Orungal 100 mg kapsułki

1 kaps. zawiera 100 mg itrakonazolu w postaci granulatu. Preparat zawiera sacharozę.

Lek przeciwgrzybiczy do stosowania ogólnego o szerokim zakresie działania, pochodna triazolu. Itrakonazol zaburza syntezę ergosterolu w komórkach grzybów. Itrakonazol hamuje wzrost wielu grzybów patogennych dla człowieka, w tym: Candida spp. (w tym C. albicans, C. tropicalis, C. parapsilosis i C. dubliniensis), Aspergillus spp., Blastomyces dermatitidis, Cladosporium spp., Coccidioides immitis, Cryptococcus neoformans, Geotrichum spp., Histoplasma spp. (w tym H. capsulatum), Paracoccidioides brasiliensis, Talaromyces (wcześniej Penicillium) marneffei, Sporothrix schenckii i Trichosporon spp. Itrakonazol wykazywał także działanie in vitro przeciw Epidermophyton floccosum, Fonsecaea spp., Malassezia spp., Microsporum spp., Pseudallescheria boydii, Trichophyton spp. oraz różnym innym drożdżakom i grzybom. Spośród drożdżaków Candida spp. najmniej wrażliwe na działanie itrakonazolu są C. krusei, C. glabrata i C. tropicalis, przy czym niektóre z wyodrębnionych szczepów wykazują całkowitą oporność na działanie leku in vitro. Podstawowe grzyby, których wzrostu nie hamuje itrakonazol, należą do następujących gatunków: Zygomycetes (np. Rhizopus spp., Rhizomucor spp., Mucor spp. oraz Absidia spp.), Fusarium spp., Scedosporium spp. i Scopulariopsis spp. Itrakonazol po podaniu doustnym szybko się wchłania. Maksymalne stężenie niezmienionego leku w osoczu występuje po upływie 2-5 h po podaniu. Lek kumuluje się w osoczu po wielokrotnym podaniu. Stan stacjonarny jest osiągany zwykle w ciągu ok. 15 dni. Bezwzględna biodostępność wynosi ok. 55%. Jest ona największa, jeśli kapsułki przyjmuje się bezpośrednio po obfitym posiłku. Wchłanianie itrakonazolu w kapsułkach jest zmniejszone u pacjentów ze zmniejszoną kwaśnością soku żołądkowego, tj. u pacjentów przyjmujących leki zmniejszające wydzielanie kwasu żołądkowego oraz u pacjentów z achlorhydrią wywołaną przez niektóre choroby. U tych pacjentów obserwuje się zwiększone wchłanianie itrakonazolu po podaniu na czczo, jeśli itrakonazol podawany jest z kwaśnym napojem (np. typu "cola" niedietetyczna). Itrakonazol w większości wiąże się z białkami osocza (99,8%), szczególnie z albuminami (metabolit hydroksylowany w 99,6%). Wykazuje on także powinowactwo do lipidów. Tylko 0,2% itrakonazolu w osoczu występuje w postaci wolnego leku. Stwierdzono, że stężenie leku w płucach, nerkach, wątrobie, kościach, żołądku, śledzionie i mięśniach jest 2-3-krotnie większe niż w osoczu, a wychwyt itrakonazolu przez tkanki zrogowaciałe, szczególnie przez skórę, jest do 4-krotnie większy. Stężenia w płynie mózgowo-rdzeniowym są mniejsze. Itrakonazol jest w znacznym stopniu metabolizowany w wątrobie głównie przez CYP3A4. Głównym metabolitem jest hydroksyitrakonazol, wykazujący porównywalne do itrakonazolu działanie przeciwgrzybicze in vitro. Stężenie tego metabolitu w osoczu jest ok. 2-krotnie większe niż stężenie itrakonazolu. Itrakonazol jest wydalany głównie w postaci nieczynnych metabolitów z moczem (35%) i z kałem (54%). Wydalanie leku z kałem w postaci niezmienionej wynosi 3-18% dawki. Końcowy T_0,5 wynosi 16-28 h po podaniu pojedynczej dawki i zwiększa się do 34-42 h po podaniu dawek wielokrotnych. Terapeutyczne stężenie itrakonazolu w skórze utrzymuje się przez 2-4 tyg. po zakończeniu 4-tygodniowej kuracji. Już po 1 tyg. leczenia wykrywa się itrakonazol w keratynie paznokci, a stężenie leku utrzymuje się w niej przez przynajmniej 6 mies. od zakończenia 3-miesięcznej kuracji.

