Nulojix 250 mg proszek do sporządzenia koncentratu roztworu do infuzji

1 fiolka zawiera 250 mg belataceptu (po rekonstytucji 1 ml koncentratu zawiera 25 mg belataceptu); 1 fiolka zawiera 0,55 mmol sodu.

Lek immunosupresyjny. Belatacept, selektywny bloker kostymulacji, jest rozpuszczalnym białkiem fuzyjnym złożonym ze zmodyfikowanej domeny zewnątrzkomórkowej antygenu-4 związanego z ludzkim limfocytem T cytotoksycznym (CTLA-4), połączonym z fragmentem (domeny regionu zawiasowego-CH2-CH3) domeny Fc ludzkiego przeciwciała immunoglobuliny G1. Belatacept jest produkowany za pomocą technologii rekombinacji DNA w systemie ekspresji w komórkach ssaków. W regionie wiążącym ligand CTLA-4 wprowadzono substytucję dwóch aminokwasów (L104 na E; A29 na Y). Belatacept wiąże się z CD80 i CD86 na komórkach prezentujących antygen. W rezultacie belatacept blokuje zależną od CD28 kostymulację limfocytów T, hamując ich aktywację. Aktywowane limfocyty T są głównymi mediatorami odpowiedzi immunologicznej w przeszczepionej nerce. Belatacept, zmodyfikowana forma CTLA4-Ig, wiąże się z CD80 i CD86 chętniej niż pierwotna cząsteczka CTLA4-Ig, z której pochodzi. Zwiększone powinowactwo daje odpowiedni poziom immunosupresji, niezbędny do przeciwdziałania zależnej od układu immunologicznego dysfunkcji i odrzucaniu alloprzeszczepu. Średnie geometryczne parametry farmakokinetyczne belataceptu po wielokrotnej infuzji dożylnej w dawkach 6 mg/kg mc. u pacjentów po przeszczepieniu nerki po symulacji z populacyjnego modelu farmakokinetycznego wynosiły: końcowy T_0,5 9,6 dni; klirens systemowy 0,59 ml/h/kg, objętość dystrybucji w stanie stacjonarnym 0,15 l/kg. Przy zalecanym schemacie dawkowania stężenia w surowicy zazwyczaj osiągały stan stacjonarny przed upływem 8. tyg. w fazie początkowej po przeszczepieniu, a przed upływem 6. miesiąca w fazie podtrzymującej. Analiza farmakokinetyki populacyjnej pacjentów po przeszczepieniu nerki została wykorzystana do określenia systemowego gromadzenia belataceptu po wielokrotnym, co 4 tyg., podawaniu dawek 6 lub 10 mg/kg mc. Minimalne systemowe gromadzenie, ze współczynnikiem gromadzenia (kumulacji) w stanie stacjonarnym, wynosi 1,1. Populacyjne analizy farmakokinetyki u pacjentów po przeszczepieniu nerki wykazały, że istnieje trend w kierunku wyższego klirensu belataceptu wraz ze zwiększeniem masy ciała.

Profilaktyka odrzucania przeszczepu u dorosłych biorców przeszczepu nerki, w skojarzeniu z kortykosteroidami i kwasem mykofenolowym (MPA).

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Biorcy przeszczepu z ujemnym wynikiem badania serologicznego w kierunku zakażenia wirusem Epstein-Barr (EBV) lub u których status serologiczny jest nieznany.

Nie należy stosować belataceptu u kobiet w ciąży, o ile nie jest to wyraźnie wskazane. Kobiety w wieku rozrodczym powinny stosować skuteczną antykoncepcję w czasie leczenia belataceptem oraz przez okres do 8 tyg. po przyjęciu ostatniej dawki leku, gdyż potencjalne ryzyko wpływu na rozwój zarodka lub płodu jest nieznane. W czasie leczenia schematami zawierającymi belatacept kobiety nie powinny karmić piersią. Belatacept nie wykazał niekorzystnego wpływu na płodność samców i samic szczurów.

