Pamifos-30 30 mg proszek i rozpuszczalnik do sporządzania roztworu do infuzji

1 fiolka zawiera 30 mg, 60 mg lub 90 mg jałowego pamidronianu disodu w postaci proszku.

Silny inhibitor osteoklastycznej resorpcji tkanki kostnej. In vitro wiąże się silnie z kryształami hydroksyapatytu i hamuje zarówno formowanie się, jak i rozpuszczanie tych kryształów. Hamowanie osteoklastycznej resorpcji tkanki kostnej in vivo, może być przynajmniej częściowo zależne od wiązania się preparatu z mineralnymi składnikami tkanki kostnej. Pamidronian hamuje dostęp prekursorów osteoklastów do kości i zapobiega ich przekształceniu się w dojrzałe osteoklasty. Jednak zasadniczy sposób działania in vitro i in vivo zależy od miejscowego i bezpośredniego hamowania resorpcji przez związane z tkanką kostną bisfosfoniany. U pacjentów z hiperkalcemią w przebiegu choroby nowotworowej lek powoduje zmniejszenie stężenia wapnia i fosforanów w surowicy krwi oraz zmniejszenie wydalania w moczu wapnia, fosforanów i hydroksyproliny. Przez zmniejszenie stężenia wapnia we krwi, lek poprawia przesączanie kłębuszkowe i zmniejsza zwiększone stężenie kreatyniny w surowicy u większości pacjentów. Lek wchłania się całkowicie po podaniu dożylnym. T_0,5 w osoczu wynosi 0,8 h. Lek nie jest metabolizowany i nie ulega procesom biotransformacji, jest prawie w całości wydalany przez nerki. Po infuzji dożylnej ok. 20-55% dawki występuje w ciągu 72 h w moczu w postaci niezmienionej. Niewydalona część dawki pozostaje w organizmie - ze względu na silne powinowactwo leku do tkanek uwapnionych uważa się, że są one miejscem "uwidocznienia eliminacji". Wydalanie leku z moczem przebiega dwustopniowo; okresy połowicznej eliminacji wynoszą odpowiednio 1,6 i 27 h.

Leczenie stanów związanych ze zwiększoną aktywnością osteoklastów: przerzutów nowotworowych do kości (z przewagą procesów litycznych) i szpiczaka mnogiego; hiperkalcemii w przebiegu chorób nowotworowych; choroby Pageta kości.

Nadwrażliwość na pamidronian lub inne bifosfoniany lub na którąkolwiek substancję pomocniczą preparatu. Ciąża, okres karmienia piersią.

Leku nie stosować w ciąży, z wyjątkiem hiperkalcemii zagrażającej życiu (brak wystarczających danych dotyczących stosowania pamidronianu). Pamidronian może stwarzać ryzyko dla płodu lub noworodka poprzez swoje działanie farmakologiczne na homeostazę wapniową. Kobiety w wieku rozrodczym muszą stosować wysoce skuteczną metodę antykoncepcji w trakcie leczenia. W związku z bardzo ograniczonym doświadczeniem i możliwym istotnym działaniem pamidronianu na mineralizację kości, nie zaleca się karmienia piersią podczas leczenia.

