Pegasys 90 µg/0,5 ml roztwór do wstrzykiwań

1 amp.-strzyk. lub wstrzykiwacz (0,5 ml) zawiera 90 µg lub 135 µg lub 180 µg peginterferonu alfa-2a; lek zawiera alkohol benzylowy.

Pegylowana postać interferonu alfa-2a powstaje w wyniku sprzężenia cząsteczki interferonu alfa-2a z cząsteczką PEG (bis-monometoksyglikolu polietylenowego). Peginterferon alfa-2a wykazuje w warunkach in vitro działanie przeciwwirusowe i przeciwproliferacyjne typowe dla interferonu alfa-2a. U chorych na przewlekłe zapalenie wątroby typu C odpowiadających na leczenie peginterferonem alfa-2a w dawce 180 µg, do zmniejszenia miana HCV RNA dochodzi w 2 fazach: w pierwszej fazie miano zmniejsza się w ciągu 24-36 h od podania pierwszej dawki preparatu, w fazie drugiej (w kolejnych 4-16 tyg.) do zmniejszenia miana dochodzi u tych chorych, którzy ostatecznie osiągają trwałą odpowiedź wirusologiczną. Rybawiryna w leczeniu skojarzonym z peginterferonem alfa-2a lub interferonem alfa nie wywiera znaczącego wpływu na kinetykę wirusa w ciągu pierwszych 4-6 tyg. Po podaniu pojedynczej dawki 180 µg preparatu we wstrzyknięciu podskórnym lek był wykrywalny we krwi po 3-6 h. W ciągu 24 h stężenie leku we krwi osiągało około 80% wartości maksymalnej. Absorpcja leku jest przedłużona w czasie, a maksymalne stężenie we krwi osiągane jest po 72-96 h od podania. Całkowita biodostępność peginterferonu alfa-2a wynosi 84%, podobnie jak biodostępność interferonu alfa-2a. Metabolizm leku nie jest do końca opisany, badania na szczurach wskazują, że głównym narządem eliminującym znakowany radioaktywnie preparat są nerki. Po podaniu dożylnym, okres półtrwania peginterferonu alfa-2a wynosi 60-80 h, podczas gdy standardowego interferonu - 3-4 h. Okres półtrwania po podaniu podskórnym jest dłuższy i wynosi średnio 160 h (84-353 h). Okres półtrwania może odzwierciedlać nie tylko fazę eliminacji związku, ale także przedłużone wchłanianie preparatu.

Przewlekłe wirusowe zapalenie wątroby typu B. Dorośli. Leczenie przewlekłego wirusowego zapalenia wątroby typu B (pwzw B) z obecnością antygenu otoczki wirusa zapalenia wątroby typu B (ang-HBeAg) i bez, u dorosłych pacjentów ze skompensowaną chorobą wątroby, z oznakami replikacji wirusowej i z podwyższoną aktywnością AlAT lub z potwierdzonym histologicznie zapaleniem i (lub) włóknieniem wątroby. Dzieci i młodzież w wieku lat 3 i powyżej. Leczenie pwzw B z obecnością antygenu otoczki wirusa zapalenia wątroby typu B (HBe-Ag) u dzieci i młodzieży w wieku 3 lata i starszych bez marskości wątroby, z dowodami replikacji wirusowej oraz utrzymującym się zwiększeniem aktywności AlAT w surowicy. Przewlekłe wirusowe zapalenie wątroby typu C. Dorośli. Preparat jest wskazany w połączeniu z innymi lekami w leczeniu przewlekłego zapalenia wątroby typu C (pwzwC) u pacjentów z wyrównaną chorobą wątroby. Dzieci i młodzież w wieku lat 5 i powyżej. Preparat w skojarzeniu z rybawiryną wskazany jest w leczeniu dzieci w wieku 5 lat i starszych oraz młodzieży, chorych na przewlekłe wirusowe zapalenie wątroby typu C, wcześniej nieleczonych, i ze stwierdzonym HCV RNA. Podejmując decyzję o wdrożeniu leczenia skojarzonego u dzieci należy wziąć pod uwagę, że leczenie to może powodować zahamowanie wzrostu. Nie ma pewności, czy zahamowanie wzrostu jest odwracalne. Decyzję o rozpoczęciu leczenia należy podejmować w każdym przypadku indywidualnie.

Nadwrażliwość na substancję czynną, interferony alfa lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Zapalenie wątroby o etiologii autoimmunologicznej. Ciężkie zaburzenia czynności wątroby lub niewyrównana marskość wątroby. Wywiad obciążony ciężką chorobą serca, w tym niestabilną lub niedostatecznie kontrolowaną chorobą serca w okresie ostatnich 6 mies. Współistniejące zakażenie HIV-HCV i marskość wątroby lub zmiany ≥6 w skali Child-Pugh, chyba że zwiększenie stężenia bilirubiny pośredniej zostało wywołane wyłącznie przez takie leki jak atazanawir i indynawir. Leczenie skojarzone z telbiwudyną. Noworodki i dzieci <3 lat, ze względu na obecność w preparacie alkoholu benzylowego. Występujące obecnie lub stwierdzone w wywiadzie ciężkie zaburzenia psychiczne, szczególnie ciężka depresja, myśli samobójcze lub próby samobójcze - dotyczy dzieci i młodzieży.

Brak jest odpowiednich danych klinicznych dotyczących stosowania peginterferonu alfa-2a u kobiet w ciąży. Preparat można stosować w ciąży tylko wtedy, kiedy potencjalne korzyści przewyższają potencjalne ryzyko dla płodu. Ze względu na mogące potencjalnie wystąpić reakcje niepożądane u dzieci karmionych piersią, przed rozpoczęciem leczenia należy zaprzestać karmienia piersią.
Leczenie skojarzone z rybawiryną: rybawiryna działa teratogennie i (lub) embriotoksycznie. U kobiet ciężarnych leczenie rybawiryną jest przeciwwskazane. Pacjentki oraz partnerki pacjentów leczonych preparatem w skojarzeniu z rybawiryną powinny zachować szczególne środki ostrożności, aby uniknąć zajścia w ciążę. Kobiety w wieku rozrodczym muszą stosować skuteczne środki zapobiegania ciąży w czasie leczenia i przez 4 mies. po jego zakończeniu. Pacjenci i ich partnerki muszą stosować skuteczne środki zapobiegania ciąży w czasie leczenia i przez 7 mies. po jego zakończeniu (patrz ChPL rybawiryny). Płodność. Nie ma wystarczających danych dotyczących wpływu peginterferonu alfa-2a na płodność u kobiet. Odnotowano do tej pory wydłużenie cyklu menstruacyjnego po stosowaniu peginterferonu alfa-2a u samic małp.

