Jorveza 0,5 mg tabletki uleg. rozpad. w j. ustnej

1 tabl. ulegająca rozpadowi w jamie ustnej zawiera 0,5 mg lub 1 mg budezonidu. Preparat zawiera sód (26 mg/tabl.)

Niehalogenowy glikokortykosteroid, który wywiera swoje działanie przeciwzapalne głównie za pośrednictwem wiązania do receptora glikokortykosteroidowego. Podczas leczenia eozynofilowego zapalenia przełyku budezonid hamuje pobudzane przez antygen wydzielanie wielu cząsteczek sygnałowych odpowiedzialnych za stan zapalny w nabłonku przełyku, takich jak limfopoetyna zrębu grasicy, interleukina-13 i eotaksyna-3, co prowadzi do znacznego zmniejszenia eozynofilowego nacieku zapalnego przełyku. Po podaniu pojedynczej dawki 4 mg budezonidu pacjentom z eozynofilowym zapaleniem przełyku na czczo mediana czasu do osiągnięcia C_max w osoczu wynosi 1 h (zakres 0,67-2 h). Ekspozycja ogólnoustrojowa (C_max i AUC) jest proporcjonalna do dawki w zakresie dawek od 0,5 mg tabletek ulegających rozpadowi w jamie ustnej do 1 mg tabletek ulegających rozpadowi w jamie ustnej. Stopień wiązania z białkami osocza wynosi przeciętnie 85-90%. Metabolizm budezonidu jest zmniejszony u pacjentów z eozynofilowym zapaleniem przełyku w porównaniu do zdrowych osób, co powoduje zwiększone stężenie budezonidu w osoczu. Budezonid podlega licznym przemianom metabolicznym katalizowanym przez CYP3A4 w błonie śluzowej jelita cienkiego i w wątrobie do metabolitów o małej aktywności glikokortykosteroidowej. U pacjentów z eozynofilowym zapaleniem przełyku (otrzymujących 4 mg budezonidu) mediana T_0,5 w fazie eliminacji wynosi 4-5 h. Budezonid jest wydalany jedynie w śladowych ilościach przez nerki. W moczu nie wykryto budezonidu, ale wyłącznie jego metabolity.

Leczenie eozynofilowego zapalenia przełyku (EoE) u pacjentów dorosłych (w wieku powyżej 18 lat).

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

Należy unikać podawania leku w okresie ciąży, chyba że istnieją istotne powody do leczenia. Istnieje niewiele danych dotyczących kobiet po porodzie, które stosowały budezonid doustnie. Chociaż dane dotyczące stosowania budezonidu w postaci inhalacji u licznej grupy kobiet ciężarnych wskazują na brak działań niepożądanych, należy brać pod uwagę, że maksymalne stężenie budezonidu w surowicy krwi będzie większe po zastosowaniu doustnym w porównaniu do budezonidu w postaci inhalacji. Budezonid przenika do mleka ludzkiego (dane dotyczące przenikania dotyczą stosowania leku w postaci do inhalacji). Jednak przewiduje się, że doustne stosowanie budezonidu w zalecanych dawkach terapeutycznych może mieć jedynie niewielki wpływ na dzieci karmione piersią. Należy podjąć decyzję, czy przerwać karmienie piersią czy przerwać podawanie leku, biorąc pod uwagę korzyści z karmienia piersią dla dziecka i korzyści z leczenia dla matki. U badanych zwierząt nie wykazano zaburzeń płodności po zastosowaniu budezonidu.

