Imnovid 2 mg kapsułki twarde

1 kaps. zawiera 1 mg, 2 mg, 3 mg lub 4 mg pomalidomidu.

Pomalidomid wykazuje bezpośrednie działanie przeciwnowotworowe na szpiczaka, działanie immunomodulujące oraz hamuje wzrost szpiczaka mnogiego poprzez zahamowanie wzrostu guza. Hamuje w szczególności proliferację i indukuje apoptozę nowotworowych komórek hematopoetycznych. Ponadto hamuje proliferację linii komórkowych szpiczaka mnogiego opornych na lenalidomid i wykazuje działanie synergistyczne z deksametazonem w indukowaniu apoptozy komórek guza, zarówno na linie komórkowe wrażliwe na lenalidomid, jak i na linie komórkowe oporne na lenalidomid. Pomalidomid zwiększa odporność komórkową zależną od komórek T i komórek NK oraz hamuje wytwarzanie cytokin prozapalnych (np. TNF-α i IL-6) przez monocyty. Hamuje angiogenezę przez hamowanie migracji i adhezji komórek śródbłonka. Po podaniu doustnym pomalidomid wchłania się co najmniej w 73% i osiąga C_max po 2-3 h. W 12-44% wiąże się z białkami osocza. Jest intensywnie metabolizowany na drodze hydroksylacji (z udziałem CYP1A2 i CYP3A4, częściowo CYP2C19 i CYP2D6) z następującą glukuronidacją lub na drodze hydrolizy (niezależne od CYP). Wydalany jest z moczem, głównie w postaci metabolitów.

W skojarzeniu z bortezomibem i deksametazonem w leczeniu dorosłych pacjentów ze szpiczakiem mnogim, u których stosowano uprzednio co najmniej jeden schemat leczenia zawierający lenalidomid. W skojarzeniu z deksametazonem w leczeniu dorosłych pacjentów z nawrotowym i opornym szpiczakiem mnogim, u których stosowano uprzednio co najmniej 2 schematy leczenia, obejmujące zarówno lenalidomid i bortezomib, i u których w trakcie ostatniego leczenia nastąpiła progresja choroby.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Ciąża. Kobiety mogące zajść w ciążę, chyba, że spełnione są wszystkie warunki programu zapobiegania ciąży. Pacjenci płci męskiej niezdolni do przestrzegania metod antykoncepcji lub postępowania zgodnie z ich wymaganiami.

Lek działa teratogennie. Pomalidomid jest przeciwwskazany w ciąży oraz u kobiet mogących zajść w ciążę, chyba że są spełnione wszystkie warunki programu zapobiegania ciąży. Jeśli w trakcie leczenia pomalidomidem kobieta zajdzie w ciążę, leczenie musi zostać przerwane a pacjentka powinna zostać skierowana do specjalisty doświadczonego w ocenie teratogennego skutku leczenia w celu przeprowadzenia takiej oceny i uzyskania odpowiedniej porady. Pomalidomid jest obecny w spermie ludzkiej. Wszyscy mężczyźni stosujący pomalidomid muszą używać prezerwatyw podczas całego okresu leczenia, podczas przerwy w podawaniu leku i przez 7 dni po zakończeniu leczenia, jeśli ich partnerka jest w ciąży lub może zajść w ciążę i nie stosuje antykoncepcji. Jeśli partnerka mężczyzny leczonego pomalidomidem zajdzie w ciążę, zaleca się skierowanie jej do lekarza specjalizującego się lub mającego doświadczenie w teratologii, w celu przeprowadzenia oceny i uzyskania porady. Nie wiadomo, czy pomalidomid przenika do mleka ludzkiego (przenika do mleka zwierząt). Ze względu na możliwość wystąpienia działań niepożądanych u karmionego piersią niemowlęcia, należy podjąć decyzję czy przerwać karmienie piersią, czy podawanie leku, biorąc pod uwagę korzyści z leczenia dla matki. Pomalidomid ma negatywny wpływ na płodność, oraz wykazuje działanie teratogenne u zwierząt. Pomalidomid podany ciężarnym samicom królika przenikał przez łożysko i był obecny we krwi płodu.

