Madopar 125 mg (100 mg + 25 mg) tabletki do sporządzania zawiesiny doustnej

1 kaps. lub 1 tabl. do sporządzania zawiesiny doustnej "62,5 mg" zawiera 50 mg lewodopy i 12,5 mg benzerazydu. 1 kaps. lub 1 tabl. do sporządzania zawiesiny doustnej "125 mg" zawiera 100 mg lewodopy i 25 mg benzerazydu. 1 kaps. lub 1 tabl. "250 mg" zawiera 200 mg lewodopy i 50 mg benzerazydu. 1 kaps. HBS zawiera 100 mg lewodopy i 25 mg benzerazydu. Lek w dawce 250 mg w postaci tabletek zawiera sód. Lek HBS zawiera olej sojowy (składnik oleju roślinnego uwodornionego).

Lek przeciwparkinsonowski - połączenie lewodopy (prekursor dopaminy) oraz benzerazydu (inhibitor dekarboksylazy o działaniu obwodowym). Lewodopa jest prekursorem dopaminy, której niedobór stwierdza się w chorobie Parkinsona. Obwodowa dekarboksylacja lewodopy zmniejsza skuteczność działania leku i odpowiada za większość działań niepożądanych. Z tego względu lewodopa jest stosowana razem z inhibitorem obwodowym dekarboksylazy. Benzerazyd, który nie przenika przez barierę krew-mózg, hamuje dekarboksylację lewodopy poza OUN. Zastosowanie lewodopy z benzerazydem powoduje znaczne zwiększenie dostępności lewodopy dla mózgu i pozwala zmniejszyć dawkę lewodopy, a tym samym zmniejsza ilość i nasilenie działań niepożądanych. Wszystkie postacie farmaceutyczne preparatu o nieprzezdłużonym działaniu są biorównoważne. Po podaniu postaci o standardowym uwalnianiu (kaps., tabl.) maksymalne stężenie lewodopy w osoczu uzyskuje się w ciągu ok. 1 h. Jednoczesne spożywanie pokarmu zmniejsza szybkość i stopień wchłaniania lewodopy. Farmakokinetyka tabl. do sporz. zaw. doustnej jest bardzo podobna do farmakokinetyki tabl. i kaps., wcześniej natomiast jest osiąganie maksymalne stężenie leku we krwi. Preparat HBS ma inne właściwości farmakokinetyczne. Substancje czynne powoli uwalniają się w żołądku, zaś maksymalne stężenie lewodopy we krwi występuje po ok. 3 h od podania i jest ono mniejsze o 20-30% niż w przypadku postaci o standardowym uwalnianiu. Preparat HBS wykazuje właściwości kontrolowanego i ciągłego uwalniania substancji czynnych. Biodostępność kapsułek HBS, wynosząca 50-70% biodostępności preparatu o standardowym uwalnianiu, nie zależy od wpływu spożywanego pokarmu. Lewodopa przenika przez barierę krew-mózg w mechanizmie nasycającego transportu. Nie wiąże się ona z białkami osocza. Wartość AUC w płynie mózgowo-rdzeniowym stanowi 12% wartości AUC w osoczu. Benzerazyd w dawkach terapeutycznych nie przenika przez barierę krew-mózg. Gromadzi się on przede wszystkim w nerkach, płucach, jelicie cienkim i wątrobie. Istnieją dwa główne szlaki metabolizmu lewodopy: dekarboksylacja i O-metylacja. Dekarboksylacja lewodopy do dopaminy odbywa się za pośrednictwem dekarboksylazy aminokwasów aromatycznych, która poza wątrobą jest obecna w dużej ilości w jelitach, nerkach i sercu. Głównymi produktami rozpadu na tej drodze sa kwas homowanilinowy i kwas dihydroksyfenylooctowy. Katecholo-O-metylotransferaza (COMT) metyluje lewodopę do 3-O-metylodopy. Ten główny metabolit w osoczu, którego T_0,5 w fazie eliminacji wynosi 15 h, kumuluje się u pacjentów otrzymujących dawki terapeutyczne preparatu. Jednoczesne podawanie lewodopy i benzerazydu zmniejsza dekarboksylację obwodową. Benzerazyd jest hydroksylowany w błonie śluzowej jelit i w wątrobie do trihydroksybenzylohydrazyny. Metabolit ten jest silnym inhibitorem dekarboksylazy aminokwasów aromatycznych. Podczas obwodowego hamowania dekarboksylazy lewodopy T_0,5 w fazie eliminacji lewodopy wynosi ok. 1,5 h. U pacjentów z chorobą Parkinsona w podeszłym wieku (65-78 lat) T_0,5 w fazie eliminacji jest nieco dłuższy (o ok. 25%). Benzerazyd jest również niemal całkowicie wydalany w postaci metabolitów. Metabolity są wydalane przede wszystkim z moczem (64%) i w mniejszej części z kałem (24%).