Dożylnie. Dorośli. Leczenie powinno być przepisane i nadzorowane przez lekarzy specjalistów, doświadczonych w prowadzeniu terapii immunosupresyjnej oraz w prowadzeniu pacjentów po przeszczepieniu nerki. Lek nie był badany u pacjentów z poziomami przeciwciał przeciwnarządowych (PRA) >30% (którzy wymagają często zwiększonej immunosupresji). Z powodu ryzyka dużego ogólnego obciążenia immunosupresją u tych pacjentów lek należy stosować jedynie po rozważeniu alternatywnego leczenia. Rozpoczynanie leczenia w czasie przeszczepienia. U biorców przeszczepu leczonych belataceptem od czasu przeszczepienia ("pacjenci po przeszczepieniu") zaleca się dodanie antagonisty receptora interleukiny (IL)-2. Zalecaną dawkę określa się na podstawie masy ciała. Dawka w fazie początkowej. Dzień przeszczepienia, przed implantacją (dzień 1.): 10 mg/kg mc. Dzień 5., dzień 14. i dzień 28.: 10 mg/kg mc. Koniec 8. tygodnia i 12. tydzień po przeszczepieniu: 10 mg/kg mc. Dawka w fazie podtrzymującej. Co 4 tygodnie (± 3 dni) rozpoczynając od końca 16. tygodnia po przeszczepieniu: 6 mg/kg mc. Przed podaniem belataceptu pacjenci nie wymagają premedykacji. W czasie przeszczepienia belatacept powinien być podawany w połączeniu z indukcją bazyliksymabem, z mykofenolanem mofetylu i kortykosteroidami. Zmniejszanie dawki kortykosteroidu powinno być wprowadzane ostrożnie, szczególnie u pacjentów niezgodnością 4-6 antygenów leukocytów ludzkich (HLA). Zmiana schematu z zastosowaniem inhibitora kalcyneuryny (CNI) po upływie co najmniej 6 mies. po przeszczepieniu. W przypadku zmiany schematu z zastosowaniem CNI na schemat podtrzymujący z zastosowaniem belataceptu u pacjentów po upływie co najmniej 6 mies. po przeszczepieniu, zalecana dawka NULOJIX wynosi 5 mg/kg mc. co 2 tyg. przez pierwsze 8 tyg., a następnie ta sama dawka co 4 tyg. Po rozpoczęciu leczenia belataceptem, należy kontynuować stosowanie inhibitora kalcyneuryny w coraz mniejszych dawkach, przez co najmniej 4 tyg. po infuzji początkowej dawki belataceptu. Zaleca się częstsze monitorowanie w kierunku ostrego odrzucenia, zgodne z lokalnym standardem opieki, przez okres co najmniej 6 mies. po zmianie na NULOJIX. Monitorowanie terapeutyczne belataceptu nie jest wymagane. W badaniach klinicznych nie modyfikowano dawki belataceptu, jeśli zmiana masy ciała była mniejsza niż 10%. Szczególne grupy pacjentów. Nie jest wymagane dostosowanie dawki u pacjentów w podeszłym wieku oraz u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek lub poddawanych dializie. Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby nie brali udziału w badaniach dotyczących przeszczepienia nerki, dlatego też nie można zalecić dostosowania dawki belataceptu u takich pacjentów. Sposób podania. Rozcieńczony roztwór po rekonstytucji należy podawać w postaci infuzji dożylnej z względnie stałą szybkością w ciągu 30 min. Wlew pierwszej dawki należy podać bezpośrednio w okresie pooperacyjnym lub w czasie zabiegu operacyjnego, ale przed zakończeniem tworzenia anastomoz naczyniowych przeszczepu. Po rekonstytucji i rozcieńczeniu leku w warunkach aseptycznych, preparat należy podać od razu lub jego podawanie musi się zakończyć w ciągu 24 h od rekonstytucji proszku. Jeśli roztwór do infuzji nie jest podawany od razu, można go przechowywać w lodówce (2-8st.C) przez okres do 24 h. Nie zamrażać. Roztwór do infuzji można przechowywać maksymalnie przez 4 z tych 24 h w temperaturze poniżej 25st.C. Całość rozcieńczonego roztworu do infuzji należy podawać w za pomocą zestawu do kroplówek wraz ze sterylnym, niepirogennym, wiążącym małe białka filtrem (średnica porów 0,2 µm do 1,2 µm). Po podaniu leku zaleca się przepłukanie przewodu do kroplówki płynem infuzyjnym, aby zapewnić podanie całej dawki.