Doustnie. Dorośli. Pomalidomid w skojarzeniu z bortezomibem i deksametazonem. Zalecana dawka początkowa pomalidonu to 4 mg raz na dobę w dniach od 1. do 14., w powtarzanych 21-dniowych cyklach. Zalecana dawka początkowa bortezomibu to 1,3 mg/m²  powierzchni ciała raz na dobę, dożylnie lub podskórnie, w dniach 1., 4., 8., 11. w cyklach 1-8 oraz w dniach 1., 8. w cyklu 9 i kolejnych. Zalecana dawka deksametazonu to 20 mg doustnie raz na dobę, w dniach 1., 2., 4., 5., 8., 9.,11.,12. w cyklach 1-8 oraz w dniach 1.,2.,8.,9. w cyklu 9 i kolejnych. Leczenie z zastosowaniem pomalidomidu w skojarzeniu z bortezomibem i deksametazonem należy kontynuować do wystąpienia progresji choroby lub nieakceptowalnych objawów toksyczności. Pomalidomid w skojarzeniu z deksametazonem. Zalecana dawka początkowa pomalidomidu wynosi 4 mg raz na dobę, w dniach od 1. do 21., w powtarzanych 28-dniowych cyklach. Zalecana dawka deksametazonu to 40 mg raz na dobę w dniach 1., 8., 15. i 22. każdego 28-dniowego cyklu leczenia. Dawkowanie kontynuuje się lub modyfikuje na podstawie obserwacji klinicznych i wyników laboratoryjnych. W przypadku progresji choroby należy zaprzestać leczenia. Modyfikacja dawkowania pomalidomidu. Neutropenia. ANC (bezwzględna liczba neutrofili) <0,5 x 10⁹/l lub gorączka neutropeniczna (gorączka ≥38,5st.C i ANC <1 x 10⁹/l): przerwać leczenie pomalidomidem i wykonywać CBC (morfologia krwi z rozmazem) raz w tygodniu; jeżeli ANC powróci do ≥1 x 10⁹/l wznowić leczenie pomalidomidem w dawce o 1 mg mniejszej od dawki uprzednio stosowanej; jeżeli ANC ponownie zmniejszy się do <0,5 x 10⁹/l przerwać leczenie pomalidomidem; jeżeli ANC powróci do ≥1 x 10⁹/l wznowić leczenie pomalidomidem w dawce o 1 mg mniejszej od dawki uprzednio stosowanej. Trombocytopenia. Liczba płytek krwi <25 x 10⁹/l: przerwać leczenie pomalidomidem i wykonywać CBC raz w tygodniu; jeżeli liczba płytek krwi powróci do ≥50 x 10⁹/l wznowić leczenie pomalidomidem w dawce o 1 mg mniejszej od dawki uprzednio stosowanej; jeżeli liczba płytek krwi ponownie zmniejszy się do <25 x 10⁹/l przerwać leczenie pomalidomidem; jeżeli liczba płytek krwi powróci do ≥50 x 10⁹/l wznowić leczenie pomalidomidem w dawce o 1 mg mniejszej od dawki uprzednio stosowanej. Warunkiem rozpoczęcia nowego cyklu leczenia pomalidomidem jest liczba neutrofili ≥1 x 10⁹/l oraz liczba płytek krwi ≥50 x 10⁹/l. Wysypka. Wysypka 2 i 3 stopnia – rozważyć przerwanie lub zakończenie leczenia pomalidomidem. Wysypka 4 stopnia lub wysypka z powstawaniem pęcherzy (w tym obrzęk naczynioruchowy, reakcja anafilaktyczna, wysypka złuszczająca lub pęcherzowa bądź podejrzenie zespołu Stevensa-Johnsona, martwicy toksyczno-rozpływnej naskórka lub wysypki polekowej z eozynofilią i objawami układowymi (DRESS) – trwale zakończyć leczenie. W przypadku pozostałych działań niepożądanych 3. lub 4. stopnia, które oceniono jako związane z pomalidomidem, leczenie należy przerwać na resztę cyklu i wznowić w następnym stosując dawkę o 1 mg mniejszą od dawki uprzednio stosowanej, jeśli działania niepożądane zmniejszyły się do ≤2. stopnia. Jeśli działania niepożądane występują po zmniejszeniu dawki do 1 mg, należy zakończyć podawanie pomalidomidu. Jeśli z pomalidomidem podawane są silne inhibitory CYP1A2 (np. cyprofloksacyna, enoksacyna i fluwoksamina), należy zmniejszyć dawkę pomalidomidu o 50%. Wytyczne dotyczące przerywania leczenia i zmniejszania dawki bortezomibu w przypadku wystąpienia związanych z nim działań należy odnaleźć w ChPL bortezomidu. Modyfikacja dawkowania deksametazonu. Dyspepsja 1-2. stopnia: utrzymać dawkę deksametazonu i zastosować leczenie antagonistami