Losacor HCT 50 mg+12,5 mg tabletki powlekane

1 tabl. powl. zawiera 50 mg losartanu potasowego i 12,5 mg hydrochlorotiazydu. Preparat zawiera laktozę.

Preparat stanowi połączenie losartanu - antagonisty receptora angiotensyny II oraz hydrochlorotiazydu - leku moczopędnego, wykazują addytywny wpływ na obniżenie ciśnienia krwi, zmniejszając je w większym stopniu niż każdy ze składników osobno. Losartan zmniejsza utratę potasu wywołaną przez lek moczopędny. Losartan oraz jego czynny metabolit (kwas karboksylowy) blokują fizjologiczne działanie angiotensyny II, niezależnie od pochodzenia i drogi jej syntezy. Po podaniu doustnym losartan dobrze wchłania się z przewodu pokarmowego i podlega efektowi pierwszego przejścia przez wątrobę, z utworzeniem aktywnego metabolitu kwasu karboksylowego oraz nieczynnych metabolitów. Biodostępność wynosi ok. 33%. Średnia stężenia maksymalne losartanu i jego aktywnego metabolitu występują odpowiednio po 1 h i po 3-4 h. Zarówno losartan jak i jego czynny metabolit są w ≥ 99% związane z białkami osocza, głównie z albuminami. Po podaniu doustnym około 4% dawki wydalane jest w moczu w postaci niezmienionej, a około 6% dawki w postaci czynnego metabolitu. T_0,5 wynosi około 2 h dla losartanu, około 6-9 h dla czynnego metabolitu. Hydrochlorotiazyd jest tiazydowym lekiem moczopędnym. Wpływa na wchłanianie zwrotne elektrolitów w kanalikach nerkowych, zwiększając wydalanie sodu i chlorków w przybliżeniu w równych ilościach. Po podaniu doustnym działanie moczopędne rozpoczyna się w ciągu 2 h, osiągając maksimum po około 4 h i trwa do 6-12 h, a działanie przeciwnadciśnieniowe utrzymuje się do 24 h. Hydrochlorotiazyd przenika przez barierę łożyskową i do mleka kobiecego, nie przenika przez barierę krew-mózg. Nie jest metabolizowany, lecz szybko wydalany przez nerki. T_0,5 hydrochlorotiazydu wynosi od 5,6 do 14,8 h.

Leczenie nadciśnienia tętniczego samoistnego u pacjentów, u których nie osiągnięto zadowalającej kontroli ciśnienia tętniczego podczas stosowania losartanu lub hydrochlorotiazydu w monoterapii.

Nadwrażliwość na losartan, pochodne sulfonamidów (jak hydrocholotiazyd) lub którąkolwiek substancję pomocniczą. Ciężkie zaburzenia czynności wątroby; zastój żółci oraz zaburzenia zatykające drogi żółciowe. Hipokaliemia, hiponatremia lub hiperkalcemia oporne na leczenie. Hipourykemia objawowa/dna. Ciężkie zaburzenia czynności nerek (klirens kreatyniny <30 ml/min). Bezmocz. Jednoczesne stosowanie z aliskirenem u pacjentów z cukrzycą lub z zaburzeniami czynności nerek (GFR <60 ml/min/1,73 m²). II i III trymestr ciąży i okres karmienia piersią.