U pacjentów leczonych belataceptem obserwowano większą częstość występowania choroby limfoproliferacyjnej po otrzymaniu przeszczepu (PTLD) niż u pacjentów leczonych cyklosporyną. Biorcy przeszczepu leczeni belataceptem, u których uzyskano ujemny wynik badania serologicznego w kierunku zakażenia EBV, są narażeni na zwiększone ryzyko PTLD w porównaniu z pacjentami z pozytywnym wynikiem w kierunku EBV. Status serologiczny wobec EBV należy określić przed rozpoczęciem podawania belataceptu. Inne znane czynniki ryzyka PTLD obejmują zakażenie wirusem cytomegalii (CMV) oraz terapię niszczącą limfocyty T. PTLD u pacjentów leczonych belataceptem najczęściej dotyczy OUN. Lekarze powinni uwzględniać PTLD w diagnostyce różnicowej u pacjentów ze świeżo stwierdzonymi lub pogarszającymi się przedmiotowymi i podmiotowymi objawami neurologicznymi, poznawczymi lub behawioralnymi. Stosowanie leków immunosupresyjnych, w tym belataceptu, może zwiększać podatność na zakażenia, w tym zakażenia o przebiegu śmiertelnym, zakażenia oportunistyczne, gruźlicę oraz zakażenie wirusem opryszczki. Zaleca się profilaktykę zakażenia CMV przez co najmniej 3 mies. po przeszczepieniu, szczególnie u pacjentów ze zwiększonym ryzykiem infekcji CMV. Profilaktykę zapalenia płuc wywołanego przez Pneumocystis zaleca się przez co najmniej 6 mies. po przeszczepieniu. W badaniach klinicznych gruźlicę obserwowano częściej u pacjentów przyjmujących belatacept niż u pacjentów leczonych cyklosporyną. Większość przypadków gruźlicy dotyczyła pacjentów, którzy obecnie lub w przeszłości mieszkali w krajach o dużym rozpowszechnieniu gruźlicy. Przed rozpoczęciem leczenia belataceptem pacjentów należy zbadać w kierunku gruźlicy oraz utajonego zakażenia tą chorobą. Przed zastosowaniem belataceptu należy wdrożyć odpowiednie leczenie utajonej gruźlicy. Głęboka immunosupresja ogólna związana jest ze zwiększonym ryzykiem postępującej wieloogniskowej leukoencefalopatii (PML) - rzadkim, często szybko postępującym i prowadzącym do zgonu zakażeniem oportunistycznym OUN, które jest spowodowane przez wirus JC. Lekarze powinni uwzględniać PML w diagnostyce różnicowej u pacjentów ze świeżo stwierdzonymi lub pogarszającymi się przedmiotowymi i podmiotowymi objawami neurologicznymi, poznawczymi lub behawioralnymi. W przypadku podejrzewania lub potwierdzenia PML zaleca się konsultację neurologiczną. Po rozpoznaniu PML zaleca się zmniejszenie dawki lub odstawienie leków immunosupresyjnych, z uwzględnieniem ryzyka odrzucenia przeszczepu. Plazmafereza może przyspieszyć usunięcie belataceptu z ustroju. Pacjenci otrzymujący leczenie immunosupresyjne, w tym belataceptem, narażeni są na zwiększone ryzyko nowotworów, w tym raka skóry. Należy ograniczyć ekspozycję na światło słoneczne i ultrafioletowe (UV) poprzez noszenie odzieży ochronnej i stosowanie kremów przeciwsłonecznych z wysokim filtrem. U biorców alloprzeszczepów od dawców z rozszerzonymi kryteriami zanotowano zwiększoną częstość występowania zakrzepicy po przeszczepieniu. U stabilnych klinicznie pacjentów otrzymujących schemat podtrzymujący z zastosowaniem CNI, zmiana na schemat z zastosowaniem belataceptu może początkowo zwiększać ryzyko ostrego odrzucenia. Zaleca się dokładniejsze monitorowanie w kierunku ostrego odrzucenia, zgodne z lokalnym standardem opieki, przez okres co najmniej 6 mies. po zmianie na belatacept. Nie ma danych dotyczących zmiany schematu leczenia u pacjentów z grupy podwyższonego ryzyka immunologicznego, którzy zostali wykluczeni z badań dotyczących zmian schematu leczenia na podstawie kryteriów zdefiniowanych w protokole, związanych z ich wcześniejszą historią odrzucania. Po zmianie na belatacept pacjenci ci mogą początkowo być narażeni na dodatkowe ryzyko ostrego odrzucenia niż pacjenci, którzy byli badani. U osób z wysokim ryzykiem immunologicznym zmianę schematu leczenia należy rozważać tylko wtedy, gdy przewiduje się, że potencjalne korzyści przewyższają ryzyko. Nie ustalono bezpieczeństwa stosowania oraz