Nidrazid 100 mg tabletki

1 tabl. zawiera 100 mg izoniazydu.

Lek przeciwprątkowy. Izoniazyd (hydrazyd kwasu izonikotynowego) działa wybiórczo bakteriobójczo na zewnątrzkomórkowe i wewnątrzkomórkowe aktywnie rosnące prątki Mycobacterium tuberculosis; jego działanie na postaci nieaktywne jest bakteriostatyczne. W związku ze stosunkowo szybkim występowaniem oporności prątków, izoniazyd stosuje się w skojarzeniu z innymi lekami przeciwgruźliczymi. Jedynie w przypadku profilaktyki, wystarczające jest stosowanie izoniazydu w monoterapii. Po podaniu doustnym izoniazyd wchłania się szybko i prawie całkowicie, osiągając C_max w ciągu 1-2 h. Biodostępność wynosi 90%. Pokarm zmniejsza wchłanianie leku. Izoniazyd łatwo przenika do tkanek i płynów ustrojowych, płynu mózgowo-rdzeniowego (20% stężenia w osoczu), wysięków, plwociny i kału. Łatwo przenika przez barierę łożyska i do mleka kobiecego. W niewielkim stopniu wiąże się z białkami osocza. Jest prawie całkowicie metabolizowany w wątrobie (na drodze acetylacji) do nieaktywnych metabolitów, które są usuwane z moczem. Szybkość acetylacji izoniazydu jest uwarunkowana genetycznie; T_0,5 w zależności od szybkości acetylacji wynosi 1,5-4 h.

Leczenie wszystkich płucnych i pozapłucnych postaci gruźlicy oraz zapobieganie rozwojowi postaci płucnych. Przed rozpoczęciem leczenia zalecane jest przeprowadzenie testu wrażliwości. Lek jest wskazany do stosowania u dorosłych i u dzieci >3 lat, które są w stanie połknąć tabletkę (w razie trudności z połknięciem, tabletkę można rozkruszyć).

Nadwrażliwość na izoniazyd lub pozostałe składniki preparatu. Ciężka niewydolność wątroby, polekowa niewydolność wątroby.

Lek powinien być stosowany u kobiet w ciąży lub u kobiet w wieku rozrodczym wyłącznie w przypadku, jeśli potencjalne korzyści z leczenia przewyższają ryzyko dla płodu. Badania na szczurach i królikach wykazały, że izoniazyd podawany doustnie podczas ciąży może mieć wpływ na rytm serca płodu. Jednakże badania nad reprodukcją ssaków (myszy, szczurów, królików) nie wykazały wad wrodzonych związanych z podawaniem izoniazydu. Podczas przyjmowania izoniazydu kobiety nie powinny karmić piersią, chyba, że w ocenie lekarza potencjalna korzyść dla pacjentki przewyższa ryzyko dla niemowlęcia. U niemowląt karmionych piersią, których matki przyjmują izoniazyd istnieje teoretyczne ryzyko drgawek i neuropatii (związanej z niedoborem wit. B₆); wskazana jest obserwacja wczesnych objawów niedoborów wit. B₆ oraz rozważenie profilaktycznego leczenia zarówno matki i niemowlęcia.

Doustnie. Dorośli: 5 mg/kg mc./dobę (maksymalnie 300 mg/dobę); dzieci: 5-10 mg/kg mc./dobę (maksymalnie 300 mg/dobę). Jeśli lek jest stosowany 2 razy w tyg., dawkę dobową u dorosłych i u dzieci należy zwiększyć do 15 mg/kg mc. (maksymalnie 900 mg 2 razy w tyg.). W zapobieganiu gruźlicy płucnej - dorośli: 300 mg/dobę; dzieci: 5-10 mg/kg mc./dobę, do całkowitej dawki 300 mg. Jednocześnie z izoniazydem (aby zapobiec neuropatii) należy podawać witaminę B₆ w dawce 10 mg; jeśli wystąpi zapalenie nerwu, dawkę witaminy należy zwiększyć do 50 mg/dobę. Szczególne grupy pacjentów. Nie jest konieczne zmniejszenie dawki u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, o ile stężenie kreatyniny nie przekracza 530,5 µmol/l. U pacjentów z klirensem kreatyniny <10 ml/min oraz w przypadku bezmoczu należy stosować 1/2 dawki. Sposób podania. Tabletki należy przyjmować raz na dobę na czczo (co najmniej 30 min przed posiłkiem lub 2 h po posiłku). Linia podziału na tabletce ułatwia tylko jej rozkruszenie, w celu łatwiejszego połknięcia, a nie podział na równe dawki.

