InfectoFos 40 mg/ml proszek do sporządzenia roztworu do infuzji

1 ml roztworu do infuzji zawiera 40 mg fosfomycyny. 1 butelka z 2,69 g proszku zawiera 2,64 g fosfomycyny sodowej, co odpowiada 2 g fosfomycyny i 0,64 g sodu, w przypadku roztworu w 50 ml rozpuszczalnika. 1 butelka z 5,38 g proszku zawiera 5,28 g fosfomycyny sodowej, co odpowiada 4 g fosfomycyny i 1,28 g sodu, w przypadku roztworu w 100 ml rozpuszczalnika.

Antybiotyk o działaniu bakteriobójczym na namnażające się czynniki chorobotwórcze poprzez zapobieganie syntezie enzymatycznej ściany komórkowej bakterii. Hamuje pierwszy etap wewnątrzkomórkowej syntezy ściany komórkowej bakterii poprzez hamowanie syntezy peptydoglikanu. Gatunki powszechnie wrażliwe: Gram-dodatnie drobnoustroje tlenowe - Staphylococcus aureus; Gram-ujemne drobnoustroje tlenowe - Citrobacter freundii, Citrobacter koseri, Escherichia coli, Haemophilus influenzae, Neisseria meningitidis, Salmonella enterica; drobnoustroje beztlenowe - Fusobacterium spp., Peptococcus spp., Peptostreptococcus spp. Gatunki, których oporność nabyta może stanowić problem: Gram-dodatnie drobnoustroje tlenowe - Staphylococcus epidermidis, Streptococcus pneumoniae, Enterococcus spp.; Gram-ujemne drobnoustroje tlenowe - Enterobacter cloacae, Klebsiella aerogenes, Klebsiella oxytoca, Klebsiella pneumoniae, Proteus mirabilis, Pseudomonas aeruginosa, Serratia marcescens; Gram-dodatnie drobnoustroje beztlenowe - Clostridium spp. Szczepy o oporności pierwotnej: Gram-dodatnie drobnoustroje tlenowe - Staphylococcus saprophyticus, Streptococcus pyogenes; Gram-ujemne drobnoustroje tlenowe - Legionella pneumophila, Morganella morganii, Stenotrophomonas maltophilia; Gram-ujemne drobnoustroje beztlenowe - Bacteroides spp.; inne drobnoustroje - Chlamydia spp., Chlamydophila spp., Mycoplasma spp. Po podaniu zdrowym, młodym mężczyznom pojedynczej infuzji dożylnej w dawce 4 g i 8 g fosfomycyny T_0,5 w surowicy wynosi ok. 2 h. Po podaniu osobom w starszym wieku lub uczestnikom i uczestniczkom w stanie krytycznym pojedynczych dawek dożylnych 8 g fosfomycyny T_0,5 wynosi 3,6-3,8 h. Fosfomycyna jest dobrze dystrybuowana do tkanek. Wysokie stężenia występują w gałkach ocznych, kościach, wysięku z ran, mięśniach, skórze, tkance podskórnej, płucach i żółci. U pacjentów z zapaleniem opon mózgowo-rdzeniowych stężenie w płynie mózgowo-rdzeniowym osiąga ok. 20-50% wartości odpowiednich stężeń w surowicy. Wiązanie z białkami osocza jest minimalne. Fosfomycyna nie jest metabolizowana w wątrobie i nie bierze udziału w krążeniu wątrobowo-jelitowym. Nie oczekuje się zatem kumulacji u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby. 80-90% fosfomycyny podanej zdrowym osobom dorosłym jest wydalana przez nerki w ciągu 12 h po podaniu pojedynczej dawki dożylnej. Niewielkie stężenie antybiotyku wykryto w kale (0,075%). U pacjentów z prawidłową czynnością nerek albo z zaburzeniami czynności nerek o nasileniu od łagodnego do umiarkowanego (CCr ≥40 ml/min), ok. 50-60% łącznej dawki jest wydalane w ciągu pierwszych 3-4 h.