Zakażenia narządów płciowych: grzybica pochwy i sromu. Zakażenia skóry, błon śluzowych lub oczu: grzybica skóry; łupież pstry; kandydoza jamy ustnej; grzybicze zakażenie rogówki. Grzybice paznokci wywołane przez dermatofity i (lub) drożdżaki. Grzybice układowe: aspergiloza układowa i kandydoza układowa; kryptokokoza (w tym kryptokokowe zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych) u pacjentów z kryptokokozą i osłabioną odpornością oraz u wszystkich pacjentów z kryptokokozą ośrodkowego układu nerwowego (itrakonazol jest wskazany tylko wtedy, gdy leczenie pierwszego rzutu jest nieskuteczne); histoplazmoza; blastomikoza; sporotrychoza, w tym limfatyczno-skórna/skórna i pozaskórna; parakokcydioidomikoza; chromomikoza.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Przeciwwskazane jest jednoczesne podawanie leku z niektórymi lekami metabolizowanymi przez CYP3A4, takimi jak przykłady wymienione poniżej. Zwiększone stężenia tych leków w osoczu, wynikające z jednoczesnego ich stosowania z itrakonazolem, mogą nasilić lub wydłużyć zarówno ich działanie lecznicze, jak i niepożądane, do takiego stopnia, że mogą wystąpić potencjalnie ciężkie zagrożenia. Na przykład zwiększone stężenia niektórych leków w osoczu mogą spowodować wydłużenie odstępu QT i wystąpienie tachyarytmii komorowych, w tym zaburzeń rytmu serca typu torsade de pointes - arytmii mogącej zagrażać życiu. Leki, których jednocześne stosowanie z itrakonazolem jest przeciwwskazane: alkaloidy sporyszu (np. dihydroergotamina, ergometryna, ergotamina, metyloergometryna), izawukonazol, halofantryna, astemizol, mizolastyna, terfenadyna, irynotekan, wenetoklaks (u pacjentów z przewlekłą białaczką limfocytową podczas fazy inicjacji i dostosowania dawki wenetoklaksu), dabigatran, tikagrelor, ombitaswir /paritaprewir /rytonawir (z dazabuwirem lub bez), aliskiren, beprydyl, dyzopiramid, dofetylid, dronedaron, eplerenon, finerenon, iwabradyna, lerkanidypina, nizoldypina, chinidyna, ranolazyna, syldenafil (nadciśnienie płucne), cyzapryd, domperydon, naloksegol, woklosporyna, lowastatyna, lomitapid, symwastatyna, lurazydon, midazolam (doustny), pimozyd, kwetiapina, sertindol, triazolam, awanafil, dapoksetyna, daryfenacyna, fezoterodyna (u pacjentów z umiarkowanymi lub ciężkimi zaburzeniami czynności nerek lub wątroby), solifenacyna (u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek lub umiarkowanymi do ciężkich zaburzeniami czynności wątroby), wardenafil (u pacjentów w wieku powyżej 75 lat), kolchicyna (u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek lub wątroby), eliglustat (u pacjentów ze słabym metabolizmem CYP2D6, umiarkowanym metabolizmem CYP2D6 lub intensywnym metabolizmem, którzy przyjmują silny lub umiarkowany inhibitor CYP2D6). Leku nie należy stosować u pacjentów z rozpoznanymi zaburzeniami czynności komór serca, takimi jak zastoinowa niewydolność serca (CHF) lub zastoinowa niewydolność serca w wywiadzie, z wyjątkiem leczenia zakażeń zagrażających życiu lub innych ciężkich zakażeń. Stosowanie leku jest przeciwwskazane w ciąży (z wyjątkiem przypadków zagrożenia życia). Kobiety w wieku rozrodczym powinny stosować skuteczną metodę antykoncepcji w okresie leczenia; stosowanie takiej metody należy kontynuować aż do momentu wystąpienia krwawienia miesiączkowego po zakończeniu stosowania leku.

Leku nie należy stosować w okresie ciąży, z wyjątkiem przypadków zagrożenia życia, w których spodziewana korzyść dla matki przewyższa ryzyko uszkodzenia płodu. Kobiety w wieku rozrodczym powinny stosować skuteczne metody antykoncepcji, do czasu wystąpienia pierwszej miesiączki po zakończeniu stosowania leku. Badania na zwierzętach wykazały szkodliwy wpływ itrakonazolu na reprodukcję. Po wprowadzeniu leku do obrotu odnotowano przypadki wystąpienia wad wrodzonych. Obejmowały one deformacje w obrębie szkieletu, dróg moczowo-płciowych, układu sercowo-naczyniowego i narządu wzroku, a także aberracje chromosomowe i wielorakie wady rozwojowe. Związek przyczynowy pomiędzy wystąpieniem wad, a stosowaniem itrakonazolu nie został ustalony. Dane epidemiologiczne, dotyczące stosowania leku w trakcie I trymestru ciąży, głównie u pacjentek leczonych krótkotrwale z powodu kandydozy pochwy i sromu, nie wykazały zwiększonego ryzyka wad rozwojowych w porównaniu z osobami z grupy kontrolnej, nienarażonymi na działanie znanych substancji teratogennych. W modelu u szczurów wykazano przenikanie itrakonazolu przez łożysko. Bardzo niewielka ilość itrakonazolu przenika do mleka ludzkiego. Podczas karmienia piersią należy rozważyć oczekiwane korzyści ze stosowania leku, w stosunku do ryzyka. W przypadku jakichkolwiek wątpliwości, pacjentka nie powinna karmić piersią.

