Neosine Duo (500 mg+3,125 mg Zn2+)/5 ml syrop

1 tabl. zawiera 1000 mg pranobeksu inozyny oraz 6,25 mg jonów cynku w postaci glukonianu cynku. Tabletki zawierają skrobię pszeniczną oraz sód. 5 ml syropu zawiera: 500 mg pranobeksu inozyny oraz 3,125 mg jonów cynku w postaci glukonianu cynku. Syrop zawiera: sacharozę, parahydroksybenzoesan metylu, parahydroksybenzoesan propylu, sód, glikol propylenowy.

Lek o działaniu immunostymulującym i przeciwwirusowym. Pranobeks inozyny (kompleksowy związek inozyny) jest syntetyczną pochodną puryny. Wykazuje działanie immunostymulujące i przeciwwirusowe, które wynika zarówno z bezpośredniego działania na wirusy jak i z wyraźnego pobudzenia odpowiedzi odpornościowej gospodarza in vivo pod wpływem działania leku. Immunomodulacyjne działanie pranobeksu inozyny związane jest ze wzrostem odporności humoralnej a także komórkowej, co prowadzi do niszczenia i usuwania wirusów. Normalizuje niedostateczne lub wadliwe mechanizmy odporności komórkowej poprzez wywołanie odpowiedzi typu Th1, co prowadzi do dojrzewania i różnicowania limfocytów T oraz nasilenia indukowanych reakcji limfoproliferacyjnych w komórkach aktywowanych mitogenem lub antygenem, także wirusowym. Reguluje mechanizmy cytotoksyczności limfocytów T oraz komórek NK, funkcjonowanie limfocytów supresorowych T CD8 oraz pomocniczych T CD4, a także zwiększa poziom IgG oraz powierzchniowych markerów dopełniacza  i liczbę limfocytów CD3+. W badaniach in vitro pranobeks inozyny nasila wytwarzanie cytokiny IL-1 oraz IL-2, (cytokiny będącej najważniejszym czynnikiem wzrostu dla limfocytów T, komórek NK), jednocześnie zwiększając ekspresję receptora IL-2 in vitro. W badaniach in vivo znamiennie zwiększa się endogenne wydzielanie IFN-γ oraz TNF-α, a zmniejsza wytwarzanie IL-4, IL-10. Pranobeks inozyny nasila chemotaksję i fagocytozę neutrofili, monocytów i makrofagów. W rezultacie powyższych mogą rozwijać się elementy nieswoistej odpowiedzi immunologicznej oraz swoistej odpowiedzi przeciwwirusowej. Wzmaga pobudzenie obniżonej syntezy mRNA białek limfocytów oraz sprawność procesu translacji z jednoczesnym hamowaniem syntezy wirusowego RNA w następujących mechanizmach (których udział wymaga dalszych badań): włączanie związanego z inozyną kwasu orotowego do polirybosomów; hamowanie dołączania łańcucha poliadenylowego do wirusowego RNA przekaźnikowego; reorganizacja limfocytarnych cząsteczek wewnątrzbłonowych (IMP), prowadząca do niemal 3-krotnego zwiększenia ich gęstości. Pranobeks inozyny hamuje fosfodiestrazę cGMP in vitro jedynie w dużych stężeniach; działanie to nie występuje przy poziomach leku zapewniających działanie immunofarmakologiczne in vivo. Bezpośrednie działanie przeciwwirusowe polega na hamowaniu procesu namnażania wirusów, które po wniknięciu do komórek gospodarza swobodnie powielają się i infekują kolejne komórki. Synteza wirusowego materiału genetycznego, która jest integralną częścią procesu namnażania wirusa, zostaje zahamowana poprzez niewłaściwe odczytywanie lub nieodczytywanie zasad kwasu nukleinowego. Ogranicza to użycie rybosomalnego RNA komórek do procesu produkcji białek wirusa. W badaniach in vitro pranobeks inozyny wykazuje działanie hamujące replikację wirusa opryszczki typu I (HSV-1). Pranobeks inozyny jest skuteczny w leczeniu nawracającej opryszczki wargowej, zarówno u dzieci jak i osób dorosłych. Cynk należy do pierwiastków śladowych, biorących udział m. in. w syntezie białek i przemianie węglowodanów. Wykazuje aktywność przeciwwirusową, warunkuje prawidłowe funkcjonowanie układu immunologicznego. W badaniach na hodowlach komórkowych wykazano, że mechanizm odpowiadający za hamowanie przez jony cynku replikacji arteriwirusów i koronawirusów