receptorów H₂ lub odpowiednikiem; jeśli objawy nie ustępują, obniżyć dawkę deksametazonu o jeden poziom. Dyspepsja ≥3. stopnia: przerwać podawanie deksametazonu do momentu uzyskania kontroli nad objawami; po wznowieniu leczenia dodać antagonistę receptora H₂ lub odpowiednik i obniżyć dawkę deksametazonu o jeden poziom. Obrzęk ≥3. stopnia: w razie potrzeby zastosować leki diuretyczne i obniżyć dawkę deksametazonu o jeden poziom. Splątanie lub wahania nastroju ≥2. stopnia: przerwać podawanie deksametazonu do momentu ustąpienia objawów; po wznowieniu leczenia obniżyć dawkę deksametazonu o jeden poziom. Osłabienie mięśni ≥2. stopnia: przerwać podawanie deksametazonu do momentu osłabienia mięśni ≤1. stopnia; po wznowieniu leczenia obniżyć dawkę deksametazonu o jeden poziom. Hiperglikemia ≥3. stopnia: obniżyć dawkę deksametazonu o jeden poziom; w razie konieczności zastosować insulinę lub doustne leki hipoglikemizujące. Ostre zapalenie trzustki: przerwać leczenie deksametazonem. Inne działania niepożądane ≥3 stopnia związane z deksametazonem: zaprzestać podawania deksametazonu do momentu złagodzenia działań niepożądanych do ≤2. stopnia; wznowić leczenie w dawce obniżonej o jeden poziom. Obniżenie poziomów dawkowania deksametazonu (w dniach 1., 8., 15. i 22., każdego 28-dniowego cyklu leczenia) - wiek ≤75 lat: dawka początkowa - 40 mg, poziom dawki 1 - 20 mg, poziom dawki 2 - 10 mg; wiek >75 lat: dawka początkowa - 20 mg, poziom dawki 1 - 12 mg, poziom dawki 2 - 8 mg. Należy zakończyć leczenie deksametazonem, jeśli pacjent w wieku ≤75 lat nie toleruje dawki 10 mg lub jeśli pacjent w wieku >75 lat nie toleruje dawki 8 mg. Dzieci i młodzież. Oprócz dopuszczonych wskazań badano zastosowanie pomalidomidu u dzieci w wieku od 4 do 18 lat, u których doszło do nawrotu albo progresji guza mózgu, jednak wyniki tych badań nie pozwoliły stwierdzić, że korzyści takiego zastosowania przeważają nad zagrożeniami. Brak wskazań do stosowania pomalidomidu u dzieci w wieku 0-17 lat w szpiczaku mnogim. Szczególne grupy pacjentów. U osób w podeszłym wieku nie jest wymagane dostosowanie dawki pomalidomidu; u osób w wieku >75 lat dawka początkowa deksametazonu wynosi w skojarzeniu z pomalidomidem i bortezomibem 10 mg raz na dobę w dniach 1., 2., 4., 5., 8., 9., 11. i 12. każdego 21-dniowego cyklu; 10 mg raz na dobę w dniach 1., 2. ,8. i 9. każdego 21-dniowego cyklu. U osób w wieku >75 lat dawka początkowa deksametazonu wynosi w skojarzeniu z pomalidomidem 20 mg raz na dobę w dniach 1., 8., 15. i 22., każdego 28-dniowego cyklu leczenia. U pacjentów z zaburzeniem czynności wątroby (zgodnie z klasyfikacją Childa-Pugha), nie jest konieczne dostosowanie dawki początkowej pomalidomidu (zachować ostrożność i starannie monitorować stan pacjentów w celu wykrycia działań niepożądanych, a w razie potrzeby należy zmniejszyć dawkę lub przerwać leczenie pomalidomidem). Pacjenci, u których  całkowite stężenie bilirubiny w osoczu wynosi >1,5 x GGN byli wyłączeni z badań klinicznych. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek nie jest konieczne dostosowanie dawki pomalidomidu. W dniu, w którym pacjent jest poddawany hemodializie, pomalidomid należy przyjąć po hemodializie. Sposób podania. Lek należy przyjmować o tej samej porze każdego dnia. Kapsułek nie wolno otwierać, łamać ani rozgryzać, należy je połykać w całości, najlepiej popijając wodą. Lek można przyjmować z pokarmem lub bez pokarmu. W przypadku pominięcia dawki w dniu, kiedy powinna zostać przyjęta, należy przyjąć kolejną dawkę o wyznaczonej porze następnego dnia; nie należy stosować dawki podwójnej w celu uzupełnienia pominiętej dawki.

