Isentress 400 mg tabletki powlekane

1 tabl. powl. zawiera 400 mg raltegrawiru (w postaci soli potasowej); tabletki zawierają laktozę.

Lek przeciwwirusowy z grupy inhibitorów transferu łańcucha integrazy. Raltegrawir hamuje aktywność katalityczną integrazy HIV, uniemożliwiając kowalencyjne włączenie (integrację) genomu HIV do genomu komórki gospodarza. Zahamowanie integracji zapobiega rozprzestrzenianiu się infekcji wirusowej. Raltegrawir wchłania się szybko z przewodu pokarmowego, osiągając C_max w czasie około 3 h po podaniu. Podczas dawkowania 2 razy na dobę stan stacjonarny osiągany jest w ciągu 2 dni. W ok. 83% wiąże się z białkami osocza. Pozorny końcowy T_0,5 wynosi ok. 9 h. Raltegrawir eliminowany jest głównie w procesie glukuronidacji w wątrobie, w której pośredniczy UGT1A1. 51% dawki jest wydalane z kałem (w postaci raltegrawiru, który w większości przypuszczalnie pochodzi z hydrolizy glukuronianu raltegrawiru wydzielanego do żółci); 32% dawki jest wydalane z moczem (w postaci niezmienionej oraz w postaci glukuronianu).

Leczenie zakażeń ludzkim wirusem upośledzenia odporności (HIV-1) w skojarzeniu z innymi lekami przeciwretrowirusowymi.

Nadwrażliwość na raltegrawir lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

Dane otrzymane z dużej liczby (ponad 1000 kobiet w ciąży) zastosowań preparatu w okresie I trymestru ciąży wskazują, że raltegrawir w dawce 400 mg 2 razy na dobę nie wywołuje wad rozwojowych. Badania na zwierzętach wykazały szkodliwy wpływ na reprodukcję. Dane otrzymane z ograniczonej liczby (300-1000 kobiet w ciąży) zastosowań preparatu w okresie II i III trymestru ciąży nie wskazują, by reltegrawir w dawce 400 mg 2 razy na dobę zwiększał szkodliwe działanie na płód i (lub) noworodka. Raltegrawir w dawce 400 mg 2 razy na dobę może być stosowany w czasie ciąży, jeśli wymaga tego stan kliniczny pacjentki. Reltegrawir/metabolity przenikają do mleka ludzkiego w takim stopniu, że prawdopodobny jest wpływ na karmione piersią noworodki/dzieci. Nie można wykluczyć zagrożenia dla noworodków/dzieci. Zaleca się, aby kobiety zarażone HIV, nie karmiły niemowląt piersią, aby uniknąć przeniesienia HIV. Nie stwierdzono wpływu na płodność u samców i samic szczurów po podaniu dawek do 600 mg/kg mc./dobę, które powodują 3-krotnie większą ekspozycję na raltegrawir w porównaniu do ekspozycji u ludzi, uzyskiwanej po podaniu zaleconych dawek.

Doustnie. Raltegrawir należy stosować w skojarzeniu z innymi aktywnymi lekami przeciwretrowirusowymi. Dorośli: 400 mg 2 razy na dobę. Zalecana dawka dla dzieci i młodzieży o masie ciała co najmniej 25 kg wynosi 400 mg 2 razy na dobę. Preparat jest dostępny również w postaci tabletek do rozgryzania i żucia oraz w postaci granulatu do sporządzania zawiesiny doustnej. Szczególne grupy pacjentów. Ze względu na ograniczone dane należy zachować ostrożność podczas stosowania leku u pacjentów w podeszłym wieku. Nie ma konieczności modyfikacji dawkowania u pacjentów z zaburzoną czynnością nerek ani u pacjentów z lekką do umiarkowanej zaburzoną czynnością wątroby. Nie określono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności raltegrawiru u pacjentów z ciężkim zaburzeniem czynności wątroby; należy zachować ostrożność. Sposób podania. Lek można przyjmować niezależnie od posiłków. Nie należy żuć, kruszyć ani dzielić tabletek.

