Linezolid Polpharma 2 mg/ml roztwór do infuzji

1 ml roztworu zawiera 2 mg linezolidu. 1 ml roztworu zawiera 0,38 mg sodu (0,113 g w dawce) i 45,67 mg glukozy (13,702 g w dawce).

Antybiotyk z grupy oksazolidynonów. W wyniku wiązania się z rybosomem bakteryjnym wybiórczo hamuje syntezę białka, uniemożliwiając powstanie czynnego kompleksu inicjującego, który odgrywa istotną rolę w procesie translacji. Działa na bakterie tlenowe Gram-dodatnie: Enterococcus faecalis, Enterococcus faecium, Staphylococcus aureus, gronkowce koagulazo-ujemne, Streptococcus agalactiae, Streptococcus pneumoniae, Streptococcus pyogenes, paciorkowce grupy C i G oraz bakterie beztlenowe Gram-dodatnie: Clostridium perfringens, Peptostreptococcus spp. (w tym Peptostreptococcus anaerobius). Drobnoustroje oporne: Haemophilus influenzae, Moraxella catarrhalis, Neisseria spp., Enterobacteriaceae, Pseudomonas spp. In vitro działa na Legionella, Chlamydia pneumoniae i Mycoplasma pneumoniae, jednak nie ma wystarczających dowodów potwierdzających skuteczność kliniczną. Dzięki innemu mechanizmowi działania, linezolid nie wykazuje oporności krzyżowej z pozostałymi antybiotykami. Wiąże się z białkami osocza w 31%. Jest wydalany głównie z moczem w postaci niezmienionej (30%) oraz w postaci metabolitów (50%); niewielkie ilości metabolitów są wydalane z kałem. T_0,5 we krwi wynosi 5-7 h.

Szpitalne i pozaszpitalne zapalenie płuc (u pacjentów dorosłych): w których znanym lub podejrzewanym czynnikiem chorobotwórczym są bakterie Gram-dodatnie. Przed podjęciem decyzji czy leczenie linezolidem jest właściwe, należy wziąć pod uwagę wyniki badań mikrobiologicznych lub dane na temat rozpowszechnienia oporności na inne antybiotyki stosowane w leczeniu zakażeń powodowanych przez bakterie Gram-dodatnie. Linezolid nie jest skuteczny w leczeniu zakażeń wywołanych przez bakterie Gram-ujemne. Jeśli stwierdzi się lub podejrzewa, że zakażenie jest wywołane przez bakterie Gram-ujemne, należy koniecznie wdrożyć jednocześnie odpowiednie leczenie przeciwko tym bakteriom. Powikłane zakażenia skóry i tkanek miękkich (u pacjentów dorosłych): tylko wtedy, gdy wyniki badań mikrobiologicznych wykazały, że zakażenie zostało wywołane przez wrażliwe bakterie Gram-dodatnie. Linezolid nie jest skuteczny w leczeniu zakażeń wywołanych przez bakterie Gram-ujemne. Linezolid można stosować u pacjentów z powikłanymi zakażeniami skóry i tkanek miękkich ze stwierdzonym lub podejrzewanym jednoczesnym zakażeniem bakteriami Gram-ujemnymi, wyłącznie wtedy, gdy nie są dostępne inne metody leczenia. W takim przypadku należy koniecznie rozpocząć jednoczesne leczenie przeciwko bakteriom Gram-ujemnym. Leczenie linezolidem należy rozpoczynać wyłącznie w warunkach szpitalnych i po konsultacji z lekarzem specjalistą w dziedzinie mikrobiologii lub chorób zakaźnych. Należy uwzględniać oficjalne zalecenia dotyczące właściwego stosowania leków przeciwbakteryjnych podczas planowania i stosowania antybiotykoterapii.