Teratogenność. Wszystkie pacjentki muszą spełniać warunki programu zapobiegania ciąży, chyba że istnieją wiarygodne dowody, że pacjentka nie może zajść w ciążę. Pacjentka lub partnerka pacjenta jest uznawana za niezdolną do zajścia w ciążę, jeśli spełnia co najmniej jeden z następujących kryteriów: wiek ≥50 lat i naturalny brak menstruacji przez ≥1 rok (brak menstruacji po leczeniu przeciwnowotworowym lub w czasie laktacji nie wyklucza możliwości zajścia w ciążę); przedwczesna niewydolność jajników potwierdzona przez specjalistę ginekologa; uprzednia obustronna resekcja jajników z jajowodami lub histerektomia, genotyp XY, zespół Turnera, agenezja macicy. Pomalidomid jest przeciwwskazany u kobiet w wieku rozrodczym, jeśli nie zostały spełnione wszystkie z następujących warunków: pacjentka rozumie oczekiwane ryzyko teratogenności dla nienarodzonego dziecka; pacjentka rozumie konieczność stosowania skutecznej antykoncepcji bez przerwy przez 4 tyg. przed rozpoczęciem leczenia, przez cały okres trwania leczenia i przez 4 tyg. po zakończeniu leczenia pomalidomidem (nawet w przypadku przerwy w stosowaniu leku, chyba że pacjentka zobowiąże się do bezwzględnej i ciągłej abstynencji seksualnej potwierdzanej co miesiąc); nawet, jeśli u kobiety w wieku rozrodczym wystąpi brak menstruacji, musi ona przestrzegać wszystkich zaleceń dotyczących skutecznej antykoncepcji; pacjentka jest w stanie stosować i przestrzegać skutecznych metod antykoncepcji; pacjentka została poinformowana i zrozumiała potencjalne następstwa ciąży oraz konieczność natychmiastowej konsultacji w przypadku podejrzenia zajścia w ciążę; pacjentka rozumie potrzebę rozpoczęcia leczenia zaraz po wydaniu pomalidomidu poprzedzonym uzyskaniem ujemnego wyniku testu ciążowego; pacjentka rozumie potrzebę i zgadza się na wykonywanie testów ciążowych co 4 tyg., z wyjątkiem przypadków potwierdzonej sterylizacji przez podwiązanie jajowodów; pacjentka potwierdza, że rozumie zagrożenia i niezbędne środki ostrożności związane ze stosowaniem pomalidomidu. W przypadku kobiety przyjmującej pomalidomid, odpowiednie metody zapobiegania ciąży mogą obejmować następujące przykłady: implant; wewnątrzmaciczny system hormonalny uwalniający lewonorgestrel; octan medroksyprogesteronu w postaci depot; sterylizacja przez podwiązanie jajowodów; pożycie seksualne tylko z mężczyzną po wazektomii (wazektomia musi zostać potwierdzona dwoma ujemnymi badaniami spermy); pigułki hamujące owulację zawierające tylko progesteron (tzn. dezogestrel). Ze względu na zwiększone ryzyko żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej u pacjentek ze szpiczakiem mnogim przyjmujących pomalidomid i deksametazon, stosowanie dwuskładnikowych doustnych środków antykoncepcyjnych nie jest zalecane. Jeśli pacjentka aktualnie stosuje dwuskładnikowe doustne środki antykoncepcyjne, powinna przejść na jedną ze skutecznych metod wymienionych powyżej. Ryzyko żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej utrzymuje się przez 4-6 tyg. po zakończeniu stosowania dwuskładnikowych doustnych środków antykoncepcyjnych. Jednoczesne stosowanie deksametazonu może zmniejszać skuteczność steroidowych środków antykoncepcyjnych. Implanty i systemy wewnątrzmaciczne uwalniające lewonorgestrel wiążą się ze zwiększonym ryzykiem zakażenia w momencie ich umieszczania oraz nieregularnym krwawieniem z pochwy, dlatego należy rozważyć profilaktyczne podanie antybiotyków, szczególnie u pacjentów z neutropenią. Zwykle nie zaleca się stosowania wewnątrzmacicznych wkładek uwalniających miedź, ze względu na potencjalne ryzyko zakażenia w trakcie wprowadzania i utratę krwi menstruacyjnej, co może pogorszyć stan pacjentów z neutropenią lub trombocytopenią. Przed rozpoczęciem leczenia konieczne jest przeprowadzenie testu ciążowego pod nadzorem lekarza w trakcie wizyty podczas której zapisany został pomalidomid lub na 3 dni przed wizytą u lekarza zapisującego lek, jeśli pacjentka stosowała skuteczną antykoncepcję przez co najmniej 4 tyg. Wymóg ten obejmuje także kobiety w wieku rozrodczym, które praktykują bezwzględną i ciągłą abstynencję seksualną. Testy ciążowe muszą mieć minimalną czułości 25 mIU/ml. Test musi potwierdzić, że pacjentka nie jest w ciąży w trakcie rozpoczynania leczenia pomalidomidem. W idealnym przypadku test ciążowy, wypisanie recepty i wydanie leku powinny odbyć się tego samego dnia. Pomalidomid powinien zostać wydany kobietom w wieku rozrodczym w ciągu 7 dni od jego przepisania. Test ciążowy