Idefirix 11 mg proszek do sporządzenia koncentratu roztworu do infuzji

1 fiolka zawiera 11 mg imlifidazy wytwarzanej w komórkach Escherichia coli techniką rekombinacji DNA. Po rekonstytucji i rozcieńczeniu 1 ml koncentratu zawiera 10 mg imlifidazy.

Imlifidaza to proteaza cysteinowa będąca pochodną enzymu rozkładającego immunoglobulinę G (IgG) ze Streptococcus pyogenes. Enzym ten tnie łańcuchy ciężkie wszystkich podklas ludzkiej IgG, ale nie działa na inne immunoglobuliny. Cięcie IgG prowadzi do eliminacji funkcji efektorowych zależnych od fragmentu Fc, w tym CDC i cytotoksyczności komórkowej zależnej od przeciwciał (ADCC). Dzięki cięciu wszystkich IgG imlifidaza zmniejsza stężenie DSA i umożliwia przeszczepienie narządu. C_max imlifidazy obserwowano w momencie zakończenia infuzji albo tuż po jej zakończeniu, a średnia wartość wynosiła 5,8 (4,2–8,9) μg/ml po podaniu dawki 0,25 mg/kg mc. Eliminację imlifidazy cechowało występowanie fazy początkowej dystrybucji, z T_0,5 wynoszącym 1,8 (0,6–3,6) h, i fazy wolniejszej eliminacji, z T_0,5 wynoszącym 89 (60–238) h. Średni klirens (CL) wyniósł 1,8 (0,6–7,9) ml/h/kg, a objętość dystrybucji w fazie eliminacji (Vz) wynosiła 0,20 (0,06–0,55) l/kg.

Leczenie desensytyzacyjne (odczulanie) u wysoko immunizowanych dorosłych biorców przeszczepu nerki z dodatnią próbą krzyżową z dostępnym zmarłym dawcą. Stosowanie leku powinno być ograniczone do pacjentów, u których jest niskie prawdopodobieństwo przeszczepienia w ramach obowiązującego systemu doboru biorców nerki - z uwzględnieniem programów ustalania priorytetów dla pacjentów wysoko immunizowanych.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Trwające poważne zakażenie. Zakrzepowa plamica małopłytkowa (TTP). U pacjentów z tą chorobą występuje ryzyko rozwoju choroby posurowiczej.

Brak dostępnych danych na temat stosowania imlifidazy u kobiet w ciąży, ponieważ ciąża stanowi przeciwwskazanie do przeszczepienia nerki. Badania na królikach nie ujawniają jednak bezpośredniego ani pośredniego szkodliwego wpływu imlifidazy na rozwój zarodka lub płodu. Zaleca się unikanie stosowania Idefirix w okresie ciąży. Nie wiadomo, czy imlifidaza przenika do mleka ludzkiego. Nie można wykluczyć ryzyka dla dziecka karmionego piersią. Przed ekspozycją na Idefirix należy przerwać karmienie piersią. Nie prowadzono odrębnych badań dotyczących płodności i rozwoju pourodzeniowego.