Nadwrażliwość na linezolid lub którąkolwiek substancję pomocniczą. Jednoczesne stosowanie jakichkolwiek inhibitorów MAO typu A lub B (np. fenelzyna, izokarboksazyd, selegilina, moklobemid) oraz w ciągu 2 tyg. od zakończenia ich podawania. Pacjenci z wymienionymi poniżej chorobami podstawowymi lub przyjmującym równocześnie wymienione rodzaje leków, chyba że będzie możliwa ścisła obserwacja pacjenta i monitorowanie ciśnienia tętniczego krwi: pacjenci z nieleczonym nadciśnieniem tętniczym, guzem chromochłonnym nadnerczy, rakowiakiem, nadczynnością tarczycy, depresją dwubiegunową, zaburzeniami schizoafektywnymi, ostrymi stanami dezorientacji; pacjenci przyjmujący którykolwiek z następujących leków: inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny, trójcykliczne leki przeciwdepresyjne, agoniści receptorów serotoninowych 5 HT₁ (tryptany), leki o bezpośrednim lub pośrednim działaniu sympatykomimetycznym (w tym leki rozszerzające oskrzela, pseudoefedryna i fenylopropanolamina), aminy presyjne (np. adrenalina, noradrenalina), leki działające dopaminergicznie (np. dopamina, dobutamina), petydyna lub buspiron. Wyniki badań prowadzonych na zwierzętach wskazują, że linezolid i jego metabolity mogą przenikać do mleka matki i dlatego przed rozpoczęciem przyjmowania leku należy zaprzestać karmienia piersią i nie karmić podczas leczenia linezolidem.

Linezolidu nie należy stosować w okresie ciąży, chyba że jest to bezwzględnie konieczne, tj. wyłącznie wtedy, gdy spodziewana korzyść przewyższa teoretyczne ryzyko. Badania prowadzone na zwierzętach wykazały toksyczny wpływ linezolidu na rozrodczość. Występuje ryzyko podczas stosowania leku u ludzi. Linezolid i jego metabolity mogą przenikać do mleka matki i dlatego przed rozpoczęciem stosowania linezolidu należy przerwać karmienie piersią i nie karmić podczas leczenia. W badaniach na zwierzętach wykazano, że linezolid powoduje zmniejszenie płodności.

Preparat w postaci roztworu do infuzji dożylnych lub tabletek powlekanych można stosować w leczeniu początkowym. U pacjentów, u których leczenie rozpoczęto preparatem podawanym pozajelitowo, można dokonać zamiany na doustną postać leku, jeśli jest to klinicznie wskazane. Nie ma wówczas konieczności modyfikacji dawkowania, ponieważ dostępność biologiczna linezolidu po podaniu doustnym wynosi około 100%.
Dożylnie w infuzji przez 30-120 min. Przedstawione poniżej zalecenia dotyczące czasu trwania leczenia są zgodne z tymi, które stosowano podczas badań klinicznych. W niektórych rodzajach zakażeń może wystarczać stosowanie leku przez krótszy czas, jednak brak danych z badań klinicznych na ten temat. Maksymalny okres leczenia wynosi 28 dni. W zakażeniach ze współistniejącą bakteriemią nie ma konieczności zwiększania dawki ani wydłużania czasu leczenia. Zalecenia dotyczące dawkowania roztworu do infuzji dożylnych lub tabletek są identyczne. Szpitalne zapalenie płuc, pozaszpitalne zapalenie płuc, powikłane zakażenia skóry i tkanek miękkich: 600 mg 2 razy na dobę przez 10-14 kolejnych dni. U pacjentów z niewydolnością nerek i u pacjentów w podeszłym wieku, nie ma konieczności modyfikacji dawki. U pacjentów z ciężką niewydolnością nerek (klirens kreatyniny <30 ml/min) nie ma konieczności modyfikacji dawki; w związku z nieustalonym znaczeniem klinicznym zwiększonego narażenia (do 10-krotnego) na oddziaływanie dwóch głównych metabolitów linezolidu u pacjentów z ciężką niewydolnością nerek, linezolid należy stosować szczególnie ostrożnie i jedynie u tych pacjentów, u których przewidywana korzyść ze stosowania leku przewyższa teoretyczne ryzyko. Około 30% dawki linezolidu zostaje usunięte z organizmu w ciągu 3 h hemodializy, dlatego linezolid należy podawać po dializach. Hemodializa prowadzi do częściowego usunięcia z organizmu podstawowych metabolitów linezolidu, jednak ich stężenia są w dalszym ciągu znacznie większe po dializach niż obserwowane u pacjentów z prawidłową czynnością lub z lekką lub umiarkowaną niewydolnością nerek. Dlatego u pacjentów z ciężką niewydolnością nerek poddawanych dializie, linezolid należy stosować szczególnie ostrożnie i jedynie wtedy, gdy przewidywana korzyść przewyższa teoretyczne ryzyko. Nie ma danych o stosowaniu linezolidu u pacjentów poddawanych ciągłej ambulatoryjnej dializie otrzewnowej (CAPD) lub alternatywnym metodom leczenia niewydolności nerek (innym niż hemodializa). U pacjentów z niewydolnością wątroby nie ma konieczności modyfikacji dawki. Jednak ze względu na ograniczoną liczbę danych klinicznych zaleca się, aby linezolid stosować u tych pacjentów tylko wtedy, gdy przewidywana korzyść przewyższa teoretyczne ryzyko.

