Neurol SR 0,5 0,5 mg tabletki o przedłużonym uwalnianiu

1 tabl. o przedłużonym uwalnianiu zawiera 0,5 mg alprazolamu. Preparat zawiera laktozę.

Pochodna benzodiazepiny o czasie działania krótkim do średniego. Alprazolam wywiera silniejsze działanie przeciwlękowe niż inne benzodiazepiny, z zachowaniem działania zmniejszającego napięcie mięśniowe, przeciwdrgawkowego oraz uspokajająco-nasennego. Nasila hamujące działanie GABA, który jest głównym inhibitorem przekaźnictwa nerwowego w mózgu i jest mediatorem hamowania pre- i postsynaptycznego we wszystkich obszarach o.u.n. Alprazolam wykazuje zależne od dawki działanie hamujące na wszystkich poziomach o.u.n., począwszy od niewielkiego uspokojenia, poprzez sen do śpiączki. C_max jest osiągane w czasie 5-11 h po przyjęciu tabletki o przedłużonym uwalnianiu. Alprazolam w 80% wiąże się z białkami osocza. Przenika przez barierę łożyska i do mleka kobiecego. Jest metabolizowany przez enzymy CYP450 (do hydroksyalprazolamu i pochodnej benzofenonowej) i wydalany z moczem. T_0,5 w fazie eliminacji wynosi 12-15 h.

Krótkotrwałe leczenie objawowe stanów lękowych u dorosłych. Lek jest wskazany tylko w sytuacjach, w których objawy są nasilone, zaburzają prawidłowe funkcjonowanie lub są bardzo uciążliwe dla pacjenta.

Nadwrażliwość na alprazolam, inne benzodiazepiny lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Nużliwość mięśni (myasthenia gravis). Ciężka niewydolność oddechowa. Zespół bezdechu sennego. Ciężka niewydolności wątroby. Ostre zatrucie spowodowane alkoholem lub innymi środkami wpływającymi na OUN. Dzieci i młodzież <18 lat.

Lek nie jest zalecany do stosowania w czasie ciąży lub gdy pacjentka planuje ciążę. Jeśli alprazolam jest stosowany w trakcie ciąży lub jeśli pacjentka zajdzie w ciążę podczas stosowania alprazolamu, należy oszacować zagrożenie dla płodu. Jeśli konieczne jest podawanie alprazolamu w ostatnim okresie ciąży, należy unikać stosowania dużych dawek i monitorować noworodka pod kątem wystąpienia zespołu odstawienia i (lub) zespołu wiotkiego dziecka. Dane dotyczące działania teratogennego oraz wpływu na rozwój i zachowanie w okresie poporodowym po stosowaniu benzodiazepin są sprzeczne. Liczne dane pochodzące z badań kohortowych wskazują, że ekspozycja na benzodiazepiny w I trymestrze ciąży nie wiąże się ze zwiększeniem ryzyka poważnych wad rozwojowych. Jednak, niektóre badania epidemiologiczne wykazały dwukrotnie zwiększone ryzyko rozszczepu wargi lub podniebienia. Leczenie dużymi dawkami benzodiazepin w czasie II i (lub) III trymestru ciąży ujawniło spadek aktywności ruchowej płodu i zmienność rytmu serca płodu. Jeśli z przyczyn medycznych zachodzi konieczność prowadzenia leczenia pod koniec ciąży, nawet w niewielkich dawkach, może wystąpić zespół wiotkiego dziecka, obejmujący hipotonię osiową, problemy ze ssaniem prowadzące do słabego przyrostu wagi. Objawy te są przemijające, ale mogą trwać od 1 do 3 tyg., w zależności od T_0,5 substancji. Po większych dawkach u noworodków może rozwinąć się depresja układu oddechowego lub bezdech i hipotermia. Ponadto kilka dni po narodzinach może wystąpić zespół odstawienia u noworodków objawiający się nadpobudliwością, niepokojem i drżeniem, nawet jeśli nie wystąpi zespół wiotkiego dziecka. Przebieg zespołu odstawienia po urodzeniu zależy od T_0,5 substancji. Alprazolam przenika do mleka ludzkiego w małym stężeniu. Nie należy jednak stosować alprazolamu u matek karmiących piersią. Alprazolam nie zaburzał płodności u szczurów gdy był podawany aż do poziomu największej badanej dawki 5 mg/kg mc./dobę. Jest to dawka 25 razy większa niż maksymalna zalecana dawka dobowa dla ludzi wynosząca 10 mg/dobę.

