Perjeta 420 mg/14 ml konc. do sporządzenia roztworu do infuzji

1 fiolka koncentratu (14 ml) zawiera 420 mg pertuzumabu o stężeniu 30 mg/ml. Po rozcieńczeniu 1 ml roztworu zawiera ok. 3,02 mg pertuzumabu w przypadku dawki początkowej oraz ok. 1,59 mg pertuzumabu w przypadku dawki podtrzymującej.

Lek przeciwnowotworowy. Pertuzumab jest rekombinowanym, humanizowanym przeciwciałem monoklonalnym, które jest dokładnie nacelowane na domenę zewnątrzkomórkową dimeryzacji (subdomena II) białka receptora ludzkiego naskórkowego czynnika wzrostu typu 2 (HER2), dzięki czemu blokuje zależną od ligandu heterodimeryzację HER2 z innymi członkami rodziny HER, w tym EGFR, HER3 i HER4. W rezultacie pertuzumab hamuje sygnalizację wewnątrzkomórkową inicjowaną przez ligand za pomocą dwóch głównych szlaków sygnałowych: kinazy aktywowanej mitogenami (MAP) i kinazy 3 fosfoinozytolowej (PI3K). Hamowanie tych szlaków sygnałowych może powodować odpowiednio zatrzymanie wzrostu komórek i apoptozę. Ponadto pertuzumab pośredniczy w cytotoksyczności komórkowej zależnej od przeciwciał (ADCC). Chociaż pertuzumab sam powoduje hamowanie proliferacji ludzkich komórek nowotworowych, stosowanie go w skojarzeniu z trastuzumabem istotnie zwiększa aktywność przeciwnowotworową w modelach ksenoprzeszczepu z nadmierną ekspresją HER2. Pertuzumab wykazuje liniową farmakokinetykę w zalecanym zakresie dawki. Mediana T_0,5 wynosi 18 dni. Przeciwciała są usuwane głównie w wyniku rozpadu.

Rak piersi we wczesnym stadium do stosowania w skojarzeniu z trastuzumabem i chemioterapią w: leczeniu neoadjuwantowym dorosłych pacjentów chorych na HER2-dodatniego raka piersi, miejscowo zaawansowanego, zapalnego lub we wczesnym stadium z wysokim ryzykiem wznowy; leczeniu adjuwantowym dorosłych pacjentów chorych na HER2-dodatniego raka piersi we wczesnym stadium z wysokim ryzykiem wznowy. Rak piersi z przerzutami do stosowania w skojarzeniu z trastuzumabem i docetakselem u dorosłych pacjentów chorych na HER2-dodatniego raka piersi z przerzutami lub z nieresekcyjną wznową miejscową, którzy nie byli leczeni wcześniej za pomocą terapii przeciw-HER2 lub chemioterapii choroby przerzutowej.

Nadwrażliwość na pertuzumab lub którąkolwiek substancję pomocniczą.

Lek nie jest zalecany do stosowania w ciąży oraz u kobiet w wieku rozrodczym, które nie stosują antykoncepcji. Badania na zwierzętach wykazały toksyczność reprodukcyjną. Ze względu na to, że ludzka IgG jest wydzielana z mlekiem ludzkim, a ryzyko wchłaniania jej i negatywnego wpływu na zdrowie niemowlęcia jest nieznane, należy podjąć decyzję czy przerwać karmienie piersią czy przerwać leczenie, biorąc pod uwagę korzyści z karmienia piersią dla dziecka i korzyści z leczenia dla kobiety. Kobiety w wieku rozrodczym powinny stosować skuteczną metodę antykoncepcji podczas przyjmowania leku oraz przez 6 miesięcy od czasu przyjęcia jego ostatniej dawki.

