Methadone Hydrochloride Molteni 5000 mg/1000 ml syrop

1 ml syropu zawiera 5 mg chlorowodorku metadonu. Syrop zawiera sacharozę, glicerol i benzoesan sodu (E 211).

Opioidowy lek przeciwbólowy - agonista receptora opioidowego. Działa na OUN i na mięśnie gładkie jelit w sposób podobny do morfiny. Powoduje zespół abstynencyjny podobny jak w przypadku morfiny, jednak z bardziej stopniowanym stadium wstępnym, umiarkowanie dłuższym przebiegiem i mniej uporczywymi objawami. Lek szybko wchłania się z przewodu pokarmowego, osiągając C_max po 3-4 h. W ok. 85% wiąże się z białkami osocza. Jest metabolizowany w wątrobie. Wydalany jest z moczem i żółcią, głównie w postaci metabolitów. Pozorny średni T_0,5 po pojedynczej dawce wynosi ok. 15 h, w przypadku długotrwałego stosowania - 22 h.

Leczenie opioidowego zespołu abstynencyjnego. Leczenie substytucyjne uzależnień od heroiny i morfiny (w ramach specjalnych programów leczenia substytucyjnego).

Nadwrażliwość na chlorowodorek metadonu lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Organiczne choroby serca. Ciężkie zaburzenia czynności wątroby lub nerek. Niewyrównana cukrzyca. Porfiria. Niedociśnienie tętnicze. Uszkodzenie OUN i zwiększenie ciśnienia wewnątrzczaszkowego. Nasilone napady astmy oskrzelowej. Niewydolność oddechowa i przewlekła obturacyjna choroba płuc. Serce płucne. Oligemia. Metadon nie jest wskazany do znieczulenia w położnictwie (ze względu na długi okres półtrwania może powodować hamowanie czynności ośrodka oddechowego u noworodka). Nie zaleca się stosowania metadonu jako środka przeciwbólowego u dzieci (dotychczasowe badania kliniczne nie są wystarczające do ustalenia właściwego sposobu dawkowania).

Leku nie należy stosować w okresie ciąży, chyba że stan kliniczny kobiety wymaga podawania metadonu. Podawanie metadonu w okresie ciąży może spowodować śmierć płodu, niską masę urodzeniową, niewydolność oddechową, zespół odstawienia i zaburzenia rozwojowe u dziecka. Metadon jest wydzielany w mleku matki w małych ilościach. Podczas podejmowania decyzji o zaleceniu karmienia piersią należy wziąć pod uwagę kliniczną poradę specjalistyczną i rozważyć, czy kobieta otrzymuje stałą dawkę podtrzymującą metadonu i czy nadal stosuje nielegalne substancje. Jeśli rozważa się karmienie piersią, dawka metadonu powinna być jak najmniejsza. Lekarze przepisujący leki powinni doradzać kobietom karmiącym piersią, aby monitorowały niemowlę w celu zauważenia występowania sedacji i trudności w oddychaniu oraz aby w razie ich wystąpienia zwracały się o natychmiastową pomoc lekarską. Chociaż ilość metadonu wydzielanego w mleku matki nie jest wystarczająca do pełnego stłumienia objawów odstawienia u niemowląt karmionych piersią, może ona osłabić nasilenie zespołu abstynencji noworodków. Jeżeli konieczne jest przerwanie karmienia piersią, należy to robić stopniowo, ponieważ nagłe odstawienie od piersi może nasilić objawy odstawienia u niemowlęcia.

Doustnie. Uzależnienie - dawka początkowa 15 mg do 20 mg chlorowodorku metadonu raz na dobę jest zazwyczaj wystarczająca do zniesienia objawów abstynencyjnych. W przypadku pacjentów uzależnionych od dużych dawek narkotyków, konieczne mogą okazać się większe dawki. W leczeniu uzależnień od heroiny i morfiny, dawkowanie należy skorelować z programem detoksykacji oraz dostosować do stopnia uzależnienia pacjenta.