Doustnie. Dawkowanie powinno być ustalane indywidualnie na podstawie nasilenia objawów i indywidualnej reakcji pacjenta na leczenie. W razie wystąpienia nasilonych działań niepożądanych po podaniu dawki początkowej konieczne jest zmniejszenie dawki. U nielicznych pacjentów, którzy wymagać będą podawania większych dawek niż początkowo zalecane, dawkowanie należy zwiększać stopniowo, większą dawkę podając wieczorem, by uniknąć działań niepożądanych. Pacjenci, którzy wcześniej nie przyjmowali leków psychotropowych, wymagają podawania mniejszych dawek niż pacjenci uprzednio przyjmujący leki uspokajające, przeciwdepresyjne lub nasenne oraz osoby uzależnione od alkoholu. Aby nie dopuścić do ataksji lub nadmiernej sedacji, zaleca się stosowanie najmniejszej skutecznej dawki. Jest to szczególnie istotne w przypadku osób w podeszłym wieku i (lub) osłabionych. Leczenie objawowe stanów lękowych. Zalecana dawka początkowa: 1 mg na dobę, podawana jednorazowo lub w 2 dawkach podzielonych. Dawkę można zwiększać zależnie od potrzeb do maksymalnej dawki dobowej wynoszącej 4 mg, podawanej jednorazowo lub w 2 dawkach podzielonych. Czas trwania leczenia. Lek należy stosować w najmniejszej możliwej skutecznej dawce, przez możliwie jak najkrótszy czas i maksymalnie przez 2-4 tyg. Należy regularnie oceniać stan pacjenta i potrzebę przedłużania leczenia, szczególnie jeśli nasilenie objawów występujących u pacjenta zmniejsza się lub objawy ustąpią. Nie zaleca się długotrwałego leczenia. Ryzyko uzależnienia może wzrastać wraz z dawką i czasem trwania leczenia. W niektórych przypadkach może być konieczne przedłużenie okresu stosowania leku. Nie należy tego jednak robić bez wcześniejszej oceny stanu pacjenta przez specjalistę. W razie długotrwałego stosowania istnieje ryzyko rozwinięcia zależności lekowej (niekorzystny stosunek korzyści do zagrożeń). Przerwanie leczenia. Ponieważ leczenie ma charakter objawowy, po jego przerwaniu objawy choroby mogą nawrócić. Dawkę leku należy zmniejszać stopniowo, aby uniknąć wystąpienia objawów zespołu odstawienia. Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów w wieku podeszłym lub osłabionych zalecana dawka początkowa: 0,5-1 mg na dobę, podawana jednorazowo lub w 2 dawkach podzielonych; dawkę w razie konieczności można zwiększać, zależnie od stopnia tolerancji na lek; w razie wystąpienia działań niepożądanych, zalecane jest zmniejszenie dawki. Stosowanie u pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby jest przeciwwskazane. Leku nie należy stosować u dzieci i młodzieży <18 lat. Sposób podania. Jeśli lek jest przyjmowany raz na dobę, najlepiej przyjąć go rano. Tabletki należy połykać w całości; nie należy ich żuć, kruszyć ani dzielić.

