Paclitaxelum Accord 6 mg/ml konc. do sporządzenia roztworu do infuzji

1 ml koncentratu do sporządzania roztworu do infuzji zawiera 6 mg paklitakselu; lek zawiera etanol (391 mg/ml) oraz polioksylenowany olej rycynowy, tj. rycynooleinian makrogologlicerolu (527 mg/ml).

Lek przeciwnowotworowy. Paklitaksel sprzyja tworzeniu mikrotubuli z dimerów tubuliny i stabilizuje je, zapobiegając ich depolimeryzacji. Wynikiem tego działania jest zahamowanie reorganizacji sieci mikrotubuli, niezbędnej dla podstawowych czynności komórki związanych z podziałem mitotycznym i interfazą. Dodatkowo paklitaksel powoduje powstawanie nieprawidłowych agregatów lub pęczków mikrotubuli w trakcie cyklu komórkowego oraz tworzenie wielokrotnych wrzecion podziałowych w trakcie mitozy. Po podaniu dożylnym paklitaksel wykazuje dwufazowe zmniejszanie stężenia we krwi. Przy stosowaniu dawek 135 mg i 175 mg/m² pc. w 3- lub 24-godzinnym wlewie dożylnym, średni okres półtrwania fazy końcowej wynosił 3-52,7 h. Stopień wiązania z białkami osocza wynosi 89-98%. Metabolizm wątrobowy (z udziałem układu enzymatycznego cytochromu P-450, głównie CYP2C8, CYP3A4) i wydzielanie z żółcią mogą być uznane za główną drogę eliminacji paklitakselu.

Rak jajnika: w chemioterapii pierwszego rzutu raka jajnika w leczeniu skojarzonym z cisplatyną pacjentek z zaawansowanym rakiem jajnika lub resztkowym nowotworem (>1 cm), po wcześniejszej laparotomii. W chemioterapii drugiego rzutu raka jajnika w leczeniu raka jajnika z przerzutami w przypadkach, gdy standardowe leczenie schematami zawierającymi platynę okazało się nieskuteczne. Rak piersi: w leczeniu uzupełniającym raka piersi z przerzutami do węzłów chłonnych po leczeniu antracykliną i cyklofosfamidem (AC). Należy rozważyć zastosowanie leczenia uzupełniającego preparatem jako alternatywę do przedłużonego podawania leczenia skojarzonego antracykliną i cyklofosfamidem. Leczenie wstępne raka piersi w stadium miejscowo zaawansowanym lub z przerzutami, zarówno w skojarzeniu z antracyklinami u pacjentek, u których można zastosować leczenie antracyklinami, jak w skojarzeniu z trastuzumabem u pacjentek ze zwiększoną ekspresją receptora HER-2 (receptor ludzkiego naskórkowego czynnika wzrostu 2) na poziomie 3+ oznaczonym metodą immunohistochemiczną, u których leczenie antracykliną nie jest odpowiednie. Monoterapia raka piersi z przerzutami u pacjentek, u których standardowe leczenie antracyklinami okazało się nieskuteczne lub u pacjentek, które nie kwalifikują się do tego rodzaju leczenia. Zaawansowany niedrobnokomórkowy rak płuca: w skojarzeniu z cisplatyną w leczeniu niedrobnokomórkowego raka płuc (NDRP) u pacjentów, którzy nie kwalifikują się do zabiegu chirurgicznego dającego szansę na wyleczenie i (lub) do radioterapii. Mięsak Kaposiego w przebiegu AIDS: leczenie pacjentów z zaawansowanym mięsakiem Kaposiego (MK) w przebiegu AIDS, u których uprzednie leczenie liposomalnymi postaciami antracyklin okazało się nieskuteczne. Ograniczone dane potwierdzają skuteczność leku w tym wskazaniu.

Nadwrażliwość na paklitaksel lub na którąkolwiek substancję pomocniczą (zwłaszcza na polioksyetylowany olej rycynowy). Wyjściowa liczba granulocytów obojętnochłonnych <1500/mm³ (<1000/mm³ u pacjentów z MK). Poważne i niepoddające się leczeniu zakażenia (dotyczy leczenia pacjentów z MK). Ciąża i okres karmienia piersią.