Lek jest w postaci syropu i może być podawany wyłącznie doustnie, w żadnym wypadku nie należy go stosować pozajelitowo. Pacjenci szczególnego ryzyka. Pacjentom w podeszłym wieku i osłabionym, osobom z niedoczynnością tarczycy, chorobą Addisona, przerostem prostaty, zwężeniem cewki moczowej, ciężkim zaparciem, metadon należy podawać ostrożnie i w zmniejszonych dawkach początkowych. Niewydolność nadnerczy. Opioidowe leki przeciwbólowe mogą powodować odwracalną niewydolność kory nadnerczy wymagającą monitorowania i zastępczej terapii glikokortykosteroidowej. Objawy niewydolności nadnerczy mogą obejmować nudności, wymioty, utratę apetytu, zmęczenie, osłabienie, zawroty głowy lub niskie ciśnienie krwi. Oddziaływanie ze środkami działającymi hamująco na ośrodkowy układ nerwowy. Metadon należy podawać ze szczególną ostrożnością i w zmniejszonych dawkach pacjentom, którzy otrzymują jednocześnie inne opioidowe środki przeciwbólowe, anestetyki do znieczulenia ogólnego, fenotiazynę, inne nasenne środki uspokajające, trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne i inne leki hamujące czynność OUN a także alkohol. Mogą wystąpić: depresja, głęboka sedacja lub śpiączka.
Zaburzenia związane ze stosowaniem opioidów (nadużywanie i uzależnienie). Metadon jest opioidowym lekiem przeciwbólowym i sam w sobie jest wysoce uzależniający. Ma długi okres półtrwania i dlatego może dochodzić do jego kumulacji. Podawanie pojedynczej dawki uśmierzającej objawy może, w przypadku codziennego stosowania, prowadzić do kumulacji i możliwości zgonu. Jak w przypadku innych opioidów, w wyniku wielokrotnego podawania metadonu może rozwinąć się tolerancja oraz uzależnienie fizyczne i (lub) psychiczne. Nadużywanie lub celowe niewłaściwe stosowanie leku może prowadzić do przedawkowania i (lub) zgonu. Ryzyko rozwoju zaburzeń związanych ze stosowaniem opioidów jest zwiększone u pacjentów, u których w przeszłości lub w rodzinie (rodzice lub rodzeństwo) występowały zaburzenia związane ze stosowaniem substancji (w tym zaburzenia związane z używaniem alkoholu), u osób obecnie używających tytoniu lub u pacjentów, u których w przeszłości występowały inne zaburzenia psychiczne (np. duża depresja, zaburzenia lękowe i zaburzenia osobowości). Będzie konieczna stała obserwacja pacjenta w celu wykrycia, czy nie występują zachowania związane z poszukiwaniem leku (np. zbyt wczesne zgłaszanie próśb o uzupełnienie dawki). Obejmuje to przegląd jednoczesnego stosowania opioidów i leków psychoaktywnych (takich jak benzodiazepiny). U pacjentów z objawami przedmiotowymi i podmiotowymi OUD należy rozważyć konsultację ze specjalistą ds. uzależnień. Zaburzenia oddychania w czasie snu. Opioidy mogą powodować zaburzenia oddychania w czasie snu, w tym ośrodkowy bezdech senny (CSA) i hipoksemię związaną ze snem. Stosowanie opioidów zwiększa ryzyko CSA w stopniu zależnym od dawki. U pacjentów z CSA należy rozważyć zmniejszenie całkowitej dawki opioidów. Lęk. Metadon nie ma działania przeciwlękowego, dlatego objawów lęku, które wystąpią w trakcie kuracji, nie wolno leczyć zwiększając dawkę metadonu. Ryzyko związane z jednoczesnym stosowaniem leków uspokajających, takich jak benzodiazepiny lub leków do nich podobnych. Jednoczesne stosowanie chlorowodorku metadonu i leków uspokajających, takich jak benzodiazepiny lub leków do nich podobnych może powodować sedację, depresję oddechową, śpiączkę i zgon. Z tego względu jednoczesne przepisywanie z lekami uspokajającymi powinno być zastrzeżone tylko dla pacjentów, dla których nie są dostępne inne metody leczenia. W przypadku podjęcia decyzji o przepisaniu chlorowodorku metadonu jednocześnie z lekami uspokajającymi, należy stosować najniższą skuteczną dawkę oraz możliwie najkrótszy czas leczenia. Pacjentów należy uważnie obserwować pod kątem występowania oznak i objawów depresji oddechowej i sedacji. W tym względzie stanowczo zaleca się poinformowanie pacjentów oraz ich opiekunów, aby mieli świadomość możliwości wystąpienia tych