wykonywany pod nadzorem lekarza musi być powtarzany co 4 tyg. w trakcie leczenia, a także 4 tyg. po zakończeniu leczenia, z wyjątkiem przypadków potwierdzonej sterylizacji przez podwiązanie jajowodów. Testy te powinny być wykonywane w dniu wizyty podczas której przepisywany jest lek lub 3 dni przed wizytą u lekarza zapisującego lek. Pomalidomid jest obecny w spermie ludzkiej, dlatego w ramach środków ostrożności, mężczyźni zażywający pomalidomid muszą zrozumieć ryzyko teratogenności leku i konieczność używania prezerwatyw (nawet jeżeli mężczyzna w przeszłości poddał się zabiegowi wazektomii) w czasie leczenia, podczas przerwy w podawaniu leku i do 1 tyg. od podania ostatniej dawki i (lub) zakończenia leczenia pomalidomidem w przypadku pożycia seksualnego z kobietą w ciąży lub z kobietą w wieku rozrodczym, niestosującą skutecznych środków antykoncepcyjnych, a w przypadku gdy partnerka zajdzie w ciąże w czasie kiedy mężczyzna przyjmuje pomalidomid lub w krótkim czasie po zaprzestaniu leczenia muszą zrozumieć konieczność poinformowania o tym fakcie swojego lekarza prowadzącego; zaleca się, by partnerka została skierowana do lekarza specjalizującego się lub mającego doświadczenie w zakresie teratologii, w celu przeprowadzenia badań oraz uzyskania porady. Podczas leczenia pomalidomidem (włącznie z przerwami w podawaniu leku) oraz przez co najmniej 7 dni po zakończeniu przyjmowania pomalidomidu pacjent nie może oddawać krwi, nasienia lub spermy. Osoby mające kontakt z blistrem lub kapsułką powinny mieć założone rękawiczki jednorazowe. Kobiety w ciąży lub podejrzewające, że mogą być w ciąży, nie powinny dotykać blistra ani kapsułki. Skojarzone leczenie pomalidomidem i deksametazonem u pacjentów ze szpiczakiem mnogim jest związane ze zwiększonym ryzykiem żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej (głównie zakrzepicy żył głębokich i zatorowości płucnej) oraz choroby zakrzepowo-zatorowej tętnic (głównie zawału mięśnia sercowego oraz epizodów naczyniowo-mózgowych). Pacjenci ze znanymi czynnikami ryzyka choroby zakrzepowo-zatorowej (w tym z wcześniejszymi epizodami zakrzepicy) powinni być poddani dokładnej obserwacji. Należy podjąć działania, aby zminimalizować wszystkie możliwe czynniki ryzyka (np. palenie, nadciśnienie oraz hiperlipidemia). Czynniki wpływające na erytropoezę lub inne leki mogące zwiększać ryzyko zakrzepicy, takie jak hormonalna terapia zastępcza, powinny być stosowane ostrożnie. Zaleca się, aby pacjenci i lekarze zwracali szczególną uwagę na objawy podmiotowe i przedmiotowe choroby zakrzepowo-zatorowej. Zaleca się profilaktyczne stosowanie leków przeciwzakrzepowych, zwłaszcza u pacjentów z dodatkowymi czynnikami ryzyka zakrzepicy. W celu kontrolowania cytopenii przed rozpoczęciem leczenia pomalidomidem, co tydzień przez pierwsze 8 tyg. leczenia, a następnie raz w miesiącu należy wykonywać oznaczenie morfologii krwi, obejmujące liczbę krwinek białych z rozmazem, liczbę płytek krwi, stężenie hemoglobiny i hematokryt. Należy poinformować pacjentów o konieczności szybkiego zgłaszania epizodów gorączkowych; konieczne może być zmniejszenie dawki leku. Jeśli wystąpi neutropenia, należy rozważyć stosowanie czynników wzrostu. Ze względu na brak badań, zachować szczególne środki ostrożności w przypadku, gdy rozważa się leczenie pomalidomidem u pacjentów: z trwającą neuropatią obwodową ≥2. stopnia; z zaburzeniami czynności serca (zastoinową niewydolnością serca - klasa III lub IV wg NYHA, przebytym w ciągu 12 mies. po rozpoczęciu leczenia zawałem mięśnia sercowego, niestabilną lub słabo kontrolowaną dławicą piersiową); z umiarkowanymi lub ciężkimi zaburzeniami czynności nerek: CCr <45 ml/min (pacjentów z zaburzeniami czynności nerek należy dokładnie monitorować, czy nie występują u nich działania niepożądane); u których całkowite stężenie bilirubiny w osoczu krwi wynosi >2 mg/dl (pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby należy dokładnie monitorować, czy nie występują u nich działania niepożądane). Przed rozpoczęciem leczenia zaleca się optymalną kontrolę współistniejących chorób mających wpływ na czynność tarczycy; zaleca się kontrolowanie czynności tarczycy na początku i podczas leczenia (ryzyko wystąpienia niedoczynności tarczycy). Zgłaszano przypadki obrzęku naczynioruchowego, reakcji anafilaktycznej oraz ciężkich reakcji skórnych (w tym: SJS, TEN oraz DRESS). W przypadku wystąpienia objawów należy zakończyć stosowanie pomalidomidu. nie należy wznawiać