Leczenie choroby Parkinsona. Preparat w postaci tabl. do sporz. zawiesiny doustnej jest szczególnie wskazany u chorych z dysfagią (zaburzeniami połykania) lub w sytuacjach, gdy pożądane jest szybsze rozpoczęcie działania leku, na przykład u chorych cierpiących z powodu wczesnoporannej lub popołudniowej akinezji, lub u których występują objawy opóźnienia działania dawki ("delayed-on") lub hipokinezji końca dawki ("wearing-off"). Preparat Madopar HBS jest wskazany u pacjentów z różnymi wahaniami działania leku (np. "dyskinezją maksymalnej dawki" i "pogorszeniem przy końcu działania dawki", które mogą być związane ze zmniejszoną sprawnością motoryczną w ciągu nocy). Zespół niespokojnych nóg (RLS): preparat w postaci kapsułek w dawce 100 mg + 25 mg oraz w dawce 200 mg + 50 mg, a także Madopar HBS są również wskazane w leczeniu objawowym zespołu niespokojnych nóg (RLS), w tym: idiopatycznego RLS oraz RLS związanego z niewydolnością nerek wymagającą dializy.

Nadwrażliwość na lewodopę, benzerazyd lub którąkolwiek substancję pomocniczą preparatu. Jednoczesne stosowanie z nieselektywnymi inhibitorami MAO z powodu ryzyka przełomu nadciśnieniowego (jednoczesne stosowanie z selektywnymi inhibitorami MAO-B, jak np. selegilina lub rasagilina, lub selektywnymi inhibitorami MAO-A, jak moklobemid, nie jest przeciwwskazane, jednak łączne podawanie selektywnego inhibitora MAO-A i selektywnego inhibitora MAO-B odpowiada nieselektywnemu hamowaniu MAO i dlatego nie należy stosować tego połączenia równocześnie z preparatem). Niewyrównane zaburzenia endokrynologiczne np. guz chromochłonny nadnercza, nadczynność tarczycy, zespół Cushinga. Zaburzenia nerek (z wyjątkiem pacjentów poddawanych dializie z RLS). Zaburzenia czynności wątroby. Zaburzenia serca np. ciężkie arytmie serca i niewydolność serca. Zaburzenia psychiczne z objawami psychotycznymi. Jaskra z zamkniętym kątem przesączania. Pacjenci w wieku poniżej 25 lat (musi być zakończony rozwój układu kostnego). Kobiety w ciąży lub w wieku rozrodczym, które nie stosują skutecznych metod antykoncepcji (w przypadku zajścia w ciążę kobiety leczonej preparatem, należy go odstawić zgodnie z zaleceniami lekarza). Madopar HBS jest dodatkowo przeciwwskazany u pacjentów ze stwierdzoną nadwrażliwością na orzeszki ziemne lub soję.

Preparat jest przeciwwskazany u kobiet w ciąży oraz u kobiet w wieku rozrodczym, które nie stosują skutecznych metod antykoncepcji. Nie należy karmić piersią w trakcie leczenia preparatem ze względu na ryzyko wystąpienia wad rozwojowych układu kostnego dziecka.