Leczenie powinno być rozpoczynane wyłącznie przez lekarza mającego doświadczenie w leczeniu chorych na wirusowe zapalenie wątroby typu B lub C. Przed zastosowaniem terapii skojarzonej peginterferonem alfa-2a z rybawiryną należy zapoznać się również z ChPL dla rybawiryny. Monoterapia w leczeniu zapalenia wątroby typu C, powinna być brana pod uwagę wyłącznie w przypadku przeciwwskazań do zastosowania innych leków. Dorośli. Przewlekłe wirusowe zapalenie wątroby typu B (z obecnością antygenu HBeAg jak i bez): zalecana dawka peginterferonu alfa-2a wynosi 180 µg raz w tygodniu przez 48 tyg. w postaci wstrzyknięcia podskórnego w okolicę brzucha lub uda. Przewlekłe wirusowe zapalenie wątroby typu C - pacjenci wcześniej nieleczeni: zalecana dawka peginterferonu alfa-2a wynosi 180 µg raz w tygodniu w postaci wstrzyknięcia podskórnego w okolicę brzucha lub uda, w skojarzeniu z doustnie podaną rybawiryną lub w monoterapii. Rybawiryna powinna być przyjmowana w trakcie posiłków; zalecaną dawkę dobową rybawiryny należy przyjmować w 2 dawkach podzielonych (rano i wieczorem). Poniżej podano zalecaną dawkę dobową rybawiryny (zależy od masy ciała pacjenta) oraz czas leczenia skojarzonego (zależy od genotypu wirusa) - terapia dwulekowa preparatem Pegasys i rybawiryną. Genotyp 1 z wiremią przed leczeniem ≤800 000 j.m./ml i HCV RNA niewykrywalnym w 4. i 24. tyg. leczenia: pacjenci o mc. <75 kg - 1000 mg, pacjenci o mc. ≥75 kg - 1200 mg, czas leczenia 24 tyg. lub 48 tyg. Genotyp 1 z wiremią >800 000 j.m./ml i HCV RNA niewykrywalnym w 4. i 24. tyg.: pacjenci o mc. < 75 kg - 1000 mg, pacjenci o mc. ≥75 kg - 1200 mg, czas leczenia 48 tyg. Genotyp 4 z HCV RNA niewykrywalnym w 4. i 24. tyg.: pacjenci o mc. <75 kg - 1000 mg, pacjenci o mc. ≥75 kg - 1200 mg, czas leczenia 24 tyg. lub 48 tyg. Genotyp 1 lub 4 bez szybkiej odpowiedzi wirusologicznej w 4. i 24. tyg.: pacjenci o mc. < 75 kg - 1000 mg, pacjenci o mc. ≥75 kg - 1200 mg, czas leczenia 48 tyg. Genotyp 2 lub 3 bez szybkiej odpowiedzi wirusologicznej w 4. tyg.: 800 mg, czas leczenia 24 tyg. Genotyp 2 lub 3 z wiremią ≤800 000 j.m./ml z ujemnym HCV RNA w 4. tyg.: 800 mg, czas leczenia 16 tyg. lub 24 tyg. Genotyp 2 lub 3 z wiremią >800 000 j.m./ml z ujemnym HCV RNA w 4. tyg.: 800 mg, czas leczenia 24 tyg. U pacjentów zakażonych wirusem o genotypie 5 lub 6 - zalecane dawkowanie rybawiryny: 1000 mg (1200 mg) na dobę przez 48 tyg. Decyzję o długości leczenia należy podjąć na podstawie występowania dodatkowych czynników, takich jak stopień włóknienia i tolerancji leczenia skojarzonego. Zalecany czas leczenia peginterferonem alfa-2a w monoterapii wynosi 48 tyg. Przewlekłe wirusowe zapalenie wątroby typu C - pacjenci uprzednio leczeni: zalecaną dawką peginterferonu alfa-2a w skojarzeniu z rybawiryną jest 180 µg podawane raz w tyg., w postaci wstrzyknięcia podskórnego. Dla pacjentów o mc. <75 kg i ≥75 kg, dawki rybawiryny powinny wynosić odpowiednio 1000 mg na dobę i 1200 mg na dobę. Pacjenci, u których wykryto wirusa w 12. tyg. powinni zakończyć leczenie. Zalecany całkowity czas trwania terapii to 48 tyg.; u pacjentów zarażonych genotypem 1 wirusa, nieodpowiadających na poprzednie leczenie skojarzone peginterferonem i rybawiryną, zalecany całkowity czas trwania terapii to 72 tyg. Współistniejące zakażenie HIV-HCV: zalecana dawka peginterferonu alfa-2a stosowanego w monoterapii lub w skojarzeniu z rybawiryną wynosi 180 µg 1 raz w tygodniu podskórnie przez okres 48 tyg. Dla pacjentów zarażonych wirusem HCV o genotypie 1 oraz mc. <75 kg i ≥75 kg, dawki rybawiryny powinny wynosić odpowiednio 1000 mg na dobę i 1200 mg na dobę. Pacjenci zarażeni wirusem HCV o genotypie innym niż 1 powinni otrzymywać 800 mg rybawiryny na dobę. Czas terapii krótszy niż 48 tyg. nie jest wystarczająco zbadany. Należy zapoznać się również ChPL dla leków użwanych w połączeniu z preparatem Pegasys. Modyfikacja dawki w przypadku działań niepożądanych. Jeżeli niezbędne jest zredukowanie dawki peginterferonu alfa-2a spowodowane przez średnio nasilone lub ciężkie działania niepożądane, zazwyczaj wystarczające jest jej początkowe zmniejszenie do 135 µg na tydzień. W niektórych przypadkach może być konieczna dalsza redukcja do dawki 90 µg lub 45 µg. Ponowne zwiększanie dawki lub powrót do dawki początkowej można rozważyć po zmniejszeniu się stopnia nasilenia działań niepożądanych. Zalecana modyfikacja dawkowania w przypadku wystąpienia toksyczności hematologicznej: bezwzględna liczba neutrofilów (ANC) <750/mm³ - zredukować dawkę peginterferonu do 135 µg lub 90 µg lub 45 µg, przy wartości <500 mm³ - przerwać leczenie peginterferonem do czasu, gdy wartość ANC osiągnie >1000/mm³ (leczenie można wówczas wznowić w początkowej dawce 90 µg i monitorować liczbę neutrofilów); liczba płytek krwi <50 000/mm³ - zredukować dawkę peginterferonu do 135 µg lub 90 µg lub 45 µg, przy wartości < 25 000/mm³ - przerwać leczenie skojarzone; stężenie hemoglobiny (Hb) u pacjentów bez choroby układu sercowo-naczyniowego <10 g/dl - zredukować dawkę rybawiryny do 600 mg (nie zaleca się powrotu do dawki początkowej rybawiryny), przy wartości <8,5 g/dl - odstawić rybawirynę; zmniejszenie stężenia Hb u pacjentów ze stabilną chorobą układu sercowo-naczyniowego o ≥2 g/dl w trakcie kolejnych 4 tyg. w dowolnym okresie leczenia - zredukować dawkę rybawiryny do 600 mg (nie zaleca się powrotu do dawki początkowej rybawiryny), przy utrzymującym się stężeniu Hb <12 g/dl pomimo leczenia przez 4 tyg. zredukowaną dawką - odstawić rybawirynę. Jeżeli nieprawidłowość ustąpi, można wznowić leczenie rybawiryną w dawce 600 mg na dobę; dalsze zwiększanie dawki do 800 mg na dobę zależy od indywidualnej decyzji lekarza prowadzącego. Powrót do dawki początkowej nie jest zalecany. W przypadku nietolerancji rybawiryny, leczenie peginterferonem alfa-2a należy kontynuować w monoterapii. Zalecana modyfikacja dawkowania w przypadku wystąpienia hepatotoksyczności. U pacjentów z pwzw typu C często występują wahania nieprawidłowych wartości wyników badań czynności wątroby - jeżeli obserwowane jest stopniowe zwiększenie lub utrzymujące się w czasie zwiększenie aktywności AlAT, dawkę peginterferonu należy początkowo zredukować do 135 µg; jeśli pomimo redukcji dawki nadal postępuje zwiększenie aktywności AlAT lub jeżeli oprócz zwiększenia aktywności AlAT występuje także zwiększenie stężenia bilirubiny lub objawy niewyrównanej niewydolności wątroby, leczenie należy przerwać. U pacjentów z pwzw typu B nierzadko stwierdza się przejściowe zwiększenie aktywności AlAT, czasem do poziomu 10-krotnie przewyższającego GGN (górną granicę normy). Leczenia nie należy na ogół rozpoczynać, jeżeli aktywność AlAT przekracza 10 x GGN. Należy rozważyć kontynuowanie terapii z częstszą kontrolą czynności wątroby w momentach wzrostu aktywności AlAT. W razie obniżenia dawki peginterferonu lub przerwania stosowania tego leku leczenie można podjąć na nowo po powrocie prawidłowych wartości omawianego parametru. Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów w podeszłym wieku nie ma konieczności modyfikacji dawkowania peginterferonu alfa-2a. U pacjentów ze schyłkową niewydolnością nerek leczenie należy rozpoczynać od dawki 135 µg; niezależnie od dawki początkowej oraz stopnia zaawansowania niewydolności nerek, należy ściśle monitorować stan pacjentów, a w przypadku wystąpienia działań niepożądanych należy odpowiednio zredukować dawkę. Wykazano bezpieczeństwo i skuteczność peginterferonu alfa-2a w przypadku stosowania u pacjentów z wyrównaną marskością wątroby (grupa A wg Child-Pugh); nie oceniano bezpieczeństwa i skuteczności peginterferonu alfa-2a u chorych z niewyrównaną marskością wątroby (grupa B lub C wg Child-Pugh lub chorzy z krwawieniami z żylaków przełyku). Dzieci i młodzież. Należy stosować peginterferon w amp.-strzyk, gdyż tylko ten rodzaj opakowania pozwala na odpowiednią modyfikację dawkowania. U pacjentów, u których leczenie jest rozpoczynane przed ukończeniem 18 rż., należy utrzymać dawki pediatryczne do końca terapii. Doświadczenie ze stosowaniem peginterferonu w leczeniu dzieci i młodzieży w wieku od 3 do 5 lat z zakażeniem HCV lub dzieci i młodzieży, u których wcześniejsze leczenie było nieodpowiednie, jest bardzo ograniczone. Brak danych dotyczących dzieci i młodzieży ze współistniejącym zakażeniem HCV-HIV lub z zaburzeniami czynności nerek. Dawka tygodniowa peginterferonu alfa-2a u dzieci i młodzieży w wieku od 3 do 17 lat z pwzw B i pc. większą niż 0,54 m² oraz u dzieci i młodzieży w wieku od 5 do 17 lat z pwzw C i pc. większą niż 0,71 m²  jest obliczana na podstawie powierzchni ciała (pc.) i wynosi: pc. 0,54-074 m² (pwzw B) lub 0,71-074 m² (pwzw C) - 65 µg/tydz.; pc. 075-1,08 m² - 90 µg/tydz.; pc 1,09-1,51 m² - 135 µg/tydz.; pc. >1,51 m² - 180 µg/tydz. Dawka dobowa rybawiryny obliczana jest w oparciu o masę ciała (mc.) i wynosi ok. 15 mg/kg mc./dobę, podawane w 2 dawkach podzielonych. Przed rozpoczęciem terapii u pacjentów z pwzw B należy mieć udokumentowaną trwale podwyższoną aktywność AlAT w surowicy. Wskaźnik odpowiedzi był mniejszy u pacjentów bez zwiększenia lub z minimalnym zwiększeniem aktywności AlAT podczas przystąpienia do badania. Zalecany czas trwania leczenia wynosi 48 tyg. u pacjentów z pwzw B. Czas trwania leczenia peginterferonem w skojarzeniu z rybawiryną u dzieci i młodzieży z pwzw typu C zależy od genotypu wirusa. Pacjenci zakażeni genotypem 2 lub 3 powinni przyjmować lek przez 24 tyg., natomiast pacjenci zakażeni innymi genotypami powinny być leczeni przez 48 tyg. Pacjenci, u których po 24 tyg. leczenia HCV RNA jest wciąż wykrywalny powinni je przerwać, ponieważ osiągnięcie u nich trwałej odpowiedzi wirusologicznej w wyniku dalszego leczenia jest mało prawdopodobne. Modyfikacja dawki w przypadku działań niepożądanych. W przypadku wystąpienia objawów toksyczności, które mogą się wiązać z podawaniem peginterferonu i (lub) rybawiryny, można zmniejszyć dawkę jednego lub obu tych leków. Dodatkowo można odstawić rybawirynę lub leczenie skojarzone peginterferonem z rybawiryną. Rybawiryny nie należy nigdy stosować w monoterapii. O ile nie zaznaczono inaczej, w przypadku wszelkich innych objawów toksyczności należy postępować zgodnie z zaleceniami odnoszącymi się do dorosłych pacjentów. W zależności od rodzaju objawów toksyczności, zanim zostanie rozważone przerwanie podawania lub ostateczne odstawienie peginterferonu alfa-2a, można dokonać modyfikacji dawkowania leku o maksymalnie 3 poziomy, wg schematu: dawka początkowa peginterferonu 65 µg - redukcja o jeden poziom do 45 µg, o 2 poziomy do 30 µg, o 3 poziomy do 20 µg; dawka początkowa 90 µg - redukcja o jeden poziom do 65 µg, o 2 poziomy do 45 µg, o 3 poziomy do 20 µg; dawka początkowa 135 µg - redukcja o jeden poziom do 90 µg, o 2 poziomy do 65 µg, o 3 poziomy do 30 µg; dawka początkowa 180 µg - redukcja o jeden poziom do 135 µg, o 2 poziomy do 90 µg, o 3 poziomy do 45 µg. Zalecana modyfikacja dawkowania peginterferonu alfa-2a w przypadku wystąpienia toksyczności hematologicznej. Neutropenia 500-749/mm³: natychmiastowa korekta dawkowania o 1 poziom. Neutropenia 250-499/mm³: przerwać podawanie peginterferonu do uzyskania wyniku ≥1000/mm³, następnie podjąć ponownie leczenie z korektą dawkowania o 2 poziomy i monitorowaniem. Neutropenia <250/mm³ lub neutropenia z gorączką - przerwać leczenie. Małopłytkowość. Płytki krwi od 25 000 do <50 000 komórek/mm³: korekta o 2 poziomy. Płytki krwi <25 000 komórek/mm³: zakończyć leczenie. Hepatotoksyczność. W przypadku długotrwałego lub narastającego zwiększenia aktywności AlAT do ≥5 i <10 x GGN, zmniejszyć dawkę o 1 poziom i kontrolować raz na tydz. aktywność AlAT, aby się upewnić, że jest stabilna lub ulega zmniejszeniu. W przypadku długotrwałego utrzymywania się aktywności AlAT ≥10 x GGN, należy przerwać leczenie. W przypadku wystąpienia objawów toksyczności związanych z leczeniem rybawiryną, takich jak niedokrwistość w trakcie leczenia, należy zmniejszyć pełną dawkę rybawiryny z ok. 15 mg/kg mc./dobę do ok. 7,5 mg/kg mc./dobę. Sposób podania. Lek należy wstrzykiwać podskórnie w okolicę brzucha lub w udo. Podawanie w ramię powoduje obniżenie skuteczności dawki. Po odpowiednim przeszkoleniu, lek może być podawany przez pacjenta samodzielnie lub przez opiekuna.