Stosowanie leku nie jest zalecane podczas I trymestru ciąży. Stosowanie leku jest przeciwwskazane w II i III trymestrze ciąży. Z wyjątkiem konieczności kontynuowania leczenia AIIRA_S, u pacjentek planujących ciążę należy zastosować alternatywne leczenie przeciwnadciśnieniowe, ustalonym profilu bezpieczeństwa stosowania w ciąży. W przypadku rozpoznania ciąży należy natychmiast przerwać stosowanie leku oraz, jeśli to właściwe, rozpocząć alternatywne leczenie. Narażenie na AIIRA_S w II i III trymestrze ciąży powoduje toksyczne działanie na ludzki płód (pogorszenie czynności nerek, małowodzie, opóźnienie kostnienia czaszki) i noworodka (niewydolność nerek, niedociśnienie, hiperkaliemia). W przypadku wystąpienia ekspozycji na lek od II trymestru ciąży, zalecana jest ultrasonograficzna kontrola czynności nerek oraz czaszki. Niemowlęta, których matki stosowały lek należy ściśle obserwować, ze względu na możliwość wystąpienia niedociśnienia. Hydrochlorotiazyd przenika przez barierę łożyska; może powodować zaburzenia elektrolitowe u płodu i inne działania obserwowane u dorosłych. Po stosowaniu u matek tiazydów obserwowano przypadki małopłytkowości u noworodków oraz żółtaczki u płodów lub noworodków. Tiazydy przenikają do mleka kobiecego i mogą hamować laktację. Lek jest przeciwwskazany w okresie karmienia piersią.

Doustnie. Losartanu z hydrochlorotiazydem nie należy stosować jako leczenia początkowego, ale podawać pacjentom, u których ciśnienie tętnicze nie jest wystarczająco kontrolowane podczas leczenia samym losartanem lub tylko hydrochlorotiazydem. Zaleca się stopniowo zwiększać dawki pojedynczych składników. W odpowiednich klinicznie przypadkach można rozważyć bezpośrednią zmianę monoterapii na leczenie skojarzone ustalonymi dawkami. Dawka podtrzymująca wynosi zwykle 1 tabl. 50+12,5 mg raz na dobę. W przypadku pacjentów, u których nie wystąpiło odpowiednie działanie, dawkę można zwiększyć do 2 tabl. raz na dobę. Dawka maksymalna wynosi 2 tabl. 50+12,5 mg raz na dobę. Działanie przeciwnadciśnieniowe uzyskuje się w ciągu 3-4 tyg. od rozpoczęcia leczenia. Lek można stosować jednocześnie z innymi lekami przeciwnadciśnieniowymi. U pacjentów ze zmniejszoną objętością krwi krążącej, przed podaniem preparatu należy wyrównać niedobór płynów i (lub) sodu. Szczególne grupy pacjentów. Dostosowanie dawkowania u osób w podeszłym wieku nie jest zazwyczaj konieczne. Dostosowanie początkowego dawkowania u pacjentów z umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek (CCr 30-50 ml/min) nie jest konieczne. Nie stosować leku złożonego u pacjentów z ciężką niewydolnością nerek (CCr <30 ml/min), u pacjentów hemodializowanych, u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby ani u dzieci i młodzieży. Sposób podania. Preparat można przyjmować niezależnie od posiłków. Tabletki należy połykać popijając szklanką wody.