Doustnie. Choroba Parkinsona. W miarę możliwości lek w postaciach o natychmiastowym uwalnianiu (kaps. i tabl. o standardowym uwalnianiu oraz tabletki do sporządzania zawiesiny doustnej) należy przyjmować na 30 minut przed posiłkiem lub 1 h po posiłku, co pozwoli uniknąć kompetycyjnego wpływu białek z pokarmu na wychwyt lewodopy i ułatwić szybszy początek działania leku. Niepożądanych objawów ze strony przewodu pokarmowego, jakie występują głównie w początkowej fazie leczenia, można zazwyczaj uniknąć, przyjmująclek z niewielkim posiłkiem ubogim w białko lub popijając go napojem, bądź stopniowo zwiększając jego dawkę. Madopar HBS można przyjmować niezależnie od posiłku. Standardowe dawkowanie. Leczenie lekiem Madopar powinno być rozpoczynane stopniowo. Dawkę należy dobierać zawsze indywidualnie i ustalać tak, by osiągnąć optymalny efekt. Dlatego też poniższe zalecenia powinny być traktowane jako wskazówki. Leczenie początkowe: we wczesnym stadium choroby Parkinsona zaleca się rozpocząć leczenie, stosując 1 kaps. 62,5 mg 3-4 razy na dobę. Jeśli pacjent dobrze toleruje leczenie początkowe, dawka leku powinna być powoli zwiększana, w zależności od odpowiedzi klinicznej. Optymalny efekt leczniczy osiąga się zazwyczaj po dawce dobowej leku odpowiadającej 300-800 mg lewodopy + 75-200 mg benzerazydu, podawanej w co najmniej 3 dawkach podzielonych, stosowanych przez okres od 4 do 6 tyg. Jeśli zaistnieje konieczność zastosowania większych dawek dobowych leku, należy zachować miesięczny odstęp pomiędzy kolejnymi zmianami dawek. Leczenie podtrzymujące. Średnia dawka podtrzymująca wynosi 1 kaps. 125 mg, 3 do 6 razy na dobę. Liczba dawek podzielonych (nie mniej niż 3) i ich rozkład w ciągu doby powinny być ustalone tak, aby osiągnąć optymalny efekt. Madopar HBS i Madopar w postaci tabl. do sporz. zawiesiny doustnej można stosować wymiennie do postaci standardowym uwalnianiu (kaps. i tabl.) w taki sposób, żeby osiągnąć optymalny efekt terapeutyczny. Pacjenci leczeni innymi lekami przeciw parkinsonizmowi mogą otrzymywać Madopar. W miarę jak stan chorego leczonego preparatem Madopar ulega poprawie, można zredukować dawki tych leków lub stopniowo je odstawić. Pacjenci, którzy odczuwają duże różnice w działaniu leku w ciągu dnia (zjawisko "on-off") powinni otrzymywać odpowiednio mniejsze dawki częściej w ciągu dnia albo też zaleca się zastąpienie postaci leku o standardowym uwalnianiu preparatem Madopar HBS. Zmiana Madoparu o standardowym uwalnianiu na Madopar HBS powinna się odbywać z dnia na dzień, począwszy od pierwszej dawki porannej. Należy utrzymać tę samą dawkę dobową i ten sam rozkład porcji leku jak w przypadku postaci o standardowym uwalnianiu. Po 2-3 dniach dawkę należy stopniowo zwiększyć o ok. 50%. Należy poinformować pacjentów o możliwości przejściowego pogorszenia się ich stanu. Początek działania Madoparu HBS pojawia się później niż podczas stosowania postaci o standardowym uwalnianiu. Kliniczny efekt można osiągnąć szybciej, podając Madopar HBS razem z postacią o standardowym uwalnianiu lub z tabl. do sporz. zawiesiny doustnej. Ten sposób może się okazać szczególnie użyteczny w przypadku podania pierwszej dawki porannej, która zazwyczaj powinna być większa niż kolejne dawki przyjmowane w ciągu dnia. Sposób dawkowania preparatu Madopar HBS ustala się indywidualnie, powoli i z zachowaniem szczególnej ostrożności, w odstępach co najmniej 2-3 dniowych pomiędzy każdą zmianą dawki leku. U chorych ze zmniejszoną