Prestozek Combi 4 mg+10 mg tabletki

1 tabl. zawiera 4 mg peryndoprylu z tert-butyloaminą i 5 mg amlodypiny (w postaci bezylanu); 4 mg peryndoprylu z tert-butyloaminą i 10 mg amlodypiny (w postaci bezylanu); 8 mg peryndoprylu z tert-butyloaminą i 5 mg amlodypiny (w postaci bezylanu) lub 8 mg peryndoprylu z tert-butyloaminą i 10 mg amlodypiny (w postaci bezylanu).

Preparat złożony zawierający inhibitory konwertazy angiotensyny i antagonistę wapnia. Peryndopryl jest inhibitorem enzymu konwertującego angiotensynę I do angiotensyny II (ACE). Zahamowanie aktywności ACE powoduje zmniejszenie stężenia angiotensyny II w osoczu, co prowadzi do zwiększenia aktywności reninowej osocza (poprzez zahamowanie ujemnego sprzężenia zwrotnego regulującego wydzielanie reniny) i zmniejszenia wydzielania aldosteronu. Peryndopryl zmniejsza obwodowy opór naczyniowy, co powoduje obniżenie ciśnienia tętniczego, w konsekwencji zwiększenie przepływu obwodowego, bez wpływu na częstość pracy serca. Amlodypina jest inhibitorem napływu jonów wapniowych, należącym do grupy dihydropirydyny (powolny bloker kanału wapniowego lub antagonista jonów wapniowych) i hamuje przezbłonowy napływ jonów wapnia do komórek mięśnia serca i komórek mięśni gładkich naczyń. Mechanizm przeciwnadciśnieniowego działania amlodypiny wynika z bezpośredniego działania rozkurczającego mięśnie gładkie naczyń. Dokładny mechanizm, w którym amlodypina zmniejsza objawy dławicowe, nie został w pełni ustalony, niemniej, amlodypina zmniejsza następstwa niedokrwienia w dwóch mechanizmach: rozszerza obwodowe tętniczki i zmniejsza całkowity opór obwodowy, który musi być pokonany przez mięsień sercowy (zmniejszenie obciążenia redukuje zużycie energii przez mięsień serca i zmniejsza zapotrzebowanie na tlen); prawdopodobnie, mechanizm działania amlodypiny obejmuje również rozszerzanie głównych tętnic wieńcowych i tętniczek wieńcowych, zarówno w obszarze zdrowym, jak i niedokrwionym (co zwiększa zaopatrzenie serca w tlen u pacjentów ze skurczem tętnic wieńcowych). Peryndopryl po podaniu doustnym wchłania się szybko z przewodu pokarmowego, a C_max osiąga w ciągu 1 h. T_0,5 peryndoprylu wynosi 1 h. Peryndopryl jest prekursorem leku. 27% podanego peryndoprylu dociera do krwiobiegu w postaci czynnego metabolitu, peryndoprylatu. Oprócz czynnego peryndoprylatu, występuje 5 nieaktywnych metabolitów. C_max peryndoprylatu w osoczu jest osiągane w ciągu 3-4 h.  Stopień związania z białkami osocza wynosi 20%, głównie z enzymem konwertującym angiotensynę, lecz jest zależny od stężenia. Peryndoprylat jest wydalany w moczu, a końcowy T_0,5 jego niezwiązanej frakcji wynosi ok. 17 h, co pozwala osiągnąć stan stacjonarny w ciągu 4 dni. Po podaniu doustnym amlodypina jest dobrze wchłaniana, a C_max we krwi występuje po 6-12 h po zastosowaniu dawki. Szacuje się, że całkowita biodostępność wynosi 64-80%. Prawie 97,5% krążącej amlodypiny jest związane z białkami osocza. T_0,5 w końcowej fazie eliminacji z osocza wynosi ok. 35-50 h i jest stały w przypadku dawkowaniu raz na dobę. Amlodypina jest w znacznym stopniu metabolizowana w wątrobie przy udziale cytochromu P450 do nieaktywnych metabolitów, głownie przez CYP3A4. 10% leku w postaci niezmienionej i 60% metabolitów jest wydalane w moczu

Leczenie zastępcze samoistnego nadciśnienia tętniczego i (lub) stabilnej choroby wieńcowej, u pacjentów, u których uzyskano kontrolę stosując jednocześnie peryndopryl i amlodypinę, w takich samych dawkach.

