Pioglitazone Bioton 30 mg tabletki

1 tabl. zawiera 15 mg, 30 mg lub 45 mg pioglitazonu w postaci chlorowodorku. Preparat zawiera laktozę.

Lek przeciwcukrzycowy, pochodna tiazolidynodionu. Pioglitazon może działać poprzez zmniejszenie insulinooporności. Prawdopodobnie działa poprzez aktywację swoistych receptorów jądrowych (receptory γ aktywowane przez proliferatory peroksysomów PPAR-γ ), nasilając u zwierząt wrażliwość komórek wątroby, tkanki tłuszczowej i mięśni szkieletowych na insulinę. Leczenie pioglitazonem prowadzi do zmniejszenia wytwarzania glukozy przez wątrobę i zwiększenia wychwytu glukozy przez tkanki obwodowe w przypadku insulinooporności. Po podaniu doustnym lek jest szybko wchłaniany. Maksymalne stężenie w osoczu występuje zazwyczaj po 2 h po podaniu. Stan równowagi jest osiągany po 4-7 dniach podawania leku. Wielokrotne podanie nie prowadzi do kumulacji leku ani jego metabolitów w organizmie. Wchłanianie nie zależy od spożywanych pokarmów. Całkowita biodostępność wynosi więcej niż 80%. Pioglitazon i wszystkie jego czynne metabolity są w bardzo dużym stopniu (>99%) wiązane z białkami osocza. Lek jest w znacznym stopniu metabolizowany w wątrobie, głównie z udziałem CYP2C8, chociaż w mniejszym stopniu mogą w niej także brać udział inne izoenzymy. Trzy z sześciu wykrytych metabolitów są aktywne. Lek wydalany jest głównie w kale (55%), a w mniejszym stopniu w moczu (45%). Średni T_0,5 w fazie eliminacji niezmetabolizowanego pioglitazonu wynosi 5-6 h, a T_0,5 wszystkich czynnych metabolitów wynosi 16-23 h.

Lek drugiego lub trzeciego rzutu w leczeniu cukrzycy typu 2. W monoterapii - u dorosłych pacjentów (zwłaszcza u pacjentów z nadwagą) z niedostateczną kontrolą glikemii za pomocą diety i aktywności fizycznej, i u których nie można stosować metforminy ze względu na przeciwwskazania lub nietolerancję. W dwulekowej terapii doustnej w skojarzeniu z: metforminą  - u dorosłych pacjentów (zwłaszcza u pacjentów z nadwagą), u których glikemia nie jest wystarczająco kontrolowana, pomimo stosowania w monoterapii maksymalnych tolerowanych dawek metforminy; pochodną sulfonylomocznika - tylko u dorosłych pacjentów z nietolerancją metforminy lub u których metformina jest przeciwwskazana; u pacjentów, u których glikemia nie jest wystarczająco kontrolowana, pomimo stosowania w monoterapii maksymalnych tolerowanych dawek sulfonylomocznika. W trzylekowej terapii doustnej w skojarzeniu z metforminą i pochodną sulfonylomocznika, u dorosłych pacjentów (zwłaszcza u pacjentów z nadwagą), u których glikemia nie jest wystarczająco kontrolowana, pomimo stosowania dwulekowej terapii doustnej. Pioglitazon jest również wskazany w leczeniu skojarzonym z insuliną w cukrzycy typu 2 u dorosłych pacjentów z niedostateczną kontrolą glikemii za pomocą insuliny, którzy nie mogą stosować metforminy ze względu na przeciwwskazania lub nietolerancję. Po rozpoczęciu leczenia pioglitazonem należy kontrolować pacjentów po 3 do 6 miesiącach, w celu oceny odpowiedzi pacjenta na leczenie (np. zmniejszenie stężenia HbA1c). U pacjentów, u których nie stwierdza się wystarczającej odpowiedzi leczenie, pioglitazonem należy przerwać. Ze względu na potencjalne ryzyko związane z przedłużonym leczeniem, w trakcie kolejnych rutynowych wizyt, lekarze przepisujący lek powinni oceniać czy leczenie pioglitazonem jest nadal korzystne.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub którąkolwiek substancję pomocniczą. Występująca obecnie lub w wywiadzie niewydolność serca (stopień I-IV wg klasyfikacji NYHA). Zaburzona czynność wątroby. Kwasica ketonowa. Występujący obecnie lub w wywiadzie rak pęcherza moczowego. Krwiomocz różnego pochodzenia.

Leku nie należy stosować w okresie ciąży i karmienia piersią. W badaniach na zwierzętach nie stwierdzono wpływu pioglitazonu na zdolność do kopulacji, zapłodnienia i płodność.