Doustnie. Zakażenia narządów płciowych. Kandydoza sromu i pochwy: 200 mg 2 razy na dobę przez 1 dzień lub 200 mg raz na dobę przez 3 dni. Zakażenia skóry, błony śluzowej lub oczu. Grzybica skóry: 200 mg raz na dobę przez 7 dni lub 100 mg raz na dobę przez 15 dni. Zakażenia okolic o zwiększonej keratynizacji, takie jak grzybica podeszwy stóp i dłoni: 200 mg 2 razy na dobę przez 7 dni lub 100 mg raz na dobę przez 30 dni. Łupież pstry: 200 mg raz na dobę przez 7 dni. Kandydoza jamy ustnej: 100 mg raz na dobę przez 15 dni. U niektórych pacjentów z osłabieniem odporności (np. u pacjentów z neutropenią, AIDS lub po przeszczepieniu narządów) może wystąpić zmniejszenie biodostępności leku - może być konieczne podwojenie dawki. Grzybicze zapalenie rogówki: 200 mg raz na dobę przez 21 dni (długość leczenia należy dostosować do odpowiedzi klinicznej). Grzybica paznokci, wywołana przez dermatofity i (lub) drożdżaki. Leczenie cykliczne. Polega na przyjmowaniu 200 mg 2 razy na dobę przez 1 tydz. Okresy przyjmowania leku (cykle) są oddzielone 3-tygodniową przerwą, w czasie której lek nie jest przyjmowany. W leczeniu grzybicy paznokci rąk stosuje się 2 cykle. W leczeniu grzybicy paznokci stóp (lub grzybicy paznokci stóp wraz z paznokciami rąk) stosuje się 3 cykle. Reakcja na leczenie staje się widoczna po zakończeniu leczenia i odrośnięciu paznokci. Leczenie ciągłe. Leczenie grzybicy paznokci stóp lub wraz z paznokciami rąk: 200 mg raz na dobę przez 3 mies. Eliminacja itrakonazolu ze skóry i paznokci zachodzi wolniej niż z osocza. Optymalne wyniki leczenia pod względem objawów klinicznych i rezultatów badań mykologicznych uzyskuje się w ciągu 2-4 tyg. po zakończeniu leczenia zakażeń skóry i po 6-9 mies. od zakończenia leczenia zakażeń paznokci. Grzybice układowe. Długość leczenia należy dostosować do odpowiedzi klinicznej. Aspergiloza: 200 mg raz na dobę przez 2-5 mies; zwiększyć dawkę do 200 mg 2 razy na dobę, jeżeli zmiany są głębokie lub rozsiane. Kandydoza: 100-200 mg raz na dobę przez 3 tyg.-7 mies; zwiększyć dawkę do 200 mg 2 razy na dobę, jeżeli zmiany są głębokie lub rozsiane. Kryptokokoza (bez zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych): 200 mg raz na dobę przez 2 mies.- 1 rok. Kryptokokowe zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych: 200 mg 2 razy na dobę przez 2 mies.-1 rok. Histoplazmoza: od 200 mg raz na dobę do 200 mg 2 razy na dobę przez 8 mies. Blastomikoza: od 100 mg raz na dobę do 200 mg 2 razy na dobę przez 6 mies. Sporotrychoza limfatyczno-skórna i skórna: 100 mg lub 200 mg raz na dobę (pojedyncze zmiany) lub 200 mg 2 razy na dobę (rozległe zmiany) przez 3 mies. - 6 mies. Sporotrychoza poza-skórna: 200 mg 2 razy na dobę przez 12 mies. Parakokcydioidomikoza: 100 mg raz na dobę przez 6 mies; brak danych dotyczących skuteczności stosowania preparatu w leczeniu parakokcydioidomikozy u pacjentów z AIDS. Chromoblastomikoza (dawniej chromomikoza): 200 do 400 mg raz na dobę przez 6 mies. Szczególne grupy pacjentów. U dzieci i pacjentów w podeszłym wieku preparat można stosować tylko wówczas, jeżeli spodziewane korzyści przewyższają ryzyko (ograniczone dane). Zaleca się, by podczas wyboru dawki u pacjentów w podeszłym wieku wziąć pod uwagę większą częstość występowania zaburzeń czynności wątroby, nerek lub serca oraz jednoczesne występowanie innych chorób lub stosowanie innych leków. Należy zachować ostrożność u pacjentów z niewydolnością wątroby. U pacjentów z niewydolnością nerek narażenie na itrakonazol może być mniejsze - należy zachować ostrożność i rozważyć możliwość modyfikacji dawki. Sposób podania. W celu uzyskania najlepszego wchłaniania substancji czynnej preparat należy podawać bezpośrednio po pełnym posiłku. Kapsułki należy połykać w całości.