Pacjentowi należy wyjaśnić, że aktualne leczenie przeciwretrowirusowe nie powoduje całkowitego wyleczenia zakażenia HIV, nie dowiedziono również, że zapobiega przeniesieniu HIV na inne osoby przez kontakt z krwią. Raltegrawir należy stosować w skojarzeniu z dwoma innymi aktywnymi lekami przeciwretrowirusowymi, aby zminimalizować prawdopodobieństwo niepowodzenia wirusologicznego i rozwoju oporności. Dane z badań klinicznych dotyczące stosowania raltegrawiru u pacjentów wcześniej nieleczonych ograniczone są do leczenia skojarzonego z zastosowaniem dwóch nukleozydowych inhibitorów odwrotnej transkryptazy (NRTI): emtrycytabiny oraz fumaranu dizoproksylu tenofowiru. Stosować ostrożnie u pacjentów z ciężkim zaburzeniem czynności wątroby. U pacjentów z istniejącymi wcześniej zaburzeniami czynności wątroby, w tym z przewlekłym zapaleniem wątroby, częstość występowania nieprawidłowości w funkcjonowaniu wątroby podczas skojarzonego leczenia przeciwretrowirusowego jest większa. Pacjentów tych należy monitorować zgodnie z zasadami standardowej praktyki medycznej. Jeśli pojawią się objawy nasilenia choroby wątroby, należy rozważyć przerwę w leczeniu lub całkowite odstawienie leków. U pacjentów z przewlekłym wirusowym zapaleniem wątroby typu B lub C, stosujących skojarzone leczenie przeciwretrowirusowe, ryzyko wystąpienia ciężkich, potencjalnie zagrażających życiu zdarzeń niepożądanych dotyczących wątroby jest zwiększone. Stosować ostrożnie u pacjentów z występującą w przeszłości miopatią, rabdomiolizą lub u których istnieją czynniki predysponujące do ich wystąpienia (włączając przyjmowanie innych leków wywołujących tego rodzaju zaburzenia); u pacjentów z depresją lub innymi zaburzeniami psychicznymi w wywiadzie; u osób w podeszłym wieku. Pacjentów rozpoczynających złożoną terapię przeciwretrowirusową (CART) należy obserwować, zwłaszcza w pierwszych tygodniach lub miesiącach leczenia, pod kątem wystąpienia objawów zespołu reaktywacji immunologicznej (reakcji zapalnej na niewywołujące dotąd objawów lub utajone patogeny oportunistyczne); wszystkie objawy stanu zapalnego są wskazaniem do przeprowadzenia badania i zastosowania w razie konieczności odpowiedniego leczenia. Pacjentów, zwłaszcza z zaawansowaną chorobą spowodowaną przez HIV i (lub) długotrwale stosujących CART należy monitorować pod kątem objawów takich jak: bóle stawów, sztywność, trudności w poruszaniu się, które mogą być objawami martwicy kości. Jeśli wystąpią objawy ciężkich reakcji skórnych lub reakcji nadwrażliwości należy natychmiast przerwać stosowanie raltegrawiru oraz innych leków mogących wywoływać takie reakcje; należy kontrolować stan kliniczny pacjenta (m.in. aktywność aminotransferaz wątrobowych) i rozpocząć stosowne leczenie. Interakcje. Jednoczesne podawanie raltegrawiru z lekami zobojętniającymi kwas solny w żołądku, zawierającymi glin i (lub) magnez, prowadziło do zmniejszenia stężeń raltegrawiru w osoczu; nie zaleca się takiego skojarzenia. Należy zachować ostrożność podczas stosowania raltegrawiru z silnymi induktorami urydynodifosforanu glukuronylotransferazy (UGT) 1A1 (nr. ryfampicyna). Ryfampicyna powoduje zmniejszenie stężeń raltegrawiru w osoczu. W przypadku, gdy nie da się uniknąć skojarzonego leczenia, u dorosłych pacjentów można rozważyć podwojenie dawki raltegrawiru. W trakcie terapii skojarzonej z darunawierem występuje zwiększone ryzyko wysypki. Substancje pomocnicze. Ze względu na zawartość laktozy, leku nie należy stosować u pacjentów z nietolerancją galaktozy, brakiem laktazy lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy. Preparat zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu na tabletkę, to znaczy lek uznaje się za „wolny od sodu”.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.
Ciężkie działania niepożądane - występują niezbyt często (mogą wystąpić nie częściej niż u 1 na
100 osób)
W przypadku wystąpienia któregokolwiek z poniższych stanów należy natychmiast
skontaktować się z lekarzem:
- zakażenie wirusami z grupy opryszczki, w tym półpasiec
- niedokrwistość, w tym spowodowana małym stężeniem żelaza
- oznaki i objawy zakażenia lub zapalenia
- zaburzenia umysłowe
- zamiary lub próby samobójcze
- zapalenie żołądka
- zapalenie wątroby
- niewydolność wątroby
- wysypka alergiczna
- problemy z nerkami
- przyjęcie leku w ilościach większych niż zalecane

W przypadku wystąpienia któregokolwiek z powyższych działań niepożądanych należy natychmiast
skontaktować się z lekarzem.

