Mounjaro 12,5 mg/dawkę roztwór do wstrzykiwań

1 fiolka (0,5 ml) zawiera 2,5 mg, 5 mg, 7,5 mg, 10 mg, 12,5 mg lub 15 mg tirzepatydu. 1 wstrzyk. półautomatyczny napełniony KwikPen zawiera 2,5 mg tirzepatydu/dawkę, 5 mg/dawkę, 7,5 mg/dawkę, 10 mg/dawkę, 12,5 mg/dawkę lub 15 mg/dawkę; każdy wstrzykiwacz KwikPen zawiera 4 dawki po 0,6 ml roztw. do wstrz.

Lek przeciwcukrzycowy oraz stosowany w leczeniu nadwagi i otyłości, długo działający podwójny agonista receptorów GIP i GLP-1 o wysokim stopniu selektywności wobec ludzkich receptorów GIP i GLP-1. Tirzepatyd ma wysokie powinowactwo zarówno do receptorów GIP, jak i GLP-1. Działanie tirzepatydu na receptory GIP jest podobne do działania naturalnego hormonu GIP. Działanie leku na receptory GLP-1 jest słabsze w porównaniu z naturalnym hormonem GLP-1. Obydwa receptory występują na komórkach wewnątrzwydzielniczych α i β trzustki, serca, naczyń krwionośnych, komórkach układu immunologicznego (leukocytach), jelita i nerki. Receptory GIP występują także na adipocytach. Ponadto zarówno receptory GIP, jak i GLP-1 wykazują ekspresję w obszarach mózgu ważnych w regulacji łaknienia. Badania na zwierzętach pokazują, że tirzepatyd dociera do neuronów w obszarach mózgu uczestniczących w kontrolowaniu łaknienia oraz spożycia pokarmu i aktywuje je oraz może modyfikować wykorzystanie tkanki tłuszczowej poprzez wpływ na receptor GIP. W ludzkich adipocytach hodowanych in vitro tirzepatyd działa na receptory GIP, kontrolując wychwyt glukozy oraz modyfikując wychwyt lipidów i lipolizę. Tirzepatyd poprawia kontrolę glikemii, powodując obniżenie stężenia glukozy na czczo i po posiłku u pacjentów z cukrzycą typu 2 w kilku mechanizmach. Tirzepatyd obniża masę ciała i zmniejsza masę tkanki tłuszczowej w organizmie. Zmniejszenie masy ciała wynika w głównej mierze z redukcji masy tkanki tłuszczowej. Mechanizmy związane z redukcją masy ciała i tkanki tłuszczowej wpływają na zmniejszenie spożycia pokarmu poprzez regulację łaknienia. Badania kliniczne wykazują, że tirzepatyd zmniejsza pobór energii i łaknienie, zwiększając uczucie sytości i pełności oraz zmniejszając uczucie głodu. Tirzepatyd zmniejsza również apetyt na przekąski i upodobanie do pokarmu o wysokiej zawartości cukru i tłuszczu. Tirzepatyd modyfikuje wykorzystanie tkanki tłuszczowej. Tirzepatyd jest peptydem złożonym z 39 aminokwasów z cząsteczką dwukwasu tłuszczowego C20, która umożliwia wiązanie z albuminą i wydłuża T_0,5 związku. C_max tirzepatydu osiągane jest 8-72 h po podaniu dawki. Ekspozycję w stanie równowagi dynamicznej uzyskuje się po 4 tyg. podawania raz w tygodniu. Ekspozycja zwiększa się w sposób proporcjonalny do dawki. Bezwzględna biodostępność tirzepatydu podawanego podskórnie wynosi 80%. Tirzepatyd w znacznym stopniu wiąże się z albuminą osocza (99%). Metabolizowany jest poprzez rozszczepienie szkieletu peptydowego przez enzymy proteolityczne, beta-oksydację dwukwasu tłuszczowego C20 oraz hydrolizę amidu. T_0,5 w fazie eliminacji wynosi ok. 5 dni, co umożliwia podawanie raz w tygodniu. Metabolity są wydalane głównie z moczem i kałem. W moczu ani w kale nie stwierdzono obecności leku w postaci niezmienionej.