leczenia po ustąpieniu tych reakcji. Zgłaszano występowanie zawrotów głowy i splątania, należy zachować ostrożność i zweryfikować wszystkie przyjmowane leki. Największe ryzyko rozpadu guza dotyczy pacjentów z dużą masą guza przed zastosowaniem leczenia; takich pacjentów należy dokładnie kontrolować i podjąć u nich odpowiednie środki ostrożności. Należy zwrócić szczególną uwagę na możliwość wystąpienia drugiego pierwotnego nowotworu. Przed rozpoczęciem leczenia oraz w trakcie leczenia należy dokładnie badać pacjenta używając standardowych onkologicznych metod przesiewowych, czy występują u nich drugie pierwotne nowotwory oraz wdrażać leczenie zgodne ze wskazaniami. Pacjentów, u których wystąpi ostry atak lub pogorszenie objawów ze strony płuc, należy starannie zdiagnozować w celu wykluczenia śródmiąższowej choroby płuc. Leczenie pomalidomidem należy przerwać do czasu zbadania tych objawów. Można je wznowić wyłącznie po starannej ocenie korzyści i ryzyka. U pacjentów przyjmujących pomalidomid w skojarzeniu z deksametazonem, którzy byli w przeszłości zakażeni wirusem zapalenia wątroby typu B (HBV), rzadko zgłaszano reaktywację zapalenia wątroby typu B. W niektórych przypadkach prowadziło to do ostrej niewydolności wątroby, co skutkowało zakończeniem leczenia pomalidomidem. Przed rozpoczęciem leczenia pomalidomidem należy wykonać badanie w kierunku nosicielstwa wirusa zapalenia wątroby typu B. W przypadku pacjentów z dodatnim wynikiem zakażenia HBV zaleca się konsultację z lekarzem doświadczonym w leczeniu wirusowego zapalenia wątroby typu B. Należy zachować środki ostrożności, jeśli pomalidomid w skojarzeniu z deksametazonem jest stosowany u pacjentów zakażonych w przeszłości HBV, w tym u pacjentów HBc dodatnich, ale HBsAg negatywnych. Tacy pacjenci powinni być poddani dokładnej obserwacji w kierunku objawów podmiotowych i przedmiotowych aktywnego zakażenia HBV przez cały okres leczenia. W związku ze stosowaniem pomalidomidu zgłaszano przypadki postępującej wieloogniskowej leukoencefalopatii (PWL), w tym również przypadki śmiertelne. PWL była zgłaszana od kilku miesięcy do kilku lat po rozpoczęciu leczenia pomalidomidem. Przypadki te zwykle zgłaszano u pacjentów przyjmujących jednocześnie deksametazon lub wcześniej leczonych inną chemioterapią immunosupresyjną. Lekarze powinni monitorować pacjentów w regularnych odstępach czasu, a także uwzględnić PWL w diagnostyce różnicowej u osób z nowymi lub nasilającymi się objawami neurologicznymi oraz objawami kognitywnymi lub behawioralnymi. Lekarze powinni również doradzić pacjentom, aby poinformowali oni swoich partnerów lub opiekunów o tym, że są w trakcie leczenia, ponieważ osoby trzecie mogą zauważyć objawy, których pacjent nie jest świadomy. Ocena PWL powinna opierać się na badaniu neurologicznym, obrazowaniu mózgu metodą rezonansu magnetycznego i analizie płynu mózgowo-rdzeniowego pod kątem DNA wirusa JC (JCV) za pomocą reakcji łańcuchowej polimerazy (PCR) lub biopsji mózgu z badaniem w kierunku JCV. Ujemny wynik badania PCR w kierunku JCV nie wyklucza PWL. Jeśli nie będzie możliwe postawienie innej diagnozy, mogą być uzasadnione dodatkowe badania kontrolne i oceny. Jeśli zachodzi podejrzenie PWL, należy wstrzymać dalsze podawanie leku do momentu jej wykluczenia. Jeśli badanie potwierdza PWL, podawanie pomalidomidu musi zostać natychmiast przerwane. Lek zawiera mniej niż 1 mmol sodu (23 mg) na kapsułkę, to znaczy, że uznaje się go za „wolny od sodu”.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Ciężkie działania niepożądane

Jeśli wystąpią jakiekolwiek z następujących ciężkich działań niepożądanych, należy przerwać
przyjmowanie leku Imnovid i natychmiast zwrócić się do lekarza – może być konieczne
natychmiastowe leczenie.
- gorączka, dreszcze, ból gardła, kaszel, owrzodzenia w jamie ustnej lub jakiekolwiek inne objawy
  zakażenia (z uwagi na mniejszą liczbę białych krwinek, które pomagają zwalczać zakażenie).
- krwawienie lub siniaki występujące bez przyczyny, w tym krwawienie z nosa, jelit lub żołądka (z
  uwagi na wpływ leku na komórki krwi, zwane płytkami krwi).
- szybki oddech, szybkie tętno, gorączka i dreszcze, oddawanie bardzo niewielkiej ilości lub
  nieoddawanie moczu, nudności i wymioty, splątanie, utrata przytomności (z powodu zakażenia
  krwi nazywanego posocznicą lub wstrząsem septycznym).
- ciężka, utrzymującą się lub krwawa biegunka (także z bólem brzucha lub gorączką) wywołana
  przez bakterie zwane Clostridium difficile.