Pacjenci z obrzękiem naczynioruchowym w wywiadzie (obrzęk twarzy, języka, warg, gardła) powinni być uważnie monitorowani. U pacjentów ze zmniejszoną objętością wewnątrznaczyniową i (lub) z niedoborem sodu na skutek intensywnego leczenia moczopędnego, ograniczenia ilości soli w diecie, biegunki lub wymiotów, może wystąpić objawowe niedociśnienie, szczególnie po podaniu pierwszej dawki; takie niedobory należy wyrównać przed rozpoczęciem leczenia. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek z cukrzycą lub bez cukrzycy, często występują zaburzenia równowagi elektrolitowej, które wymagają wyrównania; stężenie potasu jak również wartości klirensu kreatyniny (CCr) należy ściśle kontrolować, szczególnie u pacjentów z niewydolnością serca i CCr 30-50 ml/min. Nie zaleca się jednoczesnego stosowania leków moczopędnych oszczędzających potas, suplementów potasu i substytutów soli zawierających potas. Należy zachować ostrożność u pacjentów z łagodnymi do umiarkowanych zaburzeniami czynności wątroby w wywiadzie. Ostrożnie stosować u pacjentów z obustronnym zwężeniem tętnic nerkowych lub ze zwężeniem tętnicy nerkowej jedynej czynnej nerki, u pacjentów, u których działanie nerek jest uzależnione od czynności układu renina-angiotensyna-aldosteron - RAA, takich jak pacjenci z niewydolnością serca lub wcześniej występującymi zaburzeniami czynności nerek. Ze względu na ryzyko niedociśnienia, omdleń, hiperkaliemii i zaburzenia czynności nerek (w tym ostrej niewydolności nerek), nie zaleca się stosowania podwójnej blokady układu RAA (np. poprzez łączne stosowanie antagonisty receptora angiotensyny II z inhibitorem ACE lub aliskirenem); jeśli zastosowanie podwójnej blokady układu RAA jest absolutnie konieczne, powinno być prowadzone wyłącznie pod nadzorem specjalisty. Nie należy stosować jednocześnie antagonistów receptora angiotensyny II oraz inhibitorów ACE u pacjentów z nefropatią cukrzycową. Brak doświadczeń u pacjentów po niedawno przebytym przeszczepie nerki. Nie zaleca się stosowania u pacjentów z pierwotnym hiperaldosteronizmem. U pacjentów z chorobą niedokrwienną serca oraz zaburzeniami naczyniowo-mózgowymi nadmierne zmniejszenie ciśnienia tętniczego może spowodować zawał mięśnia sercowego lub udar. U pacjentów z niewydolnością serca ze współistniejącymi zaburzeniami czynności nerek lub bez, istnieje ryzyko ciężkiego niedociśnienia tętniczego i (często ostrej) niewydolności nerek. Należy zachować szczególną ostrożność u pacjentów ze zwężeniem zastawki aortalnej, dwudzielnej lub kardiomiopatią przerostową z zawężeniem drogi odpływu. Preparat wykazuje mniejszą skuteczność działania u rasy czarnej. Ze względu na możliwość wystąpienia objawowego niedociśnienia, pacjentów należy obserwować pod kątem zaburzeń gospodarki wodno-elektrolitowej, takich jak zmniejszenie objętości wewnątrznaczyniowej, hiponatremia, zasadowica hipochloremiczna, hipomagnezemia lub hipokaliemia, które mogą wystąpić w wyniku biegunki lub wymiotów - należy prowadzić regularną kontrolę stężenie elektrolitów w osoczu. Hiponatremia z rozcieńczenia może wystąpić u pacjentów z obrzękiem podczas upałów. Stosowanie tiazydów może zaburzać tolerancję glukozy; może być konieczne dostosowanie dawki leku przeciwcukrzycowego, w tym insuliny. Podczas leczenia może ujawnić się cukrzyca utajona. Tiazydy mogą powodować zmniejszenie wydalania wapnia z moczem oraz przejściowy i niewielki wzrost stężenia wapnia w surowicy; znacząca hiperkalcemia może być objawem ukrytej nadczynności przytarczyc. Stosowanie moczopędnych leków tiazydowych może powodować wzrost stężenia cholesterolu i trójglicerydów. Leczenie lekami z grupy tiazydów może spowodować hiperurykemię i (lub) napady dny moczanowej. Tiazydy należy podawać ostrożnie pacjentom z zaburzeniami czynności wątroby lub postępującą chorobą wątroby, gdyż mogą one powodować cholestazę wewnątrzwątrobową, a nawet niewielkie zaburzenia równowagi wodno-elektrolitowej mogą doprowadzić do śpiączki wątrobowej. Ze względu na związane się ze stosowaniem hydrochlorotiazydu ryzyko wystąpienia nowotworu skóry, który nie jest czerniakiem, należy zalecić pacjentom regularną kontrolę skóry pod kątem nowych zmian skórnych, jak również zmian już istniejących oraz zgłaszanie wszelkich podejrzanych zmian skórnych. Podejrzane zmiany skórne należy badać, potencjalnie z uwzględnieniem badań histologicznych materiału pobranego podczas biopsji. Należy doradzić pacjentom, by ograniczyli ekspozycję na światło słoneczne i promienie UV oraz stosowali odpowiednią ochronę przed światłem słonecznym i promieniami UV, aby zminimalizować ryzyko wystąpienia nowotworu skóry. Należy ponownie dokładnie rozważyć zasadność stosowania hydrochlorotiazydu u pacjentów z rakiem skóry w wywiadzie. Sulfonamidy i leki będące pochodnymi sulfonamidów mogą powodować reakcję idiosynkratyczną wywołującą nadmierne nagromadzenie płynu między naczyniówką a twardówką z ograniczeniem pola widzenia, przejściową krótkowzroczność i ostrą jaskrę zamkniętego kąta. Objawy obejmują nagłe zmniejszenie ostrości widzenia lub ból oczu, które zwykle występują w ciągu kilku godzin lub tygodni od rozpoczęcia leczenia. Nieleczona ostra jaskra zamkniętego kąta może prowadzić do trwałej utraty wzroku. Podstawowe leczenie polega na jak najszybszym odstawieniu hydrochlorotiazydu. Jeśli ciśnienie wewnątrzgałkowe pozostaje niekontrolowane, należy rozważyć niezwłoczne podjęcie leczenia zachowawczego lub chirurgicznego. Do czynników ryzyka rozwoju ostrej jaskry zamkniętego kąta może należeć uczulenie na sulfonamidy lub penicylinę w wywiadzie. Nie należy podawać leku dzieciom i młodzieży w wieku < 18 lat. Ze względu na zawartość laktozy, preparatu nie należy stosować u pacjentów z nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy typu Lapp lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