skuteczności belataceptu u pacjentów po przeszczepieniu wątroby - nie zaleca się stosowania u tych pacjentów. W badaniach klinicznych belatacept był podawany z następującymi lekami immunosupresyjnymi: bazyliksymabem, MPA i kortykosteroidami. Należy unikać jednoczesnego podawania większych niż zalecane dawek leków immunosupresyjnych, ponieważ całkowite narażenie na immunosupresję jest czynnikiem ryzyka wystąpienia nowotworów i zakażeń oportunistycznych. Terapie niszczące limfocyty, stosowane w leczeniu ostrego odrzucania przeszczepu, należy stosować ostrożnie. Pacjenci z wysokimi poziomami przeciwciał przeciwnarządowych (PRA) wymagają często zwiększonej immunosupresji. Belatacept nie był badany u pacjentów z PRA >30%. Stopniowe zmniejszanie dawki kortykosteroidu u pacjentów przyjmujących belatacept powinno przebiegać z zachowaniem ostrożności, szczególnie u pacjentów z 4 do 6 niezgodnościami antygenów leukocytów ludzkich (HLA). Po wprowadzeniu leku do obrotu, po zastosowaniu belataceptu w połączeniu z indukcją bazyliksymabem, mykofenolanem mofetylu oraz zmniejszaniem dawki kortykosteroidu do 5 mg/dobę do 6. tyg. po przeszczepieniu obserwowano zwiększony stopień ostrego odrzucenia, w szczególności z 3. stopniem odrzucenia; te odrzucenia 3. stopnia pojawiały się u pacjentów z 4 do 6 niezgodnościami HLA. Powyżej opisane zmniejszanie dawki kortykosteridów było szybsze niż to, które stosowano w badaniach klinicznych (w przypadku narządów od żywego dawcy lub zmarłego dawcy spełniającego standardowe kryteria, w badaniach klinicznych mediana dawek kortykosteroidu podawanych z belataceptem w zalecanym schemacie postępowania, do 1., 3. oraz 6. mies., wynosiła odpowiednio 20 mg, 12 mg oraz 10 mg; w przypadku narządów od dawcy o rozszerzonych kryteriach, w badaniach klinicznych mediana dawek kortykosteroidu podawanych z belataceptem w zalecanym schemacie postępowania, do 1., 3. oraz 6. mies., wynosiła odpowiednio 21 mg, 13 mg oraz 10 mg). W przypadku pacjentów, u których można zamienić belatacept na inny lek immunosupresyjny, lekarze powinni pamiętać o 9-10 dniowym okresie półtrwania belataceptu, aby nie dopuścić do niedostatecznej lub nadmiernej immunosupresji po zaprzestaniu podawania belataceptu. Po wprowadzeniu preparatu do obrotu zgłaszano anafilaksję. Jeśli wystąpi poważna reakcja alergiczna lub anafilaktyczna, należy jak najszybciej przerwać podawanie preparatu i wdrożyć odpowiednie leczenie. W czasie leczenia belataceptem szczepienia mogą być mniej skuteczne. Należy unikać szczepionek zawierających żywe drobnoustroje. Istnieją teoretyczne obawy, że leczenie belataceptem może spowodować wzrost ryzyka rozwoju procesów autoimmunologicznych. U bardzo nielicznych pacjentów doszło do rozwoju przeciwciał przeciw cząsteczce belataceptu i nie stwierdzono wyraźnej korelacji pomiędzy pojawieniem się przeciwciał i odpowiedzią kliniczną lub działaniami niepożądanymi, jednak dane są zbyt ograniczone, aby dokonać jednoznacznej oceny tego zjawiska. Bezpieczeństwo stosowania oraz skuteczność podczas ponownego włączenia leczenia z zastosowaniem belataceptu nie była badana. Podczas ponownego włączenia leczenia belataceptem, po dłuższej przerwie w stosowaniu, powinno się wziąć pod uwagę możliwy wpływ przeciwciał przeciwko belataceptowi, obecnych w ustroju, szczególnie u pacjentów którzy nie otrzymywali stałego leczenia immunosupresyjnego. Nie określono dotychczas bezpieczeństwa stosowania i skuteczności leku u dzieci i młodzieży do 18 lat. Preparat zawiera 0,55 mmol lub 13 mg sodu w fiolce, co odpowiada 0,64% zalecanej przez WHO maksymalnej 2 g dobowej dawki sodu u osób dorosłych. Należy to uwzględnić lecząc pacjentów stosujących dietę ubogosodową.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.
Jednakże lek NULOJIX może powodować poważne działania niepożądane, które mogą wymagać
leczenia.
Pacjent powinien porozmawiać o leczeniu z rodziną lub opiekunem, gdyż mogą wystąpić u niego
objawy, których wystąpienia może nie być świadomy.