objawów. Zmiany patologiczne w obrębie OUN i podwyższone ciśnienie wewnątrzczaszkowe. Hamujący wpływ metadonu na oddychanie i zdolność podwyższania ciśnienia płynu mózgowo-rdzeniowego mogą się znacznie zwiększyć w przypadku istniejącego podwyższenia ciśnienia wewnątrzczaszkowego; ponadto narkotyki wywołują niepożądane efekty, które mogą maskować objawy neurologiczne u pacjentów ze zmianami patologicznymi w obrębie OUN. Astma i inne choroby układu oddechowego. U pacjentów z ostrymi napadami astmy, z przewlekłą obturacyjną chorobą płuc lub z sercem płucnym i u osób ze znacznie zmniejszoną rezerwą oddechową poprzedzoną wcześniej zaistniałą depresją oddechową, niedotlenieniem narządów i tkanek lub hiperkapnią, nawet zwykle stosowane terapeutyczne dawki narkotyków mogą zredukować przepływ oddechowy i zwiększyć opór dróg oddechowych, aż do zatrzymania oddechu. Ostre objawy brzuszne. Użycie metadonu lub innych narkotyków może zaburzać diagnozę lub postępowanie kliniczne u pacjentów z ostrymi objawami brzusznymi. Działanie hipotensyjne. Podawanie metadonu może powodować poważne obniżenie ciśnienia krwi u osób z oligemią lub w przypadku równoczesnego stosowania leków takich jak fenotiazyna lub niektóre anestetyki. Obniżony poziom hormonów płciowych i podwyższony poziom prolaktyny. Długotrwałe stosowanie opioidowych leków przeciwbólowych może wiązać się z obniżeniem poziomu hormonów płciowych i podwyższeniem poziomu prolaktyny. Wśród objawów można wymienić zmniejszenie libido, impotencję lub brak miesiączki. Stosowanie u pacjentów leczonych ambulatoryjnie. U pacjentów leczonych ambulatoryjnie metadon może wywołać niedociśnienie ortostatyczne. Stosowanie antagonistów opioidowych. U pacjentów z fizycznym uzależnieniem od narkotyku, podanie zwykłej dawki antagonisty narkotyków może wywołać ostry zespół odstawienia. Nasilenie tego zespołu będzie zależy od stopnia uzależnienia fizycznego i od dawki podanego antagonisty. W takim przypadku należy, o ile to możliwe, unikać użycia antagonisty narkotyków. Kiedy musi on zostać użyty do leczenia ciężkiej depresji oddechowej u pacjenta uzależnionego fizycznie, antagonistę należy podawać z wyjątkową ostrożnością i stopniowo, w dawkach mniejszych niż zwykle stosowane. Odstęp QT. U pacjentów leczonych metadonem obserwowano przypadki wydłużonego QT i częstoskurczu komorowego typu torsade de pointes, zwłaszcza przy stosowaniu wysokich dawek (>100 mg/dobę). Lek należy stosować ze szczególną ostrożnością u pacjentów: z zaburzeniami przewodzenia w wywiadzie; z zaawansowaną chorobą serca, w tym chorobą niedokrwienną; z chorobą wątroby; z historią nagłych zgonów w rodzinie; z zaburzeniami elektrolitowymi (hipokaliemia, hipomagnezemia); leczonych jednocześnie lekami wydłużającymi odstęp QT; leczonych jednocześnie lekami, które mogą powodować zaburzenia elektrolitowe; leczonych jednocześnie lekami, które hamują aktywność CYP3A4. U takich pacjentów zaleca się badanie EKG przed rozpoczęciem leczenia metadonem i następnie po osiągnięciu dawki podtrzymującej. Monitorowanie zapisu EKG zaleca się u wszystkich pacjentów, u których zwiększa się dawkę powyżej 100 mg/dobę i przez 7 dni po dostosowaniu dawki. Hipoglikemia. Hipoglikemię zaobserwowano w kontekście przedawkowania metadonu lub zwiększenia dawki. Zaleca się regularne monitorowanie stężenia cukru we krwi podczas zwiększania dawki. Substancje pomocnicze. 1 ml syropu zawiera 400 mg sacharozy, 100 mg glicerolu i 0,5 mg benzoesanu sodu (E 211). Ze względu na zawartość sacharozy, pacjenci z rzadkimi dziedzicznymi zaburzeniami związanymi z nietolerancją fruktozy, zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy lub niedoborem sacharazy-izomaltazy nie powinni przyjmować preparatu. Ze względu na zawartość glicerolu, lek może powodować ból głowy, zaburzenia żołądkowe i biegunkę. Lek zawiera niewielkie ilości etanolu, mniej niż 100 mg na 100 ml. Preparat zawiera mniej niż 1 mmol sodu (23 mg) na ml, to znaczy uznaje się go za „wolny od sodu”.

