Praluent 150 mg roztwór do wstrzykiwań

1 wstrzykiwacz zawiera 150 mg lub 300 mg alirokumabu.

Lek modyfikujący stężenie lipidów, ludzkie przeciwciało monoklonalne klasy IgG1, które wiąże się z dużym powinowactwem i swoistością z proproteinową konwertazą subtylizyny/keksyny typu 9 (PCSK9). PCSK9 wiąże się z receptorami lipoprotein o małej gęstości (LDLR) na powierzchni hepatocytów, co stymuluje degradację receptorów LDLR w wątrobie. Receptor LDLR jest podstawowym receptorem usuwającym krążący LDL-C, w związku z czym zmniejszenie liczby receptorów LDLR przez PCSK9 prowadzi do zwiększenia stężenia LDL-C we krwi. Alirokumab poprzez zahamowanie wiązania się PCSK9 z receptorami LDLR, powoduje zwiększenie liczby dostępnych receptorów LDLR usuwających LDL, przez co zmniejsza stężenie LDL-C. Receptory LDLR wiążą również bogate w triglicerydy lipoproteiny resztkowe VLDL i lipoproteiny o pośredniej gęstości (IDL). W konsekwencji leczenie alirokumabem może prowadzić do zmniejszenia stężenia tych resztkowych lipoprotein, co wykazano na podstawie zmniejszania przez alirokumab stężenia apolipoproteiny B (Apo B), cholesterolu frakcji lipoprotein nie-dużej gęstości (nie-HDL-C) i triglicerydów (TG). Alirokumab prowadzi również do zmniejszenia stężenia lipoproteiny (a) [Lp(a)], która jest formą LDL związaną z apolipoproteiną (a). Wykazano jednak, że receptory LDLR wykazują małe powinowactwo do Lp(a), w związku z czym dokładny mechanizm zmniejszania stężenia Lp(a) przez alirokumab nie został w pełni wyjaśniony. Po podskórnym podaniu 50-300 mg alirokumabu mediana czasu potrzebnego do uzyskania C_max w surowicy wynosiła 3-7 dni. Całkowita biodostępność po podaniu podskórnym wynosiła ok. 85%. Miesięczna ekspozycja przy dawce 300 mg co 4 tyg. była podobna jak w przypadku dawki 150 mg co 2 tyg. Stan równowagi był osiągany po podaniu 2 lub 3 dawek, przy wskaźniku kumulacji wynoszącym do maksymalnie ok. 2. Nie przeprowadzono badań poświęconych wyłącznie ocenie metabolizmu, ponieważ alirokumab jest białkiem. Alirokumab powinien ulegać rozkładowi na małe białka i poszczególne aminokwasy. W przypadku alirokumabu obserwowano dwie fazy eliminacji. Gdy alirokumb występuje w niewielkim stężeniu, eliminacja zachodzi przede wszystkim w mechanizmie ulegającego wysyceniu wiązania się z punktem uchwytu (PCSK9). Natomiast, gdy alirokumab występuje w większym stężeniu, eliminacja zachodzi głównie za pośrednictwem nieulegającego wysyceniu szlaku proteolitycznego. Mediana T_0,5 alirokumabu w stanie równowagi wynosiła 17-20 dni u pacjentów otrzymujących alirokumab podskórnie w monoterapii 75 mg co 2 tyg. albo 150 mg co 2 tyg. W przypadku podawania alirokumabu równocześnie ze statyną mediana T_0,5 wynosiła 12 dni.

Hipercholesterolemia pierwotna i dyslipidemia mieszana. Lek jest wskazany do stosowania u dorosłych z hipercholesterolemią pierwotną (heterozygotyczną rodzinną i nierodzinną) lub z dyslipidemią mieszaną oraz u dzieci i młodzieży w wieku 8 lat i starszych z heterozygotyczną hipercholesterolemią rodzinną (HeFH) jako uzupełnienie diety: w skojarzeniu ze statyną lub ze statyną stosowaną razem z innymi lekami hipolipemizującymi, u pacjentów, u których nie jest możliwe osiągnięcie docelowych wartości stężenia cholesterolu LDL (LDL-C) po zastosowaniu maksymalnej tolerowanej dawki statyny; lub w monoterapii lub w skojarzeniu z innymi lekami hipolipemizującymi u pacjentów, z nietolerancją statyn, lub u których stosowanie statyn jest przeciwwskazane. Rozpoznana miażdżycowa choroba układu sercowo-naczyniowego. Lek jest wskazany do stosowania u dorosłych z rozpoznaną miażdżycową chorobą układu sercowo-naczyniowego w celu zmniejszenia ryzyka wystąpienia chorób układu sercowo-naczyniowego, poprzez obniżenie stężenia LDL-C, jako uzupełnienie skorygowania innych czynników ryzyka: w skojarzeniu z maksymalną tolerowaną dawką statyny, z innymi terapiami zmniejszającymi stężenie lipidów lub bez nich; w monoterapii lub w skojarzeniu z innymi terapiami zmniejszającymi stężenie lipidów u pacjentów z nietolerancją statyn, lub dla których stosowanie statyn jest przeciwwskazane.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

