Vilpin Combi (Perindopril + Amlodipine Teva Pharmaceuticals) 10 mg+5 mg tabletki

1 tabl. zawiera tozylan peryndoprylu i amlodypinę (w postaci bezylanu), odpowiednio: 5 mg+5 mg, 5 mg+10 mg, 10 mg+5 mg lub 10 mg+10 mg. Tabletki zawierają laktozę.

Preparat złożony zawierający peryndopryl - inhibitor konwertazy angiotensyny oraz amlodypinę - antagonistę wapnia. Peryndopryl jest inhibitorem enzymu przekształcającego angiotensynę I w angiotensynę II (enzym konwertujący angiotensynę - ACE). Zahamowanie aktywności ACE powoduje zmniejszenie stężenia angiotensyny II w osoczu, co prowadzi do zwiększenia aktywności reninowej osocza oraz do zmniejszenia wydzielania aldosteronu. Zahamowanie aktywności ACE powoduje także zwiększenie aktywności krążących oraz miejscowych układów kalikreiny-kininy (i przez to także aktywację układu prostaglandyn). Amlodypina jest antagonistą wapnia, który hamuje napływ jonów wapnia do komórek mięśnia sercowego i mięśni gładkich naczyń krwionośnych (wolno działający bloker kanałów lub antagonista jonów wapnia). Mechanizm działania hipotensyjnego wynika z bezpośredniego działania zmniejszającego napięcie mięśni gładkich naczyń krwionośnych. Po doustnym podaniu peryndopryl jest wchłaniany szybko, C_max osiąga w ciągu 1 h. T_0,5 peryndoprylu w osoczu wynosi 1 h. Peryndopryl jest prolekiem. 27% podanej dawki peryndoprylu wchłania się do krwioobiegu w postaci czynnego metabolitu, peryndoprylatu. C_max peryndoprylatu w osoczu jest osiągane w ciągu 3-4 h. Przyjmowanie posiłków zmniejsza konwersję do peryndoprylatu, a więc biodostępność - lek należy przyjmować rano przed posiłkiem. Wiązanie peryndoprylatu z białkami osocza wynosi 20%, głównie z konwertazą angiotensyny, jednak jest zależne od stężenia. Peryndoprylat jest usuwany z moczem, a końcowy T_0,5 frakcji niezwiązanej wynosi ok. 17 h, co skutkuje uzyskaniem stanu równowagi dynamicznej w ciągu 4 dni. Po podaniu doustnym amlodypina jest dobrze wchłaniana, osiągając C_max we krwi po 6-12 h od podania. Bezwzględna biodostępność jest szacowana na 64-80%. Ok. 97,5% krążącej amlodypiny jest związane z białkami osocza. Biodostępność nie ulega zmianie pod wpływem pokarmu. Końcowy T_0,5 w fazie eliminacji wynosi ok. 35-50 h dla dawkowania raz na dobę. Amlodypina jest w dużym stopniu metabolizowana w wątrobie do nieaktywnych metabolitów. Ok. 60% podanej dawki ulega wydaleniu z moczem w postaci metabolitów, 10% w postaci niezmienionej.

Leczenie zastępcze nadciśnienia tętniczego samoistnego i (lub) stabilnej choroby wieńcowej u pacjentów, u których uzyskano odpowiednią kontrolę podczas jednoczesnego stosowania peryndoprylu i amlodypiny w takich samych dawkach.

Nadwrażliwość na peryndopryl (lub inny inhibitor ACE), amlodypinę (lub pochodne dihydropirydyny) lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Obrzęk naczynioruchowy, związany z uprzednim leczeniem inhibitorami ACE, w wywiadzie. Dziedziczny lub idiopatyczny obrzęk naczynioruchowy. II i III trymestr ciąży. Ciężkie niedociśnienie. Wstrząs, w tym wstrząs kardiogenny. Zwężenie drogi odpływu z lewej komory (np. zwężenie zastawki aorty dużego stopnia). Hemodynamicznie niestabilna niewydolność serca po przebyciu ostrego zawału serca. Jednoczesne stosowanie peryndoprylu i aliskirenu jest przeciwwskazane u pacjentów z cukrzycą lub zaburzeniami czynności nerek (współczynnik filtracji kłębuszkowej GFR <60 ml/min/1,73 m²). Jednoczesne stosowanie z sakubitrylem z walsartanem (nie rozpoczynać leczenia peryndoprylem wcześniej niż po upływie 36 h od przyjęcia ostatniej dawki sakubitrylu z walsartanem).

