Lexotan 6 mg tabletki

1 tabl. zawiera 3 mg lub 6 mg bromazepamu. Tabl. zawierają laktozę.

Pochodna benzodiazepiny o działaniu zmniejszającym lęk i napięcie. W dużych dawkach wykazuje działanie uspokajające i rozluźnia mięśnie. Ośrodkowe działanie benzodiazepin polega na wzmacnianiu GABA-ergicznej neurotransmisji w synapsach hamujących. W obecności benzodiazepin wzmacnia się powinowactwo receptora GABA do neuroprzekaźnika poprzez pozytywną modulację allosteryczną, co powoduje nasilenie oddziaływania uwalnianego GABA na napływ jonów chlorkowych przez błonę postsynaptyczną. Podany doustnie bromazepam jest wchłaniany szybko i osiąga C_max w osoczu w ciągu 2 h. Całkowita biodostępność bromazepamu podanego w postaci tabletek wynosi 60%. Lek jest metabolizowany w wątrobie przynajmniej częściowo z udziałem cytochromu P450. Nie ustalono które konkretnie izoenzymy CYP biorą udział w tym procesie. CYP3A4 i CYP2C9 nie odgrywają większej roli w metabolizmie; CYP2C9 bierze udział w metabolizmie. T_0,5 bromazepamu wynosi ok. 20 h; u pacjentów w podeszłym wieku może być dłuższy. Metabolizm jest główną drogą eliminacji leku. Ilość bromazepamu w niezmienionej postaci w moczu wynosi zaledwie 2%, a koniugatów glukoronidowych 3-hydroksybromazepamu i 2-(-2-amino-5- bromo-3-hydroksybenzoiIo)-pirydyny - odpowiednio 27% i 40% przyjętej dawki leku.

Zaburzenia lękowe uogólnione. Dysfunkcje autonomiczne występujące pod postacią somatyczną m.in. z objawami skórnymi, ze strony układu pokarmowego, ze strony układu krążenia, układu moczowo-płciowego. Stany lękowe występujące w przebiegu przewlekłych chorób organicznych OUN. Zaburzenia stresowe pourazowe, z objawami lęku. Zaburzenia adaptacyjne.

Nadwrażliwość na benzodiazepiny lub którąkolwiek substancję pomocniczą. Ciężka niewydolność oddechowa. Ciężka niewydolność wątroby (ryzyko wystąpienia encefalopatii). Miastenia. Zespół bezdechu sennego.

Bromazepam można stosować w okresie ciąży wyłącznie pod warunkiem ścisłego przestrzegania wskazań terapeutycznych i dawkowania. Jeśli konieczne jest stosowanie bromazepamu w ostatnim okresie ciąży, należy unikać podawania wysokich dawek, a noworodka należy starannie monitorować pod kątem objawów odstawiennych i (lub) zespołu wiotkiego dziecka. Stosowanie benzodiazepin w dużych dawkach w II i (lub) III trymestrze ciąży powodowało zmniejszenie aktywności ruchowej płodu oraz zmienność rytmu serca płodu. Bromazepam podawany ze wskazań medycznych w ostatnim okresie ciąży, nawet w małych dawkach, może powodować wystąpienie tzw. zespołu wiotkiego dziecka, który objawia się wiotkością osiową oraz problemami z ssaniem, które powodują słabe przybieranie na wadze. Objawy te są przemijające, ale mogą utrzymywać się 1-3 tyg., odpowiednio do T_0,5 leku. Przy stosowaniu leku w wysokich dawkach, u noworodka może wystąpić depresja oddechowa lub bezdech oraz hipotermia. Ponadto obserwowano objawy odstawienne u noworodka, wyrażające się nadmierną pobudliwością, niepokojem i drżeniem, nawet gdy nie stwierdzano zespołu wiotkiego dziecka. Bromazepam przenika do mleka kobiecego - kobiety karmiące piersią nie powinny stosować leku.