Nie zaleca się stosowania leku w okresie ciąży, chyba że stan kliniczny kobiety wymaga leczenia alirokumabem. Alirokumab jest rekombinowanym przeciwciałem klasy IgG1, w związku z czym przypuszcza się, że przenika przez barierę łożyskową. Badania na zwierzętach nie wykazały bezpośredniego ani pośredniego szkodliwego wpływu na przebieg ciąży, rozwój zarodka lub płodu. Toksyczność u matek odnotowano u szczurów, ale nie u małp po podaniu dawek przekraczających dawki stosowane u ludzi, a u potomstwa małp obserwowano słabszą wtórną odpowiedź immunologiczną na prowokację antygenową. Nie wiadomo, czy alirokumab przenika do mleka ludzkiego. Ludzka immunoglobulina G (IgG) przenika do mleka ludzkiego, zwłaszcza do siary; nie zaleca się stosowania leku u kobiet karmiących piersią w tym okresie. Podczas pozostałego okresu karmienia piersią spodziewane narażenie na alirokumab powinno być niewielkie. Ponieważ nie jest znany wpływ alirokumabu na niemowlę karmione piersią, należy podjąć decyzję czy przerwać karmienie piersią, czy przerwać podawanie leku w tym okresie. W badaniach na zwierzętach nie stwierdzano niekorzystnego wpływu leku na zastępcze markery płodności.

Podskórnie. Dorośli. Przed rozpoczęciem stosowania alirokumabu należy wykluczyć wtórne przyczyny hiperlipidemii lub mieszanej dyslipidemii (np. zespół nerczycowy, niedoczynność tarczycy). Dawka początkowa alirokumabu to zazwyczaj 75 mg co 2 tyg. U pacjentów wymagających większej redukcji stężenia LDL-C (>60%), leczenie można rozpocząć od dawki 150 mg co 2 tyg., lub 300 mg co 4 tyg. (miesięcznie). Dawkę można dostosowywać indywidualnie, w zależności od profilu pacjenta, np. początkowego stężenia LDL-C, celu leczenia i reakcji na leczenie. Stężenia lipidów można zbadać po 4-8 tyg. od rozpoczęcia leczenia lub dostosowania dawki i wówczas można odpowiednio skorygować (zwiększyć lub zmniejszyć) dawkę leku. Jeśli konieczna jest dodatkowa redukcja stężenia LDL-C u pacjentów przyjmujących dawkę 75 mg co 2 tyg. lub 300 mg co 4 tyg. (miesięcznie), możliwe jest dostosowanie dawki do maksymalnie 150 mg co 2 tyg. HeFH u dzieci i młodzieży w wieku 8 lat i starszych. Mc. poniżej 50 kg: zalecana dawka to 150 mg co 4 tyg.; jeśli konieczna jest dodatkowa redukcja LDL-C zalecana dawka to 75 mg co 2 tyg. (stężenie lipidów można ocenić 8 tyg. po rozpoczęciu leczenia lub dostosowaniu dawki i odpowiednio dostosować dawkę). Mc. 50 kg lub więcej: zalecana dawka to 300 mg co 4 tyg.; jeśli konieczna jest dodatkowa redukcja LDL-C zalecana dawka to 150 mg co 2 tyg. s (stężenie lipidów można ocenić 8 tyg. po rozpoczęciu leczenia lub dostosowaniu dawki i odpowiednio dostosować dawkę). Pominięta dawka. W razie pominięcia dawki, dawka powinna zostać podana, gdy tylko będzie to możliwe, a następnie wznowić dawkowanie zgodnie z ustalonym pierwotnie schematem dawkowania. Szczególne grupy pacjentów. Nie ma konieczności dostosowania dawki u pacjentów w podeszłym wieku. Nie ma konieczności dostosowania dawki u pacjentów z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby. Nie ma dostępnych danych dotyczących pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby. Nie ma konieczności dostosowania dawki u pacjentów z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek. Są dostępne jedynie ograniczone dane dotyczące pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek. Nie ma konieczności dostosowania dawki u pacjentów w zależności od masy ciała. Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności leku u dzieci w wieku poniżej 8 lat. Sposób podania. Alirokumab wstrzykuje się podskórnie w udo, brzuch lub ramię. Każdy wstrzykiwacz jest przeznaczony wyłącznie do jednorazowego użytku. Dawkę 300 mg należy podać w 2 wstrzyknięciach po 150 mg, wykonanych kolejno w dwa różne miejsca wstrzyknięcia. Zaleca się każdorazową zmianę miejsca wstrzyknięcia. Alirokumabu nie należy wstrzykiwać w okolice zajęte przez aktywne choroby lub urazy skóry, takie jak oparzenia słoneczne, wysypki skórne, zapalenia lub zakażenia skórne. Alirokumabu nie należy wstrzykiwać w to samo miejsce razem z innymi lekami do wstrzykiwań. Roztwór przed użyciem należy odłożyć, aby ogrzał się do temperatury pokojowej. Dorośli. Po przeszkoleniu z prawidłowej techniki wykonywania wstrzyknięć podskórnych, przeprowadzonym przez osobę należącą do fachowego personelu medycznego, dorośli pacjenci mogą wstrzykiwać alirokumab samodzielnie lub alirokumab może być podawany przez opiekuna. Dzieci i młodzież w wieku 8 lat i starsze. U młodzieży w wieku 12 lat i starszej zaleca się podawanie leku przez osobę dorosłą lub pod jej nadzorem. U dzieci w wieku poniżej 12 lat lek musi być podawany przez opiekuna.

