Lamotrix 50 mg tabletki

1 tabl. zawiera 25 mg, 50 mg lub 100 mg lamotryginy.

Lek przeciwpadaczkowy. Lamotrygina jest zależnym od stosowania i napięcia blokerem kanałów sodowych bramkowanych napięciem. Hamuje powtarzające się z dużą częstością wyładowania neuronów i hamuje uwalnianie glutaminianu. Lamotrygina szybko i całkowicie wchłaniania się po podaniu doustnym, osiągając C_max po 2,5 h. W ok. 55% wiąże się z białkami osocza. Jest metabolizowana przy udziale UDP-glukuronylotransferazy. Wydalana jest z moczem, głównie w postaci metabolitów. Tylko ok. 2% pochodnych lamotryginy jest wydalane z kałem. Średni T_0,5 wynosi około 33 h. T_0,5 ulega skróceniu do około 14 h po podaniu leków indukujących glukuronidację (np. karbamazepina, fenytoina), natomiast wydłuża się do około 70 h, gdy lamotrygina jest podawana jednocześnie z walproinianem. T_0,5 lamotryginy u dzieci jest krótszy niż u pacjentów dorosłych: w przypadku jednoczesnego stosowania leków indukujących enzymy T _0,5 wynosi około 7 h, natomiast w przypadku jednoczesnego stosowania walproinianu wydłuża się do ok. 45-50 h.

Padaczka. Dorośli i młodzież ≥13 lat: leczenie skojarzone lub monoterapia napadów częściowych i uogólnionych, w tym napadów toniczno-klonicznych; napady związane z zespołem Lennoxa-Gastauta - lek jest stosowany w leczeniu skojarzonym, jednak może zostać zastosowany jako pierwszy lek przeciwpadaczkowy włączany do leczenia zespołu Lennoxa-Gastauta. Dzieci od 2 do 12 lat: leczenie skojarzone napadów częściowych i uogólnionych, w tym napadów toniczno-klonicznych oraz napadów związanych z zespołem Lennoxa-Gastauta; monoterapia w typowych napadach nieświadomości. Zaburzenia afektywne dwubiegunowe. Dorośli (≥18 lat): zapobieganie epizodom depresji u pacjentów z zaburzeniami afektywnymi dwubiegunowymi typu I, u których występują głównie epizody depresji. Nie zaleca się stosowania leku w leczeniu ostrej fazy epizodów maniakalnych ani depresyjnych.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

U dzieci pacjentek stosujących leczenie przeciwpadaczkowe w ciąży występowanie wad wrodzonych jest 2-3 razy częstsze, niż w populacji ogólnej. Najczęściej zgłaszanymi wadami rozwojowymi są rozszczep wargi, wady układu sercowo-naczyniowego i zaburzenia rozwoju cewy nerwowej. Istnieje ryzyko umiarkowanego zwiększenia częstości występowania rozszczepu podniebienia lub warg u potomstwa matek, które przyjmowały lamotryginę w I trymestrze ciąży. Należy rozważyć zasadność stosowania leczenia przeciwpadaczkowego w przypadku, gdy kobieta planuje zajść w ciążę. Należy unikać nagłego przerywania leczenia przeciwpadaczkowego, gdyż może to prowadzić do wystąpienia napadów drgawkowych o poważnych konsekwencjach zarówno dla matki, jak i dla nienarodzonego dziecka. Skojarzone leczenie przeciwpadaczkowe jest związane z większym ryzykiem wrodzonych wad rozwojowych płodu niż monoterapia, dlatego, jeśli to możliwe, należy stosować monoterapię. Jeżeli leczenie lamotryginą w ciąży jest konieczne, zaleca się stosowanie jak najmniejszej dawki terapeutycznej. U kobiet w ciąży stężenie lamotryginy może być zmniejszone. Należy kontrolować stężenia lamotryginy we krwi przed ciążą, w czasie ciąży i w okresie poporodowym. Jeśli jest to konieczne, dawkę należy dostosować tak, aby utrzymać stężenie lamotryginy we krwi na poziomie sprzed ciąży lub zgodnie z odpowiedzią kliniczną. Ponadto, po porodzie należy obserwować pacjentkę, czy nie występuje u niej działanie niepożądane zależne od dawki. Lamotrygina może prowadzić do niedoboru kwasu foliowego - należy rozważyć przyjmowanie kwasu foliowego przez kobiety, które planują ciążę oraz we wczesnym okresie ciąży. Lamotrygina przenika do mleka kobiecego. U niektórych niemowląt karmionych piersią, stężenia lamotryginy we krwi mogą osiągać wartości, przy których występują działania farmakologiczne. Należy ocenić, czy oczekiwana korzyść z karmienia piersią przewyższa potencjalne ryzyko wystąpienia objawów niepożądanych u dziecka. Jeśli kobieta przyjmująca lamotryginę karmi piersią, należy monitorować czy u karmionego niemowlęcia nie występują działania niepożądane, jak nadmierne uspokojenie, wysypka i za mały przyrost masy ciała. Badania na zwierzętach nie wykazały wpływu lamotryginy na płodność.