Dożylnie. Leczenie powinno być rozpoczynane tylko pod nadzorem lekarza mającego doświadczenie w stosowaniu leków przeciwnowotworowych. Lek powinien być podawany przez personel medyczny przygotowany do wdrożenia odpowiedniego postępowania na wypadek reakcji anafilaktycznej oraz w warunkach umożliwiających natychmiastowy dostęp do urządzeń do resuscytacji. Lek może być stosowany tylko u pacjentów z HER2-dodatnim statusem guza, określonym jako wynik 3+ w przypadku metody immunohistochemicznej (IHC) i (lub) wskaźnik ≥2,0 w przypadku hybrydyzacji in situ (ISH), oznaczonym za pomocą zwalidowanego testu. Aby zapewnić otrzymanie dokładnych i odtwarzalnych wyników testu należy go przeprowadzić w specjalistycznym laboratorium, które zapewnia walidację stosowanych metod analitycznych. Dorośli. Zalecana początkowa dawka nasycająca wynosi 840 mg podawana w 60-minutowym wlewie dożylnym, po którym co 3 tyg. podaje się dawkę podtrzymującą 420 mg przez 30-60 min. Zaleca się obserwację pacjenta przez 30-60 min po zakończeniu każdej infuzji pertuzumabu. Okres obserwacji powinien być zakończony przed każdą następującą po nim infuzją trastuzumabu lub chemioterapią. Pertuzumab i trastuzumab należy podawać sekwencyjnie i nie należy ich mieszać w tym samym worku infuzyjnym. Pertuzumab i trastuzumab mogą być podawane w dowolnej kolejności. Gdy trastuzumab jest podawany razem z pertuzumabem zaleca się, by postępować według schematu dawkowania raz na 3 tyg. w przypadku trastuzumabu podawanego: we wlewie dożylnym w początkowej dawce nasycającej trastuzumabu wynoszącej 8 mg/kg mc., po którym co 3 tyg. podawana jest dawka podtrzymująca 6 mg/kg mc. lub w stałej dawce trastuzumabu w postaci wstrzyknięcia podskórnego (600 mg) podawanej co 3 tyg., niezależnie od masy ciała pacjenta. U pacjentów przyjmujących taksan, pertuzumab i trastuzumab należy podawać przed taksanem. W przypadku podawania z pertuzumabem, leczenie docetakselem można rozpocząć od dawki 75 mg/m² pc., a następnie dawkę tę zwiększyć do 100 mg/m² pc., w zależności od wybranego schematu dawkowania i tolerowania dawki początkowej. Alternatywnie, docetaksel może być podawany w dawce 100 mg/m² pc. co 3 tyg. od początku leczenia, również w zależności od wybranego schematu dawkowania. W przypadku stosowania schematu opartego na karboplatynie zalecana dawka docetakselu wynosi 75 mg/m² pc. przez cały czas trwania leczenia (bez zwiększania dawki). Podczas podawania z pertuzumabem w terapii adjuwantowej, zalecana dawka paklitakselu wynosi 80 mg/m² pc. raz w tygodniu przez 12 tygodniowych cykli. U pacjentów otrzymujących schemat leczenia oparty na antracyklinach, preparat i trastuzumab należy podawać po zakończeniu podawania całego schematu opartego na antracyklinach. Rak piersi z przerzutami. Lek należy podawać w skojarzeniu z trastuzumabem i docetakselem. Leczenie pertuzumabem i trastuzumabem można kontynuować do progresji choroby lub niepoddającej się leczeniu toksyczności, nawet, jeśli leczenie docetakselem zostało przerwane. Rak piersi we wczesnym stadium. W leczeniu neoadjuwantowym pertuzumab powinien być podawany przez 3–6 cykli w skojarzeniu z trastuzumabem i chemioterapią jako część pełnego schematu leczenia wczesnego raka piersi. W leczeniu adjuwantowym pertuzumab należy podawać w skojarzeniu z trastuzumabem łącznie przez jeden rok (do 18 cykli lub do nawrotu choroby, bądź do wystąpienia niepoddającej się leczeniu toksyczności, w zależności co wystąpi pierwsze) jako część pełnego schematu leczenia wczesnego raka piersi oraz niezależnie od czasu leczenia chirurgicznego. Leczenie powinno obejmować standardową chemioterapię opartą na antracyklinach i (lub) taksanach. Podawanie pertuzumabu i trastuzumabu należy rozpocząć w 1. dniu pierwszego cyklu zawierającego taksan i kontynuować nawet po zakończeniu chemioterapii. Opóźnienie podania lub pominięcie dawki. Zalecenia dotyczące opóźnienia podania lub pominięcia dawki wg czasu między dwoma kolejnymi wlewami: <6 tygodni: pertuzumab: dawkę 420 mg pertuzumabu w postaci dożylnej należy podać tak szybko, jak to możliwe. Nie należy czekać do kolejnej zaplanowanej dawki. Następnie, należy powrócić do pierwotnego harmonogramu dawkowania; trastuzumab: dożylnie: dawkę 6 mg/kg