Doustnie. Dorośli. Średnie dawki dla pacjentów leczonych ambulatoryjnie: 1,5-3 mg do 3 razy na dobę. Ciężkie przypadki, zwłaszcza w lecznictwie szpitalnym: 6-12 mg 2 lub 3 razy na dobę. Podane dawkowanie należy traktować jako ogólne wytyczne i dobierać dawkę indywidualnie dla danego pacjenta. Ambulatoryjne leczenie pacjentów należy rozpoczynać od podawania małych dawek, dawki należy stopniowo zwiększać do optymalnej wielkości. Leczenie powinno trwać tak krótko jak to tylko możliwe. Pacjent powinien zgłaszać się do lekarza regularnie, w celu oceny konieczności dalszego podawania leku, szczególnie w sytuacjach, w których nie obserwuje się objawów choroby. Całkowity czas terapii nie powinien wynosić więcej niż 8-12 tyg., wliczając w to okres stopniowego odstawiania leku. W niektórych przypadkach terapia może trwać dłużej, pod warunkiem przeprowadzenia specjalistycznej oceny stanu pacjenta. Należy regularnie monitorować stan pacjenta na początku leczenia w celu dobrania minimalnej skutecznej dawki i(lub)ustalenia częstości podawania leku oraz aby zapobiec przedawkowaniu, wynikającemu z jego kumulacji. Szczególne grupy pacjentów. Pacjenci w podeszłym wieku i pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby o nasileniu łagodnym lub umiarkowanym wymagają mniejszych dawek ze względu na indywidualne różnice we wrażliwości na lek i w jego farmakokinetyce. Pacjenci z ciężką niewydolnością wątroby nie powinni być leczeni preparatem. Leku nie stosuje się u dzieci.