Brak danych lub istnieją tylko ograniczone dane dotyczące stosowania paklitakselu u kobiet w okresie ciąży. Paklitaksel jest genotoksyczny, a badania na zwierzętach wykazały toksyczny wpływ na reprodukcję. Leku nie należy stosować w okresie ciąży oraz u kobiet w wieku rozrodczym niestosujących skutecznej metody antykoncepcyjnej, chyba że stan kliniczny matki wymaga leczenia paklitakselem. Paklitaksel przenika do mleka ludzkiego. Ponieważ u niemowląt karmionych piersią mogą potencjalnie wystąpić poważne działania niepożądane, paklitaksel jest przeciwwskazany w okresie karmienia piersią. Kobieta powinna zaprzestać karmienia piersią przez co najmniej 6 do 10 dni po zastosowaniu paklitakselu. Kobiety w wieku rozrodczym muszą stosować skuteczną metodę antykoncepcji w trakcie i do 6 mies. po okresie leczenia. Zaleca się, aby mężczyźni leczeni paklitakselem nie planowali mieć dzieci w trakcie oraz przez 6 mies. po zakończeniu leczenia. Paklitaksel wywiera szkodliwy wpływ na płodność u samców szczurów. Nie jest znane znaczenie tego zjawiska u ludzi. Mężczyźni leczeni powinni zasięgnąć porady dotyczącej przechowywania nasienia zebranego przed leczeniem paklitakselem, z uwagi na możliwość wystąpienia nieodwracalnej niepłodności.

Dożylnie. Lek należy podawać pod nadzorem wykwalifikowanego onkologa w ośrodkach wyspecjalizowanych w podawaniu środków cytotoksycznych. Przed rozpoczęciem stosowania paklitakselu, u wszystkich pacjentów, należy zastosować premedykację składającą się z: kortykosteroidu - deksametazon 20 mg (8-20 mg u pacjentów z mięsakiem Kaposiego) doustnie na 12 i 6 h przed rozpoczęciem wlewu lub dożylnie na 30 do 60 min przed rozpoczęciem wlewu; leku przeciwhistaminowego - difenhydramina 50 mg (lub inny lek przeciwhistaminowy np. chlorfeniramina) dożylnie na 30 do 60 min przed rozpoczęciem wlewu; antagonisty receptorów H₂ - cymetydyna 300 mg dożylnie lub ranitydyna 50 mg dożylnie na 30 do 60 min przed rozpoczęciem wlewu. Rak jajnika. Leczenie raka jajnika z zastosowaniem paklitakselu jako leku pierwszego rzutu: paklitaksel w dawce 175 mg/m² pc. w 3-godzinnym wlewie dożylnym (lub w dawce 135 mg/m² pc. w 24-godzinnym wlewie dożylnym), z następującym po nim podaniem cisplatyny w dawce 75 mg/m² pc., z zachowaniem 3-tygodniowej przerwy między kolejnymi kursami leczenia. Leczenie raka jajnika z zastosowaniem paklitakselu jako leku drugiego rzutu: paklitaksel w dawce 175 mg/m² pc. w 3-godzinnym wlewie dożylnym, z zachowaniem 3-tygodniowej przerwy między kolejnymi kursami leczenia. Rak piersi. Leczenie uzupełniające raka piersi: paklitaksel w dawce 175 mg/m² pc. w 3-godzinnym wlewie dożylnym, co 3 tyg., po