Leuprostin 5 mg implant podskórny

1 implant zawiera 3,6 mg lub 5 mg leuproreliny w postaci octanu.

Syntetyczny analog, uwalnianego z podwzgórza czynnika LHRH, który kontroluje uwalnianie z przedniego płata przysadki gonadotropowego hormonu luteinizującego LH i hormonu folikulotropowego FSH. Hormony te stymulują syntezę steroidów gonadalnych. W przeciwieństwie do fizjologicznego LHRH, który jest uwalniany z podwzgórza w sposób pulsujący, octan leuproreliny blokuje podczas długotrwałego leczenia w sposób ciągły receptory LHRH w przysadce, powodując w ten sposób ich niewrażliwość po początkowej krótkotrwałej stymulacji. W wyniku tego następuje przemijające zahamowanie uwalniania gonadotropin z przysadki, po którym zmniejsza się stężenie testosteronu, wpływając na wzrost tkanki gruczołu krokowego, która uległa zmianom nowotworowym. Tkanka ta fizjologicznie stymulowana jest przez dihydrotestosteron, wytwarzany przez redukcję testosteronu w komórkach gruczołu krokowego. Ciągłe podawanie octanu leuproreliny prowadzi do zmniejszenia liczby i (lub) wrażliwości receptorów znajdujących się w przysadce mózgowej i w konsekwencji do zmniejszenia stężenia LH, FSH, i DHT, ze stężeniem testosteronu zmniejszonym na skutek tego do poziomu kastracyjnego; bez przemijającego zwiększenia stężenia testosteronu, jak to ma miejsce po pierwszym wstrzyknięciu. Po wstrzyknięciu implantu octan leuproreliny uwalniany jest w sposób ciągły z polimeru (składającego się z: kwasu glikolowego i kwasu mlekowego - implant 3,6 mg; kwasu polimlekowego - implant 5 mg ) przez 1 miesiąc. Polimer jest wchłaniany w taki sam sposób, jak materiał, z którego wykonuje się szwy chirurgiczne. Oznaczalne stężenie leuproreliny w surowicy utrzymuje się przez ponad 1 miesiąc. Po dwóch wstrzyknięciach implantu 3,6 mg, wykonanych w odstępie 28 dni, oznaczalne stężenie leuproreliny stwierdzane jest do 67 dni po pierwszym wstrzyknięciu. Podczas 3 miesięcy leczenia implantem 5 mg oznaczalne stężenie w surowicy utrzymuje się do 26 tygodni po podaniu. W niektórych przypadkach u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek stwierdzano większe stężenia leuproreliny. Z kolei u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby stężenia leuproreliny były mniejsze. Wydaje się, że obserwacje te nie mają istotnego znaczenia klinicznego.

Paliatywne leczenie pacjentów z zaawansowanym, hormonozależnym rakiem gruczołu krokowego. Leczenie pacjentów z miejscowo zaawansowanym, hormonozależnym rakiem gruczołu krokowego w połączeniu z radioterapią i po radioterapii. Leczenie w połączeniu z radioterapią hormonozależnego raka ograniczonego do gruczołu krokowego u pacjentów z umiarkowanym i dużym ryzykiem.

Nadwrażliwość na leuprorelinę, inne analogi GnRH lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Potwierdzony brak zależności raka od działania hormonów. Kobiety. Dzieci.

Nie dotyczy - lek jest przeciwwskazany do stosowania u kobiet.