Doustnie. Nie należy przekraczać dawki początkowej i kolejno zwiększanych dawek, aby zminimalizować ryzyko wystąpienia wysypki. Podczas ponownego rozpoczynania leczenia lamotryginą u pacjentów, którzy przerwali jej stosowanie, należy ocenić potrzebę stopniowego zwiększania dawki do dawki podtrzymującej. Im dłuższa przerwa od ostatniej dawki, tym większą uwagę należy zwrócić na stopniowe zwiększanie dawki do dawki podtrzymującej. Jeśli czas od przerwania stosowania lamotryginy przekracza 5-krotnie okres półtrwania leku, należy zastosować właściwy schemat zwiększania dawki do wielkości dawki podtrzymującej. Zaleca się, aby nie rozpoczynać ponownie leczenia lamotryginą u pacjentów, którzy przerwali leczenie z powodu wystąpienia wysypki, jeśli potencjalne korzyści nie przeważają wyraźnie nad ryzykiem związanym ze stosowaniem leku. Jeśli w celu przejścia na monoterapię lamotryginą odstawia się stosowane uprzednio leki przeciwpadaczkowe lub jeśli inne leki dodawane są do lamotryginy, należy rozważyć możliwy wpływ wprowadzonych zmian na farmakokinetykę lamotryginy. Padaczka. Dorośli i młodzież ≥13 lat. Monoterapia: początkowo 25 mg raz na dobę przez pierwsze 2 tyg., następnie 50 mg raz na dobę przez kolejne 2 tyg. Następnie dawkę należy zwiększać o maksymalnie 50-100 mg co 1-2 tyg. aż do uzyskania optymalnej odpowiedzi terapeutycznej. Dawka podtrzymująca: 100-200 mg na dobę w 1 dawce lub w 2 dawkach podzielonych. Niektórzy pacjenci do uzyskania pożądanej odpowiedzi terapeutycznej wymagają dawki 500 mg na dobę. Leczenie skojarzone z walproinianem (inhibitorem metabolizmu lamotryginy), bez względu na inne jednocześnie stosowane leki: początkowo 25 mg co drugi dzień przez pierwsze 2 tyg., następnie 25 mg raz na dobę przez kolejne 2 tyg. Następnie dawkę należy zwiększać o maksymalnie 25-50 mg co 1-2 tyg. aż do uzyskania optymalnej odpowiedzi terapeutycznej. Dawka podtrzymująca: 100-200 mg na dobę w 1 dawce lub w 2 dawkach podzielonych. Leczenie skojarzone z induktorami metabolizmu lamotryginy (np. z fenytoiną, karbamazepiną, fenobarbitalem, prymidonem a także ryfampicyną, lopinawirem/rytonawirem), bez walproinianu: początkowo 50 mg raz na dobę przez pierwsze 2 tyg., następnie 100 mg na dobę w 2 dawkach podzielonych przez kolejne 2 tyg. Następnie dawkę należy zwiększać o maksymalnie 100 mg co 1-2 tyg. aż do uzyskania optymalnej odpowiedzi terapeutycznej. Dawka podtrzymująca: 200-400 mg na dobę w 2 dawkach podzielonych. Niektórzy pacjenci do uzyskania pożądanej odpowiedzi terapeutycznej wymagają dawki 700 mg na dobę. Leczenie skojarzone z lekami bez wpływu na metabolizm lamotryginy (bez walproinianu i bez induktorów metabolizmu lamotryginy): początkowo 25 mg raz na dobę przez pierwsze 2 tyg., następnie 50 mg raz na dobę przez kolejne 2 tyg. Następnie dawkę należy zwiększać o maksymalnie 50-100 mg co 1-2 tyg. aż do uzyskania optymalnej odpowiedzi terapeutycznej. Dawka podtrzymująca: 100-200 mg na dobę w 1 lub w 2 dawkach podzielonych. W przypadku leczenia skojarzonego z lekami przeciwpadaczkowymi, których wpływ na farmakokinetykę lamotryginy nie jest znany, zaleca się schemat leczenia taki, jak w przypadku pacjentów przyjmujących walproinian. Dzieci od 2 do 12 lat. Monoterapia w typowych napadach nieświadomości: początkowo 0,3 mg/kg mc. na dobę w 1 lub w 2 dawkach podzielonych przez pierwsze 2 tyg., następnie 0,6 mg/kg mc. na dobę w 1 lub w 2 dawkach podzielonych przez kolejne 2 tyg. Następnie dawkę należy zwiększać o maksymalnie 0,6 mg/kg mc. na dobę co 1-2 tyg. aż do uzyskania optymalnej odpowiedzi terapeutycznej. Dawka podtrzymująca: 1-10 mg/kg mc. na dobę w 1 lub w 2 dawkach podzielonych. Niektórzy pacjenci do uzyskania pożądanej odpowiedzi terapeutycznej wymagają dawki do 15 mg/kg mc. na dobę. Leczenie skojarzone z walproinianem (inhibitorem metabolizmu lamotryginy), bez względu na inne jednocześnie stosowane leki: początkowo 0,15 mg/kg mc. raz na dobę przez pierwsze 2 tyg., następnie 0,3 mg/kg mc. raz na dobę przez kolejne 2 tyg. Następnie dawkę należy zwiększać o maksymalnie 0,3 mg/kg mc. na dobę co 1-2 tyg. aż do uzyskania optymalnej odpowiedzi terapeutycznej. Dawka podtrzymująca: 1-5 mg/kg mc. na dobę w 1 lub w 2 dawkach podzielonych. Nie należy przekraczać dawki 200 mg na dobę. Leczenie skojarzone z induktorami metabolizmu lamotryginy (np. z fenytoiną, karbamazepiną, fenobarbitalem, prymidonem, a także ryfampicyną, lopinawirem/rytonawirem), bez walproinianu: początkowo 0,6 mg/kg mc. na dobę w 2 dawkach podzielonych przez pierwsze 2 tyg., następnie 1,2 mg/kg mc. na dobę w 2 dawkach podzielonych przez kolejne 2 tyg. Następnie dawkę należy zwiększać o maksymalnie 1,2 mg/kg mc. na dobę co 1-2 tyg. aż do uzyskania optymalnej odpowiedzi terapeutycznej. Dawka podtrzymująca: 5-15 mg/kg mc. na dobę w 2 dawkach podzielonych. Nie należy przekraczać dawki 400 mg na dobę. Leczenie skojarzone z lekami bez wpływu na metabolizm lamotryginy (bez walproinianu i bez induktorów metabolizmu lamotryginy): początkowo 0,3 mg/kg mc. na dobę w 1 lub w 2 dawkach podzielonych przez pierwsze 2 tyg., następnie 0,6 mg/kg mc. na dobę w 1 lub w 2 dawkach podzielonych przez kolejne 2 tyg. Następnie dawkę należy zwiększać o maksymalnie 0,6 mg/kg mc. na dobę co 1-2 tyg. aż do uzyskania optymalnej odpowiedzi terapeutycznej. Dawka podtrzymująca: 1-10 mg/kg mc. na dobę w 1 lub w 2 dawkach podzielonych. Nie należy