Ovitrelle 250 µg roztwór do wstrzykiwań

1 wstrzykiwacz półautomatyczny napełniony zawiera 250 µg choriogonadotropiny alfa (co odpowiada około 6500 j.m.). 1 ampułko-strzykawka (0,5 ml) zawiera 250 µg choriogonadotropiny alfa (co odpowiada około 6 500 j.m.).

Preparat jest choriogonadotropiną alfa otrzymywaną metodą rekombinacji DNA. Ma analogiczną sekwencję aminokwasów jak hCG izolowana z moczu. Gonadotropina kosmówkowa wiąże się z przezbłonowym receptorem LH/CG, komórek otoczki (i warstwy ziarnistej) jajnika, do którego przyłącza się także hormon luteinizujący. Główna aktywność farmakodynamiczna u kobiet polega na wznowieniu mejozy w komórce jajowej, pęknięciu pęcherzyka (owulacja), utworzeniu ciałka żółtego i wytwarzaniu progesteronu i estradiolu przez ciałko żółte. U kobiet działanie gonadotropiny kosmówkowej odpowiada wyrzutowi hormonu luteinizującego, który wyzwala owulację. Po podaniu podskórnym bezwzględna biodostępność wynosi 40%. T_0,5 choriogonadotropiny alfa w końcowej fazie eliminacji wynosi ok. 30 h.

Preparat jest wskazany do stosowania u dorosłych kobiet poddawanych indukcji jajeczkowania mnogiego poprzedzającego zastosowanie technik wspomaganego rozrodu (ART), takich jak zapłodnienie pozaustrojowe: preparat podawany jest w celu wywołania ostatecznego dojrzewania pęcherzyków i luteinizacji, po stymulacji wzrostu pęcherzyków. Preparat jest również wskazany do stosowania u kobiet, u których nie występuje jajeczkowanie lub występuje rzadko: preparat podawany jest w celu wywołania owulacji i luteinizacji u kobiet, u których nie występuje jajeczkowanie lub występuje rzadko, po stymulacji wzrostu pęcherzyków.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Nowotwory podwzgórza lub przysadki mózgowej. Powiększenie jajników lub pojawienie się torbieli niezwiązane z zespołem policystycznych jajników. Krwotoki z dróg rodnych o nieznanej przyczynie. Nowotwory jajników, macicy lub sutków. Czynne zaburzenia zakrzepowo-zatorowe. Leku nie wolno stosować w chorobach, w których nie można uzyskać skutecznej odpowiedzi, takich jak: pierwotna niewydolność jajników; wady rozwojowe narządów płciowych uniemożliwiające rozwój ciąży; włókniakomięśniaki macicy uniemożliwiające rozwój ciąży; u kobiet po menopauzie.

Nie stosować w ciąży i okresie karmienia piersią.

Podskórnie. Leczenie preparatem należy prowadzić pod kontrolą lekarza doświadczonego w leczeniu zaburzeń płodności. Maksymalna dawka wynosi 250 µg. Należy zastosować następujące schematy dawkowania: kobiety poddawane indukcji jajeczkowania mnogiego poprzedzającej zastosowanie technik wspomaganego rozrodu (ART), takich jak zapłodnienie pozaustrojowe (IVF): zawartość 1 wstrzykiwacza/1 ampułko-strzykawki jest podawana od 24 do 48 h po ostatnim podaniu hormonu folikulotropowego (FSH) lub produktu ludzkiej gonadotropiny menopauzalnej (hMG), tj. gdy osiągnięto optymalną stymulację wzrostu pęcherzyków; kobiety, u których nie występuje jajeczkowanie lub występuje rzadko: zawartość 1 wstrzykiwacza/1 ampułko-strzykawki jest podawana od 24 do 48 h po uzyskaniu optymalnej stymulacji wzrostu pęcherzyków. Zalecane jest, aby pacjentka odbyła stosunek płciowy w dniu wstrzyknięcia preparatu i w dniu następnym. Szczególne grupy pacjentów. Nie określono bezpieczeństwa stosowania, skuteczności i farmakokinetyki preparatu u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek lub wątroby. Nie stosować preparatu u dzieci i młodzieży. Sposób podania. Samodzielne wstrzykiwanie preparatu może być wykonywane wyłącznie przez pacjentki odpowiednio przeszkolone i mające możliwość uzyskania specjalistycznej porady. Preparat jest przeznaczony do jednorazowego stosowania.

