Hypoten 25 mg tabletki powlekane

1 tabl. powl. zawiera 6,25 mg, 12,5 mg lub 25 mg karwedylolu. Preparat zawiera laktozę jednowodną.

Nieselektywny lek β-adrenolityczny o działaniu rozszerzającym naczynia krwionośne, który zmniejsza opór naczyniowy przez selektywną blokadę receptorów α₁-adrenergicznych i hamowanie układu renina-angiotensyna przez nieselektywną blokadę receptorów β-adrenergicznych. Lek powoduje zmniejszenie aktywności reninowej osocza i, rzadko, zatrzymanie płynów. Nie ma wewnętrznej aktywności sympatykomimetycznej, ma działanie stabilizujące błony. Karwedylol jest mieszaniną racemiczną dwóch stereoizomerów - oba enancjomery wykazywały działanie blokujące receptory α. Nieselektywne działanie blokujące receptory β₁- i β₂-adrenergiczne przypisywane jest głównie enancjomerowi S(-). Wykazano przeciwutleniające działanie karwedylolu i jego metabolitów. U pacjentów z nadciśnieniem tętniczym obniżenie ciśnienia tętniczego krwi nie jest związane z jednoczesnym zwiększeniem oporu obwodowego. Częstość akcji serca jest nieznacznie zmniejszona, a pojemność wyrzutowa nie ulega zmianie. Przepływ krwi przez nerki i czynność nerek nie zmieniają się, podobnie jak obwodowy przepływ krwi, dzięki czemu rzadko dochodzi do ziębnięcia kończyn. U pacjentów z nadciśnieniem tętniczym karwedylol zwiększa stężenie noradrenaliny w osoczu. W warunkach długotrwałego leczenia pacjentów z dławicą karwedylol wykazuje działanie przeciwniedokrwienne i łagodzące ból. Lek zmniejsza obciążenie wstępne i następcze komór serca. U pacjentów z zaburzeniami czynności lewej komory lub zastoinową niewydolnością serca karwedylol korzystnie wpływa na parametry hemodynamiczne oraz frakcję wyrzutową i wymiary lewej komory. Karwedylol nie wpływa negatywnie na profil lipidowy czy zawartość elektrolitów w surowicy. Po podaniu doustnym całkowita biodostępność karwedylolu wynosi ok. 25%. Maksymalne stężenie w osoczu jest osiągane w ciągu ok. 1 h po podaniu. U pacjentów z powolną hydroksylacją debryzochiny stężenie karwedylolu w osoczu przekracza 2-3-krotnie stężenie obserwowane u pacjentów o szybkim metabolizmie debryzochiny. Pokarm nie zmienia biodostępności leku, ale powoduje wydłużenie czasu potrzebnego do uzyskania maksymalnego stężenia w osoczu. Karwedylol jest związkiem o silnych właściwościach lipofilnych. Ok. 98-99% karwedylolu wiąże się z białkami osocza. Efekt pierwszego przejścia po podaniu doustnym wynosi ok. 60-75%. Średni T_0,5 karwedylolu w fazie eliminacji waha się od 6 do 10 h. Karwedylol jest w znacznym stopniu metabolizowany w wątrobie głównie przez oksydację pierścienia aromatycznego i sprzęganie z kwasem glukuronowym. Lek eliminowany jest głównie z żółcią, a główną drogą wydalania jest wydalanie z kałem. Mniejsza ilość jest wydalana przez nerki w postaci metabolitów.

Nadciśnienie tętnicze samoistne. Przewlekła stabilna dławica piersiowa. Leczenie wspomagające umiarkowanej do ciężkiej stabilnej niewydolności serca.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub którąkolwiek substancję pomocniczą. Niestabilna/niewyrównana niewydolność serca. Klinicznie istotna niewydolność wątroby. Blok przedsionkowo-komorowy IIst. lub IIIst. (chyba że pacjent posiada rozrusznik). Ciężka bradykardia (czynność serca <50/min). Wstrząs kardiogenny. Zespół chorego węzła zatokowego (w tym blok zatokowo-przedsionkowy). Ciężkie niedociśnienie (skurczowe ciśnienie krwi poniżej 85 mmHg). Skurcz oskrzeli lub astma w wywiadzie. Kwasica metaboliczna. Nieleczony guz chromochłonny nadnerczy. Jednoczesne dożylne leczenie werapamilem lub diltiazemem.