4. MOŻLIWE DZIAŁANIA NIEPOŻĄDANE

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.
Jeśli nasili się którykolwiek z objawów niepożądanych lub wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane
niewymienione w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie.

Najbardziej istotne działania niepożądane metadonu to: depresja oddechowa, zapaść krążeniowa,
zatrzymanie oddechu, wstrząs i zatrzymanie serca. Najczęściej obserwowanymi niepożądanymi reakcjami są
uczucie pustki w głowie, zawroty głowy (nasilające się przy wstawaniu), osłabienie, senność, nudności,
wymioty, pocenie się i niskie ciśnienie tętnicze krwi (zwłaszcza po przyjęciu pozycji stojącej). Niektóre
z tych działań, występujące częściej u pacjentów leczonych ambulatoryjnie, mogą zostać zmniejszone przez
ułożenie pacjenta w pozycji leżącej.

Inne reakcje niepożądane:
Zaburzenia układu nerwowego: euforia, uczucie niepokoju lub podenerwowania, bezsenność, pobudzenie,
dezorientacja, ból głowy, osłabienie.
Zaburzenia oka: zwężenie źrenic, zaburzenia widzenia.
Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: depresja oddechowa (zmniejszenie
częstości oddechów i (lub) objętości oddechowej), bezdech senny (przerwy w oddychaniu podczas snu)
(częstość nieznana).
Zaburzenia serca: spadek ciśnienia krwi, wolne lub szybkie bicie serca, skurcze dodatkowe, krótkotrwała
utrata przytomności i zaburzenia rytmu.
Po dużych dawkach mogą wystąpić częstoskurcze typu torsade de pointes (wielokształtne częstoskurcze
komorowe serca).
Zaburzenia żołądka i jelit: suchość błony śluzowej jamy ustnej, anoreksja, zaparcie i skurcze dróg
żółciowych.
Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: świąd, pokrzywka, inne reakcje skórne, obrzęk i rzadziej pokrzywka
krwotoczna.
Zaburzenia nerek i dróg moczowych: zatrzymanie moczu i trudności w oddawaniu moczu, zmniejszenie
objętości moczu, zmniejszenie popędu płciowego i (lub) impotencja.
Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: niski poziom cukru we krwi (częstość nieznana).
Zaburzenia psychiczne: u pacjenta może rozwinąć się uzależnienie od leku Methadone Hydrochloride
Molteni (więcej informacji, patrz punkt 2 „Ostrzeżenia i środki ostrożności) (częstość nieznana).
U niektórych osób w czasie stosowania Methadone Hydrochloride Molteni mogą wystąpić inne działania
niepożądane.