sprawnością motoryczną w nocy pozytywne efekty uzyskuje się przez stopniowe zwiększenie ostatniej dawki wieczornej preparatu Madopar HBS do 250 mg, podawanego bezpośrednio przed snem. Nadmierną odpowiedź (dyskinezy) po podaniu Madopar HBS korzystniej jest zredukować przez wydłużenie odstępu czasu pomiędzy poszczególnymi porcjami leku niż przez zmniejszenie pojedynczych dawek. W przypadku braku zadowalającej odpowiedzi klinicznej po zastosowaniu preparatu Madopar HBS zaleca się powrót do poprzedniego leczenia postacią o standardowym uwalnianiu lub preparatem w postaci tabl. do sporz. zawiesiny doustnej. Pacjentów należy uważnie obserwować pod kątem ewentualnych działań niepożądanych związanych z zaburzeniami psychicznymi. Zespół niespokojnych nóg. Maksymalna dawka dobowa preparatu nie powinna być większa niż 500 mg. Idiopatyczny zespół niespokojnych nóg: preparat przyjmuje się 1 h przed pójściem spać. Aby uniknąć działań niepożądanych ze strony przewodu pokarmowego, najlepiej przyjmować lek z niewielkim posiłkiem. RLS z trudnościami z zasypianiem: należy stosować Madopar o standardowym uwalnianiu. Zalecana dawka wynosi 62,5 mg - 125 mg. Jeżeli objawy nie ustępują, można zwiększyć dawkę do 250 mg. RLS z trudnościami z zasypianiem i z zaburzeniami snu w ciągu nocy: należy stosować 1 kaps. Madopar HBS wraz z 1 kaps. o standardowym uwalnianiu Madopar 125 mg na 1 h przed pójściem spać. Jeżeli nie doprowadzi to do wystarczającego złagodzenia dolegliwości w drugiej części nocy, można zwiększyć dawkę do 2 kaps. Madopar HBS. RLS z trudnościami z zasypianiem i z zaburzeniami snu w ciągu nocy oraz z dodatkowymi zaburzeniami w ciągu dnia: u takich pacjentów zaleca się podawanie dodatkowej dawki 125 mg o standardowym uwalnianiu, przy czym należy zwrócić uwagę na to, aby całkowita dawka podawana w okresie 24 h nie była większa niż 500 mg. Zespół niespokojnych nóg związany z niewydolnością nerek wymagającą dializoterapii: należy stosować dawkę 125 mg o standardowym uwalnianiu lub w postaci tabl. do sporz. zawiesiny, podawaną na 30 min przed dializą. W celu uniknięcia nasilenia objawów (tj. wczesnego występowania objawów RLS w ciągu dnia, wzrostu nasilenia objawów oraz zajęcia innych części ciała), nie należy przekraczać maksymalnej zalecanej dawki dobowej leku. W razie wystąpienia nasilonych objawów ważne jest, aby nie przekraczać maksymalnej dawki dobowej. Jeżeli wystąpi nasilenie lub efekt z odbicia, należy rozważyć leczenie uzupełniające ze zredukowaniem dawki lewodopy lub stopniowe odstawienie lewodopy i zastąpienie jej innym lekiem. Szczególne grupy pacjentów. Nie ma konieczności zmniejszania dawki u pacjentów z łagodną lub umiarkowaną niewydolnością nerek. Lek jest przeciwwskazany u pacjentów z niewyrównanymi zaburzeniami czynności nerek (z wyjątkiem pacjentów poddawanych dializie z RLS) lub czynności wątroby. Nie ustalono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności leku Madopar u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby. Sposób podania. Kaps. i kaps. HBS należy połykać w całości, bez rozgryzania. Tabl. mogą być rozkruszane w celu łatwiejszego połknięcia. Tabl. do sporz. zaw. doustnej należy zalać niewielką ilością wody (ok. 25-50 ml). Tabletka rozpada się szybko i całkowicie w ciągu kilku minut, tworząc białą zawiesinę. Ponieważ na dnie szybko gromadzi się osad, zaleca się zamieszać zawiesinę tuż przed wypiciem. Przygotowaną zawiesinę należy zużyć w ciągu pół godziny po jej sporządzeniu.