Nie ma odpowiednich doświadczeń klinicznych dotyczących stosowania karwedylolu u kobiet w ciąży. Karwedylol nie powinien być stosowany podczas ciąży, chyba że potencjalna korzyść przewyższa potencjalne ryzyko. Leki β-adrenolityczne zmniejszają perfuzję łożyskową, co może doprowadzić do obumarcia płodu w macicy oraz niewczesnych i przedwczesnych porodów. Ponadto mogą wystąpić działania niepożądane (zwłaszcza hipoglikemia, bradykardia, upośledzenie czynności oddechowej i hipotermia) u płodu lub noworodka. Istnieje podwyższone ryzyko powikłań sercowych i płucnych noworodka w okresie poporodowym. Leczenie powinno być przerwane na 2-3 dni przed oczekiwanym terminem porodu. Jeżeli nie jest to możliwe, noworodek musi być monitorowany przez pierwsze 2-3 dni życia. Karmienie piersią nie jest zalecane podczas stosowania karwedylolu.

Doustnie. Dorośli. Nadciśnienie tętnicze samoistne: zalecana dawka początkowa wynosi 12,5 mg raz na dobę przez pierwsze 2 dni. Następnie zaleca się kontynuowanie leczenia dawką 25 mg raz na dobę. W razie potrzeby dawka może być stopniowo zwiększana w odstępach 2-tygodniowych lub większych. Zalecana najwyższa dawka jednorazowa wynosi 25 mg, zalecana najwyższa dawka dobowa wynosi 50 mg. Preparat może być stosowany w monoterapii lub w leczeniu skojarzonym z innymi lekami przeciwnadciśnieniowymi, szczególnie z tiazydowymi lekami moczopędnymi. U pacjentów w podeszłym wieku zalecana dawka początkowa wynosi 12,5 mg raz na dobę, co może być dawką wystarczającą do kontynuacji leczenia. Przy braku właściwej odpowiedzi dawka może być stopniowo zwiększana w odstępach 2-tygodniowych lub większych. Przewlekła stabilna dławica piersiowa: zalecana dawka początkowa wynosi 12,5 mg 2 razy na dobę przez pierwsze 2 dni leczenia. Następnie zaleca się kontynuowanie leczenia dawką 25 mg 2 razy na dobę. W razie potrzeby dawka może być stopniowo zwiększana w odstępach 2-tygodniowych lub większych. Zalecana najwyższa dawka dobowa wynosi 100 mg na dobę w 2 dawkach podzielonych. U pacjentów w podeszłym wieku zalecana dawka początkowa wynosi 12,5 mg 2 razy na dobę przez pierwsze 2 dni. Następnie zaleca się kontynuowanie leczenia dawką 25 mg 2 razy na dobę, co stanowi najwyższą zalecaną dawkę dobową. Niewydolność serca: preparat jest stosowany w leczeniu skojarzonym z preparatami moczopędnymi, inhibitorami ACE, preparatami naparstnicy i (lub) lekami rozszerzającymi naczynia. Pacjent powinien być w stabilnym stanie klinicznym (bez zmiany klasy NYHA, bez hospitalizacji z powodu niewydolności serca), a podstawowe leczenie musi być stałe przez co najmniej 4 tyg. przed włączeniem leczenia karwedylolem. Ponadto, pacjent powinien mieć zmniejszoną lewokomorową frakcję wyrzutową, częstość pracy serca powinna być wyższa niż 50 uderzeń/min, a skurczowe ciśnienie krwi wyższe niż 85 mm Hg. Dawka początkowa wynosi 3,125 mg 2 razy na dobę przez 2 tyg. Jeśli dawka początkowa jest dobrze tolerowana, dawka może być stopniowo zwiększana w odstępach 2-tygodniowych