Micafungin Teva 100 mg proszek do sporządzenia roztworu do infuzji

1 fiolka zawiera 50 mg lub 100 mg mykafunginy (w postaci mykafunginy sodowej).

Micafungin

Lek przeciwgrzybiczny do stosowania ogólnego. Mykafungina niekompetycyjnie hamuje syntezę ß-(1,3)-D-glukanu, ważnego składnika ściany komórkowej grzybów. Mykafungina wykazuje działanie grzybobójcze na większość drożdżaków z rodzaju Candida i silnie hamuje wzrost aktywnie rosnących strzępek grzybów z rodzaju Aspergillus. Lek jest szybko transportowany do tkanek. W ponad 99% wiąże się z białkami osocza, głównie z albuminami. W krążeniu ogólnym mykafungina występuje głównie w stanie niezmienionym. T_0,5 w końcowej fazie eliminacji wynosi 10-17 h. Mykafungina jest wydalana głównie z kałem oraz w 11,6% z moczem.

Ze względu na potencjalne ryzyko rozwoju nowotworów wątroby, lek można stosować wyłącznie wtedy, gdy stosowanie innych leków przeciwgrzybiczych nie jest właściwe. Dorośli, młodzież w wieku ≥16 lat i osoby w podeszłym wieku: leczenie inwazyjnej kandydozy; leczenie kandydozy przełyku u pacjentów, u których właściwe jest zastosowanie leczenia dożylnego; profilaktyka zakażeń wywołanych Candida spp. u pacjentów poddawanych zabiegom przeszczepiania allogenicznych krwiotwórczych komórek macierzystych lub u pacjentów, u których przewiduje się wystąpienie neutropenii (bezwzględna liczba neutrofilów <500 komórek/µl) utrzymującej się przez 10 lub więcej dni. Dzieci (w tym noworodki) i młodzież w wieku <16 lat: leczenie inwazyjnej kandydozy; profilaktyka zakażeń wywołanych Candida spp. u pacjentów poddawanych zabiegom przeszczepiania allogenicznych krwiotwórczych komórek macierzystych lub u pacjentów, u których przewiduje się wystąpienie neutropenii (bezwzględna liczba neutrofilów <500 komórek/µl) utrzymującej się przez 10 lub więcej dni. Należy przestrzegać oficjalnych/lokalnych wytycznych dotyczących właściwego stosowania leków przeciwgrzybiczych.

Nadwrażliwość na substancję czynną, inne echinokandyny lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

Nie stosować w ciąży, jeśli nie jest to bezwzględnie konieczne. Należy podjąć decyzję o kontynuacji/przerwaniu karmienia piersią lub kontynuacji/przerwaniu leczenia mykafunginą, uwzględniają korzyści dla dziecka wynikające z karmienia piersią i korzyści dla matki wynikające z leczenia preparatem. W badaniach na zwierzętach obserwowano toksyczny wpływ na jądra. Mykafungina może niekorzystnie wpływać na płodność u mężczyzn.