U pacjentów leczonych linezolidem obserwowano zahamowanie czynności szpiku. Ryzyko występowania takich objawów wydaje się mieć związek z czasem trwania terapii. U pacjentów w podeszłym wieku występuje większe ryzyko zaburzeń składu krwi niż u pacjentów w młodszym wieku. Trombocytopenia może częściej występować u pacjentów z ciężką niewydolnością nerek, niezależnie od dializy. Liczbę krwinek należy ściśle kontrolować: u pacjentów z występującą uprzednio niedokrwistością, granulocytopenią lub trombocytopenią, u pacjentów, którzy przyjmują równocześnie leki mogące zmniejszać stężenie hemoglobiny, liczbę krwinek lub wpływać na liczbę, lub czynność płytek krwi, u pacjentów z ciężką niewydolnością nerek oraz u pacjentów, którzy przyjmują linezolid dłużej niż 10-14 dni. Linezolid można podawać tym pacjentom tylko wtedy, gdy możliwa jest ścisła kontrola stężenia hemoglobiny, liczby krwinek i płytek krwi. Jeśli podczas leczenia linezolidem wystąpi znaczne zahamowanie czynności szpiku, leczenie należy przerwać, chyba że kontynuowanie terapii jest absolutnie konieczne. Należy wówczas szczególnie uważnie kontrolować parametry morfologii krwi i wdrożyć odpowiednie postępowanie. U pacjentów otrzymujących linezolid zaleca się co tydzień kontrolować obraz krwi obwodowej (z oznaczeniem stężenia hemoglobiny, liczby płytek krwi i liczby leukocytów z rozmazem), bez względu na początkowy obraz morfologii krwi. Przypadki niedokrwistości (w tym niedokrwistości syderoblastycznej), w których konieczne było przetaczanie krwi, obserwowano częściej po stosowaniu leku przez ponad 28 dni. U ciężko chorych pacjentów z zakażeniami związanymi ze stosowaniem cewników dożylnych, obserwowano większą umieralność wśród pacjentów przyjmujących linezolid niż wśród pacjentów leczonych wankomycyną, dikloksacyliną lub oksacyliną. Głównym czynnikiem wpływającym na umieralność było występowanie zakażenia bakteriami Gram-dodatnimi na początku leczenia. Podczas badania więcej pacjentów w grupie przyjmującej linezolid nabyło zakażenia drobnoustrojami Gram-ujemnymi i zmarło na skutek zakażeń wywołanych przez bakterie Gram-ujemne oraz zakażeń mieszanych. Dlatego, w powikłanych zakażeniach skóry i tkanek miękkich linezolid można stosować u pacjentów ze stwierdzonym lub podejrzewanym jednoczesnym zakażeniem bakteriami Gram-ujemnymi, wyłącznie wtedy, gdy nie są dostępne inne metody leczenia. W takich przypadkach należy koniecznie rozpocząć jednoczesne leczenie przeciwko bakteriom Gram-ujemnym. U pacjentów, u których po zastosowaniu linezolidu wystąpiła ostra biegunka należy rozważyć występienie rzekomobłoniastego zapalenia okrężnicy oraz biegunki związanej z zakażeniem Clostridium difficile. Jeśli podejrzewa się lub potwierdzi, że biegunka lub zapalenie okrężnicy są związane ze stosowaniem antybiotyku, zaleca się przerwanie stosowania linezolidu oraz niezwłoczne rozpoczęcie odpowiedniego leczenia. W takiej sytuacji przeciwwskazane jest stosowanie leków hamujących perystaltykę jelit. U pacjentów, u których podczas przyjmowania linezolidu rozwiną się objawy podmiotowe i przedmiotowe kwasicy metabolicznej konieczna jest natychmiastowa interwencja medyczna. Jeśli wystąpi kwasica mleczanowa, przed kontynuacją leczenia linezolidem należy ocenić stosunek korzyści do ryzyka. Linezolid hamuje syntezę białek mitochondrialnych. W rezultacie mogą wystąpić takie objawy niepożądane, jak kwasica metaboliczna, niedokrwistość oraz neuropatia (nerwu wzrokowego lub obwodowa); objawy te występują częściej, jeśli lek stosuje się dłużej niż przez 28 dni. Obserwowano przypadki neuropatii obwodowej i neuropatii nerwu wzrokowego, czasem postępującej do utraty wzroku; doniesienia te dotyczyły przede wszystkim pacjentów leczonych przez okres dłuższy niż maksymalnie zalecane 28 dni. Należy zalecać każdemu pacjentowi, aby zgłaszał objawy pogorszenia widzenia, takie jak zmiana ostrości widzenia, zmiana widzenia barwnego, niewyraźne widzenie lub ubytki w polu widzenia. W takich przypadkach zaleca się bezzwłoczne skierowanie pacjenta na badanie okulistyczne. Jeżeli pacjent stosuje preparat dłużej niż 28 dni, należy regularnie kontrolować u niego czynność narządu wzroku. Jeśli wystąpi neuropatia obwodowa lub neuropatia nerwu wzrokowego, możliwość kontynuacji leczenia preparatem należy uzależnić od ryzyka. Zwiększone ryzyko neuropatii może występować podczas podawania linezolidu pacjentom, którzy obecnie lub niedawno byli leczeni na gruźlicę lekami przeciwgruźliczymi. U większości pacjentów, u których obserwowano drgawki podczas leczenia linezolidem stwierdzono występowanie napadów drgawek w przeszłości lub czynniki ryzyka. Należy zapytać pacjenta, czy w przeszłości nie występowały u niego drgawki. Należy pouczyć pacjenta, że podczas stosowania linezolidu konieczne jest ograniczenie spożywania pokarmów bogatych w tyraminę. U pacjentów z ciężką niewydolnością nerek lub wątroby linezolid należy stosować ze szczególną ostrożnością i jedynie wtedy, gdy przewidywana korzyść przewyższa teoretyczne ryzyko. Nie ustalono bezpieczeństwa i skuteczności podawania linezolidu przez okres dłuższy niż 28 dni. Nie prowadzono kontrolowanych badań klinicznych z udziałem pacjentów ze stopą cukrzycową, odleżynami, zmianami spowodowanymi niedokrwieniem, ciężkimi oparzeniami lub zgorzelą. Nie ma wystarczających danych dotyczących bezpieczeństwa i skuteczności stosowania linezolidu u dzieci <18 lat, umożliwiających ustalenie zalecanego dawkowania, dlatego nie zaleca się podawania linezolidu w tej grupie wiekowej. 1 ml roztworu zawiera 45,67 mg glukozy (tj. 13,702 g/300 ml roztworu) - zawartość glukozy należy uwzględnić u pacjentów z cukrzycą. Preparat zawiera 113 mg sodu na 300 ml co odpowiada 5,65 % zalecanej przez WHO maksymalnej 2 g dobowej dawki sodu u osób dorosłych. Należy to wziąć pod uwagę u pacjentów, u których konieczne jest kontrolowanie podaży sodu w diecie. Zawartość sodu pochodząca z rozcieńczalnika powinna być brana pod uwagę przy obliczeniu całkowitej zawartości sodu w przygotowanym rozcieńczeniu produktu. W celu uzyskania dokładnej informacji dotyczącej zawartości sodu w roztworze wykorzystanym do rozcieńczenia produktu, należy zapoznać się z ChPL stosowanego rozcieńczalnika.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Jeśli wystąpi którekolwiek z wymienionych poniżej działań niepożądanych, należy natychmiast
powiedzieć o tym lekarzowi, pielęgniarce lub farmaceucie:

• reakcje skórne, takie jak zaczerwienienie, bolesność czy złuszczanie się skóry (zapalenie skóry),
  wysypka, świąd lub obrzęk, szczególnie w okolicy twarzy i szyi; mogą to być objawy reakcji
  alergicznej i może być konieczne przerwanie stosowania leku Linezolid Polpharma;
• problemy z widzeniem, takie jak zmiany ostrości widzenia, zmiany widzenia barwnego,
  trudności z dostrzeżeniem szczegółów lub zawężenie pola widzenia;
• ciężka biegunka z krwią i (lub) śluzem (zapalenie jelit, w tym rzekomobłoniaste zapalenie jelit
  związane ze stosowaniem antybiotyku), rzadko mogąca spowodować zagrażające życiu
  powikłania;
• nawracające nudności lub wymioty, ból brzucha lub przyspieszony oddech;
• podczas stosowania leku donoszono o występowaniu drgawek lub napadów padaczkowych;
• zespół serotoninowy (częstość nieznana) - jeśli u pacjenta wystąpiło nadmierne pobudzenie,
  splątanie, majaczenie, sztywność, drżenie, brak koordynacji, napady drgawek, szybkie bicie
  serca, poważne problemy z oddychaniem i biegunka (sugerujące występowanie zespołu
  serotoninowego), także podczas jednoczesnego stosowania leków przeciwdepresyjnych,
  znanych jako SSRI lub opioidów, należy powiedzieć o tym lekarzowi (patrz punkt 2).