Stosowanie preparatu w I trymestrze ciąży nie jest zalecane (istnieje ryzyko działania teratogennego). Preparat jest przeciwwskazany w II i III trymestrze ciąży. Stosowanie peryndoprylu w II i III trymestrze ciąży jest czynnikiem uszkadzającym płód (pogorszenie czynności nerek, małowodzie, opóźnienie kostnienia czaszki) oraz toksycznym dla noworodka (niewydolność nerek, niedociśnienie, hiperkaliemia) - w przypadku narażenia na inhibitor ACE od II trymestru ciąży, zaleca się wykonanie badania usg czaszki i nerek płodu; niemowlęta, których matki przyjmowały lek podczas ciąży, powinny być poddane dokładnej obserwacji w kierunku niedociśnienia. Stosowanie preparatu w okresie karmienia nie jest zalecane. W związku z tym należy podjąć decyzję, czy przerwać karmienie piersią, czy odstawić preparat, biorąc pod uwagę znaczenie leczenia dla matki. Płodność. U niektórych pacjentów leczonych antagonistami kanałów wapniowych donoszono o przemijających zmianach biochemicznych w główce plemników. W jednym badaniu z udziałem szczurów zaobserwowano wystąpienie działań niepożądanych po amlodypinie związanych z płodnością u samców.

Doustnie. Stosowanie preparatu złożonego nie jest odpowiednie do rozpoczynania leczenia. Jeżeli konieczna jest zmiana dawkowania, można zmodyfikować dawkę leku lub rozważyć dostosowanie dawki poszczególnych substancji czynnych. Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów w podeszłym wieku oraz u pacjentów z niewydolnością nerek standardowa kontrola leczenia obejmuje częste oznaczanie stężenia kreatyniny i potasu. Skojarzenie peryndoprylu z amlodypiną można stosować u pacjentów z klirensem kreatyniny ≥60 ml/min, natomiast nie jest ono odpowiednie dla pacjentów z klirensem kreatyniny <60 ml/min. U tych pacjentów zalecane jest oddzielne dostosowanie dawki poszczególnych składników. U pacjentów w podeszłym wieku są zalecane zwykłe schematy dawkowania, ale zwiększania dawkowania należy dokonywać z ostrożnością. Zmiany stężenia amlodypiny w osoczu nie korelują ze stopniem niewydolności nerek. Amlodypiny nie można usunąć za pomocą dializy. Nie ustalono zaleceń dotyczących dawkowania u pacjentów z łagodną lub umiarkowaną niewydolnością wątroby, dlatego należy zachować ostrożność i rozpocząć leczenie od najmniejszej dawki. Aby ustalić optymalną dawkę początkową i podtrzymującą u pacjentów z niewydolnością wątroby, należy oddzielnie dostosować dawkę poszczególnych substancji czynnych (amlodypiny i peryndoprylu). U pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby stosowanie amlodypiny należy rozpoczynać od najmniejszej dawki i powoli ją zwiększać (brak badań w tej grupie pacjentów). Nie należy stosować preparatu u dzieci i młodzieży (nie ustalono skuteczności i bezpieczeństwa stosowania). Sposób podawania. Jedna tabletka raz na dobę, w pojedynczej dawce, najlepiej rano, przed posiłkiem.

