Intrarosa 6,5 mg globulki dopochwowe

1 globulka zawiera 6,5 mg prasteronu.

Lek zawiera prasteron (dehydroepiandrosteron - DHEA), który pod względem biochemicznym i biologicznym jest identyczny z endogennym ludzkim DHEA, nieaktywnym prekursorem hormonów steroidowych. DHEA przekształcany jest w estrogeny i androgeny, dzięki czemu, w odróżnieniu od preparatów estrogenowych, lek dostarcza również metabolitów androgenowych. Stwierdza się zależne od estrogenów zwiększenie liczby komórek warstwy powierzchownej i pośredniej nabłonka oraz zmniejszenie liczby komórek warstwy przypodstawnej w błonie śluzowej pochwy. Ponadto, następuje zmniejszenie pH do wartości zbliżonych do normy, co umożliwia wzrost prawidłowej flory bakteryjnej. Prasteron podawany dopochwowo jest nieaktywnym prekursorem, który wnika do komórek pochwy, gdzie przekształcany jest w swoiste dla komórek niewielkie ilości estrogenów i androgenów, zależnie od poziomu enzymów w komórkach każdego rodzaju. Korzystny wpływ na przedmiotowe i podmiotowe objawy atrofii sromu i pochwy jest skutkiem aktywacji receptorów estrogenowych i androgenowych w pochwie. Prasteron podawany dopochwowo pozostaje głównie w miejscu aplikacji, ale obserwuje się pewne zwiększenie ekspozycji ogólnoustrojowej na lek, a zwłaszcza jego metabolity, która jednak utrzymuje się w zakresie wartości prawidłowych. Egzogenny prasteron jest metabolizowany w taki sam sposób, jak prasteron endogenny.

Leczenie atrofii sromu i pochwy u kobiet po menopauzie z objawami o nasileniu umiarkowanym do ciężkiego.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Niezdiagnozowane krwawienie z narządów płciowych. Rozpoznanie lub podejrzenie raka piersi albo rak piersi w wywiadzie. Rozpoznanie lub podejrzenie estrogenozależnych nowotworów złośliwych (np. raka endometrium). Nieleczony rozrost endometrium. Ostra choroba wątroby lub choroba wątroby w wywiadzie, dopóki wyniki badań czynnościowych wątroby nie powrócą do normy. Stwierdzona obecnie lub w przeszłości żylna choroba zakrzepowo-zatorowa (zakrzepica żył głębokich, zator płucny). Potwierdzona skłonność do zakrzepów żylnych (np. niedobór białka C, białka S lub antytrombiny). Aktywna lub przebyta niedawno tętnicza choroba zakrzepowo-zatorowa (np. dławica piersiowa, zawał mięśnia sercowego). Porfiria.

Lek nie jest wskazany u kobiet w wieku rozrodczym przed menopauzą, w tym także u kobiet w ciąży. Jeśli w trakcie leczenia kobieta zajdzie w ciążę, leczenie należy natychmiast przerwać. Lek nie jest wskazany w okresie karmienia piersią. Lek nie jest wskazany u kobiet płodnych.

Dopochwowo. Dorośli: 1 globulka (6,5 mg) raz na dobę przed snem. W razie pominięcia dawki, należy przyjąć ją możliwie jak najszybciej. Jednak jeśli do terminu przyjęcia następnej dawki pozostało mniej niż 8 h, należy opuścić pominiętą globulkę. Nie należy stosować 2 globulek w celu uzupełnienia pominiętej dawki. W leczeniu objawów pomenopauzalnych lek należy stosować wyłącznie, gdy objawy niekorzystnie wpływają na jakość życia. Przynajmniej co 6 miesięcy należy starannie oceniać ryzyko i korzyści, a leczenie powinno być kontynuowane dopóki korzyści przewyższają ryzyko. Szczególne grupy pacjentów. Nie ma potrzeby modyfikacji dawki u kobiet w podeszłym wieku. Lek działa miejscowo w pochwie, dlatego nie jest konieczna modyfikacja dawki u kobiet po menopauzie z zaburzeniami czynności nerek lub wątroby. Lek jest przeciwwskazany u pacjentek z ostrą chorobą wątroby lub chorobą wątroby w wywiadzie, dopóki wyniki badań czynnościowych wątroby nie powrócą do normy. Stosowanie u dzieci i młodzieży nie jest właściwe we wskazaniu pomenopauzalnej atrofii sromu i pochwy. Sposób podania. Globulkę można umieścić w pochwie palcem lub za pomocą aplikatora dołączonego do określonego opakowania. Globulkę należy umieścić w pochwie najgłębiej, jak to możliwe bez powodowania dyskomfortu i użycia siły.