przekraczać dawki 200 mg na dobę. W przypadku leczenia skojarzonego z lekami przeciwpadaczkowymi, których wpływ na farmakokinetykę lamotryginy nie jest znany, zaleca się schemat leczenia taki jak w przypadku pacjentów przyjmujących walproinian. W celu uzyskania pewności, że dawka terapeutyczna jest właściwie dobrana, masa ciała dziecka powinna być kontrolowana, a dawka ponownie przeliczona, jeśli w masie ciała nastąpią zmiany. Jest prawdopodobne, że pacjenci w wieku 2-6 lat będą wymagali dawki podtrzymującej w górnej granicy zaleconego zakresu dawkowania. Jeżeli uzyskano kontrolę napadów padaczkowych w leczeniu skojarzonym, jednoczesne stosowanie leków przeciwpadaczkowych może zostać przerwane i pacjenci mogą kontynuować leczenie tylko lamotryginą. Istnieją ograniczone dane dotyczące skuteczności i bezpieczeństwa stosowania lamotryginy w leczeniu skojarzonym napadów częściowych u dzieci w wieku od 1 mies. do 2 lat; brak danych dotyczących dzieci w wieku poniżej 1 mies. - lamotrygina nie jest zalecana u dzieci w wieku < 2 lat. Zaburzenia afektywne dwubiegunowe. W okresie wprowadzania lamotryginy należy stopniowo zwiększać jej dawkę, aby w ciągu 6 tyg. uzyskać stabilizację dawki podtrzymującej. Wówczas, jeśli istnieją wskazania kliniczne, można odstawić inne leki psychotropowe i (lub) leki przeciwpadaczkowe. Dorośli (≥18 lat). Monoterapia lamotryginą lub leczenie skojarzone z lekami bez wpływu na metabolizm lamotryginy (bez walproinianu i bez induktorów metabolizmu lamotryginy): początkowo 25 mg raz na dobę przez pierwsze 2 tyg. Następnie 50 mg na dobę w 1 dawce lub 2 dawkach podzielonych przez kolejne 2 tyg. Następnie 100 mg na dobę w 1 dawce lub w 2 dawkach podzielonych przez kolejny tydzień. Docelowa dawka stabilizująca (od 6. tyg. leczenia) wynosi zwykle 200 mg na dobę w 1 dawce lub w 2 dawkach podzielonych. Dawki w zakresie 100-400 mg na dobę stosowano w badaniach klinicznych. Leczenie skojarzone z walproinianem (inhibitorem metabolizmu lamotryginy), bez względu na inne jednocześnie stosowane leki: początkowo 25 mg co drugi dzień przez pierwsze 2 tyg. Następnie 25 mg raz na dobę przez kolejne 2 tyg. Następnie 50 mg na dobę w 1 dawce lub w 2 dawkach podzielonych przez kolejny tydzień. Docelowa dawka stabilizująca (od 6. tyg. leczenia) wynosi zwykle 100 mg na dobę w 1 dawce lub w 2 dawkach podzielonych. W zależności od odpowiedzi klinicznej można zastosować maksymalną dawkę 200 mg na dobę. Leczenie skojarzone z induktorami metabolizmu lamotryginy (np. z fenytoiną, karbamazepiną, fenobarbitalem, prymidonem a także ryfampicyną oraz lopinawirem/rytonawirem), bez walproinianu: początkowo 50 mg raz na dobę przez pierwsze 2 tyg. Następnie 100 mg na dobę w 2 dawkach podzielonych przez kolejne 2 tyg. Następnie 200 mg na dobę w 2 dawkach podzielonych przez kolejny tydzień. Docelowa dawka stabilizująca (od 6. tyg. leczenia) wynosi zwykle 300 mg na dobę. Dawka 400 mg na dobę w podawana w 2 dawkach może być stosowana od 7. tyg. leczenia. W przypadku leczenia skojarzonego z lekami przeciwpadaczkowymi, których wpływ na farmakokinetykę lamotryginy nie jest znany, zaleca się schemat leczenia taki, jak w przypadku pacjentów przyjmujących walproinian. Odstawianie jednocześnie stosowanych leków. Kiedy docelowa dawka podtrzymująca lamotryginy zostanie osiągnięta, inne leki psychotropowe lub przeciwpadaczkowe można odstawić. Odstawianie walproinianu: dawkę podtrzymującą lamotryginy należy podwoić (lecz nie zwiększać o więcej niż 100 mg w ciągu 1 tyg.) i utrzymywać po odstawieniu walproinianu: aktualna dawka podtrzymująca lamotryginy (przed odstawieniem) 100 mg na dobę - 1. tydz. (początek odstawiania) 200 mg na dobę, 2. tydz. i następne pozostać przy dawce 200 mg na dobę w 2 dawkach podzielonych; aktualna dawka podtrzymująca lamotryginy 200 mg na dobę - 1. tydz. 300 mg na dobę, 2. tydz. 400 mg na dobę, 3. tydz. i następne pozostać przy dawce 400 mg na dobę. Odstawianie induktora metabolizmu lamotryginy (np. fenytoiny, karbamazepiny, fenobarbitalu, prymidonu): dawkę lamotryginy należy stopniowo zmniejszać, w zależności od dawki wyjściowej, przez 3 tyg. po odstawieniu induktora glukuronidacji: aktualna dawka podtrzymująca lamotryginy 400 mg na dobę - 1. tydz. 400 mg na dobę, 2. tydz. 300 mg na dobę, od 3. tyg. 200 mg na dobę; aktualna dawka podtrzymująca lamotryginy 300 mg na dobę - 1. tydz. 300 mg na dobę, 2. tydz. 225 mg na dobę, od 3. tyg. 150 mg na dobę; aktualna dawka podtrzymująca lamotryginy 200 mg na dobę - 1. tydz. 200 mg na dobę, 2. tydz. 150 mg na dobę, od 3. tyg. 100 mg na dobę. Odstawianie leku, bez istotnych interakcji farmakokinetycznych z lamotryginą (np. litu, bupropionu): docelową dawkę lamotryginy osiągniętą w fazie zwiększania dawki (200 mg na dobę; zakres dawek 100-400 mg na dobę) należy utrzymać podczas odstawiania innego leku. U pacjentów przyjmujących leki o nieznanych interakcjach farmakokinetycznych z lamotryginą, zaleca się schemat leczenia taki, jak w przypadku pacjentów przyjmujących walproinian. Dostosowanie dobowej dawki lamotryginy po dołączeniu innych leków stosowanych w leczeniu zaburzeń afektywnych dwubiegunowych. Dołączanie walproinianu - w zależności od dawki początkowej lamotryginy: aktualna dawka podtrzymująca lamotryginy 200 mg na dobę - 1. tydz. 100 mg na dobę, od 2. tyg. utrzymywanie dawki 100 mg na dobę; aktualna dawka podtrzymująca lamotryginy 