Związane z peryndoprylem. W przypadku wystąpienia obrzęku naczynioruchowego należy natychmiast przerwać stosowanie preparatu i obserwować pacjenta, aż do czasu całkowitego ustąpienia objawów. W przypadkach, gdy obrzęk obejmuje tylko twarz i wargi, objawy zazwyczaj ustępują bez leczenia, jednak można zastosować leki przeciwhistaminowe w celu złagodzenia objawów. W przypadku, gdy obrzęk obejmuje język, głośnię lub krtań, co może powodować niedrożność dróg oddechowych, należy niezwłocznie wdrożyć leczenie doraźne; może ono obejmować podanie adrenaliny i (lub) podtrzymanie drożności dróg oddechowych. Pacjent powinien pozostać pod ścisłą kontrolą lekarską aż do czasu całkowitego i trwałego ustąpienia objawów. U pacjentów z obrzękiem naczynioruchowym w wywiadzie, niezwiązanym z leczeniem inhibitorem ACE, może istnieć zwiększone ryzyko obrzęku naczynioruchowego podczas otrzymywania inhibitora ACE. Wystąpienie obrzęku naczynioruchowego jelit należy wziąć pod uwagę podczas diagnozowania różnicowego pacjentów otrzymujących inhibitory ACE, zgłaszających ból brzucha. Ze względu na ryzyko zagrażających życiu reakcji rzekomoanafilaktycznych, przed każdą aferezą lipoprotein (LDL) o małej gęstości z użyciem siarczanu dekstranu należy czasowo odstawić inhibitor ACE. Ze względu na ryzyko zagrażających życiu reakcji rzekomoanafilaktycznych inhibitory ACE należy stosować z ostrożnością u pacjentów z alergią podczas odczulania, i należy ich unikać u pacjentów poddawanych immunoterapii jadem owadów błonkoskrzydłych (pszczoły, osy). U pacjentów wymagających zarówno stosowania inhibitora ACE, jak i leczenia odczulającego reakcji tych można jednak uniknąć poprzez czasowe odstawienie inhibitora ACE przynajmniej na 24 h przed leczeniem odczulającym. Ze względu na ryzyko wystąpienia neutropenii lub agranulocytozy, małopłytkowości i niedokrwistości peryndopryl należy stosować ze szczególną ostrożnością u pacjentów z kolagenozą naczyń, u których stosuje się leczenie lekiem immunosupresyjnym, leczenie allopurynolem lub prokainamidem lub u których występuje kilka czynników ryzyka, zwłaszcza jeśli istniało wcześniej zaburzenie czynności nerek. U niektórych z tych pacjentów rozwinęły się ciężkie zakażenia, które w niektórych przypadkach były oporne na intensywne leczenie antybiotykami. Jeśli peryndopryl jest stosowany u takich pacjentów, zaleca się okresowe oznaczanie liczby białych krwinek, a pacjentów należy poinformować o konieczności zgłaszania jakichkolwiek objawów zakażenia (np. ból gardła, gorączka). U pacjentów z grupy dużego ryzyka objawowego niedociśnienia, podczas stosowania skojarzenia peryndoprylu z amlodypiną należy uważnie kontrolować ciśnienie tętnicze, czynność nerek i stężenie potasu w surowicy krwi. Podobne zalecenia dotyczą pacjentów z chorobą niedokrwienną serca lub chorobą naczyniową mózgu, u których nadmierne obniżenie ciśnienia tętniczego może spowodować wystąpienie zawału mięśnia sercowego lub incydentu naczyniowo-mózgowego. W razie wystąpienia niedociśnienia, pacjenta należy ułożyć w pozycji na wznak oraz, w razie konieczności, podać 0,9% roztwór chlorku sodu we wlewie dożylnym. Przemijające niedociśnienie nie stanowi przeciwwskazania do dalszego leczenia, które zazwyczaj przebiega bez trudności po zwiększeniu ciśnienia tętniczego na skutek uzupełnienia objętości płynów. U niektórych pacjentów z zastoinową niewydolnością serca, z prawidłowym lub niskim ciśnieniem tętniczym, przyjmowanie peryndoprylu może spowodować obniżenie ciśnienia tętniczego. Działanie to jest spodziewane i zwykle nie wymaga przerwania leczenia. W przypadku, gdy dojdzie do niedociśnienia objawowego, konieczne może być zmniejszenie dawki lub odstawienie peryndoprylu. Peryndopryl należy stosować z zachowaniem ostrożności u pacjentów ze zwężeniem zastawki dwudzielnej oraz ze zwężeniem drogi odpływu z lewej komory, np. w wyniku zwężenia zastawki aorty lub kardiomiopatii przerostowej. U pacjentów z niewydolnością nerek (klirens kreatyniny <60 ml/min) zaleca się oddzielne dostosowanie dawki poszczególnych składników oraz rutynowe oznaczanie stężenia potasu i kreatyniny. U niektórych pacjentów z obustronnym zwężeniem tętnicy nerkowej lub zwężeniem tętnicy zaopatrującej jedyną czynną nerkę, leczonych inhibitorami ACE, zaobserwowano zwiększenie stężenia mocznika i kreatyniny w surowicy, zwykle odwracalne po zaprzestaniu terapii. Jest to szczególnie prawdopodobne u pacjentów z niewydolnością nerek. Jeśli również występuje nadciśnienie naczyniowo-nerkowe, istnieje zwiększone ryzyko ciężkiego niedociśnienia i niewydolności nerek. U niektórych pacjentów z nadciśnieniem tętniczym, u których wcześniej nie występowała choroba naczyniowo-nerkowa, nastąpiło, zwykle niewielkiego stopnia i przemijające, zwiększenie stężenia mocznika i kreatyniny w surowicy, szczególnie podczas jednoczesnego stosowania peryndoprylu i leku moczopędnego. Jest to bardziej prawdopodobne u pacjentów z istniejącymi wcześniej zaburzeniami czynności nerek. Wymagane może być zmniejszenie dawki i (lub) odstawienie leku