Plegridy 125 µg/0,5 ml roztwór do wstrzykiwań

1 amp.-strzyk. (0,5 ml) lub 1 wstrzykiwacz (0,5 ml) zawiera 63 µg lub 94 µg lub 125 µg peginterferonu beta-1a. Lek zawiera sód w ilości 0,13 mg w 1 amp.-strzyk. lub wstrzykiwaczu.

Pegylowana postać interferonu beta-1a (interferon beta-1a kowalencyjnie sprzężony z pojedynczą linearną cząsteczką metoksypolietylenoglikolu-O-2-metylopropionaldehydu o masie 20 000 Da). Mechanizm działania peginterferonu beta-1a w leczeniu stwardnienia rozsianego nie został do końca poznany. Peginterferon beta-1a wiąże się z receptorem interferonu typu I na powierzchni komórek, co zapoczątkowuje kaskadę reakcji wewnątrzkomórkowych, które prowadzą do regulacji ekspresji genów odpowiadających na interferon. Efekty biologiczne, w których lek może pełnić rolę mediatora, obejmują oddziaływanie na stężenie cytokin przeciwzapalnych (np. IL-4, IL-10, IL-27) (w mechanizmie up-regulation), cytokin prozapalnych (np. IL-2, IL-12, IFN-γ, TNF-α) (w mechanizmie „down -regulation”) oraz hamowanie migracji aktywowanych komórek T przez barierę krew-mózg; chociaż mogą być tu zaangażowane również dodatkowe mechanizmy. Nie wiadomo, czy mechanizm działania leku w stwardnieniu rozsianym (SR) odbywa się za pośrednictwem tej samej drogi przemian biologicznych, jak opisano powyżej, ponieważ patofizjologia SR jest tylko częściowo poznana. Stężenie peginterferonu beta-1a jest proporcjonalne do dawki w zakresie od 63 do 188 µg, zarówno po podaniu pojedynczej dawki i dawek wielokrotnych. Po podskórnym podaniu peginterferonu beta-1a u pacjentów ze stwardnieniem rozsianym szczytowe stężenie osiągano po 1-1,5 dnia od podania dawki. Po podskórnym podaniu peginterferonu beta-1a wartości ekspozycji (AUC) były odpowiednio około 4-, 9- i 13-krotnie wyższe, a wartości C_max odpowiednio około 2-, 3,5- i 5-krotnie wyższe po podaniu pojedynczych dawek 63 (6 mln j.m.), 125 (12 mln j.m.) i 188 (18 mln j.m.) µg, w porównaniu z domięśniowym podaniem 30 (6 mln j.m.) µg niepegylowanego interferonu beta-1a. Uważa się, że główną drogą eliminacji leku jest układ moczowy (nerki). T_0,5 peginterferonu beta-1a jest ok. 2-krotnie dłuższy niż niepegylowanego interferonu beta-1a. U pacjentów ze stwardnieniem rozsianym T_0,5 peginterferonu beta-1a wynosi 78 ± 15 h w stanie stacjonarnym.

Do stosowania u dorosłych pacjentów z rzutowo-remisyjną postacią stwardnienia rozsianego.

Nadwrażliwość na naturalny lub rekombinowany interferon beta, lub peginterferon lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Aktualne ciężkie zaburzenia depresyjne i (lub) myśli samobójcze.