polega na blokowaniu polimerazy RNA zależnej od RNA (RdRp) niezbędnej do ich namnażania. Niedobór cynku hamuje zarówno odporność wrodzoną (powoduje zmniejszenie aktywności komórek NK, ograniczenie fagocytozy z udziałem makrofagów i neutrofili, upośledzenie pewnych funkcji komórek, np. chemotaksji, zabijania wewnątrzkomórkowego, produkcję cytokin przez makrofagi czy nagłego uwalniania reaktywnych form tlenu) jak i swoistą. Jony cynku mogą także modulować uwalnianie interleukin: IL-1, IL-6, TNF-α oraz aktywność monocytów. Terapia cynkiem może przyczyniać się do szybszego ustąpienia objawów przeziębienia, zmniejszenia nasilenia choroby oraz deficytów psychomotorycznych indukowanych przeziębieniem, zmniejsza częstość występowania infekcji. W badaniu in vitro na zainfekowanych koronawirusem SARS-CoV-2 liniach komórkowych Vero E6 wykazano zahamownie infekcji koronawirusem SARS-CoV-2 mierzone metodą RT-qPCR w pierwszej i drugiej dobie prowadzenia eksperymentu po zastosowaniu pranobeksu inozyny z glukonianem cynku w stosunku masowym odpowiadającym ilości substancji czynnych w preparacie. W badaniu in vitro, przeprowadzonym na liniach komórkowych, z wykorzystaniem metody biologii molekularnej (real-time PCR) wykazano, że pranobeks inozyny w połączeniu z glukonianem cynku w stosunku masowym odpowiadającym ilości substancji czynnych w leku Neosine duo, powoduje zahamowanie infekcji wirusem grypy AH1N1. Po podaniu doustnym pranobeks inozyny wchłania się natychmiast oraz całkowicie (≥90%) z przewodu pokarmowego i pojawia się we krwi. Po podaniu doustnym 1 g pranobeksu inozyny stwierdzano następujące stężenia DIP (N,N-dimetylamino-2-propanol) oraz PacBA (kwas p-acetamidobenzoesowy) w osoczu: odpowiednio 3,7 µg/ml (2 h) oraz 9,4 µg/ml (1 h). Maksymalne zwiększenie stężenia kwasu moczowego, będącego wskaźnikiem przemian inozyny zawartej w leku, nie miało przebiegu liniowego i wahało się w zakresie ±10% między 1 a 3 h. T_0,5 w fazie eliminacji wynosi 3,5 h dla DIP oraz 50 min dla PAcBA. Głównym metabolitem DIP jest N-tlenek, a PAcBA: o-acyloglukuronid. Ze względu na to, że składowa inozynowa jest metabolizowana w procesie degradacji puryn do kwasu moczowego, badania z zastosowaniem substancji znakowanej radioaktywnie nie są odpowiednie u ludzi. Wydalanie zachodzi z moczem. Wchłanianie cynku odbywa się w jelicie cienkim za pośrednictwem białek transportowych, bez nasycenia w normalnych warunkach fizjologicznych. Homeostaza cynku jest regulowana za pośrednictwem układu pokarmowego. Przy niskim spożyciu cynku wzrasta wchłanianie jelitowe, co prowadzi do zmniejszenia jego ubytków w jelicie. Wchłanianie cynku z pożywienia wynosi 15-60%. Najwyższe stężenia występują we włosach, oczach, męskich organach płciowych i kościach. Niższe stężenia są obecne w wątrobie, nerkach i mięśniach. We krwi 80% cynku znajduje się w erytrocytach. Cynk w osoczu słabo wiąże się z albuminą. Ok. 7% wiąże się z aminokwasami, a pozostała część tworzy ścisłe wiązania z makroglobuliną α2 i innymi białkami. Cynk występuje w organizmie w postaci dwuwartościowych kationów i nie ulega metabolizmowi. Większość wchłoniętego cynku jest wydalana z żółcią a następnie z kałem. Nie stwierdzono specjalnego magazynu cynku w organizmie.

Wspomagająco u osób o obniżonej odporności, w przypadku nawracających infekcji górnych dróg oddechowych. W leczeniu opryszczki warg i skóry twarzy wywołanych przez wirus opryszczki pospolitej (Herpes simplex). Lek stosuje się w stanach zwiększonego zapotrzebowania na cynk, występującego w wyżej wymienionych wskazaniach. Syrop jest wskazany do stosowania u dorosłych i dzieci w wieku >1. roku życia. Tabletki są wskazane do stosowania u dorosłych i dzieci w wieku >8 lat.

