Paxlovid tabletki powlekane

1 różowa tabl. powl. zawiera 150 mg nirmatrelwiru; tabl. różowe zawierają laktozę. 1 biała tabl. powl. zawiera 100 mg rytonawiru. W opakowaniu znajduje się 5 blistrów z dawką dobową; każdy blister z dawką dobową zawiera: 4 tabl. nirmatrelwiru i 2 tabl. rytonawiru (dawki na rano i wieczór).

Lek przeciwwirusowy zapobiegający replikacji wirusa SARS-CoV-2. Nirmatrelwir jest peptydomimetycznym inhibitorem głównej proteazy (Mpro) wirusa SARS-CoV-2, określanej również jako proteaza 3CLpro lub proteaza nsp5. Hamowanie proteazy Mpro wirusa SARS-CoV-2 uniemożliwia przetwarzanie prekursorów poliproteinowych, co zapobiega replikacji wirusa. Mechanizm działania rytonawiru polega na hamowaniu metabolizmu nirmatrelwiru, w którym pośredniczy CYP3A, zapewniając w ten sposób zwiększone stężenie nirmatrelwiru w osoczu. Rytonawir jest podawany z nirmatrelwirem jako lek nasilający właściwości farmakokinetyczne, co skutkuje wyższymi stężeniami ogólnoustrojowymi nirmatrelwiru. Po podaniu doustnym nirmatrelwiru w skojarzeniu z rytonawirem w pojedynczej dawce 300 mg + 100 mg C_max nirmatrelwiru osiągane było średnio po 3 h. Średni (arytmetyczny) T_0,5 w końcowej fazie eliminacji wynosi 6,1 h. Po podaniu doustnym nirmatrelwiru w skojarzeniu z rytonawirem w pojedynczej dawce 300 mg + 100 mg, C_max rytonawiru osiągane było średnio po 3,98 h. Średni (arytmetyczny) T_0,5 w końcowej fazie eliminacji wynosił 6,1 h. Nirmatrelwir wiąże się z białkami ludzkiego osocza w ok. 69%. Rytonawir wiąże się z białkami ludzkiego osocza w ok. 98–99%. Nirmatrelwir jest metabolizowany głównie przez CYP3A4. Podawanie nirmatrelwiru z rytonawirem hamuje metabolizm nirmatrelwiru. Nirmatrelwir w postaci niezmienionej był jedyną obserwowaną cząsteczką związaną z lekiem w osoczu. Nieznaczną ilość metabolitów powstających w wyniku utleniania obserwowano w kale i w moczu. CYP3A jest główną izoformą biorącą udział w metabolizmie rytonawiru, chociaż w tworzeniu metabolitu M–2, powstającego w wyniku utleniania, bierze również udział CYP2D6. Główną drogą eliminacji nirmatrelwiru, gdy był podawany z rytonawirem, było wydalanie w postaci niezmienionej przez nerki. Około 49,6% i 35,3% podanej dawki nirmatrelwiru wynoszącej 300 mg wykryto odpowiednio w moczu i w kale. Rytonawir jest eliminowany głównie przez wątrobę i drogi żółciowe; ok. 86% w kale, z czego część prawdopodobnie pochodzi z niewchłoniętego rytonawiru.

Leczenie choroby wywołanej przez koronawirusa 2019 (COVID-19) u pacjentów dorosłych, którzy nie wymagają tlenoterapii, i u których występuje zwiększone ryzyko progresji do ciężkiej postaci COVID-19.

Nadwrażliwość na substancje czynne lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Leki wymienione poniżej stanowią wskazówkę i nie stanowią wyczerpującej listy wszystkich możliwych leków, które są przeciwwskazane do jednoczesnego stosowania z lekiem Paxlovid. Leki, których klirens w znacznym stopniu zależy od CYP3A oraz w przypadku których zwiększone stężenia w osoczu mogą prowadzić do ciężkich i (lub) zagrażających życiu reakcji: antagonista receptorów α₁-adrenergicznych: alfuzosyna; lek przeciwdławicowy: ranolazyna; leki przeciwarytmiczne: dronedaron, propafenon, chinidyna; leki przeciwnowotworowe: neratynib, wenetoklaks; lek przeciw dnie moczanowej: kolchicyna; leki przeciwhistaminowe: terfenadyna; leki przeciwpsychotyczne, leki neuroleptyczne: lurazydon, pimozyd, kwetiapina; leki stosowane w łagodnym rozroście gruczołu krokowego: sylodosyna; leki stosowane w chorobach układu krążenia: eplerenon, iwabradyna; pochodne alkaloidów sporyszu: dihydroergotamina, ergonowina, ergotamina, metyloergonowina; leki pobudzające perystaltykę: cyzapryd; leki immunosupresyjne: woklosporyna; leki zmniejszające stężenie lipidów we krwi: inhibitory reduktazy HMG-CoA (lowastatyna, symwastatyna), inhibitor mikrosomalnego białka transportującego triglicerydy (MTTP): lomitapid; leki stosowane w migrenie: eletryptan; antagoniści receptora mineralokortykoidowego: finerenon; leki przeciwpsychotyczne: kariprazyna; antagoniści receptorów opioidowych: naloksegol; inhibitory fosfodiesterazy typu 5 (PDE5): awanafil, syldenafil, tadalafil, wardenafil; leki uspokajające, leki nasenne: klorazepat, diazepam, estazolam, flurazepam, midazolam podawany doustnie, triazolam; antagoniści receptorów wazopresyny: tolwaptan. Leki będące silnymi induktorami CYP3A, w przypadku których znaczne zmniejszenie stężeń nirmatrelwiru i rytonawiru w osoczu może prowadzić do utraty odpowiedzi wirusologicznej i powstania oporności na leczenie: antybiotyki: ryfampicyna, ryfapentyna; leki przeciwnowotworowe: apalutamid, enzalutamid; leki przeciwdrgawkowe: karbamazepina, fenobarbital, fenytoina, prymidon; modulatory mukowiscydozowego przezbłonowego regulatora przewodnictwa: lumakaftor z iwakaftorem; produkty ziołowe: ziele dziurawca zwyczajnego (Hypericum perforatum). Nie można rozpocząć podawania leku Paxlovid bezpośrednio po zakończeniu stosowania induktorów CYP3A4 ze względu na opóźnione działanie ostatnio odstawionego induktora CYP3A4. Należy rozważyć podejście wielodyscyplinarne (na przykład z udziałem lekarzy i specjalistów farmakologii klinicznej) w celu określenia, kiedy najlepiej jest rozpocząć stosowanie leku Paxlovid, biorąc pod uwagę opóźnione działanie ostatnio odstawionego induktora CYP3A oraz konieczność rozpoczęcia stosowania leku Paxlovid w ciągu 5 dni od wystąpienia objawów.