Lek podaje się wyłącznie w postaci dożylnej infuzji. Szybkość wlewu nie powinna być większa niż 60 mg/godzinę (1 mg/min), a stężenie pamidronianu w płynie infuzyjnym nie większe niż 90 mg/250 ml. U pacjentów z łagodnymi i umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek szybkość infuzji nie powinna przekraczać 20 mg/h. Dawkę 90 mg należy podawać w 250 ml płynu infuzyjnego w infuzji trwającej 2 h. Jednakże u pacjentów ze szpiczakiem mnogim i u pacjentów z hiperkalcemią w przebiegu chorób nowotworowych, nie zaleca się stosowania dawki większej niż 90 mg w 500 ml płynu infuzyjnego, w infuzji trwającej 4 h. Przerzuty nowotworowe do kości (z przewagą procesów litycznych) i szpiczak mnogi. Zalecana dawka to 90 mg w pojedynczej infuzji podawanej co 4 tyg. U pacjentów z przerzutami do kości, poddawanych chemioterapii w odstępach 3 tyg., preparat można stosować co 3 tyg. Hiperkalcemia w przebiegu chorób nowotworowych. Pacjenci muszą zostać odpowiednio nawodnieni roztworem soli fizjologicznej przed podaniem preparatu i podczas jego stosowania. Całkowita dawka, którą należy podać w czasie jednej kuracji zależy od początkowego stężenia wapnia w surowicy. Przy stężeniu wapnia całkowitego <3,0 mmol/l (<12 mg/100 ml) zalecana całkowita dawka preparatu wynosi 15-30 mg, przy stężeniu wapnia 3-3,5 mmol/l (12-14 mg/100 ml) - 30-60 mg, przy stężeniu wapnia 3,5-4 mmol/l (14-16 mg/100 ml) - 60-90 mg, przy stężeniu >4 mmol/l (>16 mg/100 ml) - 90 mg. Całkowita dawka może być podana w jednej infuzji, jak również w kilku wlewach w ciągu 2-4 kolejnych dni. Maksymalna dawka na pełną kurację wynosi 90 mg. Dotyczy to pierwszego jak i następnych kursów podawania leku. Istotne zmniejszenie stężenia wapnia w surowicy występuje w ciągu 24-48 h po podaniu; normalizacja stężenia wapnia - w ciągu 3-7 dni. Jeżeli nie osiągnie się normalizacji stężenia wapnia w tym czasie można podać kolejne dawki preparatu. Okres trwania odpowiedzi może być różny u poszczególnych pacjentów, a leczenie może być powtórzone w każdym przypadku nawrotu hiperkalcemii. Lek może być mniej skuteczny w miarę zwiększania liczby stosowanych kursów leczniczych. Choroba Pageta kości. Zalecana dawka na jeden cykl leczenia wynosi 180-210 mg. Preparat można podać zarówno w postaci 6 dawek po 30 mg raz na tydzień (dawka całkowita 180 mg), jak również 3 dawek po 60 mg co drugi tydzień. W przypadku stosowania pojedynczej dawki 60 mg, zaleca się rozpoczęcie leczenia od dawki 30 mg (całkowita dawka 210 mg). Sposób podawania w którym pomija się dawkę początkową, może być powtórzony po 6 mies., aż do uzyskania remisji choroby oraz w przypadku wystąpienia nawrotu. 
Preparat należy rozpuścić w jałowej wodzie do wstrzykiwań (dołączonej do opakowania), a następnie przygotowany roztwór rozcieńczyć w płynie infuzyjnym nie zawierającym jonów wapnia (np. 0,9% roztwór NaCl lub 5% roztwór glukozy).

Brak danych klinicznych dotyczących stosowania preparatu u dzieci. Leku nie należy nigdy podawać w postaci pojedynczego, szybkiego wstrzyknięcia. Zawsze należy rozcieńczyć preparat i podawać w powolnej infuzji dożylnej. Przed podaniem leku pacjenci muszą być odpowiednio nawodnieni. Jest to szczególnie ważne u pacjentów otrzymujących leki moczopędne. Pacjenci po przebytej operacji tarczycy mogą być szczególnie podatni na rozwój hipokalcemii spowodowanej względną niedoczynnością przytarczyc. U pacjentów z zaburzoną czynnością serca, zwłaszcza u osób w podeszłym wieku, dodatkowa podaż soli może spowodować niewydolność serca. Gorączka (objawy grypopochodne) mogą również być przyczyną pogorszenia stanu tych pacjentów. Leku nie należy podawać jednocześnie z innymi bisfosfonianami. Lek nie powinien być stosowany u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (klirens kreatyniny <30 ml/min.) poza przypadkami zagrażającej życiu hiperkalcemii w przebiegu choroby nowotworowej, kiedy korzyści przewyższają potencjalne ryzyko. W przypadku łagodnego (klirens kreatyniny 61-90 ml/min) do średniego (30-60 ml/min) zaburzenia czynności nerek nie jest konieczne dostosowywanie dawki, ale szybkość infuzji nie powinna przekraczać 90 mg w ciągu 4 h. U pacjentów leczonych pamidronianem z powodu przerzutów nowotworowych do kości lub szpiczaka mnogiego w przypadku pogorszenia się czynności nerek leczenie powinno być przerwane do czasu powrotu czynności nerek aż wartość stężenia kreatyniny w surowicy nie będzie przekraczała 10% wartości wyjściowej. Preparat nie był badany u pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby. W przypadku braku hiperkalcemii, pacjentom z przerzutami do kości lub szpiczakiem mnogim z ryzykiem niedoborów wapnia lub witaminy D, jak również u pacjentów z chorobą Pageta kości, należy podawać doustnie dodatkowo preparaty wapnia i witaminy D, aby zmniejszyć ryzyko wystąpienia hipokalcemii. U pacjentów z czynnikami ryzyka wystąpienia martwicy kości szczęki (np. z rozpoznaniem choroby nowotworowej, leczonych chemioterapią, kortykosteroidami lub u osób nie zachowujących higieny jamy ustnej) przed rozpoczęciem leczenia bisfosfonianami należy przeprowadzić badanie stomatologiczne i zastosować odpowiednie środki zapobiegawcze. W trakcie leczenia pacjenci z tej grupy powinni unikać inwazyjnych zabiegów stomatologicznych. W przypadku chorych wymagających zabiegów dentystycznych, brak jest danych sugerujących, czy zakończenie leczenia bisfosfonianami zmniejsza ryzyko wystąpienia martwicy żuchwy. Postępowanie z każdym pacjentem powinno być oparte na podstawie klinicznej oceny przeprowadzonej przez lekarza prowadzącego, w oparciu o indywidualną ocenę stosunku korzyści do ryzyka. Zwiększona częstość występowania martwicy kości szczęki miała związek z typem nowotworu (zaawansowany rak piersi, szpiczak mnogi) i stanem uzębienia (ekstrakcja zęba, choroby przyzębia, miejscowy uraz łącznie ze źle dopasowanymi protezami). U pacjentów przyjmujących bisfosfoniany, u których występują objawy związane z uchem, w tym przewlekłe zakażenia ucha należy rozważyć możliwość martwicy kości przewodu słuchowego. Możliwe czynniki ryzyka martwicy obejmują stosowanie steroidów i chemioterapii i (lub) czynniki ryzyka miejscowe, takie jak zakażenie lub uraz. Podczas leczenia zgłaszano przypadki nietypowych złamań kości udowej; u pacjentów u których podejrzewa się nietypowe złamanie kości udowej, na podstawie indywidualnej oceny stosunku korzyści do ryzyka należy rozważyć odstawienie bisfosfonianów do czasu przeprowadzenia oceny.