W przypadku wystąpienia niżej wymienionych działań niepożądanych, należy przerwać stosowanie
leku Losacor HCT i natychmiast skontaktować się z lekarzem lub udać się do oddziału pomocy
doraźnej najbliższego szpitala:

Ciężkie reakcje alergiczne (wysypka, świąd, obrzęk twarzy, warg, ust lub gardła, który może
powodować trudności w połykaniu lub oddychaniu).

Jest to ciężkie, lecz rzadko występujące działanie niepożądane, występujące u więcej niż 1 na 10 000
pacjentów, lecz u mniej niż 1 na 1 000 pacjentów. Może być konieczna pilna interwencja medyczna
lub hospitalizacja.

Zgłaszano następujące działania niepożądane:

Często (dotyczy mniej niż jednej osoby na 10 osób przyjmujących lek, lecz więcej niż jednej osoby na
100 osób przyjmujących lek):
• Kaszel, zakażenie górnych dróg oddechowych, przekrwienie śluzówki nosa, zapalenie zatok,
  zaburzenia zatok
• Biegunka, ból brzucha, nudności, niestrawność
• Ból mięśni lub skurcze, ból nóg, ból pleców
• Bezsenność, ból głowy, zawroty głowy
• Osłabienie, zmęczenie, ból w klatce piersiowej
• Zwiększone stężenie potasu we krwi (które może powodować zaburzenia rytmu serca),
  zmniejszone stężenie hemoglobiny we krwi
• Zaburzenia czynności nerek, w tym niewydolność nerek
• Za małe stężenie cukru we krwi (hipoglikemia)