Dożylnie. Leczenie powinien rozpocząć lekarz mający doświadczenie w leczeniu zakażeń grzybiczych. W celu izolacji i identyfikacji szczepów chorobotwórczych, przed rozpoczęciem leczenia zaleca się pobranie próbek w celu wykonania posiewów mikologicznych oraz innych badań laboratoryjnych (w tym badania histopatologicznego). Leczenie można rozpocząć przed otrzymaniem wyników posiewów i innych badań. Jednak po uzyskaniu wyników tych badań należy odpowiednio skorygować leczenie przeciwgrzybicze. Dorośli, młodzież w wieku ≥16 lat i osoby w podeszłym wieku. Leczenie inwazyjnej kandydozy: 100 mg/dobę przy mc. >40 kg; 2 mg/kg mc./dobę przy mc. ≤40 kg (w przypadku niezadowalającej odpowiedzi na leczenie dawkę można zwiększyć do 200 mg/dobę u pacjentów ważących >40 kg lub do 4 mg/kg mc./dobę u pacjentów ważących ≤40 kg). Leczenie kandydozy przełyku: 150 mg/dobę przy mc. >40 kg; 3 mg/kg mc./dobę przy mc. ≤40 kg. Profilaktyka zakażeń wywołanych Candida: 50 mg/dobę przy mc. >40 kg; 1 mg/kg mc./dobę przy mc. ≤40 kg. Dzieci ≥4 mż. i młodzież w wieku <16 lat. Leczenie inwazyjnej kandydozy: 100 mg/dobę przy mc. >40 kg; 2 mg/kg mc./dobę przy mc. ≤40 kg (w przypadku niezadowalającej odpowiedzi na leczenie dawkę można zwiększyć do 200 mg/dobę u pacjentów ważących >40 kg lub do 4 mg/kg mc./dobę u pacjentów ważących ≤40 kg). Profilaktyka zakażeń wywołanych Candida: 50 mg/dobę przy mc. >40 kg; 1 mg/kg mc./dobę przy mc. ≤40 kg. Dzieci <4 mż. (w tym noworodki). Leczenie inwazyjnej kandydozy: 4 do 10 mg/kg mc./dobę (po podaniu 4 mg/kg mc. mykafunginy dzieciom w wieku poniżej 4 miesięcy osiąga się podobną ekspozycję jak u dorosłych po podaniu 100 mg/dobę w leczeniu inwazyjnej kandydozy; jeżeli podejrzewa się zakażenie ośrodkowego układu nerwowego (OUN), należy zastosować większą dawkę (np. 10 mg/kg mc.), ze względu na zależne od dawki przenikanie mykafunginy do OUN). Profilaktyka zakażeń wywołanych Candida: 2 mg/kg mc./dobę. Czas trwania leczenia: inwazyjna kandydoza - podawać co najmniej 14 dni, leczenie przeciwgrzybicze należy kontynuować co najmniej przez tydzień po uzyskaniu dwóch kolejnych ujemnych wyników posiewów krwi oraz po ustąpieniu przedmiotowych i podmiotowych objawów zakażenia; kandydoza przełyku - podawać co najmniej przez tydzień po ustąpieniu przedmiotowych i podmiotowych objawów zakażenia; profilaktyka zakażeń wywołanych Candida - podawać co najmniej przez tydzień po stwierdzeniu normalizacji liczby neutrofilów. Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby nie jest konieczne dostosowanie dawki; nie zaleca się stosowania mykafunginy u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby. Nie jest konieczne dostosowanie dawki u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek. Nie ustalono w wystarczającym stopniu bezpieczeństwa i skuteczności stosowania mykafunginy w dawkach 4 mg/kg mc. i 10 mg/kg mc. w leczeniu inwazyjnej kandydozy z zakażeniem OUN u dzieci w wieku <4 mż. (w tym u noworodków). Sposób podania. Po rozpuszczeniu i rozcieńczeniu roztwór należy podawać w powolnym wlewie dożylnym trwającym około 1 godziny. Szybsze podanie wlewów może spowodować częstsze występowanie reakcji, których mediatorem jest histamina.