Wpływ na serce. W badaniu z udziałem zdrowych ochotników, którzy przyjmowali itrakonazol w postaci dożylnej, obserwowano przemijające, bezobjawowe zmniejszenie frakcji wyrzutowej lewej komory. Zaburzenia te ustępowały przed podaniem następnej infuzji dożylnej. Nie wiadomo, czy opisywane zjawisko ma znaczenie kliniczne w odniesieniu do postaci doustnych leku. Itrakonazol ma działanie inotropowe ujemne. Opisywano przypadki zastoinowej niewydolności serca w związku ze stosowaniem leku. Ryzyko niewydolności serca może zwiększać się wraz z dawką dobową itrakonazolu. Leku nie należy stosować u pacjentów z zastoinową niewydolnością serca lub zastoinową niewydolnością serca w wywiadzie, o ile spodziewane korzyści wyraźnie nie przewyższają ryzyko. Określając indywidualnie dla każdego pacjenta stosunek korzyści do ryzyka, należy wziąć pod uwagę takie czynniki, jak: nasilenie choroby stanowiącej wskazanie do stosowania leku, schemat dawkowania (tj. całkowita dawka dobowa) oraz wystąpienie poszczególnych czynników ryzyka rozwoju zastoinowej niewydolności serca. Do tych czynników ryzyka należą choroby serca, takie jak choroba niedokrwienna serca, wady zastawkowe, poważne choroby płuc, takie jak przewlekła obturacyjna choroba płuc, a także niewydolność nerek i inne choroby, w przebiegu których występują obrzęki. Jeśli u pacjenta występuje ryzyko rozwoju zastoinowej niewydolności serca, należy go poinformować o możliwych objawach podmiotowych i przedmiotowych. Leczenie należy prowadzić ostrożnie, obserwując szczególnie wnikliwie, czy nie występują objawy podmiotowe i przedmiotowe zastoinowej niewydolności serca. W razie wystąpienia takich objawów należy przerwać stosowanie itrakonazolu. Leki z grupy antagonistów wapnia mogą mieć działanie inotropowe ujemne, które może się sumować z inotropowym ujemnym działaniem itrakonazolu. Ponadto itrakonazol może hamować metabolizm tych leków. Z tych powodów należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania itrakonazolu i antagonistów wapnia, gdyż zwiększa się ryzyko zastoinowej niewydolności serca. Nadwrażliwość krzyżowa. Dostępne dane dotyczące występowania nadwrażliwości krzyżowej na itrakonazol i inne leki przeciwgrzybicze z grupy azoli są ograniczone. Należy zachować ostrożność przepisując lek pacjentom wykazującym nadwrażliwość na inne związki z grupy azoli. Neuropatia. Leczenie itrakonazolem należy przerwać, jeśli wystąpią objawy neuropatii, którą można wiązać z przyjmowaniem leku. Utrata słuchu. Notowano przypadki przemijającej lub trwałej utraty słuchu u pacjentów otrzymujących itrakonazol (w kilku przypadkach pacjent jednocześnie przyjmował chinidynę, której stosowanie z itrakonazolem jest przeciwwskazane). Utrata słuchu zwykle ustępuje po przerwaniu terapii, lecz u niektórych pacjentów może się utrzymywać. Oporność krzyżowa. Jeśli podejrzewa się, że drożdżyca układowa jest wywołana szczepami Candida opornymi na flukonazol, nie można zakładać, że będą one wrażliwe na itrakonazol. Dlatego przed rozpoczęciem leczenia itrakonazolem należy wykonać test wrażliwości. Wpływ leku na czynność wątroby. Ze względu na ryzyko wystąpienia hepatotoksyczności u pacjentów leczonych itrakonazolem należy rozważyć monitorowanie czynności wątroby. Należy poinformować pacjenta o konieczności niezwłocznego powiadomienia lekarza, jeśli wystąpią objawy świadczące o zapaleniu wątroby, takie jak: brak łaknienia, nudności, wymioty, uczucie zmęczenia, ból brzucha lub ciemna barwa moczu. Jeśli pacjent zgłasza takie objawy, należy natychmiast przerwać stosowanie leku oraz przeprowadzić ocenę czynności wątroby. Dostępne dane dotyczące doustnego stosowania itrakonazolu u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby są ograniczone. Należy zachować ostrożność podczas stosowania leku w tej grupie