Hydrochlorothiazide Orion 25 mg tabletki

1 tabl. zawiera 12,5 mg lub 25 mg hydrochlorotiazydu. Preparat zawiera laktozę jednowodną.

Lek moczopędny z grupy diuretyków tiazydowych o umiarkowanym działaniu. Diuretyki tiazydowe oddziałują zwłaszcza na dystalną część kanalików nerkowych, hamując resorpcję NaCl (poprzez antagonizm wobec nośnika Na⁺Cl). Zwiększona ilość Na⁺ i wody w cewkach zbiorczych i (lub) zwiększenie współczynnika przesączania prowadzi do zwiększenia wydzielania i wydalania K⁺ oraz H⁺. Diureza wywołana przez tiazydy początkowo prowadzi do zmniejszenia objętości osocza, pojemności minutowej serca i ciśnienia tętniczego. Aktywowany może zostać układ renina-angiotensyna-aldosteron. Działanie hipotensyjne utrzymuje się w trakcie przyjmowania leku, prawdopodobnie w wyniku zmniejszenia oporu obwodowego. Pojemność minutowa serca powraca do wartości wyjściowej, a objętość osocza pozostaje nieco zmniejszona. Działanie diuretyczne i natriuretyczne hydrochlorotiazydu jest zauważalne po 1-2 h po podaniu doustnym, osiąga maksimum po 4-6 h i może trwać przez 10-12 h. Stopień wchłaniania hydrochlorotiazydu podawanego w postaci tabletek wynosi ok. 70% dawki. Wchłanianie hydrochlorotiazydu jest zmniejszone u pacjentów z niewyrównaną niewydolnością serca. Lek wiąże sie z białkami osocza w ok. 40-70%. Hydrochlorotiazyd jest eliminowany z osocza z T_0,5 w końcowej fazie eliminacji wynoszącym ok. 9,5-13 h. W ciągu 72 h 60-80% dawki podanej doustnie jest wydalane z moczem, 95% w postaci niezmienionej. Do 24% dawki podanej doustnie jest wydalane z kałem oraz nieznaczna ilość jest wydalana z żółcią.

Nadciśnienie tętnicze. Obrzęki w przebiegu niewydolności serca. Obrzęki spowodowane innymi zaburzeniami.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Nadwrażliwość na tiazydy lub inne pochodne sulfonamidowe. Ciężka niewydolność wątroby lub nerek. Dna moczanowa.

Doświadczenie ze stosowaniem hydrochlorotiazydu podczas ciąży, szczególnie w I trymestrze ciąży, jest ograniczone. Hydrochlorotiazyd przenika przez łożysko. Użycie hydrochlorotiazydu w II i III trymestrze ciąży może zaburzać płodowo-łożyskowy przepływ krwi i powodować u płodu i noworodka takie działania niepożądane jak żółtaczka, zaburzenia równowagi elektrolitowej i małopłytkowość. Hydrochlorotiazydu nie należy stosować w leczeniu obrzęków ciążowych, nadciśnienia ciążowego lub stanu przedrzucawkowego ze względu na ryzyko zmniejszenia objętości osocza i hipoperfuzji łożyska, bez korzystnego wpływu na przebieg choroby. Hydrochlorotiazydu nie należy stosować w leczeniu nadciśnienia tętniczego samoistnego u kobiet w ciąży, z wyjątkiem rzadkich przypadków, gdy nie można zastosować innego leczenia. Hydrochlorotiazyd przenika do mleka kobiecego w małych ilościach. Tiazydy stosowane w dużych dawkach, powodujących intensywną diurezę, mogą hamować laktację. Nie zaleca się stosowania hydrochlorotiazydu podczas karmienia piersią. Jeśli hydrochlorotiazyd jest stosowany podczas karmienia piersią, należy podawać możliwie najmniejsze dawki. W badaniach na zwierzętach hydrochlorotiazyd nie wykazywał szkodliwego wpływu na płodność lub reprodukcję.