Przed rozpoczęciem stosowania leku należy zebrać pełny wywiad lekarski i rodzinny, przeprowadzić badanie przedmiotowe (włącznie z badaniem piersi i badaniem ginekologicznym) w celu wykluczenia przeciwwskazań i stanów wymagających szczególnej ostrożności. Badania kontrolne należy powtarzać regularnie w trakcie stosowania preparatu, zgodnie z obowiązującymi wytycznymi, dostosowując je indywidualnie do potrzeb każdej pacjentki. Kobiety stosujące lek należy pouczyć, jakie zmiany w piersiach powinny zgłaszać lekarzowi lub pielęgniarce. Badania diagnostyczne, w tym badania cytologiczne i pomiar ciśnienia krwi, należy wykonywać zgodnie z aktualnie obowiązującymi zasadami postępowania dotyczącymi badań przesiewowych, zmodyfikowanymi w zależności od potrzeb klinicznych pacjentki. Pacjentkę należy objąć ścisłym nadzorem, w przypadku stwierdzenia obecnie lub w przeszłości nw. stanów, jak również w przypadku nasilenia się tych stanów w czasie ciąży lub stosowanej wcześniej hormonoterapii (należy wziąć pod uwagę możliwość nawrotu lub zaostrzenia tych zmian w trakcie leczenia preparatem); dotyczy to zwłaszcza: mięśniaka gładkokomórkowego macicy (włókniaki macicy) lub endometriozy; czynników ryzyka zaburzeń zakrzepowo-zatorowych; czynników ryzyka rozwoju nowotworów estrogenozależnych (np. rak piersi u krewnych I stopnia); nadciśnienia tętniczego; zaburzeń wątroby (np. gruczolak wątroby); cukrzycy z towarzyszącą angiopatią lub bez angiopatii; kamicy żółciowej; migreny lub (silnych) bólów głowy; wystąpienia po raz pierwszy migrenowych bólów głowy; tocznia rumieniowatego układowego; stwierdzonego w przeszłości rozrostu endometrium; padaczki; astmy; otosklerozy. Leczenie należy natychmiast przerwać w przypadku wykrycia przeciwwskazań do stosowania leku; żółtaczki lub pogorszenia czynności wątroby; istotnego zwiększenia ciśnienia krwi; ciąży. Metabolitem prasteronu jest estrogen. U kobiet z prawidłową macicą ryzyko rozrostu endometrium i raka endometrium jest zwiększone w przypadku podawania egzogennych estrogenów przez dłuższy czas (u kobiet leczonych przez 52 tyg. podczas badań klinicznych nie stwierdzono żadnych przypadków rozrostu endometrium). Nie oceniano leku u kobiet z rozrostem endometrium. Nie zaleca się dodawania progestagenów do leków zawierających estrogeny przeznaczonych do podania dopochwowego, w przypadku których ekspozycja ogólnoustrojowa na estrogeny utrzymuje się w zakresie prawidłowych wartości pomenopauzalnych. Nie przeprowadzono trwających dłużej niż rok badań dotyczących bezpieczeństwa długotrwałego stosowania prasteronu podawanego dopochwowo dla endometrium. Dlatego w razie powtarzania terapii należy przynajmniej raz w roku analizować zasadność leczenia. Jeśli kiedykolwiek w trakcie leczenia wystąpi krwawienie lub plamienie, należy zbadać przyczynę (w diagnostyce można uwzględnić biopsję endometrium), aby wykluczyć raka endometrium. Nieprzerwana stymulacja estrogenowa może prowadzić do transformacji przednowotworowej lub nowotworowej w obrębie resztkowych ognisk endometriozy. Z tego względu zaleca się ostrożność podczas stosowania leku u kobiet po operacji usunięcia macicy z powodu endometriozy, zwłaszcza jeśli stwierdza się u nich resztkową endometriozę, ponieważ nie przeprowadzono badań prasteronu podawanego dopochwowo u kobiet z endometriozą. Opisane niżej zagrożenia mają związek z ogólnoustrojową hormonalną terapią zastępczą (HTZ) i w mniejszym stopniu dotyczą leków zawierających estrogeny przeznaczonych do podania dopochwowego, w przypadku których ekspozycja ogólnoustrojowa na estrogeny utrzymuje się w zakresie prawidłowych wartości pomenopauzalnych; należy je jednak wziąć pod uwagę w razie długotrwałego lub wielokrotnego stosowania preparatu. Ogólne dowody wskazują na zwiększenie ryzyka raka piersi u kobiet stosujących estrogeny w skojarzeniu z progestagenami, a przypuszczalnie także wyłącznie estrogeny, w ramach ogólnoustrojowej HTZ, przy czym ryzyko to zależy od czasu stosowania HTZ. Wzrost ryzyka uwidacznia się w ciągu kilku lat stosowania, ale ryzyko powraca do wyjściowego poziomu w okresie kilku lat (najwyżej pięciu) po zaprzestaniu leczenia. Dane epidemiologiczne wskazują na nieznaczne zwiększenie ryzyka raka jajnika u kobiet przyjmujących wyłącznie estrogeny w ramach ogólnoustrojowej HTZ; ryzyko uwidacznia się w ciągu 5 lat stosowania i zmniejsza się z upływem czasu po ich odstawieniu. Nie przeprowadzono badań leku u kobiet z nieprawidłowym wynikiem cytologii (obecność atypowych komórek nabłonka wielowarstwowego płaskiego o nieokreślonym znaczeniu lub wynik gorszy); zgłaszano przypadki występowania nieprawidłowych wyników cytologii odpowiadających zmianom typu ASCUS lub śródnabłonkowe zmiany dysplastyczne małego stopnia u kobiet leczonych dawką 6,5 mg. Nie przeprowadzono badań preparatu u kobiet ze stwierdzoną obecnie lub w przeszłości żylną chorobą zakrzepowo-zatorową. Stosowanie ogólnoustrojowej HTZ wiąże się z 1,3-3-krotnym wzrostem ryzyka rozwoju żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej (tj. zakrzepicy żył głębokich lub zatoru płucnego). Wystąpienie tego typu zdarzenia jest bardziej prawdopodobne w