Stosowanie izoniazydu należy dokładnie kontrolować u osób z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek lub obecną przewlekłą chorobą wątroby. Przed rozpoczęciem leczenia, należy dokonać uważnej oceny stosunku korzyści do ryzyka związanego z leczeniem izoniazydem pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby. Podczas stosowania izoniazydu (jak również po wielu miesiącach od rozpoczęcia leczenia) może rozwinąć się ciężkie zapalenie wątroby, czasami prowadzące do zgonu. Ryzyko wystąpienia zapalenia wątroby jest związane z wiekiem pacjenta, u pacjentów >35. rż. i wzrasta u pacjentów przyjmujących izoniazyd; pacjentów należy monitorować czy występują u nich objawy zwiastunowe zapalenia wątroby (np. zmęczenie, osłabienie, złe samopoczucie, jadłowstręt, nudności lub wymioty). W przypadku wystąpienia powyższych objawów podmiotowych lub stwierdzenia objawów przedmiotowych wskazujących na uszkodzenie wątroby należy niezwłocznie odstawić izoniazyd, gdyż wykazano, że dalsze przyjmowanie leku może powodować cięższe uszkodzenie wątroby. U dorosłych pacjentów, leczonych preparatem z powodu gruźlicy, należy podczas oceny wyjściowej oznaczyć aktywność enzymów wątrobowych, stężenie bilirubiny i kreatyniny w surowicy, wykonać morfologię krwi i określić liczbę płytek krwi (lub ich szacunkową liczbę). Podczas leczenia pacjenci powinni zgłaszać się na wizyty przynajmniej raz w miesiącu i należy zadawać im pytania dotyczące konkretnych objawów związanych z działaniami niepożądanymi. Wszyscy pacjenci, u których wykryto nieprawidłowości, powinni zostać poddani ocenie kontrolnej, w razie konieczności obejmującej badania laboratoryjne. Jednak u pacjentów po 35. rż., ze względu na wysoką częstość występowania zapalenia wątroby zależnego od izoniazydu, badania czynności wątroby należy wykonywać regularnie, nie tylko przed rozpoczęciem leczenia, ale również co najmniej raz na miesiąc podczas terapii. Izoniazyd należy odstawić, jeśli aktywność enzymów wątrobowych >5-krotnie przekracza GGN. W przypadku gdy nie ma dowodów na wcześniejsze występowanie chorób wątroby, badania czynności wątroby należy wykonywać jeśli wystąpi gorączka, wymioty, żółtaczka lub inne objawy świadczące o pogorszenia się stanu pacjenta. Pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby należy leczyć izoniazydem tylko w razie konieczności, ze szczególną ostrożnością i pod ścisłym nadzorem lekarza. U tych pacjentów należy dokładnie monitorować czynność wątroby przed rozpoczęciem leczenia i następnie co dwa do czterech tygodni przez cały okres leczenia. W przypadku wystąpienia uszkodzenia wątroby lub znaczących klinicznych zmian w czynności wątroby, lek należy odstawić i rozważyć inny schemat leczenia w porozumieniu z lekarzem doświadczonym w leczeniu gruźlicy. Jeśli zaistnieje konieczność, można rozważyć ponowne włączenie leku po przywróceniu prawidłowej czynności wątroby, jednak w takim przypadku zaleca się codziennie kontrolowanie parametrów czynności wątroby. Do innych czynników związanych z podwyższonym ryzykiem zapalenia wątroby należy codzienne picie alkoholu, przewlekła choroba wątroby i przyjmowanie leków w postaci dożylnej. W grupie ryzyka są także kobiety rasy czarnej lub pochodzenia latynoskiego. Należy zachować szczególną ostrożność u pacjentów z padaczką. Rutynowa kontrola aktywności enzymów wątrobowych nie jest konieczna u dzieci, chyba że u dziecka stwierdzono czynniki ryzyka wystąpienia hepatotoksyczności. Podczas stosowania izoniazydu odnotowano przypadki ciężkich reakcji skórnych, w tym zespołu Stevensa-Johnsona (SJS) oraz zespołu Lyella - toksycznej nekrolizy naskórka (TEN), niektóre z nich zakończone zgonem. Pacjenci powinni zostać poinformowani o objawach oraz dokładnie sprawdzani pod kątem pojawienia się reakcji skórnych. Jeśli występują objawy SJS lub TEN (np. postępująca wysypka skórna często z pęcherzami lub zmianami na błonach śluzowych), pacjenci powinni natychmiast skonsultować się z lekarzem. Należy na stałe przerwać leczenie izoniazydem, jeżeli nie można ustalić innej etiologii tych objawów. Podczas leczenia lekami przeciwgruźliczymi obserwowano ciężkie, uogólnione reakcje nadwrażliwości, w tym przypadki zakończone zgonem, znane jako reakcja polekowa z eozynofilią i objawami układowymi (DRESS). Przy czym wczesne objawy nadwrażliwości, takie jak gorączka, powiększenie węzłów chłonnych lub zaburzenia biologiczne (w tym eozynofilia, zaburzenia czynności wątroby) mogą wystąpić bez wyraźnej wysypki. Jeśli takie objawy są obecne, pacjent powinien natychmiast skonsultować się z lekarzem. Należy przerwać leczenie izoniazydem, jeżeli nie można ustalić innej etiologii tych objawów. Należy zachować szczególną ostrożność u pacjentów o fenotypie wolnej acetylacji, z padaczką, psychozą, wyraźną skłonnością do krwawień, zapaleniem nerwów obwodowych, zaburzeniami czynności wątroby w wywiadzie, cukrzycą, uzależnieniem od alkoholu, AIDS. Należy zachować ostrożność w trakcie leczenia pacjentów w podeszłym wieku oraz u pacjentów niedożywionych, którzy mogą wymagać suplementacji pirydoksyny (witamina B₆) w trakcie stosowania izoniazydu. 1 tabl. zawiera mniej niż 1 mmol sodu (23 mg), to znaczy lek uznaje się za „wolny od sodu”.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Jeśli wystąpią objawy zaburzenia czynności wątroby, takie jak zmęczenie, jadłowstręt, nudności,
wymioty, świąd lub zażółócenie skóry lub białkówki oka, należy odstawić lek i natychmiast
skonsultować się z lekarzem.