Doustnie. Dorośli. Nadciśnienie tętnicze: początkowo 12,5-50 mg na dobę. Należy stosować najmniejszą możliwą dawkę podtrzymującą, ponieważ obniżenie ciśnienia tętniczego nie zależy od dawki. Obrzęki: początkowo 25-50 mg na dobę, a w ciężkich przypadkach 75-100 mg na dobę. Należy stosować najmniejszą możliwą dawkę podtrzymującą. W trakcie leczenia podtrzymującego można uzyskać zadowalające działanie, stosując dawkowanie przerywane, tj. co 2 do 3 dni. Zarówno w nadciśnieniu tętniczym jak i obrzękach lek może być podawany w skojarzeniu z innymi lekami przeciwnadciśnieniowymi i może nasilać ich działanie. Dawkę leku należy zatem odpowiednio dostosować. W przypadku niewydolności nerek należy monitorować stężenie kreatyniny i elektrolitów w surowicy. Podczas długotrwałego leczenia należy upewnić się, że dieta pacjenta zawiera odpowiednią ilość potasu. Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów w wieku podeszłym należy stosować dawki takie jak dla pacjentów dorosłych, jednak w przypadku większej wrażliwości na działanie hydrochlorotiazydu konieczne może być zmniejszenie dawki. Stosowanie hydrochlorotiazydu jest przeciwwskazane u pacjentów z ciężkim zaburzeniem czynności nerek (CCr ≤30 ml/min). Stosowanie hydrochlorotiazydu jest przeciwwskazane u pacjentów z ciężkim zaburzeniem czynności wątroby. Należy zachować ostrożność w przypadku podawania hydrochlorotiazydu pacjentom z chorobami wątroby. Leku nie należy stosować u dzieci i młodzieży w wieku <18 lat (brak doświadczeń). Sposób podania. Dawkę dobową należy przyjmować rano. Linia podziału na tabl. 12,5 mg ułatwia tylko jej rozkruszenie w celu łatwiejszego połknięcia, a nie podział na równe dawki; tabl. 25 mg można podzielić na równe dawki.