Należy jak najszybciej poinformować lekarza, jeśli pacjent lub członek jego rodziny zauważy objawy
wymienione poniżej:

Objawy pochodzące z układu nerwowego mogą obejmować zaburzenia pamięci; problemy z mową
lub porozumiewaniem się; zmianę nastroju lub zachowania; splątanie lub brak możliwości kontroli
mięśni; osłabienie jednej strony ciała; zmiany widzenia lub ból głowy.

Objawy zakażenia mogą obejmować gorączkę; trudne do wytłumaczenia zmniejszenie masy ciała;
powiększenie węzłów chłonnych; objawy przeziębienia takie, jak katar lub ból gardła, kaszel z
odkrztuszaniem wydzieliny; obecność krwi w odkrztuszanej wydzielinie; ból ucha; skaleczenia lub
zadrapania, które są zaczerwienione, ciepłe i sączy się z nich ropa.

Objawy ze strony nerki i pęcherza moczowego mogą obejmować tkliwość w miejscu przeszczepionej
nerki; trudności w oddawaniu moczu; zmiany ilości produkowanego moczu; obecność krwi w moczu;
ból lub pieczenie w czasie oddawania moczu.

Objawy żołądkowo-jelitowe mogą być następujące: ból w trakcie połykania; bolesne owrzodzenie
jamy ustnej; białe punkty na śluzówce jamy ustnej lub gardła; nieżyt żołądka; ból brzucha; wymioty
lub biegunka.

Zmiany skórne mogą obejmować niespodziewane pojawienie się siniaków lub krwawienia; brązowe
lub czarne zmiany skórne o nierównych granicach lub obecność zmian, w których jedna strona różni
się od drugiej; zmiana wielkości lub zabarwienia znamion bądź pojawienie się nowej zmiany skórnej
lub guza.

Reakcje alergiczne mogą objawiać się następująco: wysypką; zaczerwienioną skórą; pokrzywką;
świądem; obrzękiem warg, języka; obrzękiem twarzy; obrzękiem całego ciała; bólem w klatce
piersiowej; płytkim oddechem, świszczącym oddechem lub zawrotami głowy, choć nie są to jedyne
objawy alergii.

Bardzo częste działania niepożądane (mogą wystąpić u więcej niż 1 na 10 pacjentów) to:
- Zakażenie pęcherza moczowego lub nerek, zakażenie górnych dróg oddechowych, zakażenie
   CMV (może wywołać poważne zakażenie krwi i tkanek), gorączka, kaszel, zapalenie oskrzeli
- Duszność (płytki oddech)
- Zaparcie, biegunka, nudności, wymioty, ból brzucha
- Wysokie ciśnienie krwi lub niskie ciśnienie krwi
- Ból głowy, problemy ze snem, uczucie nerwowości lub rozdrażnienia, obrzęk dłoni i stóp
- Ból stawów, ból pleców, ból w kończynach
- Ból podczas oddawania moczu, obecność krwi w moczu
Badania analityczne mogą pokazać:
- Zmniejszoną liczbę krwinek czerwonych (niedokrwistość), zmniejszoną liczbę białych krwinek
- Zwiększenie stężenia kreatyniny we krwi (test stosowany do pomiaru pracy nerek), wzrost ilości
  białka w moczu
- Zmiany ilości różnych soli lub elektrolitów we krwi
- Zwiększenie stężenia cholesterolu i triglicerydów (tłuszcze obecne we krwi)
- Zwiększenie stężenia cukru we krwi