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie. Działania niepożądane można zgłaszać
bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu
Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych, Al. Jerozolimskie
181C, 02-222 Warszawa, tel.: + 48 22 49 21 301, faks: + 48 22 49 21 309.
Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl.
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Interakcje farmakokinetyczne. Metadon jest substratem glikoproteiny P, dlatego wszystkie leki hamujące glikoproteinę P (np. chinidyna, werapamil) mogą powodować zwiększenie stężenia metadonu w surowicy. Metadon jest metabolizowany przez CYP3A4. Substancje zwiększające aktywność CYP3A4 (np. barbiturany, karbamazepina, fenytoina, newirapina, ryfampicyna) mogą przyspieszać metabolizm wątrobowy metadonu. Skutki kliniczne interakcji mogą być silniejsze, jeśli najpierw rozpoczęto podawanie metadonu, a następnie wprowadzono jeden z leków indukujących izoenzym. Ponieważ opisywano występowanie zespołu abstynencyjnego wywołanego przez tę interakcję, konieczne może być niekiedy zwiększenie dawki metadonu. Jeśli podawanie leków indukujących CYP3A4 zostanie przerwane, należy jednocześnie odpowiednio zmniejszyć dawkę metadonu. Inhibitory CYP3A4  - kannabinoidy, klarytromycyna, delawirdyna, erytromycyna, flukonazol, selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny, itrakonazol, ketokonazol, nefazodon i sok grejpfrutowy - mogą powodować zwiększenie stężenia metadonu. Metadon obniża dostępność biologiczną dydanozyny i stawudyny, zmniejsza AUC i C_max w osoczu. Może również spowalniać wchłanianie i zwiększać efekt pierwszego przejścia przez wątrobę tych leków. Metadon zwiększa osoczowe stężenie postaci doustnych i dożylnych zydowudyny. Zwiększenie wartości AUC jest wyraźniejsze dla postaci doustnych niż dożylnych. Działanie to jest wywołane hamowaniem procesu glukuronidacji i zmniejszeniem wydzielania zydowudyny w nerkach. Podczas terapii metadonem należy monitorować pacjentów ze względu na możliwą toksyczność zydowudyny; może być konieczne zmniejszenie dawki zydowudyny. Jednoczesne stosowanie metadonu i zydowudyny może wywoływać objawy opioidowego zespołu odstawienia: bóle głowy, bóle mięśni, znużenie, drażliwość. Jednoczesne podawanie metadonu z metamizolem, który jest induktorem enzymów metabolizujących, w tym CYP2B6 i CYP3A4, może skutkować zmniejszeniem stężenia metadonu w osoczu, potencjalnie zmniejszając jego skuteczność kliniczną. Dlatego zalecana jest ostrożność w przypadku jednoczesnego stosowania metamizolu i metadonu. W razie potrzeby należy kontrolować odpowiedź kliniczną i (lub) stężenie leku. Leki przeciwretrowirusowe - inhibitory proteazy mogą spowalniać metabolizm metadonu na kilku etapach. Najsilniejsze interakcje występują w przypadku rytonawiru, natomiast interakcje metadonu i abakawiru są na ogół niewielkie i nie wymagają zmian dawkowania. Efawirenz zwiększa metabolizm metadonu, modyfikując aktywność enzymatyczną CYP3A4. Po 3-tyg. podawaniu efawirenzu obserwowano zmniejszenie C_max i AUC metadonu o odpowiednio 48% i 57%. Zgłaszano występowanie zespołu odstawienia u leczonych metadonem pacjentów, którym