Marixino 20 mg tabletki powlekane

1 tabl. powl. zawiera 10 mg chlorowodorku memantyny co odpowiada 8,31 mg memantyny lub 20 mg chlorowodorku memantyny (co odpowiada 16,62 mg memantyny). Tabl. powl. 10 mg zawiera 51,45 mg laktozy; tabl. powl. 20 mg zawiera 102,90 mg laktozy.

Memantine hydrochloride

Memantyna jest zależnym od potencjału, o średnim powinowactwie, niekompetytywnym antagonistą receptora NMDA. Modyfikuje efekty patologicznie zwiększonych stężeń glutaminianu, które mogą prowadzić do zaburzenia czynności neuronów. Bezwzględna biodostępność memantyny wynosi ok. 100%. Maksymalne stężenie w osoczu występuje między 3. a 8. h od przyjęcia leku. Memantyna wiąże się z białkami osocza w ok. 45%. Ok. 80% leku występuje w krążeniu w postaci niezmienionej. Głównymi metabolitami są: N-3,5-dimetylogludantan, mieszanina izomerów 4- i 6- hydroksymemantyny i 1-nitrozo-3,5-dimetyloadamantan. Metabolity te nie wykazują działania antagonistycznego w stosunku do NMDA. W badaniach in vitro nie stwierdzono udziału układu enzymatycznego cytochromu P-450 w przemianach metabolicznych. Lek w ponad 99% wydalany jest przez nerki. Końcowy T_0,5 wynosi 60-100 h. W przypadku alkalizacji moczu szybkość wydalania memantyny przez nerki może ulec 7-9-krotnemu zwolnieniu.

Leczenie pacjentów z chorobą Alzheimera o umiarkowanym lub ciężkim nasileniu.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

Memantyny nie wolno stosować w okresie ciąży, jeśli nie jest to bezwzględnie konieczne. Wyniki badań przeprowadzonych na zwierzętach wskazują na istnienie ryzyka zahamowania wewnątrzmacicznego wzrostu płodu, przy poziomach ekspozycji identycznych lub minimalnie wyższych od poziomów ekspozycji u ludzi. Ryzyko dla ludzi nie jest znane. Nie wiadomo, czy memantyna przenika do mleka matki. Jednak jest to możliwe ze względu na lipofilne właściwości leku. Kobiety przyjmujące memantynę nie powinny karmić piersią. Nie stwierdzono niekorzystnego wpływu memantyny na płodność samców i samic w badaniach nieklinicznych.

Doustnie. Leczenie powinien rozpocząć i nadzorować lekarz mający doświadczenie w diagnostyce i terapii choroby Alzheimera. Leczenie można rozpocząć tylko wówczas, gdy osoba sprawująca opiekę, zapewni stały nadzór nad przyjmowaniem leku przez pacjenta. Rozpoznanie należy postawić zgodnie z aktualnie obowiązującymi wytycznymi. Należy regularnie oceniać tolerancję i dawkowanie memantyny, szczególnie w ciągu pierwszych 3 mies. leczenia. Następnie należy regularnie oceniać działanie terapeutyczne memantyny oraz tolerancję leczenia przez pacjenta zgodnie z aktualnie obowiązującymi wytycznymi klinicznymi. Leczenie podtrzymujące można prowadzić tak długo, jak długo utrzymuje się korzystne działanie terapeutyczne i pacjent dobrze toleruje leczenie. Przerwanie leczenia należy rozważyć, gdy brak oznak działania terapeutycznego lub w razie złej tolerancji leczenia. Dorośli. Maksymalna dawka dobowa wynosi 20 mg na dobę. W celu zmniejszenia ryzyka wystąpienia działań niepożądanych, aby osiągnąć dawkę podtrzymującą należy stopniowo zwiększać dawkę o 5 mg tygodniowo przez pierwsze 3 tyg., zgodnie z następującym schematem: 1. tydz. (dzień 1-7): 1/2 tabl. 10 mg (5 mg) na dobę przez 7 dni; 2. tydz. (dzień 8-14): 1 tabl. 10 mg (10 mg) na dobę przez 7 dni; 3. tydz. (dzień 15-21): 1 i 1/2 tabl. 10 mg (15 mg) na dobę przez 7 dni; począwszy od 4. tyg.: 2 tabl. 10 mg (20 mg) lub 1 tabl. 20 mg na dobę. Zalecana dawka podtrzymująca wynosi 20 mg na dobę. Dzieci i młodzież: brak dostępnych danych. Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów w wieku >65 lat, zalecana dawka dobowa wynosi 20 mg/dobę (2 tabl. powl. 10 mg lub 1 tabl. powl. 20 mg). U pacjentów z nieznacznie zaburzoną czynnością nerek (CCr 50-80 ml/min) modyfikacja dawki nie jest wymagana. U pacjentów z umiarkowanym zaburzeniem czynności nerek (CCr 30-49 ml/min) dawka dobowa powinna wynosić 10 mg. Jeśli przynajmniej przez 7 dni leczenie jest dobrze tolerowane, to dawkę można zwiększyć do 20 mg na dobę zgodnie ze standardowym schematem zwiększania dawki. U pacjentów z ciężkim zaburzeniem czynności nerek (CCr 5-29 ml/min) dawka dobowa powinna wynosić 10 mg. U pacjentów z nieznacznym lub umiarkowanym zaburzeniem czynności wątroby (stopień A i B w skali Child-Pugh) nie ma potrzeby modyfikacji dawki. Nie zaleca się podawania leku pacjentom z ciężkim zaburzeniem czynności wątroby. Sposób podania. Preparat należy podawać raz na dobę, codziennie o tej samej porze, z posiłkiem lub niezależnie od posiłków. Tabl. 10 mg można podzielić na równe dawki.