Nadwrażliwość na substancje czynne lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Występujący aktualnie napad dny moczanowej lub zwiększone stężenie kwasu moczowego we krwi.

Nie należy stosować w ciąży i okresie karmienia piersią (ze względu na brak badań) chyba, że korzyści przewyższają potencjalne ryzyko.

Doustnie. Dawka ustalana jest na podstawie masy ciała pacjenta. Dawka dobowa powinna być podzielona na równe dawki pojedyncze podawane kilka razy na dobę. W przypadku wystąpienia infekcji ważne jest rozpoczęcie leczenia tuż po pojawieniu się pierwszych objawów. Czas trwania leczenia wynosi zwykle 5-14 dni. Po ustąpieniu objawów podawanie leku należy kontynuować jeszcze przez 1-2 dni. W przypadku stosowania leku w celu immunomodulacji u dzieci i młodzieży o obniżonej odporności lek należy stosować przez 10 dni w miesiącu, przez kolejne 3 miesiące. Dorośli (w tym osoby w podeszłym wieku >65 lat). Zalecana dawka wynosi czyli 50 mg inozyny pranobeksu/kg mc. na dobę, podawane w 3 lub 4 dawkach podzielonych. Dawka maksymalna wynosi 4 g pranobeksu inozyny na dobę. Syrop: zwykle 30 ml syropu na dobę, podawane w 3 lub 4 dawkach podzielonych; dawka maksymalna wynosi 40 ml na dobę. Tabletki: zwykle 1 tabl. 3 razy na dobę; dawka maksymalna wynosi 4 tabl. na dobę. Dzieci >1 roku. Zalecana dawka wynosi 50 mg pranobeksu inozyny/kg mc. na dobę w 3 lub 4 równych dawkach podzielonych podawanych w ciągu doby. Syrop: dzieci o mc. 10-14 kg: 3 x 2,5 ml; dzieci o mc. 15-20 kg: 3 x 2,5-3,5 ml; dzieci o mc. 21-30 kg: 3 x 3,5-5 ml; dzieci o mc. 31-40 kg: 3 x 5-7,5 ml; dzieci o mc. 41-50 kg: 3 x 7,5-9 ml). Tabletki (dzieci >8 lat): dzieci o mc. 26-36 kg: 1/2 tabl. 3 razy na dobę; dzieci o mc. >36 kg: 1/2 tabletki 4 razy na dobę. Sposób podania. Do dawkowania należy używać miarki lub strzykawki doustnej, dołączonej do opakowania. Umożliwia to odmierzanie dokładnej dawki.

Pranobeks inozyny może wywoływać przemijające zwiększenie stężenia kwasu moczowego w surowicy i w moczu, pozostające jednak zwykle w zakresie wartości prawidłowych (0,18-0,42 mmol/l), zwłaszcza u mężczyzn oraz u osób w podeszłym wieku u obu płci. Zwiększenie stężenia kwasu moczowego wynika z zachodzących w organizmie przemian katabolicznych inozynowego składnika leku do kwasu moczowego. Nie jest on natomiast skutkiem polekowych zmian podstawowej czynności enzymu lub klirensu nerkowego. Z tego względu lek należy stosować z ostrożnością u pacjentów ze stwierdzoną w wywiadzie dną moczanową, hiperurykemią, kamicą moczową oraz u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek. W trakcie leczenia tych pacjentów należy ściśle kontrolować stężenie kwasu moczowego. Podczas leczenia długotrwałego, trwającego co najmniej 3 mies., u każdego pacjenta należy regularnie kontrolować stężenie kwasu moczowego w surowicy i w moczu, czynność wątroby, morfologię krwi oraz parametry czynności nerek. Podczas przyjmowania leku zaleca się ostrożność w przypadku przyjmowania innych leków i (lub) suplementów diety zawierających w swym składzie cynk. Tabletki. 1 tabl. zawiera nie więcej niż 5 µg glutenu (pochodzącego ze skrobi pszenicznej) - lek określa się jako „bezglutenowy”; jest bardzo mało prawdopodobne, aby spowodowało to jakiekolwiek problemy u pacjentów z chorobą trzewną (celiaklią). Tabletek nie powinni stosować pacjenci z alergią na pszenicę (inną niż choroba trzewna). Lek zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu w jednej tabletce, to znaczy lek uznaje się za "wolny od sodu". Syrop. Lek zawiera sacharozę - nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadkimi dziedzicznymi zaburzeniami związanymi z nietolerancją fruktozy, zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy lub niedoborem sacharazy-izomaltazy; ponadto zawartość sacharozy (2,79 g/5 ml) należy wziąć to pod uwagę u pacjentów chorych na cukrzycę. Lek zawiera parahydroksybenzoesany propylu i metylu, które mogą powodować reakcje alergiczne (możliwe reakcje typu późnego). Lek zawiera glikol propylenowy (249,72/5 ml syropu co odpowiada 24,972 mg/kg mc.). Lek zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu na 5 ml syropu to znaczy lek uznaje się za "wolny od sodu".