Niezbyt często (dotyczy mniej niż jednej osoby na 100 osób przyjmujących lek, lecz więcej niż jednej
osoby na 1000 osób przyjmujących lek):
• Anemia, czerwone lub brunatne plamy na skórze (czasami głównie na stopach, nogach,
  ramionach i pośladkach z bólem stawów, opuchnięciem dłoni i stóp oraz bólem żołądka),
  siniak, zmniejszenie liczby białych krwinek we krwi, zaburzenia krzepnięcia, zmniejszenie
  liczby płytek krwi
• Utrata apetytu, zwiększone stężenie kwasu moczowego lub otwarta dna, zwiększenie poziomu
  cukru we krwi, zaburzone stężenia elektrolitów we krwi
• Niepokój, nerwowość, zaburzenia paniczne (powracające ataki paniki), dezorientacja, depresja,
  niezwykłe sny, zaburzenia snu, senność, zaburzenia pamięci
• Uczucie mrowienia i drętwienia, ból kończyn, drżenie, migrena, omdlenie
• Niewyraźne widzenie, uczucie pieczenia lub kłucia w oku, zapalenie spojówek, zmniejszenie
  ostrości wzroku, widzenie na żółto
• Uczucie dzwonienia, brzęczenia, szumu lub trzasku w uszach, zawroty głowy pochodzenia
  błędnikowego
• Niskie ciśnienie krwi, które może być związane ze zmianami postawy (uczucie pustki w głowie
  lub osłabienia po powstaniu), dławica piersiowa (ból w klatce piersiowej), zaburzony rytm
  serca, udar naczyniowo-mózgowy („mini-udar”), atak serca, kołatanie serca
• Zapalenie naczyń krwionośnych, które często związane jest z wysypką skórną lub
  wybroczynami
• Ból gardła, duszność, zapalenie oskrzeli, zapalenie płuc, obecność wody w płucach (która
  powoduje trudności w oddychaniu), krwawienie z nosa, katar, przekrwienie
• Zaparcie, brak możliwości wydalenia kału, wiatry, rozstrój żołądka, skurcze żołądka, wymioty,
  suchość w ustach, zapalenie ślinianek, ból zębów
• Żółtaczka (zażółcenie oczu i skóry), zapalenie trzustki
• Pokrzywka, świąd, zapalenie skóry, wysypka, zaczerwienienie skóry, wrażliwość na światło,
  suchość skóry, uderzenia gorąca z zaczerwienieniem, poty, łysienie
• Ból ramion, barków, bioder, kolan lub innych stawów, zapalenie stawów, obrzęk, sztywność,
  osłabienie mięśni
• Częste oddawanie moczu, również w nocy; zaburzenia czynności nerek, w tym zapalenie nerek;
  zakażenie dróg moczowych, obecność cukru w moczu
• Zmniejszony popęd płciowy, impotencja
• Obrzęk twarzy, obrzęk miejscowy, gorączka

Rzadko (dotyczy więcej niż 1 na 10 000 osób przyjmujących lek, ale mniej niż 1 na 1000 osób
przyjmujących lek):
• Zapalenie wątroby, zmienione wyniki badań czynności wątroby

Częstość nieznana:
• Objawy grypopodobne
• Niewyjaśnione bóle mięśni z towarzyszącym ciemnym (w kolorze herbaty) zabarwieniem
  moczu (rabdomioliza)
• Małe stężenie sodu we krwi (hiponatremia)
• Ogólne złe samopoczucie
• Zaburzenia smaku
• Nowotwory złośliwe skóry i warg (nieczerniakowe nowotwory złośliwe skóry)
• Osłabienie wzroku lub ból oczu na skutek podwyższonego ciśnienia (możliwe objawy
  gromadzenia się płynu w unaczynionej błonie otaczającej oko — nadmiernego nagromadzenia
  płynu między naczyniówką a twardówką — lub ostrej jaskry zamkniętego kąta)