Często: mogą wystąpić nie częściej niż u 1 na 10 pacjentów
- zmniejszony apetyt
- zaburzenia snu; niezwykłe sny; koszmary nocne; nietypowe zachowanie; uczucie głębokiego
  smutku i bezwartościowości
- zawroty głowy; ból głowy
- uczucie wirowania
- wzdęcia; ból brzucha; biegunka; nadmiar gazów w żołądku i jelitach; nudności; wymioty;
  niestrawność; odbijanie się
- niektóre rodzaje wysypki (częściej, kiedy lek stosowany jest w skojarzeniu z darunawirem)
- zmęczenie, nietypowe znużenie lub osłabienie; gorączka
- zwiększone wartości wyników testów wątrobowych we krwi; nieprawidłowe krwinki białe;
  zwiększenie stężenia tłuszczów we krwi, zwiększona aktywność enzymów pochodzących
  z gruczołów ślinowych lub trzustki

Niezbyt często: mogą wystąpić nie częściej niż u 1 na 100 pacjentów
- zakażenie mieszków włosowych; grypa; wirusowe zakażenia skóry; wymioty lub biegunka
  spowodowane czynnikiem zakaźnym; zakażenie górnych dróg oddechowych; ropień węzła
  chłonnego
- brodawka
- ból węzłów chłonnych; mała liczba białych krwinek, które zwalczają zakażenia; powiększenie
  węzłów chłonnych szyi, dołu pachowego i pachwiny
- reakcja alergiczna
- zwiększony apetyt; cukrzyca; zwiększenie stężenia cholesterolu i tłuszczów we krwi; wysokie
  stężenie cukru we krwi; nadmierne pragnienie; znaczne zmniejszenie masy ciała; wysokie
  stężenie tłuszczów (takich jak cholesterol i triglicerydy) we krwi; zaburzenia tkanki tłuszczowej
- uczucie niepokoju; uczucie dezorientacji; nastrój depresyjny; zmiany nastroju; napady paniki
- utrata pamięci; ból ręki spowodowany uciskiem nerwu; zaburzenia uwagi; zawroty głowy
  podczas gwałtownej zmiany pozycji ciała; zaburzenia smaku; zwiększona senność; brak energii;
  zapominanie; migrenowy ból głowy; utrata czucia; zdrętwienie lub osłabienie rąk i (lub) nóg;
  mrowienie; senność; napięciowy ból głowy; drżenia; niska jakość snu
- zaburzenie widzenia
- odczuwane w uszach uporczywe odgłosy brzęczenia, świszczenia, gwizdania, dzwonienia lub
  inne
- uczucie kołatania serca; wolne bicie serca; szybkie lub nieregularne bicie serca
- uderzenia gorąca; wysokie ciśnienie tętnicze
- szorstki, drapiący lub nadwyrężony głos; krwawienie z nosa; niedrożność nosa
- ból w górnej części brzucha; dyskomfort w okolicy odbytniczej; zaparcie; suchość w jamie
  ustnej; zgaga; ból przy połykaniu; zapalenie trzustki; wrzód lub nadżerka w żołądku lub górnym
  odcinku jelita; krwawienie z odbytu; dyskomfort w żołądku; zapalenie dziąseł; obrzęknięty,
  czerwony bolący język
- nagromadzenie tłuszczu w wątrobie
- trądzik; nietypowe wypadanie lub przerzedzenie włosów; zaczerwienienie skóry; nietypowe
  rozmieszczenie tłuszczu w ciele, w tym utrata tkanki tłuszczowej z nóg, ramion i twarzy,
  i zwiększenie ilości tkanki tłuszczowej brzucha; nadmierne pocenie się; poty nocne; zgrubienie
  i swędzenie skóry z powodu powtarzanego drapania; zmiany skórne; suchość skóry
- bóle stawów; bolesna choroba stawu; ból pleców; ból w kościach lub mięśniach; tkliwość lub
  osłabienie mięśni; ból szyi; ból rąk lub nóg; zapalenie ścięgien; zmniejszenie zawartości
  składników mineralnych w kościach
- kamienie nerkowe; oddawanie moczu w nocy; torbiel nerki
- zaburzenia erekcji; powiększenie piersi u mężczyzn; objawy menopauzalne
- dyskomfort w klatce piersiowej; dreszcze; opuchnięcie twarzy; uczucie zdenerwowania; ogólne
  złe samopoczucie; guzek szyi; obrzęki rąk, kostek lub stóp; ból
- zmniejszona liczba białych krwinek; zmniejszona liczba płytek we krwi (rodzaj komórek, które
  pomagają utworzyć skrzep); wyniki badań krwi świadczące o osłabionej czynności nerek;
  wysokie stężenie cukru we krwi; zwiększona aktywność enzymów mięśniowych we krwi;
  występowanie cukru w moczu; występowanie czerwonych krwinek w moczu; zwiększenie
  masy ciała; zwiększenie obwodu w pasie, zmniejszenie stężenia białek (albumin) we krwi;
  wydłużenie czasu tworzenia skrzepu

Dodatkowe działania niepożądane u dzieci i młodzieży
- nadmierna aktywność

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane
niewymienione w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi, farmaceucie lub pielęgniarce. Działania
niepożądane można zgłaszać bezpośrednio do „krajowego systemu zgłaszania” wymienionego
w załączniku V. Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej
informacji na temat bezpieczeństwa stosowania leku.