U pacjentów z jaskrą z otwartym kątem przesączania w trakcie leczenia należy regularnie mierzyć ciśnienie śródgałkowe. Należy zachować ostrożność podczas podawania preparatu pacjentom z wcześniej istniejącymi zaburzeniami tętnic wieńcowych, zaburzeniami rytmu serca lub niewydolnością serca. W tej grupie pacjentów należy uważnie monitorować czynność serca szczególnie w czasie rozpoczęcia leczenia, a następnie regularnie przez czas trwania terapii. Szczególnie podczas rozpoczęcia leczenia oraz podczas zwiększania dawki zaleca się ścisłe monitorowanie pacjentów z czynnikami ryzyka niedociśnienia ortostatycznego (np. pacjenci w podeszłym wieku, przyjmujący jednocześnie leki przeciwnadciśnieniowe i inne leki mogące wywołać niedociśnienie ortostatyczne) lub z niedociśnieniem w wywiadzie. Preparat może powodować zmniejszenie ilości krwinek np. anemię hemolityczną, trombocytopenię i leukopenię. W kilku przypadkach zgłaszano agranulocytozę i pancytopenię, w których związek z przyjmowaniem preparatu nie mógł być ani ustalony, ani wykluczony. Dlatego też, podczas leczenia, należy okresowo kontrolować morfologię krwi. Wszystkich pacjentów należy dokładnie monitorować w kierunku zmian psychologicznych oraz depresji: bez lub z myślami samobójczymi. Naużywanie preparatu może wywołać zespół dysregulacji dopaminowej. Niewielka grupa pacjentów z chorobą Parkinsona może odczuwać zaburzenia poznawania i zachowania, które mogą być bezpośrednio związane z przyjmowaniem większej niż zalecana dawki leku (dawka znacznie wykraczająca ponad dawkę leku wymaganą do leczenia upośledzenia ruchowego). Nie wolno nagle odstawiać leku, gdyż może to prowadzić do wystąpienia potencjalnie zagrażającego życiu stanu przypominającego złośliwy zespół neuroleptyczny. Pacjentów należy uważnie obserwować pod kątem ewentualnych działań niepożądanych związanych z zaburzeniami psychicznymi. Jeśli pacjent przyjmujący lewodopę wymaga znieczulenia ogólnego, należy kontynuować podawanie preparatu przez jak najdłuższy czas do operacji, z wyjątkiem znieczulenia przy użyciu halotanu. W znieczuleniu ogólnym z użyciem halotanu, należy odstawić preparat na 12-48 h przed zabiegiem ze względu na możliwość wystąpienia wahań ciśnienia krwi i (lub) zaburzeń rytmu serca. Po zabiegu leczenie można wznowić, stopniowo zwiększając dawki aż do osiągnięcia poprzedniego poziomu. Podczas stosowania lewodopy może wystąpić senność i w rzadkich przypadkach nagłe napady snu (w tym przypadki napadów snu podczas wykonywania codziennych czynności, w niektórych przypadkach bez wcześniejszych sygnałów ostrzegawczych lub poprzedzającej senności, jak również bez świadomości wystąpienia napadu snu). W przypadku wystąpienia senności lub napadów snu należy rozważyć zmniejszenie dawki lub zakończenie leczenia. W trakcie leczenia należy regularnie monitorować pacjentów pod kątem rozwoju zaburzeń kontroli impulsów (w tym: uzależnienie od hazardu, zwiększone libido, hiperseksualność, kompulsywne wydawanie pieniędzy lub kupowanie oraz kompulsywne lub napadowe objadanie się) - w takich przypadkach zaleca się przeanalizowanie stosowanego leczenia. W trakcie leczenia zaleca się okresowe kontrolowanie czynności wątroby, nerek i układu krążenia oraz badanie morfologii krwi. U pacjentów z cukrzycą należy często badać stężenie glukozy we krwi i odpowiednio dostosowywać dawki leków przeciwcukrzycowych. Badania epidemiologiczne wykazały, że pacjenci z chorobą Parkinsona mają wyższe ryzyko rozwoju czerniaka w porównaniu do ogólnej populacji (ok. 2-6 razy wyższe). Nie jest jasne, czy obserwowane zwiększone ryzyko wynika z choroby Parkinsona, czy z innych czynników, takich jak lewodopa stosowana do leczenia choroby Parkinsona. Dlatego też pacjenci i opiekunowie powinni być poinformowani o konieczności regularnego badania się pod kątem czerniaka podczas stosowania preparatu w jakimkolwiek wskazaniu. Wskazane byłoby aby odpowiedni specjalista (np. dermatolog) przeprowadzał okresowe badanie skóry. Madopar 250 mg w postaci tabletek zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu na tabletkę to znaczy preparat uznaje się za „wolny od sodu”.  Madopar HBS zawiera olej sojowy (składnik oleju roślinnego uwodornionego). Nie stosować Madopar HBS w razie stwierdzonej nadwrażliwości na orzeszki ziemne lub soję.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Niżej wymienione działania niepożądane były zgłaszane w badaniach klinicznych prowadzonych z
zastosowaniem leku Madopar w zespole niespokojnych nóg:

Często: mogą wystąpić u nie więcej niż 1 na 10 pacjentów
- ból głowy,
- zaostrzenie objawów w zespole niespokojnych nóg,
- zawroty głowy,
- zakażenie z gorączką,
- katar,
- zapalenie oskrzeli,
- suchość w jamie ustnej,
- biegunka,
- nudności,
- zmiany w EKG: zaburzenia rytmu serca (arytmia),
- zwiększone ciśnienie krwi.

Następujące działania niepożądane były zgłaszane podczas stosowania leku Madopar po
wprowadzeniu do obrotu:

Częstość nieznana: nie może być określona na podstawie dostępnych danych
- zaburzenia krwi i układu chłonnego: mała liczba czerwonych krwinek spowodowana ich
  nieprawidłowym rozpadem (niedokrwistość hemolityczna), mała liczba białych krwinek
  (leukopenia), mała liczba płytek krwi (małopłytkowość); z tego powodu – jak zawsze podczas
  długotrwałego leczenia z zastosowaniem lewodopy – należy okresowo kontrolować morfologię
  krwi oraz czynność wątroby i nerek,
- zaburzenia metabolizmu i odżywiania: zmniejszony apetyt,
- zaburzenia psychiczne: zespół dysregulacji dopaminowej (zaburzenia poznawcze i zachowania,
  które mogą być bezpośrednio związane z przyjmowaniem większej niż zalecana dawki leku),
  stan splątania, depresja, pobudzenie, lęk, bezsenność, omamy, urojenia, dezorientacja,
  patologiczna skłonność do hazardu, zwiększone libido, zwiększone pobudzenie seksualne,
  kompulsywne wydawanie pieniędzy lub kupowanie, napadowe objadanie się, zespół zaburzeń
  odżywiania (opis objawów towarzyszących tym działaniom niepożądanym zamieszczono
  poniżej),
- zaburzenia układu nerwowego: brak smaku, zaburzenia smaku, ruchy mimowolne (na przykład
  ruchy zaburzające prawidłową koordynację ruchową ; można je zazwyczaj eliminować lub
  ograniczyć poprzez zmniejszanie dawki leku), zmiany reakcji na leczenie w ciągu dnia (można
  je wyeliminować lub ograniczyć poprzez odpowiednie dobranie dawki leku lub przez
  podawanie mniejszych pojedynczych dawek w krótszych odstępach czasu), senność, nagły
  napad snu, zamrożenie (zjawisko nagłego znieruchomienia),
- zaburzenia serca: zaburzenia rytmu serca (arytmia),
- zaburzenia naczyniowe: zmiana ciśnienia krwi związana ze zmianą pozycji leżącej lub
  siedzącej na stojącą (niedociśnienie ortostatyczne); można je na ogół zmniejszyć przez
  zmniejszenie dawki leku Madopar,
- zaburzenia żołądka i jelit: nudności, wymioty, biegunka, zmiana zabarwienia śliny, zmiana
  zabarwienia języka, zmiana zabarwienia zębów, zmiana zabarwienia błony śluzowej jamy
  ustnej; występują głównie we wczesnym okresie leczenia i można je w znacznym stopniu
  ograniczyć poprzez przyjmowanie leku Madopar z niewielkim posiłkiem ubogim w białko,
  popijanie leku płynem bądź powolne zwiększanie jego dawki,
- zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: zwiększenie aktywności enzymów będących
  wskaźnikami czynności wątroby (zwiększenie aktywności transaminaz, zwiększenie
  aktywności fosfatazy alkalicznej, zwiększenie aktywności gamma-glutamylotransferazy),
- zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: świąd, wysypka,
- zaburzenia układu mięśniowo-szkieletowego i tkanki łącznej: w zespole niespokojnych nóg
  może wystąpić zjawisko nasilenia objawów (przesunięcie objawów w czasie z okresu
  wieczora/nocy na wczesne popołudnie i wieczór przed przyjęciem kolejnej nocnej dawki),
- wpływ na badania diagnostyczne: zwiększenie stężenia mocznika we krwi, chromaturia
  (zmiana zabarwienia moczu; zwykle mocz przyjmuje odcień czerwony, a po odstaniu
  ciemnieje); zmiana koloru lub zabarwienia może dotyczyć też innych płynów ustrojowych i
  tkanek, w tym śliny, języka, zębów i błony śluzowej jamy ustnej,
- należy zwrócić uwagę, że mogą również wystąpić następujące działania niepożądane
  wynikające z zaburzeń psychicznych wymienionych powyżej:
- zespół dysregulacji dopaminowej (zaburzenia poznawcze i zachowania, które mogą być
  bezpośrednio związane z przyjmowaniem większej niż zalecana dawki leku);
- niezdolność odparcia impulsu, pokusy czy przymusu wykonania czynności, które mogą być
  szkodliwe dla pacjenta lub innych osób; dotyczy to:
  - silnego impulsu do niepohamowanego uprawiania hazardu, mimo poważnych osobistych
    lub rodzinnych konsekwencji,
  - zmienionych lub zwiększonych zainteresowań oraz zachowań seksualnych o dużym
    znaczeniu dla pacjenta lub innych osób, np. czynności związanych z nasilonym popędem
    seksualnym,
  - kompulsywnego, niekontrolowanego wydawania pieniędzy lub kupowania,
  - napadowego objadania się (spożywania ogromnych ilości jedzenia w krótkim czasie) lub
    kompulsywnego jedzenia (spożywania większej ilości jedzenia niż normalnie oraz
    większych ilości niż jest to potrzebne do zaspokojenia głodu).

