Neocitec 10 mg/ml koncentrat do sporządzania roztworu do infuzji

1 ml koncentratu zawiera 10 mg winorelbiny w postaci winianu.

Winorelbina jest lekiem cytostatycznym z rodziny alkaloidów barwinka różowatego. Hamuje polimeryzację tubuliny i wiąże się głównie z mikrotubulami mitotycznymi. Wpływ na mikrotubule aksonalne zaznacza się tylko przy dużych stężeniach. Indukcja spiralizacji tubuliny jest mniejsza niż po zastosowaniu winkrystyny. Winorelbina hamuje podziały mitotyczne w fazie G2-M, powodując śmierć komórki w interfazie lub podczas następnej mitozy. Po podaniu dożylnym profil zależności stężenia we krwi od czasu ma postać trójfazowej krzywej wykładniczej eliminacji. Końcowy T_0,5 wynosił średnio około 40 h. Wiązanie z białkami osocza jest słabe (13,5%), ale silne z krwinkami, zwłaszcza z płytkami krwi (78%). Winorelbina jest metabolizowana głównie przez enzym CYP3A4, a głównym metabolitem jest 4-O-deacetylowinorelbina. Wydalanie nerkowe jest małe (<20% dawki) i dotyczy głównie postaci macierzystej leku. Wydalanie z żółcią jest najważniejszą drogą eliminacji zarówno metabolitów, jak i niezmienionej winorelbiny. Wykazano dużą zależność między stężeniem winorelbiny we krwi a zmniejszeniem liczby leukocytów lub leukocytów wielojądrzastych.

Leczenie niedrobnokomórkowego raka płuc (stadium 3 lub 4). W monoterapii u pacjentów z przerzutowym rakiem piersi (stadium 4), gdy chemioterapia oparta na schematach zawierających antracykliny lub taksany okazała się nieskuteczna lub nie może być zastosowana.

Nadwrażliwość na substancję czynną, inne alkaloidy barwinka lub którąkolwiek substancję pomocniczą. Liczba granulocytów obojętnochłonnych <1500/mm³ lub ciężkie zakażenie, występujące obecnie lub przebyte niedawno (w ciągu ostatnich 2 tyg.). Liczba płytek krwi poniżej 100 000/mm³. W czasie leczenia winorelbiną należy przerwać karmienie piersią. Nie stosować w połączeniu ze szczepionką przeciwko żółtej gorączce (żółtej febrze).

Dane dotyczące stosowania winorelbiny u kobiet w ciąży są niewystarczające. Badania na zwierzętach wykazały działanie embriotoksyczne i teratogenne. Wyniki badań na zwierzętach oraz farmakologiczne działanie winorelbiny wskazują, że istnieje ryzyko rozwoju wrodzonych wad u zarodka i płodu. Preparatu nie należy stosować w czasie ciąży, chyba że indywidualnie oceniana korzyść z leczenia wyraźnie przeważa nad ryzykiem. Jeśli pacjentka zajdzie w ciążę podczas leczenia, powinna zostać poinformowana o zagrożeniach dla płodu oraz być uważnie monitorowana. Należy rozważyć możliwość poradnictwa genetycznego. Ponieważ nie można wykluczyć ryzyka dla karmionego piersią niemowlęcia, karmienie piersią należy przerwać przed rozpoczęciem leczenia preparatem. Kobiety w wieku rozrodczym muszą stosować skuteczną antykoncepcję w trakcie leczenia i do 7 mies. po jego zakończeniu. Zaleca się, aby mężczyźni leczeni winorelbiną nie płodzili dzieci podczas leczenia i przez minimum 4 mies. po jego zakończeniu. Przed rozpoczęciem leczenia należy zasięgnąć porady dotyczącej przechowania nasienia ze względu na możliwość nieodwracalnej niepłodności spowodowanej leczeniem winorelbiną.