Dane z badań rejestracyjnych oraz zgłoszenia po wprowadzeniu do obrotu obejmujące dużą liczbę (ponad 1000 kobiet w ciąży) zastosowań leku wskazują na brak zwiększonego ryzyka poważnych wad wrodzonych po ekspozycji na interferon beta przed zapłodnieniem oraz w I trymestrze ciąży. Niemniej jednak nie można było dokładnie określić czasu trwania ekspozycji w I trymestrze, ponieważ dane były gromadzone w okresie, gdy stosowanie interferonu beta w czasie ciąży było przeciwwskazane i leczenie prawdopodobnie było przerywane po stwierdzeniu i/lub potwierdzeniu ciąży. Istnieją bardzo ograniczone dane dotyczące ekspozycji w II i III trymestrze ciąży. Wyniki badań na zwierzętach wskazują na zwiększone ryzyko wystąpienia samoistnego poronienia. Na podstawie aktualnie dostępnych danych nie można odpowiednio ocenić ryzyka wystąpienia samoistnego poronienia u kobiet w ciąży narażonych na interferon beta, ale zebrane dotychczas dane nie wskazują na zwiększone zagrożenie. Jeśli jest to klinicznie uzasadnione, można rozważyć stosowanie preparatu w okresie ciąży. Dostępne ograniczone informacje na temat przenikania interferonu beta-1a/peginterferonu beta-1a do mleka ludzkiego w połączeniu z fizjologiczno-chemiczną charakterystyką interferonu beta sugerują, że stężenia interferonu beta-1a/peginterferonu beta-1a przenikającego do mleka ludzkiego będą minimalne. Nie przewiduje się szkodliwego wpływu na organizm noworodków/dzieci karmionych piersią. Preparat może być stosowany podczas karmienia piersią. Brak danych dotyczących wpływu peginterferonu beta-1a na płodność u ludzi. U zwierząt po podaniu bardzo dużych dawek zaobserwowano brak jajeczkowania. Brak danych na temat wpływu peginterferonu beta-1a na płodność u osobników męskich.

Podskórnie lub domięśniowo. Dorośli. Mocy tego leku nie należy porównywać z mocą innych białek pegylowanych ani niepegylowanych z tej samej grupy terapeutycznej. Lek podaje się co 2 tygodnie. Rozpoczęcie leczenia (podskórnego lub domięśniowego): pierwsza dawka (dzień 0) - 63 µg, druga dawka (dzień 14.) - 94 µg, trzecia dawka (dzień 28.) - 125 µg (zalecana pełna dawka). Pełną dawkę, tj. 125 µg podaje się następnie co 2 tygodnie (14 dni). Droga domięśniowa (zestaw do podania dawki zawiera pełną dawkę 125 µg w jednej amp.-strzyk.): pierwsza dawka (dzień 0) - 63 µg (1/2 pełnej dawki, żółty zacisk), druga dawka (dzień 14.) - 94 µg (3/4 pełnej dawki, fioletowy zacisk), trzecia dawka (dzień 28.) - 125 µg (zalecana pełna dawka). Pełną dawkę, tj. 125 µg podaje się następnie co 2 tygodnie (14 dni). Dostosowywanie dawki na początku leczenia może złagodzić objawy grypopodobne, jakie mogą wystąpić po rozpoczęciu leczenia interferonami. Profilaktyczne i jednoczesne stosowanie środków przeciwzapalnych, przeciwbólowych i (lub) przeciwgorączkowych może zapobiec występowaniu lub złagodzić objawy grypopodobne. Nie przeprowadzono badań dotyczących zmiany drogi podania z podskórnej na domięśniową ani odwrotnie. Ponieważ wykazano biorównoważność tych dwóch dróg podania, nie przewiduje się potrzeby dostosowywania dawki w przypadku zmiany drogi podania z podskórnej na domięśniową lub odwrotnie. W razie pominięcia dawki, należy ją podać możliwie jak najszybciej: A. Jeżeli do następnej planowanej dawki pozostało co najmniej 7 dni - pominiętą dawkę należy przyjąć natychmiast; leczenie można następnie kontynuować, przyjmując następną dawkę zgodnie z dotychczasowym harmonogramem. B. Jeżeli do następnej planowanej dawki pozostało mniej niż 7 dni - należy rozpocząć nowy 2-tygodniowy schemat dawkowania, z początkiem w dniu przyjęcia pominiętej dawki; nie należy podawać 2 dawek leku w odstępie krótszym niż 7 dni. Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów z łagodnym, umiarkowanym i ciężkim zaburzeniem czynności nerek oraz w końcowym stadium niewydolności nerek, dostosowywanie dawki nie jest konieczne. Nie badano leku u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby. Bezpieczeństwo i skuteczność leku pacjentów powyżej >65. rż. nie są wystarczająco zbadane. Nie ustalono bezpieczeństwa ani skuteczności preparatu w leczeniu stwardnienia rozsianego u dzieci i młodzieży do 18 lat. Sposób podania. Wstrzyknięcia podskórne zwykle wykonuje się w brzuch, ramię lub udo. Wstrzyknięcia domięśniowe zwykle wykonuje się w udo. Zaleca się, aby wykwalifikowany personel medyczny przeszkolił pacjenta w zakresie prawidłowej techniki wykonywania wstrzyknięć podskórnych przy użyciu amp.-strzyk./wstrzykiwacza półautomatycznego napełnionego lub wstrzyknięć domięśniowych przy użyciu amp.-strzykawek, odpowiednio do drogi podawania. Pacjentów należy poinformować, aby zmieniali miejsce wstrzyknięć podskórnych lub domięśniowych co 2 tyg. Każdy wstrzykiwacz półautomatyczny napełniony/amp.-strzyk. z lekiem do podawania podskórnego ma dołączoną igłę. Amp.-strzyk. do stosowania domięśniowego jest dostarczana w postaci amp.-strzyk. z oddzielną igłą do podawania domięśniowego. Amp.-strzykawki do podawania domięśniowego i podskórnego oraz wstrzykiwacze półautomatyczne napełnione do podawania podskórnego przeznaczone są wyłącznie do jednorazowego użytku.