pacjentów. Zaleca się, by pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby uważnie kontrolować podczas leczenia itrakonazolem. Decydując się na rozpoczęcie leczenia itrakonazolem jednocześnie z innymi lekami metabolizowanymi przy udziale CYP3A4, należy wziąć pod uwagę wydłużony czas połowicznej eliminacji, obserwowany w badaniach klinicznych po jednokrotnym podaniu itrakonazolu w postaci kapsułek, u pacjentów z marskością wątroby. U pacjentów ze zwiększoną lub nieprawidłową aktywnością enzymów wątrobowych, czynną chorobą wątroby, a także u pacjentów, u których po zastosowaniu innych leków występowały objawy toksycznego działania na wątrobę, nie należy stosować itrakonazolu, chyba że występuje ciężki lub zagrażający życiu stan, a spodziewane korzyści z leczenia przewyższają ryzyko. Zaleca się monitorowanie czynności wątroby u pacjentów z wcześniejszymi zaburzeniami czynności wątroby lub u których wystąpiło toksyczne działanie innych leków na wątrobę. Zmniejszona kwaśność soku żołądkowego. Wchłanianie itrakonazolu po podaniu doustnym jest słabsze, jeśli kwaśność soku żołądkowego jest zmniejszona. U pacjentów ze zmniejszoną kwaśnością soku żołądkowego, wynikającą z choroby (np. pacjenci z achlorhydrią) lub ze stosowania leków (np. pacjenci przyjmujący leki zmniejszające kwaśność soku żołądkowego), zaleca się podawanie leku z kwaśnymi napojami (typu „cola” niedietetyczna). Działanie przeciwgrzybicze należy kontrolować i w razie konieczności zwiększyć dawkę. Pacjenci z osłabioną odpornością. U niektórych pacjentów z osłabioną odpornością (np. pacjenci z neutropenią, AIDS, po przeszczepieniu narządów) biodostępność itrakonazolu podawanego doustnie może być zmniejszona. Pacjenci z grzybicą układową stanowiącą bezpośrednie zagrożenie życia. Z powodu właściwości farmakokinetycznych leku nie zaleca się do rozpoczynania leczenia grzybic układowych bezpośrednio zagrażających życiu. Pacjenci z AIDS. Jeśli u pacjenta z AIDS, leczonego z powodu grzybicy układowej, takiej jak sporotrychoza, blastomikoza, histoplazmoza lub kryptokokoza (postać z zajęciem opon mózgowo-rdzeniowych lub bez), istnieje ryzyko nawrotu zakażenia, należy rozważyć pozostawienie leczenia podtrzymującego. Mukowiscydoza. U pacjentów z mukowiscydozą stwierdzono zmienność stężeń terapeutycznych itrakonazolu w stanie stacjonarnym podczas podawania roztworu doustnego itrakonazolu w dawce 2,5 mg/kg 2 razy/dobę. Stężenia >250 ng/ml w stanie stacjonarnym uzyskiwało ok. 50% osób w wieku ponad 16 lat, lecz żaden z pacjentów w wieku poniżej 16 lat. Jeśli pacjent nie reaguje na leczenie preparatem, należy rozważyć zastosowanie alternatywnego leczenia. Substancje pomocnicze. Preparat zawiera sacharozę - nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadkimi dziedzicznymi zaburzeniami związanymi z nietolerancją fruktozy, zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy lub niedoborem sacharazy-izomaltazy.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

W badaniach klinicznych, przeprowadzonych z udziałem 8499 pacjentów otrzymujących lek Orungal,
u co najmniej 1 na 100 pacjentów występowały działania niepożądane, takie jak: ból głowy, nudności
i ból brzucha.
W trakcie tych badań klinicznych, rzadziej niż u 1 na 100 pacjentów otrzymujących lek Orungal,
wystąpiły następujące działania niepożądane: zapalenie błony śluzowej nosa, zapalenie zatok,
zakażenia górnych dróg oddechowych, mała liczba białych krwinek, nadwrażliwość, zaburzenia
smaku, niedoczulica, parestezje (zaburzenia czucia, mrowienie, drętwienie, pieczenie na skórze), szum
w uszach, zaparcia, biegunka, niestrawność, wzdęcia, wymioty, nieprawidłowa czynność wątroby,
duże stężenie bilirubiny we krwi, świąd, wysypka, pokrzywka, wielomocz, zaburzenia erekcji,
zaburzenia miesiączkowania i obrzęk.