Dożylnie. Dorośli. Niedrobnokomórkowy rak płuc. W monoterapii zazwyczaj stosowana dawka wynosi 25-30 mg/m² pc., podawanych raz w tygodniu. W chemioterapii wielolekowej schemat dawkowania zależy od protokołu chemioterapii. Preparat może być stosowany w zwykłej dawce (25-30 mg/m² pc.), ale częstość podawania należy zmniejszyć, np. do podawania co 3 tyg. w 1. i 5. dniu lub w 1. i 8. dniu, w zależności od schematu chemioterapii. Rak piersi z przerzutami. Zazwyczaj stosowana dawka wynosi 25-30 mg/m² pc., podawanych raz w tygodniu. Maksymalna dawka tolerowana na jedno podanie: 35,4 mg/m² pc. Dzieci i młodzież. Nie zaleca się podawania preparatu dzieciom, gdyż nie ustalono u nich skuteczności i bezpieczeństwa stosowania. Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów z umiarkowanymi lub ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby farmakokinetyka leku nie zmienia się. Mimo to dla ostrożności u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby zaleca się stosowanie zmniejszonej dawki 20 mg/m² pc. i dokładne kontrolowanie parametrów hematologicznych. Ze względu na niewielkie wydalanie nerkowe winorelbiny, nie ma farmakokinetycznych podstaw do zmniejszenia jej dawki u pacjentów z niewydolnością nerek. W grupie pacjentów w podeszłym wieku nie można wykluczyć większej wrażliwości niektórych z nich na winorelbinę, jednak wiek pacjenta nie ma wpływu na farmakokinetykę winorelbiny. Sposób podania. Preparat może być podawany w powolnym bolusie (w ciągu 6-10 min) po rozcieńczeniu w 20-50 ml roztworu soli fizjologicznej lub w 50 mg/ml  (5%) roztworze glukozy. Po podaniu roztworu należy zawsze zastosować infuzję z co najmniej 250 ml soli fizjologicznej w celu przepłukania żyły.

Lek należy podawać pod nadzorem lekarza z doświadczeniem w stosowaniu chemioterapii. Wyłącznie podanie dożylne. Podanie dooponowe preparatu może prowadzić do zgonu pacjenta. W trakcie leczenia należy ściśle monitorować parametry hematologiczne (stężenie hemoglobiny oraz liczbę leukocytów, neutrofilów i płytek krwi przed każdą kolejną infuzją), gdyż głównym zagrożeniem podczas leczenia winorelbiną jest zahamowanie czynności układu krwiotwórczego. Neutropenia, która nie nasila się i osiąga najniższą wartość (nadir) między 7. a 14. dniem po podaniu preparatu oraz szybko ustępuje (w ciągu 5-7 dni), jest główną reakcją niepożądaną ograniczającą możliwość zwiększania dawki. Jeśli liczba granulocytów obojętnochłonnych jest mniejsza niż 1500/mm³ i (lub) liczba płytek krwi jest mniejsza niż 100 000/mm³, leczenie należy przerwać do czasu normalizacji tych wartości. Jeśli u pacjenta występują przedmiotowe lub podmiotowe objawy sugerujące zakażenie, należy niezwłocznie przeprowadzić badania. Zgłaszano toksyczność płucną, w tym ciężki ostry skurcz oskrzeli, śródmiąższowe zapalenie płuc, zespół ostrej niewydolności oddechowej (ARDS) występujący po podaniu winorelbiny w postaci dożylnej. Średni czas do wystąpienia ARDS po podaniu leku wynosił jeden tydzień (zakres od 3 do 8 dni). Wlew należy natychmiast przerwać u pacjentów, u których wystąpiła niewyjaśniona duszność lub u których występują oznaki toksyczności płucnej. Przypadki śródmiąższowej choroby płuc notowano częściej u pacjentów populacji japońskiej; u tych pacjentów należy zachować szczególną ostrożność. U pacjentów z chorobą niedokrwienną serca w wywiadzie zalecana jest szczególna ostrożność. U pacjentów z umiarkowanymi lub ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby farmakokinetyka preparatu nie zmienia się. Nie należy podawać łącznie z radioterapią, jeśli zakres leczenia napromienianiem obejmuje obszar wątroby. Nie wolno dopuścić, aby preparat dostał się do oka; istnieje ryzyko ciężkiego podrażnienia, a nawet owrzodzenia rogówki w przypadku kontaktu z lekiem rozproszonym pod ciśnieniem. W takiej sytuacji należy natychmiast przemyć oko roztworem soli fizjologicznej. Silne inhibitory lub induktory CYP3A4 mogą wpływać na stężenie winorelbiny, dlatego należy zachować ostrożność. Nie zaleca się jednoczesnego stosowania z fenytoiną (tak jak innych leków cytotoksycznych) i z itrakonazolem (tak jak innych alkaloidów barwinka). Preparat jest szczególnie przeciwwskazany do stosowania razem ze szczepionką przeciw żółtej febrze i zasadniczo nie jest zalecany w połączeniu ze szczepionkami zawierającymi żywe, atenuowane drobnoustroje.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Ciężkie działania niepożądane
Wszystkie wymienione niżej działania niepożądane są uznawane za ciężkie. Jeśli wystąpi
którekolwiek z nich, pacjent może potrzebować pilnej pomocy lekarskiej.

