MST Continus 60 mg tabletki powlekane o zmodyfikowanym uwalnianiu

1 tabl. powl. o zmodyfikowanym uwalnianiu zawiera 10 mg, 30 mg, 60 mg, 100 mg lub 200 mg siarczanu morfiny. 1 tabl. 10 mg zawiera 90 mg laktozy; 1 tabl. 30 mg zawiera 70 mg laktozy; 1 tabl. 60 mg zawiera 40 mg laktozy. Tabl. 30 mg i tabl. 60 mg zawierają żółcień pomarańczową (E 110).

Opioidowy lek przeciwbólowy, wybiórczy agonista receptorów opioidowych (silny agonista receptorów mi, słabszy receptorów kappa i delta). Głównym działaniem terapeutycznym morfiny jest działanie przeciwbólowe i uspokajające. Specjalna konstrukcja tabletki (system zmodyfikowanego uwalniania substancji czynnej) zmniejsza szybkość wchłaniania, lecz nie zmniejsza dostępności biologicznej, dzięki czemu lek może być stosowany co 12 h. Biodostępność wykazuje duże różnice osobnicze (20-75%). Po jednorazowym przyjęciu maksymalne stężenie w surowicy pojawia się po 10-30 min. Morfina wiąże się z białkami osocza w 40%, dobrze przenika do tkanek, słabo do OUN (współczynnik podziału ok. 0,4), nie wykazuje tendencji do kumulacji w ustroju. U dzieci penetracja do OUN jest znacznie bardziej nasilona niż u dorosłych. Morfina metabolizowana jest głównie w wątrobie do czynnego metabolitu - morfino-6-monoglukuronianu (M6G), kumulującego się przy wielokrotnych podaniach, oraz morfino-3-monoglukuronianu (M3G). Lek metabolizowany jest również w nerkach i błonie śluzowej jelita. T_0,5 morfiny w surowicy wynosi 2,5-3 h. Najsilniejsze działanie występuje między 2. i 8. h od podania. Czas działania leku (u pacjentów, u których nie wystąpiła tolerancja) wynosi ok. 12 h. Lek wydalany jest w 85% przez nerki, w 9-12% w postaci niezmienionej, w 7-10% - z żółcią.

Zwalczanie średnio natężonych i silnych bólów nieustępujących po lekach przeciwbólowych o słabszym działaniu. Zwalczanie silnych bólów pooperacyjnych od drugiego dnia po operacji.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Zespół ostrego brzucha. Niedrożność porażenna jelit. Ciężka depresja oddechowa z niedotlenieniem i/lub hiperkapnią. Opóźnione opróżnianie żołądka. Ostre choroby wątroby. Jednoczesne stosowanie inhibitorów MAO i okres 2 tyg. od zaprzestania stosowania inhibitorów MAO.

Nie zaleca się stosowania u kobiet w ciąży, chyba że w opinii lekarza korzyść dla matki przeważa nad potencjalnym zagrożeniem dla płodu. Siarczan morfiny przenika przez łożysko, hamuje czynność skurczową macicy. U noworodków, których matki otrzymywały przez dłuższy okres ciąży opioidowe środki przeciwbólowe (m.in. siarczan morfiny) mogą wystąpić objawy zespołu odstawienia. Morfina może wydłużać lub skracać czas trwania porodu. Noworodki, których matki otrzymywały opioidowe środki przeciwbólowe podczas porodu (m.in. siarczan morfiny) należy monitorować w kierunku objawów depresji ośrodka oddechowego lub zespołu odstawienia i jeśli to konieczne, należy zastosować właściwy lek będący antagonistą opioidowym. Morfina przenika do mleka, gdzie osiąga stężenia wyższe niż w osoczu krwi matki - nie zaleca się karmienia piersią podczas stosowania leku. W badaniach na zwierzętach wykazano, że morfina może powodować zmniejszenie płodności. Ze względu na właściwości mutagenne, morfinę należy podawać kobietom i mężczyznom w wieku rozrodczym jedynie w przypadku, jeśli stosują oni skuteczną antykoncepcję.