Przed rozpoczęciem leczenia należy wykonać pełną morfologie krwi obwodowej (w tym ocenę układu białokrwinkowego i liczby płytek) oraz badania biochemiczne krwi, w tym badania czynności wątroby (np. AlAT, AspAT); badania należy powtarzać w regularnych odstępach czasu po rozpoczęciu terapii, a następnie, jeżeli nie występują żadne objawy kliniczne, okresowo. Pacjenci z zahamowaniem czynności szpiku mogą wymagać bardziej intensywnego monitorowania morfologii krwi, w tym układu białokrwinkowego i liczby płytek. Ponadto podczas leczenia należy przeprowadzać rutynowe badania wymagane do monitorowania pacjentów ze stwardnieniem rozsianym. Podczas leczenia należy obserwować pacjentów pod kątem: objawów uszkodzenia wątroby; objawów zmniejszenia liczby komórek krwi obwodowej; wczesnych objawów zespołu nerczycowego (takich jak obrzęk, białkomocz, zaburzona czynność nerek, dotyczy zwłaszcza pacjentów z dużym ryzykiem wystąpienia choroby nerek) - konieczne jest szybkie podjęcie leczenia zespołu nerczycowego, należy rozważyć także przerwanie podawania peginterferonu; objawów mikroangiopatii zakrzepowej (TMA) (takich jak: trombocytopenia, nowo rozpoznane nadciśnienie, gorączka, objawy ze strony OUN, zaburzenie czynności nerek) - w razie stwierdzenia klinicznych objawów TMA zaleca się wykonanie dodatkowych badań poziomu płytek, LDH we krwi, rozmazu krwi i czynności nerek, a w przypadku rozpoznania TMA, konieczne jest bezzwłoczne zastosowanie leczenia (rozważyć wymianę osocza) i zalecane jest natychmiastowe odstawienie peginterferonu. Lek stosować ostrożnie u pacjentów: z ciężkim upośledzeniem czynności wątroby lub u osób stosujących leki hepatotoksyczne; z ciężką niewydolnością nerek; z napadami drgawkowymi w wywiadzie oraz u pacjentów, którzy stosują leki przeciwpadaczkowe, zwłaszcza gdy nie zapewniają one wystarczającej kontroli padaczki; z zaburzeniami tarczycy w wywiadzie (regularne badać czynności tarczycy lub wedle wskazań klinicznych); z występującymi wcześniej poważnymi chorobami serca, takimi jak zastoinowa niewydolność serca, choroba wieńcowa lub niemiarowość (monitorować pacjentów pod kątem pogorszenia się choroby serca, zwłaszcza na początku leczenia); z zaburzeniami depresyjnymi w wywiadzie (pacjentów wykazujących objawy depresji należy ściśle monitorować podczas terapii i odpowiednio leczyć, należy rozważyć przerwanie leczenia peginterferonem). Należy poinformować pacjenta, że jeśli wystąpią objawy przedmiotowe i podmiotowe anafilaksji lub ciężkiej nadwrażliwości, należy przerwać stosowanie preparatu i natychmiast skontaktować się z lekarzem. Nie należy wznawiać leczenia preparatem. Podczas podskórnego stosowania interferonu beta zgłaszano reakcje w miejscu wstrzyknięcia, w tym martwicę. W celu zmniejszenia ryzyka wystąpienia reakcji w miejscu wstrzyknięcia, pacjentów należy przeszkolić w aseptycznym wykonywaniu wstrzyknięć. Należy okresowo sprawdzać, w jaki sposób pacjent podaje sobie lek, zwłaszcza jeśli wystąpią reakcje w miejscu wstrzyknięcia. Należy poinformować pacjenta, aby skontaktował się z lekarzem, jeśli dojdzie do jakiegokolwiek uszkodzenia skóry, któremu może towarzyszyć obrzęk lub sączenie się płynu z miejsca wstrzyknięcia. Immunogenność. Podczas leczenia organizm może wytworzyć przeciwciała skierowane przeciwko interferonowi beta-1a lub przeciwko pegylowanej składowej peginterferonu beta-1a; wytworzenie przeciwciał nie miało zauważalnego wpływu na bezpieczeństwo ani skuteczność kliniczną leku. Lek zawiera <1 mmol (23 mg) sodu w 1 dawce, dlatego uznaje się za "wolny od sodu".