4. MOŻLIWE DZIAŁANIA NIEPOŻĄDANE

Podobnie jak wszystkie leki, Pamifos może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.
Działania te na ogół nie są nasilone i ustępują po zaprzestaniu leczenia. Nie wszystkie mechanizmy występowania działań niepożądanych i ich związek z chorobą czy też stosowanym leczeniem są w pełni znane.

Działania niepożądane występujące najczęściej:

− gorączka i objawy grypopodobne, czasami z bólem gardła, dreszczami, wysoką temperaturą i nagłym zaczerwienieniem twarzy. Objawy te towarzyszą początkom leczenia i ustępują w ciągu 24-48 godzin;

− narastający ból kości zauważany u niektórych pacjentów po rozpoczęciu leczenia i ustępujący z reguły po kilku dniach. Jeśli ból się utrzymuje, należy powiadomić o tym lekarza prowadzącego;

− małe stężenie fosforu we krwi (hipofosfatemia);

− małe stężenie wapnia we krwi (hipokalcemia).

Działania niepożądane mogą być ciężkie i mogą wymagać natychmiastowej pomocy lekarskiej:
− trudności w oddychaniu, którym towarzyszy świszczący oddech, kaszel, obrzęk twarzy, warg lub rąk;
− osłabienie (możliwe, że spowodowane niskim ciśnieniem tętniczym), wysypka lub sporadycznie występujące obrzęki twarzy i świąd.

Objawy te mogą być wynikiem reakcji alergicznej (wstrząs anafilaktyczny), która występuje bardzo rzadko (mniej niż u 1 na 10 000 osób).

Inne działania niepożądane

Działania niepożądane występujące często (mniej niż u 1 na 10 osób):
− ból, zaczerwienienie lub obrzęk w miejscu podania;
− wysypka na skórze;
− krótkotrwały ból kości, ból mięśni i (lub) stawów;
− ból;
− nudności;
− wymioty;
− utrata apetytu;
− ból brzucha;
− ból żołądka;
− zaparcie;
− biegunka;
− ból głowy;
− zaburzenia snu;
− podrażnienie oczu;
− mrowienie lub drętwienie, drżenie rąk i stóp oraz kurcze mięśni (przejawy małego stężenia wapnia);
− zwiększone ciśnienie tętnicze krwi;
− mała liczba krwinek białych (leukopenia);
− mała liczba płytek krwi (małopłytkowość);
− mała liczba krwinek czerwonych (niedokrwistość);
− zmiany w wynikach badania krwi (obejmujące małe stężenie potasu, małe stężenie magnezu i zwiększone stężenie kreatyniny we krwi).