Cukrzyca typu 2. Leczenie osób dorosłych z niedostatecznie kontrolowaną cukrzycą typu 2 jako uzupełnienie diety i ćwiczeń fizycznych: w monoterapii, gdy stosowanie metforminy uważa się za niewłaściwe z powodu nietolerancji lub przeciwwskazań; w skojarzeniu z innymi lekami stosowanymi w leczeniu cukrzycy. Kontrola masy ciała. Lek jest wskazany w uzupełnieniu diety o obniżonej wartości kalorycznej i zwiększonej aktywności fizycznej w celu kontroli masy ciała, w tym utraty i utrzymania masy ciała, u osób dorosłych z początkowym wskaźnikiem masy ciała (BMI) wynoszącym ≥30 kg/m² (otyłość) lub od ≥27 kg/m² do <30 kg/m² (nadwaga) ze współistniejącą co najmniej jedną chorobą związaną z nieprawidłową masą ciała (np. nadciśnienie tętnicze, dyslipidemia, obturacyjny bezdech senny, choroba układu sercowo-naczyniowego, stan przedcukrzycowy lub cukrzyca typu 2).

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

Nie zaleca się stosowania leku w okresie ciąży ani u kobiet w okresie rozrodczym niestosujących antykoncepcji. Kobietom w wieku rozrodczym zaleca się stosowanie antykoncepcji w czasie leczenia tirzepatydem. Badania na zwierzętach wykazały szkodliwy wpływ na reprodukcję. Jeśli pacjentka chce zajść w ciążę lub zajdzie w ciążę, należy przerwać stosowanie tirzepatydu. Tirzepatyd należy odstawić co najmniej 1 mies. przed planowaną ciążą ze względu na długi okres półtrwania leku. Nie wiadomo, czy tirzepatyd przenika do mleka ludzkiego. Nie można wykluczyć zagrożenia dla noworodka/niemowlęcia. Należy podjąć decyzję, czy przerwać karmienie piersią, czy przerwać stosowanie/powstrzymać się od stosowania leku, biorąc pod uwagę korzyści z karmienia piersią dla dziecka i korzyści z leczenia dla matki. Badania na zwierzętach z zastosowaniem tirzepatydu nie wykazują bezpośredniego szkodliwego wpływu na płodność.

Podskórnie. Początkowa dawka wynosi 2,5 mg raz w tygodniu. Po 4 tyg. dawkę należy zwiększyć do 5 mg raz w tygodniu. Po upływie co najmniej 4 tyg. leczenia można zwiększać dawkę w przyrostach co 2,5 mg, jeśli zajdzie taka potrzeba. Zalecane dawki podtrzymujące to 5 mg, 10 mg i 15 mg. Maksymalna dawka wynosi 15 mg raz w tygodniu. W przypadku dodania tirzepatydu do aktualnie stosowanego schematu leczenia metforminą i (lub) inhibitorem kotransportera sodowo-glukozowego typu 2 (SGLT2i), metforminę i (lub) SGLT2i można nadal podawać w tej samej dawce. W przypadku dodania tirzepatydu do aktualnie stosowanego schematu leczenia pochodną sulfonylomocznika i (lub) insuliną, można rozważyć zmniejszenie dawki pochodnej sulfonylomocznika lub insuliny w celu ograniczenia ryzyka wystąpienia hipoglikemii. Konieczne jest samodzielne monitorowanie stężeń glukozy we krwi w celu dostosowania dawki pochodnej sulfonylomocznika i insuliny. Zaleca się stopniowe zmniejszanie dawki insuliny. Pominięte dawki. W przypadku pominięcia dawki leku, należy ją podać możliwie najszybciej, w ciągu 4 dni po terminie podania pominiętej dawki. Jeśli upłynęło ponad 4 dni, należy zrezygnować z pominiętej dawki i podać następną dawkę w zwykłym terminie w wyznaczonym dniu. W każdym przypadku pacjenci mogą następnie powrócić do zwykłego schematu dawkowania raz w tygodniu. Zmiana schematu dawkowania. W razie potrzeby można zmienić wyznaczony w tygodniu dzień podawania leku, o ile odstęp między dwiema kolejnymi dawkami wynosi co najmniej 3 dni. Szczególne grupy pacjentów. Nie trzeba modyfikować dawki ze względu na wiek, płeć, rasę, przynależność do grupy etnicznej ani masę ciała. Dostępne są jedynie bardzo ograniczone dane dotyczące pacjentów w wieku ≥85 lat. Nie trzeba modyfikować dawki u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, w tym ze schyłkową niewydolnością nerek (ESRD). Doświadczenia związane ze stosowaniem tirzepatydu u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek i schyłkową niewydolnością nerek są ograniczone. Należy zachować ostrożność w przypadku leczenia tych pacjentów tirzepatydem. Nie trzeba modyfikować dawki u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby. Doświadczenia związane ze stosowaniem tirzepatydu u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby są ograniczone. Należy zachować ostrożność w przypadku leczenia tych pacjentów tirzepatydem. Nie określono dotychczas bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności tirzepatydu u dzieci w wieku poniżej 18 lat. Sposób podania. Lek należy wstrzykiwać podskórnie w powłoki brzuszne, udo lub górną część ramienia. Dawkę można podać o dowolnej porze dnia, podczas posiłku lub między posiłkami. Miejsce wstrzyknięcia każdej dawki należy zmieniać rotacyjnie. Jeśli pacjent przyjmuje także insulinę we wstrzyknięciach, lek powinien wstrzykiwać w inne miejsce. Pacjenci i ich opiekunowie powinni zostać przeszkoleni w zakresie wykonywania wstrzyknięć podskórnych przed podaniem preparatu w fiolce.