Doustnie. Dorośli. Leczenie powinien rozpoczynać gastroenterolog lub lekarz posiadający doświadczenie w diagnozowaniu i leczeniu eozynofilowego zapalenia przełyku. Indukowanie remisji. Zalecana dawka dobowa to 2 mg w postaci jednej 1 mg tabletki rano i jednej 1 mg tabletki wieczorem. Okres leczenia indukcyjnego wynosi zazwyczaj 6 tyg. U pacjentów, którzy nie wykazują odpowiedniej reakcji na leczenie w ciągu 6 tyg., leczenie można wydłużyć do 12 tyg. Podtrzymywanie remisji. Zalecana dawka dobowa to 1 mg budezonidu w postaci jednej 0,5 mg tabletki rano i jednej 0,5 mg tabletki wieczorem lub 2 mg w postaci jednej 1 mg tabletki rano i 1 mg tabletki wieczorem w zależności od indywidualnych wymogów klinicznych pacjenta. Dawka podtrzymująca 1 mg budezonidu dwa razy na dobę jest zalecana u pacjentów z długotrwałą historią choroby i (lub) z rozległym stanem zapalnym przełyku w przebiegu zaostrzenia choroby. Czas trwania leczenia podtrzymującego ustala lekarz prowadzący. Szczególne grupy pacjentów. Nie ma dostępnych danych dotyczących pacjentów z zaburzeniami czynności nerek. Ponieważ budezonid nie jest wydalany za pośrednictwem nerek, pacjentów z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek można leczyć, z zachowaniem ostrożności, takimi samymi dawkami co pacjentów bez zaburzeń czynności nerek. Nie zaleca się stosowania budezonidu u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek. W trakcie leczenia pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby innymi lekami zawierającymi budezonid, stężenie budezonidu wzrastało. Nie przeprowadzono jednak systematycznego badania uwzględniającego różne stopnie zaburzeń wątroby. Leku nie należy stosować u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby. Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności leku u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat. Sposób podania. Tabletkę ulegającą rozpadowi w jamie ustnej należy przyjmować natychmiast po wyjęciu z blistra; należy ją przyjmować po posiłku. Tabletkę umieścić na koniuszku języka i delikatnie oprzeć ją o podniebienie, gdzie ulegnie rozpadowi. Zazwyczaj zajmuje to co najmniej 2 min, ale może zająć do 20 min. Proces musowania tabelki rozpoczyna się w momencie styczności leku ze śliną, co stymuluje dalszą produkcję śliny. Ślinę zawierającą budezonid należy powoli połykać, podczas gdy tabletka ulega rozpadowi w jamie ustnej. Tabletki ulegającej rozpadowi w jamie ustnej nie należy przyjmować z płynami ani jedzeniem. Tabletkę należy przyjąć z odstępem czasowym co najmniej 30 min przed jedzeniem, piciem lub zabiegami higieny jamy ustnej. Wszelkie roztwory doustne, aerozole lub tabletki do rozgryzania i żucia należy przyjąć co najmniej 30 min przed podaniem leku lub po jego podaniu. Tabletki ulegającej rozpadowi w jamie ustnej nie należy rozgryzać ani połykać bez rozpuszczania. Takie postępowanie zapewnia optymalną ekspozycję błony śluzowej przełyku na substancję czynną, wykorzystując właściwości adhezyjne mucyn zawartych w ślinie.