U niektórych pacjentów może wystąpić niedociśnienie objawowe, należy zatem regularnie oznaczać stężenie elektrolitów i kreatyniny w surowicy. Tiazydy, w tym hydrochlorotiazyd, mogą powodować zaburzenia wodno-elektrolitowe (w tym hipokaliemię, hiponatremię i zasadowicę hipochloremiczną), zmniejszać ilość wapnia wydalanego z moczem i powodować przemijające, nieznaczne zwiększenie stężenia wapnia w surowicy krwi. W przypadku wystąpienia hiperkalcemii konieczne są dalsze badania diagnostyczne. Znaczna hiperkalcemia może wskazywać na ukrytą nadczynność przytarczyc - lek należy odstawić przed badaniem czynności przytarczyc. Tiazydy zwiększają wydalanie magnezu z moczem, co może prowadzić do hipomagnezemii. W odosobnionych przypadkach obserwowano hiponatremię z towarzyszącymi objawami neurologicznymi (nudności, osłabienie, postępująca dezorientacja i apatia). Wydalanie potasu powodowane przez hydrochlorotiazyd zależy od wielkości dawki. W przypadku długotrwałego leczenia należy oznaczyć stężenie potasu w surowicy krwi na początku leczenia, a następnie po upływie 3-4 tyg. Stężenie potasu należy monitorować co 4-6 mies., o ile inne czynniki nie wpływają na to stężenie (np. wymioty, biegunka i zaburzenia czynności nerek). Monitorowanie stężenia elektrolitów w surowicy krwi jest szczególnie istotne u osób w podeszłym wieku, pacjentów z wodobrzuszem spowodowanym marskością wątroby oraz pacjentów z obrzękiem spowodowanym zespołem nerczycowym. Należy rozważyć jednoczesne, doustne podawanie soli potasu (np. KCl) lub leków moczopędnych oszczędzających potas u pacjentów otrzymujących glikozydy naparstnicy, w przypadku objawów choroby wieńcowej, u pacjentów otrzymujących duże dawki β-adrenomimetyków oraz we wszystkich przypadkach, w których stężenie w osoczu wynosi <3,0 mmol/l. We wszystkich przypadkach leczenia skojarzonego należy regularnie oznaczać stężenie potasu w surowicy krwi. Jeżeli hipokaliemii towarzyszą objawy kliniczne (np. osłabienie mięśni, niedowłady i zmiany w EKG), należy zaprzestać podawania hydrochlorotiazydu. U pacjentów otrzymujących inhibitor ACE należy unikać leczenia skojarzonego hydrochlorotiazydem i solami potasu lub diuretykami oszczędzającymi potas. Hydrochlorotiazyd może powodować zwiększenie stężenia kwasu moczowego w surowicy krwi, jednak rzadko obserwowano napady dny moczanowej związane z długotrwałym stosowaniem leku. U pacjentów z jawną cukrzycą nie należy stosować hydrochlorotiazydu jako leku pierwszego wyboru w leczeniu długotrwałym. Tolerancja glukozy może się zmieniać podczas długotrwałego leczenia – wpływ leku jest słabszy podczas stosowania mniejszych dawek. U pacjentów poddanych długotrwałemu leczeniu tiazydami lub diuretykami tiazydopodobnymi zgłaszano nieznaczne, niekiedy odwracalne zwiększenie stężenia cholesterolu całkowitego, triglicerydów lub cholesterolu LDL w osoczu. U pacjentów leczonych z powodu hipercholesterolemii (leczenie połączone z dietą) nie należy stosować hydrochlorotiazydu jako leku pierwszego wyboru. Hydrochlorotiazyd jest nieskuteczny u pacjentów z niewydolnością nerek (współczynnik przesączania kłębuszkowego poniżej 30 ml/min lub stężenie kreatyniny w surowicy powyżej 1,8 mg/100 ml), w związku z tym stosowanie hydrochlorotiazydu jest przeciwwskazane u pacjentów z ciężkim zaburzeniem czynności nerek. Zalecana jest okresowa kontrola stężenia potasu, kreatyniny i kwasu moczowego w surowicy krwi. Należy zachować ostrożność w przypadku podawania hydrochlorotiazydu pacjentom z chorobą wątroby. Sulfonamidy i leki będące pochodnymi sulfonamidów mogą powodować reakcję idiosynkratyczną, wywołującą nadmierne nagromadzenie płynu między naczyniówką a twardówką z ograniczeniem pola widzenia, przemijającą krótkowzrocznością i ostrą jaskrę z zamkniętym kątem przesączania. Po wystąpieniu objawów lek należy jak najszybciej odstawić. Jeżeli ciśnienie wewnątrzgałkowe pozostaje niekontrolowane, należy rozważyć podjęcie natychmiastowego leczenia zachowawczego lub chirurgicznego. Czynnikiem ryzyka rozwoju ostrej jaskry z zamkniętym kątem przesączania może być alergia na sulfonamidy lub penicylinę w wywiadzie. W dwóch badaniach epidemiologicznych z wykorzystaniem danych z duńskiego krajowego rejestru nowotworów złośliwych stwierdzono zwiększenie ryzyka nieczerniakowych nowotworów złośliwych skóry (NMSC) [raka podstawnokomórkowego (BCC) i raka kolczystokomórkowego (SCC)] w warunkach zwiększającego się łącznego narażenia organizmu na hydrochlorotiazyd (HCTZ). W mechanizmie rozwoju NMCS mogą odgrywać rolę właściwości fotouczulające HCTZ. Pacjentów przyjmujących HCTZ należy poinformować o ryzyku NMSC i zalecić regularne sprawdzanie, czy na skórze nie pojawiły się nowe zmiany, i szybki kontakt z lekarzem w przypadku stwierdzenia jakichkolwiek podejrzanych zmian skórnych. Pacjentom należy zalecić podejmowanie możliwych działań zapobiegawczych w celu minimalizacji ryzyka rozwoju nowotworów złośliwych skóry, jak ograniczanie narażania się na działanie światła słonecznego i promieniowania UV, a jeśli to niemożliwe - odpowiednią ochronę. Niepokojące zmiany skórne należy niezwłocznie badać z możliwością wykonania biopsji z oceną histologiczną. U osób, u których w przeszłości występowały NMSC, może być konieczne ponowne rozważenie stosowania HCTZ. Po przyjęciu hydrochlorotiazydu notowano bardzo rzadko poważne przypadki ostrej toksyczności na układ oddechowy, w tym zespół ostrej niewydolności oddechowej (ARDS). Obrzęk płuc zwykle rozwija się w ciągu kilku minut do kilku godzin po przyjęciu hydrochlorotiazydu. Początkowo objawy obejmują duszność, gorączkę, osłabioną czynność płuc i niedociśnienie tętnicze. Jeśli podejrzewa się rozpoznanie ARDS, należy odstawić lek i zastosować odpowiednie leczenie. Hydrochlorotiazydu nie należy podawać pacjentom, u których wcześniej po przyjęciu hydrochlorotiazydu wystąpił ARDS. Ponieważ może wystąpić niedociśnienie ortostatyczne, dawkę należy dostosować indywidualnie dla każdego pacjenta. U pacjentów z alergią lub astmą oskrzelową w wywiadzie, lub bez takiego wywiadu, mogą wystąpić reakcje nadwrażliwości. W trakcie leczenia tiazydami może nasilić się lub wystąpić toczeń rumieniowaty. Należy zaprzestać leczenia hydrochlorotiazydem w następujących przypadkach: zaburzenia elektrolitowe oporne na leczenie, niedociśnienie ortostatyczne, reakcje nadwrażliwości, ciężkie zaburzenia żołądkowo-jelitowe, zaburzenia ośrodkowego układu nerwowego, zapalenie trzustki, zaburzenia krwi (niedokrwistość, leukopenia, małopłytkowość), ostre zapalenie pęcherzyka żółciowego, zapalenie naczyń krwionośnych, zaostrzenie istniejącej wcześniej krótkowzroczności, u pacjentów ze stężeniem kreatyniny w surowicy powyżej 1,8 mg /100 ml i CCr <30 ml/min. Lek zawiera laktozę jednowodną, nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, brakiem laktazy lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Jeśli wystąpi którekolwiek z następujących, ciężkich działań niepożądanych należy przerwać
stosowanie leku Hydrochlorothiazide Orion i natychmiast skontaktować się z lekarzem lub
zgłosić się do szpitala:

– agranulocytoza (może dotyczyć mniej niż 1 na 10 000 pacjentów)
  W bardzo rzadkich przypadkach Hydrochlorothiazide Orion może oddziaływać na białe
  krwinki, co wpływa na układ odpornościowy. Jeśli wystąpi zakażenie, z objawami takimi jak
  gorączka ze znacznym pogorszeniem ogólnego stanu zdrowia lub gorączka z miejscowymi
  objawami zakażenia, takimi jak ból gardła/jamy ustnej, lub trudności w oddawaniu moczu,
  należy natychmiast skontaktować się z lekarzem, ponieważ konieczne będą badania krwi, aby
  wykluczyć brak krwinek białych (agranulocytoza). Ważne jest, aby w takim przypadku
  poinformować personel medyczny o przyjmowanych lekach.

– toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka (może dotyczyć mniej niż 1 na
  10 000 pacjentów)
  W bardzo rzadkich przypadkach może wystąpić ciężkie, rozległe uszkodzenie skóry
  (oddzielenie naskórka i powierzchniowej warstwy błony śluzowej). Jeżeli te objawy nie są
  natychmiast leczone, mogą zakończyć się zgonem.

– ostra jaskra z zamkniętym kątem przesączania (może dotyczyć mniej niż 1 na
  1 000 pacjentów)
  W rzadkich przypadkach może pojawić się nagły, silny ból oka, zaczerwienienie oka,
  pogorszenie lub niewyraźne widzenie, z widzeniem aureoli, wraz z nudnościami lub
  wymiotami. Mogą to być objawy ostrej jaskry z zamkniętym kątem przesączania, która
  występuje, jeśli ciśnienie wewnątrz gałki ocznej szybko się zwiększa. Konieczne jest
  natychmiastowe leczenie w celu złagodzenia objawów oraz zapobiegnięcia trwałej utracie
  wzroku (ciężkie zaburzenia widzenia).

Osłabienie wzroku lub ból oczu na skutek podwyższonego ciśnienia (możliwe objawy gromadzenia
się płynu w unaczynionej błonie otaczającej oko (nadmiernego nagromadzenia płynu między
naczyniówką a twardówką) lub ostrej jaskry zamkniętego kąta).

Podczas długotrwałego stosowania leku Hydrochlorothiazide Orion bardzo często występują
zaburzenia wodno-elektrolitowe, zwłaszcza zmniejszenie stężenia potasu i sodu we krwi, zmniejszenie
stężenia magnezu i chlorków we krwi oraz zwiększenie stężenia wapnia we krwi. Dlatego należy
regularnie oznaczać stężenie elektrolitów w surowicy. Również należy monitorować stężenie
kreatyniny, mocznika, lipidów (cholesterol i triglicerydy), kwasu moczowego i cukru we krwi.