mc. trastuzumabu w postaci dożylnej należy podać tak szybko, jak to możliwe. Nie należy czekać do kolejnej zaplanowanej dawki. Następnie, należy powrócić do pierwotnego harmonogramu dawkowania; podskórnie: stałą dawkę 600 mg trastuzumabu w postaci podskórnej należy podać tak szybko, jak to możliwe. Nie należy czekać do kolejnej zaplanowanej dawki; ≥6 tygodni: pertuzumab: Należy ponownie podać dawkę nasycającą 840 mg pertuzumabu w postaci dożylnej w 60-min wlewie, a następnie podawać dawkę podtrzymującą 420 mg dożylnie co 3 tyg; trastuzumab: dożylnie: Należy ponownie podać dawkę nasycającą 8 mg/kg mc. trastuzumabu w postaci dożylnej w czasie około 90 min, a następnie należy podawać dawkę podtrzymującą 6 mg/kg mc. dożylnie co 3 tyg.; podskórnie: stałą dawkę 600 mg trastuzumabu w postaci podskórnej należy podać tak szybko, jak to możliwe. Nie należy czekać do kolejnej zaplanowanej dawki. Zmiana dawki. Nie zaleca się zmniejszania dawek pertuzumabu lub trastuzumabu. Pacjenci mogą kontynuować terapię w okresie odwracalnego zahamowania czynności szpiku, wywołanego przez chemioterapię, jednak w tym czasie należy ich uważnie obserwować w celu wykrycia ewentualnych powikłań związanych z występowaniem neutropenii. Informacje o modyfikacjach dawek docetakselu i innych chemioterapii znajdują się w odpowiednich charakterystykach produktów leczniczych. W przypadku przerwania terapii trastuzumabem należy przerwać stosowanie pertuzumabu. Zaburzenie czynności lewej komory. Należy odstawić pertuzumab i trastuzumab na co najmniej 3 tyg. w przypadku jakichkolwiek objawów przedmiotowych i podmiotowych wskazujących na występowanie zastoinowej niewydolności serca (w przypadku potwierdzenia objawowej niewydolności serca podawanie leku należy przerwać). Pacjenci z rakiem piersi z przerzutami. Frakcja wyrzutowa lewej komory (LVEF)  u pacjentów z rakiem piersi z przerzutami przed rozpoczęciem leczenia powinna wynosić ≥50%. Podawania pertuzumabu i trastuzumabu należy wstrzymać na co najmniej 3 tyg. w przypadku: spadku LVEF do poziomu poniżej 40%; gdy wartość LVEF na poziomie 40-45% związana jest ze spadkiem o ≥10% poniżej wartości sprzed leczenia. Pertuzumab i i trastuzumab można zacząć stosować ponownie, jeśli wartość LVEF wróciła do poziomu >45% lub do poziomu 40-45% związanego z różnicą o <10% poniżej wartości sprzed leczenia. Pacjenci z rakiem piersi we wczesnym stadium. LVEF u pacjentów z rakiem piersi we wczesnym stadium leczenia powinna wynosić ≥55% (≥50% po zakończeniu podawania antracyklin wchodzących w skład chemioterapii, jeśli są podawane). Podawanie leku i trastuzumabu należy wstrzymać na co najmniej 3 tyg. w przypadku: spadku LVEF do poziomu poniżej 50% związanego ze spadkiem o ≥10 punktów procentowych poniżej wartości sprzed leczenia. Podawanie pertuzumabu i trastuzumabu można wznowić, jeśli wartość LVEF wróciła do poziomu ≥50% lub do różnicy wynoszącej <10 punktów procentowych poniżej wartości sprzed leczenia. Szczególne grupy pacjentów. Nie jest konieczne dostosowanie dawki u pacjentów w wieku ≥65 lat oraz u pacjentów z łagodnym lub umiarkowanym zaburzeniem czynności nerek. Nie ma zaleceń dotyczących stosowania leku u pacjentów z ciężkim zaburzeniem czynności nerek oraz z zaburzeniem czynności wątroby. Liczba danych dotyczących stosowania leku u pacjentów >75 lat jest bardzo ograniczona. Nie badano bezpieczeństwa i skuteczności preparatu u dzieci i młodzieży <18 lat. Sposób podania. We wlewie dożylnym, lek nie powinien być podawany we wstrzyknięciu dożylnym lub w bolusie. W przypadku dawki początkowej zalecany czas wlewu wynosi 60 min. Jeśli pierwszy wlew był dobrze tolerowany, kolejne mogą być podawane przez 30-60 min. Reakcja na wlew. W przypadku wystąpienia reakcji na wlew można spowolnić tempo wlewu leku lub przerwać podawanie. Wlew można wznowić po ustąpieniu objawów. Ustąpienie objawów może przyspieszyć leczenie polegające na podaniu tlenu, agonistów receptorów β, leków antyhistaminowych, szybkim podaniu płynów oraz leków przeciwgorączkowych. Reakcje nadwrażliwości/anafilaksja. Wlew należy natychmiast i na stałe przerwać, jeśli u pacjenta wystąpi reakcja stopnia 4. wg NCI-CTCAE (anafilaksja), skurcz oskrzeli lub zespół ostrej niewydolności oddechowej.