moczopędnego i (lub) peryndoprylu. W przypadku wystąpienia żółtaczki lub znacznego zwiększenia aktywności enzymów wątrobowych należy przerwać stosowanie inhibitorów ACE i wdrożyć odpowiednie postępowanie lecznicze. Stosowanie inhibitorów ACE wiąże się z większą częstością występowania obrzęku naczynioruchowego u pacjentów rasy czarnej niż u pacjentów innych ras. Peryndopryl może być mniej skuteczny w obniżaniu ciśnienia tętniczego u pacjentów rasy czarnej, prawdopodobnie ze względu na większą częstość występowania małej aktywności reninowej osocza u pacjentów rasy czarnej z nadciśnieniem tętniczym. Podczas diagnostyki różnicowej kaszlu należy brać pod uwagę kaszel wywołany przez stosowanie inhibitora ACE. U pacjentów poddawanych dużym zabiegom chirurgicznym lub otrzymujących znieczulenie środkami powodującymi niedociśnienie, skojarzenie peryndoprylu z amlodypiną może blokować tworzenie angiotensyny II, wtórne do kompensacyjnego uwalniania reniny. Leczenie należy przerwać na dobę przed planowanym zabiegiem chirurgicznym. W razie wystąpienia niedociśnienia, którego przyczyną jest powyższy mechanizm, można je wyrównać przez zwiększenie objętości płynów. Podczas stosowania leku istnieje ryzyko zwiększenia stężenia potasu w surowicy. Czynniki ryzyka rozwoju hiperkaliemii to: niewydolność nerek, pogorszenie czynności nerek, wiek (>70 rż.), cukrzyca, współistniejące zaburzenia, w szczególności odwodnienie, ostra dekompensacja niewydolności serca, kwasica metaboliczna oraz jednoczesne stosowanie leków moczopędnych oszczędzających potas (np. spironolakton, eplerenon, triamteren lub amiloryd), suplementów potasu oraz zamienników soli zawierających potas, a także innych leków powodujących zwiększenie stężenia potasu w surowicy (np. heparyny). Jeśli jednoczesne stosowanie któregokolwiek z wyżej wymienionych preparatów z peryndoprylem jest konieczne, należy zachować ostrożność oraz regularnie oznaczać stężenie potasu w surowicy. U pacjentów z cukrzycą leczonych doustnymi lekami przeciwcukrzycowymi lub insuliną należy ściśle monitorować stężenie glukozy podczas 1. miesiąca podawania inhibitora ACE. Nie ma danych dotyczących stosowania peryndoprylu u pacjentów, którym niedawno przeszczepiono nerkę. U pacjentów poddawanych dializie z zastosowaniem błon o dużej przepuszczalności i jednocześnie leczonych inhibitorami ACE obserwowano reakcje rzekomoanafilaktyczne. U tych pacjentów należy rozważyć zastosowanie błon dializacyjnych innego rodzaju lub leku przeciwnadciśnieniowego z innej grupy. W przypadku wystąpienia, podczas 1. miesiąca leczenia peryndoprylem, epizodu niestabilnej dławicy piersiowej (niezależnie od jego nasilenia), przed kontynuowaniem leczenia należy przeprowadzić dokładną ocenę stosunku korzyści do ryzyka. Jednoczesne stosowanie inhibitorów ACE, antagonistów receptora angiotensyny II lub aliskirenu zwiększa ryzyko niedociśnienia, hiperkaliemii oraz zaburzenia czynności nerek (w tym ostrej niewydolności nerek) - w związku z tym nie zaleca się podwójnego blokowania układu RAA poprzez jednoczesne zastosowanie inhibitorów ACE, antagonistów receptora angiotensyny II lub aliskirenu. Jeśli zastosowanie podwójnej blokady układu RAA jest absolutnie konieczne, powinno być prowadzone wyłącznie pod nadzorem specjalisty, a parametry życiowe pacjenta, takie jak: czynność nerek, stężenie elektrolitów oraz ciśnienie krwi powinny być ściśle monitorowane. U pacjentów z nefropatią cukrzycową nie należy stosować jednocześnie inhibitorów ACE oraz antagonistów receptora angiotensyny II. Związane z amlodypiną. Nie ustalono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności amlodypiny w przełomie nadciśnieniowym. Pacjenci z niewydolnością serca powinni być leczeni z zachowaniem środków ostrożności (u pacjentów z ciężką niewydolnością serca (III i IV klasa wg NYHA) istnieje zwiększone ryzyko obrzęku płuc). Amlodypinę należy stosować ostrożnie u pacjentów z zastoinową niewydolnością serca (zwiększone ryzyko zdarzeń sercowo-naczyniowych oraz zgonu). U pacjentów z niewydolnością wątroby stosowanie amlodypiny należy rozpocząć od możliwie najmniejszej dawki i zachować ostrożność zarówno podczas rozpoczynania leczenia jak i podczas zwiększania dawki. U pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby może być wymagane stopniowe zwiększanie dawki oraz zapewnienie uważnej kontroli. Zwiększenie dawki u pacjentów w podeszłym wieku wymaga zachowania ostrożności. Amlodypina nie podlega dializie. Nie zaleca się jednoczesnego stosowania skojarzenia peryndoprylu i amlodypiny z litem, lekami moczopędnymi oszczędzającymi potas, suplementami potasu oraz dantrolenem. Preparat zawiera laktozę - nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą, dziedziczną nietolerancją galaktozy, zespołem złego wchłaniania glukozy i galaktozy lub niedoborem laktazy typu Lapp.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Jeśli u pacjenta wystąpi którykolwiek z następujących objawów, należy natychmiast
przerwać zażywanie leku i niezwłocznie skontaktować się z lekarzem:

Częste działania niepożądane (mogą wystąpić u mniej niż 1 na 10 pacjentów):
• silne zawroty głowy lub omdlenie z powodu niskiego ciśnienia krwi.

Niezbyt częste działania niepożądane (mogą wystąpić u mniej niż 1 na 100 pacjentów):
• nagły świszczący oddech, ból w klatce piersiowej, duszność lub trudności w oddychaniu,
• obrzęk powiek, twarzy lub warg,
• obrzęk warg, języka i gardła, powodujący trudności w oddychaniu.

Bardzo rzadkie działania niepożądane (mogą wystąpić u mniej niż 1 na 10 000 pacjentów):
• osłabienie rąk lub nóg, lub zaburzenia mowy, które mogą być objawem udaru,
• ciężkie reakcje skórne, w tym nasilona wysypka skórna, pokrzywka, zaczerwienienie skóry
  całego ciała, silny świąd, powstawanie pęcherzy, łuszczenie i obrzęk skóry, zapalenie błon
  śluzowych (zespół Stevensa- Johnsona) lub inne reakcje alergiczne,
• nadmiernie szybka lub nieregularna czynność serca, ból w klatce piersiowej (dławica piersiowa)
  lub zawał serca,
• zapalenie trzustki, które może powodować silny ból nadbrzusza, promieniujący do pleców,
  któremu towarzyszy bardzo złe samopoczucie,
• zażółcenie skóry lub oczu (żółtaczka), które może być objawem zapalenia wątroby.

Działania niepożądane o nieznanej częstości występowania (częstość nie może być
określona na podstawie dostępnych danych):
• ciężkie reakcje skórne, w tym silna wysypka, pokrzywka, zaczerwienienie skóry na całym ciele,
  silny świąd, pęcherze, łuszczenie się i obrzęk skóry, zapalenie błon śluzowych (zespół Stevensa-
  Johnsona, toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka) lub inne reakcje alergiczne.

Odnotowano następujące częste działania niepożądane. Jeśli którykolwiek z poniższych objawów
jest uciążliwy dla pacjenta lub trwa dłużej niż jeden tydzień, należy skontaktować się z
lekarzem.
• Częste działania niepożądane (mogą wystąpić u mniej niż 1 na 10 pacjentów): ból głowy,
  zawroty głowy pochodzenia ośrodkowego, senność (zwłaszcza na początku leczenia), zawroty
  głowy pochodzenia błędnikowego, uczucie mrowienia i drętwienia kończyn, zaburzenia
  widzenia (w tym podwójne widzenie), szum uszny (wrażenie hałasu w uszach), kołatanie serca
  (świadomość czynności serca), nagłe zaczerwienienie (zwłaszcza twarzy), uczucie „pustki” w
  głowie spowodowane niskim ciśnieniem tętniczym, kaszel, duszność, nudności, wymioty, ból
  brzucha, zaburzenia smaku, niestrawność lub zaburzenia trawienia, biegunka, zaparcie, reakcje
  alergiczne (takie jak wysypka skórna, świąd), kurcze mięśni, uczucie zmęczenia, osłabienie,
  opuchnięcie kostek (obrzęk).