W przypadku wystąpienia któregokolwiek z poniższych działań niepożądanych należy jak
najszybciej skontaktować się z lekarzem.
• Stan zapalny trzustki powodujący silny ból brzucha i pleców (zapalenie trzustki), częstość
  nieznana.
• Poważne, rozległe uszkodzenia skóry (oddzielanie się naskórka i powierzchniowych błon
  śluzowych) – toksyczna nekroliza naskórka (zespół Lyella, ang. toxic epidermal necrolysis TEN),
  może wystąpić u 1 na 1000 osób.
• Reakcja na lek powodująca wysypkę, gorączkę, stan zapalny narządów wewnętrznych,
  nieprawidłowości hematologiczne i chorobę układową (zespół DRESS, ang. drug rash with
  eosinophilia and systemic syndrome), może wystąpić u 1 na 1000 osób.
• Ciężka choroba objawiająca się powstawaniem pęcherzy na skórze, w jamie ustnej, w okolicy oczu
  i na narządach płciowych (zespół Stevensa-Johnsona, częstość nieznana).
• Żółknięcie skóry lub białek oczu bądź występowanie ciemniejszego moczu i jaśniejszego stolca,
  zmęczenie, osłabienie, złe samopoczucie, utrata apetytu, nudności lub wymioty spowodowane
  przez schorzenie wątroby (zapalenie wątroby), może wystąpić u 1 na 100 osób

Podczas stosowania leku Nidrazid mogą wystąpić poniższe działania niepożądane, przedstawione
zgodnie z częstością występowania.

