Glucosum 10% Fresenius 100 mg/ml roztwór do infuzji

1000 ml roztworu zawiera 100 g lub 200 g glukozy postaci glukozy jednowodnej.

Hipertoniczny w stosunku do krwi roztwór glukozy do podawania parenteralnego. Glukoza stanowi główny substrat przemian energetycznych w organizmie. 1g glukozy dostarcza 4 kcal (16,8 kJ). Osmolarność roztworu 10%: 557 mOsm/l, 20%: 1114 mOsm/l.

Uzupełnienie niedoborów energetycznych jako składnik węglowodanowy w żywieniu pozajelitowym. Leczenie hipoglikemii. Roztwór 10% jest ponadto stosowany do rozcieńczania i rozpuszczania koncentratów elektrolitów i leków.

Hiperglikemia, hipokaliemia, kwasica, przewodnienie, odwodnienie (hipotoniczne lub w chorobie alkoholowej), podwyższona osmolarność surowicy, bezmocz, krwotok śródczaszkowy i wewnątrzrdzeniowy.

Roztwory zawierające glukozę należy ostrożnie stosować w ciąży ze względu na ryzyko wystąpienia hiperglikemii, hiperinsulinemii i kwasicy u płodu oraz hipoglikemii u noworodka. U kobiet ciężarnych i karmiących piersią podawać po uwzględnieniu zaleceń i ograniczeń w dawkowaniu, przeciwwskazań i środków ostrożności. Należy zachować szczególną ostrożność podczas podawania leku kobietom ciężarnym w trakcie porodu, zwłaszcza w skojarzeniu z oksytocyną, ze względu na ryzyko hiponatremii.

Dawkowanie indywidualne, w zależności od wieku, masy ciała i stanu klinicznego pacjenta. Należy przestrzegać ogólnych zaleceń dotyczących stosowania i dawkowania węglowodanów oraz płynów. Maksymalna dawka glukozy dla dorosłych: 0,5 g/kg mc./h oraz do 6,0 g/kg mc./dobę. Roztwór 10%. Dożylnie (do żyły centralnej lub żył obwodowych - należy wybrać dużą żyłę ramienia i zmieniać codziennie miejsce wkłucia) we wlewie kroplowym. Maksymalna szybkość wlewu: około 2,5 ml/kg mc./h (175 ml/h dla pacjenta o mc. 70 kg, co odpowiada 17,5 g glukozy/h dla pacjenta o mc. 70 kg); maksymalna dawka dobowa: 40 ml/kg mc (4 g glukozy/kg mc.). Roztwór 20%. Dożylnie (do żyły centralnej) we wlewie kroplowym. Dorośli: maksymalna szybkość wlewu - około 1,25 ml/kg mc./h (87,5 ml/h dla pacjenta o mc. 70 kg, co odpowiada 17,5 g glukozy/h dla pacjenta o mc. 70 kg); dawka dobowa - 21 ml/kg mc. (4,2 g glukozy/kg mc.). W stanach nagłych w hipoglikemii można podawać w powolnym wlewie do żył obwodowych. Dzieci, dawkowanie wg instrukcji producenta, maksymalna dobowa dawka glukozy: wcześniaki - do 18 g/kg mc. (co odpowiada 90 ml/kg mc.), noworodki - do 15 g/kg mc. (co odpowiada 75 ml/kg mc.), dzieci 1-2 rż. - do 15 g/kg mc. (co odpowiada 75 ml/kg mc.), dzieci 3-5 rż. - do 12 g/kg mc. (co odpowiada 60 ml/kg mc.), dzieci 6-10 rż. - do 10 g/kg mc. (co odpowiada 50 ml/kg mc.), dzieci 10-14 rż. - do 8 g/kg mc. (co odpowiada 40 ml/kg mc.). Ustalając dawkę należy zwrócić uwagę, aby całkowita objętość płynu podanego pozajelitowo nie przewyższała następujących wartości: 1 dzień życia 50 - 70 ml/kg mc./dobę; 2 dzień życia 70 - 90 ml/kg mc./dobę; 3 dzień życia 80 -100 ml/kg mc./dobę; 4 dzień życia 100-120 ml/kg mc./dobę; od 5 dnia życia 100-130 ml/kg mc./dobę; 1 rż. 100-140 ml/kg mc./dobę; 2 rż. 80-120 ml/kg mc./dobę; 3-5 lat 80-100 ml/kg mc./dobę; 6-10 lat 60-80 ml/kg mc./dobę; 11-14 lat 50-70 ml/kg mc./dobę.
Ze względu na ryzyko hiponatremii związanej z leczeniem szpitalnym, przed podaniem i w trakcie podawania leku może być konieczne kontrolowanie bilansu płynów, stężenia glukozy w surowicy oraz stężenia sodu i innych elektrolitów w surowicy, zwłaszcza u pacjentów, u których stwierdza się nieosmotyczną stymulację wydzielania wazopresyny (zespół nieadekwatnego wydzielania hormonu antydiuretycznego-SIADH) oraz u pacjentów otrzymujących jednocześnie leki należące do grupy agonistów wazopresyny. Kontrola stężenia sodu w surowicy jest szczególnie ważna podczas podawania płynów hipotonicznych w stosunku do fizjologicznego ciśnienia osmotycznego. Lek może stać się po podaniu skrajnie hipotoniczny ze względu na metabolizm glukozy w organizmie.