• Niezbyt częste działania niepożądane (mogą wystąpić u mniej niż 1 na 100 pacjentów): zmiany
  nastroju, niepokój, depresja, bezsenność, zaburzenia snu, drżenie, utrata czucia bólu, zapalenie
  błony śluzowej nosa (niedrożność lub wyciek z nosa), zmiana częstości wypróżnień, wypadanie
  włosów, czerwone plamy lub odbarwienia na skórze, ból pleców, mięśni lub stawów, ból w
  klatce piersiowej, zaburzenia w oddawaniu moczu, zwiększenie częstości oddawania moczu,
  szczególnie w nocy, ból, złe samopoczucie, suchość błony śluzowej jamy ustnej, zaburzenia
  dotyczące nerek, impotencja, zwiększona potliwość, powiększenie piersi u mężczyzn,
  zwiększenie lub zmniejszenie masy ciała, zwiększenie liczby eozynofilii (rodzaj krwinek
  białych), intensywne swędzenie lub ciężkie wysypki skórne, powstawanie skupisk pęcherzy na
  skórze, gorączka, upadki, omdlenie, przyspieszenie czynności serca, zapalenie naczyń
  krwionośnych, reakcje nadwrażliwości na światło (zwiększona wrażliwość skóry na światło
  słoneczne), złe samopoczucie, nieprawidłowe wyniki badań laboratoryjnych: duże stężenie
  potasu we krwi (odwracalne po zaprzestaniu leczenia), małe stężenie sodu, hipoglikemia (bardzo
  małe stężenie cukru we krwi) u pacjentów z cukrzycą, zwiększenie stężenia mocznika i
  kreatyniny we krwi.

• Rzadkie działania niepożądane (mogą wystąpić u mniej niż 1 na 1000 pacjentów):
  ciemna barwa moczu, nudności lub wymioty, kurcze mięśni, dezorientacja i drgawki. Mogą to
  być objawy stanu zwanego SIADH (niewłaściwe wydzielanie hormonu antydiuretycznego.
  Dezorientacja (uczucie splątania), nagłe zaczerwienienie twarzy i szyi, nasilenie łuszczycy,
  zmniejszone wydalanie lub brak wydalania moczu, nieprawidłowe wyniki badań
  laboratoryjnych: zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych, zwiększenie stężenia
  bilirubiny w surowicy.

• Bardzo rzadkie działania niepożądane (mogą wystąpić u mniej niż 1 na 10 000 pacjentów):
  zaburzenia sercowo-naczyniowe (dławica piersiowa i udar), eozynofilowe zapalenie płuc
  (rzadka postać zapalenia płuc), rumień wielopostaciowy (wysypka, która zwykle zaczyna się od
  czerwonych, swędzących plam na twarzy, ramionach lub nogach), nadwrażliwość na światło,
  zaburzenia krwi, zaburzenia czynności wątroby, zapalenie wątroby, zażółcenie skóry
  (żółtaczka), wzdęcie brzucha (nieżyt żołądka), zaburzenia nerwów, które mogą powodować
  osłabienie, mrowienie lub drętwienie, zwiększenie napięcia mięśni, obrzęk dziąseł, duże
  stężenie cukru we krwi (hiperglikemia), zmiany parametrów krwi, takie jak zmniejszenie liczby
  krwinek białych i krwinek czerwonych, zmniejszenie stężenia hemoglobiny i liczby płytek krwi.
• Częstość nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych):
  zasinienie, drętwienie i ból palców dłoni lub stóp (objaw Raynauda).
• Następujące działania niepożądane zostały również zgłoszone przez pacjentów przyjmujących
  lek Perindopril + Amlodipine Teva Pharmaceuticals: zaburzenia łączące sztywność, drżenie i
  (lub) zaburzenia ruchowe, drżenia, usztywnienie postawy, maskowatość twarzy, spowolnione
  ruchy i pociąganie nogami w czasie chodzenia.

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie.