W momencie rozpoczęcia leczenia, należy poinformować pacjenta o konieczności ograniczenia czasu trwania terapii i stopniowego zmniejszania dawki podczas odstawiania. Istnieją oznaki wskazujące, że w przypadku benzodiazepin o krótkim czasie działania objawy odstawienia mogą wystąpić w przerwie między dawkami, szczególnie, jeśli pacjent otrzymuje duże dawki leku. W razie stosowania benzodiazepin o długim czasie działania ważne jest uprzedzenie pacjenta przed zmianą na benzodiazepiny o krótkim czasie działania, ponieważ mogą rozwinąć się objawy odstawienia. W przypadku jednoczesnego stosowania alprazolamu z opioidami może dochodzić do znacznego uspokojenia, depresji oddechowej, śpiączki oraz zgonu. Ze względu na te zagrożenia, jednoczesne przepisywanie leków uspokajających, takich jak benzodiazepiny lub podobne leki, takich jak alprazolam, z opioidami powinno ograniczać się tylko do pacjentów, u których alternatywne sposoby leczenia są niewystarczające. Jeśli zostanie podjęta decyzja o przepisaniu alprazolamu jednocześnie z opioidami należy stosować najmniejszą skuteczną dawkę a czas trwania leczenia powinien być możliwie najkrótszy. Pacjentów należy uważnie monitorować pod kątem oznak i objawów depresji oddechowej i sedacji. Benzodiazepin nie należy stosować jako podstawowego leczenia psychoz. Działanie uspokajające może ustąpić po kilku tygodniach wielokrotnego stosowania. Stosowanie benzodiazepin może prowadzić do rozwoju fizycznego i psychicznego. Ryzyko uzależnienia zwiększa się wraz z dawką oraz czasem trwania leczenia. Istnieje również większe ryzyko u pacjentów z nadużywaniem alkoholu i leków w wywiadzie. Uzależnienie może również rozwinąć się przy dawkach terapeutycznych i (lub) u pacjentów bez indywidualnych czynników ryzyka. W przypadku uzależnienia fizycznego, nagłemu zakończeniu leczenia będą towarzyszyć objawy odstawienia. Mogą one obejmować bóle głowy i mięśni, skrajny niepokój i napięcie, trudności ze snem, niepokój, dezorientację i drażliwość. W ciężkich przypadkach mogą wystąpić następujące objawy: nadwrażliwość, depersonalizacja, nadwrażliwość słuchowa, drętwienie i mrowienie kończyn, nadwrażliwość na światło, hałas i kontakt fizyczny, halucynacje lub napady padaczkowe. Objawy odstawienia mogą rozwinąć się kilka dni po zakończeniu leczenia. Przy zaprzestaniu terapii alprazolamem należy stopniowo zmniejszać dawkę. Nadużywanie leków jest znanym ryzykiem dla alprazolamu i innych benzodiazepin, a pacjenci powinni być ściśle monitorowani pod kątem oznak i objawów podczas leczenia alprazolamem. Alprazolam może być przedmiotem nielegalnego wykorzystania. Odnotowano przypadki zgonów z powodu przedawkowania, gdy alprazolam jest nadużywany z innymi lekami działającymi depresyjnie na OUN, w tym z opioidami, innymi benzodiazepinami i alkoholem. Ryzyka te należy wziąć pod uwagę podczas przepisywania lub wydawania alprazolamu. Aby zmniejszyć te zagrożenia, należy stosować jak najmniejszą skuteczną dawkę, przez jak najkrótszy czas leczenia, a pacjentów należy poinformować o właściwym przechowywaniu oraz pozbywaniu się niewykorzystanego leku. Efekty z odbicia, takie jak lęk i napięcie - przejściowy zespół objawów, w wyniku którego doszło do leczenia benzodiazepinami, powtarza się w postaci nasilonej, co skutkuje zaprzestaniem leczenia; mogą mu towarzyszyć inne reakcje, w tym zmiany nastroju, lęk lub zaburzenia snu i niepokój ruchowy. Ryzyko wystąpienia objawów odstawienia lub efektu z odbicia jest większe po nagłym zmniejszeniu dawki lub przerwaniu leczenia. Dawka powinna być zatem zmniejszana stopniowo. Aby w jak największym stopniu zminimalizować uczucie dyskomfortu u pacjenta, ważne jest, aby poinformować pacjenta, że podczas przerwania leczenia mogą wystąpić objawy z odbicia. Przy nagłym zaprzestaniu stosowania benzodiazepin mogą wystąpić parestezje, zmiany percepcyjne i nadwrażliwość przez jeden lub więcej tygodni. W niektórych przypadkach zgłaszano drgawki. Podobnie jak i inne benzodiazepiny, alprazolam może wywoływać niepamięć następczą. Objawy amnezji następczej występują najczęściej w czasie kilku godzin po przyjęciu leku. Podczas stosowania benzodiazepin mogą wystąpić objawy psychiczne i „paradoksalne”. W przypadku wystąpienia reakcji takich jak niepokój, pobudzenie, drażliwość, napady szału, koszmary senne, ciężkie zaburzenia snu, omamy, psychozy, nieodpowiednie zachowanie, majaczenie i inne działania niepożądane dotyczące zachowania należy przerwać stosowanie tego leku. Prawdopodobieństwo wystąpienia tych objawów jest większe u dzieci i u pacjentów w podeszłym wieku. Należy zachować szczególną ostrożność przy przepisywaniu benzodiazepin pacjentom z zaburzeniami osobowości typu „borderline” lub z zaburzeniami typu osobowości dyssocjalnej. U pacjentów z depresją nie należy stosować benzodiazepin ani pochodnych benzodiazepin w monoterapii depresji, ponieważ może to zwiększać ryzyko prób samobójczych. Podczas stosowania leku u pacjentów z objawami depresji lub ze skłonnościami samobójczymi, konieczne jest zachowanie odpowiednich środków ostrożności i przepisywanie im ograniczonych ilości tego leku. Zgłaszano epizody hipomanii i manii w związku ze stosowaniem alprazolamu u pacjentów z depresją. Należy zachować szczególną ostrożność, stosując benzodiazepiny u pacjentów nadużywających w przeszłości alkoholu lub leków. Należy zachować ostrożność, stosując benzodiazepiny i ich pochodne u pacjentów w podeszłym wieku ze względu na ryzyko sedacji i (lub) osłabienia układu mięśniowo-szkieletowego, co może przyczyniać się do upadków, często z poważnymi konsekwencjami w tej grupie pacjentów. Generalnie, u pacjentów w podeszłym wieku i (lub) u pacjentów osłabionych zaleca się stosowanie najmniejszej skutecznej dawki, aby zapobiec wystąpieniu ataksji lub nadmiernego uspokojenia. W przypadku pacjentów z ostrą jaskrą zamkniętego kąta przesączania, należy zastosować odpowiednie środki ostrożności. Mniejsza dawka jest zalecana również u pacjentów z przewlekłą niewydolnością oddechową, ze względu na możliwość depresji oddechowej. Należy zachować ostrożność podczas leczenia pacjentów z zaburzeniami czynności nerek lub łagodną do umiarkowanej niewydolnością wątroby. Benzodiazepin nie należy podawać pacjentom z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby, ponieważ benzodiazepiny mogą sprzyjać rozwojowi encefalopatii. Bezpieczeństwo i skuteczność alprazolamu nie zostały do tej pory potwierdzone u pacjentów <18 lat, dlatego stosowanie alprazolamu nie jest zalecane w tej grupie pacjentów. W przypadku jednoczesnego stosowania alprazolamu z innymi lekami nasennymi lub uspokajającymi, bądź spożywania alkoholu, należy pamiętać o możliwości addytywnego działania tych substancji. Należy unikać jednoczesnego leczenia dekstropropoksyfenem ze względu na ryzyko wystąpienia depresji oddechowej. Lek nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, brakiem laktazy lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Bardzo często (może dotyczyć więcej niż 1 na 10 pacjentów): senność, uspokojenie, ospałość,
zmęczenie.