Zahamowanie odpowiedzi zapalnej oraz czynności układu immunologicznego zwiększa podatność na zakażenia oraz stopień ciężkości ich przebiegu. Objawy zakażenia mogą być nietypowe lub maskowane. Bardzo często obserwowano zakażenia grzybicze jamy ustnej, ustno-gardłowej i przełyku. Jeśli jest to wskazane, objawową kandydozę jamy ustnej i gardła można leczyć, stosując miejscowe lub ogólnoustrojowe leczenie przeciwgrzybicze, jednocześnie kontynuując stosowanie leku. Ospa wietrzna, półpasiec i odra mogą mieć cięższy przebieg u pacjentów leczonych glikokortykosteroidami. Należy zachować szczególną ostrożność u pacjentów, którzy nie chorowali wcześniej na te choroby, sprawdzić, czy są zaszczepieni, i unikać kontaktu z tymi chorobami. Należy unikać jednoczesnego stosowania szczepionek zawierających żywe drobnoustroje i glikokortykosteroidów, ponieważ może to powodować osłabienie odpowiedzi układu immunologicznego na szczepionki. Odpowiedź przeciwciał na inne szczepionki może być zmniejszona. Pacjenci z gruźlicą, nadciśnieniem tętniczym, cukrzycą, osteoporozą, chorobą wrzodową, jaskrą, zaćmą, wywiadem rodzinnym w kierunku cukrzycy lub wywiadem rodzinnym w kierunku jaskry mogą być narażeni na większe ryzyko wystąpienia działań niepożądanych ze strony glikokortykosteroidów ogólnoustrojowych i dlatego powinni być monitorowani pod kątem występowania takich działań. Zmniejszona czynność wątroby może wpływać na wydalanie budezonidu, powodując zwiększoną ekspozycję ogólnoustrojową. Ryzyko wystąpienia działań niepożądanych (działań ze strony glikokortykosteroidów ogólnoustrojowych) ulega zwiększeniu. Nie należy leczyć pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby. U pacjentów stosujących lek mogą wystąpić ogólnoustrojowe objawy związane z działaniem glikokortykosteroidów (np. zespół Cushinga, zahamowanie czynności nadnerczy, opóźnienie wzrostu, zaćma, jaskra, zmniejszenie gęstości mineralnej kości oraz szeroki zakres zaburzeń psychicznych). Powyższe działania niepożądane zależą od okresu stosowania leczenia, jednoczesnego i wcześniejszego leczenia glikokortykosteroidami oraz indywidualnej wrażliwości. W przypadku zaobserwowania objawów obrzęku naczynioruchowego należy przerwać podawanie leku. Jeśli wystąpią objawy, takie jak niewyraźne widzenie lub inne zaburzenia widzenia, należy rozważyć skierowanie pacjenta do lekarza okulisty w celu przeprowadzenia oceny możliwych przyczyn, do których należą zaćma, jaskra lub rzadko występujące choroby, takie jak centralna retinopatia surowicza. Występowanie powyższych zgłaszano po stosowaniu kortykosteroidów działających ogólnie lub miejscowo. Glikokortykosteroidy mogą powodować zahamowanie osi podwzgórze-przysadka-nadnercza i zmniejszać reakcje na bodźce stresowe. W związku z tym, w przypadku planowanego zabiegu chirurgicznego lub narażenia na inny rodzaj stresu zaleca się dodatkowe podanie glikokortykosteroidów działających ogólnoustrojowe. Należy unikać jednoczesnego podawania ketokonazolu lub innych inhibitorów CYP3A4. Tabletki 0,5 mg i 1 mg zawierają 52 mg sodu na dawkę dobową, co odpowiada 2,6% zalecanej przez WHO maksymalnej 2 g dobowej dawki sodu u osób dorosłych.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Należy zaprzestać stosowania leku Jorveza i natychmiast zasięgnąć pomocy lekarskiej, jeśli
zauważy się którykolwiek z następujących objawów:
− obrzęk twarzy, zwłaszcza powiek, warg, języka lub gardła (obrzęk naczynioruchowy), co może
   być objawem reakcji alergicznej.

Podczas stosowania leku Jorveza zgłaszano występowanie poniższych działań niepożądanych:

Bardzo często: mogą wystąpić u więcej niż 1 na 10 osób
− zakażenia grzybicze przełyku (które mogą powodować ból lub dyskomfort podczas
   przełykania);
− zakażenia grzybicze jamy ustnej i gardła (do objawów należą białe krostki).

Często: mogą wystąpić u maksymalnie 1 na 10 osób
− ból głowy;
− zgaga;
− niestrawność;
− nudności;
− uczucie mrowienia lub drętwienia w jamie ustnej, suchość w jamie ustnej;
− zaburzenia smaku, pieczenie języka;
− ból w górnej części brzucha;
− zmęczenie;
− zmniejszone stężenie hormonu kortyzolu we krwi;
− suche oczy;
− trudności z zasypianiem;
− zaburzenia dotyczące języka;
− opryszczka wargowa.

Niezbyt często: mogą wystąpić u maksymalnie 1 na 100 osób
− niepokój, pobudzenie;
− zawroty głowy;
− wysokie ciśnienie krwi;
− kaszel, suchość w gardle, ból gardła, przeziębienie;
− ból brzucha, wzdęcie brzucha;
− trudności z połykaniem;
− zapalenie błony śluzowej żołądka, owrzodzenie żołądka;
− obrzęk ust;
− wysypka, swędząca wysypka;
− uczucie obecności ciała obcego;
− ból jamy ustnej lub gardła;
− ból dziąseł;
− zmniejszenie stężenia osteokalcyny, zwiększenie masy ciała.