Działania niepożądane stwierdzone po raz pierwszy po wprowadzeniu leku do obrotu w odniesieniu
do wszystkich postaci farmaceutycznych leku Orungal przedstawiono poniżej.

Bardzo rzadko występujące działania niepożądane (mogą wystąpić u mniej niż 1 na
10 000 pacjentów):
- zespół choroby posurowiczej (rodzaj ogólnoustrojowej reakcji alergicznej), obrzęk
  naczynioruchowy (obrzęk występujący najczęściej w obrębie twarzy lub gardła, mogący
  utrudniać oddychanie), reakcja anafilaktyczna (reakcja uczuleniowa);
- drżenie;
- hipertriglicerydemia (duże stężenie tłuszczy we krwi);
- zaburzenia widzenia (w tym podwójne i niewyraźne widzenie);
- przemijająca lub trwała utrata słuchu;
- zastoinowa niewydolność serca (obejmująca następujące objawy: spłycenie oddechu,
  nieoczekiwane zwiększenie masy ciała, obrzęk kończyn lub brzucha, silne uczucie zmęczenia
  lub budzenie się w nocy z brakiem tchu);
- duszność;
- zapalenie trzustki;
- ciężka hepatotoksyczność (ciężkie uszkodzenie wątroby, w tym kilka przypadków zgonów
  z powodu ostrej niewydolności wątroby);
- ciężkie, złuszczające reakcje skórne (toksyczna nekroliza naskórka [zespół Lyella], zespół
  Stevensa-Johnsona, rumień wielopostaciowy, złuszczające zapalenie skóry), ostra uogólniona
  osutka krostkowa, leukoklastyczne zapalenie naczyń (zapalenie małych naczyń skórnych),
  łysienie, nadwrażliwość na światło;
- zwiększone stężenie enzymu fosfokinazy kreatynowej we krwi;
- objawy zwiększonego stężenia hormonu o nazwie „aldosteron” (takie jak wysokie ciśnienie
  krwi lub małe stężenie potasu we krwi), mimo że stężenie aldosteronu we krwi jest prawidłowe
  lub małe.

Dodatkowe działania niepożądane u dzieci i młodzieży
W badaniach klinicznych leku Orungal u dzieci i młodzieży (w wieku od 1 do 17 lat) stwierdzano
następujące działania niepożądane częściej niż u 1 na 100 pacjentów: ból głowy, wymioty, ból
brzucha, biegunka, zaburzenia czynności wątroby, niedociśnienie tętnicze, nudności oraz pokrzywka.

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi, farmaceucie lub pielęgniarce. Działania niepożądane
można zgłaszać bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów
Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów
Biobójczych
Al. Jerozolimskie 181C
02-222 Warszawa
Tel.: + 48 22 49 21 301
Faks: + 48 22 49 21 309
Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Itrakonazol jest metabolizowany głównie z udziałem CYP3A4. Inne związki, które albo są metabolizowane tym samym szlakiem, albo zmieniają czynność CYP3A4, mogą wpływać na farmakokinetykę itrakonazolu. Itrakonazol jest silnym inhibitorem CYP3A4, inhibitorem glikoproteiny P i inhibitorem białka oporności raka piersi (BCRP). Itrakonazol może modyfikować właściwości farmakokinetyczne innych substancji, które dzielą ten szlak metaboliczny lub szlaki transportu białka. Leki zmniejszające kwaśność soku żołądkowego (np. leki zobojętniające, takie jak wodorotlenek glinu, lub zmniejszające wydzielanie kwasu, takie jak antagoniści receptora H₂ i inhibitory pompy protonowej) zaburzają wchłanianie itrakonazolu uwalnianego z kapsułek. Zaleca się zachowanie ostrożności podczas jednoczesnego stosowania tych leków z itrakonazolem w kapsułkach: podczas jednoczesnego stosowania z lekami zmniejszającymi kwaśność soku żołądkowego zaleca się podawanie itrakonazolu z kwaśnymi napojami (typu "cola" niedietetyczna); zaleca się, by przyjmować leki zobojętniające (np. wodorotlenek glinu) co najmniej 1 h przed lub 2 h po zażyciu itrakonazolu; podczas leczenia skojarzonego zaleca się kontrolowanie działania przeciwgrzybiczego itrakonazolu i, w razie konieczności - zwiększenie dawki. Zakres interakcji może zależeć od podanej dawki itrakonazolu. Silniejsza interakcja może wystąpić przy większej dawce lub