lub większych, najpierw do 6,25 mg 2 razy na dobę, potem do 12,5 mg 2 razy na dobę,a następnie do 25 mg 2 razy na dobę. Zaleca się, aby zwiększać dawkę do najwyższego poziomu tolerowanego przez pacjenta. Najwyższa zalecana dawka wynosi 25 mg 2 razy na dobę u pacjentów o mc. mniejszej niż 85 kg, i 50 mg 2 razy na dobę u pacjentów ważących więcej niż 85 kg, pod warunkiem, że niewydolność serca nie jest ciężka. Zwiększanie dawki do 50 mg 2 razy na dobę powinno być prowadzone ostrożnie, z dokładną obserwacją medyczną pacjenta. Na początku leczenia lub podczas zwiększania dawki może dojść do przejściowego nasilenia objawów niewydolności serca, szczególnie u pacjentów z ciężką niewydolnością serca i (lub) przyjmujących duże dawki leków moczopędnych. Zwykle nie stanowi to podstawy do przerwania leczenia, ale nie należy zwiększać dawki. Po rozpoczęciu leczenia karwedylolem lub po zwiększeniu dawki pacjent powinien być obserwowany przez lekarza/lekarza kardiologa. Przed każdym zwiększeniem dawki należy przeprowadzić badanie pacjenta pod kątem możliwych objawów pogorszenia niewydolności serca lub nadmiernego rozszerzenia naczyń (np. czynność nerek, masa ciała, ciśnienie krwi, częstość i rytm pracy serca). Pogorszenie niewydolności serca lub zatrzymanie płynów w ustroju należy leczyć bez zwiększania dawki środka moczopędnego, a dawki karwedylolu nie należy zwiększać do czasu ustabilizowania stanu pacjenta. W przypadku wystąpienia bradykardii lub wydłużenia czasu przewodzenia przedsionkowo-komorowego, należy monitorować stężenie digoksyny we krwi. W niektórych przypadkach może być konieczne zmniejszenie dawki karwedylolu lub czasowe przerwanie leczenia. Nawet w takich przypadkach często można z powodzeniem stopniowo zwiększać dawkę karwedylolu. Jeżeli leczenie karwedylolem zostanie przerwane na dłużej niż 2 tyg., leczenie należy wznowić od dawki 3,125 mg 2 razy na dobę i zwiększać stopniowo dawkę zgodnie z powyższymi zaleceniami. U pacjentów z niewydolnością nerek dawkowanie musi być ustalane indywidualnie, ale dane farmakokinetyczne nie wskazują, by dostosowanie dawkowania było konieczne. U pacjentów z umiarkowaną niewydolnością wątroby może być konieczne dostosowanie dawkowania. Brak jest wystarczających danych dotyczących skuteczności i bezpieczeństwa stosowania karwedylolu u dzieci i młodzież (<18 lat). Pacjenci w podeszłym wieku mogą być bardziej podatni na działanie karwedylolu, i w związku z tym powinni być szczególnie starannie obserwowani. Podobnie jak w przypadku innych beta-blokerów, a szczególnie u pacjentów z chorobą niedokrwienną serca, odstawianie karwedylolu powinno być prowadzone stopniowo. Sposób podania. Nie ma potrzeby przyjmowania tabletek karwedylolu razem z posiłkiem. Jednakże zaleca się, aby pacjenci z niewydolnością serca przyjmowali karwedylol razem z posiłkiem, aby umożliwić spowolnienie wchłaniania i zmniejszyć ryzyko niedociśnienia ortostatycznego. Tabletki 6,25 mg, 12,5 mg i 25 mg można dzielić na połowy.