terapii wielolekowej zawierającej antracyklinę i cyklofosfamid (AC); leczenie powinno obejmować 4 kursy podawania paklitakselu. Leczenie raka piersi z zastosowaniem paklitakselu jako leku pierwszego rzutu: paklitaksel w dawce 220 mg/m² pc. w 3-godzinnym wlewie dożylnym następującym 24 h po podaniu doksorubicyny w dawce 50 mg/m² pc., z zachowaniem 3-tygodniowej przerwy między kolejnymi kursami leczenia. W skojarzeniu z trastuzumabem, zaleca się podawanie dawki paklitakselu 175 mg/m² pc. w 3-godzinnym wlewie dożylnym, z zachowaniem 3-tygodniowej przerwy między kolejnymi kursami (podawanie paklitakselu można rozpocząć następnego dnia po pierwszej dawce trastuzumabu lub bezpośrednio po kolejnych dawkach, jeżeli poprzednia dawka trastuzumabu była dobrze tolerowana; szczegóły dotyczące dawkowania trastuzumabu znajdują się w ChPL dla trastuzumabu). Leczenie raka piersi z zastosowaniem paklitakselu jako leku drugiego rzutu: paklitaksel w dawce 175 mg/m² pc. w 3-godzinnym wlewie dożylnym, z zachowaniem 3-tygodniowej przerwy między kolejnymi kursami leczenia. Zaawansowana postać niedrobnokomórkowego raka płuca (NDRP): paklitaksel w dawce 175 mg/m² pc. w 3-godzinnym wlewie dożylnym, z następującym po nim podaniem cisplatyny w dawce 80 mg/m² pc., z zachowaniem 3-tygodniowej przerwy między kolejnymi kursami leczenia. Mięsak Kaposiego w przebiegu AIDS: paklitaksel w dawce 100 mg/m² pc. w 3-godzinnym wlewie dożylnym, z zachowaniem 2-tygodniowej przerwy między kolejnymi kursami leczenia. Dostosowywanie dawki . Paklitakselu nie należy ponownie podawać do czasu, aż liczba neutrofilów osiągnie wartości ≥1500/mm³ (u pacjentów z mięsakiem Kaposiego ≥1000/mm³), a liczba płytek krwi wartość ≥100 000/mm³ (u pacjentów z mięsakiem Kaposiego ≥75 000/mm³). U pacjentów z ciężką neutropenią (liczba neutrofilów <500/mm³ utrzymująca się przez 7 dni lub dłużej) lub ciężką neuropatię obwodową, należy zmniejszyć dawki paklitakselu w kolejnych cyklach leczenia o 20% (u pacjentów z mięsakiem Kaposiego o 25%). Szczególne grupy pacjentów. Brak wystarczających danych, aby proponować zmiany dawkowania u pacjentów z łagodną i umiarkowaną niewydolnością wątroby; nie stosować u pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby. Sposób podania. Lek należy podawać przez zestaw do infuzji z filtrem z membraną mikroporową o średnicy porów ≤0,22 µm. Rycynooleinian makrogologlicerolu zawarty w preparacie może powodować wypłukiwanie DEHP z pojemników wykonanych z PCV, w ilościach zwiększających się z upływem czasu i ze wzrostem stężenia leku - przygotowanie, przechowywanie i podawanie leku powinno odbywać się z użyciem sprzętu niezawierającego PCV.