Ostrożnie stosować u pacjentów z cukrzycą lub nietolerancją węglowodanów oraz u noworodków matek z cukrzycą. Preparatu nie należy podawać z krwią przez ten sam zestaw do przetaczania (pseudoaglutynacja krwinek). Roztwór może powodować przeciążenie płynami powodujące spadek stężenia elektrolitów we krwi i możliwość wystąpienia obrzęków obwodowych oraz obrzęku płuc. Podczas długotrwałego podawania preparatu  należy kontrolować bilans płynów, stężenie elektrolitów we krwi oraz równowagę kwasowo-zasadową. Zbyt duża szybkość infuzji lub zaburzenia metaboliczne mogą spowodować hiperglikemię  i cukromocz; należy regularnie kontrolować poziom cukru we krwi i w moczu. Zazwyczaj roztwory glukozy do infuzji są roztworami izotonicznymi, jednak w organizmie mogą stać się skrajnie hipotoniczne w stosunku do fizjologicznego ciśnienia osmotycznego ze względu na szybki metabolizm glukozy. W zależności od ciśnienia osmotycznego roztworu, objętości i szybkości infuzji dożylnej, a także w zależności od choroby podstawowej pacjenta oraz możliwości metabolizowania glukozy, dożylne podanie glukozy może spowodować zaburzenia elektrolitowe, a przede wszystkim hiponatremię hipo-lub hiperosmotyczną. Pacjenci, u których stwierdza się nieosmotyczną stymulację wydzielania wazopresyny (np. z ostrymi chorobami, dolegliwościami bólowymi, stresem pooperacyjnym, zakażeniami, oparzeniami i chorobami OUN), pacjenci z chorobami serca, wątroby i nerek oraz pacjenci przyjmujący leki należące do grupy agonistów wazopresyny są szczególnie narażeni na wystąpienie ostrej hiponatremii po podaniu płynów hipotonicznych w infuzji dożylnej. Ostra hiponatremia może prowadzić do rozwoju ostrej encefalopatii hiponatremicznej (obrzęku mózgu), charakteryzującej się występowaniem bólu głowy, nudności, drgawek, ospałości i wymiotów. Pacjenci z obrzękiem mózgu są szczególnie narażeni na wystąpienie ciężkiego, nieodwracalnego i zagrażającego życiu uszkodzenia mózgu. Dzieci, kobiety w wieku rozrodczym oraz pacjenci ze zmniejszoną podatnością mózgowia (np. z zapaleniem opon mózgowo-rdzeniowych, krwawieniem wewnątrzczaszkowym i po stłuczeniu mózgu) są szczególnie narażeni na wystąpienie ciężkiego i zagrażającego życiu obrzęku mózgu w wyniku ostrej hiponatremii.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.


Częstość nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych):
- hiperglikemia (podwyższone stężenie glukozy we krwi);
- cukromocz (obecność cukru w moczu);
- zapalenie lub zakrzepica żyły w miejscu podania (powstanie zapalenia i niewielkich zakrzepów
  krwi objawiające się wyczuwalnym stwardnieniem żyły, zaczerwienieniem wokół niej, bólem
  i tkliwością);
- zaburzenia równowagi płynów (nadmiar lub niedobór płynów);
- zaburzenia równowagi kwasowo-zasadowej (zmiany odczynu krwi potwierdzone badaniem
  laboratoryjnym);
- zmniejszenie stężenia elektrolitów we krwi (np. potasu, magnezu i fosforu);
- obrzęki obwodowe (obrzęki w okolicach kostek i stóp);
- niedobór witamin z grupy B;
- niskie stężenie sodu we krwi (hiponatremia) mogące prowadzić do uszkodzenia mózgu i zgonu
  spowodowanego obrzękiem mózgu (Patrz punkt „Ostrzeżenia i środki ostrożności”).

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi, farmaceucie lub pielęgniarce. Działania niepożądane
można zgłaszać bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów
Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów
Biobójczych
Al. Jerozolimskie 181C
02-222 Warszawa
tel.: +48 22 49 21 301
faks: +48 22 49 21 309
e-mail: [email protected]
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Przy dodawaniu innych preparatów do roztworu należy sprawdzić zgodność wszystkich składników; połączenie preparatu z innymi lekami wymaga natychmiastowego podania. Preparat wykazuje niezgodność z aminofliną, rozpuszczalnymi barbituranami i sulfonamidami, erytromycyną, hydrokortyzonem, warfaryną, kanamycyną i witaminą B₁₂. Leki nasilające działanie wazopresyjne: pobudzające uwolnienie wazopresyny (np. chloropropamid, klofibrat, karbamazepina, winkrystyna, selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny, 3,4-metylenodioksy-N-metamfetamina, ifosfamid, leki przeciwpsychotyczne, narkotyki), nasilające działanie wazopresyny (chloropropamid, NLPZ, cyklofosfamid), analogi wazopresyny (np. desmopresyna, oksytocyna, wazopresyna, terlipresyna) oraz leki moczopędne i przeciwpadaczkowe (tj. okskarbazepina) mogą zwiększać ryzyko hiponatremii.

Fresenius Kabi Polska Sp. z o.o.
al. Jerozolimskie 134
02-305 Warszawa
22-345-67-89
[email protected]
www.fresenius-kabi.com/pl/