Podskórnie. Implant powinien być przygotowywany i podawany wyłącznie przez fachowy personel medyczny, który zna te procedury. Dorośli mężczyźni: 3,6 mg co miesiąc lub 5 mg co 3 miesiące. Implant 3,6 mg: w wyjątkowych przypadkach po drugim podaniu można opóźnić kolejną dawkę leku o maksymalnie 2 tyg., zazwyczaj bez zmniejszenia skuteczności terapeutycznej u większości pacjentów. Implant 5 mg: jeśli w wyjątkowych przypadkach termin podania kolejnej dawki jest przesunięty maksymalnie o 4 tyg., skuteczność lecznicza u większości pacjentów nie powinna być zmniejszona. Zaleca się wdrożenie wspomagającego leczenia antyandrogenem na około 5 dni przed rozpoczęciem stosowania leuproreliny. Leczenie zaawansowanego, hormonozależnego raka gruczołu krokowego jest na ogół długotrwałe. W badaniach klinicznych wykazano, że u pacjentów z miejscowo zaawansowanym, hormonowrażliwym rakiem gruczołu krokowego bardziej preferowana jest trwająca 3 lata terapia przeciwandrogenowa w połączeniu z radioterapią niż terapia 6-miesięczna. Zgodnie z wytycznymi klinicznymi, zalecany czas trwania leczenia przeciwandrogenowego u pacjentów (T3-T4) poddawanych radioterapii wynosi 2-3 lata. W przypadku raka ograniczonego do gruczołu krokowego u pacjentów z umiarkowanym ryzykiem zalecany czas trwania połączonego stosowania radioterapii z leczeniem przeciwandrogenowym wynosi od 4 do 6 mies., zaś u pacjentów z dużym ryzykiem od 2 do 3 lat. Na początku i po 3 mies. stosowania implantu należy oznaczyć zarówno stężenie PSA, jak i całkowitego testosteronu. Rak gruczołu krokowego jest wrażliwy na androgeny, jeśli po 3 mies. stężenie testosteronu jest na poziomie kastracyjnym (≤0,5 ng/ml), a wartość PSA zmniejszyła się. Wczesne znaczne zmniejszenie stężenia PSA (około 80% wartości wyjściowej) można uznać za prognostycznie dobry wskaźnik dla długotrwałej reakcji zahamowania wydzielania androgenów. W takiej sytuacji wskazana jest terapia ablacyjna. Jeśli u pacjentów z zahamowanym wydzielaniem testosteronu stężenie PSA pozostaje niezmienione lub zwiększyło się, rak gruczołu krokowego jest niewrażliwy na androgeny. W takich przypadkach kontynuacja hormonalnej terapii ablacyjnej nie jest właściwa. Jeżeli jednak u pacjenta wystąpi odpowiedź kliniczna (np. zmniejszenie bólu i objawów dyzurycznych, zmniejszenie wielkości gruczołu krokowego), trzeba wziąć pod uwagę możliwość fałszywie ujemnych wyników. W tych rzadkich przypadkach stosowanie leku należy kontynuować przez kolejne 3 mies. i ponownie skontrolować stężenie PSA, a ponadto bardzo uważnie monitorować objawy kliniczne. Implant można stosować w połączeniu z radioterapią w neoadjuwantowym lub adjuwantowym leczeniu miejscowo zaawansowanego, hormonowrażliwego raka gruczołu krokowego, a także miejscowo zaawansowanego raka ograniczonego do gruczołu krokowego u pacjentów z umiarkowanym i dużym ryzykiem. Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek lub wątroby, a także u pacjentów w podeszłym wieku modyfikacja dawki nie jest konieczna. Lek jest przeciwwskazany u dzieci i młodzieży. Sposób podawania. Jeden implant wstrzykuje się podskórnie w przednią ścianę jamy brzusznej. Przed wstrzyknięciem można zastosować lek miejscowo znieczulający.