Często (może dotyczyć do 1 na 10 pacjentów): depresja, pobudliwość, niepokój ruchowy, splątanie,
zaburzenia koordynacji, zaburzenia pamięci, upośledzenie umysłowe, zaburzenia koncentracji, ból
głowy, zawroty głowy, niewyraźna mowa, uczucie kręcenia się w głowie, niewyraźne widzenie,
zaparcia, nudności, zmniejszenie apetytu, rozdrażnienie, osłabienie mięśni.

Niezbyt często (może dotyczyć do 1 na 100 pacjentów): zapalenie skóry, chwiejny nastrój, utrata
pamięci, złość, nieprzyjazne i agresywne odczucia lub zachowania, halucynacje, wściekłość, lęk,
wzburzenie, bezsenność, zaburzenia myślenia, nerwowość, pobudzenie, zwiększone stężenie hormonu prolaktyny we krwii, zmiana masy ciała, dystonia, drżenia, zaburzenia układu trawiennego, wymioty, zaburzenia popędu płciowego, żółtaczka, zaburzenia czynności wątroby, osłabienie mięśni
szkieletowych, nietrzymanie moczu, zatrzymanie moczu, zaburzenia seksualne, nieregularne
miesiączkowanie, zwiększenie ciśnienia wewnątrzgałkowego.