Bardzo często (mogą występować częściej niż u 1 na 10 osób): zwiększenie aktywności enzymów
wątrobowych.

Często (mogą występować nie częściej niż u 1 na 10 osób): niedobór witaminy B₆, zaburzenia
psychiczne (drażliwość, niepokój), psychoza (mania, katatonia, paranoja), ból głowy, zawroty głowy,
uczucie mrowienia, swędzenia (neuropatia obwodowa), nudności, wymioty, niestrawność.

Niezbyt często (mogą występować nie częściej niż u 1 na 100 osób): żółtaczka, zapalenie wątroby
(występują zwykle 4-8 tygodni lub nawet kilka miesięcy od rozpoczęcia leczenia), zmęczenie,
osłabienie, gorączka.

Rzadko (mogą występować nie częściej niż u 1 na 1000 osób): jadłowstręt, pelagra (niedobór niacyny
czyli witaminy B3), skurcze mięśni, zapalenie nerwu wzrokowego (np. niewyraźne widzenie), skórne
reakcje alergiczne, pokrzywka, świąd, wyprysk, wysypka, rumień, zmiany skórne pelagryczne,
toksyczna nekroliza naskórka (zespół Lyella), zespół DRESS (objawy układowe eozynofilii),
zaburzenia oddawnia moczu.

Bardzo rzadko (mogą występować rzadziej niż u 1 na 10 000 osób): zmiany w morfologii krwi
(zmniejszenie liczby krwinek czerwonych, zmniejszenie liczby płytek krwi, zmiany liczby krwinek
białych), powiększenie węzłów chłonnych, zaburzenia układu immunologicznego (zespół
toczniopodobny), ginekomastia (powiększenie piersi u mężczyzn i kobiet), zwiększenie stężenia
bilirubiny lub glukozy we krwi, kwasica metaboliczna.

Częstość nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych): reakcje
anafilaktyczne, zwiększenie stężenia glukozy we krwi, kwasica metaboliczna, zaburzenia
psychotyczne (odnotowano szczególnie u pacjentów: w złym stanie ogólnym; z zaburzeniami
metabolicznymi: cukrzycą, nadczynnością tarczycy; z chorobą alkoholową, padaczką), toksyczna
encefalopatia, zaburzenia pamięci, utrata odruchów ścięgnistych, bóle stawów, osłabienie mięśni, bóle
mięśni, rozpad mięśni, zanik nerwu wzrokowego, stan zapalny naczyń krwionośnych, zapalenie
trzustki, dyskomfort w nadbrzuszu, zaparcia lub biegunka, suchość w jamie ustnej, ciężkie zapalenie
wątroby (w skrajnych przypadkach prowadzące do zgonu), zespół Stevensa-Johnsona, pęcherzyca,
kłębuszkowe zapalenie nerek (zwykle odwracalne).

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi, farmaceucie lub pielęgniarce. Działania niepożądane
można zgłaszać bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów
Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów
Biobójczych:
Al. Jerozolimskie 181C: 02-222 Warszawa,
Tel: + 48 22 49 21 301
Fax: + 48 22 49 21 309
strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu lub przedstawicielowi
podmiotu odpowiedzialnego w Polsce.

Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Izoniazyd hamuje niektóre enzymy cytochromu P450; zaleca się ostrożność przy przepisywaniu preparatu z innymi lekami metabolizowanymi przez cytochrom P450. W celu utrzymania optymalnego stężenia terapeutycznego we krwi może być konieczne dostosowanie dawek leków metabolizowanych przez te enzymy podczas rozpoczęcia lub zakończenia leczenia. Stosowanie ryfampicyny jednocześnie z izoniazydem zwiększa częstość występowania działania hepatotoksycznego (ryfampicyna jako silny induktor enzymów wątrobowych wpływa na metabolizm izoniazydu). Silne induktory enzymów wątrobowych (np. barbiturany) mogą zwiększać szybkość metabolizmu izoniazydu i tym samym zmniejszać jego stężenie w osoczu; skojarzone leczenie nie jest zalecane. Izaniazyd hamuje matabolizm leków w wątrobie, nasilając działanie i toksyczność np. leków przeciwpadaczkowych (fenytoiny, prymidonu, kwasu walproinowego, karbamazepiny, etosuksymidu), doustnych leków przeciwzakrzepowych i niektórych pochodnych benzodiazepin. Może występować zwiększone ryzyko dystalnej neuropatii czuciowej u pacjentów przyjmujących równocześnie stawudynę. Wykazano, że jednoczesne przyjmowanie zalcytabiny z izoniazydem podwójnie zwiększa klirens nerkowy u osób zakażonych HIV. Jednoczesne podawanie prednizolonu może spowodować obniżenie stężenia izoniazydu w osoczu. Alkohol nasila toksyczność (włączając hepatotoksyczność) preparatu. Metabolizm izoniazydu może być zwiększony u osób długotrwale pijących alkohol, jednak działanie to nie zostało dokładnie określone. W trakcie stosowania leku nie należy spożywać napojów alkoholowych. Kwas p-aminosalicylowy może zwiększyć stężenie izoniazydu w osoczu i wydłużać jego T_0,5 w fazie eliminacji poprzez konkurowanie o enzymy acetylujące. Środki znieczulenia ogólnego mogą zwiększać hepatotoksycznosć izoniazydu. Leki zobojętniające kwas solny w żołądku (zawierające glin) zmniejszają wchłanianie izoniazydu – izoniazyd należy przyjmować 1 h przed przyjęciem leków zobojętniających. Jednoczesne stosowanie cykloseryny i disulfiramu może zwiększyć toksyczność w obrębie OUN. Izoniazyd może zmniejszać stężenie ketokonazolu i itrakonazolu w osoczu i zwiększać stężenie teofiliny w osoczu. Pirydoksyna zmniejsza działanie toksyczne izoniazydu. Podczas przyjmowania leku, zaleca się jednoczesne stosowanie pirydoksyny (wit. B₆), gdyż w trakcie leczenia większymi dawkami izoniazydu może wystąpić niedobór wit. B₆ w organizmie, co może prowadzić do zwiększenia częstości występowania niektórych działań niepożądanych. Jednoczesne podawanie innych leków przeciwgruźliczych ogranicza występowanie oporności prątków na leczenie. Nie stwierdzono występowania krzyżowej oporności między izoniazydem i innymi lekami przeciwgruźliczymi (ryfampicyną, etambutolem). Długotrwale stosowanie izoniazydu przed zabiegiem chirurgicznym może przedłużać działanie alfentanylu poprzez hamowanie enzymów wątrobowych. Ponieważ izoniazyd wykazuje pewne działanie hamujące monoaminooksydazę, możliwa jest interakcja z pokarmem zawierającym tyraminę (ser, czerwone wino). Może także nastąpić hamowanie oksydazy diaminowej, skutkujące nadmierną odpowiedzią (np. w postaci bólu głowy, pocenia się, kołatania serca, uderzeń krwi do głowy, niedociśnienia) na pokarmy zawierające histaminę (np. bonito, tuńczyk, inne ryby tropikalne). Pacjenci leczeni izoniazydem powinni unikać spożywania pokarmów zawierających tryaminę i histaminę.

Zentiva Polska Sp. z o.o.
ul. Bonifraterska 17
00-203 Warszawa
22-375-92-00
[email protected]
www.zentiva.pl