Działania niepożądane występujące niezbyt często ( mniej niż u 1 na 100 osób):
− kurcze mięśni;
− zawroty głowy;
− bezwład, brak reakcji na bodźce (letarg);
− uczucie wzburzenia;
− drgawki;
− zaburzenia wzroku, ból i zaczerwienienie oczu;
− zmniejszone ciśnienie tętnicze krwi;
− świąd;
− ból żołądka po posiłku;
− nagłe pogorszenie wydolności nerek (niespodziewana zmiana ilości oddawanego moczu i (lub) jego wyglądu);
− odbiegające od normy wyniki badań laboratoryjnych wątroby;
− zwiększenie stężenia mocznika we krwi;
− ciężka reakcja uczuleniowa, która może spowodować trudności w oddychaniu, obrzęk warg i języka lub nagłe zmniejszenie ciśnienia krwi;
− zaburzenia dotyczące zębów albo kości szczęki (martwica kości szczęki). Mogą wystąpić następujące objawy: ból w jamie ustnej, ból zębów i (lub) szczęki, obrzęk lub zapalenie błony śluzowej jamy ustnej, zdrętwienie czy też uczucie ciężkiej szczęki lub rozchwiania się zębów.
Jeśli wystąpią takie objawy, należy natychmiast skontaktować się z lekarzem onkologiem lub stomatologiem.

Działania niepożądane występujące rzadko ( mniej niż u 1 na 1 000 osób):
− zaburzenie czynności nerek, białkomocz (zespół nerczycowy).

Działania niepożądane występujące bardzo rzadko ( mniej niż u 1 na 10 000 osób):
− reakcja alergiczna mogąca przejawiać się trudnościami w oddychaniu, czemu towarzyszy świszczący oddech, kaszel, obrzęk twarzy, warg lub rąk, osłabieniem (możliwe, że spowodowanym niskim ciśnieniem tętniczym), wysypką i świądem;
− zaburzenia pracy nerek, np. krew w moczu;
− uczynnienie wirusa Herpes, nawrót opryszczki albo półpaśca;
− mała liczba białych krwinek;
− lewokomorowa niewydolność krążenia (duszność, obrzęk płuc), zastoinowa niewydolność serca (uogólnione obrzęki ciała związane z przeciążeniem płynami);
− dezorientacja i (lub) omamy wzrokowe (widzenie nieistniejących obrazów);
− zapalenie zewnętrznych warstw gałki ocznej (twardówki i nadtwardówki), widzenie żółtych barw;
− duże stężenie potasu we krwi (hiperkaliemia);
− duże stężenie sodu we krwi (hipernatremia).

Jeśli nasili się którykolwiek z objawów niepożądanych lub wystąpią objawy niepożądane niewymienione w tej ulotce, należy powiadomić lekarza lub farmaceutę.

U pacjentów przyjmujących pamidronian obserwowano nieregularny rytm serca (migotanie przedsionków). Nie wyjaśniono dotychczas, czy było to wywołane stosowaniem pamidronianu. Jeśli w trakcie stosowania leku Pamifos wystąpi u pacjenta nieregularna praca serca, należy poinformować o tym lekarza.

W rzadkich przypadkach mogą wystąpić nietypowe złamania kości udowej, szczególnie u pacjentów długotrwale leczonych z powodu osteoporozy. Należy zwrócić się do lekarza w przypadku pojawienia się bólu, osłabienia lub uczucia dyskomfortu w okolicy uda, biodra lub w pachwinie, ponieważ może
to już wcześniej wskazywać na prawdopodobieństwo wystąpienia złamania kości udowej.

Nie obserwowano interakcji pomiędzy pamidronianem a lekami powszechnie stosowanymi w terapii nowotworów. Zaleca się ostrożność podczas podawania pamidronianu z produktami leczniczymi zapobiegającymi angiogenezie, gdyż zaobserwowano zwiększenie częstości występowania martwicy kości szczęki u pacjentów leczonych jednocześnie tymi produktami leczniczymi. Pamidronian disodu i kalcytonina stosowane jednocześnie u pacjentów z ciężką hiperkalcemią działały synergicznie, co prowadziło do szybszego zmniejszania stężenia wapnia w surowicy krwi. Należy zachować ostrożność podczas podawania pamidronianu z innymi potencjalnie nefrotoksycznymi lekami. U pacjentów ze szpiczakiem mnogim ryzyko zaburzenia czynności nerek może zwiększyć się przy jednoczesnym podawaniu z talidomidem.

Vipharm S.A.
ul. A i F Radziwiłłów 9
05-850 Ożarów Mazowiecki
22-679-51-35
[email protected]
www.vipharm.com.pl