Doustnie. Lek podaje się w stałych odstępach co 12 h. Dorośli. Dawkę należy ustalać indywidualnie w zależności od natężenia bólu oraz z uwzględnieniem wywiadu chorobowego (natężenia bólu, wieku pacjenta i reakcji na uprzednio stosowanie leki przeciwbólowe) tak, aby doprowadzić do ustąpienia bólu i utrzymania działania przeciwbólowego do następnej dawki leku (za 12 h). Nawrót lub nasilenie bólu między dawkami wymaga zwiększenia dawek, a nie skracania odstępu między dawkami. Leczenie należy rozpocząć od najmniejszej skutecznej dawki, która powinna być zwiększana w trakcie leczenia. U pacjentów z małą masa ciała dawka początkowa wynosi 10 mg co 12 h, u pozostałych pacjentów 30 mg co 12 h, zwiększając kolejne dawki o 30-50% aż do odpowiedniej kontroli bólu. W celu ustalenia dawki zaleca się rozpoczęcie leczenia lekiem o szybkim uwalnianiu morfiny, ponieważ dobór dawki za pomocą postaci o zmodyfikowanym uwalnianiu może być trudny. Przy zamianie morfiny w postaci szybko uwalnianej na lek MST Continus dotychczasowa dawka morfiny powinna być zachowana, ale podawana w dwóch dawkach podzielonych co 12 h. Przy zamianie morfiny stosowanej parenteralnie na lek MST Continus dotychczasowa dawka dobowa powinna być zwiększona o 50-100% i podawana w dwóch dawkach podzielonych co 12 h. W leczeniu bólu pooperacyjnego (nie wcześniej niż dobę po operacji): u pacjentów o mc. <70 kg - 2 tabl. po 10 mg co 12 h, u pacjentów o mc. >70 kg - 1 tabl. 30 mg co 12 h. Tabl. w dawce 200 mg mogą być stosowane u pacjentów, którzy wymagają dawki dobowej 400 mg lub więcej. W razie konieczności pacjentowi można podać dodatkową dawkę morfiny parenteralnie z zachowaniem szczególnej ostrożności przy ustalaniu wysokości dobowej dawki morfiny mając na uwadze działanie morfiny podawanej w postaci tabl. o zmodyf. uwalnianiu. Młodzież >12 lat. W leczeniu ciężkiego bólu nowotworowego dawkowanie jest ściśle uzależnione od decyzji lekarza; jako dawkę początkową zaleca się 0,2-0,8 mg/kg mc. co 12 h. Dostosowanie dawki należy przeprowadzić w taki sposób jak opisano w przypadku dorosłych pacjentów. Tabl. 100 mg i 200 mg nie są zalecane do stosowania u młodzieży. Nie zaleca się stosowania preparatu w leczeniu bólu pooperacyjnego u dzieci. Cele leczenia i przerwanie leczenia. Przed rozpoczęciem leczenia preparatem należy uzgodnić z pacjentem strategię leczenia, w tym czas trwania i cele leczenia oraz plan zakończenia leczenia, zgodnie z wytycznymi dotyczącymi leczenia bólu. W trakcie leczenia lekarz powinien często kontaktować się z pacjentem, aby ocenić konieczność kontynuowania leczenia, rozważyć przerwanie leczenia i w razie konieczności zmodyfikować dawkowanie. Jeśli leczenie pacjenta nie jest już konieczne, może być wskazane stopniowe zmniejszanie dawki w celu zapobieżenia wystąpieniu objawów odstawiennych. Jeśli nie udaje się odpowiednio kontrolować nasilenia bólu, należy rozważyć możliwość wystąpienia hiperalgezji, rozwoju tolerancji i postępu choroby podstawowej. Czas trwania leczenia. Leku nie należy stosować dłużej niż jest to konieczne. Szczególne grupy pacjentów. Pacjenci w podeszłym wieku (w wieku ≥75 lat) oraz pacjenci w ogólnie złym stanie zdrowia mogą wykazywać większą wrażliwość na morfinę - przy dostosowywaniu dawki należy zachować większą ostrożność i (lub) zastosować dłuższe odstępy pomiędzy dawkami; jeśli to konieczne, należy zmniejszyć dawkę. Nie zaleca się stosowania leku u dzieci <12 lat. Sposób podawania. Lek stosuje się w stałych odstępach, co 12 h. Tabletki należy połykać w całości; nie wolno ich dzielić, gryźć, kruszyć, ponieważ może dojść do natychmiastowego uwolnienia morfiny i przyjęcia dawki potencjalnie toksycznej. Lek można przyjmować niezależnie od posiłków.