300 mg na dobę - 1. tydz. 150 mg na dobę, od 2. tyg. utrzymywanie dawki 150 mg na dobę; aktualna dawka podtrzymująca lamotryginy 400 mg na dobę - 1. tydz. 200 mg na dobę, od 2. tyg. utrzymywanie dawki 200 mg na dobę. Dołączanie induktorów glukuronidacji lamotryginy u pacjentów nieprzyjmujących walproinianu - w zależności od dawki początkowej lamotryginy: aktualna dawka podtrzymująca lamotryginy 100 mg na dobę - 1. tydz. 100 mg na dobę, 2. tydz. 150 mg na dobę, od 3. tyg. 200 mg na dobę; aktualna dawka podtrzymująca lamotryginy 150 mg na dobę - 1. tydz. 150 mg na dobę, 2. tydz. 225 mg na dobę, od 3. tyg. 300 mg na dobę; aktualna dawka podtrzymująca lamotryginy 200 mg na dobę - 1. tydz. 200 mg na dobę, 2. tydz. 300 mg na dobę, od 3. tyg. 400 mg na dobę. Dołączenie innych leków bez istotnych interakcji z lamotryginą (np. litu, bupropionu): utrzymanie dawki docelowej osiągniętej w fazie zwiększania dawki lamotryginy - 200 mg (zakres 100-400 mg) na dobę. U pacjentów przyjmujących leki o nieznanych interakcjach farmakokinetycznych z lamotryginą, zaleca się schemat leczenia taki, jak w przypadku pacjentów przyjmujących walproinian. Lek nie jest zalecany do stosowania u pacjentów <18 lat w leczeniu choroby afektywnej dwubiegunowej. Szczególne grupy pacjentów. Kobiety stosujące hormonalne preparaty antykoncepcyjne: a) rozpoczęcie stosowania antykoncepcji hormonalnej u pacjentek przyjmujących lamotryginę w dawkach podtrzymujących i nieprzyjmujących dodatkowych leków indukujących metabolizm lamotryginy: konieczne może być nawet 2-krotne zwiększenie dawki podtrzymującej lamotryginy (o 50-100 mg na dobę co tydz., w zależności od indywidualnej reakcji pacjentki); można rozważyć pomiar stężenia lamotryginy przed i po rozpoczęciu hormonalnej antykoncepcji w celu potwierdzenia utrzymania początkowego stężenia lamotryginy i jeśli to konieczne dawka powinna być dostosowana; jeśli pacjentka przyjmuje preparat wymagający zastosowania 1 tyg. przerwy w przyjmowaniu - tzn. "tydzień bez tabletek", należy kontrolować stężenie lamotryginy w 3. tyg. stosowania leku hormonalnego (tj. od 15. do 21. dnia cyklu), należy rozważyć stosowanie antykoncepcji bez tygodniowej przerwy w zażywaniu tabletek, jako leczenia pierwszego rzutu; b) odstawienie antykoncepcji hormonalnej u pacjentek przyjmujących lamotryginę w dawkach podtrzymujących i nieprzyjmujących dodatkowych leków indukujących metabolizm lamotryginy: konieczne może być zmniejszenie dawki podtrzymującej lamotryginy nawet o 50% (o 50-100 mg na dobę co tydz. w ciągu 3 tyg.); można rozważyć pomiar stężenia lamotryginy przed i po przerwaniu hormonalnej antykoncepcji; jeśli pacjentka przyjmuje preparat wymagający zastosowania 1 tyg. przerwy w przyjmowaniu - tzn. "tydzień bez tabletek", należy kontrolować stężenie lamotryginy w 3. tyg. stosowania leku hormonalnego (tj. od 15, do 21. dnia cyklu); próbki do oznaczania stężeń lamotryginy po całkowitym odstawieniu hormonalnych środków antykoncepcyjnych nie powinny być pobierane w ciągu pierwszego tyg. po zaprzestaniu stosowania tabletek antykoncepcyjnych; c) rozpoczęcie leczenia lamotryginą u pacjentek przyjmujących już antykoncepcję hormonalną - bez specjalnych schematów, należy stosować zalecane schematy dawkowania; d.) rozpoczynanie i przerywanie stosowania hormonalnej antykoncepcji u pacjentek przyjmujących podtrzymujące dawki lamotryginy i stosujących leki indukujące metabolizm lamotryginy: dostosowanie zalecanej dawki podtrzymującej lamotryginy może nie być konieczne. Stosowanie z atazanawirem/rytonawirem lub z lopinawirem/rytonawirem. Włączenie lamotryginy do istniejącej terapii atazanawirem/rytonawirem lub lopinawirem/rytonawirem nie powinno wymagać modyfikacji zalecanego schematu zwiększania dawki lamotryginy. U pacjentów, którzy nie otrzymują induktorów glukuronidacji, a stosują dawki podtrzymujące lamotryginy, konieczne może być zwiększenie dawki lamotryginy w przypadku dodania atazanawiru/rytonawiru lub lopinawiru/rytonawiru, lub zmniejszenie dawki w przypadku odstawienia atazanawiru/rytonawiru lub lopinawiru/rytonawiru. Należy prowadzić kontrolę stężenia lamotryginy we krwi przed i w okresie 2 tyg. po dodaniu lub odstawieniu atazanawiru/rytonawiru lub lopinawiru/rytonawiru, w celu ustalenia potrzeby zmiany dawki lamotryginy. Pacjenci w podeszłym wieku: nie ma potrzeby dostosowywania dawki. Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby: dawka początkowa, dawka w okresie zwiększenia i dawka podtrzymująca u pacjentów z umiarkowaną niewydolnością wątroby (B wg Child-Pugh) powinna być zmniejszona o około 50%, natomiast u pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby (C wg Child-Pugh) - o około 75%. Dawki w okresie zwiększania i dawki podtrzymujące należy dostosować do reakcji klinicznej. Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek: u pacjentów ze schyłkową niewydolnością nerek początkowe dawki lamotryginy powinny być uzależnione od rodzaju stosowanych jednocześnie leków przeciwpadaczkowych; zredukowana dawka podtrzymująca może być skuteczna u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek. Sposób podania. Tabletki należy połykać w całości; nie rozgryzać, nie żuć. Jeżeli obliczona dawka lamotryginy (np. u dzieci lub pacjentów z niewydolnością wątroby) nie odpowiada liczbie całych tabletek, należy podawać dawkę odpowiadającą mniejszej liczbie całych tabletek.