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Mogą wystąpić następujące działania niepożądane

Często (u 1 do 10 na 100 pacjentów):
- przemijające zwiększenie stężenia kwasu moczowego we krwi i w moczu;
- podwyższenie aktywności enzymów wątrobowych lub stężenia azotu mocznikowego we krwi;
- nudności z wymiotami lub bez;
- ból brzucha;
- swędzenie, wysypka skórna;
- ból głowy lub zawroty głowy;
- zmęczenie, złe samopoczucie;
- bóle stawów.

Niezbyt często (występują u 1 do 10 na 1 000 pacjentów):
- biegunka;
- zaparcia;
- nerwowość;
- senność lub trudności w zasypaniu (bezsenność);
- wydalenie dużej ilości moczu (wielomocz).

Bardzo rzadko (występują u mniej niż 1 na 10 000 pacjentów):
Na początku leczenia, sole cynku mogą powodować niestrawność. Objawy te występują częściej jeśli
cynk przyjmowany jest na pusty żołądek. Objawy ustępują szybko po zaprzestaniu stosowania leku.

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane
niewymienione w tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie.
Działania niepożądane można zgłaszać bezpośrednio do Departamentu Monitorowania
Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych,
Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych
Al. Jerozolimskie 181C, 02-222 Warszawa
Tel.: + 48 22 49 21 301
Faks: + 48 22 49 21 309
Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.

Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Interakcje zależne od pranobeksu inozyny. Lek należy stosować z zachowaniem ostrożności u pacjentów leczonych jednocześnie: inhibitorami oksydazy ksantynowej (np. allopurynol); lekami zwiększającymi wydalanie kwasu moczowego z moczem, włącznie z diuretykami, w tym diuretykami tiazydowymi (np. hydrochlorotiazyd, chlortalidon, indapamid) i diuretykami pętlowymi (furosemid, torasemid, kwas etakrynowy). Leku nie należy przyjmować w trakcie (a jedynie po zakończeniu) terapii lekami immunosupresyjnymi, gdyż jednoczesne stosowanie leków immunosupresyjnych może na drodze farmakokinetycznej zmieniać jego działanie terapeutyczne. Jednoczesne stosowanie leku z azydotymidyną (AZT) zwiększa tworzenie nukleotydów przez AZT (wzmocnione działanie AZT), poprzez złożone mechanizmy, m.in. zwiększenie biodostępności AZT w osoczu oraz zwiększenie wewnątrzkomórkowej fosforylacji w monocytach krwi. Interakcje zależne od cynku. Wchłanianie cynku może pogorszyć się przy jednoczesnym przyjmowaniu soli żelaza, wapnia i substancji chelatujących (np. D-penicylamina). Duże dawki cynku mogą zmniejszać przyswajanie żelaza. Cynk zmniejsza przyswajanie tetracyklin, ofloksacyny i innych chinolonów (np. norfloksacyny, cyprofloksacyny). Z tego powodu należy zachować co najmniej 3-godzinny odstęp między przyjęciem preparatu i wyżej wymienionych leków. Nie należy stosować jednocześnie związków cynku i kwasu acetylosalicylowego, ibuprofenu, indometacyny, diuretyków tiazydowych, kortykosteroidów. Duże ilości cynku hamują wchłanianie miedzi. Produkty mleczne zmniejszają wchłanianie soli cynku.

Aflofarm Farmacja Polska Sp. z o.o.
ul. Partyzancka 133/151
95-200 Pabianice
42-225-31-02
[email protected]
www.aflofarm.com.pl