Pacjenci z ciężką niewydolnością serca, utratą elektrolitów i hipowolemią, w podeszłym wieku i pacjenci z niskim początkowym ciśnieniem krwi powinni być obserwowani przez ok. 2 h po podaniu pierwszej dawki lub po zwiększeniu dawki, z uwagi na możliwość wystąpienia niedociśnienia. U pacjentów z zastoinową niewydolnością serca, podczas zwiększania dawki karwedylolu może wystąpić nasilenie niewydolności serca lub zatrzymanie płynów. Jeśli wystąpią takie objawy należy zwiększyć dawkę leków moczopędnych i nie należy zwiększać dawki karwedylolu do czasu odzyskania stabilności klinicznej. Sporadycznie, może być konieczne zmniejszenie dawki karwedylolu lub, w rzadkich przypadkach, czasowe zaprzestanie przyjmowania. Takie przypadki nie wykluczają kolejnego udanego dawkowania karwedylolu. Karwedylol powinien być stosowany ostrożnie w połączeniu z glikozydami naparstnicy, ponieważ oba leki spowalniają przewodzenie przedsionkowo-komorowe. Ze względu na ryzyko przejściowego pogorszenia czynności nerek podczas leczenia pacjentów z niewydolnością serca i niskim ciśnieniem krwi (ciśnienie skurczowe < 100 mmHg), chorobą niedokrwienną serca i uogólnioną miażdżycą i (lub) z niewydolnością nerek należy dokładnie kontrolować czynność nerek podczas stopniowego zwiększania dawki karwedylolu; jeżeli dojdzie do istotnego pogorszenia czynności nerek, należy zmniejszyć dawkę karwedylolu lub przerwać leczenie. Dysfunkcja lewej komory u pacjentów po zawale serca - przed rozpoczęciem leczenia karwedylolem pacjent musi być stabilny klinicznie i powinien otrzymać inhibitor ACE w ciągu przynajmniej 48 poprzedzających godzin oraz dawka inhibitora ACE powinna być stabilna przez przynajmniej 24 poprzedzające godziny. Karwedylol należy stosować ostrożnie u pacjentów z POChP z towarzyszącym skurczem oskrzeli, którzy nie przyjmują leków doustnych ani wziewnych, i tylko wtedy, gdy potencjalne korzyści przewyższają potencjalne ryzyko. U pacjentów z tendencją do skurczu oskrzeli może wystąpić niewydolność oddechowa. Pacjenci powinni być ściśle monitorowani podczas rozpoczynania leczenia i zwiększania dawki karwedylolu, a dawka karwedylolu powinna zostać zmniejszona, jeżeli podczas leczenia zostaną zaobserwowane jakiekolwiek oznaki skurczu oskrzeli. U pacjentów z cukrzycą preparat stosować ostrożnie - wczesne objawy ostrej hipoglikemii mogą być zamaskowane lub stłumione, a także stosowanie karwedylolu może wiązać się z pogorszeniem kontroli glikemii (może być konieczne dostosowanie dawki leków przeciwcukrzycowych). Karwedylol może maskować przedmiotowe i podmiotowe objawy nadczynności tarczycy. W przypadku wystąpienia zmniejszenia tętna poniżej 55/min i wystąpienia objawów bradykardii, należy zmniejszyć dawkę karwedylolu. Przy jednoczesnym stosowaniu karwedylolu z blokerami kanału wapniowego, takimi jak werapamil czy diltiazem, lub innymi lekami przeciwarytmicznymi, w szczególności amiodaronem, należy kontrolować ciśnienie krwi i zapis EKG pacjenta. Należy unikać jednoczesnego podawania dożylnego. Należy uprzedzić pacjentów noszących soczewki kontaktowe o możliwości zmniejszenia wydzielania łez. Należy zachować ostrożność podczas stosowania leku u pacjentów z ciężkimi reakcjami nadwrażliwości w wywiadzie oraz przechodzących leczenie odczulające (β-blokery mogą nasilić wrażliwość na alergeny i ciężkość reakcji anafilaktycznej). Podczas leczenia karwedylolem obserwowano bardzo rzadkie przypadki ciężkich reakcji skórnych, takich jak toksyczna nekroliza naskórka oraz zespół Stevensa-Johnsona. Karwedylol należy na stałe odstawić u pacjentów, u których wystąpiły poważne niepożądane reakcje skórne, które można wiązać ze stosowaniem tego leku. Pacjenci u których występowała w przeszłości łuszczyca związana z leczeniem β-blokerami powinni przyjmować karwedylol wyłącznie po rozważeniu stosunku korzyści do ryzyka. Karwedylol powinien być stosowany ostrożnie u pacjentów z chorobą naczyń obwodowych, u pacjentów z zaburzeniami krążenia obwodowego (np. zespół Raynauda), u pacjentów z blokiem serca Ist., u pacjentów z podejrzeniem guza chromochłonnego, u pacjentów z podejrzeniem dławicy Prinzmetala. U pacjentów z guzem chromochłonnym, stosowanie α-blokera powinno być rozpoczęte przed zastosowaniem jakiegokolwiek β-blokera. Pacjenci ze znanym słabym metabolizmem debryzochiny powinni być dokładnie obserwowani na początku leczenia. Należy zachować ostrożność u pacjentów poddawanych zabiegom chirurgicznym, z powodu synergicznego działania ujemnie inotropowego karwedylolu i leków znieczulających. Z uwagi na ograniczone doświadczenie kliniczne karwedylol nie powinien być podawany pacjentom z niestabilnym lub wtórnym nadciśnieniem tętniczym, niedociśnieniem ortostatycznym, ostrą zapalną chorobą serca, hemodynamicznie istotnym zwężeniem zastawki serca lub ujścia aorty/pnia płucnego, schyłkowym stadium choroby tętnic obwodowych oraz pacjentom leczonym jednocześnie agonistą receptora α₁ lub α₂. Preparat zawiera laktozę - nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadkimi zaburzeniami dziedzicznymi, takimi jak nietolerancja galaktozy, niedobór laktazy typu Lapp lub zespół złego wchłaniania glukozy i galaktozy.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Większość działań niepożądanych jest zależna od dawki i ustępuje po zmniejszeniu dawki lub
przerwaniu leczenia. Niektóre działania niepożądane mogą wystąpić na początku leczenia i ustąpić
samoistnie w trakcie dalszego leczenia.