Stosowanie lamotryginy wiąże się z ryzykiem wystąpienia ciężkich reakcji skórnych, pojawiających się zazwyczaj w ciągu pierwszych 8 tyg. leczenia. Większość przypadków wysypki ma łagodne nasilenie i ustępuje samoistnie, jednak zgłaszano także ciężkie przypadki wysypki, wymagające hospitalizacji i przerwania stosowania lamotryginy. Obejmowały one potencjalnie zagrażające życiu reakcje, takie jak zespół Stevensa-Johnsona (SJS), toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka (TEN) oraz zespół nadwrażliwości polekowej z eozynofilią i objawami ogólnoustrojowymi (DRESS), znany również jako zespół nadwrażliwości (HSS). U pacjentów, u których wystąpi wysypka, jeśli nie ustalono innej przyczyny tego powikłania, należy natychmiast odstawić lek. Nie zaleca się ponownego rozpoczynania leczenia lamotryginą, jeśli było ono przerwane ze względu na wystąpienie wysypki. Ryzyko wystąpienia ciężkich reakcji skórnych jest większe u dzieci. Poza tym wydaje się być związane z dużymi początkowymi dawkami lamotryginy i przekroczeniem zalecanego tempa zwiększania dawki lamotryginy oraz z jednoczesnym stosowaniem walproinianu. Wykazano, że występowanie allelu HLA-B*1502 u osób pochodzenia azjatyckiego (głównie chińskiego Han i tajskiego) jest powiązane z ryzykiem rozwoju zespołu Stevensa-Johnsona (SJS) lub toksycznego martwiczego oddzielania się naskórka (TEN) podczas terapii lamotryginą. Jeśli u pacjenta stwierdza się występowanie allelu HLA-B*1502, należy szczególnie dokładnie rozważyć zastosowanie lamotryginy. Lamotryginę należy stosować ostrożnie u pacjentów z nadwrażliwością na inne leki przeciwpadaczkowe w wywiadzie, gdyż u tych pacjentów ryzyko wystąpienia wysypki jest większe. Wysypka była obserwowana jako jeden z objawów zespołu nadwrażliwości - w przypadku wystąpienia objawów nadwrażliwości (nawet przy braku wyraźnej wysypki), jeśli nie można ustalić innej etiologii objawów, leczenie lamotryginą powinno zostać przerwane. Nie należy ponownie rozpoczynać leczenia lamotryginą u pacjentów, którzy przerwali je z powodu wystąpienia jałowego zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych związanego z wcześniejszym stosowaniem lamotryginy. W związku ze stosowaniem lamotryginy notowano reakcje fotowrażliwości. W kilku przypadkach reakcje te występowały po podaniu dużej dawki (≥400 mg), podczas zwiększania dawki albo po szybkim jej zwiększeniu. Jeśli podejrzewa się, że występujące u pacjenta objawy fotowrażliwości (np. silne oparzenia słoneczne) są związane z przyjmowaniem lamotryginy, należy rozważyć przerwanie leczenia. Jeśli kontynuowanie leczenia lamotryginą uznane jest za zasadne ze względów klinicznych, pacjentowi należy doradzić, by unikał narażenia na działanie światła słonecznego i sztucznego promieniowania ultrafioletowego (UV) oraz stosował środki ochronne (np. noszenie odzieży ochronnej i stosowanie kremów z filtrem). U pacjentów przyjmujących lamotryginę notowano limfohistiocytozę hemofagocytarną (HLH). Objawy (gorączka, wysypka, objawy neurologiczne, hepatosplenomegalia, limfadenopatia, cytopenie, duże stężenie ferrytyny w osoczu, hipertriglicerydemia oraz zaburzenia czynności wątroby i krzepliwości krwi) na ogół występują w ciągu 4 tyg. od rozpoczęcia leczenia. HLH może stanowić zagrożenie życia. W przypadku wystąpienia objawów należy natychmiast skontaktować się z lekarzem. Należy natychmiast przerwać stosowanie lamotryginy, chyba że ustalona zostanie inna przyczyna choroby. Wszystkich pacjentów leczonych lamotryginą należy obserwować pod katem wystąpienia myśli i zachowań samobójczych. Dotyczy to zwłaszcza pacjentów z zaburzeniem afektywnym dwubiegunowym, młodych dorosłych oraz pacjentów z zachowaniami lub myślami samobójczymi w wywiadzie. Jeśli u pacjenta pojawią się objawy nasilenia choroby dwubiegunowej (wystąpią nowe objawy lub pojawią się myśli lub zachowania samobójcze) należy rozważyć zmianę postępowania terapeutycznego, w tym możliwość przerwania leczenia lamotryginą. Należy zachować ostrożność podczas stosowania lamotryginy w skojarzeniu z doustnymi preparatami antykoncepcyjnymi. Lamotrygina jest słabym inhibitorem reduktazy dihydrofolianu i dlatego istnieje możliwość zaburzenia metabolizmu folianów w czasie długotrwałej terapii. Należy zachować ostrożność w przypadku podawania lamotryginy pacjentom z niewydolnością nerek (możliwość kumulacji metabolitu glukuronidowego). Pacjentom stosującym obecnie inne preparaty zawierające lamotryginę nie należy podawać tego leku bez konsultacji z lekarzem. U pacjentów leczonych lamotryginą odnotowywano zaburzenia rytmu z nieprawidłowym zapisem ST-T i EKG z typowymi zmianami dla zespołu Brugadów. Należy starannie rozważyć stosowanie lamotryginy u pacjentów z zespołem Brugadów. Istnieją doniesienia, że ciężkie napady drgawkowe, w tym stan padaczkowy, mogą prowadzić do wystąpienia rabdomiolizy, niewydolności wielonarządowej oraz rozsianego krzepnięcia śródnaczyniowego, czasem ze skutkiem śmiertelnym; podobne przypadki występowały w związku ze stosowaniem lamotryginy. Podczas terapii możliwe jest paradoksalne zwiększenie częstości napadów padaczkowych. U pacjentów z więcej niż jednym typem napadów, należy rozważyć korzyści dotyczące kontroli jednego typu napadów, w stosunku do jakiegokolwiek pogorszenia objawów innego typu napadów. Objawy napadów mioklonicznych mogą ulec pogorszeniu po zastosowaniu lamotryginy. Odpowiedź na leczenie może być mniejsza podczas stosowania lamotryginy w skojarzeniu z induktorami enzymów wątrobowych. Skuteczność lamotryginy w leczeniu typowych napadów nieświadomości u dzieci może nie być podtrzymywana u wszystkich pacjentów. Dane dotyczące stosowania lamotryginy w leczeniu padaczki u dzieci poniżej 2 lat są ograniczone - nie zaleca się stosowania. Brak jest danych dotyczących wpływu lamotryginy na wzrost, dojrzewanie płciowe, rozwój poznawczy i behawioralny dzieci. Stosowanie lamotryginy w leczeniu choroby afektywnej dwubiegunowej u pacjentów poniżej 18 lat nie jest zalecane, ze względu na brak danych dotyczących bezpieczeństwa i skuteczności. Ponadto stosowanie leków przeciwdepresyjnych jest związane ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia myśli i zachowań samobójczych u dzieci i młodzieży z zaburzeniami depresyjnymi i innymi zaburzeniami psychicznymi.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Reakcje zagrażające życiu: należy natychmiast skontaktować się z lekarzem.
U niewielkiej liczby pacjentów przyjmujących lek Lamotrix występuje reakcja alergiczna lub
potencjalnie zagrażająca życiu reakcja skórna, która może nasilić się, jeśli pozostanie nieleczona.