Do stosowania we wszystkich grupach wiekowych w leczeniu poniższych zakażeń, jeżeli zostanie uznane, że stosowanie leków przeciwbakteryjnych często zalecanych jako lek pierwszego rzutu jest nieodpowiednie: powikłane zakażenia dróg moczowych; infekcyjne zapalenie wsierdzia; zakażenia kości i stawów; szpitalne zapalenie płuc, w tym zapalenie płuc związane z wentylacją mechaniczną; powikłane zakażenie skóry i tkanek miękkich; bakteryjne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych; powikłane zakażenia wewnątrzbrzuszne; bakteriemia występująca w związku z którymkolwiek z wyżej wymienionych zakażeń albo bakteriemia, w przypadku której podejrzewa się taki związek. Należy uwzględniać oficjalne wytyczne dotyczące właściwego stosowania leków przeciwbakteryjnych.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

Nie należy zatem przepisywać fosfomycyny kobietom w ciąży, chyba że korzyści przewyższają ryzyko. Fosfomycyna przenika przez łożysko. Po podaniu fosfomycyny stwierdzano występowanie niewielkich jej ilości w mleku kobiecym. Dostępnych jest niewiele informacji dotyczących stosowania fosfomycyny w trakcie karmienia piersią, dlatego też lek ten nie jest zalecany jako lek pierwszego wyboru w przypadku kobiety karmiącej piersią, szczególnie jeśli karmi ona piersią wcześniaka albo noworodka. Nie wykazano istnienia żadnego szczególnego zagrożenia dla dziecka karmionego piersią, jednak tak jak w przypadku każdego innego antybiotyku należy wziąć pod uwagę potencjalne ryzyko zmian we florze jelitowej niemowlęcia. Fosfomycyna podawana doustnie samcom i samicom szczurów w dawce wynoszącej maksymalnie 1000 mg/kg/dobę nie powodowała upośledzenia płodności.

Dożylnie. Dawkę dobową fosfomycyny określa się na podstawie wskazania, stopnia nasilenia i miejsca zakażenia, wrażliwości patogenów na fosfomycynę i czynności nerek. U dzieci określa się ją również wg wieku i masy ciała. Dorośli i młodzież w wieku ≥12 lat o mc.≥40 kg. Pacjenci z CCr >80 ml/min. Powikłane zakażenie dróg moczowych, infekcyjne zapalenie wsierdzia, zakażenia kości i stawów, szpitalne zapalenie płuc (w tym zapalenie płuc związane z wentylacją mechaniczną), powikłane zakażenia skóry i tkanek miękkich, powikłane zakażenia wewnątrzbrzuszne, bakteriemia występująca w związku z którymkolwiek z wyżej wymienionych zakażeń albo bakteriemia, w przypadku której podejrzewa się taki związek: 12-24 g w 2-3 dawkach podzielonych. Bakteryjne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych: 16-24 g w 3-4 dawkach podzielonych. Schemat wysokodawkowy, obejmujący 3 dawki podzielone, należy zastosować w przypadku ciężkich zakażeń, co do których oczekuje się albo wiadomo, że zostały wywołane przez mniej wrażliwe bakterie. Dane dotyczące bezpieczeństwa, w szczególności w przypadku dawek przekraczających 16 g/dobę, są ograniczone. Zaleca się zachowanie szczególnej ostrożności w przypadku przepisywania takich dawek. Czas trwania leczenia powinien uwzględniać rodzaj zakażenia, stopień nasilenia zakażenia, a także odpowiedź kliniczną pacjenta. Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek z CCr 40-80 ml/min. Nie zaleca się dostosowywania dawki; jednak w tych przypadkach należy zachować ostrożność, szczególnie w przypadku rozważania dawek zbliżonych do górnej granicy zalecanego zakresu. Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek z CCr <40 ml/min. CCr 40 ml/min (CCr pacjenta/CCr prawidłowy = 0,333): 70% zalecanej dawki (w 2-3 dawkach podzielonych); CCr 30 ml/min (CCr pacjenta/CCr prawidłowy = 0,250): 60% zalecanej dawki (w 2-3 dawkach podzielonych); CCr 20 ml/min (CCr pacjenta/CCr prawidłowy = 0,167): 40% zalecanej dawki (w 2-3 dawkach podzielonych); CCr 10 ml/min (CCr pacjenta/CCr prawidłowy = 0,083): 20% zalecanej dawki (w 1-2 dawkach podzielonych). Dawka jest wyrażona jako odsetek dawki, którą uznano by za odpowiednią, gdyby czynność nerek pacjenta obliczona wg wzoru Cockcrofta-Gaulta była prawidłowa. Pierwszą dawkę (dawkę nasycającą) należy zwiększyć o 100%, lecz nie może ona przekraczać 8 g. Pacjenci poddawani przewlekłym dializom przerywanym (co 48 h) powinni otrzymywać 2 g fosfomycyny po zakończeniu każdej sesji dializy. Fosfomycyna jest skutecznie eliminowana w trakcie ciągłej żylno-żylnej hemofiltracji (CVVHF z postdylucją). W przypadku pacjentów poddawanych CVVHF z postdylucją nie jest wymagane dostosowywanie dawki. Inne szczególne grupy pacjentów. U pacjentów w podeszłym wieku należy stosować dawki zalecane dla osób dorosłych. Zaleca się zachowanie ostrożności przy rozważaniu stosowania dawek zbliżonych do górnej granicy zalecanego zakresu. Dostosowanie dawki u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby nie jest konieczne. Zalecenia dotyczące dawki u dzieci i młodzieży opierają się na bardzo ograniczonych danych. Noworodki, niemowlęta i dzieci w wieku <12 lat o mc. <40 kg. Wcześniaki (wiek <40 tygodni - suma wieku ciążowego i pourodzeniowego): 100 mg/kg mc. w 2 dawkach podzielonych; noworodki (wiek a 40-44 tyg. - suma wieku ciążowego i pourodzeniowego): 200 mg/kg mc. w 3 dawkach podzielonych. Niemowlęta w wieku 1-12 miesięcy (maksymalna mc. do 10 kg): 200-300 mg/kg mc. w 3 dawkach podzielonych; niemowlęta i dzieci w wieku od 1 do ≤12 lat (mc. od 10 do ≤40 kg): 200-400 mg/kg mc. w 3-4 dawkach podzielonych. Schemat wysokodawkowy można rozważyć w przypadku ciężkich lub poważnych zakażeń (takich jak zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych), w szczególności jeżeli wiadomo albo podejrzewa się, że zostały one wywołane przez organizmy o umiarkowanej wrażliwości. Brak zaleceń dotyczących dawki u dzieci z zaburzeniami czynności nerek. Sposób podania. Czas trwania infuzji powinien wynosić co najmniej 15 min w przypadku opakowania wielkości 2 g, co najmniej 30 min w przypadku opakowania wielkości 4 g oraz co najmniej 60 min w przypadku opakowania wielkości 8 g. Ponieważ niezamierzone podanie dotętnicze leków niezalecanych konkretnie do podania dotętniczego może wywołać szkodliwe skutki, bardzo ważne jest podawanie fosfomycyny wyłącznie dożylnie.