Należy przerwać stosowanie leku i natychmiast skontaktować się z lekarzem w przypadku wystąpienia
któregokolwiek z następujących działań niepożądanych:
- wolne lub nieregularne bicie serca, zawroty głowy, osłabienie lub trudności w oddychaniu
  (występujące częściej niż u 1 pacjenta na 10),
- trudności w oddychaniu, astma (u pacjentów predysponowanych), obrzęk płuc (płyn w płucach)
  (występujące u maksymalnie 1 pacjenta na 10),
- ból w klatce piersiowej (dusznica bolesna) (występujące u maksymalnie 1 pacjenta na 100),
- reakcje alergiczne (występujące u maksymalnie 1 pacjenta na 10 000),
- ciężkie reakcje skórne, w tym zmiany dotyczące skóry i błony śluzowej lub ciężkie uszkodzenie
  znacznego obszaru skóry (łuszczenie skóry) (występujące u maksymalnie 1 pacjenta na 10 000).

Inne działania niepożądane:

Bardzo częste (występujące częściej niż u 1 pacjenta na 10):
- zawroty głowy (np. po szybkim wstawaniu), bole głowy,
- niedociśnienie,
- zmęczenie.

Częste (występujące u maksymalnie 1 pacjenta na 10):
- zapalenie oskrzeli, zapalenie płuc, infekcje górnych dróg oddechowych, infekcje przewodu
  moczowego,
- anemia,
- wzrost masy ciała, podwyższony poziom cholesterolu, podwyższony lub obniżony poziom
  glukozy we krwi u pacjentów chorych na cukrzycę, przeciążenie płynami, zatrzymanie płynów
  w organizmie,
- depresja, stany depresyjne,
- zaburzenia widzenia, suchość gałek ocznych, podrażnienie gałek ocznych,
- nadciśnienie ortostatyczne (nagły spadek ciśnienia krwi w trakcie wstawania), zaburzenia
  krążenia obwodowego np. zimne dłonie i stopy, choroba naczyń obwodowych,
- nudności, biegunka, wymioty, niestrawność, ból brzucha,
- bóle kończyn,
- niewydolność nerek, zaburzenia czynności nerek u pacjentów z twardnieniem tętniczym i(lub)
  upośledzona czynnością nerek, zaburzenia przy oddawaniu moczu,
- obrzęk (opuchnięcie), ból.

Niezbyt częste (występujące u maksymalnie 1 pacjenta na 100):
- zaburzenia snu,
- zawroty głowy, omdlenia, nietypowe samopoczucie,
- reakcje skórne, wypadanie włosów,
- impotencja.

Rzadkie (występujące u maksymalnie 1 pacjenta na 1 000):
- mała liczba płytek krwi,
- zatkany nos,
- zatwardzenie.

Bardzo rzadkie (występujące u maksymalnie 1 pacjenta na 10 000):
- mała liczba białych krwinek,
- suchość w ustach,
- podwyższony poziom enzymów wątrobowych,
- nietrzymanie moczu u kobiet.

Zawroty głowy, omdlenia, bóle głowy i zmęczenie zwykle występują w stopniu łagodnym i na ogół
występują na początku leczenia.