W celu poprawy identyfikowalności biologicznych preparatów, nazwa handlowa i numer serii leku stosowanego u pacjenta powinna zostać wyraźnie odnotowana (lub określona) w dokumentacji pacjenta. Zaburzenie czynności lewej komory (w tymzastoinowa niewydolność serca). Zgłaszano przypadki zmniejszenia frakcji wyrzutowej lewej komory (LVEF) po zastosowaniu leków blokujących aktywność HER2. Występowanie objawowego zaburzenia czynności skurczowej lewej komory (LVD [zastoinowa niewydolność serca]) było częstsze u pacjentów leczonych preparatem w skojarzeniu z trastuzumabem i chemioterapią w porównaniu z trastuzumabem i chemioterapią. Pacjenci, którzy otrzymali wcześniej antracykliny lub wcześniejszą radioterapię okolicy klatki piersiowej mogą podlegać większemu ryzyku spadku LVEF. Większość przypadków objawowej niewydolności serca zgłaszanych w leczeniu adjuwantowym występowała u pacjentów, którzy otrzymali chemioterapię opartą na antracyklinach. Nie badano leku u pacjentów, u których: wartość LVEF przed leczeniem była <50%; wcześniej występowała zastoinowa niewydolność serca (CHF); wartość LVEF uległa zmniejszeniu <50% w trakcie wcześniejszej adjuwantowej terapii trastuzumabem lub miały miejsce stany mogące zaburzyć czynność lewej komory, takie jak niekontrolowane nadciśnienie tętnicze, niedawno przebyty zawał mięśnia sercowego, poważna, wymagająca leczenia arytmia serca lub narastająca wcześniejsza ekspozycja na antracyklinę >360 mg/m² doksorubicyny lub jej odpowiednik. Przed rozpoczęciem leczenia oraz w regularnych odstępach w trakcie leczenia należy oceniać wartość LVEF (np. raz podczas leczenia neoadjuwantowego i co 12 tyg. podczas leczenia adjuwantowego lub podczas leczenia raka z przerzutami), aby się upewnić, czy wartość LVEF mieści się w zakresie wartości prawidłowych. Jeśli wartość LVEF zmniejszy się do poziomu poniżej 50% związanego ze spadkiem o ≥10 punktów procentowych poniżej wartości sprzed leczenia i nie ulegnie poprawie lub ulegnie dalszemu pogorszeniu w kolejnym badaniu, należy poważnie rozważyć zakończenie terapii preparatem i trastuzumabem, chyba że korzyści dla danego pacjenta przewyższają ryzyko. Ryzyko kardiologiczne powinno być dokładnie rozważone i wyważone w stosunku do potrzeb medycznych danego pacjenta przed zastosowaniem pertuzumabu z antracyklinami. Na podstawie działania farmakologicznego leków skierowanych przeciwko HER2 i antracyklin, można spodziewać się zwiększonego ryzyka toksyczności kardiologicznej podczas jednoczesnego stosowania pertuzumabu i antracyklin niż podczas stosowania sekwencyjnego. Sekwencyjne stosowanie pertuzumabu (w skojarzeniu z trastuzumabem i taksanem) było oceniane po podaniu epirubicyny lub doksorubicyny wchodzących w skład wielu schematów leczenia opartych na antracyklinach. Istnieją tylko ograniczone dane dotyczące bezpieczeństwa jednoczesnego stosowania pertuzumabu z antracykliną. W badaniu jednoczesnego stosowania pertuzumabu z epirubicyną w ramach schematu FEC (5-fluorouracyl, epirubicyna, cyklofosfamid), leczenie otrzymywali wyłącznie pacjenci nie stosujący wcześniej chemioterapii i otrzymali oni małe skumulowane dawki epirubicyny (do 300 mg/m² pc.); w tym badaniu bezpieczeństwo kardiologiczne było podobne jak u pacjentów otrzymujących taki sam schemat leczenia, ale z pertuzumabem podawanym sekwencyjnie (po chemioterapii FEC). Reakcje na wlew. Zaleca się ścisłą obserwację pacjenta w trakcie pierwszego wlewu i przez 60 min po pierwszym wlewie oraz w trakcie kolejnych wlewów i przez 30-60 min po kolejnych wlewach pertuzumabu. Jeśli wystąpi istotna reakcja na wlew, należy zmniejszyć szybkość podawania wlewu lub przerwać wlew i zastosować odpowiednie terapie. Należy oceniać stan pacjentów i uważnie kontrolować do całkowitego ustąpienia objawów przedmiotowych i podmiotowych. Należy rozważyć trwałe zaprzestanie podawania preparatu u pacjentów z ciężkimi reakcjami związanymi z wlewem. Ocena kliniczna powinna opierać się na ciężkości poprzednich reakcji i odpowiedzi na zastosowane leczenie działania niepożądanego. Pacjenci powinni być dokładnie obserwowani pod kątem reakcji nadwrażliwości. Leki stosowane w leczeniu takich reakcji, a także sprzęt ratunkowy, powinny być dostępne do natychmiastowego użycia. Stosowanie leku musi zostać na stałe przerwane w przypadku reakcji nadwrażliwości NCI-CTCAE w stopniu 4 (anafilaksji), skurczu oskrzeli lub zespołu ostrej niewydolności oddechowej. U pacjentów leczonych pertuzumabem, trastuzumabem i docetakselem istnieje zwiększone ryzyko wystąpienia gorączki neutropenicznej, w porównaniu do pacjentów przyjmujących placebo, trastuzumab i docetaksel, zwłaszcza podczas pierwszych 3 cyklów leczenia. W przerzutowym raku piersi najmniejsze liczby neutrofilów były podobne u pacjentów przyjmujących pertuzumab i u pacjentów przyjmujących placebo. Większa częstość występowania gorączki neutropenicznej u pacjentów leczonych pertuzumabem wiązała się z częstszym występowaniem zapalenia błon śluzowych oraz biegunki. Nie zgłaszano przypadków gorączki neutropenicznej po przerwaniu terapii docetakselem. Lek może wywołać ciężką biegunkę (najczęściej podczas jednoczesnego stosowania terapii taksanami), ryzyko jest większe u pacjentów w podeszłym wieku (>65 lat). Należy rozważyć wczesną interwencję przez podanie loperamidu, wymianę płynów i elektrolitów, szczególnie u pacjentów w podeszłym wieku i w przypadku, gdy biegunka jest ciężka i długotrwała. W przypadku nie osiągnięcia poprawy stanu pacjenta należy rozważyć przerwanie leczenia pertuzumabem. Jeśli biegunka jest pod kontrolą leczenie pertuzumabem może zostać przywrócone.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Ciężkie działania niepożądane