Doustnie. Dorośli: leczenie można rozpocząć od dawki 15 mg lub 30 mg raz na dobę. Dawkę można zwiększyć do dawki maksymalnej 45 mg raz na dobę. W przypadku leczenia skojarzonego z insuliną, po rozpoczęciu leczenia pioglitazonem można kontynuować podawanie aktualnie stosowanej dawki insuliny. Jeśli u pacjenta wystąpi hipoglikemia, należy zmniejszyć dawkę insuliny. Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów w podeszłym wieku nie jest konieczna zmiana dawki; należy rozpocząć stosowanie leku od najmniejszej dostępnej dawki i stopniowo ją zwiększać, zwłaszcza gdy pioglitazon jest stosowany w skojarzeniu z insuliną. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek (klirens kreatyniny >4 ml/min) nie jest konieczna zmiana dawki leku. Brak danych dotyczących stosowania leku u pacjentów dializowanych, dlatego nie należy stosować pioglitazonu u tych pacjentów. Nie należy stosować pioglitazonu u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby. Bezpieczeństwo i skuteczność pioglitazonu u dzieci i u młodzieży poniżej 18 rż. nie zostało określone. Sposób podania. Preparat należy przyjmować w czasie posiłku lub między posiłkami, tabletki należy połykać popijając szklanką wody.

Pioglitazon może powodować retencję płynów, co może zaostrzyć lub przyspieszyć wystąpienie niewydolności serca. Podczas leczenia pacjentów, u których występuje przynajmniej jeden czynnik ryzyka wystąpienia zastoinowej niewydolności serca (np. przebyty zawał serca, objawowa choroba niedokrwienna serca, lub podeszły wiek), lekarz powinien rozpocząć stosowanie leku od najmniejszej dawki i stopniowo ją zwiększać. Należy obserwować, czy u pacjentów, zwłaszcza tych z ograniczoną rezerwą sercową, nie występują objawy przedmiotowe i podmiotowe niewydolności serca, zwiększenie masy ciała lub obrzęki. Ze względu na ryzyko wystąpienia niewydolności serca w przypadku stosowania pioglitazonu w skojarzeniu z insuliną, pacjentów należy obserwować występowanie przedmiotowych i podmiotowych objawów niewydolności serca, zwiększenia masy ciała i obrzęków. Ponieważ insulina i pioglitazon powodują retencję płynów w organizmie, jednoczesne stosowanie tych leków może zwiększyć ryzyko wystąpienia obrzęków. Po wprowadzeniu leku do obrotu zgłoszono również przypadki wystąpienia obrzęków obwodowych i niewydolności serca u pacjentów stosujących jednocześnie pioglitazon i NLPZ, w tym selektywne inhibitory COX-2. W przypadku jakiegokolwiek pogorszenia stanu kardiologicznego należy przerwać leczenie pioglitazonem. Należy starannie rozważyć, czy stosować pioglitazon łącznie z insuliną u pacjentów w podeszłym wieku, ze względu na zwiekszone ryzyko wystąpienia ciężkiej niewydolności serca. Ze względu na ryzyko związane z wiekiem (szczególnie raka pęcherza moczowego, złamań i niewydolności serca) u pacjentów w podeszłym wieku przed rozpoczęciem i w trakcie leczenia należy starannie ocenić stosunek korzyści do ryzyka. Dane epidemiologiczne wskazywały na niewielki wzrost ryzyka wystąpienia raka pęcherza moczowego w grupie pacjentów z cukrzycą leczonych pioglitazonem, chociaż nie wszystkie badania wskazywały istotny statystycznie wzrost ryzyka. Przed rozpoczęciem leczenia pioglitazonem należy ocenić czynniki ryzyka zachorowania na raka pęcherza moczowego (należą do nich: wiek, palenie tytoniu w wywiadzie, zawodowe narażenie na niektóre substancje chemiczne lub chemioterapeutyki np. cyklofosfamid lub wcześniejsza radioterapia okolic miednicy). Przed rozpoczęciem leczenia pioglitazonem należy zbadać każdy przypadek krwiomoczu. Należy zalecić