Rzadko (mogą występować rzadziej niż u 1 na 1000 osób):
- ból w klatce piersiowej, zawał mięśnia sercowego, który może czasami prowadzić do zgonu,
- silny ból brzucha i pleców spowodowany zapaleniem trzustki,
- skrócenie oddechu spowodowane chorobą płuc (śródmiąższowa choroba płuc), która może czasami
  prowadzić do zgonu. Jeśli pacjent jest Japończykiem, lekarz może szczególnie dokładnie
  kontrolować, czy nie występuje u niego to działanie niepożądane, gdyż wykazano, że stwierdza się
  je częściej w tej grupie pacjentów.

Bardzo rzadko (mogą występować rzadziej niż u 1 na 10 000 osób):
- zagrażające życiu zakażenia przebiegające z wysoką gorączką, np. zakażenia w obrębie klatki
  piersiowej i zakażenia zlokalizowane w innych częściach organizmu (posocznica).

Częstość nieznana (nie może być określona na podstawie dostępnych danych):
- uogólnione reakcje alergiczne. Są to ciężkie reakcje, które mogą powodować znaczne trudności
  w oddychaniu, zawroty głowy, wysypkę na całym ciele, obrzęk powiek, twarzy, warg, gardła
  (wstrząs anafilaktyczny, anafilaksja, reakcje rzekomoanafilaktyczne)
- trudności z oddychaniem, które mogą być objawem stanu zwanego zespołem ostrej niewydolności
  oddechowej i mogą być ciężkie i zagrażające życiu.
- bóle głowy, zmieniony stan psychiczny, co może prowadzić do splątania i śpiączki, drgawki,
  niewyraźne widzenie oraz wysokie ciśnienie tętnicze krwi, co może być objawem przedmiotowym
  zaburzenia neurologicznego, takiego jak zespół tylnej odwracalnej encefalopatii
- ból w klatce piersiowej, duszność i omdlenia, co może być objawem zakrzepu w naczyniu
  krwionośnym w płucach (zatorowość płucna)

Jeśli którekolwiek z tych działań niepożądanych wystąpi u pacjenta, należy przerwać stosowanie leku
Neocitec i natychmiast skontaktować się z lekarzem lub udać się do oddziału ratunkowego
najbliższego szpitala.

Inne możliwe działania niepożądane
Należy poinformować lekarza, jeśli którekolwiek z wymienionych działań niepożądanych stanie się
uciążliwe.

