi. Podanie leku w jednorazowej dawce dobowej jest bardziej skuteczne terapeutycznie (działanie bakteriobójcze dużej dawki początkowej jest silniejsze, a siła działania przeciwbakteryjnego następnej dawki jest większa). Nie zaleca się podawania gentamycyny w jednorazowych dawkach dobowych: pacjentom z neutropenią, ciężką niewydolnością nerek, mukowiscydozą, wodobrzuszem, zakaźnym zapaleniem wsierdzia, osobom z rozległymi oparzeniami (obejmującymi >20% pc.) i kobietom w ciąży. Jeśli lek podaje się w dawkach podzielonych, u dorosłych należy zawsze, niezależnie od czynności nerek, rozpoczynać leczenie od dawki 1,5-2 mg/kg mc., co zapewnia odpowiednie maksymalne stężenie leku we krwi. Jeśli podaje się dawkę dobową gentamycyny w 2 dawkach podzielonych, jej stężenie w surowicy przed następną dawką (stężenie minimalne) nie powinno być większe niż 2 µg/ml; w przypadku podawania raz na dobę - nie powinno być większe niż 1 µg/ml. Monitorowanie stężenia gentamycyny w surowicy jest zalecane szczególnie u osób w podeszłym wieku, noworodków i pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby. U dzieci zaleca się codzienne badanie stężenia gentamycyny w surowicy; 1 h po podaniu gentamycyny jej stężenie w surowicy musi wynosić co najmniej 4 µg/ml. Preparat podaje domięśniowo lub dożylnie (bezpośrednio do żyły lub przez cewnik umiejscowiony w żyle). Czas podania wynosi 2-3 min. Jeśli podaje się dobową dawkę gentamycyny w jednorazowej dawce, należy ją wstrzykiwać przez 30-60 min. Przed podaniem leku w krótkim wlewie dożylnym, należy rozcieńczyć preparat w 100-200 ml 0,9% roztworu NaCl do wstrzykiwań lub 5% roztworu glukozy do wstrzykiwań. Stężenie gentamycyny w roztworze nie powinno być większe niż 1 mg/ml.