Stan pacjentów z nadciśnieniem tętniczym należy uważnie monitorować. U pacjentów leczonych agonistami LHRH (agonistami hormonu uwalniającego gonadotropinę), takimi jak leuprorelina, istnieje zwiększone ryzyko depresji (również ciężkiej). Pacjentów należy poinformować o takim zagrożeniu i w razie wystąpienia objawów zastosować właściwe leczenie. Obserwowano reakcje alergiczne i anafilaktyczne, w tym reakcje miejscowe (w miejscu wstrzyknięcia) i ogólnoustrojowe. Zgłaszano występowanie drgawek u pacjentów leczonych octanem leuproreliny, niezależnie od występowania u nich w wywiadzie padaczki, drgawek lub czynników predysponujących. Po chirurgicznej kastracji leuprorelina nie powoduje dalszego zmniejszania stężenia testosteronu. Ze względu na krótkotrwałe zwiększenie stężenia testosteronu w surowicy na początku leczenia, co może przemijająco nasilić objawy choroby, stan pacjentów z ryzykiem powikłań neurologicznych, przerzutów do kręgosłupa i zwężenia dróg moczowych należy w pierwszych tygodniach leczenia w miarę możliwości poddawać stałej kontroli, tak jak w przypadku pacjentów hospitalizowanych. Należy rozważyć dodatkowe podawanie odpowiedniego leku hamującego wydzielanie androgenów w początkowym etapie leczenia w celu złagodzenia możliwych następstw początkowego zwiększenia stężenia testosteronu i nasilenia objawów klinicznych. Powodzenie leczenia należy oceniać w regularnych odstępach czasu (zwłaszcza w razie oznak postępu choroby mimo odpowiedniego leczenia) przez badanie kliniczne (palpacyjne badanie per rectum gruczołu krokowego, badanie ultrasonograficzne, densytometrię kości, tomografię komputerową) i kontrolowanie aktywności fosfataz i (lub) stężenia PSA oraz testosteronu w surowicy. Hipogonadyzm związany z długotrwałym leczeniem analogami LHRH i (lub) usunięciem jąder (orchidektomia) może prowadzić do osteoporozy ze zwiększonym ryzykiem złamań. Rozwój osteoporozy jest silniejszy po zabiegu orchidektomii (ze zwiększeniem stężenia kortyzolu) niż po podaniu analogów LHRH. U pacjentów obarczonych dużym ryzykiem wspomagające leczenie bisfosfonianem może zapobiec demineralizacji kości. Wydłużenie odstępu QT. Leczenie przeciwandrogenowe może spowodować wydłużenie odstępu QT. U pacjentów z czynnikami ryzyka wydłużenia odstępu QT w wywiadzie oraz u pacjentów otrzymujących jednocześnie leki, które mogą wydłużyć odstęp QT, należy powinien ocenić przed rozpoczęciem stosowania leku stosunek korzyści do ryzyka (włącznie z możliwością wystąpienia zaburzeń rytmu serca typu torsade de pointes). Zmiany metaboliczne. U mężczyzn przyjmujących agonistów LHRH zgłaszano hiperglikemię i zwiększone ryzyko wystąpienia cukrzycy. Hiperglikemia może być objawem rozwoju cukrzycy lub pogorszenia kontroli glikemii u pacjentów z cukrzycą. Należy okresowo kontrolować stężenie glukozy we krwi i (lub) hemoglobiny glikowanej (HbA1c) u pacjentów otrzymujących agonistę LHRH i postępować zgodnie z aktualną praktyką w leczeniu hiperglikemii lub cukrzycy. Zmiany metaboliczne związane ze stosowaniem agonisty LHRH mogą również obejmować stłuszczenie wątroby. Idiopatyczne nadciśnienie wewnątrzczaszkowe. U pacjentów otrzymujących leuprorelinę notowano występowanie idiopatycznego nadciśnienia śródczaszkowego (rzekomy guz mózgu). Pacjentów należy ostrzec, aby zwracali uwagę na objawy idiopatycznego nadciśnienia wewnątrzczaszkowego, w tym ciężki lub nawracający ból głowy, zaburzenia widzenia i szumy uszne. Jeśli u pacjenta wystąpi idiopatyczne nadciśnienie wewnątrzczaszkowe, należy rozważyć przerwanie leczenia leuproreliną. Ciężkie skórne działania niepożądane (SCAR). W związku ze stosowaniem leuproreliny zgłaszano SCAR, w tym zespół Stevensa-Johnsona (SJS) i toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka (TEN), które mogą zagrażać życiu lub prowadzić do zgonu. W momencie przepisania leku należy poinformować pacjentów o przedmiotowych i podmiotowych objawach SCAR oraz prowadzić ścisłą obserwację pod kątem ciężkich reakcji skórnych. W przypadku wystąpienia objawów wskazujących na te reakcje, leuprorelinę należy natychmiast odstawić i rozważyć zastosowanie leczenia alternatywnego.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Jeśli u pacjenta wystąpi którekolwiek z następujących ciężkich działań niepożądanych, należy
niezwłocznie zwrócić się do lekarza lub udać się do oddziału ratunkowego najbliższego szpitala:
• Reakcje alergiczne (reakcje anafilaktyczne) z nagłym wystąpieniem takich objawów, jak:
  - uderzenia gorąca, wysypka, swędzenie lub pokrzywka na skórze i (lub) błonach śluzowych
  - obrzęk twarzy, warg, języka lub innych części ciała
  - duszność, świszczący oddech lub trudności w oddychaniu
  - zmniejszenie ciśnienia tętniczego krwi, przyspieszone bicie serca, drgawki oraz, w najcięższych
    przypadkach, zagrażajaca życiu niewydolność krążenia.
• Obrzęk i ból w niektórych częściach ciała spowodowany powstaniem zakrzepu w żyle.
• Trudności w oddychaniu, ból w klatce piersiowej, omdlenie, szybkie bicie serca, błękitny
  odcień skóry i zmiana zabarwienia skóry na skutek obecności zakrzepu w płucach.