Typowe objawy zaburzeń równowagi wodno-elektrolitowej to: suchość błony śluzowej jamy ustnej,
osłabienie, apatia, senność, niepokój, ból lub kurcze mięśni, nudności, wymioty, zmęczenie mięśni
i nieprawidłowo szybka czynność serca (ponad 100 skurczów na minutę). Jeśli wystąpi którykolwiek
z powyższych objawów, należy poinformować o tym lekarza.

Inne działania niepożądane to:

Bardzo często (mogą wystąpić u co najmniej 1 na 10 osób):
– zaburzenia gospodarki wodno-elektrolitowej, zwłaszcza zmniejszenie stężenia potasu, sodu,
  magnezu i chlorków we krwi (hipokaliemia, hiponatremia, hipomagnezemia
  i hipochloremia) oraz zwiększenie stężenia wapnia we krwi (hiperkalcemia);
– zwiększenie stężenia cukru we krwi (hiperglikemia) i zwiększone wydalanie cukru
  z moczem (cukromocz);
– zwiększenie stężenia kwasu moczowego we krwi (hiperurykemia), co może powodować
  napady dny moczanowej u pacjentów predysponowanych;
– zwiększenie stężenia lipidów we krwi (cholesterol, triglicerydy).

Często (mogą wystąpić u mniej niż 1 na 10 osób):
– zmniejszenie liczby płytek krwi (małopłytkowość, niekiedy z plamicą);
– uczucie przyspieszonej czynności serca (kołatanie serca);
– utrata apetytu;
– zaburzenia żołądkowo-jelitowe (np. nudności, wymioty, biegunka, ból i skurcze w jamie
  brzusznej);
– tymczasowe zwiększenie stężenia substancji wydalanych z moczem (kreatynina, mocznik).

Niezbyt często (mogą wystąpić u mniej niż 1 na 100 osób):
– zmniejszenie liczby krwinek białych (leukopenia);
– zaburzenia widzenia (np. niewyraźne widzenie, widzenie na żółto);
– zmniejszenie wydzielania łez;
– nasilenie krótkowzroczności;
– zaburzenia krążenia z obniżeniem ciśnienia tętniczego podczas zmiany pozycji z leżącej na
  stojącą (zaburzenia ortostatyczne);
– zapalenie naczyń krwionośnych;
– ostre śródmiąższowe zapalenie płuc;
– zwiększenie aktywności pewnego enzymu trzustkowego (amylazy) we krwi
  (hiperamylazemia);
– zapalenie trzustki;
– żółtaczka (wewnątrzwątrobowy zastój żółci);
– skórne reakcje alergiczne (np. swędzenie, zaczerwienienie skóry, wysypka pod wpływem
  światła – nadwrażliwość na światło);
– wybroczyny w skórze i błonach śluzowych (plamica);
– bardzo swędzące bąble (pokrzywka);
– ostre zapalenie nerek (śródmiąższowe zapalenie nerek);
– impotencja;
– gorączka polekowa (gorączka spowodowana reakcją alergiczną na lek).

Rzadko (mogą wystąpić u mniej niż u 1 na 1 000 osób):
– reakcje nadwrażliwości;
– zaburzenia snu;
– depresja;
– ból głowy;
– zawroty głowy;
– zaburzenia czucia w kończynach górnych i dolnych (parestezja);
– pogorszenie widzenia (możliwe objawy ostrej krótkowzroczności);
– zaburzenia rytmu serca (arytmie);
– zaparcie.

Bardzo rzadko (mogą wystąpić u mniej niż u 1 na 10 000 osób):
– zahamowanie czynności szpiku kostnego;
– niedokrwistość w wyniku zaburzeń tworzenia krwi w szpiku kostnym (niedokrwistość
  aplastyczna);
– niedokrwistość wynikająca ze zwiększonego rozpadu krwinek czerwonych (niedokrwistość
  hemolityczna lub immunohemolityczna);
– zasadowica hipochloremiczna;
– obrzęk płuc ze wstrząsem, prawdopodobnie na skutek reakcji alergicznej;
– ostra niewydolność oddechowa (objawy obejmują ciężką duszność, gorączkę, osłabienie
  i splątanie).

Nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych):
– nasilenie istniejącej cukrzycy, ujawnienie cukrzycy utajonej;
– ostre zapalenie pęcherzyka żółciowego, w przypadku istniejących kamieni żółciowych
  (kamica żółciowa);
– nowotwory złośliwe skóry i warg (nieczerniakowe nowotwory złośliwe skóry).

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie. Działania niepożądane można zgłaszać
bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych
Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych:
Al. Jerozolimskie 181C, 02-222 Warszawa, tel.: 22 49-21-301, fax: 22 49-21-309,
Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Jednoczesne stosowanie hydrochlorotiazydu i leków związanych z utratą potasu i hipokaliemią, np. kaliuretycznych leków moczopędnych (np. furosemidu), glikokortykosteroidów, ACTH, leków przeczyszczających, karbenoksolonu, amfoterycyny B, soli sodowej penicyliny G, kwasu salicylowego i jego pochodnych może nasilić działanie zmniejszające stężenie potasu. Zaleca się monitorowanie stężenia potasu. Stosowanie takiego leczenia skojarzonego wymaga zachowania ostrożności. Jednoczesne stosowanie hydrochlorotiazydu i litu może prowadzić do zmniejszonej eliminacji litu i zwiększonej kardio-i neurotoksyczności litu. Dlatego nie zaleca się jednoczesnego stosowania litu i hydrochlorotiazydu, a jeśli jest to konieczne, należy stosować takie leczenie skojarzone tylko pod ścisłym nadzorem lekarza oraz należy monitorować stężenie litu w surowicy. Jednoczesne stosowanie hydrochlorotiazydu i innych leków moczopędnych, leków obniżających ciśnienie tętnicze, β-adrenolityków, azotanów, barbituranów, fenotiazyny, trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych, leków rozszerzających naczynia, alkoholu może nasilać przeciwnadciśnieniowe działanie hydrochlorotiazydu. W przypadku jednoczesnego zastosowania inhibitorów ACE (np. kaptopryl, enalapryl) może wystąpić ciężkie niedociśnienie tętnicze i pogorszenie czynności nerek po podaniu pierwszej dawki. Należy zatem przerwać leczenie diuretykami 2-3 dni przed rozpoczęciem stosowania inhibitora ACE, aby zmniejszyć ryzyko wystąpienia niedociśnienia po podaniu pierwszej dawki. Salicylany i inne NLPZ (np. indometacyna), w tym wybiórcze inhibitory COX-2 mogą osłabiać przeciwnadciśnieniowe i moczopędne działanie hydrochlorotiazydu. Podczas jednoczesnego stosowania NLPZ u pacjentów, u których wystąpiła hipowolemia podczas leczenia hydrochlorotiazydem może wystąpić ostra niewydolność nerek. Wystąpiły pojedyncze przypadki pogorszenia czynności nerek, szczególnie u pacjentów z wcześniejszymi zaburzeniami czynności nerek. Hydrochlorotiazyd może nasilać toksyczne działanie salicylanów na OUN. W przypadku wystąpienia hipokaliemii lub hipomagnezemii jako działania niepożądanego w trakcie leczenia diuretykami, u pacjentów przyjmujących jednocześnie glikozydy naparstnicy mogą wystąpić zaburzenia rytmu serca. Zaleca się monitorowanie stężenia elektrolitów i korygowanie wszelkich zaburzeń równowagi elektrolitowej. Diuretyki tiazydowe zmniejszają wrażliwość na insulinę, zwiększając nietolerancję glukozy i hiperglikemię. Z tego powodu hydrochlorotiazyd wykazuje interakcje z wszystkimi lekami przeciwcukrzycowymi, doustnymi lub insuliną, i powoduje niedostateczną kontrolę cukrzycy. Pacjenci z cukrzycą, którzy rozpoczynają leczenie hydrochlorotiazydem, powinni monitorować stężenie glukozy we krwi. Konieczne może być dostosowanie dawki insuliny lub doustnych leków przeciwcukrzycowych. Metforminę należy stosować ostrożnie ze względu na ryzyko kwasicy mleczanowej wywołanej przez prawdopodobną czynnościową niewydolność nerek związaną