U pacjentów przyjmujących lek przez okres dłuższy niż 28 dni zgłaszano występowanie drętwienia,
mrowienia lub nieostrego widzenia. Jeśli u pacjenta wystąpiły zaburzenia widzenia, to powinien on jak
najszybciej skontaktować się z lekarzem.

Inne działania niepożądane

Często (występujące nie częściej niż u 1 na 10 pacjentów):
• zakażenia grzybicze, zwłaszcza pochwy lub „pleśniawki” w jamie ustnej
• ból głowy
• metaliczny posmak w jamie ustnej
• biegunka, nudności lub wymioty
• zmiany wyników niektórych badań krwi, w tym badań czynności nerek lub wątroby lub
  zwiększone stężenie cukru we krwi
• krwawienia lub tworzenie się siniaków o niewyjaśnionej przyczynie, co może być
  spowodowane zmianami liczby pewnego rodzaju krwinek, co z kolei może wpływać na
  krzepliwość krwi oraz prowadzić do niedokrwistości
• zaburzenia snu
• zwiększenie ciśnienia krwi
• niedokrwistość (mała liczba krwinek czerwonych)
• zmiana liczby niektórych komórek krwi, co może mieć wpływ na zdolność zwalczania zakażeń
• wysypka skórna
• świąd skóry
• zawroty głowy
• miejscowe lub uogólnione bóle brzucha
• zaparcia
• niestrawność
• ból umiejscowiony
• gorączka.

Niezbyt często (występujące nie częściej niż u 1 na 100 pacjentów):
• zapalenie pochwy lub okolicy narządów płciowych u kobiet
• zaburzenia czucia, takie jak uczucie mrowienia lub drętwienia
• niewyraźne widzenie
• „dzwonienie” w uszach (szumy uszne)
• zapalenie żył
• suchość lub ból jamy ustnej, obrzęk, podrażnienia lub przebarwienia języka
• ból w miejscu lub w okolicy miejsca podawania infuzji (kroplówki)
• zapalenie żył (w tym żyły, do której podłączono kroplówkę)
• konieczność częstszego oddawania moczu
• dreszcze
• uczucie zmęczenia lub pragnienia
• zapalenie trzustki
• zwiększone pocenie się
• zmiany stężenia we krwi białek i soli lub aktywności enzymów świadczących o czynności nerek
  lub wątroby
• drgawki
• hiponatremia (małe stężenie sodu we krwi)
• zaburzenia czynności nerek
• zmniejszenie liczby płytek krwi
• wzdęcia
• przemijające napady niedokrwienne (przemijające zaburzenia dopływu krwi do mózgu,
  powodujące krótkotrwałe objawy, takie jak utrata widzenia, osłabienie kończyn dolnych
  i górnych, niewyraźne mówienie i utrata przytomności)
• ból w miejscu wkłucia
• zapalenie skóry
• zwiększenie stężenia kreatyniny
• ból brzucha
• zmiany rytmu serca (np. zwiększenie częstości).

Rzadko (występujące nie częściej niż u 1 na 1000 pacjentów):
• zawężenie pola widzenia
• powierzchowne przebarwienia zębów, ustępujące po stomatologicznym zabiegu czyszczenia
  (ręczne usuwanie kamienia).