W razie wystąpienia objawów podmiotowych lub przedmiotowych ciężkich reakcji alergicznych, należy przerwać stosowanie alirokumabu i rozpocząć właściwe leczenie objawowe. Lek należy stosować ostrożnie u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (eGFR < 30 ml/min/1,73 m²) oraz u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby.

Często: objawy podmiotowe i przedmiotowe ze strony górnych dróg oddechowych (w tym przede wszystkim: ból w części ustnej gardła, katar, kichanie), świąd, reakcje w miejscu wstrzyknięcia (w tym: rumień lub zaczerwienienie, swędzenie, obrzęk, ból i (lub) tkliwość). Rzadko: nadwrażliwość, alergiczne zapalenie naczyń, pokrzywka, wyprysk pieniążkowaty. Częstość nieznana: obrzęk naczynioruchowy, choroba grypopodobna. W kontrolowanym badaniu oceniającym wpływ na występowanie zdarzeń sercowo-naczyniowych 26,5% pacjentów otrzymujących alirokumab było w wieku ≥65 lat, a 5,2% - w wieku ≥75 lat; nie stwierdzono istotnych różnic w zakresie bezpieczeństwa i skuteczności wraz ze wzrastającym wiekiem. Profil bezpieczeństwa pacjentów leczonych w ramach schematu dawkowania 300 mg co 4 tyg. (miesięcznie) był podobny do profilu bezpieczeństwa z zastosowaniem schematu dawkowania co 2 tyg., z wyjątkiem wyższego wskaźnika występowania reakcji w miejscu wstrzyknięcia. Dzieci i młodzież. Bezpieczeństwo stosowania i skuteczność leku określono u dzieci i młodzieży z heterozygotyczną hipercholesterolemią rodzinną (HeFH). Badanie kliniczne oceniające działanie produktu leczniczego Praluent przeprowadzono z udziałem 153 pacjentów w wieku od 8 do 17 lat z HeFH. Nie stwierdzono żadnych nowych ustaleń dotyczących bezpieczeństwa, a dane dotyczące bezpieczeństwa w tej populacji były zgodne ze znanym profilem bezpieczeństwa leku u dorosłych z HeFH. Doświadczenie w stosowaniu alirokumabu u dzieci i młodzieży z homozygotyczną hipercholesterolemią rodzinną (HoFH) jest ograniczone do 18 pacjentów w wieku od 8 do 17 lat. Nie zaobserwowano nowych danych dotyczących bezpieczeństwa, w porównaniu ze znanym profilem bezpieczeństwa dla dorosłych.

Ponieważ alirokumab jest preparatem biologicznym, nie powinien wywierać wpływu na farmakokinetykę innych leków i na enzymy cytochromu P450. Statyny i inne leki modyfikujące stężenia lipidów powodują zwiększanie produkcji PCSK9, białka stanowiącego punkt uchwytu alirokumabu. Prowadzi to do zwiększenia klirensu alirokumabu w wyniku związania się go z punktem uchwytu i zmniejszenia narażenia na alirokumab. W porównaniu z alirokumabem stosowanym w monoterapii narażenie na alirokumab jest mniejsze o ok. 40%, 15% i 35%, w przypadku jednoczesnego stosowania odpowiednio ze statynami, ezetymibem i fenofibratem. Jakkolwiek gdy alirokumab jest podawany co 2 tyg., zmniejszenie stężenia LDL-C utrzymuje się w okresie przerwy między kolejnymi dawkami.

Sanofi Sp. z o.o.
ul. Marcina Kasprzaka 6
01-211 Warszawa
22-280-00-00
www.sanofi.pl