ze stosowaniem hydrochlorotiazydu. Jednoczesne podawanie diuretyków tiazydowych może zwiększać ryzyko reakcji nadwrażliwości na allopurynol. Jednoczesne podawanie diuretyków tiazydowych może zwiększać ryzyko wystąpienia działań niepożądanych powodowanych przez amantadynę ze względu na zmniejszenie wydalania kanalikowego. Jednoczesne podawanie diuretyków tiazydowych może zmniejszać wydalanie leków cytostatycznych przez nerki i nasilać ich działanie mielosupresyjne. Działanie leków zwiotczających mięśnie szkieletowe, typu kurary, ulega nasileniu i wydłużeniu. Należy poinformować anestezjologa, jeżeli nie można zaprzestać podawania hydrochlorotiazydu przed zastosowaniem leków zwiotczających mięśnie szkieletowe, typu kurary. Leki przeciwcholinergiczne mogą doprowadzić do zwiększenia dostępności biologicznej tiazydopodobnych leków moczopędnych na skutek zwolnienia motoryki jelit oraz szybkości opróżniania żołądka. Kolestyramina zmniejsza wchłanianie diuretyków tiazydowych. Można oczekiwać osłabienia ich działania farmakologicznego. Kolestypol może opóźniać lub zmniejszać wchłanianie jednocześnie podawanego hydrochlorotiazydu, ponieważ może wykazywać silne powinowactwo do anionów innych niż kwasy żółciowe. Jeżeli takie leczenie skojarzone jest konieczne, należy zachować odstęp kilku godzin między podaniem żywicy i hydrochlorotiazydu. Podczas jednoczesnego stosowania hydrochlorotiazydu i leków, na działanie których mają wpływ zaburzenia stężenia potasu w surowicy (np. glikozydów naparstnicy i leków przeciwarytmicznych) oraz następujących leków mogących wywołać częstoskurcz komorowy typu torsades de pointes (w tym niektórych leków przeciwarytmicznych) zaleca się okresową kontrolę stężenia potasu w surowicy oraz wykonanie badania EKG, ponieważ hipokaliemia jest czynnikiem sprzyjającym wystąpieniu częstoskurczu komorowego typu torsades de pointes: leki przeciwarytmiczne klasy Ia (np. chinidyna, hydrochinidyna, dyzopiramid), leki przeciwarytmiczne klasy III (np. amiodaron, sotalol, dofetylid, ibutylid), niektóre leki przeciwpsychotyczne (np. tiorydazyna, chloropromazyna, lewomepromazyna, trifluoperazyna, cyjamemazyna, sulpiryd, sultopryd, amisulpryd, tiapryd, pimozyd, haloperydol, droperydol) i inne leki, np. beprydyl, cyzapryd, difemanil, erytromycyna iv, halofantryna, mizolastyna, pentamidyna, sparfloksacyna, terfenadyna, winkamina iv. Jednoczesne podawanie hydrochlorotiazydu i karbamazepiny może zmniejszać stężenie sodu w surowicy krwi, należy monitorować stężenie sodu w surowicy. W przypadku jednoczesnego podawania hydrochlorotiazydu i chinidyny klirens chinidyny może ulec zmniejszeniu. Jednoczesne podawanie hydrochlorotiazydu i tetracyklin może powodować zwiększenie stężenia mocznika w surowicy krwi. Jednoczesne podawanie tiazydu i suplementów witaminy D może powodować zwiększenie stężenia wapnia w surowicy krwi ze względu na zmniejszenie wydalania wapnia. Jednoczesne podawanie cyklosporyny z diuretykami może zwiększyć ryzyko hiperurykemii i powikłań o typie dny moczanowej. Jednoczesne podawanie soli wapnia z diuretykami tiazydopodobnymi może prowadzić do hiperkalcemii. Tiazydowe leki moczopędne mogą zwiększyć hiperglikemizujące działanie diazoksydu i β-adrenolityków. Opisywano przypadki niedokrwistości hemolitycznej podczas jednoczesnego stosowania hydrochlorotiazydu i metylodopy. Podczas leczenia skojarzonego selektywnymi inhibitorami wychwytu zwrotnego serotoniny i lekami moczopędnymi, takimi jak tiazydy i furosemid istnieje zwiększone ryzyko hiponatremii.

Orion Pharma Poland Sp. z o.o.
ul. Fabryczna 5A
00-446 Warszawa
22-833-31-77
[email protected]
www.orionpharma.info.pl