Raltegrawir nie jest substratem enzymów cytochromu P450 (CYP), nie hamuje aktywności CYP1A2, CYP2B6, CYP2C8, CYP2C9, CYP2C19, CYP2D6 czy CYP3A, nie indukuje CYP3A4 ani nie hamuje procesów transportu, w których pośredniczy glikoproteina P - interakcje wynikające z tych mechanizmów są mało prawdopodobne. Raltegrawir eliminowany jest głównie w wyniku glukuronidacji, w której pośredniczy UGT1A. Ryfampicyna (silny induktor UGT1A1) powoduje zmniejszenie stężenia raltegrawiru we krwi - jeśli nie można uniknąć takiej terapii skojarzonej, należy rozważyć podwojenie dawki raltegrawiru (u pacjentów dorosłych). Brak danych dotyczących jednoczesnego podawania raltegrawiru z ryfampicyną u pacjentów w wieku <18 lat. Inne induktory UGT1A1, takie jak: typranawir/rytonawir, efawirenz, etrawiryna, newirapina, ryfabutyna, glikokortykosteroidy, ziele dziurawca, pioglitazon można podawać z zalecaną dawką raltegrawiru. Nie jest znany wpływ innych silnych induktorów enzymów biorących udział w metabolizmie leków, takich jak fenytoina i fenobarbital, na UGT1A1. Stosowanie raltegrawiru silnymi inhibitorami UGT1A1 (np. atazanawirem), może powodować zwiększenie stężeń raltegrawiru we krwi. Słabsze inhibitory UGT1A1 (np. indynawir, sakwinawir) mogą także powodować zwiększenie stężeń raltegrawiru we krwi, ale w mniejszym stopniu niż atazanawir. Tenofowir może powodować zwiększenie stężenia raltegrawiru we krwi, chociaż nie jest znany mechanizm tego zjawiska. Profil bezpieczeństwa u pacjentów przyjmujących atazanawir i (lub) tenofowir był na ogół zbliżony do profilu obserwowanego u pacjentów niestosujących tych leków, z tego względu nie jest konieczna modyfikacja dawki. Leki zobojętniające kwas solny w żołądku, zawierające glin i magnez, podane w ciągu 2 h od podania raltegrawiru znacznie zmniejszają jego stężenie we krwi - nie zaleca się jednoczesnego podawania. Leki zobojętniające kwas solny w żołądku, zawierające węglan wapnia, także zmniejszają stężenie raltegrawiru we krwi, jednak to oddziaływanie nie jest uznawane za istotne klinicznie - nie jest konieczna zmiana dawki raltegrawiru. Jednoczesne podawanie raltegrawiru z lekami powodującymi podwyższenie pH soku żołądkowego (np. omeprazolem i famotydyną) może powodować zwiększenie wchłaniania raltegrawiru, co będzie skutkowało jego zwiększonym stężeniem we krwi - profile bezpieczeństwa w grupie pacjentów przyjmujących inhibitory pompy protonowej lub antagonistów receptora H₂ były porównywalne z profilami obserwowanymi u pacjentów niestosujących tych leków, dlatego nie jest konieczna zmiana dawki raltegrawiru podczas stosowania inhibitorów pompy protonowej lub antagonistów receptora H₂. Oczekuje się, że jednoczesne podanie soli żelaza zmniejsza stężenie raltegrawiru w osoczu; przyjmowanie soli żelaza co najmniej 2 h od podania raltegrawiru moze pozwolić na ograniczenie tego efektu. W przypadku stosowania z marawirokiem, boceprewirem, tenofowirem, etawiryną, metadonem, midazolamem, hormonalnymi środkami antykoncepcyjnymi (etynylostradiol, norelgestromina) nie ma konieczności zmiany dawkowania raltegrawiru ani jednocześnie stosowanych ww. leków. W niektórych badaniach równoczesne podawanie raltegrawiru i darunawiru powodowało nieznaczne zmniejszenie stężenia darunawiru we krwi, jednak wpływ raltegrawiru na stężenia darunawiru wydaje się nie mieć znaczenia klinicznego; w trakcie terapii skojarzone z darunawierem istnieje zwiększone ryzyko wystąpienia wysypki.

MSD Polska Sp. z o.o.
ul. Chłodna 51
00-867 Warszawa
22-549-51-00
[email protected]
www.msd.pl