W przypadku planowania terapii skojarzonej peginterferonem alfa-2a z rybawiryną, należy zapoznać się również z ChPL dla rybawiryny. U pacjentów ze współistniejącym zakażeniem HCV i HIV należy zapoznać się także z ChPL dla leków przeciwwirusowych, które są stosowane jednocześnie z peginterferonem alfa-2a i (lub) rybawiryną. Ze względu na ryzyko wystąpienia zaburzeń psychicznych i OUN, pacjenci powinni być poddawani ścisłej obserwacji w tym kierunku. W przypadku stwierdzenia takich objawów, lekarz prowadzący powinien rozważyć potencjalny stopień ciężkości tych działań niepożądanych leku i ocenić wskazania do zastosowania odpowiednich środków leczniczych. Jeśli objawy psychiczne utrzymują się lub ulegają nasileniu lub też wystąpią myśli samobójcze, zaleca się przerwanie podawania preparatu, obserwację pacjenta i zapewnienie mu odpowiedniej pomocy psychiatrycznej. Jeśli leczenie preparatem u pacjenta chorującego obecnie lub w przeszłości na poważną chorobę psychiczną jest w opinii lekarza niezbędne, można je rozpocząć jedynie pod warunkiem zapewnienia pacjentowi odpowiedniej, zindywidualizowanej diagnostyki i terapii zaburzeń psychicznych. Stosowanie preparatu u dzieci i młodzieży z występującymi aktualnie lub w wywiadzie ciężkimi stanami psychicznymi jest przeciwwskazane. Pacjenci zakażeni wirusem HCV, u których współwystępują zaburzenia związane z używaniem substancji (alkohol, marihuana, etc) narażeni są podczas leczenia interferonem alfa na zwiększone ryzyko wystąpienia zaburzeń psychicznych lub zaostrzenia już istniejących zaburzeń psychicznych. Jeśli leczenie interferonem alfa zostało uznane za konieczne u tych pacjentów, przed rozpoczęciem leczenia, współistniejące choroby psychiczne i potencjalne nadużywanie innych substancji, należy starannie ocenić i odpowiednio zabezpieczyć. Jeśli to konieczne, należy rozważyć wielodyscyplinarną opiekę nad pacjentem włącznie z opieką psychiatryczną lub opieką specjalisty ds. uzależnień w celu oceny, leczenia i obserwacji pacjenta. Pacjenci powinni być starannie monitorowani w trakcie leczenia, a nawet po zakończeniu leczenia. Wczesna interwencja jest zalecana w przypadku ponownego pojawienia się lub rozwoju zaburzeń psychicznych oraz używania powyższych substancji. W trakcie leczenia peginterferonem alfa-2a w skojarzeniu z rybawiryną, trwającego maksymalnie 48 tyg., u pacjentów w wieku 5-17 lat często obserwowano utratę masy ciała i zahamowanie wzrostu. Należy dokładnie rozważyć spodziewane korzyści z leczenia w świetle wyników dotyczących bezpieczeństwa zaobserwowanych w badaniach klinicznych u dzieci i młodzieży indywidualnie w każdym przypadku. Ważne jest, aby wziąć pod uwagę, że leczenie skojarzone indukowało zahamowanie wzrostu w okresie terapii, a odwracalność tego zaburzenia nie jest pewna. Zagrożenie należy rozważyć w świetle cech choroby występującej u dziecka, takich jak: objawy progresji choroby (szczególnie włóknienie), choroby współistniejące, które mogą mieć niekorzystny wpływ na postęp choroby (takie jak równoczesne zakażenie wirusem HIV), a także czynniki prognostyczne odpowiedzi (w przypadku zakażenia wzw B głównie genotyp HBV i aktywność AlAT; w przypadku zakażenia wzw C głównie genotyp HCV i poziom RNA HCV). Jeśli jest to tylko możliwe, dziecko należy leczyć po zakończeniu okresu pokwitania, aby zmniejszyć ryzyko zahamowania wzrostu. Brak danych na temat długotrwałego wpływu na dojrzewanie płciowe. U wszystkich chorych przed rozpoczęciem leczenia preparatem zalecane jest wykonanie standardowych badań hematologicznych i biochemicznych. Poniższe wartości mogą być uważane za początkowe dla rozpoczęcia leczenia: liczba płytek krwi ≥90 000/mm³; bezwzględna liczba neutrofilów ≥1500/mm³; prawidłowo kontrolowana czynność tarczycy (TSH i T4). Badania hematologiczne należy powtarzać po 2 i 4 tyg., a badania biochemiczne - w 4. tyg. leczenia. Dodatkowe badania należy wykonywać okresowo w trakcie całej terapii. Należy zachować szczególną ostrożność przy podawaniu preparatu łącznie z innymi lekami mogącymi hamować czynność szpiku. Nie jest zalecane leczenie peginterferonem alfa-2a i rybawiryną w skojarzeniu z azatiopryną, z uwagi na występującą pancytopenię i mielotoksyczność obserwowaną podczas takiej terapii skojarzonej (interakcja pomiędzy rybawiryną i azatiopryną). Brak wystarczających badań dotyczących terapii skojarzonej peginterferonem alfa-2a z rybawiryną w przewlekłym zapaleniu wątroby typu C u pacjentów z niepowodzeniem wcześniejszej terapii, którzy przerwali poprzednią terapię z powodu działań niepożądanych ze strony układu krwiotwórczego - przed wdrożeniem ponownego leczenia należy rozważyć ryzyko i korzyści. Ze względu na ryzyko wystąpienia zaburzeń czynności tarczycy, przed rozpoczęciem leczenia należy ocenić stężenie TSH i T4. Leczenie można rozpocząć lub kontynuować wówczas, gdy możliwe jest utrzymanie stężenia TSH w zakresie wartości prawidłowych stosując odpowiednie leczenie farmakologiczne. W trakcie leczenia należy oznaczać stężenie TSH w przypadku wystąpienia objawów mogących sugerować zaburzenia czynności tarczycy. Podczas leczenia interferonem obserwowano przypadki hipoglikemii, hiperglikemii i cukrzycy. Jeżeli powyższe stany chorobowe nie są odpowiednio kontrolowane przez leki, nie należy rozpoczynać monoterapii peginterferonem alfa-2a lub skojarzonej terapii peginterferonem alfa-2a z rybawiryną. Pacjenci, u których te stany rozwiną się podczas leczenia i nie mogą być kontrolowane lekami, powinni odstawić peginterferon alfa-2a lub przerwać