Zgłaszanie działań niepożądanych

Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie. Działania niepożądane można zgłaszać
bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych
Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych
Al. Jerozolimskie 181C
02-222 Warszawa
Tel.: +48 22 49 21 301
Faks: +48 22 49 21 309
Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Losartan. Stwierdzono, że ryfampicyna i flukonazol zmniejszają stężenie czynnych metabolitów - nie ustalono klinicznego znaczenia tych interakcji. Podwójna blokada układu RAA, np. poprzez zastosowanie antagonisty receptora angiotensyny II z inhibitorem ACE lub aliskirenem zwiększa częstość występowania niedociśnienia, hiperkaliemii oraz zaburzeń czynności nerek, w porównaniu z zastosowaniem leku z grupy antagonistów układu RAA w monoterapii - takie połączenie nie jest zalecane; jeśli takie skojarzenie jest konieczne, powinno odbywać się pod nadzorem specjalisty łącznie z dokładnym monitorowaniem czynności nerek, stężenia elektrolitów oraz ciśnienia krwi. Antagonistów receptora angiotensyny II oraz inhibitorów ACE oraz nie należy stosować jednocześnie u pacjentów z nefropatią cukrzycową. Stosowanie losartanu z aliskirenem jest przeciwwskazane u pacjentów z cukrzycą lub zburzeniem czynności nerek (GFR<60ml/min/1,73 m²). Jednoczesne stosowanie leków oszczędzających potas (np. spironolakton, amylorid, triamteren), suplementów potasu lub substytutów soli zawierających potas może prowadzić do hiperkaliemii - nie zaleca się takiego leczenia skojarzonego. Jednoczesne stosowanie z solami litu może powodować zmniejszenie wydalania litu - należy monitorować stężenie litu we krwi. Podczas jednoczesnego stosowania antagonistów angiotensyny II i NLPZ (tj. selektywnych inhibitorów COX-2, kwasu acetylosalicylowego w dawkach przeciwzapalnych oraz nieselektywnych NLPZ) może wystąpić osłabienie działania przeciwnadciśnieniowego. Jednoczesne stosowanie antagonistów angiotensyny II lub leków moczopędnych i NLPZ może prowadzić do zwiększonego ryzyka pogorszenia czynności nerek, w tym możliwej ostrej niewydolności nerek oraz zwiększenia stężenia potasu w surowicy krwi, zwłaszcza u pacjentów z istniejącymi wcześniej zaburzeniami czynności nerek. Takie połączenie należy stosować ostrożnie, zwłaszcza u osób w wieku podeszłym. Pacjentów należy odpowiednio nawodnić oraz należy rozważyć kontrolowanie czynności nerek po rozpoczęciu terapii skojarzonej oraz okresowo później. U niektórych pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, leczonych NLPZ, w tym selektywnymi inhibitorami COX-2, jednoczesne stosowanie antagonistów receptora angiotensyny II może powodować dalsze pogarszanie czynności nerek (działania te są na ogół odwracalne). Ryzyko wystąpienia niedociśnienia może zostać nasilone podczas jednoczesnego stosowania innych leków obniżających ciśnienie tętnicze (tj. trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych, leków przeciwpsychotycznych, baklofenu, amifostyny). Hydrochlorotiazyd: alkohol, barbiturany, opioidy i leki przeciwdepresyjne - mogą nasilić niedociśnienie ortostatyczne. Leki przeciwcukrzycowe (doustne i insulina) - leczenie tiazydami może zaburzać tolerancję glukozy - może być konieczne dostosowanie dawki leków przeciwcukrzycowych; metforminę należy stosować ostrożnie ze względu na ryzyko kwasicy mleczanowej wywołanej przez możliwą czynnościową niewydolność nerek związaną ze stosowaniem hydrochlorotiazydu. Inne preparaty przeciwnadciśnieniowe - działanie addytywne. Kolestyramina i kolestypol zmniejszają wchłanianie hydrochlorotiazydu. Kortykosteroidy, ACTH zwiększają