Lek nie jest zalecany do stosowania w okresie ciąży oraz u kobiet w wieku rozrodczym nie stosujących antykoncepcji, chyba że stan kliniczny kobiety wymaga leczenia preparatem. Istnieją ograniczone dane dotyczące stosowania leku u kobiet w okresie ciąży. Wyniki badań na zwierzętach, oceniających wpływ stosowania nirmatrelwiru, wykazały toksyczność rozwojową u królików (zmniejszoną masę ciała płodu), ale nie u szczurów. U dużej liczby kobiet narażonych na działanie rytonawiru w okresie ciąży nie stwierdzono zwiększenia częstości występowania wad wrodzonych w porównaniu do częstości stwierdzonych w populacyjnych systemach nadzorujących występowanie wrodzonych wad rozwojowych. Kobiety w wieku rozrodczym powinny unikać zajścia w ciążę podczas leczenia preparatem i w celu zachowania ostrożności przez 7 dni po zakończeniu leczenia. Stosowanie rytonawiru może zmniejszać skuteczność złożonych hormonalnych środków antykoncepcyjnych. Pacjentkom stosującym złożone hormonalne środki antykoncepcyjne należy zalecić stosowanie innej skutecznej metody antykoncepcji lub dodatkowej mechanicznej metody antykoncepcji podczas leczenia preparatem oraz do jednego cyklu miesiączkowego po zaprzestaniu leczenia preparatem. Nirmatrelwir i rytonawir przenikają do mleka ludzkiego. Brak dostępnych danych dotyczących wpływu nirmatrelwiru i rytonawiru na organizm noworodków/dzieci karmionych piersią lub na laktację. Podczas leczenia preparatem i w celu zachowania ostrożności przez 48 h po zakończeniu leczenia preparatem należy przerwać karmienie piersią. Zarówno nirmatrelwir, jak i rytonawir badane oddzielnie, nie wpływały na płodność u szczurów.

Doustnie. Zalecana dawka to 300 mg (2 tabl. 150 mg) nirmatrelwiru oraz 100 mg (1 tabl. 100 mg) rytonawiru, przyjmowane jednocześnie, doustnie co 12 h przez 5 dni. Lek należy podać jak najszybciej po rozpoznaniu COVID-19 i w ciągu 5 dni od wystąpienia objawów. Zaleca się ukończenie pełnego 5-dniowego cyklu leczenia, nawet jeśli pacjent wymaga hospitalizacji z powodu ciężkiego lub bardzo ciężkiego przebiegu COVID-19 po rozpoczęciu leczenia preparatem. Jeśli pacjent pominie dawkę leku i od pominięcia zaplanowanego przyjęcia dawki upłynie nie więcej niż 8 h, powinien ją przyjąć jak najszybciej, a następnie kontynuować dawkowanie według dotychczasowego schematu. Jeśli jednak pacjent pominie dawkę i od pominięcia zaplanowanego przyjęcia dawki upłynie więcej niż 8 h, wówczas nie należy przyjmować pominiętej dawki, tylko przyjąć kolejną dawkę o wyznaczonej porze. Nie należy stosować dawki podwójnej w celu uzupełnienia pominiętej dawki. Szczególne grupy pacjentów. Nie ma konieczności dostosowywania dawki u pacjentów z łagodnymi zaburzeniami czynności nerek (eGFR od ≥60 do <90 ml/min). U pacjentów z umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek (eGFR od ≥30 do <60 ml/min) dawkę należy zmniejszyć do 150 mg nirmatrelwiru i 100 mg rytonawiru podawanych co 12 h przez 5 dni, w celu uniknięcia nadmiernej ekspozycji (dostosowanie dawki nie zostało klinicznie zbadane). Blister zawierający standardową dawkę dobową składa się z 2 oddzielnych części, z których każda zawiera 2 tabl. nirmatrelwiru i 1 tabl. rytonawiru - pacjentów z umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek należy ostrzec, że co 12 h należy przyjmować tylko 1 tabletkę nirmatrelwiru razem z tabletką rytonawiru. Leku nie należy stosować u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (eGFR <30 ml/min, w tym u pacjentów ze schyłkową niewydolnością nerek poddawanych hemodializie). Nie ma konieczności dostosowywania dawki u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby o nasileniu łagodnym (klasa A w skali Childa-Pugha) lub umiarkowanym (klasa B w skali Childa-Pugha). Leku nie należy stosować u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby (klasa C w skali Childa-Pugha). Jednoczesne stosowanie z leczeniem wg schematu zawierającego rytonawir lub kobicystat - nie ma konieczności dostosowywania dawki leku Paxlovid. Pacjenci, u których rozpoznano zakażenie ludzkim wirusem niedoboru odporności (HIV) lub wirusowe zapalenie wątroby typu C (HCV), leczeni wg schematu zawierającego rytonawir lub kobicystat, powinni kontynuować stosowane leczenie zgodnie ze wskazaniami. Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności leku u pacjentów w wieku <18 lat. Sposób podania. Nirmatrelwir musi być podawany jednocześnie z rytonawirem. Nieprawidłowe podawanie nirmatrelwiru z rytonawirem spowoduje, że stężenie nirmatrelwiru w osoczu będzie niewystarczające do osiągnięcia pożądanego działania leczniczego. Lek może być przyjmowany z posiłkiem lub niezależnie od posiłku. Tabletki należy połykać w całości; nie należy ich żuć, łamać ani kruszyć.