W celu zmniejszenia ryzyka wystąpienia niepamięci następczej, po przyjęciu leku pacjent powinien mieć możliwość niezakłóconego snu przez kilka godzin. Efekt amnestyczny może wiązać się z nietypowym zachowaniem. W przypadku wystąpienia reakcji psychicznych lub paradoksalnych (np.: niepokój, pobudzenie, drażliwość, agresja, lęk, urojenia, złość, koszmary senne, omamy, psychozy, nietypowe zachowania) lek należy odstawić; u dzieci i pacjentów w podeszłym wieku istnieje większe ryzyko wystąpienia wymienionych objawów. W przypadku zamiany benzodiazepiny o długim czasie działania na benzodiazepinę o krótkim czasie działania mogą rozwinąć się objawy odstawienne. Należy unikać jednoczesnego stosowania bromazepamu z alkoholem i (lub) lekami hamującymi czynność OUN. Jednoczesne ich stosowanie może nasilić działanie leku (w tym spowodować znaczną sedację, istotną klinicznie depresję układu oddechowego i (lub) układu sercowo-naczyniowego, co może prowadzić do śpiączki lub zgonu). Należy regularnie kontrolować stan pacjenta na początku leczenia w celu dobrania minimalnej skutecznej dawki i (lub) częstości stosowania oraz aby zapobiec przedawkowaniu wynikającemu z kumulacji leku. W przypadku wielokrotnego podawania benzodiazepin przez kilka tyg. może dojść do zmniejszenia ich skuteczności (tolerancja). U pacjentów > 50 rż. oraz u pacjentów z przewlekłą niewydolnością oddechową należy stosować mniejszą dawkę. Benzodiazepiny nie są wskazane w leczeniu pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby, gdyż mogą przyczyniać się do występowania u nich epizodów encefalopatii wątrobowej. Należy zachować szczególną ostrożność w razie podawania leku pacjentom z łagodną lub umiarkowaną niewydolnością wątroby. Nie zaleca się stosowania benzodiazepin jako leków pierwszego rzutu w leczeniu zaburzeń psychotycznych. Benzodiazepin nie należy stosować jako monoterapii w leczeniu pacjentów z depresją oraz stanami lękowymi z depresją (mogą u nich występować większe tendencje samobójcze). Lek należy stosować ostrożnie, z zachowaniem ograniczenia ilości przepisywanego preparatu, u pacjentów z przedmiotowymi i podmiotowymi objawami zaburzeń depresyjnych lub z tendencjami samobójczymi. Benzodiazepiny należy stosować z wyjątkową ostrożnością u pacjentów nadużywających w przeszłości alkoholu lub leków/narkotyków. Stosowanie benzodiazepin może prowadzić do rozwoju uzależnienia fizycznego i psychicznego. Ryzyko uzależnienia zwiększa się wraz z dawką oraz czasem trwania leczenia; jest ono także wyższe u pacjentów z uzależnieniem od alkoholu lub leków/narkotyków w wywiadzie. Gdy rozwinie się uzależnienie fizyczne, nagłemu odstawieniu leczenia towarzyszyć będą objawy odstawienne. Mogą one obejmować: bóle głowy, biegunkę, bóle mięśni, nasilony lęk, napięcie, niepokój, dezorientację i drażliwość; w ciężkich przypadkach mogą wystąpić: derealizacja, depersonalizacja, nadwrażliwość na dźwięki, uczucie drętwienia i mrowienia kończyn, nadwrażliwość na światło, hałas i dotyk, omamy lub napady padaczkowe. Po odstawianiu leku może wystąpić „lęk z odbicia”: przemijający zespół, w którym objawy będące przyczyną zastosowania leku nawracają w nasilonej postaci. Mogą także wystąpić inne reakcje, w tym zmiany nastroju, lęk lub zaburzenia snu oraz niepokój. Ponieważ ryzyko wystąpienia zespołu abstynencyjnego oraz zespołu „z odbicia” jest większe w przypadku nagłego przerwania leczenia, zaleca się stopniowe zmniejszanie dawki. Leku nie stosować u dzieci bez starannej oceny zasadności ich stosowania; czas trwania leczenia powinien być jak najkrótszy. Preparat zawiera laktozę - nie powinien być stosowany u pacjentów z nietolerancją galaktozy, brakiem laktazy lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, Lexotan może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Poniżej wymienione działania niepożądane występowały z częstością nieznaną (nie można jej określić
na podstawie dostępnych danych):
- nadwrażliwość (uczulenie), wstrząs anafilaktyczny, obrzęk naczynioruchowy
- stan splątania, dezorientacja, zaburzenia emocjonalne i zaburzenia nastroju - głównie na początku i
  zwykle ustępujące w trakcie leczenia
- zaburzenia libido
- uzależnienie lekowe, nadużywanie leku, zespół odstawienia
- depresja
- reakcje paradoksalne jak niepokój, pobudzenie, drażliwość, agresja, urojenia, złość, koszmary senne,
  omamy, psychoza, nietypowe zachowanie, nerwowość, lęk, nietypowe sny, nadmierna aktywność i
  inne zaburzenia zachowania - większe prawdopodobieństwo tego typu działań u dzieci i pacjentów w
  podeszłym wieku
- niepamięć następcza
- upośledzenie pamięci
- senność, bóle głowy, zawroty głowy, osłabiona czujność, problemy z koordynacją ruchów oraz z
  utrzymaniem równowagi - głównie na początku i zwykle ustępujące w trakcie leczenia
- podwójne widzenie - głównie na początku i zwykle ustępujące w trakcie leczenia
- niewydolność serca, w tym zatrzymanie akcji serca
- zmniejszenie głębokości oraz częstości oddechów
- nudności, wymioty - głównie na początku i zwykle ustępujące w trakcie leczenia
- zaparcie
- wysypka, świąd, pokrzywka
- osłabienie siły mięśniowej - głównie na początku i zwykle ustępujące w trakcie leczenia
- zatrzymanie moczu
- zmęczenie - głównie na początku i zwykle ustępujące w trakcie leczenia
- upadki, złamania - ryzyko zwiększa się u osób stosujących jednocześnie środki uspokajające (w tym
  napoje alkoholowe) oraz u osób w podeszłym wieku.