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Poważne działania niepożądane
- Problemy z wątrobą
(często - mogą wystąpić u 1 na 10 osób)
Jeśli wystąpi którykolwiek z następujących objawów:
- zażółcenie skóry lub gałek ocznych
- ogólne swędzenie
- nudności i wymioty
- łatwo powstające siniaki na skórze
- należy natychmiast skontaktować się z lekarzem. Mogą to być objawy problemów z wątrobą.

- Depresja
(często - mogą wystąpić u 1 na 10 osób)
Jeśli pacjent odczuwa:
- nietypowo silne przygnębienie, lęk lub brak poczucia wartości lub
- ma myśli samobójcze
- należy natychmiast skontaktować się z lekarzem.

- Poważne reakcje alergiczne
(niezbyt często - mogą wystąpić u 1 na 100 osób)
Jeśli wystąpi którykolwiek z następujących objawów:
- trudności z oddychaniem
- obrzęk okolicy twarzy (warg, języka lub gardła)
- wysypka lub zaczerwienienie
- należy natychmiast skontaktować się z lekarzem.

- Napady drgawkowe
(niezbyt często - mogą wystąpić u 1 na 100 osób)
Jeśli wystąpi napad drgawkowy, należy natychmiast wezwać lekarza.

- Uszkodzenie skóry w miejscu wstrzyknięcia
(rzadko - może wystąpić u 1 na 1 000 osób)
Jeśli wystąpi którykolwiek z następujących objawów:
- jakiekolwiek uszkodzenie skóry z towarzyszącym obrzękiem, stanem zapalnym lub sączącym się
  płynem w miejscu wstrzyknięcia
  - należy zwrócić się do lekarza po poradę.

- Problemy z nerkami, w tym bliznowacenie, które może wpływać na czynność nerek
(rzadko - mogą wystąpić u 1 na 1000 osób)
Jeśli wystąpi którykolwiek z następujących objawów:
- spieniony mocz
- zmęczenie
- obrzęk, zwłaszcza w okolicy kostek i powiek, oraz przyrost masy ciała
- należy poinformować lekarza, gdyż mogą to być objawy problemów z nerkami.

- Problemy z krwią
(rzadko - mogą wystąpić u 1 na 1000 osób)
Mogą powstawać zakrzepy w małych naczyniach krwionośnych, które mogą wpływać na pracę nerek
(zakrzepowa plamica małopłytkowa lub zespół hemolityczno-mocznicowy). Do objawów należą częstsze
występowanie siniaków, krwawienie, gorączka, nadmierne osłabienie, ból głowy, zawroty głowy lub uczucie
zamroczenia. Lekarz może stwierdzić zmiany w wynikach badań krwi i badań czynności nerek.

Jeśli wystąpi którykolwiek z następujących objawów:
- łatwo powstające siniaki lub krwawienie
- ciężkie osłabienie
- bóle lub zawroty głowy
- należy natychmiast poinformować o tym lekarza.

