Nemdatine 10 mg tabletki powlekane

1 tabl. powl. zawiera 10 mg chlorowodorku memantyny (co odpowiada 8,31 mg memantyny) lub 20 mg chlorowodorku memantyny (co odpowiada 16,62 mg memantyny); tabl. zawierają laktozę.

Memantyna jest napięciozależnym, o średnim powinowactwie, niekompetytywnym antagonistą receptora NMDA (kwasu N-metylo-D-asparaginowego). Modyfikuje efekty patologicznie zwiększonego stężenia glutaminianu, które mogą prowadzić do zaburzenia czynności neuronów. Wyniki badań klinicznych obejmujących populację pacjentów ze średnio ciężkim lub ciężkim stadium choroby Alzheimera, wskazują na korzystny efekt podawania memantyny w porównaniu z placebo. Stosowanie memantyny prowadzi do poprawy parametrów ogólnej oceny klinicznej, funkcji poznawczych oraz codziennego funkcjonowania. Wyniki analizy pacjentów, u których wystąpiło pogorszenie choroby wykazały statystycznie istotny lepszy efekt terapeutyczny memantyny w zakresie zapobiegania pogorszeniu, w porównaniu z placebo. Po podaniu doustnym bezwzględna biodostępność leku wynosi ok. 100%. Memantyna wiąże się z białkami osocza w ok. 45%. Objętość dystrybucji wynosi 10 l/kg. U człowieka ok. 80% leku występuje w krążeniu w postaci nie zmienionej. Głównymi metabolitami są N-3,5-dimetylo-gludantan, mieszanina izomerów 4- i 6-hydroksy-memantyny i 1-nitrozo-3,5-dimetylo-adamantan. Metabolity te nie wykazują działania antagonistycznego w stosunku do receptora NMDA. Lek jest wydalany głównie z moczem. T_0,5 wynosi 60-100 h. W nerkach zachodzi również proces wchłaniania zwrotnego z kanalików, prawdopodobnie przy udziale białek uczestniczących w transporcie kationów. W przypadku alkalizacji moczu szybkość wydalania memantyny przez nerki może ulec 7-9-krotnemu zwolnieniu. Memantyna wykazuje liniową farmakokinetykę w zakresie dawek 10-40 mg.

Leczenie pacjentów z chorobą Alzheimera o umiarkowanym lub ciężkim nasileniu.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

Leku nie należy stosować w okresie ciąży, jeśli nie jest to bezwzględnie konieczne. Brak danych klinicznych dotyczących stosowania memantyny w czasie ciąży. Wyniki badań przeprowadzonych na zwierzętach wskazują na istnienie ryzyka zahamowania wewnątrzmacicznego wzrostu płodu, przy poziomach ekspozycji identycznych lub minimalnie wyższych od poziomów ekspozycji u ludzi. Nie wiadomo, czy memantyna nie przenika do mleka matki; jest to możliwe ze względu na lipofilne właściwości substancji. Kobiety przyjmujące memantynę nie powinny karmić piersią. Nie stwierdzono negatywnego wpływu memantyny na płodność samców i samic w badaniach nieklinicznych.

Doustnie. Dorośli: maksymalna dawka dobowa wynosi 20 mg. W celu zredukowania ryzyka wystąpienia działań niepożądanych dawkowanie leku należy zwiększać stopniowo, o 5 mg co tydzień, według następującego schematu: w 1. tyg. 5 mg raz na dobę; w 2. tyg. 10 mg raz na dobę; w 3. tyg. 15 mg raz na dobę; od 4. tyg. zalecana dawka wynosi 20 mg raz na dobę. Zalecana dawka podtrzymująca wynosi 20 mg na dobę. Szczególne grupy pacjentów. U osób w podeszłym wieku zalecana dawka dobowa wynosi 20 mg, stosowana zgodnie z opisanym powyżej schematem. U pacjentów z łagodnym zaburzeniem czynności nerek (CCr 50-80 ml/min) dostosowanie dawki nie jest wymagane; z umiarkowanym zaburzeniem czynności nerek (CCr 30-49 ml/min) dawka dobowa wynosi 10 mg, jeśli leczenie jest dobrze tolerowane przez co najmniej 7 dni, dawkę można zwiększyć do 20 mg na dobę zgodnie ze standardowym schematem zwiększania dawki; z ciężkim zaburzeniem czynności nerek (CCr 5-29 ml/min) dawka dobowa wynosi 10 mg. U pacjentów z nieznacznym lub umiarkowanym zaburzeniem czynności wątroby (A i B wg Child-Pugh) nie ma potrzeby dostosowania dawki; nie stosować u pacjentów z ciężkim zaburzeniem czynności wątroby. Sposób podania. Lek należy przyjmować raz na dobę, o tej samej porze, niezależnie od posiłków. Tabletkę 10 mg można podzielić na równe dawki. Uwagi. Leczenie powinien rozpocząć i nadzorować lekarz mający doświadczenie w diagnostyce i terapii choroby Alzheimera. Leczenie można rozpocząć tylko wówczas, gdy osoba sprawująca opiekę, zapewni stały nadzór nad przyjmowaniem leku przez pacjenta. Rozpoznanie należy postawić zgodnie z aktualnie obowiązującymi wytycznymi. Należy regularnie oceniać tolerancję i dawkowanie memantyny, z aktualnie obowiązującymi wytycznymi klinicznymi, szczególnie w ciągu 3 mies. po rozpoczęciu leczenia. Leczenie podtrzymujące może być kontynuowane tak długo jak utrzymuje się korzystne działanie terapeutyczne i pacjent dobrze toleruje leczenie memantyną. Przerwanie leczenia należy rozważyć, gdy brak oznak działania terapeutycznego lub w przypadku złej tolerancji leczenia.

