Mepivastesin 30 mg/ml roztwór do wstrzykiwań

1 ml roztworu zawiera 30 mg chlorowodorku mepiwakainy.

Mepivacaine

Środek miejscowo znieczulający do stosowania w stomatologii. Mepiwakaina hamuje odwracalnie przewodnictwo impulsów nerwowych poprzez zmniejszanie lub
blokowanie przepływu jonów sodu (Na⁺) podczas rozchodzenia się potencjału czynnościowego wzdłuż nerwów. Ponieważ działanie znieczulające rozwija się stopniowo w komórkach nerwowych, próg pobudliwości elektrycznej odpowiednio wzrasta, szybkość narastania potencjału czynnościowego maleje, a przewodzenie impulsów zwalnia. Mepiwakaina charakteryzuje się natychmiastowym działaniem, dużą skutecznością znieczulenia i niską toksycznością. Mepiwakaina wykazuje niewielkie właściwości zwężania naczyń krwionośnych, co prowadzi do dłuższego czasu działania niż większości innych leków do znieczulenia miejscowego podawanych bez środka zwężającego naczynia. Wykazano, że mepiwakaina ma właściwości zwężające naczynia. Ta właściwość może być korzystna, gdy zastosowanie leku zwężającego naczynia jest przeciwwskazane. Kilka czynników, takich jak pH tkanki, pKa, rozpuszczalność w tłuszczach, miejscowe stężenie leku znieczulającego, dyfuzja miejscowego znieczulenia w obrębie nerwu itp., może wpływać na rozpoczęcie i czas trwania znieczulenia miejscowego. Przy wykonaniu blokady nerwów obwodowych, działanie mepiwakainy występuje szybko (na ogół w ciągu 3 do 5 min). Na ogół znieczulenie miazgi zębowej trwa w przybliżeniu 25 min po podaniu nasiękowym w obrębie szczęki górnej i ok. 40 min po blokadzie nerwu zębodołowego dolnego, natomiast znieczulenie tkanki miękkiej utrzymuje się do około 90 min po podaniu nasiękowym w obrębie szczęki górnej i około 165 min po blokadzie nerwu zębodołowego dolnego. Dostępność biologiczna wynosi 100% w miejscu działania. C_max w osoczu występuje po około 30-60 min. Mepiwakaina ulega dystrybucji do wszystkich tkanek organizmu. Większe stężenia występują w dobrze ukrwionych tkankach, takich jak wątroba, płuca serce i mózg. Stopień wiązania mepiwakainy z białkami osocza wynosi do ok. 75%, mepiwakaina przenika przez barierę łożyska na drodze prostej dyfuzji. Mepiwakaina jest w znacznym stopniu metabolizowana w wątrobie przez enzymy mikrosomalne. T_0,5 u dorosłych wynosi 2 h. Ponad 50% dawki jest wydalane w postaci metabolitów z żółcią, ale prawdopodobnie przechodzą one do krążenia jelitowo-wątrobowego, ponieważ tylko niewielkie ilości występują w kale.

Miejscowy środek znieczulający wskazany do znieczulenia miejscowego i (lub) regionalnego w zabiegach stomatologicznych u osób dorosłych, młodzieży i dzieci w wieku >4 lat (ok. 20 kg mc.).

Nadwrażliwość na substancję czynną (lub jakiekolwiek leki miejscowo znieczulające typu amidowego) lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Ciężkie zaburzenia przewodzenia przedsionkowo-komorowego niewyrównane wszczepionym rozrusznikiem. Pacjenci ze źle kontrolowaną padaczką. Dzieci w wieku <4 lat (ok. 20 kg mc.).

Ze względów ostrożności, zaleca się unikanie stosowania mepiwakainy w okresie ciąży, chyba, że jest to konieczne. Nie prowadzono badań klinicznych u kobiet w ciąży ani nie odnotowano w literaturze żadnego przypadku podania mepiwakainy 30 mg/ml kobiecie w ciąży. Badania na zwierzętach nie wykazały bezpośredniego ani pośredniego szkodliwego wpływu na reprodukcję. Ponieważ nie można wykluczyć zagrożenia dla noworodków/dzieci (brak badań), kobietom w okresie laktacji zaleca się nie karmić piersią przez 10 h po podaniu znieczulenia preparatem.