Inne działania niepożądane
Bardzo częste działania niepożądane
(mogą występować u więcej niż 1 na 10 osób)
- objawy grypopodobne - nie jest to grypa (patrz poniżej) i nie istnieje możliwość zarażenia innych osób
- ból głowy
- ból mięśni (myalgia)
- bóle stawów, rąk, nóg lub szyi (arthralgia)
- dreszcze, uczucie zimna
- gorączka
- uczucie osłabienia i zmęczenia (asthenia)
- zaczerwienienie, swędzenie lub ból w miejscu wstrzyknięcia
- W razie wystąpienia któregokolwiek z tych objawów, należy porozmawiać z lekarzem.

Objawy grypopodobne: to nie jest grypa
Objawy grypopodobne występują częściej na początku leczenia i stopniowo, w miarę przyjmowania
kolejnych dawek, ulegają osłabieniu. Poniżej przedstawione są proste metody radzenia sobie z objawami
grypopodobnymi.

Trzy proste metody radzenia sobie z objawami grypopodobnymi:
1. Należy rozważyć czas podania leku Plegridy. Moment wystąpienia i ustąpienia objawów
   grypopodobnych jest inny u każdego pacjenta. Zazwyczaj objawy grypopodobne występują po około
   10 godzinach od wstrzyknięcia i utrzymują się od 12 do 24 godzin.
2. Zastosować paracetamol lub ibuprofen pół godziny przed wstrzyknięciem leku Plegridy. Należy
   porozmawiać z lekarzem lub farmaceutą, jaką dawkę i jak długo przyjmować.
3. Jeśli pacjent ma gorączkę, powinien pić duże ilości wody, aby był nawodniony.

Częste działania niepożądane
(mogą wystąpić u nie więcej niż 1 na 10 osób)
- nudności lub wymioty
- utrata włosów (łysienie)
- swędzenie skóry (świąd)
- podwyższona temperatura ciała
- zmiany w miejscu wstrzyknięcia, takie jak obrzęk, stan zapalny, siniak, ciepło, wysypka lub zmiany
   barwy
- zmiany w wynikach badań krwi. Objawy, które pacjent może zauważyć, to zmęczenie lub mniejsza
   odporność na infekcje
- zwiększenie stężenia enzymów wątrobowych we krwi (stwierdzane w badaniach krwi)
- W razie wystąpienia któregokolwiek z tych objawów, należy porozmawiać z lekarzem.

Niezbyt częste działania niepożądane
(mogą wystąpić u nie więcej niż 1 na 100 osób)
- pokrzywka
- zmiany w wynikach badań krwi. Objawy, które pacjent może zauważyć to niewyjaśnione siniaki
   lub krwawienie.
- W razie wystąpienia któregokolwiek z tych objawów, należy porozmawiać z lekarzem.

Inne działania niepożądane
(częstość nieznana - nie może być określona na podstawie dostępnych danych)
- Tętnicze nadciśnienie płucne: poważne zwężenie naczyń krwionośnych w płucach skutkujące
   wysokim ciśnieniem krwi w naczyniach krwionośnych przenoszących krew z serca do płuc. Tętnicze
   nadciśnienie płucne może wystąpić w różnym czasie trwania leczenia, nawet kilka lat po
   rozpoczęciu leczenia lekami zawierającymi interferon beta.

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi, farmaceucie lub pielęgniarce. Działania niepożądane można
zgłaszać bezpośrednio do „krajowego systemu zgłaszania” wymienionego w załączniku V. Dzięki
zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat bezpieczeństwa
stosowania leku.

Z badań klinicznych wynika, że u pacjentów ze stwardnieniem rozsianym można stosować peginterferon beta-1a i kortykosteroidy podczas nawrotów. U ludzi i zwierząt interferony zmniejszają aktywność enzymów wątrobowych zależnych od cytochromu P450. Należy zachować ostrożność, podając preparat w skojarzeniu z lekami o wąskim indeksie terapeutycznym, metabolizowanymi u działem CYP450, takimi jak: niektóre grupy leków przeciwpadaczkowych i przeciwdepresyjnych, ponieważ interferony mogą hamować aktywność enzymów wątrobowych zależnych od cytochromu P450, takimi jak: niektóre grupy leków przeciwpadaczkowych i przeciwdepresyjnych.

Biogen Poland Sp. z o.o.
ul. Prosta 18
00-850 Warszawa
22-351-51-00
www.biogen-poland.pl