pierwszym roku stosowania HTZ niż później. Czynniki ryzyka żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej obejmują: stosowanie estrogenów; dodatni wywiad rodzinny (kobietom, u których w wywiadzie nie stwierdzono żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej, ale których krewny pierwszego stopnia chorował na zakrzepicę w młodym wieku, można zaproponować badania przesiewowe po starannym omówieniu związanych z nimi ograniczeń; jeśli ujawniono wadę predysponującą do zakrzepów, która wiąże się z zakrzepicą u członków rodziny, albo jeśli wada ta jest „ciężka”, HTZ jest przeciwwskazana); starszy wiek; duży zabieg operacyjny, długotrwałe unieruchomienie (po zabiegach chirurgicznych należy rozważyć zastosowanie środków profilaktycznych w celu zapobieżenia rozwojowi żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej po operacji; jeśli po planowym zabiegu konieczne będzie długotrwałe unieruchomienie, zaleca się tymczasowe wstrzymanie HTZ 4-6 tyg. wcześniej; nie należy wznawiać terapii do czasu całkowitego powrotu do sprawności ruchowej); otyłość (BMI >30 kg/m²); ciąża i okres poporodowy; toczeń rumieniowaty układowy; choroby nowotworowe. Nie uzgodniono stanowiska w sprawie potencjalnej roli żylaków w etiologii żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej. U kobiet stosujących przewlekle leczenie przeciwzakrzepowe należy starannie rozważyć stosunek korzyści do ryzyka stosowania HTZ. Należy poinformować pacjentkę, że w razie wystąpienia objawów żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej należy natychmiast zgłosić się do lekarza. Należy przerwać stosowanie preparatu w przypadku rozpoznania zakrzepicy. Nie przeprowadzono badań leku u kobiet z niekontrolowanym nadciśnieniem tętniczym (ciśnienie krwi >140/90 mmHg) i chorobą sercowo-naczyniową (w badaniach klinicznych leku zgłaszano przypadki nadciśnienia z częstością podobną do grupy otrzymującej placebo; nie zgłoszono żadnego przypadku choroby niedokrwiennej serca). Ogólnoustrojowa terapia estrogenami wiąże się z maksymalnie 1,5-krotnym zwiększeniem ryzyka wystąpienia niedokrwiennego udaru mózgu. Ryzyko względne nie zmienia się z wiekiem ani z upływem czasu liczonego od menopauzy, jednak ze względu na to, że podstawowe ryzyko udaru jest ściśle zależne od wieku, całkowite ryzyko udaru u kobiet stosujących HTZ zwiększy się z wiekiem. Nie przeprowadzono badań leku u kobiet ze stwierdzoną obecnie lub w przeszłości tętniczą chorobą zakrzepowo-zatorową (w czasie badań klinicznych leku nie zgłoszono żadnego przypadku tętniczej choroby zakrzepowo-zatorowej). Z uwagi na ryzyko wystąpienia zapalenie trzustki, estrogeny należy stosować ostrożnie u pacjentek z hipertrójglicerydemią. Estrogeny mogą powodować zatrzymanie płynów w organizmie - należy uważnie obserwować pacjentki z zaburzeniami czynności serca lub nerek. Estrogeny zwiększają stężenie globuliny wiążącej hormony tarczycy (TBG), co prowadzi do zwiększenia całkowitej ilości hormonów tarczycy krążących we krwi ocenianego na podstawie stężenia jodu związanego z białkami (PBI), stężenia T4 (oznaczanego metodą chromatografii kolumnowej lub radioimmunologiczną) albo stężenia T3 (oznaczanego metodą radioimmunologiczną). Wychwyt T3 na żywicy jest zmniejszony, co świadczy o zwiększeniu stężenia TBG. Stężenia wolnej T4 i wolnej T3 są niezmienione. Stężenia innych białek wiążących w surowicy mogą być zwiększone, np. globuliny wiążącej kortykosteroidy (CBG), globuliny wiążącej hormony płciowe (HBG), co prowadzi odpowiednio do zwiększenia ilości krążących kortykosteroidów i steroidów płciowych. Stężenia wolnych lub biologicznie aktywnych hormonów pozostają niezmienione. Zwiększone mogą być stężenia innych białek osocza (substrat angiotensynogenu/reniny, alfa-1-antytrypsyna, ceruloplazmina). Stosowanie HTZ nie poprawia funkcji poznawczych. Pewne dowody wskazują na zwiększenie ryzyka prawdopodobnego otępienia u kobiet, które rozpoczęły w ramach HTZ nieprzerwane stosowanie leków złożonych lub wyłącznie estrogenów po 65. rż. Żadnego z powyższych zaburzeń nie obserwowano w przypadku stosowania leku podczas badań klinicznych. U kobiet z zakażeniem pochwy należy zastosować odpowiednie leczenie przeciwbakteryjne przed rozpoczęciem terapii prasteronem. Ze względu na przewidywane zwiększenie ilości wydzieliny pochwowej w wyniku leczenia oraz topnienie podłoża globulki z utwardzonego tłuszczu może pojawić się wydzielina z pochwy, jednak nie wymaga to przerwania stosowania leku. Należy unikać używania prezerwatyw, błon dopochwowych lub kapturków naszyjkowych wykonanych z lateksu, jednocześnie z preparatem, ponieważ preparat może uszkodzić gumę.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Wymienione niżej schorzenia zgłaszane są częściej u kobiet stosujących leki podawane w ramach
HTZ, krążące we krwi niż u kobiet, które nie stosują HTZ. Ryzyko to w mniejszym stopniu dotyczy
estrogenów podawanych dopochwowo:
• rak piersi;
• rak jajnika;
• zakrzepy krwi w żyłach nóg lub płuc (żylna choroba zakrzepowo-zatorowa);
• udar mózgu;
• prawdopodobne pogorszenie pamięci, jeśli stosowanie HTZ rozpoczęto w wieku powyżej 65
  lat.