Leku nie należy podawać dotętniczo. Nie zaleca się stosowania u pacjentów <18 lat. Ze względu na możliwość wystąpienia ciężkich reakcji nadwrażliwości po podaniu leku, należy zapewnić odpowiednie środki i sprzęt umożliwiający podjęcie intensywnej terapii. W przypadku wystąpienia reakcji nadwrażliwości, należy niezwłocznie przerwać wlew paklitakselu i rozpocząć leczenie objawowe; nie należy ponawiać prób dalszego podawania leku u danego pacjenta. W trakcie leczenia należy regularnie kontrolować obraz krwi. W trakcie badań klinicznych, większość pacjentów z mięsakiem Kaposiego otrzymywała czynnik stymulujący wzrost granulocytów (G-CSF). Zaleca się regularną kontrolę czynności życiowych, zwłaszcza w czasie pierwszej godziny wlewu paklitakselu. Jeżeli w czasie leczenia paklitakselem wystąpią zaburzenia w układzie przewodzącym serca, należy wdrożyć odpowiednie leczenie objawowe, a podczas kolejnych kursów leczenia prowadzić ciągłe monitorowanie czynności serca. Z uwagi na zwiększone ryzyko kardiotoskyczności, przed rozpoczęciem terapii skojarzonej z doksorubicyną lub trastuzumabem należy wykonać badanie kardiologiczne: zebrać dokładny wywiad pod kątem oceny czynności serca, przeprowadzić badanie fizykalne, wykonać EKG, ECHO i (lub) MUGA; podczas leczenia (np. co 3 mies.) należy monitorować pracę serca. Należy także dokładnie określić wielkość dawki skumulowanej (mg/m² pc.) podanej antracykliny, podejmując decyzję co do częstości oceny czynności komór serca. Jeżeli wyniki badań czynnościowych serca wykazują pogorszenie jego pracy, nawet bezobjawowe, należy rozważyć korzyści kliniczne wynikające z dalszego leczenia w aspekcie możliwego uszkodzenia serca, w tym potencjalnie nieodwracalnego. Jeżeli leczenie jest kontynuowane, należy częściej kontrolować czynność serca (np. co 1-2 cykle leczenia). Zachować ostrożność u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby; obserwować czy nie dochodzi do nasilenia mielotoksyczności. Brak danych dotyczących pacjentów z wyjściową ciężką cholestazą wątrobową. Nie zaleca się podawania paklitakselu pacjentom z ciężką niewydolnością wątroby. W razie stwierdzenia ciężkiej lub uporczywej biegunki w czasie stosowania leku lub krótko po leczeniu, należy rozważyć możliwość wystąpienia rzekomobłoniastego zapalenia jelit. U pacjentów z MK rzadko dochodzi do ciężkiego zapalenia błon śluzowych. Jeśli wystąpi ciężka reakcja, należy zmniejszyć dawkę paklitakselu o 25%. Pomimo, że po podaniu paklitakselu neuropatia obwodowa występuje często, ciężkie objawy występują rzadko. W ciężkich przypadkach zaleca się zmniejszenie dawki paklitakselu w kolejnych kursach terapii paklitakselem o 20% (o 25% u pacjentów z MK). W leczeniu pacjentów z niedrobnokomórkowym rakiem płuca i w leczeniu pierwszego rzutu pacjentek z rakiem jajnika, stosowanie paklitakselu w 3-godzinnym wlewie dożylnym w skojarzeniu z cisplatyną powodowało zwiększenie częstości występowania objawów ciężkiego działania neurotoksycznego w porównaniu do stosowania paklitakselu i cyklofosfamidu w monoterapii po leczeniu cisplatyną. Należy zachować szczególną ostrożność, aby unikać dotętniczego podania paklitakselu, ponieważ w badaniach tolerancji miejscowej przeprowadzonych na zwierzętach po podaniu dotętniczym stwierdzano ciężkie odczyny tkankowe. Paklitaksel, w skojarzeniu z napromienianiem tkanki płucnej, niezależnie od kolejności zastosowania, może przyczynić się do wystąpienia śródmiąższowego zapalenia płuc. Wykazano teratogenne, embriotoksyczne i mutagenne działanie paklitakselu w wielu modelach eksperymentalnych; kobiety i mężczyźni aktywni seksualnie podczas i do 6 mies. po zakończeniu leczenia powinni stosować skuteczne metody zapobiegania ciąży. Antykoncepcja hormonalna jest przeciwwskazana w przypadku guzów z dodatnimi receptorami hormonalnymi. Substancje pomocnicze. Lek zawiera 391 mg alkoholu (etanolu) w każdym ml. Ilość alkoholu (przy maksymalnej dawce 220 mg/m² pc.) jest równoważna 646 ml piwa lub 258 ml wina. Dawka 220 mg/m² pc. tego leku podana osobie dorosłej o mc. 70 kg spowoduje narażenie na etanol wynoszące 368,66 mg/kg mc., co może spowodować zwiększenie stężenia alkoholu we krwi (BAC) o ok. 61,44 mg/100 ml. Dla porównania, u osoby dorosłej wypijającej kieliszek wina lub 500 ml piwa, stężenie alkoholu we krwi wyniesie prawdopodobnie ok. 50 mg/100 ml. Jednoczesne podawanie leku z lekami zawierającymi m.in. glikol propylenowy lub etanol może prowadzić do kumulacji etanolu i wywoływać działania niepożądane. Ponieważ lek ten podaje się zwykle powoli przez 3–24 h, działanie alkoholu może być zmniejszone. Lek zawiera polioksoetylowany 35 olej rycynowy, który może powodować ciężkie reakcje alergiczne.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Należy niezwłocznie powiadomić lekarza, jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy reakcji alergicznych,
w tym jeden lub więcej objawów wymienionych poniżej:
- uderzenia gorąca,
- reakcje skórne,
- swędzenie,
- ucisk w klatce piersiowej,
- duszność lub zaburzenia oddychania,
- opuchlizna.