Nie zaleca się podawania leku: pacjentom przed operacją oraz przez 24 h po operacji; pacjentom w wieku <12 lat; dzieciom i młodzieży w wieku >12 lat w leczeniu bólu pooperacyjnego. Należy zachować szczególną ostrożność i w razie konieczności zmniejszyć dawkę leku w przypadku: uzależnienia od opioidów; psychicznego uzależnienia od leków, substancji psychotropowych i (lub) alkoholu, zaburzeń związanych z używaniem opioidów (OUD); delirium tremens; występowania zaburzeń świadomości; występowania ciężkich zaburzeń czynności ośrodka oddechowego i czynności płuc lub stanu, który prowadzi do wystąpienia powyższych zaburzeń; depresji oddechowej; ciężkiej postaci serca płucnego; bezdechu sennego; urazu głowy, zmiany śródczaszkowej lub podwyższonego ciśnienia śródczaszkowego, występowania zaburzeń świadomości o nieznanym pochodzeniu; niedociśnienia tętniczego związanego z hipowolemią; przerostu gruczołu krokowego z zaleganiem moczu w pęcherzu (ryzyko rozerwania pęcherza moczowego z powodu zatrzymania moczu); zwężenia cewki moczowej lub kolki nerkowej; ciężkiego zaburzenia czynności nerek; ciężkiego zaburzenia czynności wątroby; zaburzeń czynności dróg żółciowych; zapalenia trzustki; nieswoistego zapalenia jelit; niedoczynności tarczycy; niewydolność kory nadnerczy; guza chromochłonnego; padaczki lub zwiększonej skłonności do drgawek; podawania leku pacjentom w podeszłym wieku; jednoczesnego stosowania inhibitorów MAO i okres 2 tyg. od zaprzestania stosowania inhibitorów MAO; jednoczesnego podawania leków hamujących czynność OUN; zaparć. Dzieci i osoby w podeszłym wieku wykazują większą wrażliwość na morfinę. Nie wolno stosować wysokich dawek morfiny od razu na początku kuracji, bez wcześniejszego stopniowego podawania małych dawek. Depresja ośrodka układu oddechowego stanowi pierwotne ryzyko w przypadku przedawkowania opioidów, należy zachować ostrożność czy nie występują objawy związane z depresją oddechową i nadmierne uspokojenie. Lek może powodować zaburzenia oddychania podczas snu, takie jak centralny bezdech senny (przerwy w oddychaniu podczas snu CBS) oraz hipoksemię (niski poziom tlenu we krwi). Objawy mogą obejmować przerwy w oddychaniu podczas snu, nocne przebudzenia z powodu duszności, trudności w utrzymaniu snu lub nadmierną senność w ciągu dnia. Jeśli pacjent lub inna osoba zauważy te objawy, należy skontaktować się z lekarzem. Lekarz może rozważyć zmniejszenie dawki. Stosowanie opioidów zwiększa ryzyko wystąpienia CBS w stopniu zależnym od dawki. Opioidy mogą również powodować pogorszenie istniejącego wcześniej bezdechu sennego. U pacjentów, u których występuje CBS, należy rozważyć zmniejszenie całkowitej dawki dobowej opioidu. Ciężkie skórne działania niepożądane (SCAR). W związku z leczeniem morfiną notowano występowanie ostrej uogólnionej osutki krostkowej (AGEP), która może stanowić zagrożenie życia lub prowadzić do zgonu. Większość tych reakcji występowała w ciągu pierwszych 10 dni leczenia. Pacjenta należy poinformować o objawach podmiotowych i przedmiotowych AGEP i doradzić, aby zgłosił się do lekarza, jeśli