Częste działania niepożądane (mogą wystąpić u 1 na 10 pacjentów) to:
- Nowotworowy i nienowotworowy rozrost skóry
- Niebezpieczne zmniejszenie ciśnienia krwi, które, jeśli nie jest leczone, może prowadzić do
  omdlenia, śpiączki lub śmierci
- Zawał
- Martwica tkanek z powodu wstrzymania krążenia krwi
- Zapalenie wątroby (cytolityczne zapalenie wątroby)
- Uszkodzenie nerek
- Obecność płynu w płucach, świszczący oddech, ból w klatce piersiowej lub dusznica bolesna,
  powiększenie mięśnia sercowego (dolnej części serca)
- Zakażenie krwi lub tkanek, zakażenia układu oddechowego, zapalenie płuc, grypa, zapalenie
  zatok, katar, ból gardła, ból w jamie ustnej lub w okolicy gardła, zakażenia wirusem opryszczki,
  półpasiec i inne zakażenia wirusowe, zakażenia jamy ustnej, pleśniawki, zakażenie nerek,
  grzybicze zakażenia skóry, grzybicze zakażenia paznokci i inne zakażenia grzybicze, zakażenie
  skóry, zakażenie tkanek miękkich, zakażenie rany, zakażenie ograniczone do jednego obszaru,
  powolne zdrowienie, krwawe siniaki, nagromadzenie chłonki wokół przeszczepionej nerki
- Szybka praca serca, wolna praca serca, nietypowe i nieregularne bicie serca, osłabienie serca
- Cukrzyca
- Odwodnienie
- Zapalenie żołądka i jelit, zwykle spowodowane obecnością wirusa
- Nieżyt żołądka
- Nieprawidłowe uczucie mrowienia, drętwienie lub osłabienie rąk i nóg
- Wysypka, swędzenie
- Ból mięśni, osłabienie mięśni, ból kości, obrzęk stawów, powstawanie nietypowych chrząstek
  pomiędzy kręgami kręgosłupa, nagła niemożność zginania stawów, kurcze mięśni, zapalenie
  stawów
- Blokowanie przepływu krwi w naczyniach nerki, powiększenie nerki z powodu zatrzymania
  wypływu moczu z nerki, odpływ moczu z pęcherza do kanalików nerkowych, nietrzymanie
  moczu, niezupełne napełnianie pęcherza moczowego, moczenie nocne, obecność cukru w moczu
- Zwiększenie masy ciała, zmniejszenie masy ciała
- Zaćma, zwiększenie zastoju krwi w oku, nieostre widzenie
- Dygotanie lub drżenia, zawroty głowy, osłabienie lub omdlenie, ból ucha, brzęczenie, dzwonienie
  lub inne uporczywe dźwięki w uszach
- Trądzik, łysienie, nietypowe zmiany skórne, nadmierne pocenie, poty nocne
- Osłabienie lub szczelina w mięśniach brzucha i powstanie wybrzuszenia skóry nad zagojonym
  nacięciem, przepuklina na ścianie brzucha
- Depresja, zmęczenie, uczucie osłabienia, senność lub brak energii, ogólnie złe samopoczucie,
  trudności w oddychaniu w pozycji leżącej, krwawienie z nosa
- Typowe objawy związane z wysokimi stężeniami sterydów we krwi takie, jak twarz księżycowata,
  zgarbione plecy, znaczna otyłość
- Nietypowe nagromadzenie płynów
Badania analityczne mogą pokazać:
- Zmniejszoną liczbę płytek krwi, zwiększoną liczbę białych krwinek, zwiększoną liczbę
  czerwonych krwinek
- Zmiany stężenia dwutlenku węgla we krwi, zatrzymanie płynów, niskie stężenie białka we krwi
- Nieprawidłowe wyniki testów czynności wątroby, zwiększenie stężenia parathormonu we krwi
- Zwiększenie stężenia białka (białko C-reaktywne) we krwi, wskazującego stan zapalny
- Zmniejszenie poziomu przeciwciał (białek, które zwalczają infekcję) we krwi