pacjentowi natychmiastowy kontakt z lekarzem, jeśli w czasie leczenia pioglitazonem wystąpi krwiomocz lub inne objawy, takie jak: bolesne oddawanie moczu, trudności w oddawaniu moczu lub uczucie parcia na mocz, lub nietrzymanie moczu. Ze względu na ryzyko zaburzeń czynności wątroby zaleca się okresowe monitorowanie aktywności enzymów wątrobowych u pacjentów leczonych pioglitazonem. U wszystkich pacjentów przed rozpoczęciem leczenia należy oznaczyć aktywność enzymów wątrobowych. Nie należy rozpoczynać leczenia pioglitazonem u pacjentów, u których aktywność enzymów wątrobowych jest zwiększona (aktywność AlAT >2,5-krotnie większa od górnej granicy wartości prawidłowych) lub jeżeli występują jakiekolwiek inne objawy choroby wątroby. Po rozpoczęciu stosowania pioglitazonu zaleca się okresowe przeprowadzanie badań aktywności enzymów wątrobowych na podstawie oceny klinicznej. Jeżeli podczas leczenia pioglitazonem aktywność AlAT będzie 3-krotnie większa niż górna granica wartości prawidłowych, należy jak najszybciej powtórzyć oznaczenie aktywności enzymów wątrobowych. Należy przerwać stosowanie leku, jeżeli aktywność AlAT nadal utrzymuje się na poziomie 3-krotnie większym niż górna granica wartości prawidłowych. Jeżeli u pacjenta wystąpią objawy mogące wskazywać na zaburzenia czynności wątroby, w tym nudności o niewyjaśnionej przyczynie, wymioty, bóle brzucha, znużenie, brak apetytu i (lub) ciemne zabarwienie moczu, należy oznaczyć aktywność enzymów wątrobowych. Decyzję o kontynuacji leczenia pioglitazonem, przed uzyskaniem wyników badań laboratoryjnych, należy podjąć na podstawie oceny klinicznej. W przypadku wystąpienia żółtaczki, należy przerwać stosowanie leku. Podczas leczenia należy kontrolować masę ciała; pacjentom należy zalecić ścisłe przestrzeganie diety o ograniczonej wartości kalorycznej. Podczas leczenia pioglitazonem obserwowano niewielkie zmniejszenie średniego stężenia hemoglobiny (względny spadek o 4%) i hematokrytu (względny spadek o 4,1%), związane z hemodylucją (podobne zmiany w obrazie krwi obserwowano u pacjentów przyjmujących metforminę, mniejsze - u pacjentów przyjmujących pochodne sulfonylomocznika i insulinę). W wyniku zwiększenia wrażliwości na insulinę pacjenci otrzymujący pioglitazon w leczeniu skojarzonym z zastosowaniem dwóch lub trzech leków doustnych, wśród których jest pochodna sulfonylomocznika lub w leczeniu skojarzonym z zastosowaniem dwóch leków, wśród których jest insulina, mogą być narażeni na większe ryzyko wystąpienia hipoglikemii związanej z dawką tego leku i może być konieczne zmniejszenie dawki pochodnej sulfonylomocznika lub insuliny. U pacjentów zgłaszających zaburzenia ostrości widzenia przyczyną może być obrzęk plamki żółtej i należy wówczas rozważyć konsultację okulistyczną. W długotrwałym leczeniu pioglitazonem należy brać pod uwagę zwiększone ryzyko złamań kości. Ponieważ pioglitazon wspomaga działanie insuliny, stosowanie leku u pacjentek z zespołem policystycznych jajników może spowodować wznowienie owulacji - u tych pacjentek istnieje możliwość zajścia w ciążę. Pioglitazon należy stosować ostrożnie, jeżeli jednocześnie przyjmowane są leki hamujące (np. gemfibrozyl) lub indukujące (np. ryfampicyna) CYP2C8 - należy ściśle kontrolować glikemię oraz rozważyć modyfikację dawki pioglitazonu (w zakresie zalecanego dawkowania) lub zmianę leczenia przeciwcukrzycowego. Preparat zawiera laktozę - nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, ten lek może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego pacjenta one
wystąpią.