W razie zauważenia którychkolwiek z wymienionych niżej działań niepożądanych należy od
razu powiedzieć o tym lekarzowi lub pielęgniarce:
• Bardzo ciężka lub utrzymująca się biegunka (7 lub więcej stolców na dobę).
• Zmniejszenie liczby lub mała liczba białych krwinek (widoczna w badaniach krwi) z gorączką
   lub bez, co może zwiększać ryzyko zakażenia.
• Reakcje na wlew z łagodnymi lub ciężkimi objawami i mogącymi obejmować uczucie mdłości
   (nudności), gorączkę, dreszcze, uczucie zmęczenia, bóle głowy, utratę apetytu, bóle stawów i
   mięśni oraz uderzenia gorąca.
• Reakcje alergiczne i anafilaktyczne (ciężkie reakcje alergiczne) z objawami mogącymi
   obejmować obrzęk twarzy i gardła z trudnościami w oddychaniu.
• Problemy z sercem (niewydolność serca) z objawami mogącymi obejmować kaszel, skrócenie
   oddechu i obrzęki (zatrzymanie płynów) nóg lub rąk.
• Zespół rozpadu guza (stan, który może wystąpić, gdy komórki nowotworowe giną zbyt
   szybko), który może spowodować zmiany stężenia substancji mineralnych i metabolitów
   (widoczne w badaniu krwi). Objawy mogą obejmować problemy z nerkami (osłabienie, duszność,
   uczucie zmęczenia i splątanie), problemy z sercem (kołatanie serca bądź szybsze lub wolniejsze
   bicie serca), napady drgawkowe, wymioty lub biegunkę oraz mrowienie w jamie ustnej, dłoniach
   lub stopach.