Uzależnienie:
Długotrwałe stosowanie leku (nawet w dawkach leczniczych) może prowadzić do rozwoju
psychicznego i fizycznego uzależnienia od leku, a przerwanie leczenia - do wystąpienia objawów
zespołu odstawienia lub lęku „z odbicia” (nasilenie objawów choroby – patrz „Przerwanie stosowania
leku Lexotan”).
Zgłaszano przypadki nadużywania benzodiazepin.

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie.
Działania niepożądane można zgłaszać bezpośrednio do Departamentu Monitorowania
Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych,
Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych, Al. Jerozolimskie 181C, 02-222 Warszawa,
tel.: + 48 22 49 21 301, faks: + 48 22 49 21 309, Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.

Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Jednoczesne stosowanie bromazepamu z lekami hamującymi czynność OUN, w tym z alkoholem, może spowodować nasilone działania niepożądane, takie jak nadmierna sedacja i depresja układu krążeniowo-oddechowego. W czasie stosowania preparatu nie należy spożywać alkoholu. Należy zachować ostrożność przy jednoczesnym stosowaniu leków hamujących OUN. Nasilenie hamującego wpływu na OUN może wystąpić przy jednoczesnym stosowaniu z lekami antypsychotycznymi (neuroleptykami), lekami przeciwlękowymi/uspokajającymi, niektórymi lekami przeciwdepresyjnymi, opioidami, lekami przeciwdrgawkowymi oraz przeciwhistaminowymi blokującymi receptor H₁ o działaniu sedatywnym. Należy zachować ostrożność przy stosowaniu leków hamujących ośrodek oddechowy, takich jak opioidy (leki przeciwbólowe, przeciwkaszlowe, leczenie substytucyjne uzależnień), szczególnie u osób w podeszłym wieku. W przypadku narkotycznych leków przeciwbólowych może także wystąpić stan euforii prowadzący do zwiększenia ryzyka uzależnienia. Leki, które hamują główne enzymy utleniające w wątrobie, mogą nasilać działanie benzodiazepin. Jednoczesne podawanie cymetydyny, silnego inhibitora CYP, i ewentualnie propranololu, może przedłużać biologiczny T_0,5 bromazepamu z powodu znaczącego zmniejszenia klirensu (w przypadku cymetydyny: zmniejszenie o 50%). Jednoczesne podawanie fluwoksaminy, inhibitora CYP1A2, powoduje znaczne zwiekszenie ekspozycji na bromazepam (2,4-krotne zwiększenie AUC) i wydłużenie T_0,5 (1,9-krotnie). Bromazepam jest metabolizowany, przynajmniej częściowo, przez cytochrom P450 (CYP450). Konkretne uczestniczące w tym izoenzymy CYP nie zostały jednak zidentyfikowane, natomiast obserwacje, że silnie działający inhibitor CYP3A4 (itrakonazol) i umiarkowany inhibitor CYP2C9 (flukonazol) nie miały wpływu na właściwości farmakokinetyczne bromazepamu, sugerują niewielką rolę wspomnianych izozymów. Wyraźna interakcja z fluwoksaminą wskazuje na istotną rolę CYP1A2 w metabolizmie bromazepamu. Bromazepam nie wpływał na metabolizm antypiryny, która jest markerem zastępczym aktywności CYP1A2, CYP2B6, CYP2C i CYP3A, nie indukował również głównych izoenzymów cytochromu P450 w warunkach in vitro na poziomie mRNA, ani nie powodował aktywacji jądrowych receptorów hormonów. Wynika z tego, że prawdopodobieństwo wywołania przez bromazepam farmakokinetycznych interakcji lek-lek wynikających z indukcji CYP450 jest niewielkie.

Komtur Polska Sp. z o.o.
Plac Farmacji 1
02-699 Warszawa
22-566-26-00
[email protected]