Przed rozpoczęciem leczenia należy określić przyczyny niepłodności pary oraz istniejące i przypuszczalne przeciwwskazania do zachodzenia w ciążę. W szczególności należy przebadać pacjentkę pod kątem niedoczynności tarczycy, niedoboru hormonów nadnerczy, hiperprolaktynemii i nowotworów przysadki lub podwzgórza, i zastosować odpowiednie leczenie. Brak doświadczenia klinicznego w stosowaniu preparatu do leczenia innych chorób (takich jak niewydolność ciałka żółtego lub choroby u mężczyzn) - preparat nie jest wskazany do stosowania w tych chorobach. Spodziewanym skutkiem kontrolowanej stymulacji jajników jest pewnego stopnia powiększenie jajników. Jest ono częściej obserwowane u kobiet z zespołem policystycznych jajników i zwykle ustępuje bez leczenia. W odróżnieniu od niepowikłanego powiększenia jajników OHSS może dawać objawy o większym nasileniu, w tym znaczne powiększenie jajników, duże stężenie steroidów płciowych w surowicy i zwiększenie przepuszczalności śródbłonka, które może prowadzić do gromadzenia się płynu w jamie otrzewnej, opłucnej i rzadko w osierdziu. W łagodnych przypadkach OHSS można zaobserwować ból brzucha, dolegliwości ze strony przewodu pokarmowego oraz wzdęcia i powiększenie jajników. W umiarkowanych przypadkach OHSS mogą dodatkowo występować nudności, wymioty oraz wodobrzusze i wyraźne powiększenie jajników widoczne w badaniu USG. W ciężkich przypadkach OHSS można ponadto zaobserwować takie objawy, jak znaczne powiększenie jajników, przyrost masy ciała, duszności i skąpomocz. Diagnostyka kliniczna może ujawnić takie objawy, jak hipowolemia, zagęszczenie krwi, zachwianie równowagi elektrolitowej, wodobrzusze, wysięk opłucnowy oraz ostra niewydolność oddechowa. Bardzo rzadko ciężkim przypadkom OHSS mogą towarzyszyć skręcenie jajnika lub incydenty zakrzepowo-zatorowe, takie jak zator tętnicy płucnej, udar niedokrwienny mózgu lub zawał mięśnia sercowego. Niezależne czynniki ryzyka rozwoju zespołu nadmiernej stymulacji jajników (OHSS) obejmują: młody wiek, beztłuszczową masę ciała, zespół policystycznych jajników, większe dawki egzogennej gonadotropiny, wysoki bezwzględny lub szybko rosnący poziom estradiolu w surowicy i epizody OHSS w przeszłości, dużą liczbę rozwijających się pęcherzyków Graafa oraz dużą liczbę komórek jajowych odzyskiwanych w cyklach ART. Przestrzeganie zalecanego dawkowania i schematu podawania leku może zmniejszyć ryzyko występowania nadmiernej stymulacji jajników. W celu wcześniejszego określenia czynników ryzyka zalecane jest monitorowanie cykli stymulacji poprzez wykonywanie badań USG, jak również pomiarów stężenia estradiolu. Istnieją dowody sugerujące, że hormon hCG odgrywa kluczową rolę w wyzwalaniu OHSS oraz że zespół może występować w cięższej postaci i trwać dłużej w przypadku ciąży. Dlatego w przypadku wystąpienia objawów nadmiernej stymulacji jajników zalecane jest wstrzymanie podania hormonu hCG i doradzenie pacjentce, aby powstrzymała się od współżycia płciowego lub zastosowała barierowe metody zabezpieczające przed zajściem w ciążę przez co najmniej 4 dni. Jako że OHSS może się szybko rozwinąć (w ciągu 24 h) lub w ciągu kilku dni stać się ciężkim powikłaniem, pacjentki powinny być pod obserwacją przez co najmniej 2 tygodnie po podaniu hormonu hCG. Łagodny