Postępowanie w przypadku interakcji lekowych u pacjentów z wysokim ryzykiem zachorowania na COVID-19, przyjmujących jednocześnie wiele leków, może być złożone i wymagać dokładnego zrozumienia rodzaju i stopnia interakcji ze wszystkimi jednocześnie stosowanymi lekami. U niektórych pacjentów należy rozważyć wielodyscyplinarne podejście (na przykład z udziałem lekarzy i specjalistów farmakologii klinicznej) w postępowaniu w przypadku interakcji lekowych, zwłaszcza jeśli odstawi się leki stosowane jednocześnie, zmniejszy ich dawkę lub będzie konieczne monitorowanie działań niepożądanych. Rozpoczęcie stosowania leku Paxlovid, który jest inhibitorem CYP3A, u pacjentów otrzymujących leki metabolizowane przez CYP3A albo rozpoczęcie stosowania leków metabolizowanych przez CYP3A u pacjentów już otrzymujących Paxlovid, może zwiększać stężenia w osoczu leków metabolizowanych przez CYP3A. Ze względu na złożoność jednoczesnego stosowania tych produktów, związaną z koniecznością ścisłego i regularnego monitorowania stężenia leku immunosupresyjnego we krwi i dostosowania dawki leku immunosupresyjnego, zgodnie z najnowszymi wytycznymi, wymagana jest konsultacja z grupą wielodyscyplinarną (np. obejmującą lekarzy, specjalistów w dziedzinie leczenia immunosupresyjnego i (lub) specjalistów w dziedzinie farmakologii klinicznej). Rozpoczęcie stosowania leków, które hamują lub indukują aktywność CYP3A, może odpowiednio zwiększać lub zmniejszać stężenie leku Paxlovid. Interakcje te mogą powodować: klinicznie istotne działania niepożądane z ciężkimi, zagrażającymi życiu lub prowadzącymi do zgonu zdarzeniami niepożądanymi, spowodowanymi zwiększoną ekspozycją na jednocześnie stosowane leki; klinicznie istotne działania niepożądane spowodowane zwiększoną ekspozycją na Paxlovid; utratę działania terapeutycznego leku Paxlovid i możliwy rozwój oporności wirusowej. Przed rozpoczęciem i w trakcie leczenia należy rozważyć możliwość wystąpienia interakcji z innymi lekami; jednocześnie stosowane leki powinny być weryfikowane podczas leczenia, a pacjenta należy monitorować, czy nie występują u niego działania niepożądane związane z jednocześnie przyjmowanymi lekami. Podczas stosowania leku zgłaszano anafilaksję, reakcje nadwrażliwości oraz ciężkie reakcje skórne (w tym toksyczną nekrolizę naskórka i zespół Stevensa-Johnsona). Jeśli wystąpią podmiotowe i przedmiotowe objawy klinicznie istotnej reakcji nadwrażliwości lub anafilaksji, należy natychmiast odstawić lek Paxlovid i rozpocząć odpowiednie leczenie farmakologiczne i (lub) opiekę wspomagającą. Leku nie należy stosować u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (eGFR <30 ml/min, w tym u pacjentów z ESRD poddawanych hemodializie) oraz u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby. Należy zachować ostrożność podczas podawania leku pacjentom z istniejącymi wcześniej chorobami wątroby, zaburzeniami aktywności enzymów wątrobowych lub zapaleniem wątroby. Podczas leczenia lekiem Paxlovid u pacjentów zgłaszano przypadki nadciśnienia tętniczego, na ogół nieciężkiego i przemijającego. Szczególną uwagę należy zwrócić na monitorowanie pacjentów w podeszłym wieku, w tym regularne kontrolowanie u nich ciśnienia krwi, gdyż są bardziej narażeni na ciężkie powikłania nadciśnienia tętniczego. Ponieważ nirmatrelwir jest podawany jednocześnie z rytonawirem, u osób z niekontrolowanym lub nierozpoznanym zakażeniem HIV-1 może wystąpić ryzyko rozwoju oporności szczepów HIV-1 na inhibitory proteazy HIV. Substancje pomocnicze. Tabletki nirmatrelwiru zawierają laktozę - nie powinny być stosowane u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, brakiem laktazy lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy. 1 tabl. nirmatrelwiru i 1 tabletka rytonawiru zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu na dawkę, to znaczy lek uznaje się za "wolny od sodu".

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Często: mogą wystąpić nie częściej niż u 1 na 10 osób
- Biegunka
- Wymioty
- Nudności
- Zaburzenia smaku (takie jak metaliczny, gorzki smak)
- Ból głowy

Niezbyt często: mogą wystąpić nie częściej niż u 1 na 100 osób
- Reakcje alergiczne
- Wysokie ciśnienie krwi
- Ból brzucha
- Ból mięśni
- Wysypka skórna (zgłaszana również jako objaw reakcji alergicznej)

Rzadko: mogą wystąpić nie częściej niż u 1 na 1 000 osób
- Ciężka reakcja alergiczna, nazywana anafilaksją (taka jak obrzęk języka, warg i twarzy,
  trudności w połykaniu lub oddychaniu, ucisk w gardle lub chrypka)
- Ciężkie reakcje skórne o nazwie „toksyczna nekroliza naskórka” i „zespół Stevensa-Johnsona”
  (objawiające się zaczerwienieniem i bolesnością skóry, pęcherzami i łuszczeniem się skóry oraz
  pęcherzami lub owrzodzeniami w obrębie jamy ustnej lub warg)
- Złe samopoczucie
- Świąd (zgłaszany również jako objaw reakcji alergicznej)

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli u pacjenta wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane
niewymienione w tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie. Działania
niepożądane można zgłaszać bezpośrednio do „krajowego systemu zgłaszania“ wymienionego w
załączniku V. Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji
na temat bezpieczeństwa stosowania leku.

Wpływ innych leków na Paxlovid. Nirmatrelwir i rytonawir są substratami CYP3A. Jednoczesne podawanie leku Paxlovid i produktów leczniczych indukujących CYP3A może zmniejszać stężenie nirmatrelwiru i rytonawiru w osoczu i osłabiać działanie terapeutyczne leku Paxlovid. Jednoczesne podawanie leku Paxlovid i preparatu hamującego CYP3A4 może zwiększać stężenie nirmatrelwiru i rytonawiru w osoczu. Wpływ leku Paxlovid na inne preparaty. Paxlovid (nirmatrelwir i rytonawir) jest silnym inhibitorem CYP3A i zwiększa w osoczu stężenia leków metabolizowanych głównie przez CYP3A. W związku z tym przeciwwskazane jest jednoczesne podawanie nirmatrelwiru i rytonawiru z lekami, których klirens w znacznym stopniu zależy od CYP3A oraz których zwiększone stężenia w osoczu prowadzą do ciężkich i (lub) zagrażających życiu zdarzeń niepożądanych. Jednoczesne podawanie innych substratów CYP3A4, które mogą prowadzić do istotnych interakcji, należy rozważyć wyłącznie w sytuacji, gdy korzyści przewyższają ryzyko. Badania