W celu uniknięcia działań niepożądanych zaleca się ciągłe monitorowanie (przed podaniem, w trakcie podawania i po podaniu) czynności nerek (kreatynina w surowicy, klirens kreatyniny), kontrolę funkcji przedsionka i ślimaka oraz parametrów wątrobowych i laboratoryjnych. Podczas stosowania gentamycyny mogą wystąpić objawy ototoksyczności, zwłaszcza u dzieci, osób w podeszłym wieku i pacjentów z niewydolnością nerek. Pacjentów leczonych gentamycyną należy ściśle obserwować, ponieważ, podobnie jak inne antybiotyki aminoglikozydowe, uszkadza nerki, narząd słuchu i równowagi oraz hamuje przekaźnictwo nerwowo-mięśniowe. Należy kontrolować czynność nerek, czynność narządu równowagi i słuch (zwrócić uwagę, czy nie występuje osłabienie słuchu, zawroty głowy i szumy uszne). Ryzyko zaburzeń słuchu jest większe, jeśli stężenie gentamycyny w surowicy stale przekracza 2 µg/ml. Sporadycznie wyższe stężenia są nieistotne dla pojawienia się zaburzeń, jeśli nie są większe niż 10 µg/ml. Zaburzenia dotyczące przedsionka i słuchu występują niezbyt często, ale są istotne, gdyż zazwyczaj są nieodwracalne. Mogą się nasilać nawet po odstawieniu gentamycyny. Najpierw zaburzeniu ulega słyszenie wysokich częstotliwości. Zaburzenia te są wykrywane za pomocą badań audiometrycznych przed pojawieniem się objawów klinicznych. Pierwsze objawy to szumy uszne i uczucie ucisku w uszach. Zaburzenia przedsionkowe objawiają się klinicznie w postaci nudności, wymiotów, zawrotów głowy lub oczopląsu. Zaburzenia słuchu wykryto w badaniach audiometrycznych u 22% pacjentów. Pacjenci, u których występuje większe ryzyko zaburzeń słuchu i przedsionka, to osoby, u których już wcześniej występowały takie zaburzenia, pacjenci z zaburzeniami czynności nerek, pacjenci leczeni innymi lekami ototoksycznymi, niedostatecznie nawodnieni lub leczeni wyższymi dawkami gentamycyny przez dłuższy czas. Występuje zwiększone ryzyko ototoksyczności u pacjentów z mutacjami mitochondrialnego DNA (zwłaszcza z substytucją nukleotydu 1555 A na G w genie 12S rRNA), nawet jeśli stężenie aminoglikozydów w surowicy podczas leczenia mieści się w zalecanym zakresie. U tych pacjentów należy rozważyć zastosowanie alternatywnych metod leczenia. U pacjentów, u których w wywiadzie ze strony matki stwierdzono istotne mutacje lub głuchotę wywołaną przez aminoglikozydy, należy rozważyć zastosowanie alternatywnych metod leczenia lub wykonanie badań genetycznych przed podaniem. Podczas leczenia gentamycyną, zwłaszcza długotrwałego lub dużymi dawkami, należy kontrolować jej stężenia w surowicy: C_max wynosi 10 mg/l, a C_min między dawkami ok. 2 mg/l. U pacjentów z hipokalcemią należy zachować ostrożność. U osób z ciężką niewydolnością nerek i u pacjentów w podeszłym wieku (>65 lat) należy dostosować dawkowanie leku do czynności nerek. Należy dbać o prawidłowe nawodnienie pacjenta. Nefrotoksyczność gentamycyny jest częstsza, jeśli stężenie gentamycyny w surowicy stale przekracza 2 µg/ml, u osób w podeszłym wieku, kobiet, pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, pacjentów słabo nawodnionych, pacjentów z zespołem nerczycowym, pacjentów z nefropatią cukrzycową oraz leczonych innymi lekami nefrotoksycznymi. Zaburzenie jest przemijające. Charakteryzuje się podwyższonymi stężeniami kreatyniny w surowicy. Można go uniknąć, zapewniając odpowiednie nawodnienie. Leczenie gentamycyną może spowodować nadmierny wzrost mikroorganizmów lekoopornych. W takim przypadku należy rozpocząć odpowiednie leczenie. W przypadku skojarzenia gentamycyny z innymi antybiotykami obserwowano biegunkę oraz rzekomobłoniaste zapalenie jelita grubego. Rozpoznania te należy wziąć pod uwagę u każdego pacjenta, u którego w trakcie leczenia lub bezpośrednio po leczeniu wystąpi biegunka. Należy przerwać leczenie gentamycyną, jeśli podczas leczenia u pacjenta wystąpi ciężka biegunka i (lub) krwawa biegunka i rozpocząć odpowiednie leczenie. Nie należy podawać leków hamujących perystaltykę jelit. U pacjentów z osłabieniem mięśni lub chorobą Parkinsona należy zachować szczególną ostrożność, ponieważ może u nich dojść do zablokowania przekaźnictwa nerwowo-mięśniowego. Można tego uniknąć wstrzykując lek powoli dożylnie. Jeśli u pacjenta występuje biegunka, zwłaszcza ciężka lub utrzymująca się dłuższy czas, należy brać pod uwagę możliwość rozpoznania rzekomobłoniastego zapalenia okrężnicy, które może być groźne dla życia. Podczas stosowania antybiotyków o szerokim zakresie działania zaobserwowano w pojedynczych przypadkach występowanie rzekomobłoniastego zapalenia jelita cienkiego i okrężnicy. Należy wówczas zakończyć leczenie gentamycyną i w razie konieczności natychmiast podjąć odpowiednie leczenie (np. podanie specjalnych antybiotyków lub chemioterapeutyków, o potwierdzonej klinicznie skuteczności). Nie należy podawać leków hamujących perystaltykę jelit. Substancje pomocnicze. Ze względu na zawartość parahydroksybenzoesanu metylu (E 218) i parahydroksybenzoesanu propylu (E 216), preparat może powodować reakcje alergiczne (możliwe reakcje typu późnego) i wyjątkowo skurcz oskrzeli. Ze względu na zawartość pirosiarczynu sodu (E 223), lek rzadko może powodować ciężkie reakcje nadwrażliwości i skurcz oskrzeli. Preparat zawiera <1 mmol (23 mg) sodu na dawkę, to znaczy uznaje się go za ”wolny od sodu”.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.
Jeśli wystąpi którykolwiek z poniższych działań niepożądanych, należy natychmiast powiadomić o
tym lekarza.