Nie przeprowadzono badań tirzepatydu u pacjentów po przebytym zapaleniu trzustki i należy zachować ostrożność stosując go u tych pacjentów. W przypadku podejrzenia zapalenia trzustki należy zaprzestać stosowania tirzepatydu. W razie potwierdzenia rozpoznania zapalenia trzustki nie należy wznawiać podawania tirzepatydu. Jeśli brak jest innych przedmiotowych i podmiotowych objawów ostrego zapalenia trzustki, samo podwyższenie stężeń enzymów trzustkowych nie jest czynnikiem predykcyjnym wystąpienia ostrego zapalenia trzustki. U pacjentów przyjmujących tirzepatyd w skojarzeniu z lekiem pobudzającym wydzielanie insuliny (np. z pochodną sulfonylomocznika) lub z insuliną możliwe jest zwiększenie ryzyka wystąpienia hipoglikemii. Ryzyko hipoglikemii można obniżyć zmniejszając dawkę insuliny lub leku pobudzającego wydzielanie insuliny. Stosowanie tirzepatydu wiązało się z występowaniem działań niepożądanych ze strony przewodu pokarmowego, w tym nudności, wymiotów i biegunki. Te działania niepożądane mogą prowadzić do odwodnienia, które może spowodować pogorszenie czynności nerek, z ostrą niewydolnością nerek włącznie. Pacjentów leczonych tirzepatydem należy poinformować o możliwym ryzyku wystąpienia odwodnienia, z powodu działań niepożądanych ze strony przewodu pokarmowego, oraz zastosować środki ostrożności mające na celu uniknięcie nadmiernej utraty płynów i zaburzeń elektrolitowych. Należy szczególnie to wziąć pod uwagę u osób starszych, które mogą być bardziej podatne na takie powikłania. Nie przeprowadzono badań tirzepatydu u pacjentów z ciężką chorobą układu pokarmowego, w tym z ciężkim porażeniem żołądka, i należy zachować ostrożność stosując go u tych pacjentów. Nie przeprowadzono badań tirzepatydu u pacjentów z nieproliferacyjną retinopatią cukrzycową wymagającą natychmiastowego leczenia, retinopatią proliferacyjną lub cukrzycowym obrzękiem plamki i należy zachować ostrożność stosując go u tych pacjentów oraz odpowiednio ich monitorować. Dostępne są bardzo ograniczone dane dotyczące pacjentów w wieku ≥85 lat. Zachłyśnięcie podczas stosowania znieczulenia ogólnego lub głębokiej sedacji. U pacjentów poddanych znieczuleniu ogólnemu lub głębokiej sedacji i przyjmujących agonistów receptora GLP-1 występowały przypadki zachłystowego zapalenia płuc. Dlatego przed procedurą znieczulenia ogólnego lub sedacji głębokiej należy wziąć pod uwagę zwiększone ryzyko występowania zawartości resztkowej w żołądku spowodowane opóźnionym opróżnianiem żołądka. Substancje pomocnicze. Lek zawiera <1 mmol (23 mg) sodu/dawkę, tzn. uznaje się go za "wolny od sodu". Lek podawany za pomocą wstrzykiwacza KwikPen zawiera 5,4 mg alkoholu benzylowego/dawkę (0,6 ml).