Dożylnie. Leczenie powinni zalecić i nadzorować lekarze specjaliści z doświadczeniem w prowadzeniu leczenia immunosupresyjnego i w opiece nad immunizowanymi biorcami przeszczepu nerki. Imlifidaza jest przeznaczona wyłącznie do stosowania w warunkach szpitalnych. Dawka zależy od masy ciała pacjenta (w kg). Zalecana dawka wynosi 0,25 mg/kg mc. w pojedynczej dawce podanej najlepiej w ciągu 24 h przed przeszczepieniem. U większości pacjentów do konwersji wyniku próby krzyżowej wystarcza pojedyncza dawka, ale w razie konieczności drugą dawkę można podać w ciągu 24 h od podania pierwszej. Po zakończeniu leczenia imlifidazą, ale przed przeszczepieniem należy potwierdzić konwersję wyniku próby krzyżowej z dodatniego na ujemny. Zgodnie z rutynowymi procedurami obowiązującymi w ośrodku przeszczepów należy stosować premedykację kortykosteroidami i lekami przeciwhistaminowymi w celu zmniejszenia ryzyka reakcji związanych z infuzją. Ponieważ najczęstszymi zakażeniami u pacjentów z hipogammaglobulinemią są zakażenia dróg oddechowych, do standardu postępowania należy włączyć na 4 tyg. profilaktykę doustnymi antybiotykami oddziałującymi na patogeny atakujące drogi oddechowe. Pacjenci leczeni imlifidazą powinni dodatkowo otrzymywać zgodne ze standardem postępowania środki indukujące deplecję limfocytów T z lub bez środków powodujących deplecję limfocytów B, tj. podawanie imlifidazy nie eliminuje potrzeby stosowania leczenia immunosupresyjnego zgodnie ze standardem postępowania. Szczególne grupy pacjentów. Dane dotyczące stosowania leku u pacjentów w wieku powyżej 65 lat są ograniczone, ale nie ma przesłanek świadczących o konieczności zmiany dawki w tej grupie. Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności imlifidazy u pacjentów z umiarkowanymi albo ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby. Dotychczas nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności imlifidazy u dzieci i młodzieży w wieku 0-18 lat. Sposób podania. Lek przeznaczony jest wyłącznie do podawania dożylnego po rekonstytucji i rozcieńczeniu. Całą, w pełni rozcieńczoną infuzję należy podać w ciągu 15 min za pomocą zestawu infuzyjnego z jałowym, niepirogennym filtrem o niskim stopniu wiązania białek (wielkość porów 0,2 μm). Zaleca się przepłukanie linii dożylnej płynem infuzyjnym po podaniu preparatu, aby zapewnić, że podana została pełna dawka. Nie przechowywać niezużytego roztworu do infuzji do jego późniejszego wykorzystania.