leczenie skojarzone peginterferonem alfa-2a z rybawiryną. Zaleca się, aby przed rozpoczęciem leczenia u chorych z rozpoznaną wcześniej chorobą serca wykonać badanie EKG. Należy czasowo lub całkowicie zaprzestać leczenia w przypadku pogorszenia się czynności układu krążenia. Wskazaniem do zmniejszenia dawki rybawiryny lub zaprzestania jej podawania chorym ze współistniejącymi chorobami układu sercowo-naczyniowego, może być także wystąpienie niedokrwistości. Przed rozpoczęciem leczenia należy rozważyć wykonanie biopsji wątroby; decyzję o wykonaniu biopsji należy podejmować w odniesieniu do aktualnie obowiązujących zaleceń. U pacjentów z prawidłową aktywnością AlAT progresja włóknienia przebiega wolniej niż u pacjentów z podwyższoną aktywnością AlAT. Dlatego należy przed podjęciem decyzji o leczeniu rozważyć inne kryteria np. genotyp wirusa, wiek pacjenta, obecność pozawątrobowych manifestacji objawów, ryzyko przeniesienia zakażenia itp. Leczenie należy przerwać u chorych, u których w trakcie terapii dojdzie do dekompensacji czynności wątroby. Leczenie należy przerwać, jeżeli zwiększenie aktywności AlAT ma charakter postępujący i klinicznie istotny pomimo redukcji dawki lub jeśli towarzyszy mu zwiększenie stężenia bilirubiny bezpośredniej. W przypadku wystąpienia poważnych, ostrych reakcji nadwrażliwości leczenie należy przerwać i natychmiast wdrożyć odpowiednie postępowanie. Przerwania terapii nie wymagają przemijające wysypki skórne. U chorych otrzymujących preparaty interferonu alfa obserwowano powstawanie antyprzeciwciał i zaburzeń autoimmunologicznych. Chorzy z predyspozycją do rozwoju zaburzeń autoimmunologicznych mogą należeć do grupy zwiększonego ryzyka. Chorzy z objawami charakterystycznymi dla zaburzeń autoimmunologicznych powinni zostać poddani dokładnej ocenie; w tej grupie chorych należy rozważyć powtórnie korzyści i ryzyko kontynuacji terapii interferonem. Należy przerwać terapię interferonem w przypadku podejrzenia choroby Vogt-Koyanagi-Harada (VKH) i rozważyć terapię kortykosteroidami. Gorączka może być związana z zespołem objawów grypopodobnych często zgłaszanym w przebiegu leczenia interferonem; należy wykluczyć inne przyczyny utrzymywania się gorączki, w szczególności ciężkie infekcje, zwłaszcza u chorych z neutropenią. W przypadku ciężkich zakażeń bakteryjnych, wirusowych lub grzybiczych, należy wdrożyć odpowiednie leczenie zakażenia i rozważyć zakończenie terapii interferonem alfa. Przed rozpoczęciem leczenia wszyscy chorzy powinni mieć wykonane badanie okulistyczne. Każdy chory zgłaszający osłabienie lub utratę wzroku musi mieć przeprowadzone właściwe i pełne badanie okulistyczne. W trakcie terapii preparatem chorzy ze stwierdzonymi wcześniej zaburzeniami wzroku (np. chorzy z retinopatią cukrzycową lub nadciśnieniową), powinni mieć wykonywane okresowo badanie okulistyczne. Leczenie preparatem powinno zostać przerwane w przypadkach nasilenia się lub wystąpienia nowych zaburzeń wzroku. Leczenie interferonem należy przerwać w przypadku utrzymujących się nacieków w tkance płucnej, nacieków o niejasnym pochodzeniu lub zaburzonej czynności płuc. Preparat należy stosować ostrożnie u chorych z łuszczycą; w przypadku wystąpienia lub nasilenia się objawów łuszczycy należy rozważyć przerwanie terapii. Nie określono bezpieczeństwa i skuteczności stosowania preparatu z rybawiryną u pacjentów z przeszczepioną wątrobą i innymi narządami (istnieje ryzyko odrzucenia przeszczepionego narządu). U chorych ze współistniejącym zakażeniem HIV, u których stosuje się intensywne leczenie przeciwretrowirusowe (HAART), może wystąpić zwiększone ryzyko rozwoju kwasicy mleczanowej - należy zachować szczególną ostrożność dołączając preparat i rybawirynę do terapii HAART (patrz ChPL rybawiryny). Chorzy z zakażeniem HIV i zaawansowaną marskością wątroby, u których stosuje się jednocześnie HAART oraz rybawirynę w skojarzeniu z interferonem, w tym z peginterferonem alfa-2a, mają także zwiększone ryzyko rozwoju niewyrównanej niewydolności wątroby i zgonu. Do innych czynników, które mogą być związane z wystąpieniem większego ryzyka dekompensacji czynności wątroby u pacjentów zakażonych jednocześnie wirusem HCV i HIV, należą: zwiększone stężenie bilirubiny, zmniejszone stężenie hemoglobiny, zwiększona aktywność fosfatazy zasadowej lub zmniejszenie liczny płytek krwi oraz leczenie dydanozyną. U pacjentów leczonych preparatem i rybawiryną w skojarzeniu z zydowudyną występuje zwiększone ryzyko wystąpienia niedokrwistości - jednoczesne podanie rybawiryny oraz zydowudyny nie jest zalecane. Podczas leczenia pacjentów zakażonych HCV i HIV należy prowadzić ścisłą obserwację objawów podmiotowych i przedmiotowych dekompensacji czynności wątroby (w tym obrzęków, encefalopatii, krwawienia z żylaków przełyku, zaburzeń czynności syntetyzująch wątroby) - leczenie preparatem należy natychmiast przerwać u pacjentów z dekompensacją czynności wątroby. U pacjentów ze współistniejącym zakażeniem HIV-HCV dostępne są tylko ograniczone dane dotyczące skuteczności i bezpieczeństwa u pacjentów z liczbą limfocytów CD4 <200 komórek/µl - należy zachować ostrożność przy leczeniu pacjentów z małą liczbą limfocytów CD4. Ze względu na obserwowane zaburzenia zębów i okołozębowe u pacjentów otrzymujących peginterferon alfa-2a w skojarzeniu z rybawiryną, zaleca się dokładne mycie zębów 2 razy dziennie i regularne kontrolowanie stanu uzębienia, a w przypadku wystąpienia wymiotów dokładne płukanie jamy ustnej.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