lub umiarkowany OHSS zazwyczaj ustępuje samoistnie. W przypadku wystąpienia ciężkiego zespołu nadmiernej stymulacji jajników (OHSS) zaleca się przerwanie leczenia gonadotropinami oraz hospitalizowanie pacjentki i zastosowanie odpowiedniego leczenia. U pacjentek poddanych indukcji owulacji, częstość występowania ciąży mnogiej i porodu mnogiego jest zwiększona w porównaniu z częstością ich występowania w przypadku zapłodnienia naturalnego. Większość ciąż mnogich to ciąże bliźniacze. Ciąża mnoga, zwłaszcza liczniejsza niż bliźniacza, zwiększa ryzyko powikłań położniczych i okołoporodowych. Aby zminimalizować ryzyko wystąpienia ciąży mnogiej liczniejszej niż bliźniacza, zalecane jest dokładne monitorowanie odpowiedzi jajników. U pacjentek poddanych leczeniu z zastosowaniem ART ryzyko wystąpienia ciąży mnogiej jest związane głównie z liczbą przeniesionych zarodków, ich jakością oraz wiekiem pacjentki. Utrata ciąży w wyniku poronienia występuje częściej u pacjentek poddanych stymulacji wzrostu pęcherzyka w celu indukcji owulacji lub ART niż wskutek poczęcia naturalnego. Choroba jajowodów w wywiadzie zwiększa u kobiet ryzyko ciąży pozamacicznej niezależnie od tego, czy ciąża jest wynikiem zapłodnienia naturalnego czy wynikiem leczenia niepłodności. Częstość występowania ciąży pozamacicznej po zastosowaniu technologii wspomagania rozrodu (ART) była większa niż w populacji ogólnej. Częstość występowania wrodzonych wad rozwojowych po terapii ART może być nieco wyższa w porównaniu do zapłodnienia naturalnego. Sądzi się, że jest to spowodowane różnicami w charakterystyce rodziców (np. wiek matki, parametry nasienia) oraz częstszym występowaniem ciąż mnogich. U kobiet z niedawno przebytą lub trwającą chorobą zakrzepowo-zatorową lub kobiet z ogólnie rozpoznanymi czynnikami ryzyka powikłań zakrzepowo-zatorowych, takimi jak przebyte choroby w wywiadzie osobistym lub rodzinnym, leczenie gonadotropinami może podwyższyć ryzyko pogorszenia się lub wystąpienia takich powikłań. U tych kobiet należy rozważyć korzyści podawania gonadotropin wobec ryzyka. Należy jednak zaznaczyć, że sama ciąża, podobnie do OHSS, może również nieść podwyższone ryzyko powikłań zakrzepowo-zatorowych. U kobiet poddawanych wielokrotnemu leczeniu niepłodności zgłaszano przypadki łagodnych i złośliwych nowotworów jajników i innych narządów układu rozrodczego. Dotychczas nie ustalono, czy leczenie gonadotropinami może zwiększać ryzyko rozwoju tych guzów u bezpłodnych kobiet. Lek zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu na dawkę, to znaczy uznaje się za „wolny od sodu”.

Często: ból głowy, ból brzucha, wzdęcia brzucha, nudności, wymioty, łagodny lub umiarkowany OHSS, reakcje w miejscu wstrzyknięcia. Niezbyt często: dolegliwości brzucha, biegunka, ciężki OHSS. Bardzo rzadko: łagodne lub ciężkie reakcje nadwrażliwości (w tym wysypka, reakcje anafilaktyczne i wstrząs), zaburzenia zakrzepowo-zatorowe (zarówno w powiązaniu z OHSS, jak i nie związane z OHSS).

Nie przeprowadzono badań dotyczących interakcji preparatu z innymi lekami. Jednakże, w czasie leczenia hCG nie zgłaszano żadnych istotnych klinicznie interakcji z innymi preparatami.

Merck Sp. z o.o.
al. Jerozolimskie 142 B
02-305 Warszawa
22-535-97-00
[email protected]
www.merckgroup.com/pl-pl