wystąpią u niego takie objawy. Jeśli wystąpią przedmiotowe i podmiotowe objawy wskazujące na AGEP, należy natychmiast przerwać stosowanie morfiny i rozważyć inne leczenie. Morfina może powodować zaburzenia czynności wątroby i skurcz zwieracza Oddiego, co prowadzi do zwiększenia ciśnienia w drogach żółciowych i ryzyka objawów dotyczących dróg żółciowych oraz zapalenia trzustki. W wyniku wielokrotnego podawania opioidów, takich jak MST Continus, może rozwinąć się tolerancja oraz uzależnienie fizyczne i (lub) psychiczne. Wielokrotne stosowanie leku może prowadzić do wystąpienia zaburzeń związanych z używaniem opioidów (OUD). Większa dawka i dłuższy czas leczenia opioidami mogą zwiększyć ryzyko wystąpienia OUD. Nadużywanie lub celowe niewłaściwe stosowanie leku może prowadzić do przedawkowania i (lub) zgonu. Ryzyko OUD jest zwiększone u pacjentów, u których w wywiadzie osobistym lub rodzinnym (rodzice lub rodzeństwo) stwierdzono zaburzenia spowodowane nadużywaniem substancji psychoaktywnych (w tym alkoholu), u osób używających obecnie wyrobów tytoniowych lub u pacjentów z innymi zaburzeniami psychicznymi w wywiadzie (np. z ciężką depresją, zaburzeniami lękowymi lub zaburzeniami osobowości). Przed rozpoczęciem oraz w trakcie leczenia preparatem należy uzgodnić z pacjentem cele leczenia i plan przerwania leczenia. Przed rozpoczęciem i w trakcie leczenia należy również informować pacjenta o ryzyku i objawach OUD. Pacjentowi należy doradzić, aby zgłosił się do lekarza prowadzącego, jeśli takie objawy u niego wystąpią. Konieczna jest obserwacja, czy u pacjenta nie występują objawy zachowań związanych z aktywnym poszukiwaniem leku (np. zbyt wczesne prośby o uzupełnianie zapasu leku). Postępowanie to obejmuje przegląd stosowanych równocześnie opioidów i leków psychoaktywnych (takich jak benzodiazepiny). U pacjentów z objawami OUD należy rozważyć konsultację ze specjalistą od uzależnień. Ze względu na możliwe powiązanie między ostrym zespołem klatki piersiowej (ACS) a podawaniem morfiny pacjentom z niedokrwistością sierpowatokrwinkową otrzymującym morfinę w czasie kryzysu naczyniowo-okluzyjnego, należy uważnie obserwować, czy nie występują u nich objawy ostrego zespołu klatki piersiowej. Lek ze względu na wywoływanie skurczu zwieraczy może prowadzić do występowania napadów kolki żółciowej lub nerkowej. Morfinę należy ostrożnie stosować po zabiegach chirurgicznych szczególnie w obrębie dróg żółciowych oraz u pacjentów z ostrym zapaleniem trzustki. Należy zachować szczególną ostrożność, jeśli podejrzewa się możliwość wystąpienia niedrożności porażennej jelit i przerwać stosowanie w przypadku wystąpienia tego porażenia. U pacjentów z epilepsją w wywiadzie, morfina może obniżać próg drgawkowy. Morfina powoduje zaparcia. Z chwilą rozpoczęcia leczenia należy jednocześnie prowadzić profilaktykę zaparć. W pierwszym dniu leczenia skojarzonego inhibitorem P2Y12 i morfiną obserwowano zmniejszenie skuteczności leczenia inhibitorem P2Y12. Jednoczesne stosowanie leków uspokajających, np. benzodiazepin lub leków pochodnych, może prowadzić