Niezbyt częste działania niepożądane (mogą wystąpić u 1 na 100 pacjentów) to:
- Rak płuca, rak odbytnicy, rak piersi, pewna postać raka kości, mięśni lub tkanki tłuszczowej,
  nowotwór skóry i jelita spowodowany wirusem opryszczki i obserwowany u pacjentów z
  osłabionym układem odpornościowym, rak gruczołu krokowego, rak szyjki macicy, rak gardła,
  rak węzłów chłonnych, rak szpiku kostnego, rak nerki, kanalików nerkowych lub pęcherza
  moczowego
- Grzybicze zakażenie mózgu, zapalenie mózgu, poważna infekcja mózgu zwana PML (postępująca
  wieloogniskowa leukoencefalopatia)
- Nietypowy obrzęk mózgu, zwiększone ciśnienie wewnątrz czaszki i w mózgu, napad padaczkowy,
  osłabienie powodujące utratę ruchów po jednej stronie ciała, utrata przewodzenia nerwów,
  niezdolność mięśni do poruszania twarzą
- Różne choroby mózgu powodujące ból głowy, gorączkę, omamy, dezorientację, zaburzenia mowy
  i ruchów ciała
- Osłabiony przepływ krwi do serca, zablokowane uderzenia serca, nieprawidłowa zastawka
  aortalna serca, nieprawidłowe szybkie bicie serca
- Nagłe trudności w oddychaniu prowadzące do uszkodzenia płuc, zwiększone ciśnienie krwi w
  płucach, zapalenie płuc, kaszel z krwią, nieprawidłowość w płucach i drogach oddechowych
  prowadzących powietrze do płuc i z płuc, płyn w obrębie płuc, okresowe zatrzymanie oddechu w
  trakcie snu, nietypowy dźwięk mowy
- Opryszczka narządów płciowych
- Zapalenie okrężnicy (jelita grubego) spowodowane wirusem cytomegalii, zapalenie trzustki,
  wrzód żołądka, jelita cienkiego lub jelita grubego, zablokowanie jelita cienkiego, czarne smoliste
  stolce, krwawienie z odbytnicy, nietypowe zabarwienie stolca
- Zakażenia bakteryjne, zapalenie lub zakażenie wewnętrznej warstwy serca, gruźlica, zakażenie
  kości, zapalenie węzłów chłonnych, przewlekłe rozszerzenie dróg oddechowych w płucach z
  częstymi infekcjami płuc
- Zakażenie węgorkiem jelitowym, infekcja biegunkowa wywołana przez pasożyta lamblię
- Choroba nerek wywołana przez wirus (nefropatia związana z poliomawirusem), zapalenie nerek,
  bliznowacenie nerek, skurcz kanalików nerkowych, zapalenie pęcherza moczowego z
  krwawieniem
- Obecność zakrzepów w tętnicy nerkowej
- Zespół Guillian-Barré (choroba objawiająca się osłabieniem lub porażeniem mięśni)
- Choroba limfoproliferacyjna związana z zakażeniem wirusem EBV (Epstein-Barr)
- Obecność zakrzepów w żyłach, zapalenie żył, okresowe kurcze nóg
- Nieprawidłowe tętnice, bliznowacenie tętnic, obecność zakrzepów w tętnicach, zwężenie tętnic,
  tymczasowe zaczerwienienie twarzy lub skóry, obrzęk twarzy
- Kamienie w pęcherzyku żółciowym, płyn wypełniający płaty wątroby, stłuszczenie wątroby
- Choroby skóry z zagęszczonymi plamami czerwonej skóry, często ze srebrzstymi łuskami,
  nietypowe owłosienie, nadmierna łamliwość włosów, łamliwość paznokci, owrzodzenie penisa
- Nieprawidłowa zawartość składników mineralnych w organizmie, powodująca problemy z
  kośćmi, zapalenie kości, nietypowe osłabienie kości prowadzące do problemów z kośćmi,
  zapalenie stawów, rzadka choroba kości
- Zapalenie jąder, nieprawidłowo przedłużony stan wzwodu, nieprawidłowe komórki szyjki macicy,