Zgłaszano występowanie reakcji związanych z infuzją imlifidazy. W razie wystąpienia jakiejkolwiek poważnej reakcji alergicznej lub anafilaktycznej należy natychmiast przerwać podawanie imlifidazy i zastosować odpowiednie leczenie. W przypadku pojawienia się łagodnych albo umiarkowanych reakcji związanych z infuzją w trakcie leczenia imlifidazą można tymczasowo zatrzymać infuzję lub podać preparaty, takie jak leki przeciwhistaminowe, leki przeciwgorączkowe i kortykosteroidy. Zatrzymaną infuzję można wznowić po ustąpieniu objawów. Zakażenia i profilaktyka zakażeń. W przypadku przeszczepu nerki trwające poważne zakażenia o dowolnej etiologii (bakteryjne, wirusowe lub grzybicze) uznawane są za przeciwwskazanie, a zakażenia przewlekłe - takie jak HBV czy HIV - muszą być dobrze kontrolowane. Należy mieć też na względzie czasowe zmniejszanie stężenia IgG przez imlifidazę. U pacjentów z hipogammaglobulinemią najczęściej występują zakażenia dróg oddechowych. Dlatego, oprócz ogólnie stosowanej przy przeszczepianiu nerki profilaktyki zakażeń (przeciwko Pneumocystis carinii, cytomegalowirusowi i drożdżakom zasiedlającym jamę ustną), zgodnej ze standardem postępowania, wszyscy pacjenci powinni także w ramach profilaktyki przyjmować przez 4 tyg. doustne antybiotyki przeciwko patogenom atakującym drogi oddechowe. Jeżeli z jakiejkolwiek przyczyny po leczeniu imlifidazą u pacjenta nie zostanie wykonany przeszczep, to mimo wszystko należy przeprowadzić przez 4 tyg. profilaktyczną antybiotykoterapię przeciwko patogenom atakującym drogi oddechowe. Stosowanie imlifidazy oraz leczenia indukującego deplecję limfocytów T z lub bez leków powodujących deplecję limfocytów B pamięci, może zwiększać ryzyko reaktywacji żywych szczepionek atenuowanych lub latentnego zakażenia gruźlicą. Ze względu na spadek stężenia IgG po leczeniu imlifidazą występuje ryzyko tymczasowego osłabienia działania ochronnego szczepionek, utrzymującego się do 4 tyg. po leczeniu imlifidazą. Odrzucenie przeszczepu zależne od przeciwciał (AMR). AMR może wystąpić w wyniku aktywności przeciwciał przeciwko antygenom dawcy (DSA) z odbicia. U pacjentów z bardzo wysokim stężeniem DSA przed przeszczepieniem prawdopodobieństwo wystąpienia wczesnego AMR wymagającego interwencji jest większe. U większości pacjentów w badaniach klinicznych występowała aktywność DSA z odbicia, która osiągała swoje maksimum między 7. a 21. dniem po leczeniu imlifidazą, a AMR wystąpiło u ok. 30% pacjentów. Wszyscy pacjenci z AMR w badaniach klinicznych pomyślnie zareagowali na leczenie należące do standardu postępowania. Ponowne pojawienie się DSA i zwiększone ryzyko wystąpienia AMR u pacjentów wysoko immunizowanych wymaga opieki lekarza z doświadczeniem w leczeniu pacjentów immunizowanych, dostępności zasobów oraz gotowości do rozpoznawania i leczenia ostrego AMR zgodnie ze standardową praktyką kliniczną. Prowadzenie pacjentów powinno obejmować dokładne monitorowanie stężeń przeciwciał przeciwko HLA (ludzki antygen leukocytarny) i kreatyniny w surowicy lub osoczu, a także gotowość do wykonania biopsji w przypadku podejrzenia AMR. Pacjenci z dodatnim wynikiem próby krzyżowej dla cytotoksyczności limfocytów T zależnej od układu dopełniacza (CDC). Doświadczenie w zakresie pacjentów z potwierdzonym dodatnim wynikiem próby krzyżowej CDC limfocytów T przed leczeniem imlifidazą jest bardzo ograniczone. Immunogenność. Oczekuje się, że potencjalny wpływ przeciwciał przeciwko imlifidazie (ADA) na skuteczność i bezpieczeństwo zastosowania drugiej dawki imlifidazy, podawanej w ciągu 24 h po pierwszej dawce, będzie marginalny, ponieważ nie zaczęły jeszcze powstawać ADA w odpowiedzi na pierwszą dawkę. Każdy ośrodek kliniczny powinien korzystać ze swoich standardowych protokołów potwierdzania konwersji wyniku próby krzyżowej z dodatniego na ujemny. W przypadku stosowania testu mikrocytotoksycznego (CDCXM) należy uwzględnić następujące czynniki pozwalające uniknąć wystąpienia fałszywie dodatnich wyników: IgM musi być inaktywowana, aby móc swoiście oznaczyć zdolność cytotoksyczną IgG. Należy unikać stosowania antyludzkiej globuliny (AHG). W razie jej zastosowania należy potwierdzić, że oddziałuje ona na fragment Fc, a nie na Fab IgG. Stosowanie AHG przeciwko fragmentowi Fab nie pozwoli na poprawny odczyt wyniku CDCXM u pacjenta leczonego imlifidazą. Leki na bazie przeciwciał. Imlifidaza to proteaza cysteinowa, która swoiście tnie IgG. W wyniku tego preparaty wywodzące się z IgG mogą ulegać inaktywacji, jeśli są podawane w skojarzeniu z imlifidazą. Leki na bazie przeciwciał, które są cięte przez imlifidazę, obejmują między innymi: bazyliksymab, rytuksymab, alemtuzumab, adalimumab, denosumab, belatacept, etanercept, króliczą globulinę antytymocytarną (rATG) oraz dożylne preparaty immunoglobulin (IVIg). IVIg mogą zawierać przeciwciała neutralizujące przeciwko imlifidazie, które mogą ją inaktywować w przypadku podania IVIg przed imlifidazą. 1 dawka leku zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu, to znaczy lek uznaje się za „wolny od sodu”.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, także ten lek może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one
wystąpią.