- ból w klatce piersiowej lub ból nóg i obrzęk, szczególnie podudzia i łydki (spowodowane
  występowaniem zakrzepów krwi).
- płytki oddech (ze względu na ciężkie zakażenia w obrębie klatki piersiowej, zapalenie płuc,
  niewydolność serca lub zakrzep krwi).
- obrzęk twarzy, ust, języka i gardła, mogące powodować trudności w oddychaniu (z powodu
  poważnych postaci reakcji alergicznej nazywanych obrzękiem naczynioruchowym i reakcją
  anafilaktyczną).
- niektóre rodzaje raka skóry (rak płaskonabłonkowy oraz rak podstawnokomórkowy), które mogą
  powodować zmianę wyglądu skóry lub powstanie narośli na skórze. Jeśli pacjent zauważy
  jakiekolwiek zmiany na skórze podczas przyjmowania leku Imnovid, należy zgłosić to lekarzowi
  tak szybko, jak to możliwe.
- nawrót zakażenia wirusem zapalenia wątroby typu B, co może spowodować zażółcenie skóry i
  białek oczu, ciemne zabarwienie moczu, ból brzucha po prawej stronie, gorączkę, nudności i
  wymioty. Należy natychmiast zwrócić się do lekarza w przypadku zaobserwowania tych
  objawów.
- rozległa wysypka, wysoka temperatura ciała, powiększone węzły chłonne i zajęcie innych
  narządów (wysypka polekowa z eozynofilią i objawami układowymi określana również jako
  DRESS lub zespół nadwrażliwości na lek, toksyczna rozpływna martwica naskórka lub zespół
  Stevensa-Johnsona). W przypadku wystąpienia tych objawów należy natychmiast zaprzestać
  stosowania pomalidomidu oraz skontaktować się z lekarzem lub niezwłocznie zwrócić się
  o pomoc medyczną. Patrz również punkt 2.

Jeśli wystąpią jakiekolwiek z powyższych ciężkich działań niepożądanych, należy przerwać
przyjmowanie leku Imnovid i natychmiast zwrócić się do lekarza – może być konieczne
natychmiastowe leczenie.

Inne działania niepożądane
Bardzo częste (mogą wystąpić u więcej niż 1 osoby na 10):
- Brak tchu (duszność).
- Zakażenia płuc (zapalenie płuc i zapalenie oskrzeli).
- Zakażenia nosa, zatok i gardła wywołane przez bakterie lub wirusy.
- Objawy grypopodobne (grypa).
- Zmniejszenie liczby czerwonych krwinek mogące spowodować niedokrwistość prowadzącą do
  zmęczenia oraz osłabienia.
- Małe stężenia potasu we krwi (hipokaliemia) mogące powodować osłabienie, kurcze mięśni, bóle
  mięśni, kołatanie serca, mrowienie lub drętwienie, duszność, zmiany nastroju.
- Duże stężenia cukru we krwi.
- Szybkie i nieregularne bicie serca (migotanie przedsionków).
- Utrata apetytu.
- Zaparcia, biegunka lub nudności.
- Wymioty.
- Ból brzucha
- Brak energii.
- Trudności w zasypianiu lub utrzymaniu ciągłości snu.
- Zawroty głowy, drżenie.
- Kurcze mięśni, osłabienie mięśni.
- Ból kości, ból pleców.
- Drętwienie, uczucie mrowienia lub pieczenia skóry, bóle rąk lub stóp (neuropatia obwodowa
  czuciowa).
- Obrzęk ciała, w tym obrzęk rąk i nóg.
- Wysypka.
- Zakażenie dróg moczowych mogące powodować pieczenie w czasie oddawania moczu lub
  potrzebę częstszego oddawania moczu.

Częste (mogą wystąpić u nie więcej niż 1 osoby na 10):
- Wywracanie się.
- Krwawienie wewnątrz czaszki.
- Obniżona zdolność do poruszania lub czucia w obrębie rąk, ramion, stóp i nóg z powodu
  uszkodzenia nerwów (neuropatia obwodowa czuciowo-ruchowa).
- Drętwienie, świąd i mrowienie skóry (parestezje).
- Uczucie wirowania w głowie utrudniające zachowanie prawidłowej pozycji stojącej i prawidłowe
  poruszanie.
- Obrzmienie wywołane gromadzeniem się płynu.
- Pokrzywka.
- Świąd skóry.
- Półpasiec.
- Zawał serca (ból w klatce piersiowej rozprzestrzeniający się do ramion, szyi, szczęki, uczucie
  pocenia i braku tchu, nudności lub wymioty).
- Ból w klatce piersiowej, zakażenie w obrębie klatki piersiowej.
- Zwiększone ciśnienie krwi.