Należy poinformować lekarza, jeżeli pacjent przejawia którekolwiek z powyższych zachowań, aby
omówić sposoby kontrolowania lub ograniczenia tych objawów.

Jeśli nasili się którykolwiek z objawów niepożądanych lub wystąpią jakiekolwiek objawy
niepożądane niewymienione w ulotce, należy powiadomić lekarza lub farmaceutę.

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane
niewymienione w tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi, farmaceucie lub pielęgniarce.
Działania niepożądane można zgłaszać bezpośrednio do „krajowego systemu zgłaszania”
(szczegółowe informacje poniżej). Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie
zgromadzić więcej informacji na temat bezpieczeństwa stosowania leku.

Departament Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji
Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych
Al. Jerozolimskie 181C
02-222 Warszawa
Tel.: + 48 22 49 21 301
Faks: + 48 22 49 21 309
Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.

W przypadku równoczesnego stosowania preparatu z działającym antycholinergicznie triheksyfenidylem zmniejsza się szybkość, ale nie stopień absorpcji lewodopy (jednoczesne stosowanie obu preparatów nie ma jednak wpływu na farmakokinetykę lewodopy). Jednoczesne podawanie z preparatem środków zobojętniających sok żołądkowy zmniejsza wchłanianie lewodopy o 32%. Siarczan żelaza zmniejsza C_max i AUC lewodopy o 30-50% (zmiana ta może być istotna klinicznie u niektórych pacjentów). Metoklopramid zwiększa szybkość wchłaniania lewodopy. Leki neuroleptyczne, opioidy oraz preparaty przeciwnadciśnieniowe zawierające rezerpinę hamują działanie preparatu Madopar. Jednoczesne podawanie leków przeciwpsychotycznych z lekami o właściwościach blokujących receptor dla dopaminy, szczególnie antagonistami receptora D2 może znosić działanie preparatu przeciw parkinsonizmowi. Lewodopa może zmniejszać działanie leków przeciwpsychotycznych. Należy zachować ostrożność w czasie jednoczesnego podawania tych leków i uważnie obserwować pacjenta pod kątem utraty działania przeciw parkinsonizmowi i pogorszenia objawów choroby Parkinsona. Objawowe niedociśnienie ortostatyczne może pojawić się podczas jednoczesnego stosowania lewodopy i inhibitora dekarboksylazy u pacjentów przyjmujących uprzednio leki przeciwnadciśnieniowe. Preparat powinien być włączany ostrożnie u pacjentów przyjmujących leki przeciwnadciśnieniowe. Jeżeli zajdzie taka potrzeba, należy kontrolować ciśnienie krwi w celu umożliwienia dostosowania dawek leków. Nie należy podawać preparatu razem z lekami