Należy niezwłocznie powiedzieć lekarzowi, jeśli wystąpi którykolwiek z poniższych objawów:
- objawy zakażenia, takie jak gorączka, dreszcze, kaszel, osłabienie, ogólne złe samopoczucie
  (bardzo częste - mogą wystąpić u więcej niż 1 na 10 osób),
- objawy reakcji związanej z infuzją, takie jak ciężka wysypka, duszności, uczucie gorąca,
  rumień(częste - mogą wystąpić u maksymalnie 1 na 10 osób),
- ból mięśni lub zmęczenie (objawy mialgii, częste - mogą wystąpić u maksymalnie 1 na 10
  osób).

Inne działania niepożądane obejmują:

Częste (mogą wystąpić u maksymalnie 1 na 10 osób):
- zakażenia: zakażenie płuc (zapalenie płuc), zakażenia krwi (posocznica), zakażenie jamy
  brzusznej, zakażenie górnych dróg oddechowych, zakażenie adenowirusem, zakażenie
  parwowirusem, zakażenie układu moczowego, grypa, zakażenie rany, zakażenie rany
  pozabiegowej, zakażenie w miejscu wprowadzenia cewnika,
- odrzucenie przeszczepu (przeciwciała IgG będą próbowały wywołać odrzucenie nerki pobranej
  od dawcy, pacjent może odczuwać ogólny dyskomfort),
- wysokie albo niskie ciśnienie krwi (objawami niskiego ciśnienia krwi mogą być zawroty głowy,
  a objawami wysokiego ciśnienia krwi - ból głowy),
- spadek liczby krwinek czerwonych (niedokrwistość),
- zawroty głowy przy zmianie pozycji ciała, np. podczas wstawania,
- ból głowy,
- pękanie naczyń krwionośnych w oku,
- osłabiony wzrok,
- przyspieszenie akcji serca,
- ból w miejscu podania infuzji,
- podwyższone stężenie enzymów wątrobowych (w badaniach krwi).

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi. Działania niepożądane można zgłaszać bezpośrednio
do „krajowego systemu zgłaszania” wymienionego w załączniku V. Dzięki zgłaszaniu działań
niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat bezpieczeństwa stosowania leku.

Imlifidaza swoiście tnie IgG, a swoistość gatunkowa prowadzi do degradacji wszystkich podklas ludzkiej i króliczej IgG. W wyniku tego leki wywodzące się z ludzkiej albo króliczej IgG mogą ulegać inaktywacji, jeśli są podawane w skojarzeniu z imlifidazą. Do leków na bazie przeciwciał, które są cięte przez imlifidazę, należą między innymi: bazyliksymab, rytuksymab, alemtuzumab, adalimumab, denosumab, belatacept, etanercept, rATG oraz IVIg. Imlifidaza nie powoduje degradacji końskiej globuliny antytymocytarnej, więc zachowanie odstępu czasu między podaniem tych leków nie jest konieczne. Imlifidaza nie tnie ekulizumabu stosowanego w zalecanej dawce. Zalecany odstęp czasu między podaniem leków na bazie przeciwciał a podaniem imlifidaz: końska globulina antytymocytarna, ekulizumab: zachowanie odstępu niekonieczne (można podawać jednocześnie z imlifidazą); dożylne preparaty immunoglobulin (IVIg): 12 h; alemtuzumab, adalimumab, bazyliksymab, denosumab, etanercept, rytuksymab: 4 dni; królicza globulina przeciwko ludzkim tymocytom (rATG), belatacept: 1 tydzień. IVIg mogą ponadto zawierać przeciwciała neutralizujące przeciwko imlifidazie, które mogą ją inaktywować, jeśli IVIg podano przed imlifidazą. Przed podaniem imlifidazy pacjentom leczonym IVIg należy uwzględnić T_0,5 IVIg, wynoszący 3–4 tyg. W badaniach klinicznych nie podawano IVIg w okresie 4 tyg. przed infuzją imlifidazy.

Hansa Biopharma