in vitro wykazały, że rytonawir wykazuje wysokie powinowactwo do kilku izoenzymów cytochromu P450 (CYP) i może hamować utlenianie w następującej kolejności: CYP3A4 >CYP2D6. Jednoczesne podawanie leku Paxlovid i leków będących substratami CYP2D6 może zwiększać stężenie substratów CYP2D6. Paxlovid wykazuje również duże powinowactwo do glikoproteiny P (P-gp) i hamuje to białko transportujące, dlatego należy zachować ostrożność w przypadku jednoczesnego leczenia. Należy dokładnie monitorować bezpieczeństwo stosowania i skuteczność leków; można także odpowiednio zmniejszyć dawkę lub unikać jednoczesnego stosowania. Paxlovid może indukować reakcje sprzęgania z kwasem glukuronowym i utleniania z udziałem izoenzymów CYP1A2, CYP2B6, CYP2C8, CYP2C9 i CYP2C19, zwiększając w ten sposób biotransformację niektórych preparatów metabolizowanych tymi szlakami, i może spowodować zmniejszenie ogólnoustrojowej ekspozycji na te preparaty, co może osłabić lub skrócić ich działanie lecznicze. Na podstawie badań in vitro, stwierdzono, że nirmatrelwir może hamować MDR1 i OATP1B1 w stężeniach istotnych klinicznie. Badania interakcji lekowych przeprowadzone z lekiem Paxlovid wskazują, że są one powodowane głównie przez rytonawir. W związku z tym interakcje lekowe rytonawiru dotyczą leku Paxlovid. Leki wymienione poniżej nie stanowią wyczerpującej listy wszystkich możliwych leków, które są przeciwwskazane lub mogą wchodzić w interakcje z nirmatrelwirem i rytonawirem. Antagonista receptorów α₁-adrenergicznych. Ze względu na ryzyko wystąpienia ciężkiego niedociśnienia tętniczego jednoczesne stosowanie leku z alfuzosyną jest przeciwwskazane. Ponieważ tamsulosyna jest głównie metabolizowana przez CYP3A4 i CYP2D6 (enzymy hamowane przez rytonawir), należy unikać jednoczesnego stosowania z lekiem Paxlovid. Tamsulosyna jest w znacznym stopniu metabolizowana, głównie przez CYP3A4 i CYP2D6, przy czym oba te enzymy są hamowane przez rytonawir; należy unikać jednoczesnego stosowania z Paxlovid. Pochodne amfetaminy. Rytonawir podawany w dużych dawkach, zgodnie z jego wcześniejszym zastosowaniem, jako lek przeciwretrowirusowy, może zwiększyć stężenia amfetaminy i jej pochodnych - zaleca się dokładne monitorowanie działań niepożądanych przy jednoczesnym stosowaniu. Leki przeciwbólowe. Zwiększenie stężeń w osoczu buprenorfiny i jej czynnego metabolitu nie prowadziło do istotnych klinicznie zmian farmakodynamicznych w populacji pacjentów tolerujących opioidy - nie ma konieczności dostosowywania dawki buprenorfiny, gdy oba te leki są podawane jednocześnie. Rytonawir hamuje CYP3A4 i w wyniku tego oczekuje się, że będzie zwiększał stężenie fentanylu i oksykodonu w osoczu. Jeśli konieczne jest jednoczesne stosowanie leku Paxlovid, należy rozważyć zmniejszenie dawki tych opioidowych leków przeciwbólowych i ściśle monitorować stan pacjenta pod kątem występowania u niego działań leczniczych i działań niepożądanych (w tym depresji oddechowej). Może być konieczne zwiększenie dawki metadonu podczas jednoczesnego podawania z rytonawirem stosowanym jako środek nasilający właściwości farmakokinetyczne, ze względu na indukcję procesu sprzęgania z kwasem glukuronowym; w zależności od odpowiedzi klinicznej pacjenta na leczenie metadonem należy rozważyć dostosowanie dawki. Stężenie morfiny może być zmniejszone ze względu na indukcję procesu sprzęgania z kwasem glukuronowym przez podawany jednocześnie rytonawir stosowany jako środek nasilający właściwości farmakokinetyczne. Jednoczesne podawanie preparatu z petydyną może nasilać lub przedłużać działanie opioidowe. Jeśli konieczne jest jednoczesne stosowanie, należy rozważyć zmniejszenie dawki petydyny, należy monitorować pod kątem depresji oddechowej i sedacji. Zmniejszona ekspozycja na piroksykam z powodu indukcji CYP2C9 przez lek Paxlovid. Lek przeciwdławicowy. Przeciwwskazane jest jednoczesne stosowanie preparatu z ranolazyną (ryzyko zwiększenie stężenia ranolazyny). Leki przeciwarytmiczne. Biorąc pod uwagę ryzyko znacznego zwiększenia ekspozycji na amiodaron lub flekainid i tym samym związanych z tym działań niepożądanych, nie należy stosować skojarzonego leczenia, chyba że jest możliwe uzyskanie konsultacji z grupą wielodyscyplinarną w celu bezpiecznego podania. Oczekuje się, że stężenie digoksyny zwiększy się. W miarę możliwości należy monitorować stężenie digoksyny oraz bezpieczeństwo jej stosowania i jej skuteczność. Rytonawir może zwiększać stężenie dyzopiramidu w osoczu, co może zwiększyć ryzyko wystąpienia działań niepożądanych, takich jak zaburzenia rytmu serca. Należy zachować ostrożność i, jeśli to możliwe, zaleca się monitorowanie stężenia leczniczego dyzopiramidu. Podawanie w skojarzeniu z rytonawirem prawdopodobnie spowoduje zwiększenie stężeń dronedaronu, propafenonu oraz chinidyny w osoczu; takie połączenie jest przeciwwskazane. Lek przeciwastmatyczny. Może być konieczne zwiększenie dawki teofiliny podczas jednoczesnego podawania z rytonawirem, ze względu na indukcję CYP1A2. Leki przeciwnowotworowe. Abemacyklib - stężenia w surowicy mogą być zwiększone w wyniku hamowania CYP3A4 przez rytonawir; należy unikać jednoczesnego podawania abemacyklibu i leku Paxlovid; jeśli uważa się, że takie leczenie skojarzone jest konieczne, należy zapoznać się z zaleceniami dotyczącymi dostosowania dawki w ChPL dla abemacyklibu; należy monitorować działania niepożądane abemacyklibu. Afatynib - stężenia w surowicy mogą być zwiększone w wyniku hamowania aktywności białka oporności raka piersi (BCRP) i silnego hamowania glikoproteiny P przez rytonawir, stopień zwiększenia wartości AUC i C_max zależy od czasu podania rytonawiru; należy zachować ostrożność podczas podawania afatynibu w skojarzeniu z lekiem Paxlovid (należy zapoznać się z ChPL dla afatynibu) oraz należy monitorować działania niepożądane afatynibu. Apalutamid - umiarkowany do silnego induktor CYP3A4; może wystąpić zmniejszenie ekspozycji na nirmatrelwir i rytonawir i może spowodować potencjalną utratę odpowiedzi wirusologicznej; ponadto stężenia apalutamidu w surowicy mogą być zwiększone podczas jednoczesnego podawania z rytonawirem, prowadząc do potencjalnie ciężkich działań niepożądanych, w tym drgawek; jednoczesne stosowanie leku Paxlovid z apalutamidem jest