Takie objawy mogą wystąpić częściej w ciągu pierwszych paru miesięcy stosowania leku Lamotrix,
zwłaszcza jeśli u pacjenta zastosowano zbyt dużą dawkę, zbyt szybko ją zwiększano, lub gdy pacjent
przyjmuje lek Lamotrix jednocześnie z innym lekiem zwanym walproinianem. Niektóre z tych
objawów występują częściej u dzieci, dlatego rodzicie powinni zwracać na nie szczególną uwagę.

Do objawów tych reakcji należą:
• wysypki skórne lub zaczerwienienie skóry, które mogą nasilić się aż do ciężkich reakcji
  skórnych, w tym rozległej wysypki z pęcherzami i złuszczaniem się naskórka, występującej
  szczególnie w okolicach ust, nosa, oczu i narządów płciowych (zespół Stevensa-Johnsona),
  rozległego złuszczania się naskórka (obejmującego ponad 30% powierzchni ciała – toksyczne
  martwicze oddzielanie się naskórka) lub rozległej wysypki z zaburzeniami wątroby, krwi i
  innych narządów (zespół nadwrażliwości polekowej z eozynofilią oraz objawami
  ogólnoustrojowymi, znany również jako zespół nadwrażliwości DRESS)
• owrzodzenie jamy ustnej, gardła, nosa lub narządów płciowych
• ból w jamie ustnej lub zaczerwienienie i obrzęk wokół oczu (zapalenie spojówek)
• wysoka temperatura ciała (gorączka), objawy przypominające grypę lub senność
• obrzęk twarzy, powiększenie węzłów chłonnych w obrębie szyi, pod pachami lub w
   pachwinach
• niespodziewanie występujące krwawienie, sinienie lub niebieskawe zabarwienie palców
• ból gardła lub częściej niż zwykle występujące infekcje (takie jak przeziębienia)
• zwiększona aktywność enzymów wątrobowych w badaniach krwi
• zwiększona liczba krwinek białych (eozynofilia)
• powiększone węzły chłonne
• zaburzenia innych narządów ciała, w tym wątroby i nerek.