Więcej informacji na temat tych działań niepożądanych - patrz punkt 2.

Działaniem niepożądanym zgłaszanym najczęściej w badaniach klinicznych była wydzielina z
pochwy. Jej obecność wiąże się prawdopodobnie z przewidywanym zwiększeniem ilości wydzieliny
pochwowej w wyniku leczenia oraz topnieniem podłoża globulki z utwardzonego tłuszczu. Pojawienie
się wydzieliny z pochwy nie wymaga zaprzestania stosowania leku Intrarosa.

Zgłaszano także występowanie poniższych działań niepożądanych:
- często (mogą wystąpić maksymalnie u 1 na 10 osób): nieprawidłowy wynik cytologii (głównie
  ASCUS lub LGSIL), wahania masy ciała (zwiększenie lub zmniejszenie);
- niezbyt często (mogą wystąpić maksymalnie u 1 na 100 osób): łagodne polipy szyjki macicy lub
  macicy, łagodne guzki w piersi.

Wymienione niżej działania niepożądane zgłaszano podczas badań klinicznych w przypadku
stosowania estrogenów w ramach HTZ, ale nie leku Intrarosa:
• choroby pęcherzyka żółciowego;
• różne zaburzenia skóry:
   - przebarwienia skóry, zwłaszcza na twarzy lub szyi nazywane „plamami ciążowymi”
     (ostuda);
   - bolesne czerwonawe guzki na skórze (rumień guzowaty);
   - wysypka z tarczowatym zaczerwienieniem lub owrzodzeniem (rumień
     wielopostaciowy).

Zgłaszanie działań niepożądanych

Jeżeli u pacjenta wystąpią jakiekolwiek działania niepożądane, w tym wszelkie objawy
niewymienione w tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie. Działania
niepożądane można zgłaszać bezpośrednio do krajowego systemu zgłaszania wymienionego w
Załączniku V. Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji
na temat bezpieczeństwa stosowania leku.

Nie przeprowadzono badań dotyczących jednoczesnego stosowania leku z ogólnoustrojową HTZ (jednoskładnikowa terapia estrogenami lub skojarzona terapia estrogenowo-progestagenowa albo leczenie androgenami) lub estrogenami podawanymi dopochwowo, dlatego takie skojarzenia nie są zalecane.

Theramex Polska S.p. z o.o.
ul. Poleczki 35
02-822 Warszawa
22-307-71-66
[email protected]
www.theramex.com