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi, farmaceucie lub pielęgniarce. Działania niepożądane
można zgłaszać bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów
Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów
Biobójczych, Al. Jerozolimskie 181 C, 02-222 Warszawa, Tel.: +48 22 49 21 301,
Faks: + 48 22 49 21 309, e-mail: [email protected]
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Karwedylol jest zarówno substratem, jak i inhibitorem glikoproteiny P, zatem biodostępność leków transportowanych przez glikoproteinę P może się zwiększać przy jednoczesnym stosowaniu karwedylolu. Ponadto biodostępność karwedylolu może być zmieniana przez induktory lub inhibitory glikoproteiny P. Podczas jednoczesnego stosowania digoksyny i karwedylolu stężenie digoksyny zwiększa się o ok. 15%. Zarówno digoksyna, jak i karwedylol spowalniają przewodzenie przedsionkowo-komorowe. Równoczesne stosowanie leków beta-adrenolitycznych oraz digoksyny może prowadzić do dodatkowego wydłużenia czasu przewodzenia przedsionkowo-komorowego (AV). Zaleca się wzmożoną obserwację poziomu digoksyny podczas rozpoczynania stosowania, dostosowywania dawki lub odstawiania karwedylolu. W dwóch badaniach z udziałem pacjentów po przeszczepie nerki lub serca, przyjmujących doustnie cyklosporynę, wykazano wzrost stężenia cyklosporyny w osoczu krwi po rozpoczęciu terapii z użyciem karwedilolu. U ok. 30% pacjentów, dawka cyklosporyny musiała zostać zmniejszona (o średnio 20%) w celu utrzymania stężenia cyklosporyny w zakresie terapeutycznym, natomiast u pozostałych dostosowanie dawki nie było potrzebne. Zaleca się ścisłe monitorowanie stężeń cyklosporyny po rozpoczęciu leczenia karwedylolem oraz odpowiednie dostosowywanie dawki cyklosporyny. Inhibitory, podobnie jak induktory CYP2D6 i CYP2C9, mogą stereoselektywnie zmieniać metabolizm układowy i/lub przedukładowy karwedylolu, powodując zwiększenie lub zmniejszenie stężenia R- i S-karwedylolu w osoczu krwi. Pacjenci przyjmujący leki indukujące (np. ryfampicyna, karbamazepina i barbiturany) lub hamujące (np. paroksetyna, fluoksetyna, chinidyna, cynakalcet, bupropion, amiodaron lub flukonazol) enzymy CYP wymagają dokładnego kontrolowania podczas jednoczesnego leczenia karwedylolem, bowiem stężenie karwedylolu w surowicy może być odpowiednio zmniejszone przez leki indukujące i zwiększone przez leki hamujące te enzymy. W badaniu przeprowadzonym u 12 zdrowych osób podanie ryfampicyny obniżyło stężenie karwedylolu w osoczu o około 70%, najprawdopodobniej poprzez aktywację glikoproteiny P prowadzącą do zmniejszenia wchłaniania jelitowego karwedylolu. Cymetydyna zwiększyła ekspozycję (AUC) o około 30%, jednak nie spowodowała zmian w stężeniu maksymalnym (Cmax). Pacjenci otrzymujący induktory monooksygenaz, np. ryfampicynę, które mogą obniżać stężenie karwedylolu w surowicy lub otrzymujący inhibitory monooksygenaz, np. cymetydynę, które mogą zwiększać stężenie karwedylolu w surowicy, mogą potrzebować pomocy. Jednakże, w oparciu o stosunkowo niewielki wpływ cymetydyny na stężenie karwedylolu, prawdopodobieństwo jakiejkolwiek klinicznie istotnej interakcji jest minimalne. W randomizowanym krzyżowym badaniu u 10 pacjentów z niewydolnością serca podanie, w skojarzeniu z fluoksetyną, silnym inhibitorem CYP2D6, spowodowało stereoselektywną inhibicję metabolizmu karwedylolu ze wzrostem średniego AUC enancjomeru R(+) o 77%. Pomimo tego pomiędzy grupami terapeutycznymi nie zaobserwowano żadnych różnic w działaniach niepożądanych, ciśnieniu tętniczym lub częstości rytmu serca. Ze względu na możliwość wystąpienia objawów hipotonii