W szczególności, obserwowano następujące ciężkie działania niepożądane:

Niewydolność serca występowała często (nie częściej niż u 1 na 10 pacjentów) u pacjentów
przyjmujących pioglitazon razem z insuliną. Objawy niewydolności serca to: duszność, nagłe
zwiększenie masy ciała lub obrzęki. W przypadku wystąpienia któregokolwiek objawu, zwłaszcza u
pacjentów powyżej 65 roku życia, należy natychmiast skontaktować się z lekarzem.

Rak pęcherza moczowego występował niezbyt często (nie częściej niż u 1 na 100 pacjentów) u
pacjentów przyjmujących plioglitazon. W przypadku wystąpienia objawów takich jak obecność krwi
w moczu, ból w trakcie oddawania moczu , utrudnione oddawanie moczu, lub uczucie parcia na mocz,
należy natychmiast skontaktować się z lekarzem.

Obrzęki występowały bardzo często (częściej niż u 1 na 10 pacjentów) u pacjentów przyjmujących
jednocześnie pioglitazon i insulinę. W przypadku wystąpienia obrzęku należy natychmiast
skontaktować się z lekarzem.

Złamanie kości występowało często (nie częściej niż u 1 na 10 pacjentów) u kobiet przyjmujących
plioglitazon. Obserwowano również przypadki złamań u mężczyzn przyjmujących pioglitazon (na
podstawie dostępnych danych częstość występowania złamań w tej grupie pacjentów nie została
określona). W przypadku wystąpienia złamania należy natychmiast skontaktować się z lekarzem.

Niewyraźne widzenie (pogorszenia się ostrości wzroku) spowodowane obrzękiem (lub płynem) w
tylnej części oka obserwowano u pacjentów przyjmujących pioglitazon (częstość występowania na
podstawie dostępnych danych nie została określona). Jeśli objaw ten wystąpił po raz pierwszy lub
nasilił się, należy natychmiast skontaktować się z lekarzem.

Obserwowano reakcje alergiczne o nieznanej częstości (na podstawie dostępnych danych częstość
występowania reakcji alergicznych nie została określona) u pacjentów przyjmujących pioglitazon.
Jeśli u pacjenta wystąpi ciężka reakcja alergiczna, w tym pokrzywka lub obrzęk twarzy, ust, języka,
gardła oraz trudnościami w oddychaniu lub połykaniu, należy przerwać stosowanie leku i natychmiast
skontaktować się z lekarzem.

Inne objawy niepożądane, które wystąpiły u niektórych pacjentów stosujących plioglitazon to:

Często (mogą występować nie częściej niż u 1 na 10 pacjentów)
- zakażenia układu oddechowego
- zaburzenia widzenia
- zwiększenie masy ciała
- zdrętwienie

niezbyt często (mogą występować nie częściej niż u 1 na 100 pacjentów)
- zapalenie zatok
- trudności w zasypianiu (bezsenność)
częstość nieznana (nie można ocenić na podstawie dostępnych danych)
- zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych
- reakcje alergiczne

Inne działania niepożądane obserwowane u niektórych pacjentów stosujących pioglitazon łącznie z
innymi lekami przeciwcukrzycowymi:

bardzo często (mogą występować częściej niż u 1 na 10 pacjentów)
- zmniejszenie stężenia cukru we krwi (hipoglikemia)

często (mogą występować nie częściej niż u 1 na 10 pacjentów)
- bóle głowy
- zawroty głowy
- bóle stawów
- impotencja
- ból pleców
- zadyszka
- niewielkie zmniejszenie liczby czerwonych krwinek
- wzdęcia

niezbyt często (mogą występować nie częściej niż u1 na 100 pacjentów)
- obecność cukru (glukozy), białka w moczu
- zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych
- zawroty głowy
- wzmożona potliwość
- znużenie
- wzmożony apetyt

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie lub pilęgniarce. Działania niepożądane
można zgłaszać bezpośrednio do
Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych
Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych
Al. Jerozolimskie 181C
02-222 Warszawa
Tel.: + 48 22 49 21 301
Faks: + 48 22 49 21 309
Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl

Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.

Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Pioglitazon nie wpływa w istotny sposób na farmakokinetykę i farmakodynamikę digoksyny, warfaryny, fenprokumonu i metforminy. Jednoczesne stosowanie pioglitazonu i leków z grupy pochodnych sulfonylomocznika, przypuszczalnie nie wpływa na farmakokinetykę pochodnych sulfonylomocznika. Badania u ludzi nie wykazały indukcji głównych, najczęściej indukowanych izoenzymów cytochromu P450, 1A, 2C8/9 i 3A4. W badaniach in vitro nie stwierdzono hamującego wpływu na którykolwiek z podtypów cytochromu P450. Nie należy spodziewać się interakcji z substancjami metabolizowanymi przez te enzymy, np. z doustnymi środkami antykoncepcyjnymi, cyklosporyną, lekami blokującymi kanał wapniowy i inhibitorami reduktazy HMGCoA. Podczas jednoczesnego stosowania pioglitazonu i gemfibrozylu (inhibitora CYP2C8) obserwowano 3-krotne zwiększenie AUC pioglitazonu - w takim przypadku istnieje możliwość nasilenia się objawów niepożądanych pioglitazonu w zależności od zastosowanej dawki. Z tego względu, podczas jednoczesnego stosowania gemfibrozylu konieczne może być zmniejszenie dawki pioglitazonu. Należy rozważyć ścisłe monitorowanie stężenia glukozy we krwi. Podczas jednoczesnego stosowania pioglitazonu i ryfampicyny (lek indukujący CYP2C8) obserwowano zmniejszenie AUC pioglitazonu o 54%. Podczas jednoczesnego stosowania pioglitazonu i ryfampicyny konieczne może być zwiększenie dawki pioglitazonu. Należy rozważyć ścisłe monitorowanie stężenia glukozy we krwi.

Bioton S.A.
Macierzysz, ul. Poznańska 12
05-850 Ożarów Mazowiecki
22-721-40-00
[email protected]
www.bioton.pl