Rzadko (może dotyczyć do 1 na 1000 pacjentów): zaburzenia krwi, zmniejszenie liczby białych
krwinek, drgawki, trudności w oddawaniu moczu, reakcje alergiczne, ostra ogólnoustrojowa reakcja
alergiczna (z nagłym obrzękiem w okolicy oczu, trudnościami w oddychaniu), zaburzenia owulacji,
powiększenie gruczołów sutkowych u mężczyzn (ginekomastia), reakcje paradoksalne (działanie
przeciwne do oczekiwanego, np. nagły lęk, pobudzenie), depersonalizacja (zmiany w percepcji
samego siebie), paranoja (krańcowy, irracjonalny brak zaufania do innych ludzi), jadłowstręt (utrata
apetytu).

Bardzo rzadko (może dotyczyć do 1 na 10 000 pacjentów): brak kontroli nad oddawaniem gazów lub
stolca (kału) przez odbyt (mimowolne wypróżnienie).

Nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych): uzależnienie, zespół
odstawienia, zapalenie wątroby, obrzęk obwodowy, zjawisko „z odbicia”, obrzęk tuż pod
powierzchnią skóry, najczęściej wokół ust i oczu (obrzęk naczynioruchowy).

Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie możliwe objawy niepożądane
niewymienione w ulotce, należy zwrócić się do lekarza lub farmaceuty.