do wystąpienia nadmiernego uspokojenia, depresji oddechowej, śpiączki lub śmierci. Z tego względu leczenie skojarzone z takimi lekami uspokajającymi należy stosować wyłącznie u pacjentów, u których nie są dostępne alternatywne metody leczenia. Morfinę należy stosować ze szczególną ostrożnością u pacjentów przyjmujących jednocześnie inhibitory MAO lub w okresie 2 tyg. od zaprzestania stosowania inhibitorów MAO. Podanie dożylnie postaci doustnej może wywoływać ciężkie działania niepożądane. Jednoczesne picie alkoholu i stosowanie leku może nasilać działania niepożądane; należy unikać równoczesnego przyjmowania. Opioidy mogą wpływać na funkcjonowanie osi podwzgórze-przysadka-nadnercza i osi podwzgórze-przysadka-gonady. Objawy obejmują m.in. wzrost stężenia prolaktyny, a także obniżenie poziomu kortyzolu i testosteronu w surowicy. Zmiany te mogą prowadzić do wystąpienia objawów klinicznych. Opioidy mogą spowodować nieodwracalną niewydolność nadnerczy i konieczność obserwowania pacjenta oraz zastosowania terapii zastępczej glikokortykosteroidami. Objawy niewydolności nadnerczy mogą obejmować np. nudności, wymioty, utratę apetytu, zmęczenie, osłabienie, zawroty głowy lub niskie ciśnienie krwi. U pacjentów z niewydolnością kory nadnerczy (np. choroba Addisona) należy kontrolować stężenie kortyzolu w osoczu krwi, i jeśli to konieczne, prowadzić substytucję kortykosteroidów. Długotrwałe stosowanie opioidowych leków przeciwbólowych może wiązać się ze zmniejszeniem wydzielania hormonów płciowych i zwiększeniem wydzielania prolaktyny (z objawami: zmniejszenie popędu seksualnego, impotencję lub brak miesiączki). Długotrwałe stosowanie preparatu może prowadzić do rozwoju tolerancji na lek powodując konieczność zastosowania stopniowo coraz większych dawek morfiny w celu utrzymania kontroli nad bólem. Może wystąpić zjawisko hiperalgezji, która nie ustępuje po zwiększeniu dawki leku, szczególnie u pacjentów dotychczas leczonych dużymi dawkami. Konieczne może być zmniejszenie dawki siarczanu morfiny lub zmiana leku na inny opioid. Pacjentom, którzy mają być poddani chordotomii lub innemu zabiegowi zniesienia czucia bólu, nie należy podawać morfiny na 12 h przed zabiegiem. Ryfampicyna może zmniejszać stężenie morfiny w osoczu. Należy obserwować działanie przeciwbólowe morfiny oraz odpowiednio dostosować dawkowanie morfiny w trakcie i po zakończeniu leczenia ryfampicyną. Nie zaleca się podawania leku w okresie okołooperacyjnym ani w ciągu 24 h po przeprowadzeniu zabiegu operacyjnego. Substancje pomocnicze. Tabl. o mocach 10, 30 i 60 mg zawierają laktozę; pacjenci z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy (typu Lapp) lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy, nie powinni przyjmować ww. leków. Tabl. o mocach 30 mg oraz 60 mg zawierają barwnik żółcień pomarańczową (E 110), która może wywoływać reakcje alergiczne.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.
W przypadku wystąpienia któregokolwiek z poniższych objawów należy przerwać stosowanie leku
MST Continus i natychmiast zgłosić się do lekarza:

- zaparcia są charakterystycznym działaniem niepożądanym długotrwałego leczenia.
- niedrożność jelit
- morfina powoduje depresję oddechową zależną od dawki oraz sedację o zmiennym stopniu w
  zakresie od łagodnego zmęczenia do senności.
- skurcz mięśni oskrzeli,
- morfina może powodować różnorodne psychiczne działania niepożądane, których ciężkość i
  charakter zmienia się w indywidualnych przypadkach (w zależności od osobowości i czasu
  trwania leczenia).
- morfina może powodować ciężkie reakcje alergiczne powodujące trudności w oddychaniu lub
  zawroty głowy.,omdlenie (utrata świadomości)
- istotne klinicznie obniżenie lub podwyższenie ciśnienia tętniczego, niewydolność serca
- zapalenie trzustki,
- kolka nerkowa
- Ciężka reakcja skórna z pojawieniem się pęcherzy, rozległe łuszczenie się skóry, ropne wykwity
  z jednoczesną gorączką. Może to być stan nazywany ostrą uogólnioną osutką krostkową
  (AGEP).

W ocenie działań niepożądanych uwzględnia się następującą częstość ich występowania:

Bardzo często (częściej niż u 1 na 10 osób): nudności, zaparcia.

Często (rzadziej niż u 1 na 10 osób): zmiany poziomu aktywności (zazwyczaj obniżenie, ale też
podwyższony poziom aktywności), bezsenność, zmiany funkcji poznawczych
i sensorycznych (np. zaburzenia percepcji, stan splątania), zawroty głowy, bóle głowy, mimowolne
skurcze mięśni, senność, bóle brzucha, jadłowstręt, suchość w ustach, wymioty (szczególnie na
początku leczenia), utrata apetytu, nadmierne pocenie się, wysypka, zaburzenia w oddawaniu moczu,
stany osłabienia, astenia, zmęczenie, złe samopoczucie, świąd.

Niezbyt często (rzadziej niż u 1 na 100 osób): reakcje nadwrażliwości (uczulenia), stany pobudzenia,
euforia, omamy, zmienność nastroju, napady drgawkowe, wzmożone napięcie, parestezje, omdlenie
(utrata świadomości), osłabienie widzenia, zawroty głowy, zaczerwienienie twarzy, istotne klinicznie
obniżenie lub podwyższenie ciśnienia tętniczego, obrzęk płuc, depresja ośrodka oddechowego, skurcz
mięśni oskrzeli, niedrożność jelit, zaburzenia smaku, niestrawność, zwiększenie aktywności enzymów
wątrobowych, pokrzywka, zatrzymanie moczu, obrzęk obwodowy (przemijający po zakończeniu
stosowania morfiny), tachykardia (przyspieszone bicie serca).

Rzadko (rzadziej niż u 1 na 1000 osób): zwiększenie stężenia enzymów trzustkowych lub zapalenie
trzustki, kolka nerkowa.

Bardzo rzadko (rzadziej niż u 1 na 10 000 osób): uzależnienie od leku, obniżone libido, drżenie,
zwiększona wrażliwość na ból (odczuwanie bólu, w sytuacjach, które u zdrowych ludzi nie wywołują
bólu), niewyraźne widzenie, podwójne widzenie i oczopląs, duszność, inne wysypki takie jak osutka,
skurcze mięśni, sztywność mięśni, zespół niedostosowanego wydzielania hormonu kontrolującego
wydalanie wody – ADH (czego głównym objawem jest niedobór sodu we krwi).

-   Częstość nieznana (nie może być określona na podstawie dostępnych danych): bezdech senny
    (momenty zatrzymania oddechu podczas snu),
-   ciężka reakcja skórna z pęcherzami, rozległą łuszczącą się skórą, ropnymi wykwity z
    jednoczesną gorączką. Może to być stan zwany ostrą uogólnioną osutką krostkową
    (AGEP),reakcje anafilaktyczne, reakcje rzekomoanafilaktyczne, zaburzenia myślenia, obniżenie
    nastroju, zwężenie źrenic, nadmierna potliwość, zmniejszenie odruchu kaszlu, ,
-   objawy związane z zapaleniem trzustki i dróg żółciowych, np. silne bóle w nadbrzuszu, które
    mogą promieniować do pleców, nudności, wymioty lub gorączka.
brak miesiączki, spadek libido, zaburzenia erekcji, objawy abstynencyjne lub uzależnienie (informacje
na temat objawów - patrz „Przerwanie stosowania leku MST Continus” w punkcie 3).