- Jednoczesne zmniejszenie liczby czerwonych i białych krwinek oraz płytek krwi (pancytopenia),
  przez co pacjent staje się bardziej podatny na krwawienia i siniaczenie. Może czuć się zmęczony,
  osłabiony oraz mieć duszności. Pacjent staje się również bardziej podatny na zakażenia.
- Zmniejszenie liczby limfocytów (rodzaju krwinek białych), często wywołane przez zakażenie
  (limfopenia).
- Małe stężenia magnezu we krwi (hipomagnezemia) mogące powodować zmęczenie, uogólnione
  osłabienie, kurcze mięśni, drażliwość oraz prowadzić do małych stężeń wapnia we krwi
  (hipokalcemia), które mogą wywoływać drętwienie i (lub) mrowienie rąk, stóp lub warg, kurcze
  mięśni, osłabienie mięśni, stany przedomdleniowe, splątanie.
- Małe stężenia fosforanów we krwi (hipofosfatemia) mogące powodować osłabienie mięśni
  i drażliwość lub splątanie.
- Duże stężenie wapnia we krwi (hiperkalcemia) mogące powodować spowolnienie odruchów
  i osłabienie mięśni szkieletowych.
- Duże stężenia potasu we krwi mogące powodować nieprawidłowy rytm serca
- Małe stężenia sodu we krwi mogące powodować zmęczenie i splątanie, drżenie mięśni, drgawki
  (napady padaczkowe) lub śpiączkę.
- Duże stężenie kwasu moczowego we krwi, które może prowadzić do zapalenia stawów w postaci
  dny moczanowej.
- Niskie ciśnienie krwi mogące powodować zawroty głowy lub omdlenia.
- Ból lub suchość w jamie ustnej.
- Zmiany w odczuwaniu smaku.
- Obrzmienie brzucha.
- Uczucie splątania.
- Przygnębienie (depresja).
- Utrata przytomności, omdlenie.
- Zmętnienie oka (zaćma).
- Uszkodzenie nerek.
- Niezdolność oddawania moczu.
- Nieprawidłowe wyniki badań wątroby.
- Ból w miednicy.
- Utrata masy ciała.

Niezbyt częste (mogą wystąpić u nie więcej niż 1 osoby na 100):
- Udar.
- Zapalenie wątroby, które może powodować świąd skóry, zażółcenie skóry i białek oczu
  (żółtaczka), jasne zabarwienie stolca, ciemne zabarwienie moczu oraz ból brzucha.
- Rozpad komórek nowotworowych prowadzący do uwolnienia się toksycznych związków do krwi
  (zespół rozpadu guza). Może to prowadzić do problemów z nerkami.
- Niedoczynność tarczycy, która może powodować takie objawy, jak zmęczenie, letarg, osłabienie
  mięśni, mała częstość akcji serca, zwiększenie masy ciała.

Częstość nieznana (nie może być określona na podstawie dostępnych danych):
- Odrzucenie przeszczepionego narządu miąższowego (takiego jak serce lub wątroba).

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi, farmaceucie lub pielęgniarce. Działania niepożądane
można zgłaszać bezpośrednio do krajowego systemu zgłaszania wymienionego w załączniku V.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Pomalidomid jest częściowo metabolizowany przez CYP1A2 i CYP3A4/5, jest on również substratem dla glikoproteiny P. Ketokonazol (silny inhibitor CYP3A4/5 i glikoproteiny P) lub karbamazepina (silny induktor CYP3A4/5) nie miały istotnego klinicznie wpływu na ekspozycję na pomalidomid. Fluwoksamina (silny inhibitor CYP1A2), w obecności ketokonazolu zwiększała ekspozycję na pomalidomid o 104% w porównaniu do stosowania pomalidomidu z ketokonazolem. Jeśli z pomalidomidem podawane są silne inhibitory CYP1A2 (np. cyprofloksacyna, enoksacyna i fluwoksamina), pacjentów należy ściśle monitorować, czy nie występują u nich działania niepożądane. U pacjentów ze szpiczakiem mnogim jednoczesne podawanie wielokrotnych dawek pomalidomidu - do 4 mg z deksametazonem - 20-40 mg (słabym do umiarkowanego induktorem kilku izoenzymów CYP, w tym CYP3A) nie miało, w porównaniu do monoterapii pomalidomidem, wpływu na farmakokinetykę pomalidomidu. Wpływ deksametazonu na warfarynę nie jest znany - w trakcie leczenia zalecane jest ścisłe monitorowanie stężenia warfaryny. Nie przewiduje się, aby pomalidomid podawany jednocześnie z substratami CYP450 lub transporterów powodował istotne klinicznie interakcje lekowe spowodowane hamowaniem bądź indukowaniem tych izoenzymów lub hamowaniem transporterów. Ponieważ pomalidomid wywołuje zawroty głowy i splątanie, nie zaleca się jednoczesnego stosowania innych leków powodujących tego typu działania niepożądane.

Celgene Sp. z o.o.
ul. Królowej Marysieńki 74
02-954 Warszawa
22-550-37-00
www.celgene.com