Nasiękowo lub jako blokada okołonerwowa w obrębie jamy ustnej. Lek jest przeznaczony do stosowania wyłącznie w stomatologii. Ponieważ ból ustępuje zależnie od indywidualnej wrażliwości pacjenta, należy zastosować najmniejszą dawkę prowadzącą do skutecznego znieczulenia. Do bardziej rozległych zabiegów może
być potrzebne użycie jednego lub więcej wkładów, bez przekraczania maksymalnej zalecanej dawki. Dorośli: maksymalna zalecana dawka wynosi 4,4 mg mepiwakainy/kg mc., z najwyższą dopuszczalną zalecaną dawką 300 mg mepiwakainy u osoby o mc. >70 kg, co odpowiada 10 ml roztworu. Należy pamiętać o konieczności uwzględnienia masy ciała pacjenta przy podawaniu maksymalnej dawki. Każdy pacjent ma zarówno inną masę ciała, jak i różną tolerancję na maksymalną ilość mepiwakainy. Ponadto, istnieją wyraźne indywidualne różnice czasu rozpoczęcia i trwania znieczulenia. Maksymalne dopuszczalne dawki u dorosłych: mc. 50 kg - 220 mg mepiwakainy (7,3 ml; 4,0 wkłady 1,7 ml); mc. 60 kg - 264 mg mepiwakainy (8,8 ml; 5,0 wkładów 1,7 ml); mc. ≥70 kg - 300 mg mepiwakainy (10 ml; 5,5 wkładu 1,7 ml). Dzieci i młodzież: ustalając ilość leku do wstrzyknięcia należy uwzględnić wiek i masę ciała dziecka oraz od rozległość zabiegu. Średnia dawka wynosi 0,75 mg (0,025 ml) roztworu do wstrzykiwań/kg mc.: ok. 1/4 wkładu (15 mg mepiwakainy) dla dziecka o mc. 20 kg. Leku nie należy stosować u dzieci w wieku <4 lat (ok. 20 kg mc.). Maksymalna zalecana dawka u dzieci i młodzieży wynosi 3 mg mepiwakainy/kg mc. (0,1 ml roztworu do wstrzykiwań/kg mc.). Maksymalne dopuszczalne dawki u dzieci: mc. 20 kg - 60 mg mepiwakainy (2 ml; 1,2 wkładu 1,7 ml); mc. 35 kg - 105 mg mepiwakainy (3,5 ml; 2,0 wkłady 1,7 ml); mc. 45 kg - 135 mg mepiwakainy (4,5 ml; 2,5 wkładu 1,7 ml). Jednoczesne stosowanie leków uspokajających w celu zmniejszenia lęku u pacjenta. Jeśli podawany jest lek uspokajający, maksymalna bezpieczna dawka mepiwakainy powinna zostać zmniejszona ze względu na kumulujące się depresyjne działanie takiego połączenia leków na OUN. Szczególne grupy pacjentów. Ze względu na brak danych klinicznych, należy zachować szczególną ostrożność podczas podawania najmniejszej skutecznej dawki znieczulającej u: pacjentów w podeszłym wieku, pacjentów z zaburzeniami czynności nerek lub wątroby. Mepiwakaina jest metabolizowana w wątrobie, co u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby może prowadzić do zwiększenia jej stężenia w osoczu, szczególnie po ponownym podaniu. Jeżeli konieczne jest powtórne wstrzyknięcie, należy obserwować, czy u pacjenta nie pojawia się jakikolwiek objaw przedawkowania. Sposób podania. Miejscowe znieczulenie: w przypadku stanu zapalnego lub zakażenia w miejscu iniekcji: nie należy wstrzykiwać miejscowego środka znieczulającego w miejsce objęte zakażeniem lub stanem zapalnym (ryzyko dalszego przeniesienia zakażenia); podczas stosowania blokady regionalnej dotyczącej obszaru objętego zakażeniem lub stanem zapalnym, lek należy stosować ze szczególną ostrożnością (mniejsza przewidywalność działania – możliwa konieczność zwiększenia dawki, a tym samym zwiększone ryzyko wystąpienia objawów toksycznych). Szybkość wstrzykiwania nie powinna być większa niż 0,5 ml roztworu na 15 s tj. 1 wkład/min. Przypadkowe wstrzyknięcie donaczyniowe (np.: nieumyślne wstrzyknięcie dożylne do krążenia ogólnoustrojowego, nieumyślne wstrzyknięcie dożylne lub dotęcznicze w obrębie głowy lub szyi), może spowodować poważne reakcje niepożądane, takie jak drgawki, a następnie depresja OUN lub krążeniowo-oddechowa i śpiączka, postępująca aż do zatrzymania oddechu w wyniku nagłego dużego stężenia mepiwakainy w układzie krążenia. Dlatego, aby upewnić się, że podczas wstrzykiwania igła nie weszła do naczynia krwionośnego, należy wykonać aspirację w co najmniej dwóch płaszczyznach (obrót kaniuli o 180st.) przed podaniem preparatu do znieczulenia. Brak krwi w strzykawce nie gwarantuje jednak uniknięcia wstrzyknięcia do naczynia. Przypadkowe wstrzyknięcie do nerwu może prowadzić do rozprowadzenia preparatu wstecznie wzdłuż nerwu. Aby uniknąć podaży do nerwu i zapobiec jego uszkodzeniu w związku z blokadą, zawsze - jeśli podczas wstrzykiwania u pacjenta pojawi się uczucie miejscowego porażenia prądem lub jeśli wstrzyknięcie jest szczególnie bolesne - należy delikatnie wycofać igłę. Jeśli dojdzie do uszkodzenia nerwu igłą, potencjalny efekt neurotoksyczny mepiwakainy może zostać nasilony, gdyż powstałe w następstwie urazu upośledzenie przepływu krwi między włóknami nerwowymi utrudnia usuwanie mepiwakainy z miejsca podania.