Objawy występujące niezbyt często (u 1 do 10 na 100 pacjentów)
- brzęczenie, dzwonienie i uczucie ucisku w uszach (zatkanie uszu), nudności, wymioty i zawroty
  głowy

  Mogą to być pierwsze objawy uszkodzenia słuchu i narządu równowagi. Zaburzenia słuchu i
  równowagi, choć rzadkie, są zazwyczaj nieodwracalne i mogą nasilać się nawet po zakończeniu
  leczenia. Wystąpienie tych objawów niepożądanych jest bardziej prawdopodobne u osób, które
  wcześniej miały zaburzenia słuchu lub narządu równowagi, osób z zaburzeniami czynności
  wątroby, leczonych innymi lekami powodującymi uszkodzenie słuchu, osób nieprzyjmujących
  wystarczającej ilości płynów i otrzymujących duże dawki leku Gentamycin Krka przez dłuższy
  czas. (Patrz punkt 2 „Informacje ważne przed zastosowaniem leku Gentamycin Krka”)

- częstsze niż zwykle odczuwanie pragnienia i częstsze lub rzadsze niż zwykle oddawanie moczu

  Mogą to być objawy zaburzenia czynności nerek, które występuje częściej u osób w podeszłym
  wieku, kobiet, pacjentów mających już wcześniej zaburzenia czynności nerek i otrzymujących za
  mało płynów oraz leczonych innymi lekami uszkadzającymi nerki.

Objawy występujące rzadko (u 1 do 10 na 1000 pacjentów)
- reakcje nadwrażliwości (wysypka)

Objawy występujące bardzo rzadko (u 1 do 10 na 10 000 pacjentów)
- trudności w oddychaniu, spadek ciśnienia krwi, niepokój ruchowy, słabe szybkie bicie serca,
  spocona skóra (reakcja anafilaktyczna)
- silna i długotrwała biegunka, która może być objawem szczególnego typu zapalenia okrężnicy
  (rzekomobłoniaste zapalenie okrężnicy)
- ostra niewydolność nerek
- duże stężenie fosforanów i aminokwasów w moczu (objaw tzw. nabytego zespołu Fanconiego
  związanego z długotrwałym podawaniem dużych dawek leku)

Częstość nieznana: (częstość nie może być oszacowana na podstawie dostępnych danych)
- przemijające i(lub) nieodwracalne ubytki słuchu, utrata słuchu (Patrz punkt 2 „Informacje ważne
  przed zastosowaniem leku Gentamycin Krka”)
- zmęczenie
- uczucie splątania
- depresja
- nietypowe wizje lub dźwięki (omamy)
- uszkodzenie nerwów (w tym drgawki, brak energii, zaburzenia pracy mózgu spowodowane
  działaniem szkodliwej substancji lub zakażeniem (encefalopatia))
- uszkodzenie nerwów w rękach i nogach powodujące ból lub drętwienie, pieczenie i mrowienie
  (neuropatia obwodowa),
- zapalenie błony śluzowej jamy ustnej.