W wielu przypadkach są to objawy mniej ciężkich działań niepożądanych. Należy jednak pamiętać,
że potencjalnie zagrażają one życiu i, jeśli pozostaną nieleczone, mogą nasilić się aż do ciężkich
stanów, takich jak niewydolność narządowa. Jeśli pacjent zauważy którykolwiek z objawów:
➔ należy natychmiast skontaktować się z lekarzem. Lekarz prowadzący może zdecydować o
    wykonaniu badań czynności wątroby, nerek lub krwi i może zalecić odstawienie leku
    Lamotrix. Jeśli u pacjenta wystąpi zespół Stevensa-Johnsona lub toksyczne martwicze
    oddzielanie się naskórka, lekarz poinformuje o tym, że pacjentowi nie wolno już nigdy
    stosować leków zawierających lamotryginę.

Bardzo częste działania niepożądane
Mogą wystąpić u więcej niż 1 na 10 pacjentów:
• ból głowy
• wysypka skórna.

Częste działania niepożądane
Mogą wystąpić u nie więcej niż 1 na 10 pacjentów:
• agresja lub drażliwość
• uczucie senności
• zawroty głowy
• drżenie
• trudności z zasypianiem (bezsenność)
• uczucie pobudzenia
• biegunka
• suchość w jamie ustnej
• nudności lub wymioty
• uczucie zmęczenia
• ból pleców, stawów lub ból w jakimkolwiek innym miejscu.

Niezbyt częste działania niepożądane
Mogą wystąpić u nie więcej niż 1 na 100 pacjentów:
• niezborność ruchów i brak koordynacji (ataksja)
• podwójne lub niewyraźne widzenie
• nietypowa utrata lub przerzedzenie włosów (alopecja)
• wysypka skórna lub oparzenie słoneczne po narażeniu na działanie światła słonecznego lub
   sztucznego (fotowrażliwość).

Rzadkie działania niepożądane
Mogą wystąpić u nie więcej niż 1 na 1 000 pacjentów:
• zagrażająca życiu reakcja skórna (zespół Stevensa-Johnsona: należy także zapoznać się z
   informacjami na początku punktu 4)
• grupa objawów obejmujących jednocześnie:
   gorączkę, nudności, wymioty, ból głowy, sztywność karku, skrajną wrażliwość na silne
   światło. Może to być spowodowane stanem zapalnym błon otaczających mózg i rdzeń
   kręgowy (zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych). Objawy te zazwyczaj ustępują po
   zaprzestaniu leczenia, jednak jeśli nadal się nasilają, należy skontaktować się z lekarzem.
• szybkie, mimowolne ruchy gałek ocznych (oczopląs)
• swędzenie oczu z wydzieliną (zapalenie spojówek).

Bardzo rzadkie działania niepożądane
Mogą wystąpić u nie więcej niż 1 na 10 000 pacjentów:
• zagrażająca życiu reakcja skórna (toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka: należy także
   zapoznać się z informacjami na początku punktu 4)
• zespół nadwrażliwości polekowej z eozynofilią oraz objawami ogólnoustrojowymi (DRESS)
   (patrz punkt 4)
• wysoka temperatura ciała (gorączka: należy także zapoznać się z informacjami na początku
   punktu 4)
• obrzęk twarzy, powiększenie węzłów chłonnych w obrębie szyi, pod pachami i w pachwinach
   (uogólnione powiększenie węzłów chłonnych: należy także zapoznać się z informacjami na
   początku punktu 4)
• zmiany czynnościowe wątroby, które wykazano w badaniach krwi lub niewydolność wątroby:
   należy także zapoznać się z informacjami na początku punktu 4
• ciężkie zaburzenie krzepnięcia krwi, które może spowodować nieoczekiwane krwawienie lub
   sinienie (rozsiane wykrzepianie wewnątrznaczyniowe: należy także zapoznać się z
   informacjami na początku punktu 4)
• zmiany w wynikach badań krwi – w tym zmniejszenie liczby krwinek czerwonych (anemia),
   zmniejszenie liczby krwinek białych (leukopenia, neutropenia, agranulocytoza), zmniejszenie
   liczby płytek krwi (małopłytkowość), zmniejszenie liczby wszystkich krwinek (pancytopenia)
   oraz zaburzenie szpiku kostnego zwane niedokrwistością aplastyczną
• omamy („widzenie” lub „słyszenie” rzeczy, które nie są rzeczywiste)
• dezorientacja
• uczucie chwiejności lub braku równowagi w trakcie poruszania się
• mimowolne, powtarzające się ruchy ciała i (lub) dźwięki lub słowa (tiki), mimowolne skurcze
   mięśni dotyczące oczu, głowy i tułowia (choreoatetoza) lub inne nietypowe ruchy ciała, takie
   jak szarpnięcia, drżenia lub sztywność
• zwiększenie częstości napadów padaczkowych u pacjentów z wcześniej rozpoznaną padaczką
• nasilenie objawów choroby u pacjentów z rozpoznaną chorobą Parkinsona
• zespół rzekomotoczniowy (objawy mogą obejmować: ból pleców lub stawów, któremu może
   niekiedy towarzyszyć gorączka i (lub) ogólne złe samopoczucie).
• limfohistiocytoza hemofagocytarna (HLH) (patrz punkt 2. Informacje ważne przed
   zastosowaniem leku Lamotrix).