W razie jakiegokolwiek ryzyka reakcji alergicznej do znieczulenia należy wybrać inny preparat. Miejscowe działanie znieczulające może być słabsze w przypadku stosowania blokady regionalnej dotyczącej obszaru objętego zakażeniem lub stanem zapalnym. Istnieje ryzyko urazu w wyniku ugryzienia (ust, podniebienia, błony śluzowej, języka), szczególnie u dzieci; należy uprzedzić pacjenta, aby unikał żucia gumy lub jedzenia do czasu przywrócenia normalnego czucia. Należy zachować środki ostrożności podczas stosowania mepiwakainy u następujących pacjentów z: chorobą naczyń obwodowych, zaburzeniami rytmu serca, w szczególności pochodzenia komorowego, zaburzeniami przewodnictwa przedsionkowo-komorowego, niewydolnością serca, niedociśnieniem. Mepiwakainę należy podawać ostrożnie u pacjentów z zaburzeniami czynności serca, którzy mogą mieć mniejszą zdolność wyrównania lub zmiany mogą pogorszyć się ze względu na wydłużenie przewodnictwa przedsionkowo-komorowego. U pacjentów z padaczką wszystkie leki stosowane do znieczulenia miejscowego należy podawać z zachowaniem szczególnej ostrożności ze względu na ich działanie drgawkowe. u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby i (lub) nerek należy zastosować najmniejszą skuteczną dawkę do znieczulenia. Lek można stosować u pacjentów z ostrą postacią porfirii, wyłącznie kiedy nie są dostępne bezpieczniejsze zamienniki. Należy zachować ostrożność u wszystkich pacjentów z porfirią, gdyż lek może wywołać porfirię. Należy zachować ostrożność w przypadkach kwasicy, takiej jak w nasileniu niewydolności nerek lub nieleczonej cukrzycy typu 1. U pacjentów w podeszłym wieku należy stosować mniejsze dawki (brak danych). Mepiwakainę należy podawać ostrożnie u pacjentów stosujących leki przeciwpłytkowe/przeciwzakrzepowe lub u pacjentów z zaburzeniami krzepliwości krwi, ze względu na zwiększone ryzyko krwawienia. Większe ryzyko krwawienia związane jest raczej z procedurą podawania niż z samym preparatem. Środki ostrożności dotyczące stosowania. Za każdym razem, gdy stosowany jest środek miejscowo znieczulający, powinny być dostępne następujące urządzenia/preparaty medyczne oraz założona na stałe kaniula żylna: leki przeciwdrgawkowe (benzodiazepiny, np. diazepam), środki zwiotczające mięśnie, glikokortykosteroidy, atropina i wazopresory lub adrenalina oraz roztwór elektrolitów w przypadku ciężkiej reakcji alergicznej lub anafilaktycznej; sprzęt do resuscytacji (w szczególności źródło tlenu) umożliwiający sztuczne oddychanie, jeśli jest to wymagane. Po każdym wstrzyknięciu środka miejscowo znieczulającego należy uważnie i stale monitorować czynności życiowe układu sercowo-naczyniowego i oddechowego (wystarczający dopływ tlenu) oraz stan świadomości pacjenta. Niepokój, lęk, szumy uszne, zawroty głowy, zaburzenia widzenia, drżenie, depresja lub osłabienie mogą być pierwszymi objawami ostrzegawczymi toksyczności OUN. Hipoksemia i kwasica metaboliczna mogą nasilać działanie toksyczne na układ sercowo-naczyniowy. Wczesne opanowanie napadów padaczkowych i mocne wentylowanie dróg oddechowych w hipoksemii i kwasicy może zapobiec zatrzymaniu akcji serca. Jednoczesne stosowanie innych leków może wymagać dokładnego monitorowania pacjenta. 1,7 ml roztworu zawiera 1,87 mg sodu, co jest mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu na 1,7 ml roztworu, to znaczy lek uznaje się za „wolny od sodu”.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.
Po podaniu leku Mepivastesin może wystąpić jedno lub więcej z następujących działań
niepożądanych.