U części osób podczas leczenia lekiem Pegasys w monoterapii lub w skojarzeniu z rybawiryną
występują objawy depresji, niekiedy myśli samobójcze lub zachowania agresywne (czasem
skierowane wobec innych osób, takie jak myśli o zagrożeniu czyjemuś życiu). Część osób próbuje
popełnić samobójstwo. Jeśli pojawią się objawy depresji, myśli samobójcze lub zmiany w zachowaniu
należy natychmiast powiadomić o tym lekarza. Można rozważyć poproszenie członka rodziny lub
przyjaciół o pomoc w rozpoznaniu oznak depresji lub zmian w zachowaniu.

Wzrost i rozwój (dzieci i młodzież):
Niektóre dzieci i młodzież leczeni lekiem Pegasys z powodu przewlekłego wirusowego zapalenia
wątroby typu B przez 48 tygodni nie urosły lani nie zwiększyły swojej masy ciała w takim stopniu,
jaki oczekiwano odpowiednio do wieku. Jeszcze nie wiadomo, czy osoby te osiągną swój
przewidywany wzrost i masę ciała po zakończeniu leczenia.

W okresie do jednego roku stosowania leku Pegasys i rybawiryny, niektóre dzieci i młodzież
z przewlekłym wirusowym zapaleniem wątroby typu C nie urosły ani nie zwiększyły swojej masy ciała
w takim stopniu, jaki oczekiwano. Większość dzieci osiągnęła oczekiwany wzrost w ciągu 2 lat od
zakończenia leczenia, a większość pozostałych dzieci w ciągu 6 lat od zakończenia leczenia. Istnieje
możliwość, że Pegasys może wpływać na ostateczny wzrost osiągnięty w wieku dorosłym.

Trzeba natychmiast skontaktować się z lekarzem prowadzącym, jeśli wystąpią następujące objawy
niepożądane: silny ból w klatce piersiowej; utrzymujący się kaszel; nieregularne bicie serca - „uczucie
kołatania”; utrudnione oddychanie (duszność); zaburzenia świadomości; depresja; silny ból brzucha;
obecność krwi w kale (lub czarne, smoliste stolce); silny krwotok z nosa; gorączka lub dreszcze;
zaburzenia widzenia. Objawy te mogą być poważne i wymagać natychmiastowej pomocy lekarskiej.

Bardzo często występujące (częściej niż u 1 na 10 osób) objawy niepożądane podczas skojarzonego
stosowania leku Pegasys z rybawiryną to:

Zaburzenia metaboliczne: utrata apetytu
Zaburzenia psychiczne i zaburzenia układu nerwowego: uczucie depresji (obniżony nastrój, zła
samoocena, poczucie beznadziejności) niepokój, bezsenność, ból głowy, trudności z koncentracją
i zawroty głowy
Zaburzenia oddychania: kaszel, duszność
Zaburzenia układu pokarmowego: biegunka, nudności, bóle brzucha
Zaburzenia skóry: utrata włosów, odczyny skórne (w tym świąd, zapalenie skóry i suchość skóry)
Zaburzenia mięśni i kości: bóle stawów i mięśni
Zaburzenia ogólne: gorączka, osłabienie, zmęczenie, drżenie, dreszcze, ból, podrażnienie w miejscu
wstrzyknięcia i drażliwość (łatwe denerwowanie się)