Działania niepożądane można zgłaszać bezpośrednio do Departamentu Monitorowania
Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych,
Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych Al. Jerozolimskie 181C, 02-222 Warszawa
Tel.: + 48 22 49 21 301
Faks: + 48 22 49 21 309
Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Związane z peryndoprylem. Jednoczesne stosowanie przeciwwskazane. Jednoczesne stosowanie inhibitorów ACE i sakubitrylu z walsartanem jest przeciwwskazane, ponieważ zwiększa ryzyko obrzęku naczynioruchowego. Jednoczesne stosowanie inhibitorów ACE i racekadotrylu, inhibitorów mTOR (np. syrolimusu, ewerolimusu, temsyrolimusu) lub wildagliptyny może prowadzić do zwiększenia ryzyka obrzęku naczynioruchowego. Podwójna blokada układu renina-angiotensyna-aldosteron w wyniku jednoczesnego zastosowania inhibitorów ACE, antagonistów receptora angiotensyny II lub aliskirenu jest związana z większą częstością występowania zdarzeń niepożądanych, takich jak: niedociśnienie, hiperkaliemia oraz zaburzenia czynności nerek (w tym ostra niewydolność nerek) w porównaniu z zastosowaniem leku z grupy antagonistów układu renina-angiotensyna-aldosteron w monoterapii. Jednoczesne stosowanie niezalecane. Leki moczopędne oszczędzające potas (np. spironolakton, triamteren lub amiloryd), suplementy potasu lub zamienniki soli kuchennej zawierające potas mogą prowadzić do znaczącego zwiększenia stężenia potasu w surowicy - nie zaleca się leczenia skojarzonego peryndoprylem i ww. lekami. Jeśli jednoczesne stosowanie tych preparatów jest wskazane z powodu występującej hipokaliemii, należy je stosować ostrożnie i często kontrolować stężenie potasu w surowicy. Podczas jednoczesnego stosowania inhibitorów ACE i litu zgłaszano przemijające zwiększenie stężenia w surowicy oraz toksyczności litu (ciężka neurotoksyczność) - jednoczesne stosowanie nie jest zalecane; jeśli jest ono konieczne, należy uważnie kontrolować stężenie litu w surowicy. Przy jednoczesnym stosowaniu estramustyny istnieje ryzyko zwiększonej częstości działań niepożądanych (takich jak obrzęk naczynioruchowy) - nie zaleca się jednoczesnego stosowania. Jednoczesne stosowanie wymagające szczególnej ostrożności. Podczas jednoczesnego stosowania inhibitorów ACE i cyklosporyny lub heparyny może wystąpić hiperkaliemia. Zaleca się kontrolowanie stężenia potasu w surowicy. Jeśli inhibitory ACE są podawane jednocześnie z NLPZ (tj. kwasem acetylosalicylowym w dawkach działających przeciwzapalnie ≥3 g na dobę, inhibitorami COX-2 i nieselektywnymi NLPZ), może wystąpić osłabienie działania przeciwnadciśnieniowego. Jednoczesne stosowanie inhibitorów ACE i NLPZ może prowadzić do zwiększonego ryzyka pogorszenia czynności nerek, w tym możliwej ostrej niewydolności nerek oraz zwiększenia stężenia potasu w surowicy, zwłaszcza u pacjentów z uprzednio istniejącą pogorszoną czynnością nerek. Leczenie skojarzone należy prowadzić ostrożnie, zwłaszcza u osób w podeszłym wieku. Pacjentów należy odpowiednio nawodnić oraz należy rozważyć monitorowanie czynności nerek po rozpoczęciu leczenia skojarzonego oraz cyklicznie w późniejszym okresie. Stosowanie inhibitorów ACE może nasilać działanie zmniejszające stężenie glukozy we krwi u pacjentów z cukrzycą, otrzymujących insulinę lub sulfonamidy hipoglikemizujące. Występowanie epizodów hipoglikemii jest bardzo rzadkie (jest to prawdopodobnie związane z poprawą tolerancji glukozy, co skutkuje zmniejszeniem zapotrzebowania na insulinę). Jednoczesne stosowanie, które należy rozważyć. Pacjenci leczeni lekami moczopędnymi, zwłaszcza pacjenci z niedoborem objętości płynów i (lub) soli, mogą być narażeni na nadmierne obniżenie ciśnienia tętniczego w trakcie rozpoczynania leczenia inhibitorem ACE. Możliwość działania hipotensyjnego można zmniejszyć poprzez przerwanie leczenia lekiem moczopędnym, zwiększenie objętości płynów lub zwiększenie