Należy zachować ostrożność w przypadku gdy pacjent stosuje jednocześnie inne leki psychotropowe. Benzodiazepiny charakteryzują się addytywnym działaniem depresyjnym na OUN. Nasilone działanie depresyjne na OUN, w tym depresja oddechowa, może również wystąpić, jeżeli zachodzi jednoczesne stosowanie leków psychotropowych, takich jak leki przeciwpsychotyczne (neuroleptyki), leki nasenne, leki uspokajające, leki przeciwdepresyjne, narkotyczne leki przeciwbólowe (np. opioidy), leki przeciwpadaczkowe, leki znieczulające i uspokajające leki przeciwhistaminowe. Podczas jednoczesnego stosowania z narkotycznymi lekami przeciwbólowymi może wystąpić nasilenie euforii, co może prowadzić do zwiększenia uzależnienia. Jednoczesne stosowanie z alkoholem wzmaga działanie uspokajające alprazolamu – nie zaleca się jednoczesnego przyjmowania. Należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego podawania alprazolamu z lekami o działaniu depresyjnym na układ oddechowy, takimi jak opioidy (leki przeciwbólowe, leki przeciwkaszlowe, leki stosowane w leczeniu uzależnień), zwłaszcza u pacjentów w podeszłym wieku. Jednoczesne stosowanie z klozapiną łączy się ze zwiększonym ryzykiem zatrzymania oddechu i (lub) zatrzymania akcji serca. Ponieważ alprazolam jest metabolizowany przez niektóre enzymy wątrobowe (szczególnie CYP3A4), działanie alprazolamu jest nasilone przez inne leki hamujące te enzymy. Należy ostrożnie stosować alprazolam u pacjentów przyjmujących inhibitory CYP3A, a w przypadku jednoczesnego stosowania może być konieczne zmniejszenie dawki. Itrakonazol, silny inhibitor CYP3A4, zwiększa AUC i wydłuża T_0,5 w fazie eliminacji alprazolamu. Obserwowano również zmiany w zakresie funkcji psychomotorycznych, na które wpływ miał alprazolam. Itrakonazol może nasilać działanie depresyjne alprazolamu na OUN, a odstawienie itrakonazolu może osłabić skuteczność terapeutyczną alprazolamu. Nie zaleca się jednoczesnego stosowania z silnymi inhibitorami CYP3A4, takimi jak itrakonazol, ketokonazol, worykonazol oraz inhibitory proteazy HIV. Jeśli jednoczesne stosowanie uważa się za konieczne, dawkę alprazolamu należy zmniejszyć do 1/2 lub 1/3. Leczenie fluwoksaminą wydłuża T_0,5 alprazolamu z 20 h do 34 h i dwukrotnie zwiększa stężenie alprazolamu w osoczu - podczas stosowania w skojarzeniu należy zmniejszyć dawkę alprazolamu o 1/2. Fluoksetyna wywiera umiarkowany wpływ hamujący na metabolizm alprazolamu, powodując zwiększenie jego stężenia w osoczu; podczas jednoczesnego stosowania nasila się działanie psychomotoryczne alprazolamu; może być wymagane dostosowanie dawki. Erytromycyna hamuje metabolizm alprazolamu; stężenie alprazolamu w osoczu zwiększa się o ok. 50%; połączenie to może wymagać dostosowania dawki. Inne inhibitory CYP3A4, po których można spodziewać się zwiększenia stężenia alprazolamu w osoczu: klarytromycyna, telitromycyna, diltiazem i flukonazol; może być konieczne zmniejszenie dawki. Cymetydyna zmniejsza klirens alprazolamu, co w konsekwencji prawdopodobnie może nasilać jego działanie; znaczenie kliniczne tej interakcji nie zostało jeszcze określone. Alprazolam jest metabolizowany przez CYP3A4, dlatego induktory tego enzymu mogą zwiększać metabolizm alprazolamu. Interakcje dotyczące inhibitorów proteazy HIV (np. rytonawiru) i alprazolamu są złożone i zależą od czasu trwania leczenia. Krótkotrwałe podawanie małych dawek rytonawiru prowadziło do znacznego zaburzenia klirensu alprazolamu, wydłużenia T_0,5 oraz nasilenia działania klinicznego. Jednak podczas długotrwałego narażenia na rytonawir indukcja CYP3A spowodowała zanik tego hamowania. Ta interakcja będzie powodować konieczność modyfikacji dawki lub odstawienia alprazolamu. U pacjentów leczonych jednocześnie alprazolamem i teofiliną występuje znacznie mniejsze stężenie alprazolamu w osoczu; znaczenie kliniczne tej interakcji nie zostało jeszcze określone. Karbamazepina może indukować metabolizm alprazolamu, powodując zmniejszenie jego działania; znaczenie kliniczne tej interakcji nie zostało jeszcze określone. Można oczekiwać odpowiadających temu zjawisku skutków podczas jednoczesnego podawania ryfampicyny lub dziurawca leczniczego. Podczas podawania alprazolamu razem z digoksyną, stwierdzono podwyższone stężenia digoksyny, zwłaszcza u osób w podeszłym wieku (>65 lat), dlatego pacjentów otrzymujących jednocześnie alprazolam i digoksynę należy monitorować w kierunku objawów związanych z toksycznością digoksyny. Gdy alprazolam jest stosowany jednocześnie z lekiem zwiotczającym mięśnie, pacjent powinien być przygotowany na nasilenie działania zwiotczającego mięśnie (ryzyko upadków), zwłaszcza na początku leczenia. Po rozpoczęciu leczenia alprazolamem, imipramina i jej metabolit desmetyloimipramina mogą osiągać o 30% większe stężenia w osoczu z powodu zahamowania metabolizmu. Należy unikać następujących połączeń: dekstropropoksyfen może hamować metabolizm/zmniejszać klirens alprazolamu z następczym zwiększeniem stężenia alprazolamu w osoczu, które powoduje nasilenie działania alprazolamu. Należy unikać jednoczesnego leczenia dekstropropoksyfenem (ryzyko wystąpienia depresji oddechowej). Nefazodon hamuje utlenianie alprazolamu (przez CYP3A4), przez co podwaja się jego stężenia w osoczu, w konsekwencji następuje nasilenie działania alprazolamu - należy rozważyć zmniejszenie dawki alprazolamu o 50%. Tabletki antykoncepcyjne i omeprazol mogą hamować metabolizm alprazolamu, powodując zwiększenie stężenia alprazolamu w osoczu i nasilenie jego działania - może być konieczne dostosowanie dawki.

Zentiva Polska Sp. z o.o.
ul. Bonifraterska 17
00-203 Warszawa