Wszystkie z tych reakcji mogą być objawem ciężkich działań niepożądanych.

Należy natychmiast powiadomić lekarza:
- jeśli u pacjenta występuje gorączka, silne dreszcze, ból gardła lub owrzodzenie jamy ustnej
  (objawy zahamowania czynności szpiku kostnego);
- jeśli u pacjenta występuje drętwienie lub osłabienie rąk i nóg (objawy obwodowej neuropatii);
  Objawy neuropatii mogą utrzymywać się dłużej niż przez 6 miesięcy od zakończenia leczenia;
- jeśli u pacjenta występuje ciężka lub przewlekła biegunka, której towarzyszy gorączka i ból
  żołądka.

Bardzo częste działania niepożądane (mogą dotyczyć więcej niż 1 na 10 pacjentów):
- Niewielkie reakcje alergiczne takie jak uderzenia gorąca, wysypka, swędzenie.
- Zakażenia: głównie górnych dróg oddechowych, zakażenie dróg moczowych.
- Uczucie braku powietrza.
- Ból gardła lub owrzodzenia w jamie ustnej, ból lub zaczerwienienie jamy ustnej, biegunka,
  nudności, wymioty.
- Wypadanie włosów (większość przypadków wypadania włosów wystąpiła w okresie krótszym niż
  miesiąc po rozpoczęciu leczenia paklitakselem. U większości pacjentów utrata włosów jest
  znaczna (powyżej 50%)).
- Ból mięśni, skurcze, ból stawów.
- Gorączka, silne dreszcze, ból głowy, zawroty głowy, zmęczenie, bladość skóry, krwawienie,
  zwiększona skłonność do powstawania siniaków.
- Drętwienie, mrowienie lub osłabienie rąk i nóg (wszystko to są objawy neuropatii obwodowej).
- Badania mogą wskazywać na: zmniejszenie liczby płytek krwi, białych lub czerwonych komórek
  krwi oraz niskie ciśnienie tętnicze krwi.

Częste działania niepożądane (mogą dotyczyć do 1 na 10 pacjentów):
- Przemijające, łagodne zmiany w obrębie paznokci i zaburzenia skóry, reakcje w miejscu
  wstrzyknięcia (miejscowa opuchlizna, ból, zaczerwienienie skóry).
- Badania mogą wskazywać na: zmniejszenie częstotliwości rytmu mięśnia sercowego, znaczny
  wzrost aktywności enzymów wątrobowych (fosfatazy alkalicznej i aminotransferazy
  asparaginianowej).

Niezbyt częste działania niepożądane (mogą dotyczyć do 1 na 100 pacjentów):
- Wstrząs wywołany zakażeniem (określany jako „wstrząs septyczny”).
- Kołatania serca, zaburzenie czynności serca (blok przedsionkowo-komorowy), przyspieszone
  bicie serca, zawał mięśnia sercowego, niewydolność oddechowa.
- Zmęczenie, pocenie się, omdlenia, ciężkie reakcje alergiczne, zapalenie żył spowodowane
  zakrzepem krwi (zakrzepowe zapalenie żył), obrzęk twarzy, warg, jamy ustnej, języka lub gardła.
- Ból pleców, ból w klatce piersiowej, ból w okolicy dłoni i stóp, dreszcze, ból brzucha.
- Badania mogą wskazywać na: znaczny wzrost stężenia bilirubiny (żółtaczka), wysokie ciśnienie
  tętnicze krwi, zakrzep krwi.

Rzadkie działania niepożądane (mogą dotyczyć do 1 na 1 000 pacjentów):
- Zmniejszona liczba białych komórek krwi z gorączką i zwiększone ryzyko zakażenia (gorączka
  neutropeniczna).
- Schorzenia nerwów, w tym osłabienie mięśni ramion i nóg (neuropatia ruchowa).
- Uczucie braku powietrza, zator tętnicy płucnej, zwłóknienie płuc, śródmiąższowe zapalenie płuc,
  duszność, wysięk opłucnowy.
- Niedrożność jelit, perforacja jelit, niedokrwienne zapalenie okrężnicy, zapalenie trzustki.
- Świąd, wysypka, zaczerwienienie skóry (rumień).
- Zakażenie krwi (posocznica), zapalenie otrzewnej.
- Gorączka, odwodnienie, osłabienie, obrzęki i złe samopoczucie.
- Ciężkie reakcje alergiczne, które stanowią zagrożenie dla życia (reakcje anafilaktyczne).
- Badania mogą wskazywać na: wzrost stężenia kreatyniny we krwi, który wskazuje na zaburzenia
  czynności nerek.
- Niewydolność serca.