Do częstych objawów niepożądanych podczas skojarzonego stosowania leku Pegasys z rybawiryną
(występujących rzadziej niż u 1 na 10 osób) należą:
Zakażenia: zakażenia o etiologii grzybiczej, wirusowej i bakteryjnej, zakażenie górnych dróg
oddechowych, zapalenie oskrzeli, zakażenie grzybicze jamy ustnej i opryszczka (często występujące
zakażenie wirusowe dotyczące warg i błony śluzowej jamy ustnej)
Zaburzenia krwi: zmniejszenie liczby płytek krwi (zaburzenie krzepliwości), niedokrwistość
(zmniejszona liczba czerwonych krwinek) i powiększenie węzłów chłonnych
Zaburzenia hormonalne: nadczynność lub niedoczynność tarczycy
Zaburzenia psychiczne i zaburzenia układu nerwowego: zmiany nastroju i zmiany emocjonalne,
agresja, nerwowość, zmniejszenie popędu płciowego, pogorszenie pamięci, omdlenia, osłabienie siły
mięśni, migrena, drętwienia, mrowienia, pieczenie, drżenia, zaburzenia czucia smaku, koszmary
nocne, senność
Zaburzenia oka: niewyraźne widzenie, ból oka, zapalenie oka i suchość oczu
Zaburzenia ucha: ból ucha
Zaburzenia pracy serca i układu naczyniowego: przyspieszona czynność serca, kołatania serca, obrzęki
kończyn, nagłe zaczerwienienie
Zaburzenia oddychania: duszność podczas wysiłku, krwawienia z nosa, zapalenie nosa i gardła,
zakażenia nosa i zatok (przestrzenie powietrzne w kościach twarzy i czaszki), katar, ból gardła.
Zaburzenia układu pokarmowego: wymioty, niestrawność, trudności w połykaniu, owrzodzenie jamy
ustnej, krwawienie z dziąseł, zapalenie języka i jamy ustnej, wzdęcia, suchość jamy ustnej
i zmniejszenie masy ciała
Zaburzenia skóry: wysypka, wzmożone pocenie się, łuszczyca, pokrzywka, wyprysk, nadwrażliwość
na światło, nocne poty
Zaburzenia mięśni i kości: bóle pleców, zapalenie stawów, osłabienie siły mięśniowej, bóle kości, bóle
karku, bóle mięśni, skurcze mięśni
Zaburzenia układu rozrodczego: impotencja (niezdolność utrzymania wzwodu)
Zaburzenia ogólne: bóle w klatce piersiowej, objawy grypopodobne, złe samopoczucie, letarg,
uderzenia gorąca, wzmożone pragnienie

Do niezbyt częstych objawów niepożądanych podczas skojarzonego stosowania leku Pegasys
z rybawiryną (występujących rzadziej niż u 1 na 100 osób) należą:
Zakażenia: zakażenie płuc, zakażenia skóry
Nowotwory łagodne i złośliwe: nowotwór wątroby
Zaburzenia układu immunologicznego: sarkoidoza (rozsiane w organizmie ogniska zapalne), zapalenie
tarczycy
Zaburzenia hormonalne: cukrzyca (wysokie stężenie cukru we krwi)
Zaburzenia metaboliczne: odwodnienie
Zaburzenia psychiczne i zaburzenia układu nerwowego: myśli samobójcze, omamy (ciężkie zaburzenia
osobowości i pogorszenie funkcjonowania społecznego), neuropatia obwodowa (zaburzenia nerwów
kończyn)
Zaburzenia oka: krwawienia do siatkówki (tylna część oka)
Zaburzenia ucha: utrata słuchu
Zaburzenia pracy serca i układu naczyniowego: nadciśnienie
Zaburzenia oddychania: sapanie
Zaburzenia układu pokarmowego: krwawienia z przewodu pokarmowego
Zaburzenia wątroby: zaburzenie czynności wątroby

Do rzadkich objawów niepożądanych podczas skojarzonego stosowania leku Pegasys z rybawiryną
(występujących rzadziej niż u 1 na 1 000 osób) należą:
Zakażenia: zakażenie serca, zakażenie ucha zewnętrznego
Zaburzenia krwi: znaczne zmniejszenie liczby czerwonych, białych krwinek i płytek krwi
Zaburzenia układu immunologicznego: ciężkie reakcje alergiczne, toczeń rumieniowaty układowy
(choroba, w której organizm niszczy własne komórki), reumatoidalne zapalenie stawów (choroba
autoimmunologiczna)
Zaburzenia hormonalne: cukrzycowa kwasica ketonowa, jako powikłanie niekontrolowanej cukrzycy
Zaburzenia psychiczne i zaburzenia układu nerwowego: samobójstwa, zaburzenia psychotyczne
(ciężkie zaburzenia osobowości i pogorszenie funkcjonowania społecznego), śpiączka (głęboka,
długotrwała utrata przytomności), drgawki, porażenie nerwu twarzowego (osłabienie mięśni twarzy)
Zaburzenia oka: zapalenie i obrzęk nerwu wzrokowego, zapalenie siatkówki, owrzodzenie rogówki
Zaburzenia pracy serca i układu naczyniowego: zawał mięśnia serca, niewydolność serca, bóle serca,
przyspieszona czynność serca, zaburzenia rytmu lub zapalenie osierdzia i zapalenie mięśnia
sercowego, krwotok mózgowy i zapalenie naczyń
Zaburzenia oddychania: śródmiąższowe zapalenie płuc z zejściem śmiertelnym, zakrzepy w płucach
Zaburzenia układu pokarmowego: wrzód żołądka, zapalenie trzustki
Zaburzenia wątroby: niewydolność wątroby, zapalenie dróg żółciowych, stłuszczenie wątroby
Zaburzenia mięśni i kości: zapalenie mięśni
Zaburzenia nerek: niewydolność nerek
Urazy i zatrucia: przedawkowanie leku

Do bardzo rzadkich objawów niepożądanych podczas skojarzonego stosowania leku Pegasys
z rybawiryną (występujących rzadziej niż u 1 na 10 000 osób) należą:
Zaburzenia krwi: niedokrwistość aplastyczna (niezdolność do wytwarzania przez szpik kostny
czerwonych i białych krwinek oraz płytek krwi)
Zaburzenia układu immunologicznego: samoistna (lub zakrzepowa) plamica małopłytkowa
(zwiększona skłonność do siniaków, krwawień, zmniejszona liczba płytek krwi, niedokrwistość
i znaczne osłabienie)
Zaburzenia oka: utrata wzroku
Zaburzenia skóry: toksyczna nekroliza naskórka, zespół Stevens-Johnsona lub rumień
wielopostaciowy (wysypki na skórze o różnym stopniu nasilenia, w tym prowadzące do śmierci,
które mogą być związane z występowaniem pęcherzy na błonie śluzowej jamy ustnej, nosa,
oczu i innych błonach śluzowych oraz spełzaniem naskórka ze zmienionych chorobowo obszarów
skóry), obrzęk naczynioruchowy (obrzęk skóry i błon śluzowych)