Bardzo często (mogą występować częściej niż u 1 na 10 osób):
- niedobór krwinek białych, który zwiększa prawdopodobieństwo zakażenia
- niedobór krwinek czerwonych, który może powodować bladość skóry i osłabienie lub duszność
- zapalenie jamy ustnej lub gardła, nudności i wymioty, zaparcie
- wypadanie włosów, ból i (lub) zaczerwienienie w miejscu wstrzyknięcia
- osłabienie głębokich odruchów ścięgnistych, osłabienie nóg
- zaburzenia czynności wątroby widoczne w badaniach krwi

Często (mogą występować rzadziej niż u 1 na 10 osób):
- niedobór płytek krwi, który zwiększa ryzyko powstawania siniaków i krwawienia
- zakażenia
- biegunka
- ból stawów, ból mięśni, ból w żuchwie
- osłabienie, zmęczenie, gorączka i ból

Niezbyt często (mogą występować rzadziej niż u 1 na 100 osób):
- silne objawy ciężkiego zakażenia, takie jak kaszel, gorączka, dreszcze i zakażenie krwi
- znaczne trudności w poruszaniu się z nieprawidłowym odczuciem dotyku
- zmniejszenie ciśnienia tętniczego krwi (niedociśnienie tętnicze) z takimi objawami, jak zawroty
  głowy lub odczucie omdlewania
- zwiększenie ciśnienia tętniczego krwi (nadciśnienie tętnicze) z takimi objawami, jak ból głowy
- nagłe uczucie gorąca i zaczerwienienie skóry twarzy i szyi (uderzenia gorąca)
- odczucie ziębnięcia rąk i stóp
- trudności w oddychaniu lub świszczący oddech

Rzadko (mogą występować rzadziej niż u 1 na 1000 osób):
- znaczne zmniejszenie ciśnienia tętniczego krwi, powodujące zawroty głowy, omdlenie (silne
  niedociśnienie tętnicze, zapaść)
- niedrożność jelit
- wysypki skórne na ciele (uogólnione reakcje skórne)
- reakcje skórne w miejscu wstrzyknięcia (ropień, martwica)
- zmniejszenie stężenia sodu we krwi (hiponatremia)

Bardzo rzadko (mogą występować rzadziej niż u 1 na 10 000 osób):
- nieregularne bicie serca (częstoskurcz, kołatanie serca i zaburzenia rytmu serca)

Częstość nieznana (nie może być określona na podstawie dostępnych danych):
- zmniejszenie liczby krwinek białych z gorączką (gorączka neutropeniczna), uogólnione zakażenie
  połączone ze zmniejszeniem liczby krwinek białych (posocznica neutropeniczna, zakażenie
  neutropeniczne), zmniejszenie liczby krwinek białych (leukopenia) lub zmniejszenie liczby
  krwinek białych i czerwonych oraz płytek krwi (pancytopenia)
- małe stężenie sodu (na skutek nadmiernego wytwarzania hormonu powodującego zatrzymanie
  płynów), co powoduje osłabienie, zmęczenie lub dezorientację (zespół nieadekwatnego
  wydzielania hormonu antydiuretycznego)
- utrata apetytu (jadłowstręt)
- ból głowy, zawroty głowy, utrata kontroli nad mięśniami, której mogą towarzyszyć zaburzenia
  chodu, zmiana mowy i zaburzenia ruchu gałek ocznych (ataksja)
- niewydolność serca
- kaszel
- krwawienie z przewodu pokarmowego, ciężka biegunka, ból brzucha
- zaburzenia czynności wątroby
- zaczerwienienie skóry (rumień) rąk i stóp (zespół dłoniowo-podeszwowy)
- dreszcze
- utrata masy ciała.
- ciemniejszy kolor skóry rozciągający się wzdłuż żył

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi, farmaceucie lub pielęgniarce. Działania niepożądane
można zgłaszać bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów
Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów
Biobójczych
Al. Jerozolimskie 181C, 02-222 Warszawa
tel.: + 48 22 49 21 301
faks: + 48 22 49 21 309
strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl

Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Interakcje specyficzne dla winorelbiny. Połączenie winorelbiny z innymi lekami o znanym działaniu toksycznym na szpik kostny prawdopodobnie nasila działania niepożądane związane z mielosupresją. CYP3A4 jest głównym enzymem biorącym udział w metabolizmie winorelbiny, a jednoczesne stosowanie z lekiem, który indukuje jego aktywność (takim jak fenytoina, fenobarbital, ryfampicyna, karbamazepina, ziele dziurawca) lub ją hamuje (takim jak itrakonazol, ketokonazol, inhibitor proteazy HIV, erytromycyna, klarytromycyna, telitromycyna, nefazodon) może wpływać na stężenie winorelbiny. Nie wykazano interakcji farmakokinetycznej podczas jednoczesnego stosowania winorelbiny i cisplatyny w kilku cyklach leczenia. Jednak u pacjentów otrzymujących leczenie skojarzone winorelbiną z cisplatyną częściej notowano występowanie granulocytopenii niż u pacjentów otrzymujących samą winorelbinę. Dane z jednego badania klinicznego I fazy z jednoczesnym zastosowaniem dożylnej winorelbiny i lapatynibu wskazują na zwiększoną częstość neutropenii stopnia 3/4. W badaniu tym stosowano lapatynib w dawce dobowej 1000 mg i winorelbinę w postaci dożylnej w zalecanej dawce 22,5 mg m² pc., podawanej w dniu 1. i 8. co 3 tyg. Ten rodzaj leczenia skojarzonego należy stosować ostrożnie. Interakcje specyficzne dla alkaloidów barwinka. Jednoczesne stosowanie itrakonazolu z winorelbiną nie jest zalecane ze względu na możliwość zwiększonej neurotoksyczności w wyniku nasilenia metabolizmu alkaloidów barwinka w wątrobie. Jednoczesne podawanie alkaloidów barwinka i mitomycyny C może zwiększać ryzyko skurczu oskrzeli i duszności, a w rzadkich przypadkach obserwowano śródmiąższowe zapalenie płuc. Alkaloidy barwinka są znanymi substratami dla P-glikoproteiny, a wobec braku specyficznego badania należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania winorelbiny z silnymi modulatorami tego transportera błonowego. Interakcje wspólne dla wszystkich leków cytotoksycznych. Ze względu na zwiększone ryzyko zakrzepicy u pacjentów z chorobami nowotworowymi, często stosowane są leki przeciwzakrzepowe. Z uwagi na możliwość interakcji doustnych leków przeciwzakrzepowych z lekami przeciwnowotworowymi, w przypadku podjęcia decyzji o włączeniu leczenia przeciwzakrzepowego należy zwiększyć częstość monitorowania wskaźnika INR. Skojarzone leczenie przeciwwskazane: szczepionka przeciw żółtej febrze: ryzyko śmiertelnej uogólnionej choroby szczepiennej. Skojarzone leczenie niezalecane: żywe atenuowane szczepionki (z wyjątkiem szczepionki przeciwko żółtej febrze): ryzyko ogólnoustrojowej, potencjalnie śmiertelnej choroby. Ryzyko jest większe u osób z odpornością osłabioną przez chorobę podstawową. Jeśli jest to możliwe, należy użyć szczepionki inaktywowanej (np. szczepionka przeciwko poliomyelitis). Nie zaleca się jednoczesnego stosowania fenytoiny i winorelbiny. W związku ze zmniejszonym wchłanianiem żołądkowo-jelitowym fenytoiny, spowodowanym przez winorelbinę, istnieje zwiększone ryzyko nasilenia drgawek. Ponadto możliwa jest zwiększona toksyczność spowodowana powstawaniem metabolitów i (lub) zmniejszoną skutecznością winorelbiny na skutek zwiększonego metabolizmu wątrobowego winorelbiny wywołanego przez fenytoinę. Skojarzone leczenie do rozważenia: cyklosporyna, takrolimus: należy rozważyć możliwość nasilenia działania immunosupresyjnego z ryzykiem limfoproliferacji. Leku nie należy rozcieńczać roztworami o odczynie zasadowym (ryzyko wytrącania osadu).

Sandoz Polska Sp. z o.o.
ul. Domaniewska 50 C
02-672 Warszawa
22-209-70-00
www.sandoz.pl