Reakcje alergiczne (w tym ciężkie reakcje alergiczne, takie jak anafilaksja), które mogą obejmować:
- swędzącą, grudkowatą wysypkę lub pokrzywkę
- obrzęk dłoni, stóp, kostek, twarzy, warg lub gardła, który może powodować trudności w połykaniu
  lub oddychaniu
- omdlenie, zawroty głowy, uczucie oszołomienia (niskie ciśnienie krwi)
- zakażenie innymi drobnoustrojami odpornymi na gentamycynę
- biegunkę z krwią lub bez krwi i (lub) skurcze żołądka

Ciężka reakcja alergiczna skóry i błon śluzowych, której towarzyszą pęcherze i zaczerwienienie skóry,
które w bardzo ciężkich przypadkach może wpływać na narządy wewnętrzne i może zagrażać życiu
(zespół Stevensa-Johnsona, toksyczna nekroliza naskórka (zespół Lyella).

Inne działania niepożądane

Objawy występujące niezbyt często (u 1 do 10 na 100 pacjentów)
- zawroty głowy, oczopląs
- nudności, wymioty, biegunka
- zwiększone stężenia kreatyniny i mocznika w surowicy, białka w moczu

Objawy występujące rzadko (u 1 do 10 na 1000 pacjentów)
- obniżone stężenie wapnia, potasu i magnezu we krwi
- osłabienie mięśni (zablokowanie przewodnictwa nerwowo-mięśniowego)

Objawy występujące bardzo rzadko (u 1 do 10 na 10 000 pacjentów)
- zmniejszenie liczby białych krwinek i płytek krwi (leukopenia, trombocytopenia), zwiększenie
  liczby eozynofili (typ leukocytów), niedokrwistość, zmniejszenie stężenia hemoglobiny
- ból głowy, zmęczenie, zaburzenia czucia (np. uczucie mrowienia)
- zaburzenia widzenia
- zwiększenie stężenia bilirubiny i zwiększenie aktywności enzymów wątroby (aminotransferaz)
- podwyższona temperatura ciała, kołatanie serca

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione w
tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie.
Działania niepożądane można zgłaszać bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych
Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i
Produktów Biobójczych:
Al. Jerozolimskie 181C, 02-222 Warszawa
Tel.: + 48 22 49 21 301
Faks: + 48 22 49 21 309
Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.

Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Gentamycyna nasila działanie leków hamujących przekaźnictwo nerwowo-mięśniowe (sukcynylocholina, tubokuraryna) i może pogłębić blokadę nerwowo-mięśniową, co może doprowadzić do zahamowania czynności oddechowej (odtrutkami są wapń i neostygmina). Silnie działające leki moczopędne (kwas etakrynowy, furosemid) nasilają toksyczność gentamycyny, ponieważ podczas ich jednoczesnego stosowania zwiększa się stężenie antybiotyku we krwi i tkankach. Podczas dożylnego podawania leków moczopędnych wzrasta ryzyko uszkodzenia nerek oraz narządu słuchu i równowagi. Nie należy jednocześnie stosować gentamycyny i innych leków oto-, neuro- i nefrotoksycznych, zwłaszcza amikacyny, tobramycyny, wankomycyny, cefalorydyny, wiomycyny, polimiksyny B, netromycyny, neomycyny i streptomycyny. Podczas jednoczesnego podawania gentamycyny i amfoterycyny B, cyklosporyny, cisplatyny, klindamycyny, piperacyliny, metoksyfluranu, foskarnetu oraz środków cieniujących zwiększa się ryzyko uszkodzenia nerek lub narządu słuchu i równowagi. lndometacyna może zwiększyć stężenie gentamycyny we krwi u noworodków. Gentamycyna stosowana z doustnymi lekami przeciwzakrzepowymi może nasilać niedobór trombiny we krwi; z bifosfonianami zwiększa ryzyko hipokalcemii; z toksyną botulinową nasila blokadę nerwowo-mięśniowej. Może działać antagonistycznie w stosunku do podawanej jednocześnie neostygminy lub pirydostygminy.

Krka Polska Sp. z o.o.
ul. Równoległa 5
02-235 Warszawa
22-573-75-00
[email protected]
www.krka-polska.pl