Częste działania niepożądane (mogą wystąpić nie częściej niż u 1 na 10 pacjentów):
- ból głowy.

Rzadkie działania niepożądane (mogą wystąpić nie częściej niż u 1 na 1 000 pacjentów):
- wysypka, świąd, obrzęk twarzy, warg, dziąseł, języka i (lub) gardła oraz trudności w oddychaniu,
  świszczący oddech/astma, pokrzywka (rumień): mogą to być objawy reakcji nadwrażliwości
  (reakcje alergiczne lub reakcje o typie alergii);
- ból w wyniku uszkodzenia nerwu (ból neuropatyczny);
- uczucie pieczenia, kłucia, mrowienie wokół ust, bez widocznych zmian (parestezja);
- zaburzenia czucia w obrębie i wokół ust (niedoczulica);
- metaliczny posmak, zmieniony smak, brak smaku (zaburzenia czucia smaku);
- zawroty głowy (uczucie pustki w głowie);
- drżenie;
- utrata przytomności, napady drgawek (konwulsje), śpiączka;
- zasłabnięcie;
- stan splątania, dezorientacja;
- zaburzenie mowy, słowotok;
- nerwowość, pobudzenie;
- zaburzenie równowagi (brak równowagi);
- senność;
- niewyraźne widzenie, trudność skupienia wzroku na obiekcie, zaburzenia widzenia;
- uczucie wirowania (zawroty głowy pochodzenia obwodowego);
- niezdolność serca do prawidłowych skurczów (zatrzymanie akcji serca), szybkie i nieprawidłowe
  bicie serca (migotanie komór), ciężki i miażdżący ból w klatce piersiowej (dławica piersiowa);
- problemy z koordynacją bicia serca (zaburzenia przewodzenia, blok przedsionkowo-komorowy),
  nieprawidłowe wolne bicie serca (bradykardia), nieprawidłowe szybkie bicie serca (tachykardia),
  kołatanie serca;
- niskie ciśnienie krwi;
- zwiększenie przepływu krwi (przekrwienie);
- trudności w oddychaniu, takie jak skrócenie oddechu, wyjątkowo wolne lub szybkie oddychanie;
- ziewanie;
- nudności, wymioty, owrzodzenie jamy ustnej lub dziąseł, obrzęk języka, warg lub dziąseł;
- nadmierna potliwość;
- skurcze mięśni;
- dreszcze;
- obrzęk w miejscu wstrzyknięcia.