i/lub ciężkiej bradykardii zaleca się monitorowanie pacjentów przyjmujących jednocześnie leki o działaniu beta-adrenolitycznym i lek, który może zmniejszyć stężenie katecholamin (np. rezerpinę lub inhibitory monoaminooksydazy). Leki beta-adrenolityczne mogą nasilać działanie obniżające stężenie glukozy we krwi przez insulinę i doustne leki przeciwcukrzycowe. Objawy hipoglikemii mogą być maskowane lub tłumione (szczególnie tachykardia) - zaleca się regularne monitorowanie stężenia glukozy we krwi. Obserwowano pojedyncze przypadki zaburzenia przewodnictwa, rzadko z zaburzeniami hemodynamicznymi, u pacjentów przyjmujących karwedylol i (doustnie) diltiazem, werapamil i/lub amiodaron. Podobnie jak w przypadku innych beta-blokerów, przy jednoczesnym stosowaniu karwedylolu z blokerami kanału wapniowego, jak werapamil czy diltiazem, należy dokładnie monitorować ciśnienie krwi i EKG pacjenta z uwagi na zwiększone ryzyko zaburzeń przewodzenia przedsionkowo-komorowego lub niewydolności serca (działanie synergistyczne). Należy również wdrożyć dokładną obserwację podczas jednoczesnego stosowania karwedylolu i któregokolwiek z leków przeciwarytmicznych klasy I lub amiodaronu (doustnie). Zgłaszano występowanie bradykardii, zatrzymanie akcji serca i migotanie komór bezpośrednio po rozpoczęciu leczenia beta-blokerem pacjentów przyjmujących amiodaron. Istnieje ryzyko wystąpienia niewydolności serca w przypadku jednoczesnego dożylnego podawania leków przeciwarytmicznych klasy Ia lub Ic. U pacjentów z niewydolnością serca amiodaron zmniejszył klirens S-karwedylolu, prawdopodobnie poprzez hamowanie CYP2C9. Średnie stężenie R-karwedylolu w osoczu krwi nie zmieniło się. W związku z tym istnieje ryzyko silniejszej beta-blokady spowodowanej zwiększeniem stężenia S-karwedylolu w osoczu krwi. Jednoczesne podawanie pochodnych dihydropirydyny i karwedylolu powinno być prowadzone pod ścisłą obserwacją w związku ze zgłaszanymi przypadkami niewydolności serca i ciężkiego niedociśnienia. Karwedylol może nasilić działanie innych jednocześnie stosowanych leków przeciwnadciśnieniowych (np. antagoniści receptora α₁) i leków o ubocznym działaniu obniżającym ciśnienie, jak barbiturany, pochodne fenotiazyny, trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne, leki rozszerzające naczynia, oraz alkoholu. Jednoczesne podawanie klonidyny i β-adrenolityków może nasilać działanie obniżające ciśnienie krwi oraz tętno. W przypadku zakończenia leczenia karwedylolem i klonidyną, karwedylol należy odstawić na kilka dni przed stopniowym zmniejszaniem dawki klonidyny. Należy zwrócić uwagę na możliwe synergistyczne działanie inotropowe ujemne i hipotensyjne karwedylolu i leków znieczulających podczas znieczulenia. NLPZ, estrogeny i kortykosteroidy - przeciwnadciśnieniowe działanie karwedylolu jest osłabione przez zatrzymanie wody i sodu w ustroju. Równoczesne stosowanie niesteroidowych leków przeciwzapalnych oraz leków β-adrenolitycznych może powodować wzrost ciśnienia tętniczego oraz ograniczenie kontroli ciśnienia krwi. Sympatykomimetyki o działaniu α-sympatykomimetycznym i β-sympatykomimetycznym - ryzyko nadciśnienia tętniczego i nadmiernej bradykardii. Ergotamina - nasilenie działania zwężającego naczynia. Leki blokujące przewodnictwo nerwowo-mięśniowe - nasilenie blokady nerwowo-mięśniowej. Niekardioselektywne beta-blokery przeciwdziałają efektowi bronchodylatacyjnemu beta-agonistów o działaniu rozszerzającym oskrzela - zaleca się dokładną obserwację pacjentów.

Orion Pharma Poland Sp. z o.o.
ul. Fabryczna 5A
00-446 Warszawa
22-833-31-77
[email protected]
www.orionpharma.info.pl