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Ciężkie działania niepożądane
Niezbyt często (mogą występować nie częściej niż u 1 na 100 pacjentów)
- Zapalenie trzustki (ostre zapalenie trzustki), którego objawem może być silny, uporczywy ból
  brzucha promieniujący do pleców. W przypadku wystąpienia takich objawów należy
  natychmiast zgłosić się do lekarza.

Rzadko (mogą występować nie częściej niż u 1 na 1000 pacjentów)
- Ciężkie reakcje alergiczne (np. reakcja anafilaktyczna, obrzęk naczynioruchowy). Należy
  natychmiast uzyskać pomoc lekarską i poinformować lekarza, jeśli wystąpią takie objawy, jak
  zaburzenia oddychania, szybko narastający obrzęk warg, języka i (lub) gardła z trudnościami w
  połykaniu i szybkie bicie serca.

Pozostałe działania niepożądane
Bardzo często (mogą występować częściej niż u 1 na 10 pacjentów)
- Mdłości (nudności)
- Biegunka
- Ból brzucha zgłaszany u pacjentów leczonych w celu kontroli masy ciała
- Wymioty zgłaszane u pacjentów leczonych w celu kontroli masy ciała
- Zaparcie zgłaszane u pacjentów leczonych w celu kontroli masy ciała

Te działania niepożądane zwykle nie są ciężkie. Nudności, biegunka i wymioty występują najczęściej
po rozpoczęciu stosowania tirzepatydu po raz pierwszy, ale u większości pacjentów z czasem
ustępują.
- Hipoglikemia (małe stężenie glukozy we krwi) występuje bardzo często, gdy tirzepatyd
  stosowany jest z lekami zawierającymi pochodną sulfonylomocznika i (lub) insulinę. U osób
  przyjmujących pochodne sulfonylomocznika lub insulinę w leczeniu cukrzycy typu 2, może być
  konieczne zmniejszenie dawek tych leków podczas stosowania tirzepatydu (patrz punkt 2
  „Ostrzeżenia i środki ostrożności”). Do objawów małego stężenia glukozy we krwi można
  zaliczyć ból głowy, senność, osłabienie, zawroty głowy, uczucie głodu, splątanie, rozdrażnienie,
  przyspieszenie akcji serca i potliwość. Lekarz powinien poinformować pacjenta, jak należy
  postępować w przypadku niskiego stężenia glukozy we krwi.

Często (mogą występować nie częściej niż u 1 na 10 pacjentów)
- Hipoglikemia (małe stężenie glukozy we krwi), gdy tirzepatyd stosowany jest w leczeniu
  cukrzycy typu 2 jednocześnie z metforminą i inhibitorem kotransportera sodowo-glukozowego
  2 (inny lek przeciwcukrzycowy).
- Reakcja alergiczna (nadwrażliwości) (np. wysypka, swędzenie i wyprysk)
- Zawroty głowy zgłaszane u pacjentów przyjmujących lek w celu kontroli masy ciała
- Niskie ciśnienie krwi zgłaszane u pacjentów przyjmujących lek w celu kontroli masy ciała
- Osłabienie uczucia głodu (zmniejszenie apetytu) zgłaszane u pacjentów przyjmujących lek w
  leczeniu cukrzycy typu 2
- Ból brzucha zgłaszany u pacjentów leczonych z powodu cukrzycy typu 2
- Wymioty – zgłaszane u pacjentów leczonych z powodu cukrzycy typu 2 - zazwyczaj
  zmniejszają się z upływem czasu
- Niestrawność (dyspepsja)
- Zaparcie zgłaszane u pacjentów leczonych z powodu cukrzycy typu 2
- Wzdęcie brzucha
- Odbijanie się
- Gazy (wzdęcia)
- Refluks lub zgaga (zwane także chorobą refluksową żołądka i przełyku) – choroba
  spowodowana przedostaniem się kwasu żołądkowego z żołądka przez przełyk do jamy ustnej
- Wypadanie włosów zgłaszane u pacjentów przyjmujących lek w celu kontroli masy ciała
- Uczucie zmęczenia (znużenie)
- Odczyny w miejscu wstrzyknięcia (np. swędzenie lub zaczerwienienie)
- Szybkie tętno
- Wzrost stężeń enzymów trzustkowych (takich jak lipaza i amylaza) we krwi
- Wzrost stężenia kalcytoniny we krwi u pacjentów leczonych w celu kontroli masy ciała.