przeciwwskazane. Cerytynib - stężenie cerytynibu w surowicy może być zwiększone w wyniku hamowania CYP3A i glikoproteiny P przez rytonawir; należy zachować ostrożność podczas podawania cerytynibu w skojarzeniu z lekiem Paxlovid; należy zapoznać się z zaleceniami dotyczącymi dostosowania dawki w ChPLeczniczego dla cerytynibu; należy monitorować działania niepożądane cerytynibu. Dazatynib, nilotynib, winkrystyna, winblastyna - gdy leki te podawane są w skojarzeniu z rytonawirem, ich stężenia w surowicy mogą się zwiększyć, co może prowadzić do zwiększenia częstości występowania działań niepożądanych. Enkorafenib i iwozydenib- stężenie enkorafenibu lub iwozydenibu w surowicy może być zwiększone podczas jednoczesnego podawania z rytonawirem, co może zwiększać ryzyko toksyczności, w tym ryzyko ciężkich działań niepożądanych, takich jak wydłużenie odstępu QT; należy unikać jednoczesnego podawania enkorafenibu lub iwozydenibu z rytonawirem; jeśli uważa się, że korzyści przewyższają ryzyko i konieczne jest zastosowanie rytonawiru, pacjentów należy dokładnie monitorować pod kątem bezpieczeństwa. Enzalutamid jest silnym induktorem CYP3A4, co może prowadzić do zmniejszenia ekspozycji na Paxlovid, potencjalnej utraty odpowiedzi wirusologicznej i możliwej oporności; skojarzone leczenie jest przeciwwskazane. Fostamatynib - jednoczesne podawanie fostamatynibu z rytonawirem może zwiększać ekspozycję na metabolit fostamatynibu R406, powodując zależne od dawki działania niepożądane, takie jak hepatotoksyczność, neutropenia, nadciśnienie tętnicze lub biegunka; w przypadku wystąpienia takich działań należy zapoznać się z zaleceniami dotyczącymi zmniejszenia dawki fostamatynibu zawartymi w ChPL dla fostamatynibu. Ibrutynib - stężenia ibrutynibu w surowicy mogą być zwiększone w wyniku hamowania CYP3A przez rytonawir, co powoduje zwiększone ryzyko toksyczności, w tym ryzyko zespołu rozpadu guza; należy unikać podawania ibrutynibu w skojarzeniu z rytonawirem; jeżeli uważa się, że korzyści przewyższają ryzyko i konieczne jest zastosowanie rytonawiru, dawkę ibrutynibu należy zmniejszyć do 140 mg i dokładnie monitorować pacjenta w celu wykrycia toksyczność. Neratynib - stężenia w surowicy mogą być zwiększone w wyniku hamowania CYP3A4 przez rytonawir; jednoczesne stosowanie neratynibu z lekiem Paxlovid jest przeciwwskazane ze względu na ciężkie i (lub) zagrażające życiu reakcje, w tym hepatotoksyczność. Wenetoklaks - stężenia w surowicy mogą być zwiększone w wyniku hamowania CYP3A przez rytonawir, co powoduje zwiększone ryzyko zespołu rozpadu guza w momencie rozpoczynania podawania dawki i podczas fazy stopniowego zwiększania dawki i dlatego jest przeciwwskazane; u pacjentów, którzy ukończyli fazę stopniowego zwiększania dawki i przyjmują stałą dawkę dobową wenetoklaksu, dawkę wenetoklaksu należy zmniejszyć do ≤100 mg (lub o co najmniej 75%, gdy została już zmodyfikowana z innych powodów), jeśli jest stosowany jednocześnie z silnymi inhibitorami CYP3A. Leki przeciwzakrzepowe. Skojarzone stosowanie inhibitorów glikoproteiny P i silnych inhibitorów CYP3A4 powoduje zwiększenie stężenia apiksabanu we krwi i zwiększa ryzyko krwawienia. Zalecenia dotyczące dawkowania w przypadku jednoczesnego stosowania apiksabanu z lekiem Paxlovid zależą od dawki apiksabanu. U pacjentów przyjmujących apiksaban w dawce 5 mg lub 10 mg 2 razy na dobę należy ją zmniejszyć o 50%. U pacjentów przyjmujących już apiksaban w dawce 2,5 mg 2 razy na dobę należy unikac skojarzonego leczenia z Paxlovid. Oczekuje się, że jednoczesne podawanie preparatu zwiększy stężenie dabigatranu, co spowoduje zwiększone ryzyko krwawienia. Należy zmniejszyć dawkę dabigatranu lub unikać jednoczesnego stosowania. Hamowanie CYP3A i glikoproteiny P prowadzi do zwiększenia stężenia w osoczu i działania farmakodynamicznego rywaroksabanu, co może prowadzić do zwiększonego ryzyka krwawień - nie zaleca się stosowania preparatu u pacjentów otrzymujących rywaroksaban. Podczas jednoczesnego stosowania warfaryny z rytonawirem indukcja CYP1A2 i CYP2C9 prowadzi może prowadzić do zmniejszenia działania przeciwzakrzepowego i dlatego zaleca się monitorowanie parametrów krzepliwości podczas jednoczesnego podawania warfaryny z rytonawirem. Leki przeciwdrgawkowe. Karbamazepina zmniejsza AUC i C_max nirmatrelwiru odpowiednio o 55% i 43%. Fenobarbital, fenytoina i prymidon są silnymi induktorami CYP3A4, co może prowadzić do zmniejszenia ekspozycji na nirmatrelwir i rytonawir, i potencjalnej utraty odpowiedzi wirusologicznej; jednoczesne stosowanie karbamazepiny, fenobarbitalu, fenytoiny i prymidonu z lekiem Paxlovid jest przeciwwskazane. Podczas jednoczesnego stosowania z klonazepamem może być konieczne zmniejszenie dawki klonazepamu i zaleca się monitorowanie stanu klinicznego pacjenta. Dywalproeks, lamotrygina  - rytonawir podawany jako środek nasilający właściwości farmakokinetyczne indukuje reakcję utleniania przez CYP2C9 oraz sprzęgania z kwasem glukuronowym, w wyniku czego oczekuje się, że zmniejszy stężenia leków przeciwdrgawkowych w osoczu; zaleca się dokładne monitorowanie stężeń w surowicy lub działania leczniczego, gdy leki te są podawane jednocześnie z rytonawirem. Leki przeciwkortykosteroidowe. Rytonawir hamuje metabolizm ketokonazolu, w którym pośredniczy CYP3A. Ze względu na zwiększoną częstość występowania działań niepożądanych dotyczących przewodu pokarmowego oraz wątroby, należy rozważyć zmniejszenie dawki ketokonazolu podczas jednoczesnego stosowania z rytonawirem. Leki przeciwdepresyjne. Rytonawir podawany w dużych dawkach, zgodnie z jego wcześniejszym zastosowaniem, jako lek przeciwretrowirusowy prawdopodobnie hamuje CYP2D6 i dlatego oczekuje się, że zwiększy stężenia imipraminy, amitryptyliny, nortryptyliny, fluoksetyny, paroksetyny lub sertraliny. Zaleca się dokładne monitorowanie działań leczniczych i niepożądanych, gdy leki te są podawane jednocześnie z rytonawirem stosowanym w dawkach wywołujących działanie przeciwretrowirusowe. Leki stosowane w leczeniu dny moczanowej. Przeciwwskazane jest jednoczesne stosowanie kolchicyny z lekiem Paxlovid. Stężenia kolchicyny mogą się zwiększyć podczas jednoczesnego stosowania z rytonawirem. U pacjentów leczonych kolchicyną i rytonawirem zgłaszano występowanie