Inne działania niepożądane:
Inne działania niepożądane wystąpiły u niewielkiej liczby pacjentów, jednak z nieznaną częstością.
• Zgłaszano występowanie zaburzeń kości, w tym osteopenię i osteoporozę (osłabienie kości)
   oraz złamania. Jeśli pacjent jest długotrwale leczony lekami przeciwpadaczkowymi, chorował
   kiedyś na osteoporozę lub przyjmuje steroidy, powinien omówić to z lekarzem lub
   farmaceutą.
• Koszmary senne.
• Osłabiona odporność spowodowana mniejszym stężeniem we krwi przeciwciał, nazywanych
   immunoglobulinami, które pomagają chronić organizm przed zakażeniami.
• Czerwone guzki lub plamy na skórze (chłoniak rzekomy).

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie. Działania niepożądane można zgłaszać
bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych
Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych
Al. Jerozolimskie 181C, 02-222 Warszawa; tel.: + 48 22 49 21 301; faks: + 48 22 49 21 309
Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Walproinian hamuje glukuronidację lamotryginy, zwalnia jej metabolizm i wydłuża prawie 2-krotnie średni okres półtrwania lamotryginy - konieczna jest modyfikacja dawkowania lamotryginy. Niektóre leki przeciwpadaczkowe (np. fenytoina, karbamazepina, fenobarbital, prymidon, które aktywują enzymy cytochromu P450, powodują również indukcję UGT) i ryfampicyna, lopinawir/rytonawir, atazanawir/rytonawir indukują glukuronidację lamotryginy, przyspieszają jej metabolizm i skracają okres półtrwania lamotryginy - konieczna jest modyfikacja dawkowania lamotryginy. Podczas jednoczesnego stosowania lamotryginy i preparatu złożonego zawierającego etynyloestradiol i lewonorgestrel (30 µg/150 µg) obserwowano zmniejszenie o połowę stężeń lamotryginy we krwi; może to powodować zmniejszoną kontrolę napadów u kobiet przyjmujących lamotryginę, które rozpoczynają stosowanie doustnych środków antykoncepcyjnych lub wystąpienie działań niepożądanych po ich odstawieniu. W przypadku rozpoczęcia lub zakończenia stosowania hormonalnych preparatów antykoncepcyjnych może być konieczne zwiększenie lub zmniejszenie podtrzymującej dawki lamotryginy. Podczas tygodnia, w którym pacjentka nie stosuje hormonalnych środków antykoncepcyjnych ("tydzień bez tabletek") stężenie lamotryginy może się zwiększyć - zaleca się zmianę preparatu antykoncepcyjnego na taki, który nie wymaga tygodniowej przerwy w przyjmowaniu. Nie prowadzono badań z innymi hormonalnymi preparatami antykoncepcyjnymi lub lekami stosowanymi z HTZ, jednak mogą one mieć podobny wpływ na metabolizm lamotryginy. U pacjentów przyjmujących karbamazepinę, po wprowadzeniu do leczenia lamotryginy, donoszono o występowaniu reakcji ze strony OUN (ból i zawroty głowy, nudności, nieostre widzenie, podwójne widzenie, ataksja); zazwyczaj objawy te ustępowały po zmniejszeniu dawki karbamazepiny. Podobne działania obserwowano u pacjentów stosujących okskarbazepinę i lamotryginę; nie badano jednak wpływu zmniejszenia dawki. Okskarbazepina, felbamat, gabapentyna, lewetyracetam, pregabalina, topiramat, zonisamid, lit, bupropion, olanzapina, arypiprazol, lakozamid, perampanel, amitryptylina, klonazepam, lorazepam, haloperydol, klozapina, fluoksetyna, fenelzyna, rysperydon, sertralina, trazodon nie wpływają istotnie na farmakokinetykę lamotryginy. Lamotrygina nie wypiera innych leków przeciwpadaczkowych z miejsc wiązania z białkami. Nie stwierdzono także, aby w istotny klinicznie sposób hamowała lub indukowała enzymy cytochromu P-450 w wątrobie - prawdopodobieństwo interakcji z lekami metabolizowanymi przez cytochrom P-450 jest niewielkie. Lamotrygina nie wpływa na farmakokinetykę lewetyracetamu, litu, olanzapiny, rysperydonu. Zwiększa o ok. 15% stężenie topitramatu we krwi. Zmniejsza nieznacznie AUC i C_max lewonorgestrelu - skuteczność doustnych preparatów antykoncepcyjnych może być zmniejszona. Lamotrygina jest słabym inhibitorem reduktazy kwasu dihydrofoliowego - podczas długotrwałej terapii istnieje możliwość zaburzenia metabolizmu folianów w organizmie (długotrwałe podawanie lamotryginy u ludzi nie powoduje znaczących zmian stężenia hemoglobiny, średniej objętości erytrocytów, czy stężenia kwasu foliowego w surowicy lub krwinkach przez okres do 1 roku, ani zmian stężenia kwasu foliowego w erytrocytach przez okres do 5 lat).

Neuraxpharm Polska Sp. z o.o.
ul. Poleczki 35
02-822 Warszawa
www.neuraxpharm.com/pl/