Fosfomycyna powoduje szybką selekcję mutantów opornych w warunkach in vitro. Ponadto w badaniach klinicznych powiązano stosowanie fosfomycyny podawanej dożylnie w monoterapii z selekcją oporności. Gdy tylko jest to możliwe, zaleca się podawanie fosfomycyny w ramach schematu skojarzonego leczenia przeciwbakteryjnego w celu zmniejszenia ryzyka selekcji w kierunku oporności. Dane kliniczne na poparcie stosowania fosfomycyny podawanej dożylnie w leczeniu niektórych z wymienionych wskazań są ograniczone z powodu braku odpowiednich badań randomizowanych z grupą kontrolną. Ponadto stosowano różne schematy dawkowania, a dane z badań klinicznych nie przemawiają zdecydowanie za żadnym konkretnym schematem dawkowania dożylnego. Zaleca się wybieranie fosfomycyny w celu leczenia wymienionych wskazań, wyłącznie jeżeli uznano, że zastosowanie leków przeciwbakteryjnych często zalecanych do leczenia wstępnego jest nieodpowiednie. W przypadku wystąpienia reakcji nadwrażliwości należy natychmiast przerwać leczenie fosfomycyną i podjąć odpowiednie działania doraźne. Biegunka wywołana przez Clostridioides difficile. Podczas stosowania fosfomycyny zgłaszano przypadki zapalenia jelita grubego i rzekomobłoniastego zapalenia jelita grubego wywołane przez C. difficile o nasileniu od łagodnego do zagrażającego życiu. W związku z tym ważne jest rozważenie tego rozpoznania u pacjentów, u których w trakcie podawania fosfomycyny albo po zakończeniu leczenia wystąpi biegunka. Należy rozważyć przerwanie leczenia fosfomycyną i zastosowanie odpowiedniego leczenia zakażenia C. difficile. Nie należy stosować leków hamujących perystaltykę. Należy regularnie monitorować stężenia sodu u pacjentów przyjmujących fosfomycynę, szczególnie w przypadku długotrwałego leczenia. Ze względu na wysoką zawartość sodu (0,32 g) na gram fosfomycyny przed rozpoczęciem leczenia należy ocenić ryzyko wystąpienia hipernatremii i przewodnienia, szczególnie u pacjentów ze stwierdzoną w wywiadzie zastoinową niewydolnością serca albo z chorobami współistniejącymi, takimi jak zespół nerczycowy, marskość wątroby, nadciśnienie, hiperaldosteronizm, obrzęk płuc albo hipoalbuminemia, a także u noworodków, w przypadku których konieczne jest ograniczenie spożycia sodu. Podczas leczenia zalecana jest dieta niskosodowa. Można również rozważyć wydłużenie czasu trwania infuzji lub zmniejszenie pojedynczej dawki (i częstsze podawanie dawek). Fosfomycyna może spowodować obniżenie stężenia potasu w surowicy albo osoczu, zatem zawsze należy rozważyć suplementację potasu. Ze względu na ryzyko wystąpienia neutropenii i agranulocytozy należy monitorować liczbę leukocytów w regularnych odstępach czasu, a w przypadku wystąpienia takich reakcji należy rozpocząć odpowiednie leczenie. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek należy dostosować dawkę do stopnia niewydolności nerek. Sód. 1 g fosfomycyny (co odpowiada 1,32 g fosfomycyny sodowej) zawiera 14 mmol (320 mg) sodu, co odpowiada 16% zalecanej przez WHO maksymalnej 2 g dobowej dawki sodu u osób dorosłych. 1 butelka z 2 g fosfomycyny zawiera 28 mmol (640 mg) sodu; 1 butelka z 4 g fosfomycyny zawiera 56 mmol (1280 mg) sodu.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Ciężkie działania niepożądane