Należy zachować ostrożność u pacjentów z padaczką, drgawkami w wywiadzie lub z czynnikami predysponującymi do padaczki. Należy unikać równoczesnego stosowania antagonistów kwasu N-metylo-D-asparaginowego (NMDA), takich jak amantadyna, ketamina czy dekstrometorfan (ryzyko zwiększenia częstości lub nasilenia działań niepożądanych). Należy uważnie monitorować stan pacjentów, u których występują czynniki mogące prowadzić do zwiększenia pH moczu (do czynników tych należą: drastyczne zmiany diety, np. diety mięsnej na wegetariańską, lub przyjmowanie dużych dawek preparatów alkalizujących treść żołądkową, a także kwasica kanalikowo-nerkowa oraz ciężkie zakażenia dróg moczowych wywołane przez bakterie z rodzaju Proteus). Ponadto wnikliwej obserwacji należy poddać pacjentów ze świeżo przebytym zawałem mięśnia sercowego, z niewyrównaną zastoinową niewydolnością serca (NYHA III-IV) lub niekontrolowanym nadciśnieniem tętniczym (istnieje ograniczona liczba danych dotycząca podawania memantyny tym pacjentom). Nie zaleca się stosowania leku u pacjentów z ciężkim zaburzeniem czynności wątroby (brak dostępnych danych). Leku nie zaleca się stosować u dzieci i młodzieży (brak danych dotyczących bezpieczeństwa stosowania i skuteczności). Lek zawiera laktozę - nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy (typu Lapp) lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Na ogół obserwowane działania niepożądane mają nasilenie od łagodnego do umiarkowanego.

Często (występują u 1 do 10 na 100 pacjentów):
- ból głowy, senność, zaparcia, podwyższenie poziomu enzymów wątrobowych, zawroty głowy,
  zaburzenia równowagi, spłycenie oddechu, wysokie ciśnienie tętnicze krwi i nadwrażliwość na
  lek.

Niezbyt często (występują u 1 do 10 na 1 000 pacjentów):
- zmęczenie, zakażenia grzybicze, splątanie, omamy, wymioty, nieprawidłowy chód,
  niewydolność serca i wykrzepianie krwi żylnej (zakrzepica/zakrzepy z zatorami).

Bardzo rzadko (występują u mniej niż 1 na 10 000 pacjentów):
- napady padaczkowe.

Częstość nieznana (nie może być określona na podstawie dostępnych danych):
- zapalenie trzustki, zapalenie wątroby i reakcje psychotyczne.

Choroba Alzheimera wiąże się z depresją, myślami samobójczymi i samobójstwem. U pacjentów
leczonych memantyną obserwowano takie przypadki.

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi, farmaceucie lub pielęgniarce. Działania niepożądane
można zgłaszać bezpośrednio do „krajowego systemu zgłaszania” wymienionego w załączniku V.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Mechanizm działania memantyny wskazuje, że efekty L-dopy, agonistów receptorów dopaminergicznych oraz preparatów antycholinergicznych mogą być zwiększone przez równoczesne podawanie antagonistów NMDA, takich jak memantyna. Działanie barbituranów i neuroleptyków może ulec osłabieniu. Równoczesne podawanie memantyny z preparatami zmniejszającymi napięcie mięśni szkieletowych, dantrolenem i baklofenem może zmieniać ich działanie i konieczne może być dostosowanie ich dawki. Nie należy stosować równocześnie memantyny z amantadyną, ketaminą lub dekstrometorfanem, ponieważ wiąże się to z ryzykiem wystąpienia psychozy farmakotoksycznej. Inne substancje czynne, takie jak cymetydyna, ranitydyna, prokainamid, chinidyna, chinina oraz nikotyna, które wydalane są przy udziale tego samego nerkowego układu transportu kationów co amantadyna, mogą także oddziaływać z memantyną, co może prowadzić do zwiększenia stężenia tych leków w osoczu. Może wystąpić zmniejszenie stężenia hydrochlorotiazydu (HCT) w surowicy, gdy memantyna stosowana jest jednocześnie z HCT lub jakimkolwiek preparatem zawierającym HCT. Po wprowadzeniu leku do obrotu odnotowano pojedyncze przypadki zwiększenia wartości INR u pacjentów leczonych równocześnie warfaryną. Mimo że nie ustalono związku przyczynowego, wskazane jest ścisłe monitorowanie czasu protrombinowego lub wartości INR u pacjentów leczonych równocześnie doustnymi lekami przeciwzakrzepowymi. W badaniach farmakokinetycznych z pojedynczą dawką, u młodych, zdrowych osób nie obserwowano istotnych interakcji pomiędzy substancjami czynnymi - memantyną a gliburydem/metforminą lub donepezylem. W badaniu klinicznym u młodych, zdrowych osób nie obserwowano istotnego wpływu memantyny na farmakokinetykę galantaminy. Memantyna in vitro nie hamuje aktywności enzymów cytochromu P450 (CYP 1A2, 2A6, 2C9, 2D6, 2E1, 3A), monooksygenazy zawierającej flawinę, ani hydrolazy epoksydowej lub sulfationowej.

Teva Pharmaceuticals Polska Sp. z.o.o.
ul. Osmańska 12
02-823 Warszawa
22-345-93-00
[email protected]
www.teva.pl