Bardzo rzadkie działania niepożądane (mogą dotyczyć do 1 na 10 000 pacjentów):
- Nieregularny, przyspieszony rytm serca (migotanie przedsionków, tachykardia nadkomorowa).
- Nagłe zaburzenia komórek tworzących krew (ostra białaczka szpikowa, zespół
  mielodysplastyczny).
- Zaburzenia nerwu wzrokowego i (lub) widzenia (mroczki iskrzące).
- Utrata lub zaburzenia słuchu (ototoksyczność), szumy uszne, zawroty głowy pochodzenia
  błędnikowego.
- Kaszel.
- Zakrzep krwi w naczyniach krwionośnych jamy brzusznej i jelit (zakrzepica krezki), zapalenie
  okrężnicy, czasami z utrzymującą się ciężką biegunką (rzekomobłoniaste zapalenie okrężnicy,
  zapalenie okrężnicy w przebiegu neutropenii), wodobrzusze, zapalenie przełyku, zaparcie.
- Ciężkie reakcje nadwrażliwości, w tym gorączka, zaczerwienienie skóry, ból stawów i (lub)
  zapalenie oka (zespół Stevensa i Johnsona), miejscowe łuszczenie się skóry (martwica naskórka),
  zaczerwienienie z nieregularnymi czerwonymi plamami (wysięki) (rumień wielopostaciowy),
  zapalenie skóry z pęcherzami i łuszczeniem się (złuszczające zapalenie skóry), pokrzywka,
  oddzielanie się paznokci od łożyska (pacjenci w trakcie leczenia powinni stosować
  przeciwsłoneczny krem ochronny do rąk oraz stóp).
- Utrata apetytu (jadłowstręt).
- Ciężkie reakcje nadwrażliwości ze wstrząsem, które stanowią zagrożenie dla życia (wstrząs
  anafilaktyczny).
- Zaburzenia czynności wątroby (martwica wątroby, encefalopatia wątrobowa [w obu przypadkach
  zgłoszono przypadki zgonu]).
- Stan splątania.

Nieznane działania niepożądane (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych
danych):
- Pogrubienie skóry (scleroderma).
- Nagły skurcz mięśni ścian oskrzelików (skurcz oskrzeli).
- Powikłania metaboliczne po leczeniu nowotworu (zespół rozpadu guza).
- Choroby oczu, takie jak pogrubienie i obrzęk plamki żółtej (obrzęk plamki), błyski światła
  (fotopsja) oraz kropki, plamki, drobinki i „pajęczyny” unoszące się w polu widzenia (zmętnienie
  ciała szklistego).
- Zapalenie żyły.
- Toczeń rumieniowaty układowy.
- Zgłaszano przypadki rozsianego krzepnięcia wewnątrznaczyniowego (DIC, ang. disseminated
  intravascular coagulation); jest to ciężka choroba, która powoduje skłonność do krwawień lub do
  powstawania zakrzepów albo oba te zaburzenia jednocześnie.
- Zaczerwienienie i obrzęk wewnętrznej powierzchni dłoni i podeszew stóp, mogące powodować
  złuszczanie się skóry.

Należy poinformować lekarza jeżeli którykolwiek z objawów niepożądanych nasili się lub jeżeli
wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane niewymienione w ulotce.