Zaobserwowane przypadki zmian w uzębieniu, jednak dokładny związek z leczeniem morfiną
nie został ustalony.
Mogą wystąpić kołatanie serca, zmniejszenie częstości tętna i niewydolność serca.

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie. Działania niepożądane można zgłaszać
bezpośrednio do: Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych
Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych, Al.
Jerozolimskie 181C, PL-02 222 Warszawa, Tel.: + 48 22 49 21 301, Faks: + 48 22 49 21 309, Strona
internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl

Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.

Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwastosowania leku.

Jednoczesne stosowanie opioidów i leków uspokajających, np. benzodiazepin lub leków pochodnych, zwiększa ryzyko wystąpienia nadmiernego uspokojenia, depresji oddechowej, śpiączki lub śmierci na skutek addytywnego działania depresyjnego na OUN; należy ograniczyć dawkę i czas trwania leczenia skojarzonego. Morfinę należy stosować ostrożnie u pacjentów przyjmujących jednocześnie inne leki hamujące czynność OUN, ale nie ograniczają się do: innych leków opioidowych, leków przeciwlękowych, leków uspokajających lub nasennych (w tym benzodiazepin i innych leków uspokajających), leków przeciwpadaczkowych (w tym gabapentynoidów, np. pregabalina) leków do znieczulenia ogólnego (w tym barbituranów), leków przeciwpsychotycznych (w tym fenotiazyny), leków przeciwdepresyjnych, gabapentyny, leków przeciwwymiotnych działające ośrodkowo i alkoholu. Jeśli leki te zostaną przyjęte w połączeniu ze zwykłymi dawkami morfiny, mogą wystąpić interakcje powodujące depresję czynności układu oddechowego, hipotensję, głęboką sedację, śpiączkę lub śmierć. Leki o działaniu przeciwcholinergicznym (np. leki przeciwhistaminowe, przeciwwymiotne, leki przeciw chorobie Parkinsona) mogą nasilać niepożądane, przeciwcholinergiczne działanie opioidów (np. zaparcia, suchość w jamie ustnej lub zaburzenia w oddawaniu moczu). Alkohol może wzmacniać działanie farmakodynamiczne leku - należy unikać jednoczesnego przyjmowania. Nie zaleca się stosowania morfiny jednocześnie lub w ciągu 2 tyg. po zakończeniu leczenia inhibitorami MAO. Cymetydyna hamuje metabolizm siarczanu morfiny. U pacjentów z ostrym zespołem wieńcowym leczonych morfiną obserwowano opóźnioną i zmniejszoną ekspozycję na doustną terapię przeciwpłytkową inhibitorem P2Y12. Interakcja ta, może być związana ze zmniejszoną ruchliwością przewodu pokarmowego i dotyczyć innych opioidów. Znaczenie kliniczne nie jest znane, jednak dane wskazują na możliwość zmniejszenia skuteczności inhibitora P2Y12 u pacjentów otrzymujących jednocześnie morfinę i inhibitor P2Y12. U pacjentów z ostrym zespołem wieńcowym, u których nie można wstrzymać podawania morfiny, a szybkie hamowanie P2Y12 uznaje się za kluczowe, można rozważyć zastosowanie pozajelitowego inhibitora P2Y12. Jednoczesne stosowanie ryfampicyny może powodować zmniejszenie stężenia morfiny w surowicy. Jednoczesne stosowanie z lekami o działaniu agonistyczno-antagonistycznym w stosunku do receptora opioidowego (pentazocyna, nalbufina, butorfanol, buprenorfina) może powodować wystąpienie objawów odstawienia. Środki działające wybiórczo antagonistycznie na receptory opioidowe (np. nalokson) usuwają działanie morfiny. Rytonawir indukuje enzymy metabolizujące siarczan morfiny i może powodować obniżenie jego stężenia w surowicy.

Mundipharma Polska Sp. z o.o.
ul. Międzyborska 11B, 104
04-041 Warszawa
22-382-48-50
[email protected]
mundipharma.pl