Wpływ na wątrobę. Obserwowano rozwój ognisk zmienionych hepatocytów (ang. FAH, foci of altered hepatocytes) i raków wątrobowokomórkowych po 3-miesięcznym lub dłuższym okresie podawania u szczurów. Zakładany próg dla rozwoju nowotworów u szczurów w przybliżeniu mieści się w zakresie ekspozycji klinicznej. Nie można wykluczyć znaczenia tej obserwacji dla stosowania terapeutycznego u ludzi. W trakcie leczenia mykafunginą należy dokładnie monitorować czynność wątroby. W celu zminimalizowania ryzyka regeneracji adaptacyjnej i, w następstwie, możliwości tworzenia się nowotworów wątroby, zaleca się wczesne przerwanie leczenia w przypadku wystąpienia istotnego i utrzymującego się zwiększenia aktywności AlAT/AspAT. Leczenie mykafunginą należy prowadzić po dokonaniu starannej oceny stosunku korzyści do ryzyka, szczególnie u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby lub przewlekłymi chorobami wątroby stanowiącymi stany przednowotworowe, takimi jak zaawansowane włóknienie wątroby, marskość wątroby, wirusowe zapalenie wątroby, choroba wątroby u noworodków lub wrodzone niedobory enzymatyczne, lub u pacjentów otrzymujących jednocześnie leki o właściwościach hepatotoksycznych i (lub) genotoksycznych. Leczenie mykafunginą wiązało się z istotnymi zaburzeniami czynności wątroby (zwiększenie aktywności AlAT, AspAT lub zwiększenie stężenia bilirubiny całkowitej > 3 razy niż wynosi górna granica normy) zarówno u zdrowych ochotników jak i u pacjentów. U niektórych pacjentów obserwowano cięższe zaburzenia czynności wątroby, zapalenie wątroby lub niewydolność wątroby, w tym przypadki śmiertelne. Pacjenci w wieku dziecięcym < 1 roku mogą być bardziej podatni na uszkodzenie wątroby. Reakcje anafilaktyczne. W przypadku wystąpienia reakcji anafilaktycznej/anafilaktoidalnej w trakcie podania, należy przerwać wlew i zastosować odpowiednie leczenie. Reakcje skórne. Zgłaszano skórne reakcje złuszczające, takie jak zespół Stevensa-Johnsona oraz toksyczno-rozpływną martwicę naskórka. Pacjentów, u których wystąpi wysypka należy dokładnie monitorować, a jeżeli zmiany postępują, należy przerwać stosowanie mykafunginy. Hemoliza. U pacjentów leczonych mykafunginą rzadko obserwowano powikłania hemolityczne, takie jak ostra hemoliza śródnaczyniowa lub niedokrwistość hemolityczna. Pacjentów, u których podczas leczenia mykafunginą stwierdza się kliniczne objawy hemolizy lub hemolizę w badaniach laboratoryjnych, należy dokładnie monitorować w kierunku nasilenia się tych objawów oraz rozważyć ryzyko i korzyści wynikające z kontynuowania leczenia mykafunginą. Wpływ na nerki. Mykafungina może powodować choroby nerek, niewydolność nerek i nieprawidłowe wyniki badań czynnościowych nerek. Należy dokładnie monitorować pacjentów w kierunku pogorszenia czynności nerek. Interakcje z innymi lekami. Mykafunginę i deoksycholan amfoterycyny B powinno się podawać jednocześnie tylko wówczas, gdy korzyści wyraźnie przewyższają ryzyko stosowania. Należy dokładnie monitorować toksyczne działanie deoksycholanu amfoterycyny B. Pacjentów, którzy stosują syrolimus, nifedypinę lub itrakonazol jednocześnie z mykafunginą, należy monitorować w kierunku toksycznego działania syrolimusu, nifedypiny lub itrakonazolu i, jeśli to konieczne, należy zmniejszyć dawki syrolimusu, nifedypiny lub itrakonazolu. Populacja pediatryczna. Częstość występowania niektórych działań niepożądanych była większa u pacjentów w wieku dziecięcym niż u dorosłych. Sód. Lek zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu na fiolkę, to znaczy uznaje się go za „wolny od sodu”.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Jeżeli wystąpi reakcja alergiczna lub ciężka reakcja skórna (np. powstawanie pęcherzy i złuszczanie
skóry) należy natychmiast poinformować lekarza lub pielęgniarkę.

Lek Micafungin Teva może powodować następujące, inne działania niepożądane:

Często (mogą wystąpić u nie więcej niż 1 na 10 pacjentów)
- nieprawidłowe wyniki badań krwi [zmniejszenie liczby krwinek białych (leukopenia;
  neutropenia)]; zmniejszenie liczby krwinek czerwonych (niedokrwistość)
- zmniejszenie stężenia potasu we krwi (hipokaliemia); zmniejszenie stężenia magnezu we krwi
  (hipomagnezemia); zmniejszenie stężenia wapnia we krwi (hipokalcemia)
- ból głowy
- zapalenie ściany żyły (w miejscu wstrzyknięcia)
- nudności (mdłości); wymioty; biegunka; ból brzucha
- nieprawidłowe wyniki badań czynnościowych wątroby (zwiększenie aktywności fosfatazy
  zasadowej, zwiększenie aktywności aminotransferazy asparaginianowej, zwiększenie
  aktywności aminotransferazy alaninowej) 
- zwiększenie stężenia bilirubiny we krwi (hiperbilirubinemia)
- wysypka
- gorączka
- dreszcze