W przypadku zaobserwowania któregokolwiek z poniższych ciężkich działań niepożądanych
należy niezwłocznie powiadomić lekarza – może być konieczne pilne podjęcie leczenia:

- Objawy ciężkiej reakcji alergicznej (bardzo rzadko: może dotyczyć maksymalnie jednej na
  10 000 osób). Mogą obejmować: problemy z oddychaniem albo połykaniem, pojawiający się
  nagle świszczący oddech, zawroty głowy, obrzęk powiek, twarzy, ust albo języka, wysypkę
  albo świąd.

- Ciężka i utrzymująca się biegunka, której może towarzyszyć ból brzucha albo gorączka
  (częstość nieznana). Może być to objaw przedmiotowy ciężkiego zapalenia jelit. Nie wolno
  przyjmować leków przeciwbiegunkowych, które zmniejszają perystaltykę jelit (leków
  antyperystaltycznych).

- Zażółcenie skóry i białkówek oczu (żółtaczka, częstość nieznana). Może być to wczesny
  objaw przedmiotowy problemów z wątrobą.

- Splątanie, skurcze mięśniowe albo nieprawidłowy rytm serca. Może być to spowodowane
  podwyższonym stężeniem sodu albo obniżonym stężeniem potasu we krwi (często: mogą
  dotyczyć maksymalnie 1 na 10 osób).

W wypadku zaobserwowania któregokolwiek z wymienionych poniżej działań niepożądanych
należy jak najszybciej skontaktować się z lekarzem albo pielęgniarką:

- Ból, pieczenie, zaczerwienienie albo obrzęk wzdłuż żyły, do której podaje się infuzję tego
  leku (często: mogą dotyczyć maksymalnie jednej na 10 osób).

- Częstsze niż zwykle występowanie krwawień, zasinień albo zakażeń. Może być to
  spowodowane przez obniżoną liczbę krwinek białych albo płytek krwi (częstość nieznana).

Inne działania niepożądane mogą obejmować:

Częste działania niepożądane (mogą wystąpić u maksymalnie 1 osoby na 10)

- Zaburzenia odczuwania smaku

Niezbyt częste działania niepożądane (mogą dotyczyć maksymalnie 1 osoby na 100)

- Nudności, wymioty albo biegunka o łagodnym nasileniu

- Ból głowy

- Wysokie stężenie enzymów wątrobowych we krwi, potencjalnie związanych z problemami z
  wątrobą

- Wysypka

- Osłabienie

Działania niepożądane o nieznanej częstości występowania (częstość nie może być określona na
podstawie dostępnych danych)

- Problemy z wątrobą (zapalenie wątroby)

- Świąd, pokrzywka

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi, farmaceucie lub pielęgniarce. Działania niepożądane
można zgłaszać bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów
Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów
Biobójczych
Al. Jerozolimskie 181C
02-222 Warszawa
Tel.: + 48 22 49 21 301
Faks: + 48 22 49 21 309
Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl

Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

U pacjentów leczonych antybiotykami zgłaszano liczne przypadki zwiększonej aktywności doustnych leków przeciwzakrzepowych. Czynnikami ryzyka wydają się być stopień nasilenia zakażenia albo stanu zapalnego, wiek pacjenta i ogólny stan zdrowia. W tych okolicznościach trudno ustalić, w jakim stopniu samo zakażenie albo jego leczenie ma znaczenie dla zaburzenia równowagi INR. Jednak określone klasy antybiotyków mają większy wpływ, w szczególności: fluorochinolony, makrolidy, cykliny, kotrimoksazol i niektóre cefalosporyny.

Zakłady Farmaceutyczne "Polpharma" S.A.
ul. Pelplińska 19
83-200 Starogard Gdański
58-563-16-00
[email protected]
www.polpharma.pl