Zaleca się zachowanie ostrożności u pacjentów z padaczką, z drgawkami w wywiadzie lub u pacjentów z czynnikami predysponującymi do padaczki. Należy unikać równoczesnego stosowania antagonistów NMDA, takich jak amantadyna, ketamina czy dekstrometorfan. Należy uważnie monitorować stan pacjentów, u których występują czynniki mogące prowadzić do zwiększenia pH moczu (np.: drastyczne zmiany diety, np. diety mięsnej na wegetariańską, przyjmowanie dużych dawek preparatów alkalizujących treść żołądkową, a także nerkowa kwasica cewkowa oraz ciężkie zakażenia dróg moczowych wywołane przez bakterie z rodzaju Proteus). Ze względu na ograniczoną ilość danych należy wnikliwie obserwować pacjentów ze świeżo przebytym zawałem mięśnia sercowego, z niewyrównaną zastoinową niewydolnością serca (NYHA III-IV) lub niekontrolowanym nadciśnieniem tętniczym. Lek zawiera laktozę, nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, brakiem laktazy lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy. Preparat zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu na tabletkę, to znaczy uznaje się go za „wolny od sodu”.

Często: nadwrażliwość na lek, senność, zawroty głowy, zaburzenia równowagi, nadciśnienie tętnicze, duszność, zaparcia, zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych, bóle głowy. Niezbyt często: zakażenia grzybicze, splątanie, omamy, nieprawidłowy chód, niewydolność serca, zakrzepica żylna/zatorowość, wymioty, zmęczenie. Bardzo rzadko: napady padaczkowe. Częstość nieznana: reakcje psychotyczne, zapalenie trzustki, zapalenie wątroby. Choroba Alzheimera wiąże się z depresją, myślami samobójczymi i samobójstwami - po wprowadzeniu leku do obrotu, u pacjentów leczonych preparatem, raportowano takie przypadki.

Mechanizm działania wskazuje, że efekty L-dopy, agonistów receptorów dopaminergicznych oraz środków antycholinergicznych mogą być zwiększone przez równoczesne podawanie antagonistów NMDA, takich jak memantyna. Działanie barbituranów i neuroleptyków może ulec osłabieniu. Podawanie memantyny może modyfikować działanie stosowanych równocześnie leków zmniejszających napięcie mięśni szkieletowych, dantrolenu i baklofenu - konieczne może być dostosowanie ich dawki. Należy unikać równoczesnego stosowania memantyny i amantadyny, ze względu na ryzyko wystąpienia psychozy farmakotoksycznej (leki o podobnej budowie chemicznej, są antagonistami NMDA). To samo może dotyczyć ketaminy i dekstrometorfanu. Opisano jeden przypadek dotyczący ryzyka związanego z równoczesnym stosowaniem memantyny i fenytoiny. Inne substancje czynne, takie jak cymetydyna, ranitydyna, prokainamid, chinidyna, chinina oraz nikotyna, które są wydalane przy udziale tego samego nerkowego układu transportu kationów co amantadyna, mogą także oddziaływać z memantyną, co może prowadzić do zwiększenia stężenia tych leków w osoczu. Przy jednoczesnym stosowaniu memantyny i hydrochlorotiazydu może wystąpić zmniejszenie stężenia hydrochlorotiazydu. Po wprowadzeniu memantyny do obrotu odnotowano pojedyncze przypadki zwiększenia wartości INR u pacjentów leczonych równocześnie warfaryną - wskazane jest ścisłe monitorowanie czasu protrombinowego lub wartości INR u pacjentów leczonych równocześnie doustnymi lekami przeciwzakrzepowymi. W badaniach farmakokinetycznych z pojedynczą dawką, u młodych zdrowych osób nie obserwowano istotnych interakcji pomiędzy memantyną a gliburydem/metforminą lub donepezylem. Nie obserwowano istotnego wpływu memantyny na farmakokinetykę galantaminy. Memantyna in vitro nie hamuje aktywności enzymów cytochromu P 450 (CYP1A2, 2A6, 2C9, 2D6, 2E1, 3A), monooksygenazy zawierającej flawinę, ani hydrolazy epoksydowej lub sulfationowej.

Krka Polska Sp. z o.o.
ul. Równoległa 5
02-235 Warszawa