Niezbyt często (mogą wystąpić u nie więcej niż 1 na 100 pacjentów)
- nieprawidłowe wyniki badań krwi [zmniejszenie liczby krwinek (pancytopenia)]; zmniejszenie
  liczby płytek krwi (małopłytkowość); zwiększenie liczby pewnego rodzaju krwinek białych
  (eozynofilów); zmniejszenie stężenia albumin we krwi (hipoalbuminemia)
- nadwrażliwość
- wzmożona potliwość
- zmniejszenie stężenia sodu we krwi (hiponatremia); zwiększenie stężenia potasu we krwi
  (hiperkaliemia); zmniejszenie stężenia fosforanów we krwi (hipofosfatemia); anoreksja
  (jadłowstręt)
- bezsenność (problemy ze spaniem); lęk; splątanie
- senność (ospałość); drżenie; zawroty głowy; zaburzenie smaku
- przyspieszone bicie serca; silniejsze bicie serca; nierówne bicie serca
- wysokie lub niskie ciśnienie krwi; zaczerwienienie skóry
- duszność
- niestrawność; zaparcie
- niewydolność wątroby; zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych (gamma-
  glutamylotransferaza); żółtaczka (zażółcenie skóry lub białkówki oczu spowodowane
  zaburzeniami wątroby lub krwi); zastój żółci przed jej wydostaniem się do jelita (cholestaza);
  powiększenie wątroby; zapalenie wątroby
- swędząca wysypka (pokrzywka); świąd; zaczerwienienie skóry (rumień)
- nieprawidłowe wyniki badań czynnościowych nerek (zwiększenie stężenia kreatyniny we krwi;
  zwiększenie stężenia mocznika we krwi); nasilenie niewydolności nerek
- zwiększenie aktywności enzymu o nazwie dehydrogenaza mleczanowa
- zakrzepica żyły w miejscu wstrzyknięcia; zapalenie w miejscu wstrzyknięcia; ból w miejscu
  wstrzyknięcia; zatrzymanie płynów w organizmie

Rzadko (mogą wystąpić u nie więcej niż 1 na 1 000 pacjentów)
- niedokrwistość spowodowana rozpadem krwinek czerwonych (niedokrwistość hemolityczna),
  rozpad krwinek czerwonych (hemoliza)

Nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych)
- zaburzenie układu krzepnięcia krwi
- wstrząs (alergiczny)
- uszkodzenie komórek wątroby, prowadzące również do zgonu
- problemy z nerkami; ostra niewydolność nerek

Dodatkowe działania niepożądane występujące u dzieci i młodzieży
Wymienione poniżej reakcje obserwowano częściej u pacjentów w wieku dziecięcym niż u pacjentów
dorosłych:
Często (mogą wystąpić u nie więcej niż 1 na 10 pacjentów)
- zmniejszenie liczby płytek krwi (małopłytkowość)
- przyspieszenie częstości pracy serca (tachykardia)
- wysokie lub niskie ciśnienie krwi
- zwiększenie stężenia bilirubiny we krwi (hiperbilirubinemia); powiększenie wątroby
- ostra niewydolność nerek; zwiększenie stężenia mocznika we krwi

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie. Działania niepożądane można zgłaszać
bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych
Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych, Al.
Jerozolimskie 181C, 02-222 Warszawa, tel.: + 48 22 49 21 301, faks: + 48 22 49 21 309 
Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Mykafungina ma mały potencjał wchodzenia w interakcje z lekami metabolizowanymi z udziałem CYP3A. Nie jest konieczne dostosowanie dawki mykafunginy podczas leczenia skojarzonego z mykofenolanem mofetylu, cyklosporyną, takrolimusem, prednizolonem, syrolimusem, nifedypiną, flukonazolem, rytonawirem, ryfampicyną, itrakonazolem, worykonazolem i amfoterycyną B. Biodostępność itrakonazolu, syrolimusu i nifedypiny zwiększyła się w niewielkim stopniu w obecności mykafunginy (odpowiednio: 22%, 21% i 18%) - podczas leczenia skojarzonego pacjentów należy obserwować w kierunku toksycznego działania tych leków i w razie konieczności zmniejszyć ich dawkę. Jednoczesne podawanie mykafunginy i dezoksycholanu amfoterycyny B wiązało się z 30% zwiększeniem ekspozycji na dezoksycholan amfoterycyny B, co może mieć znaczenie kliniczne - taka terapia skojarzona może być stosowania tylko wówczas, gdy korzyści wyraźnie przewyższają ryzyko stosowania; należy dokładnie monitorować toksyczne działanie dezoksycholanu amfoterycyny B.

Teva Pharmaceuticals Polska Sp. z.o.o.
ul. Osmańska 12
02-823 Warszawa
22-345-93-00
[email protected]
www.teva.pl