interakcji zagrażających życiu i powodujących zgon (hamowanie CYP3A4 i glikoproteiny P). Leki stosowane w leczeniu WZW typu C. Jednoczesne stosowanie glekaprewiru z pibrentaswirem z lekiem Paxlovid nie jest zalecane ze względu na zwiększone ryzyko zwiększenia aktywności AlAT w związku ze zwiększoną ekspozycją na glekaprewir. Stężenia w surowicy mogą być zwiększone w wyniku hamowania glikoproteiny P, BCRP i OATP1B przez rytonawir. Nie zaleca się jednoczesnego stosowania sofosbuwiru z welpataswirem i woksylaprewirem oraz leku Paxlovid; stężenia w surowicy mogą być zwiększone w wyniku hamowania OATP1B przez rytonawir. Leki przeciwhistaminowe. Rytonawir podawany jako środek nasilający właściwości farmakokinetyczne może modyfikować wypływ feksofenadyny, następujący z udziałem glikoproteiny P, powodując zwiększenie stężenia feksofenadyny. Rytonawir może zwiększyć stężenie loratadyny w osoczu - zaleca się dokładne monitorowanie działań leczniczych i niepożądanych, gdy loratadyna jest podawana jednocześnie z rytonawirem. Jednoczesne stosowanie terfenadyny z lekiem Paxlovid jest przeciwwskazane (zwiększenie stężeń terfenadyny w osoczu, zwiększenie ryzyka poważnych zaburzeń rytmu serca). Leki stosowane w leczeniu zakażenia HIV. Rytonawir może znacząco zwiększać stężenie biktegrawiru w osoczu przez hamowanie CYP3A. Oczekuje się, że rytonawir będzie zwiększał wchłanianie alafenamidu tenofowiru przez hamowanie glikoproteiny P i tym samym zwiększał ogólnoustrojowe stężenie tenofowiru. W przypadku jednoczesnego podawania efawirenzu z rytonawirem obserwowano większą częstość występowania działań niepożądanych (np. zawroty głowy, nudności, parestezje) i nieprawidłowe wyniki badań laboratoryjnych (zwiększona aktywność enzymów wątrobowych). Rytonawir zwiększa stężenie marawiroku w surowicy w wyniku hamowania CYP3A; marawirok można podawać z rytonawirem w celu zwiększenia ekspozycji na marawirok (więcej informacji  ChPL dla marawiroku). Jednoczesne stosowanie rytonawiru i raltegrawiru powoduje niewielkie zmniejszenie stężenia raltegrawiru. Rytonawir może indukować sprzęganie zydowudyny z kwasem glukuronowym, powodując niewielkie zmniejszenie stężenia zydowudyny; zmiana dawki nie jest konieczna. Leki przeciwzakaźne. Atowakwon - rytonawir podawany jako środek nasilający właściwości farmakokinetyczne indukuje sprzęganie z kwasem glukuronowym, i dlatego oczekuje się, że bedzie zmiejszać stężenie atowakwonu w osoczu; podczas jednoczesnego stosowania zaleca się uważne monitorowanie stężeń w surowicy lub działania leczniczego. Bedakilina - ze względu na ryzyko działań niepożądanych związanych ze stosowaniem bedakiliny należy unikać jednoczesnego podawania; jeśli korzyści przewyższają ryzyko, należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania bedakiliny z rytonawirem; zaleca się częstsze wykonywanie badań EKG oraz oznaczanie aktywności aminotransferaz. Klarytromycyna - ze względu na szeroki indeks terapeutyczny klarytromycyny nie ma konieczności zmniejszania dawki u pacjentów z prawidłową czynnością nerek; nie należy podawać klarytromycyny w dawkach większych niż 1 g na dobę w skojarzeniu z rytonawirem stosowanym jako środek nasilający właściwości farmakokinetyczne; u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek należy rozważyć zmniejszenie dawki klarytromycyny: u pacjentów z CCr 30-60 ml/min dawkę należy zmniejszyć o 50%, u pacjentów z CCr <30 ml/min dawkę należy zmniejszyć o 75%. Delamanid - ze względu na ryzyko wydłużenia odstępu QTc, jeśli uzna się za konieczne jednoczesne stosowanie delamanidu z rytonawirem, zaleca się bardzo częste badanie EKG przez cały okres leczenia delamanidem. Itrakonazol, erytromycyna - rytonawir stosowany jako środek nasilający właściwości farmakokinetyczne hamuje CYP3A4 i dlatego oczekuje się, że zwiększy stężenia itrakonazolu i erytromycyny w osoczu; w przypadku jednoczesnego stosowania erytromycyny lub itrakonazolu z rytonawirem zaleca się uważne monitorowanie działań leczniczych i niepożądanych. Kwas fusydowy (podawany ogólnoustrojowo) - nie należy jednocześnie stosować kwasu fusydowego (podawanego ogólnoustrojowo) i rytonawiru (ryzyko zwiększenia stężenia kwasu fusydowego, a tym samym możliwości wystąpienia działań niepożądanych), chyba że jest możliwe uzyskanie konsultacji z grupą wielodyscyplinarną w celu bezpiecznego podania. Ryfabutyna - na hamowanie aktywności izoenzymu CYP3A4 przez rytonawir, oczekuje się zwiększenia ekspozycji na ryfabutynę. Zaleca się konsultację z grupą wielodyscyplinarną, w celu bezpiecznego, jednoczesnego podania tych leków oraz konieczności zmniejszenia dawki ryfabutyny. Ryfampicyna i ryfapentyna są silnymi induktorami CYP3A4, dlatego mogą prowadzić do zmniejszenia ekspozycji na nirmatrelwir i rytonawir, potencjalnej utraty odpowiedzi wirusologicznej oraz możliwej oporności. Jednoczesne stosowanie ryfampicyny lub ryfapentyny z Paxlovid jest przeciwwskazane. Sulfametoksazol z trimetoprimem - nie ma konieczności zmiany dawki sulfametoksazolu podawanego z trimetoprimem podczas jednoczesnego leczenia rytonawirem. Worykonazol - należy unikać jednoczesnego podawania worykonazolu i rytonawiru stosowanego jako środka nasilającego właściwości farmakokinetyczne, chyba że ocena stosunku korzyści do ryzyka uzasadnia słuszność zastosowania worykonazolu. Leki przeciwpsychotyczne. Nie należy jednocześnie stosować rytonawiru z klozapiną (ryzyko znacznego zwiększenia stężenia klozapiny w osoczu, a tym samym zwiekszone ryzyko wystąpienia działań niepożądanych), chyba że jest możliwe uzyskanie konsultacji z grupą wielodyscyplinarną w celu bezpiecznego podania. Rytonawir hamuje prawdopodobnie CYP2D6 i dlatego oczekuje się, że zwiększy stężenia haloperydolu, rysperydonu i tiorydazyny. Zaleca się dokładne monitorowanie działań leczniczych i niepożądanych, gdy leki te są stosowane jednocześnie z rytonawirem w dawkach o działaniu przeciwretrowirusowym. Jednoczesne stosowanie z lurazydonem jest przeciwwskazane (ze względu na hamowanie przez rytonawir CYP3A należy oczekiwać zwiększenia stężenia lurazydonu). Jednoczesne stosowanie pimozydu z rytonawirem jest przeciwwskazane (spowoduje prawdopodobnie zwiększenie stężenia pimozydu w osoczu). Jednoczesne stosowanie leku Paxlovid z kwetiapiną