  guz piersi, ból jądra, owrzodzenie narządów płciowych u kobiet, zwężenie ścian pochwy,
  bezpłodność lub niezdolność do zajścia w ciążę, obrzęk moszny
- Alergia sezonowa
- Zmniejszony apetyt, utrata smaku, osłabienie słuchu
- Nietypowe sny, huśtawki nastroju, nieprawidłowośc związana z brakiem zdolności koncentracji
  uwagi oraz spokojnego siedzenia, utrudnione rozumienie lub myślenie, osłabienie pamięci,
  migrena, rozdrażnienie
- Drętwienie lub osłabienie z powodu niewystarczająco kontrolowanej cukrzycy, zmiany w stopie
  spowodowane cukrzycą, trudności w utrzymaniu spokojnych nóg
- Obrzęk dna oka powodujący zmiany widzenia, stan zapalny oka, niewygodna/zwiększona
  wrażliwość na światło, obrzęk powiek
- Pękanie kącików ust, opuchnięcie dziąseł, ból ślinianek
- Zwiększony popęd płciowy
- Uczucie parzenia
- Reakcja na infuzję, blizna, zapalenie, nawrót choroby, uczucie gorąca, wrzód
- Zmniejszona produkcja moczu
- Niezdolność przeszczepionego organu do pracy, problemy podczas lub po przeprowadzeniu
  transfuzji, oddzielanie się krawędzi rany przed zagojeniem, złamania kości, całkowite przerwanie
  lub oddzielenie się ścięgna, niskie ciśnienie krwi w trakcie lub po zabiegu, wysokie ciśnienie krwi
  w trakcie lub po zabiegu, siniaki/nagromadzenie krwi w obrębie tkanek miękkich po operacji, ból
  związany z operacją, ból głowy związany z zabiegiem, siniaki tkanek miękkich.
Badania analityczne mogą pokazać:
- Niebezpiecznie niską liczbę czerwonych ciałek krwi, niebezpiecznie obniżoną liczbę białych
  krwinek, rozpad czerwonych krwinek, problemy związane z zakrzepami krwi, kwas we krwi
  spowodowany cukrzycą, brak kwasu we krwi
- Nieprawidłowe wytwarzanie hormonów przez nadnercza
- Niskie stężenia witaminy D
- Zwiększenie aktywności enzymów trzustkowych we krwi, zwiększony poziom troponiny we krwi,
  zwiększenie stężęnia specyficznego antygenu gruczołu krokowego (PSA), wysoki poziom kwasu
  moczowego we krwi, zmniejszenie liczby limfocytów CD4, niskie stężenie cukru we krwi.

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli nasili się którykolwiek z objawów niepożądanych, w tym wszelkie objawy niepożądane
niewymienione w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie. Działania niepożądane
można zgłaszać bezpośrednio do „krajowego systemu zgłaszania” wymienionego w załączniku V.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Belatacept jest białkiem fuzyjnym, które, jak się uważa, nie jest metabolizowane przez enzymy cytochromu P450 (CYPs) i UDP-glukuronozylotransferazy (UGTs). Nie przeprowadzono żadnych oficjalnych badań dotyczących interakcji z belataceptem. Uważa się, że belatacept nie zaburza krążenia wątrobowo-jelitowego MPA. Dla określonej dawki MMF, ekspozycja na MPA jest ok. 40% większa jeśli jednocześnie podawany jest belatacept niż w czasie jednoczesnego podawania cyklosporyny. Leczenie immunosupresyjne może wpływać na odpowiedź na szczepienie - podczas leczenia belataceptem szczepienia mogą być mniej skuteczne. Należy unikać stosowania żywych szczepionek.

Bristol Myers Squibb Services Sp. z o.o.
al. Armii Ludowej 26
00-609 Warszawa
+48 22-260-6400
www.bms.com