Podczas stosowania leków podobnych do leku Jorveza (kortykosteroidy) obserwowano następujące
działania niepożądane, które są dla nich typowe i w związku z tym mogą one również wystąpić
podczas stosowania tego leku. Częstość występowania tych działań niepożądanych jest obecnie
nieznana:
− zwiększone ryzyko zakażeń;
− zespół Cushinga, który wiąże się ze zbyt dużym stężeniem kortykosteroidów i powoduje
   zaokrąglenie rysów twarzy, przyrost masy ciała, duże stężenie cukru we krwi, nagromadzenie
   się płynów w tkankach (np. obrzęk nóg), zmniejszenie stężenia potasu we krwi (hipokaliemia),
   nieregularne miesiączki u kobiet, nadmierne owłosienie u kobiet, impotencję, rozstępy na
   skórze, trądzik;
− spowolnienie wzrostu u dzieci;
− zmiany nastroju, takie jak depresja, rozdrażnienie lub euforia;
− niepokój ruchowy ze zwiększoną aktywnością fizyczną, agresją;
− podwyższone ciśnienie w mózgu, z możliwym podwyższeniem ciśnienia w oku (obrzęk tarczy
   nerwu wzrokowego) u młodzieży;
− niewyraźne widzenie;
− zwiększone ryzyko powstawania skrzepów krwi, zapalenie naczyń krwionośnych (które może
   wystąpić po przerwaniu długotrwałej terapii lekiem);
− zaparcie, owrzodzenie jelita cienkiego;
− zapalenie trzustki powodujące silny ból brzucha i pleców;
− wysypka, czerwone plamy spowodowane krwawieniem pod skórą, opóźnione gojenie ran,
   reakcje skórne, takie jak kontaktowe zapalenie skóry, siniaki;
− bóle mięśni i stawów, osłabienie mięśni, drżenie mięśni;
− osłabienie kości (osteoporoza), uszkodzenie kości spowodowane słabym krążeniem krwi
   (martwica kości);
− zmęczenie, złe samopoczucie ogólne.

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie. Działania niepożądane można zgłaszać
bezpośrednio do „krajowego systemu zgłaszania” wymienionego w załączniku V. Dzięki zgłaszaniu
działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat bezpieczeństwa
stosowania leku.

Przewiduje się, że jednoczesne leczenie silnymi inhibitorami CYP3A4, takimi jak ketokonazol, rytonawir, itrakonazol, klarytromycyna, kobicystat i sok grejpfrutowy może powodować istotne zwiększenie stężenia budezonidu w osoczu i będzie zwiększało ryzyko wystąpienia ogólnoustrojowych działań niepożądanych. W związku z powyższym, należy unikać jednoczesnego stosowania z wyjątkiem, gdy korzyści przewyższają zwiększone ryzyko wystąpienia ogólnoustrojowych działań niepożądanych kortykosteroidu. W takim przypadku pacjentów należy monitorować pod kątem wystąpienia ogólnoustrojowych działań niepożądanych kortykosteroidu. Jednoczesne podawanie doustne ketokonazolu w dawce 200 mg raz na dobę zwiększało stężenie osoczowe budezonidu (3 mg w dawce pojedynczej) ok. 6-krotnie. W przypadku podawania ketokonazolu po ok. 12 h od podania budezonidu stężenie osoczowe budezonidu wzrastało ok. 3-krotnie. Podwyższone stężenia osoczowe oraz nasilenie działania glikokortykosteroidów obserwowano u kobiet stosujących jednocześnie estrogeny lub doustne środki antykoncepcyjne. Zjawisko to nie występowało w przypadku jednoczesnego przyjmowania budezonidu i małych dawek doustnych złożonych środków antykoncepcyjnych. Działanie glikozydów nasercowych może być nasilone przez niedobór potasu, co jest potencjalnym i znanym działaniem niepożądanym glikokortykosteroidów. Jednoczesne stosowanie glikokortykosteroidów i saluretyków może powodować przyspieszone wydalanie potasu i nasiloną hipokaliemię.

Ewopharma AG Sp. z o.o.
ul. Leszno 14
01-192 Warszawa
22-620-11-71
[email protected]
www.ewopharma.pl