Bardzo rzadkie działania niepożądane (mogą wystąpić nie częściej niż u 1 na 10 000 pacjentów):
- wysokie ciśnienie krwi

Częstość nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych):
- stan euforii, lęk/nerwowość;
- zaburzenia węchu
- mimowolne ruchy oczu, problemy z oczami, takie jak zwężenie źrenicy, opadanie górnej powieki 
  (jak w zespole Hornera), rozszerzone źrenice, zapadnięcie gałki ocznej w oczodole spowodowane
  zmianami objętości oczodołu (zwane enoftalmia), podwójne widzenie lub utrata widzenia;
- zaburzenia słuchu, takie jak dzwonienie w uszach, nadwrażliwość na dźwięki;
- niezdolność serca do prawidłowych skurczów (niewydolność mięśnia sercowego);
- poszerzenie naczyń krwionośnych (rozszerzenie naczyń krwionośnych);
- zmiany koloru skóry z dezorientacją, kaszlem, szybkim biciem serca, szybkim oddechem,
  poceniem się: mogą to być objawy niedoboru tlenu w tkankach (niedotlenienie);
- szybkie lub utrudnione oddychanie, senność, ból głowy, niezdolność do myślenia i zaśnięcia,
  które mogą być objawem dużego stężenia dwutlenku węgla we krwi (hiperkapnia);
- zmieniony głos (chrypka);
- obrzęk ust, warg, języka i dziąseł, nadmierne wytwarzanie śliny;
- trudności w przełykaniu
- zmęczenie, uczucie osłabienia, uczucie gorąca, ból w miejscu wstrzyknięcia;
- uszkodzenie nerwu.

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli u pacjenta wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane
niewymienione w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie, lub pielęgniarce.
Działania niepożądane można zgłaszać bezpośrednio do Departamentu Monitorowania
Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych,
Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych:
Al. Jerozolimskie 181C
02-222 Warszawa
Tel.: + 48 22 49-21-301
Faks: + 48 22 49-21-309
Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Działanie toksyczne leków do znieczulenia miejscowego się sumuje. Całkowita dawka podawanych leków do znieczulenia miejscowego nie powinna przekraczać maksymalnej zalecanej dawki stosowanych leków. Po jednoczesnym podaniu cymetydyny zgłaszano zwiększenie stężenia anestetyków amidowych w surowicy. Cymetydyna zmniejsza klirens mepiwakainy. Jeśli podawany jest lek uspokajający w celu zmniejszenia niepokoju pacjenta, należy stosować zmniejszone dawki leków znieczulających, ponieważ leki do znieczulenia miejscowego, podobnie jak uspokajające, działają depresyjnie na OUN i w połączeniu mogą mieć działanie addytywne. U pacjentów leczonych lekami przeciwarytmicznymi mogą kumulować się działania niepożądane po podaniu mepiwakainy ze względu na podobną budowę chemiczną (takie jak leki klasy I, np. lidokaina). Mepiwakaina jest metabolizowana głównie przez enzym CYP1A2. Inhibitory tego cytochromu (np. cyprofloksacyna, enoksacyna, fluwoksamina) mogą zmniejszać jej metabolizm, zwiększać ryzyko działań niepożądanych i przyczyniać się do przedłużonego utrzymywania się lub wystąpienia toksycznego stężenia we krwi. Zwiększone stężenia w surowicy leków znieczulających typu amidowego zgłaszano także po jednoczesnym podaniu cymetydyny, co prawdopodobnie wynika z hamującego wpływu cymetydyny na CYP1A2. Należy zachować ostrożność, stosując jednocześnie mepiwakainę z tymi lekami, ponieważ dłużej mogą występować zawroty głowy. Podawanie jednoczesne propranololu może zmniejszać klirens mepiwakainy i w związku z tym zwiększać stężenie leku znieczulającego w surowicy. Należy zachować ostrożność, stosując jednocześnie mepiwakainę i propranolol.

3M Poland Sp. z o.o., 3M ESPE Dział Stomatologiczny
al. Katowicka 117, Kajetany
05-830 Nadarzyn
22-739-60-84
[email protected]
www.3mespe.pl