przy krótszym odstępie między kolejnymi dawkami. Po zakończeniu leczenia stężenie itrakonazolu w osoczu zmniejsza się do prawie niewykrywalnego stężenia w ciągu 7 do 14 dni, w zależności od dawki i czasu trwania leczenia. U pacjentów z marskością wątroby lub u pacjentów otrzymujących inhibitory CYP3A4, spadek stężenia w osoczu może być jeszcze bardziej stopniowy. Jest to szczególnie ważne na początku terapii lekami, na których metabolizm wpływa itrakonazol. Poniżej opisana lista przykładowych leków wchodzących w interakcje nie jest pełna, dlatego należy zapoznać się z odpowiednimi ChPL każdego leku podawanego jednocześnie z itrakonazolem, w celu uzyskania informacji dotyczących szlaków metabolicznych, interakcji, potencjalnego ryzyka i konkretnych działań, które należy podjąć w związku z jednoczesnym podawaniem. Potencjał interakcji wymienionych leków został oceniony na podstawie badań farmakokinetyki u ludzi z itrakonazolem i (lub) badań farmakokinetyki u ludzi z innymi silnymi inhibitorami CYP3A4 (np. ketokonazolem) i (lub) danych in vitro: "przeciwwskazane" - w żadnych okolicznościach nie stosować leku razem z itrakonazolem ani przez 2 tyg. po zaprzestaniu podawania itrakonazolu; "niezalecane" - unikać stosowania leku zarówno w trakcie, jak i przez 2 tyg. po zaprzestaniu podawania itrakonazolu, chyba że spodziewane korzyści przewyższają ryzyko działań niepożądanych, jeśli nie można uniknąć jednoczesnego stosowania, zaleca się obserwację kliniczną, czy u pacjenta nie występują objawy przedmiotowe lub podmiotowe nasilonego lub przedłużonego działania lub działań niepożądanych leku stosowanego w skojarzeniu oraz, w razie konieczności, zmniejszenie dawki lub przerwanie jego podawania, w razie potrzeby zaleca się pomiary stężeń w osoczu jednocześnie podawanego leku; "stosować ostrożnie" - zaleca się dokładną obserwację pacjenta, gdy lek jest stosowany razem z itrakonazolem, w razie skojarzonego leczenia zaleca się dokładną obserwację kliniczną, czy u pacjenta nie występują objawy przedmiotowe lub podmiotowe nasilonego lub przedłużonego działania lub działań niepożądanych leku stosowanego w skojarzeniu oraz, w razie konieczności, zmniejszenie dawki lub przerwanie jego podawania, w razie potrzeby zaleca się pomiary stężeń w osoczu jednocześnie podawanego leku. Przykłady leków, które mogą wpływać na stężenie itrakonazolu w osoczu. Przeciwwskazane: ombitaswir/paritaprewir/rytonawir (z dazabuwirem lub bez). Niezalecane: izoniazyd, ryfampicyna, ryfabutyna, karbamazepina, fenobarbital, fenytoina, efawirenz, newirapina, lumacaftor/iwacaftor, dziurawiec. Stosować ostrożnie: cyprofloksacyna, erytromycyna, klarytromycyna, idelalizyb, kobicystat, darunawir (wzmocniony), elwitegrawir (wzmocniony rytonawirem), fosamprenawir (wzmocniony rytonawirem), rytonawir, sakwinawir (wzmocniony rytonawirem), indynawir, diltiazem, leki zobojętniające sok żołądkowy (glinu, wapnia, magnezu lub wodorowęglan sodu), anatagoniści receptora H₂ (np. cymetydyna, ranitydyna), inhibitory pompy protonowej (np. lansoprazol, omeprazol, rabeprazol). Przykłady leków, na których stężenie w osoczu może wpływać itrakonazol. Przeciwwskazane: alkaloidy sporyszu (np. dihydroergotamina, ergometryna, ergotamina, metyloergometryna), izawukonazol, halofantryna, astemizol, mizolastyna, terfanadyna, irynotekan, wenetoklaks (przeciwwskazane u pacjentów z przewlekłą białaczką limfocytową w fazie inicjacji i dostosowania dawki wenetoklaksu; w pozostałych przypadkach nie zaleca się stosowania, chyba że korzyści przeważają nad ryzykiem), dabigatran, tykagrelor, ombitaswir/parytaprewir/rytonawir (z dazabuwirem lub bez), beprydyl, dyzopiramid, dofetylid, dronedaron, eplerenon, finerenon, iwabradyna lerkanidypina, nizoldypina, ranolazyna, syldenafil (nadciśnienie płucne), aliskiren, chinidyna, cyzapryd, naloksegol, domperydon, woklosporyna, lomitapid, lowastatyna, symwastatyna, lurazydon, pimozyd, kwetiapina, sertindol, midazolam (doustny), triazolam, awanafil, dapoksetyna, daryfenacyna, fezoterodyna (przeciwwskazane u pacjentów z umiarkowanymi lub ciężkimi zaburzeniama czynności nerek lub wątroby; należy unikać jednoczesnego stosowania u pacjentów z łagodnymi zaburzeniama czynności nerek lub wątroby; należy zachować ostrożność stosując maksymalną dawkę fezoterodyny 4 mg u pacjentów z prawidłową czynnością nerek lub wątroby), solifenacyna (przeciwwskazane u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek oraz u pacjentów z umiarkowanymi lub ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby; należy zachować ostrożność u wszystkich pozostałych pacjentów, u których maksymalna dawka solifenacyny wynosi 5 mg), wardenafil (przeciwwskazane u pacjentów w wieku powyżej 75 lat; w innych przypadkach niezalecane), kolchicyna (przeciwwskazane u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek lub wątroby; u innych pacjentów niezalecane), eliglustat (przeciwwskazane u pacjentów ze słabym metabolizmem CYP2D6; przeciwwskazane u pacjentów z umiarkowanym metabolizmem CYP2D6 lub pacjentów z intensywnym metabolizmem CYP2D6 przyjmujących silny lub umiarkowany inhibitor CYP2D6; stosować ostrożnie u pacjentów z umiarkowanym i intensywnym metabolizmem CYP2D6; w przypadku pacjentów z intensywnym metabolizmem CYP2D6 i z łagodnymi zaburzeniami czynności wątroby należy rozważyć podanie dawki eliglustatu 84 mg/dobę). Niezalecane: eletryptan, fentanyl, bedakilina, ryfabutyna, karbamazepina, ebastyna, aksytinib, bosutynib, kabazytaksel, kabozantynib, ceritynib, crizotynib, dabrafenib, dasatinib, docetaksel, ewerolimus, glasdegib, ibrutynib, lapatynib, nilotynib, pazopanib, regorafenib, sunitynib, temsyrolimus, trabektedyna, trastuzumab, emtanzyna, alkaloidy barwinka (np. winflunina, winorelbina), kobimetynib, entrektynib, olaparyb, talazoparyb, apiksaban, edoksaban, rywaroksan, worapaksar, elbaswir/grazoprewir, fumaran alafenamidu tenofowiru (TAF), fumaran dyzoproksylu tenofowiru (TDF), felodypina, riociguat, tadalafil (nadciśnienie płucne), cyklezonid, salmeterol, syrolimus (rapamycyna), atorwastatyna, lumakaftor/iwakaftor, alfuzosyna, sylodosyna, adalafil (zaburzenia erekcji i łagodny przerost prostaty), tamsulosyna, tolterodyna. Stosować ostrożnie: alfentanyl, buprenorfina (dożylnie i podjęzykowo), kanabinoidy, metadon, sufentanyl, oksykodon (doustnie, dożylnie), klarytromycyna, delamanid, meloksykam, artemeter-lumefantryna, prazykwantel, chinina, bilastyna, rupatydyna, alitretynoina (doustna), bortezomib, brentuksymab, wedotyna, erlotynib, idelalizyb, imatynib, nintedanib, panobinostat, ponatynib, ruksolitynib, sonidegib, tretynoina (doustna), busulfan, gefitynib, pemigatynib, cylostazol, kumaryny (np. warfaryna), kobicystat, elwitegrawir (wzmocniony rytonawirem), glekaprewir/pibrentaswir, marawirok, rytonawir, sakwinawir, indynawir, bozentan, diltiazem, guanafacyna, inne pochodne dihydropirydyny (np. amlodypina, isradypina, nefidypina, nimodypina), werapamil, digoksyna, nadolol, budezonid (wziewnie), deksametazon (doustnie, dożylnie), flutykazon (wziewnie), metyloprednizolon, flutykazon donosowy, repaglinid, saksagliptyna, aprepitant, loperamid, netupitant, cyklosporyna, takrolimus, takrolimus (dożylnie), alprazolam, arypiprazol, brotyzolam, buspiron, midazolam (dożylnie), rysperydon, zopiklon, kariprazyna, galantamina, haloperydol, reboksetyna, wenlafaksyna, iwakaftor, kabergolina, dienogest, ulipristal, oksybutynina, cinakalcet.

Janssen-Cilag Polska Sp. z o.o.
ul. Iłżecka 24
02-135 Warszawa
22-237-60-00
[email protected]
www.janssen.com/poland/