podawano efawirenz. Zespół występował zwykle po 2 tyg. stosowania efawirenzu i utrzymywał się przez okres do 28 dni. Dlatego w przypadku jednoczesnego stosowania efawirenzu konieczne może okazać się dostosowanie dawki. Pod względem budowy chemicznej metadon należy do słabych zasad. Ponieważ środki zmniejszające pH moczu (np. chlorek amonu) mogą nasilać wydalanie metadonu z moczem, w przypadku terapii skojarzonej wskazane jest zwiększenie dawki metadonu. Interakcje farmakodynamiczne. Leki o działaniu antagonistycznym w stosunku do opioidów (nalokson, naltrekson) znoszą działanie metadonu i mogą wywoływać zespół odstawienia. Leki o mieszanym działaniu agonistyczno-antagonistycznym (butorfanol, nalbufina, pentazocyna) mogą częściowo znosić działanie metadonu - działanie przeciwbólowe, hamowanie czynności ośrodka oddechowego i zaburzenia czynności OUN. Jednoczesne stosowanie metadonu i leków tej grupy może również potęgować działanie na OUN i układ oddechowy oraz nasilać działanie hipotensyjne. Działanie addytywne lub antagonistyczne zależy od dawkowania i jest najczęściej obserwowane w przypadku małych lub umiarkowanych dawek metadonu. U osób długotrwale otrzymujących leki tej grupy może wystąpić zespół odstawienia. Ponieważ leki o działaniu hamującym czynność OUN mogą potęgować depresję ośrodka oddechowego, podczas stosowania w terapii skojarzonej z metadonem konieczne może być zmniejszenie dawki jednego lub obu leków. Jednoczesne stosowanie metadonu i difenoksylatu lub loperamidu (leków o działaniu przeciwbiegunkowym) może powodować silne zaparcia i jednocześnie potęgować hamujący wpływ na OUN. Jednoczesne stosowanie metadonu i leków o działaniu przeciwmuskarynowym może wywoływać silne zaparcia, lub nawet niedrożność porażenną jelit, zwłaszcza jeśli leczenie jest prowadzone przez dłuższy okres. Oktreotyd może zmniejszać działanie przeciwbólowe metadonu i morfiny. Alkohol może wywoływać ciężką depresję oddechową i niedociśnienie tętnicze. Zespół serotoninergiczny może wystąpić podczas jednoczesnego podawania metadonu z inhibitorami petydyny,  inhibitorami MAO i czynników uwalniających serotoninę, takich jak selektywny inhibitor wychwytu serotoniny (SSRI), inhibitor wychwytu noradrenaliny (SNRI) oraz trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne (TCA). Objawy zespołu serotoninowego mogą obejmować zmiany stanu psychicznego, niestabilność układu autonomicznego, nieprawidłowości nerwowo-mięśniowe i (lub) zaburzenia przewodu pokarmowego. Jednoczesne stosowanie opioidów z lekami uspokajającymi, takimi jak benzodiazepiny lub lekami do nich podobnymi zwiększa ryzyko wystąpienia sedacji, depresji oddechowej, śpiączki i zgonu z powodu addytywnego działania depresyjnego na OUN. Należy ograniczyć dawkę i czas trwania jednoczesnego leczenia. Jednoczesne stosowanie opioidów i gabapentynoidów (gabapentyna i pregabalina) zwiększa ryzyko przedawkowania opioidów, depresji oddechowej i zgonu. Jednoczesne podawanie kannabidiolu może prowadzić do zwiększenia stężenia metadonu w osoczu.

Molteni Farmaceutici Polska Sp. z o.o.
ul. Józefa Korzeniowskiego 39
30-214 Kraków
12-653-15-71
[email protected]
www.molteni.com.pl