jest przeciwwskazane, ponieważ może zwiększyć się działanie toksyczne kwetiapiny (ze względu na hamowanie przez rytonawir CYP3A należy oczekiwać zwiększenia stężenia kwetiapiny). Lek stosowany w leczeniu łagodnego rozrostu gruczołu krokowego. Przeciwwskazane jest jednoczesne podawanie preparatu z sylodosyną ze względu na możliwość niedociśnienia ortostatycznego. Agonista receptorów β₂-adrenergicznych (długo działający). Rytonawir hamuje CYP3A4 i dlatego oczekuje się znacznego zwiększenia stężenia salmeterolu w osoczu, co może prowadzić do zwiększonego ryzyka wystąpienia działań niepożądanych ze strony układu sercowo-naczyniowego, w tym wydłużenia odstępu QT, kołatania serca i tachykardii zatokowej związanych ze stosowaniem salmeterolu. Dlatego należy unikać jednoczesnego stosowania tego leku z lekiem Paxlovid. Antagoniści kanału wapniowego. Rytonawir podawany jako środek nasilający właściwości farmakokinetyczne lub jako lek przeciwretrowirusowy hamuje CYP3A4 i dlatego oczekuje się, że zwiększy stężenia antagonistów kanału wapniowego w osoczu (amlodypina, diltiazem, felodypina, nikardypina, nifedypina, werapamil). Zaleca się dokładne monitorowanie działań leczniczych i niepożądanych, gdy leki te są podawane jednocześnie z rytonawirem. Należy unikać jednoczesnego podawania lerkanidypiny i leku Paxlovid (ryzyko działań niepożądanych), chyba że jest możliwe uzyskanie konsultacji z grupą wielodyscyplinarną w celu bezpiecznego podania. Leki stosowane w chorobach układu krążenia. Należy unikać jednoczesnego stosowania aliskirenu z lekiem Paxlovid. W skojarzeniu z cilostazolem, zaleca się dostosowanie dawki cilostazolu. Jednoczesne stosowanie z klopidogrelem może zmniejszać stężenie aktywnego metabolitu klopidogrelu; należy unikać jednoczesnego stosowania z lekiem Paxlovid. Jednoczesne podawanie z eplerenonem jest przeciwwskazane ze względu na ryzyko hiperkaliemii. Jednoczesne podawanie z iwabradyną jest przeciwwskazane ze względu na ryzyko bradykardii lub zaburzeń przewodzenia. Biorąc pod uwagę ryzyko znacznego zwiększenia ekspozycji na tikagrelor i związanych z tym działań niepożądanych, nie należy jednocześnie stosować tych leków, chyba że jest możliwe uzyskanie konsultacji z grupą wielodyscyplinarną w celu bezpiecznego podania. Modulatory mukowiscydozowego przezbłonowego regulatora przewodnictwa. W przypadku jednoczesnego stosowania eleksakaftora z tezakaftorem i iwakaftorem, iwakaftora lub tezakaftora z iwakaftorem z lekiem Paxlovid należy zmniejszyć dawkę. Jednoczesne stosowanie z lumakaftorem z iwakaftorem jest przeciwwskazane ze względu na potencjalną utratę odpowiedzi wirusologicznej i możliwą oporność. Inhibitory dipeptydylopeptydazy 4 (DPP4). W skojarzonym leczeniu, zaleca się dostosowanie dawki saksagliptyny do 2,5 mg raz na dobę. Antagoniści endoteliny. Jednoczesne stosowanie bozentanu i rytonawiru może zwiększać w stanie stacjonarnym C_max i AUC bozentanu. Nie zaleca się jednoczesnego podawania riocyguatu z lekiem Paxlovid (stężenia riocyguatu w surowicy mogą być zwiększone w wyniku hamowania CYP3A i glikoproteiny P przez rytonawir). Pochodne alkaloidów sporyszu. Dihydroergotamina, ergonowina, ergotamina, metyloergonowina -  jednoczesne stosowanie z rytonawirem spowoduje prawdopodobnie zwiększenie stężenia pochodnych alkaloidów sporyszu w osoczu i dlatego jest przeciwwskazane. Lek pobudzający perystaltykę. Jednoczesne stosowanie cyzaprydu z lekiem Paxlovid jest przeciwwskazane (ryzyko poważnych zaburzeń rytmu serca). Produkty ziołowe. Jednoczesne stosowanie produktów ziołowych zawierających ziele dziurawca zwyczajnego z lekiem Paxlovid jest przeciwwskazane ze względu na ryzyko zmniejszenia stężeń nirmatrelwiru i rytonawiru w osoczu oraz zmniejszenie ich działania klinicznego. Inhibitory reduktazy HMG-CoA. Przeciwwskazane jest jednoczesne stosowanie lowastatyny i symwastatyny z rytonawirem ze względu na ryzyko istotnego zwiększenia stężeń tych leków w osoczu, co może zwiększać skłonność do miopatii, w tym rabdomiolizy. W przypadku jednoczesnego podawania rozuwastatyny lub atorwastatyny z rytonawirem w dużej dawce, zgodnie z jego wcześniejszym zastosowaniem jako leku przeciwretrowirusowego lub jako środka nasilającego właściwości farmakokinetyczne lub jako lek przeciwretrowirusowy, należy podawać najmniejsze możliwe dawki atorwastatyny lub rozuwastatyny. Chociaż metabolizm prawastatyny i fluwastatyny nie zależy od izoenzymu CYP3A, ekspozycja na prawastatynę i fluwastatynę może być zwiększona w wyniku hamowania transporterów; podczas leczenia Paxlovid należy rozważyć tymczasowe odstawienie prawastatyny i fluwastatyny. Hormonalne środki antykoncepcyjne. Ze względu na zmniejszenie stężenia etynyloestradiolu należy rozważyć zastosowanie mechanicznych (barierowych) metod antykoncepcji lub innych, niehormonalnych metod antykoncepcji podczas jednoczesnego podawania rytonawiru stosowanego w dużej dawce, zgodnie z poprzednim zastosowaniem jako leku przeciwretrowirusowy lub jako środek nasilający właściwości farmakokinetyczne. Rytonawir prawdopodobnie zmieni profil krwawienia macicznego i zmniejszy skuteczność środków antykoncepcyjnych zawierających estradiol. Leki immunosupresyjne. Jednoczesne podawanie woklosporyny z lekiem Paxlovid jest przeciwwskazane ze względu na ryzyko ostrej i (lub) przewlekłej nefrotoksyczności. Rytonawir zwiększa stężenia cyklosporyny, ewerolimusu, syrolimusu, takrolimusu w osoczu - jednoczesne podawanie należy rozważyć wyłącznie przy ścisłym i regularnym monitorowaniu stężenia leku immunosupresyjnego w surowicy w celu zmniejszenia dawki leku immunosupresyjnego tak, aby uniknąć nadmiernej ekspozycji i późniejszego nasilenia ciężkich działań niepożądanych leku immunosupresyjnego; ważne jest, aby ścisłe i regularne monitorowanie było prowadzone nie tylko podczas jednoczesnego podawania z lekiem Paxlovid, ale również po zakończeniu leczenia. Zgodnie z ogólnymi zaleceniami dotyczącymi interakcji lekowych, wymagana jest konsultacja z grupą wielodyscyplinarną, aby poradzić sobie ze złożonością jednoczesnego podawania tych leków. Inhibitory kinazy janusowej (JAK). Zaleca się dostosowanie dawki tofacytynibu. Zalecenia dotyczące dawkowania w przypadku jednoczesnego stosowania upadacytynibu i leku Paxlovid