Zdarzenia niepożądane występujące z nieznaną częstością:
Zaburzenia krwi: wybiórcza aplazja czerwonokrwinkowa (ciężka postać niedokrwistości, kiedy
wytwarzanie czerwonych ciałek krwi jest zmniejszone lub zatrzymane). Może powodować takie
objawy jak uczucie zmęczenia z brakiem energii
Zaburzenia układu immunologicznego: choroba Vogt-Koyanagi-Harada- rzadka choroba
objawiająca się utratą wzroku, słuchu i zabarwieniem skóry; odrzucenie przeszczepu wątroby
i nerek
Zaburzenia psychiczne i zaburzenia układu nerwowego: stan maniakalny (występowanie
nadzwyczajnie podwyższonego nastroju) i zaburzenia dwubiegunowe (występowanie
nadzwyczajnie podwyższonego nastroju na przemian ze smutkiem lub poczuciem beznadziei);
myśli mordercze, udar
Zaburzenia oka: rzadka postać odwarstwienia siatkówki z płynem w obrębie siatkówki
Zaburzenia pracy serca i układu naczyniowego: obwodowe niedokrwienie (niewystarczający
dopływ krwi do kończyn).
Zaburzenia układu pokarmowego: niedokrwienne zapalenie jelit (niedostateczne zaopatrzenie
jelit w krew), zmiana koloru języka.
Zaburzenia mięśni i kości: poważne uszkodzenie mięśni i ból
Tętnicze nadciśnienie płucne: poważne zwężenie naczyń krwionośnych w płucach skutkujące
wysokim ciśnieniem krwi w naczyniach krwionośnych przenoszących krew z serca do płuc. Może
ono wystąpić w szczególności u pacjentów z czynnikami ryzyka, takimi jak zakażenie wirusem
HIV lub poważne schorzenia wątroby (marskość wątroby). Działania niepożądane mogą wystąpić
w różnych punktach czasowych w czasie trwania leczenia, zazwyczaj kilka miesięcy po
rozpoczęciu leczenia produktem Pegasys.

Niektóre objawy niepożądane pojawiają się rzadziej, gdy Pegasys jest stosowany sam w leczeniu
przewlekłego zapalenia wątroby typu B lub C.

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi, farmaceucie lub pielęgniarce. Działania niepożądane
można zgłaszać bezpośrednio do „krajowego systemu zgłaszania” wymienionego w Załączniku V.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Stosowanie peginterferonu alfa-2a w dawce 180 µg raz w tygodniu przez 4 tyg. u zdrowych mężczyzn nie wpływało na właściwości farmakokinetyczne mefenytoiny, dapsonu, debryzochiny i tolbutamidu, co sugeruje że preparat w warunkach in vivo nie wpływa na czynność izoenzymów 3A4, 2C9, 2C19 i 2D6 cytochromu P-450. Obserwowano zwiększenie o 25% wartości AUC dla teofiliny, co wykazuje, że peginterferon alfa-2a jest inhibitorem izoenzymu 1A2 cytochromu P-450 - u chorych otrzymujących jednocześnie peginterferon alfa-2a i teofilinę należy monitorować stężenie teofiliny we krwi i odpowiednio modyfikować jej dawkę (interakcje pomiędzy teofiliną i peginterferonem alfa-2a przejawiać się mogą najsilniej po upływie ponad 4 tyg. leczenia). Podczas jednoczesnego stosowania peginterferonu alfa-2a z metadonem obserwowano zwiększenie stężenia metadonu o 10-15% - pacjenci powinni być obserwowani pod kątem objawów przedmiotowych i podmiotowych toksyczności metadonu; u pacjentów otrzymujących duże dawki metadonu należy rozważyć ryzyko wydłużenia odstępu QTc. Należy unikać stosowania peginterferonu alfa-2a i rybawiryny jednocześnie z azatiopryną (rybawiryna może wpływać na metabolizm azatiopryny, co wiąże się z wystąpieniem mielotoksyczności); jeżeli terapia skojarzona jest szczególnie korzystna, zalecana jest dokładna kontrola hematologiczna pacjentów (mielotoksyczność była odwracalna w ciągu 4-6 tyg. po zaprzestaniu leczenia przeciwwirusowego z jednocześnie stosowaną azatiopryną i nie powracała po ponownym rozpoczęciu monoterapii którymkolwiek z leków). Nie wykazano interakcji pomiędzy peginterferonem alfa-2a i lamiwudyną u pacjentów zakażonych wirusem HBV oraz peginterferonem alfa-2a i rybawiryną u pacjentów zakażonych wirusem HCV. Stosowanie interferonu alfa (pegylowanego lub klasycznego) z telbiwudyną może wiązać się ze zwiększonym ryzykiem neuropatii obwodowej, ponadto korzyści z terapii skojarzonej obecnie nie są ustalone - leczenie skojarzone peginterferonem alfa-2a z telbiwudyną jest przeciwwskazane. Pacjenci z HIV-HCV: Jednoczesne podawanie nukleozydowych inhibitorów odwrotnej transkryptazy (NRTIs), takich jak: lamiwudyna i zydowudyna lub stawudyna nie wydaje się wpływać na ekspozycję osoczową rybawiryny. Jednoczesne podawanie rybawiryny i dydanozyny nie jest zalecane (podczas jednoczesnego podawania rybawiryny i dydanozyny w warunkach in vitro, zwiększa się ekspozycja na dydanozynę lub jej aktywny metabolit), donoszono o przypadkach niewydolności wątroby zakończonych zgonem, jak również obwodowej neuropatii, zapaleniu trzustki i objawowej kwasicy mleczanowej. Jednoczesne podawanie rybawiryny i zydowudyny nie jest zalecane z powodu zwiększonego ryzyka niedokrwistości; wskazana jest rozwaga w przypadku zastępowania zydowudyny w schemacie leczenia przeciwretrowirusowego, jeśli już został ustalony, jest to szczególnie ważne u pacjentów z niedokrwistością, wywołaną przez stosowanie zydowudyny w wywiadzie.

Roche Polska Sp. z o.o.
ul. Domaniewska 28
02-672 Warszawa
22-345-18-88
[email protected]
www.roche.pl