podaży soli przed rozpoczęciem leczenia peryndoprylem, stosowanym w małych i zwiększanych dawkach. Leki sympatykomimetyczne mogą osłabiać działanie przeciwnadciśnieniowe inhibitorów ACE. U pacjentów leczonych złotem we wstrzyknięciach (aurotiojabłczan sodu) i jednocześnie przyjmujących inhibitory ACE, w tym peryndopryl, rzadko występowały reakcje podobne do objawów po podaniu azotanów (zaczerwienienie twarzy, nudności, wymioty i niedociśnienie tętnicze). Związane z amlodypiną. Jednoczesne stosowanie niezalecane. U zwierząt po podaniu werapamilu i dożylnym podaniu dantrolenu obserwowano prowadzące do śmierci migotanie komór i zapaść krążeniową powiązaną z hiperkaliemią. Ze względu na ryzyko hiperkaliemii zaleca się unikanie jednoczesnego podawania antagonistów wapnia, takich jak amlodypina, u pacjentów podatnych na hipertermię złośliwą i w leczeniu hipertermii złośliwej. Brak danych dotyczących wpływu induktorów CYP3A4 na amlodypinę. Jednoczesne stosowanie induktorów CYP3A4 (np. ryfampicyna, ziele dziurawca) może powodować zmniejszenie stężenia amlodypiny w osoczu. Należy zachować ostrożność stosując amlodypinę jednocześnie z induktorami CYP3A4. Jednoczesne stosowanie amlodypiny z silnymi lub umiarkowanymi inhibitorami CYP3A4 (inhibitory proteazy, azole przeciwgrzybicze, makrolidy, takie jak erytromycyna lub klarytromycyna, werapamil lub diltiazem) może powodować znaczne zwiększenie wpływu amlodypiny na organizm. Znaczenie kliniczne tych zmian farmakokinetycznych może być bardziej widoczne u pacjentów w podeszłym wieku. Może być konieczna kontrola kliniczna oraz dostosowanie dawki. Jednoczesne stosowanie, które należy rozważyć. Działanie amlodypiny polegające na obniżaniu ciśnienia tętniczego sumuje się z działaniem obniżającym ciśnienie krwi innych leków przeciwnadciśnieniowych. Inne skojarzenia. W badaniach klinicznych dotyczących interakcji, amlodypina nie wpływała na farmakokinetykę atorwastatyny, digoksyny, warfaryny czy cyklosporyny. Stosowanie amlodypiny z grejpfrutem lub z sokiem grejpfrutowym nie jest zalecane ze względu na możliwość zwiększenia biodostępności, co u niektórych pacjentów może nasilać obniżenie ciśnienia tętniczego. Jednoczesne wielokrotne podawanie amlodypiny w dawce 10 mg i symwastatyny w dawce 80 mg spowodowało 77% zwiększenie narażenia na symwastatynę w porównaniu do symwastatyny stosowanej w monoterapii. U pacjentów przyjmujących amlodypinę należy zmniejszyć dawkę dobową symwastatyny do 20 mg. Związane z preparatem złożonym (peryndopryl i amlodypina). Ze względu na ryzyko nasilenia działania przeciwnadciśnieniowego szczególnej ostrożności wymaga jednoczesne stosowanie baklofenu; konieczne jest kontrolowanie ciśnienia tętniczego oraz czynności nerek i w razie konieczności dostosowanie dawki leku przeciwnadciśnieniowego. Jednoczesne stosowanie leków przeciwnadciśnieniowych (takich jak ß-adrenolityki) i leków rozszerzających naczynia krwionośne może nasilać hipotensyjne działanie peryndoprylu i amlodypiny. Jednoczesne stosowanie z nitrogliceryną i innymi azotanami lub lekami rozszerzającymi naczynia, może prowadzić do dalszego obniżenia ciśnienia tętniczego, dlatego należy zachować ostrożność. Kortykosteroidy, tetrakozaktyd powodują osłabienie działania przeciwnadciśnieniowego (związanego z retencją soli i wody przez kortykosteroidy). Leki blokujące receptory α (prazosyna, alfuzosyna, doksazosyna, tamsulosyna, terazosyna) nasilają działanie przeciwnadciśnieniowe i zwiększają ryzyko niedociśnienia ortostatycznego. Amifostyna może nasilać przeciwnadciśnieniowe działanie amlodypiny. Trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne/leki przeciwpsychotyczne/środki znieczulające nasilają działanie przeciwnadciśnieniowe oraz zwiększają ryzyko niedociśnienia ortostatycznego.

Teva Pharmaceuticals Polska Sp. z.o.o.
ul. Osmańska 12
02-823 Warszawa
22-345-93-00
[email protected]
www.teva.pl