zależą od wskazania do stosowania upadacytynibu. Leki zmniejszające stężenie lipidów we krwi. Jednoczesne stosowanie leku Paxlovid z lomitapidem jest przeciwwskazane. Leki stosowane w leczeniu migreny. Podanie eletryptanu w ciągu co najmniej 72 h od podania leku Paxlovid jest przeciwwskazane ze względu na ryzyko ciężkich działań niepożądanych, w tym zdarzeń sercowo-naczyniowych i mózgowo-naczyniowych. Należy unikać jednoczesnego stosowania rimegepantu z lekiem Paxlovid. Antagoniści receptora mineralokortykoidowego. Jednoczesne stosowanie z finerenonem jest przeciwwskazane ze względu na możliwość ciężkich działań niepożądanych, w tym hiperkaliemii, niedociśnienia tętniczego i hiponatremii. Antagoniści receptorów muskarynowych. Biorąc pod uwagę ryzyko znacznego zwiększenia ekspozycji na daryfenacynę i związanych z tym działań niepożądanych, nie należy jednocześnie stosować tych leków, chyba że jest możliwe uzyskanie konsultacji z grupą wielodyscyplinarną w celu bezpiecznego podania. Biorąc pod uwagę ryzyko znacznego zwiększenia ekspozycji na solifenacynę i związanych z tym działań niepożądanych, nie należy jednocześnie stosować tych leków, chyba że jest możliwe uzyskanie konsultacji z grupą wielodyscyplinarną w celu bezpiecznego podania. Leki przeciwpsychotyczne. Podczas skojarzonego leczenia zaleca się dostosowanie dawkowania arypiprazolu lub brekspiprazolu. Jednoczesne stosowanie jest przeciwwskazane ze względu na zwiększoną ekspozycję na kariprazynę i jej aktywne metabolity w osoczu. Antagoniści receptorów opioidowych. Jednoczesne stosowanie z naloksegolem jest przeciwwskazane ze względu na możliwość wystąpienia objawów odstawienia leków opioidowych. Inhibitory fosfodiesterazy typu 5 (PDE5). Jednoczesne stosowanie awanafilu, syldenafilu, tadalafilu i wardenafilu z lekiem Paxlovid jest przeciwwskazane. Leki uspokajające, leki nasenne. Należy zachować ostrożność podczas pierwszych kilku dni podawania alprazolamu w skojarzeniu z rytonawirem stosowanym w dużej dawce, zgodnie z jego wcześniejszym zastosowaniem jako leku przeciwretrowirusowego lub środka nasilającego właściwości farmakokinetyczne, zanim nastąpi indukcja metabolizmu alprazolamu. Rytonawir podawany jako środek nasilający właściwości farmakokinetyczne lub jako lek przeciwretrowirusowy hamuje CYP3A i dlatego oczekuje się, że zwiększy stężenie buspironu w osoczu. Zaleca się dokładne monitorowanie działań leczniczych i niepożądanych, gdy buspiron podawany jest jednocześnie z rytonawirem. Jednoczesne stosowanie klorazepatu, diazepamu, estazolamu i flurazepamu z rytonawirem jest przeciwwskazane. Midazolam jest w znacznym stopniu metabolizowany przez CYP3A4; podawanie w skojarzeniu z lekiem Paxlovid może spowodować znaczne zwiększenie stężenia midazolamu. Jednoczesne podawanie leku Paxlovid z midazolamem podawanym doustnie jest przeciwwskazane, a podczas jednoczesnego stosowania leku Paxlovid i midazolamu podawanego pozajelitowo należy zachować ostrożność. Jeśli Paxlovid stosuje się w skojarzeniu z midazolamem podawanym pozajelitowo, leczenie należy prowadzić na oddziale intensywnej opieki medycznej (OIOM) lub w podobnych warunkach umożliwiających dokładne monitorowanie stanu klinicznego i wdrożenie odpowiedniego postępowania medycznego w przypadku depresji oddechowej i (lub) przedłużonej sedacji. Dostosowywanie dawki midazolamu należy rozważać zwłaszcza w przypadku, gdy podaje się więcej niż jedną dawkę midazolamu. Podawanie triazolamu w skojarzeniu z rytonawirem jest przeciwwskazane. Lek nasenny. Zolpidem i rytonawir można podawać w skojarzeniu, dokładnie kontrolując, czy działanie uspokajające nie jest nadmiernie nasilone. Leki stosowane w leczeniu uzależnienia od nikotyny. Bupropion jest metabolizowany głównie z udziałem CYP2B6. Oczekuje się zmniejszenia stężenia bupropionu podczas jednoczesnego stosowania bupropionu i wielokrotnych dawek rytonawiru. Nie należy stosować większej dawki bupropionu niż zalecana. W przeciwieństwie do długotrwałego podawania rytonawiru, po krótkim okresie podawania małych dawek rytonawiru (200 mg 2 razy na dobę przez 2 dni), nie wystąpiły istotne interakcje z bupropionem, co wskazuje, że zmniejszanie się stężeń bupropionu może wystąpić kilka dni po rozpoczęciu jednoczesnego podawania rytonawiru. Steroidy. U pacjentów, którzy otrzymywali rytonawir i wziewnie lub donosowo flutykazonu propionian zgłaszano przypadki występowania ogólnoustrojowego działania kortykosteroidów, w tym zespół Cushinga i zahamowanie czynności kory nadnerczy (stwierdzono zmniejszenie stężenia kortyzolu w osoczu o 86%). Podobne działanie może również wystąpić w przypadku stosowania innych kortykosteroidów metabolizowanych z udziałem CYP3A, np. budezonidu i triamcynolonu. W związku z tym nie zaleca się jednoczesnego stosowania rytonawiru w dużej dawce, zgodnie z jego wcześniejszym zastosowaniem jako leku przeciwretrowirusowego lub jako środka nasilającego właściwości farmakokinetyczne i tych glikokortykosteroidów, chyba że potencjalne korzyści z leczenia przewyższają ryzyko ogólnoustrojowego działania kortykosteroidów. Należy rozważyć zmniejszenie dawki glikokortykosteroidu, uważnie monitorując jego działanie miejscowe i ogólnoustrojowe lub przejść na stosowanie glikokokortykosteroidu, który nie jest substratem dla CYP3A4 (np. beklometazon). Ponadto w przypadku odstawiania glikokortykosteroidów może być konieczne stopniowe zmniejszanie dawki przez dłuższy czas. Rytonawir może zwiększyć stężenia deksametazonu w osoczu - zaleca się dokładne monitorowanie działań leczniczych i niepożądanych, gdy deksametazon podawany jest jednocześnie z rytonawirem. Zaleca się dokładne monitorowanie działań leczniczych i niepożądanych, gdy prednizolon podawany jest jednocześnie z rytonawirem. Terapia zastępcza hormonami tarczycy. U pacjentów leczonych lewotyroksyną należy monitorować stężenie tyreotropiny (TSH) co najmniej przez pierwszy miesiąc po rozpoczęciu i (lub) zakończeniu leczenia rytonawirem. Antagonista receptorów wazopresyny. Jednoczesne podawanie tolwaptanu i leku Paxlovid jest przeciwwskazane ze względu na ryzyko odwodnienia, hipowolemii i hiperkaliemii.

Pfizer Polska Sp. z o.o.
ul. Żwirki i Wigury 16B
02-092 Warszawa
22-335-61-00
[email protected]
www.pfizerpro.pl