Niezbyt często (mogą występować nie częściej niż u 1 na 100 pacjentów)
- Hipoglikemia (małe stężenie glukozy we krwi), gdy tirzepatyd stosowany jest z metforminą w
  leczeniu cukrzycy typu 2.
- Kamienie żółciowe
- Zapalenie pęcherzyka żółciowego
- Zmniejszenie masy ciała zgłaszane u pacjentów przyjmujących lek w celu leczenia cukrzycy
  typu 2
- Ból w miejscu wstrzyknięcia
- Wzrost stężenia kalcytoniny we krwi u pacjentów leczonych z powodu cukrzycy typu 2
- Zmienione czucie smaku

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi, pielęgniarce lub farmaceucie. Działania niepożądane
można zgłaszać bezpośrednio do „krajowego systemu zgłaszania” wymienionego w Załączniku V.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Tirzepatyd opóźnia opróżnianie żołądka i w związku z tym może wpływać na tempo wchłaniania podawanych jednocześnie leków doustnych. To działanie powodujące zmniejszenie wartości C_max i wydłużenie t_max jest najwyraźniej zaznaczone w momencie rozpoczęcia leczenia tirzepatydem. Na podstawie wyników badania prowadzonego z zastosowaniem paracetamolu, który posłużył za modelowy lek w ocenie wpływu tirzepatydu na opróżnianie żołądka, przewiduje się że nie będzie konieczna modyfikacja dawek większości podawanych jednocześnie leków doustnych. Zaleca się jednak monitorowanie pacjentów przyjmujących leki doustne o wąskim indeksie terapeutycznym (np. warfarynę, digoksynę), zwłaszcza w czasie rozpoczynania leczenia tirzepatydem i po zwiększeniu dawki. Należy także wziąć pod uwagę ryzyko opóźnionego działania leków doustnych, w przypadku których szybki początek działania ma istotne znaczenie. Po podaniu pojedynczej dawki tirzepatydu wynoszącej 5 mg C_max w osoczu paracetamolu było zmniejszone o 50%, a mediana (t_max) była wydłużona o 1 h. Wpływ tirzepatydu na wchłanianie paracetamolu po podaniu doustnym zależy od dawki i czasu. W przypadku niskich dawek (0,5 i 1,5 mg) obserwowano jedynie niewielką zmianę ekspozycji na paracetamol. Po podaniu 4 kolejnych tygodniowych dawek tirzepatydu (5/5/8/10 mg) nie odnotowano żadnego wpływu na wartości C_max i t_max paracetamolu. Nie stwierdzono wpływu na AUC. Nie jest konieczna modyfikacja dawki paracetamolu w przypadku podawania leku jednocześnie z tirzepatydem. Podanie złożonego doustnego środka antykoncepcyjnego (0,035 mg etynyloestradiolu z 0,25 mg norgestymatu) razem z pojedynczą dawką tirzepatydu (5 mg) spowodowało zmniejszenie wartości C_max i AUC doustnego środka antykoncepcyjnego. Wartość C_max etynyloestradiolu była zmniejszona o 59%, a AUC o 20%, natomiast wydłużenie t_max wyniosło 4 h. Wartość C_max norelgestrominu była zmniejszona o 55%, a AUC o 23%, natomiast wydłużenie t_max wyniosło 4,5 h. Wartość C_max norgestymatu była zmniejszona o 66%, a AUC o 20%, natomiast wydłużenie t_max wyniosło 2,5 h. To zmniejszenie ekspozycji po podaniu pojedynczej dawki tirzepatydu nie jest uważane za znaczące klinicznie. Nie jest konieczna modyfikacja dawki doustnych środków antykoncepcyjnych.

Eli Lilly Polska Sp. z o.o.
ul. Żwirki i Wigury 18 A
02-092 Warszawa
22-440-33-00
[email protected]
www.lilly.pl