Są to rzadkie działania niepożądane (mogą występować rzadziej niż u 1 na 1000 osób).

Zwykłym zjawiskiem jest początkowe krótkotrwałe zwiększenie stężenia we krwi męskiego hormonu
płciowego (testosteronu). Może ono spowodować przemijające nasilenie objawów związanych
z chorobą, takich jak:
• wystąpienie lub nasilenie bólu kości
• trudności w oddawaniu moczu na skutek zwężenia dróg moczowych
• ucisk na rdzeń kręgowy
• osłabienie mięśni nóg
• obrzęk tkanek w wyniku zastoju płynu (chłonki), tzw. obrzęk limfatyczny

Nasilenie tych objawów zazwyczaj ustępuje samoistnie bez konieczności przerwania stosowania leku
Leuprostin.

Na początku leczenia lekarz może zalecić przyjmowanie odpowiedniego antagonisty hormonów
płciowych (tzw. antyandrogenu) w celu złagodzenia możliwych zaburzeń związanych z początkowym
zwiększeniem stężenia testosteronu.

W trakcie leczenia stężenie testosteronu zmniejsza się do bardzo małych wartości. W wyniku tego
u niektórych pacjentów występują następujące działania niepożądane:

Bardzo często (mogą występować częściej niż u 1 na 10 osób):
• uderzenia gorąca
• zwiększone pocenie się
• ból kości
• zmniejszenie lub utrata popędu płciowego i potencji
• zmniejszenie wielkości jąder
• zwiększenie masy ciała
• reakcje w miejscu wstrzyknięcia, takie jak zaczerwienienie lub stwardnienie, ból, obrzęk i świąd,
  które na ogół ustępują, nawet jeżeli leczenie jest kontynuowane; w pojedynczych przypadkach
  wrzód

Często (mogą występować rzadziej niż u 1 na 10 osób):
• powiększenie piersi u mężczyzn
• zmniejszony apetyt
• zwiększony apetyt
• depresja, zmiany nastroju
• zaburzenia snu
• ból głowy
• nietypowe odczucia, np. mrowienia i (lub) drętwienia
• nudności i (lub) wymioty
• bóle stawów lub pleców
• osłabienie siły mięśniowej
• zwiększona potrzeba oddawania moczu w nocy
• zbyt częsta potrzeba oddawania moczu w ciągu dnia
• utrudnione i bolesne oddawanie moczu
• odczucie zmęczenia
• obrzęk kostek, stóp lub palców (obrzęki obwodowe)
• zmniejszenie masy ciała
• zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych (AlAT, AspAT, gamma-GT) i innych enzymów
  (LDH, fosfatazy zasadowej)

Niezbyt często (mogą występować rzadziej niż u 1 na 100 osób):
• uogólnione reakcje alergiczne, takie jak gorączka, świąd, zwiększona liczba granulocytów
  kwasochłonnych, wysypka skórna
• biegunka
• suchość skóry lub błon śluzowych
• ból jąder
• niemożność całkowitego opróżnienia pęcherza moczowego
• nasilone pocenie się w nocy

Rzadko (mogą występować rzadziej niż u 1 na 1000 osób):
• zmniejszone lub zwiększone stężenie cukru we krwi
• zawroty głowy
• przemijające zmiany smaku
• zmniejszone lub zwiększone ciśnienie tętnicze krwi
• utrata włosów