sympatykomimetycznymi (jak np. epinefryna, norepirefryna, izoproterenol lub amfetamina, które stymulują współczulny układ nerwowy), ponieważ lewodopa może nasilać ich działanie. Jeżeli jednoczesne podawanie preparatu i leków sympatykomimetycznych jest konieczne, wymagana jest ścisła i dokładna obserwacja oraz monitorowanie czynności układu krążenia oraz ewentualne zmniejszenie dawki leków sympatykomimetycznych. Preparat nie może być podawany w skojarzeniu z nieselektywnymi, nieodwracalnymi inhibitorami MAO - od zakończenia stosowania inhibitora MAO do rozpoczęcia przyjmowania preparatu Madopar powinno upłynąć co najmniej 2 tyg. W przeciwnym razie prawdopodobne jest wystąpienie niepożądanych interakcji, takich jak przełomy nadciśnieniowe. Dopuszcza się jednoczesne stosowanie preparatu z selektywnymi inhibitorami MAO-B, jak np. selegilina i rasagilina, a także z selektywnymi inhibitorami MAO-A, jak moklobemid. Ze względu na skuteczność i tolerancję należy jednak przy tym szczególnie starannie ustalać dawkę lewodopy indywidualnie u każdego pacjenta. Jednoczesne podawanie selektywnego inhibitora MAO-A i selektywnego inhibitora MAO-B odpowiada nieselektywnemu hamowaniu MAO i dlatego nie należy ich stosować równocześnie z preparatem Madopar. Jednoczesne stosowanie z lekami takimi jak leki antycholinergiczne, amantadyna, selegilina, bromokryptyna, i agoniści dopaminy jest dopuszczalne, chociaż nasileniu może ulec zarówno działanie lecznicze jak i działania niepożądane; może zaistnieć konieczność zmiany dawkowania. W początkowej fazie leczenia uzupełniającego inhibitorem COMT może być konieczne zmniejszenie dawek preparatu Madopar. Na początku leczenia preparatem Madopar nie odstawiać nagle leków antycholinergicznych, ponieważ działanie lewodopy występuje dopiero po pewnym czasie. Jednoczesne spożywanie posiłków bogatych w białko może osłabiać działanie leku w postaciach o natychmiastowym uwalnianiu. Nie są dostępne dane dotyczące wpływu pokarmu na skuteczność leku Madopar w innych postaciach farmaceutycznych. Lewodopa należy do grupy dużych obojętnych aminokwasów (LNAA) i konkuruje z kwasami LNAA pochodzącymi z białek obecnych w diecie o transport przez błonę śluzową żołądka i przez barierę krew-mózg. Podawanie preparatu należy przerwać 12-48 h przed zabiegiem chirurgicznym wymagającym znieczulenia ogólnego przy użyciu halotanu w związku z możliwością wystąpienia wahań ciśnienia krwi i (lub) zaburzeń rytmu serca.

Roche Polska Sp. z o.o.
ul. Domaniewska 28
02-672 Warszawa
22-345-18-88
[email protected]
www.roche.pl