niedobór elektrolitów, zwłaszcza potasu. Aminy zwiększające ciśnienie (np. adrenalina) - możliwe zmniejszenie reakcji na aminy, jednakże nie w stopniu, który wykluczałby ich stosowanie. Niepolaryzujące leki zwiotczające mięśnie szkieletowe (np. tubokuraryna) - możliwe zwiększenie reakcji na działanie tych leków. Leki moczopędne zmniejszają klirens nerkowy litu powodując duże ryzyko toksycznego działania litu - jednoczesne stosowanie nie jest zalecane. Leki stosowane w leczeniu dny (probenecyd, sulfinpyrazon, allopurynol) - może być konieczne dostosowanie dawki leków zwiększających wydalanie kwasu moczowego, ponieważ hydrochlorotiazyd może zwiększać stężenie kwasu moczowego w osoczu. Jednoczesne podawanie tiazydowych leków moczopędnych może zwiększyć częstość występowania reakcji nadwrażliwości na allopurynol. Może być konieczne zwiększenie dawki probenecydu lub sulfinopirazonu. Leki przeciwcholinergiczne (atropina, biperyden) zwiększają dostępność biologiczną leków moczopędnych z grupy tiazydów z powodu osłabienia motoryki żołądkowo-jelitowej oraz wolniejszego opróżniania żołądka. Leki cytotoksyczne (cyklofosfamid, metotreksat) - leki z grupy tiazydów mogą zmniejszać wydalanie przez nerki leków cytotoksycznych oraz nasilać ich działanie mielosupresyjne. W przypadku stosowania dużych dawek salicylanów hydrochlorotiazyd może nasilić toksyczne działanie salicylanów na o.u.n. Opisano pojedyncze przypadki niedokrwistości hemolitycznej występującej przy jednoczesnym stosowaniu hydrochlorotiazydu i metyldopy. Jednoczesne stosowanie cyklosporyny może zwiększać ryzyko hiperurykemii, a takżepowikłąń o typie dny. Hipokaliemia lub hipomagnezemia wywołana stosowaniem tiazydów może przyczynić się do wystąpienia zaburzeń rytmu serca spowodowanych podawaniem naparstnicy. Zalecane jest okresowe kontrolowanie stężenia potasu w surowicy krwi oraz badanie EKG podczas jednoczesnego stosowania połączeń losartanu/hydrochlorotiazydu i leków, na których działanie mają wpływ zaburzenia równowagi potasu we krwi (np. glikozydy naparstnicy i leki przeciwartmiczne) oraz leków wywołujących wielokształtny częstoskurcz komorowy (częstoskurcz komorowy), ponieważ hipokaliemia jest czynnikiem predysponującym do wielokształtnego częstoskurczu komorowego (częstoskurczu komorowego): leki przeciwarytmiczne klasy la (np. chinidyna, hydrochinidyna, dyzopiramid), leki przeciwarytmiczne klasy III (np. amiodaron, sotalol, dofetylid, ibutylid), niektóre leki przeciwpsychotyczne (np. tiorydazyna, chlorpromazyna, lewomepromazyna, trifluoperazyna, cyjamemazyna, sulpiryd, sultopryd, amisulpryd, tiapryd, pimozyd, haloperydol, droperydol), inne (np. bepridyl, cyzapryd, difemanyl, erytromycyna podawana dożylnie, halofantryna, mizolastyna, pentamidyna, terfenadyna, winkamina podawana dożylnie). Tiazydowe leki moczopędne mogą powodować hiperkalcemię na skutek zmniejszenia wydalania wapnia; jeżeli suplementy wapnia są stosowane należy kontrolować stężenie wapnia we krwi oraz odpowiednio dostosować dawkę. Jednoczesne stosowanie z karbamazepiną zwiększa ryzyko hiponatremii objawowej; należy monitorować pacjenta. Jodowe środki kontrastujące mogą zwiększyć ryzyko wystąpienia ostrej niewydolności nerek, zwłaszcza w przypadku dużych dawek produktów zawierających jod (przed ich podaniem należy odpowiednio nawodnić pacjenta. Amfoterycyna B (pozajelitowo), kortykosteroidy, ACTH lub środki przeczyszczające pobudzające perystaltykę - hydrochlorotiazyd może nasilać zaburzenia elektrolitowe, zwłaszcza hipokaliemię.

Biofarm Sp. z o.o.
ul. Wałbrzyska 13
60-198 Poznań
61-665-15-00
[email protected]
www.biofarm.pl