Notowano także następujące działania niepożądane

Częstość nieznana (nie może być określona na podstawie dostępnych danych):
• zespół serotoninowy (objawy obejmują przyspieszoną czynność serca, stan dezorientacji, obfite
  pocenie się, omamy, mimowolne ruchy, dreszcze i drżenia)
• kwasica mleczanowa (objawy obejmują nawracające nudności i wymioty, ból brzucha,
  przyspieszony oddech)
• ciężkie zmiany skórne
• niedokrwistość syderoblastyczna (rodzaj niedokrwistości (mała liczba krwinek czerwonych))
• wypadanie włosów
• zaburzenia widzenia kolorów, trudności w dostrzeganiu detali
• zmniejszenie liczby komórek krwi
• osłabienia i (lub) zaburzenia czucia.

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub pielęgniarce. Działania niepożądane można
zgłaszać bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów
Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów
Biobójczych
Al. Jerozolimskie 181C
02-222 Warszawa
Tel.: + 48 22 49 21 301
Faks: + 48 22 49 21 309
Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Linezolid jest odwracalnym, nieselektywnym inhibitorem MAO. Nie zaleca się stosowania linezolidu z lekami, które mogą hamować monoaminooksydazę, chyba że możliwa jest ścisła obserwacja i kontrolowanie pacjenta. Linezolid nasila wzrost ciśnienia tętniczego krwi spowodowany przez pseudoefedrynę i chlorowodorek fenylopropanolaminy - zaleca się stopniowe dostosowywanie dawki leków działających wazopresyjnie, w tym leków działających na receptory dopaminergiczne, podczas ich jednoczesnego stosowania z linezolidem. Po jednoczesnym podaniu linezolidu i dekstrometorfanu zanotowano jeden przypadek wystąpienia objawów podobnych do zespołu serotoninowego, objawy te ustąpiły po odstawieniu obu leków. Podczas badań klinicznych zgłaszano przypadki zespołu serotoninowego w trakcie jednoczesnego stosowania linezolidu oraz leków serotoninergicznych, w tym przeciwdepresyjnych, takich jak SSRI, i opioidy. Przeciwwskazane jest jednoczesne stosowanie linezolidu z lekami serotoninergicznymi, z wyjątkiem sytuacji, gdy jest to konieczne. Należy wówczas dokładnie obserwować, czy u pacjenta nie występują objawy zespołu serotoninowego. Jeśli wystąpią objawy przedmiotowe lub podmiotowe, należy rozważyć przerwanie leczenia jednym lub obydwoma lekami; po przerwaniu podawania leków serotoninergicznych mogą wystąpić objawy odstawienia. Nie zaobserwowano istotnego zwiększenia ciśnienia u pacjentów otrzymujących razem linezolid i dawkę tyraminy mniejszą niż 100 mg. Należy jednak unikać spożywania nadmiernych ilości pokarmów i napojów o dużej zawartości tyraminy (np. dojrzałych serów, wyciągów z drożdży, niedestylowanych napojów alkoholowych i produktów uzyskiwanych z fermentacji nasion soi, takich jak sos sojowy). Ryfampicyna zmniejsza C_max oraz AUC linezolidu średnio o 21% i 32% - mechanizm tej interakcji oraz jej znaczenie kliniczne są nieznane. Jeśli w czasie leczenia linezolidem, po osiągnięciu stężenia stacjonarnego dołączy się warfarynę, następuje 10% zmniejszenie średnich maksymalnych wartości INR oraz 5% zmniejszenie AUC dla INR - nie ma wystarczających danych, aby ustalić znaczenie kliniczne jednoczesnego stosowania linezolidu i warfaryny. Linezolid nie jest w wykrywalnym stopniu metabolizowany przez układ enzymatyczny cytochromu P450 (CYP450) i nie hamuje aktywności żadnego z ludzkich izoenzymów CYP o znaczeniu klinicznym (1A2, 2C9, 2C19, 2D6, 2E1, 3A4). Można się spodziewać, że podczas stosowania linezolidu nie wystąpią interakcje z innymi lekami, indukowane przez CYP450.

Zakłady Farmaceutyczne "Polpharma" S.A.
ul. Pelplińska 19
83-200 Starogard Gdański
58-563-16-00
[email protected]
www.polpharma.pl