Bardzo rzadko (mogą występować rzadziej niż u 1 na 10 000 osób):
• zawał przysadki mózgowej po pierwszym podaniu u pacjentów z gruczolakiem przysadki (tak, jak
  w przypadku innych leków z tej grupy)

Częstość nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych):
• niezapalna choroba płuc (śródmiąższowe zapalenie płuc), notowana głównie w Japonii
• zapalenie płuc, choroba płuc
• pojedyncze przypadki wrzodu w miejscu wstrzyknięcia
• zmiany w EKG (wydłużenie odstępu QT)
• drgawki
• idiopatyczne nadciśnienie wewnątrzczaszkowe (zwiększone ciśnienie wewnątrzczaszkowe wokół
  mózgu, charakteryzujące się bólem głowy, podwójnym widzeniem i innymi objawami dotyczącymi
  widzenia oraz dzwonieniem lub brzęczeniem w jednym uchu lub obu uszach)
• czerwonawe, niewyniesione, tarczowate lub okrągłe plamy na tułowiu, często z pęcherzami
  pośrodku, łuszczenie się skóry, owrzodzenia jamy ustnej, gardła, nosa, narządów płciowych i oczu.
  Te ciężkie wysypki skórne mogą być poprzedzone gorączką i objawami grypopodobnymi (zespół
  Stevensa-Johnsona, toksyczna martwica rozpływna naskórka).
• zaczerwienienie skóry i swędząca wysypka. (toksyczne wykwity skórne)
• reakcja skórna powodująca wystąpienie czerwonych punktów lub plam na skórze, które mogą
  wyglądać jak tarcza strzelnicza z ciemnoczerwonym środkiem otoczonym jaśniejszymi
  czerwonymi pierścieniami (rumień wielopostaciowy).

Szczególne informacje
Skuteczność leku Leuprostin można kontrolować przez oznaczenie we krwi stężenia testosteronu
i swoistego antygenu sterczowego (PSA), a także aktywności fosfatazy kwaśnej. Stężenie testosteronu
zwiększa się na początku leczenia, a w ciągu następnych 2 tygodni zmniejsza się. Po upływie 2 do
4 tygodni stężenie testosteronu osiąga wartość obserwowaną u pacjentów po usunięciu obu jąder
i pozostaje na tym poziomie przez cały okres leczenia.

Na początku leczenia możliwe jest przemijające zwiększenie aktywności fosfatazy kwaśnej we krwi.
Po kilku tygodniach aktywność ta wraca do wartości prawidłowych lub zbliżonych do prawidłowych.

Zmniejszenie stężenia testosteronu, jakie ma miejsce po usunięciu jąder lub w wyniku stosowania
leków hamujących hormony płciowe (takich jak Leuprostin) może spowodować zmniejszenie gęstości
kości z większym ryzykiem wystąpienia złamań (patrz „Ostrzeżenia i środki ostrożności”).
Zmniejszenie gęstości kości jest bardziej zauważalne po usunięciu jąder niż po podaniu leku
Leuprostin. Lekarz może zalecić przyjmowanie dodatkowego leku, który reguluje metabolizm wapnia
(z grupy tzw. bisfosfonianów).

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi, farmaceucie lub pielęgniarce. Działania niepożądane
można zgłaszać bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów
Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów
Biobójczych: Al. Jerozolimskie 181C, 02-222 Warszawa
tel.: + 48 22 49 21 301, faks: + 48 22 49 21 309, strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Ponieważ leczenie antyandrogenowe może spowodować wydłużenie odstępu QT, należy uważnie ocenić jednoczesne stosowanie produktów leczniczych, które wydłużają odstęp QT lub produktów leczniczych, które mogą wywołać zaburzenia rytmu serca typu torsade de pointes, tj. leki przeciwarytmiczne klasy IA (np. chinidyna, dyzopiramid) lub klasy III (np. amiodaron, sotalol, dofetylid, ibutylid), metadon, moksyfloksacyna, leki przeciwpsychotyczne itd.

Sandoz Polska Sp. z o.o.
ul. Domaniewska 50 C
02-672 Warszawa
22-209-70-00
www.sandoz.pl