W razie zauważenia którychkolwiek z wymienionych powyżej objawów niepożądanych należy od
razu skonsultować się z lekarzem lub pielęgniarką.

Inne działania niepożądane:

Bardzo częste (występują częściej niż u 1 na 10 osób):
- Biegunka
- Utrata włosów
- Nudności lub wymioty
- Wysypka
- Stan zapalny przewodu pokarmowego (np. zapalenie jamy ustnej)
- Zmniejszenie liczby krwinek czerwonych - widoczne w badaniu krwi
- Ból stawów lub mięśni, osłabienie mięśni
- Zaparcie
- Zmniejszone łaknienie
- Utrata lub zmiana smaku
- Gorączka
- Obrzęk kostek lub innych części ciała z powodu zatrzymania w organizmie nadmiernej ilości
   wody
- Bezsenność
- Uderzenia gorąca
- Uczucie osłabienia, drętwienia, mrowienia lub kłucia dotyczące głównie stóp i nóg
- Krwawienie z nosa
- Kaszel
- Zgaga
- Suchość skóry, świąd lub trądzikopodobne zmiany skórne
- Problemy z paznokciami
- Ból gardła, zaczerwienienie, bolesność nosa lub katar, objawy grypopodobne i gorączka
- Łzawienie
- Gorączka związana z niebezpiecznie małą liczbą białych krwinek (granulocytów
   obojętnochłonnych)
- Ból ciała, rąk, nóg i żołądka
- Skrócenie oddechu
- Zawroty głowy

Częste (występują rzadziej niż u 1 na 10 osób):
- Uczucie drętwienia, kłucia lub mrowienia stóp lub dłoni; ból odczuwany jako ostre kłucie,
   pulsowanie, mrożący lub piekący ból; odczuwanie bólu podczas bodźców, które nie powinny być
   bolesne, takich jak lekki dotyk; mniejsza zdolność odczuwania zmian wysokiej lub niskiej
   temperatury; utrata równowagi lub koordynacji
- Stan zapalny macierzy paznokcia - miejsca, w którym stykają się paznokieć i skóra
- Zaburzenia czynności lewej komory serca powodujące dolegliwości lub bezobjawowe

Niezbyt częste (występują rzadziej niż u 1 na 100 osób)
- Objawy ze strony klatki piersiowej jak s uchy kaszel lub duszność (możliwe oznaki śródmiąższowej
   choroby płuc, stan uszkodzenia tkanek wokół pęcherzyków w płucach)
- Płyn wokół płuc powodujący trudności w oddychaniu.

W razie wystąpienia którychkolwiek z wymienionych wyżej objawów po zakończeniu terapii lekiem
Perjeta, należy niezwłocznie zwrócić się do lekarza i poinformować go o wcześniejszym stosowaniu
leku Perjeta.

Niektóre objawy niepożądane mogą być spowodowane rakiem piersi. Jeśli lek Perjeta stosuje się
jednocześnie z trastuzumabem i chemioterapią, niektóre działania niepożądane mogą być
spowodowane również przez te inne leki.

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub pielęgniarce. Działania niepożądane można zgłaszać
bezpośrednio do „krajowego systemu zgłaszania” wymienionego w załączniku V. Dzięki zgłaszaniu
działań niepożądanych można będzie zgromadzić więc ej informacji na temat bezpieczeństwa
stosowania leku.

Nie obserwowano interakcji farmakokinetycznych między pertuzumabem i trastuzumabem ani między pertuzumabem i docetakselem. Nie wykazano istnienia interakcji farmakokinetycznej między lekiem a lekami cytotoksycznymi, docetakselem, paklitakselem, gemcytabiną, kapecytabiną, karboplatyną i erlotynibem.

Roche Polska Sp. z o.o.
ul. Domaniewska 28
02-672 Warszawa
22-345-18-88
[email protected]
www.roche.pl