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie. Działania niepożądane można zgłaszać
bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych
Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych
Al. Jerozolimskie 181C
02-222 Warszawa
Tel: +48 22 49 21 301
Fax: +48 22 49 21 309
strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

W chemioterapii pierwszego rzutu raka jajnika zaleca się zastosowanie schematu podawania paklitakselu przed podaniem cisplatyny. Jeśli paklitaksel jest podany przed cisplatyną, profil bezpieczeństwa paklitakselu jest taki sam, jak w przypadku podania leku w monoterapii. W przypadku podawania paklitakselu po cisplatynie u pacjentów dochodziło do silniejszego zahamowania czynności szpiku kostnego i zmniejszenia klirensu paklitakselu o 20%. U pacjentek z nowotworami narządów płciowych leczonych paklitakselem i cisplatyną, w porównaniu do pacjentek leczonych tylko cisplatyną, ryzyko wystąpienia niewydolności nerek może być zwiększone. Wydalanie doksorubicyny i jej aktywnych metabolitów może ulec zmniejszeniu w przypadku, gdy paklitaksel i doksorubicyna są podawane w krótkim odstępie czasu; paklitaksel w leczeniu początkowym raka piersi z przerzutami należy podawać 24 h po doksorubicynie. Metabolizm paklitakselu jest częściowo katalizowany przez izoenzymy CYP2C8 i CYP3A4 cytochromu P450. Należy zachować ostrożność podczas podawania paklitakselu jednocześnie z lekami o znanych własnościach hamujących CYP2C8 lub CYP3A4 (np. ketokonazol i inne środki przeciwgrzybicze pochodne imidazolu, erytromycyna, fluoksetyna, gemfibrozyl, klopidogrel, cymetydyna, rytonawir, sakwinawir, indynawir oraz nelfinawir) z uwagi na możliwość zwiększonej toksyczności paklitakselu z powodu większej ekspozycji na paklitaksel. Nie zaleca się podawania paklitakselu jednocześnie z lekami o znanych własnościach indukujących CYP2C8 lub CYP3A4 (np. ryfampicyna, karbamazepina, fenytoina, efawirenz, newirapina), ponieważ mniejsza ekspozycja na paklitaksel może zmniejszać jego skuteczność. Wykazano, że metabolizm paklitakselu do 6α-hydroksypaklitakselu za pośrednictwem CYP2C8 jest głównym szlakiem metabolicznym u ludzi. Jednoczesne podawanie ketokonazolu, znanego silnego inhibitora CYP3A4, nie hamuje eliminacji paklitakselu u pacjentów; w związku z tym oba leki można podawać jednocześnie bez konieczności zmiany dawkowania. U pacjentów z MK, którym podawano jednocześnie wiele innych leków wynika, że ogólnoustrojowy klirens paklitakselu może być znacząco zmniejszony podczas jednoczesnego stosowania nelfinawiru i rytonawiru, natomiast stosowanie indynawiru nie wpływa na klirens leku. Brak jest wystarczających informacji dotyczących interakcji z innymi inhibitorami proteazy. W związku z powyższym, u pacjentów otrzymujących jednocześnie inhibitory proteazy, paklitaksel należy stosować z ostrożnością. Szczepienie szczepionką zawierającą żywe drobnoustroje pacjenta przyjmującego paklitaksel może spowodować ciężkie zakażenie. Odpowiedź przeciwciał pacjenta na szczepionki może być zmniejszona. Dlatego w trakcie leczenia należy unikać szczepień szczepionkami zawierającymi żywe wirusy. Zaleca się ostrożność w stosowaniu szczepionek zawierających żywe wirusy po zakończeniu chemioterapii i zaszczepienie nie wcześniej niż 3 mies. po przyjęciu ostatniej dawki chemioterapii. Należy unikać stosowania szczepionek zawierających żywe drobnoustroje i zasięgnąć indywidualnej porady specjalisty. Jednoczesne stosowanie szczepionek zawierających żywe drobnoustroje zwiększa ryzyko śmiertelnej ogólnoustrojowej choroby poszczepiennej. Nie zaleca się stosowania szczepionek zawierających żywe drobnoustroje u pacjentów z obniżoną odpornością. Premedykacja cymetydyną nie wpływa na klirens paklitakselu. Podczas podawania paklitakselu w skojarzeniu z innymi terapiami, należy zapoznać się z ChPL cisplatyny, doksorubicyny lub trastuzumabu w celu uzyskania informacji na temat stosowania tych leków.

Accord Healthcare Polska Sp. z o.o.
ul. Taśmowa 7
02-677 Warszawa
22-577-28-00
[email protected]