Nadwrażliwość na peryndopryl (lub jakikolwiek inny inhibitor ACE), amlodypinę (lub pochodne dihydropirydyny) lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Obrzęk naczynioruchowy w wywiadzie, związany z wcześniejszym leczeniem inhibitorami ACE. Dziedziczny lub idiopatyczny obrzęk naczynioruchowy. II i III trymestr ciąży. Ciężkie niedociśnienie tętnicze. Wstrząs, w tym wstrząs kardiogenny. Zwężenie drogi odpływu z lewej komory (np. zwężenie zastawki aorty dużego stopnia). Hemodynamicznie niestabilna niewydolność serca po przebyciu ostrego zawału mięśnia sercowego. Stosowanie preparatu jednocześnie z lekami zawierającymi aliskiren jest przeciwwskazane u pacjentów z cukrzycą lub z zaburzeniami czynności nerek (GFR <60 ml/min/1,73 m²). Jednoczesne stosowanie z sakubitrylem z walsartanem; nie rozpoczynać leczenia perindoprylem wcześniej niż po upływie 36 h od przyjęcia ostatniej dawki sakubitrylu z walsartanem.

Lek jest przeciwwskazany do stosowania podczas II i III trymestru ciąży. Nie zaleca się stosowania leku podczas I trymestru ciąży. Dane epidemiologiczne dotyczące ryzyka teratogenności w następstwie narażenia na inhibitory ACE podczas I trymestru ciąży nie są rozstrzygające, jednakże nie można wykluczyć nieznacznego zwiększenia ryzyka. Jeśli kontynuacja leczenia inhibitorami ACE nie jest konieczna, u pacjentek, które planują ciążę należy zastosować alternatywne leczenie przeciwnadciśnieniowe, o ustalonym profilu bezpieczeństwa w ciąży. W momencie potwierdzenia ciąży należy natychmiast przerwać stosowanie inhibitorów ACE i jeżeli jest to wskazane, rozpocząć inne leczenie. Narażenie na inhibitor ACE w II i III trymestrze ciąży wywołuje toksyczne działanie na ludzki płód (pogorszenie czynności nerek, małowodzie, opóźnienie kostnienia czaszki) i noworodka (niewydolność nerek, niedociśnienie tętnicze, hiperkaliemia). W przypadku narażenia na inhibitor ACE podczas II i III trymestru ciąży, zaleca się przeprowadzenie badania ultrasonograficznego nerek i czaszki. Noworodki, których matki przyjmowały inhibitory ACE należy uważnie obserwować z powodu możliwości wystąpienia niedociśnienia. Nie zaleca się stosowania leku podczas karmienia piersią. Należy podjąć decyzję czy przerwać karmienie piersią czy przerwać podawanie leku, biorąc pod uwagę znaczenie leczenia dla matki. U niektórych pacjentów leczonych antagonistami wapnia donoszono o przemijających zmianach biochemicznych w główkach plemników. Dane kliniczne dotyczące potencjalnego wpływu amlodypiny na płodność są niewystarczające. W jednym badaniu przeprowadzonym na szczurach zaobserwowano wystąpienie działań niepożądanych związanych z płodnością u samców.

Doustnie. Dorośli: 1 tabl. raz na dobę, najlepiej rano, przed posiłkiem. Preparatu złożonego nie należy stosować podczas rozpoczynania leczenia. Jeżeli konieczna jest zmiana dawkowania, można zmodyfikować dawkę leku złożonego zawierającego peryndopryl i amlodypinę lub można rozważyć oddzielne dostosowanie dawki poszczególnych substancji czynnych. Szczególne grupy pacjentów. Lek złożony zawierający peryndopryl i amlodypinę może być podawany pacjentom z CCr ≥60 ml/min i nie jest odpowiedni dla pacjentów z CCr <60 ml/min. U tych pacjentów zaleca się oddzielne dostosowanie dawki poszczególnych substancji czynnych. Eliminacja peryndoprylu u pacjentów w podeszłym wieku i u pacjentów z niewydolnością nerek jest zmniejszona. Dlatego zazwyczaj stosowane postępowanie medyczne uwzględnia częstą kontrolę stężenia kreatyniny i potasu. U pajentów w podeszłym wieku zaleca się stosowanie zwykłych schematów dawkowania amlodypiny, należy jednak zachować ostrożność zwiększając dawkę. Zmiany stężenia amlodypiny w osoczu nie są powiązane ze stopniem niewydolności nerek. Amlodypiny nie można usunąć z organizmu za pomocą dializy. Jednoczesne stosowanie peryndoprylu i aliskirenu jest przeciwwskazane u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek (GFR <60 ml/min/1,73 m²). Nie określono zaleceń dotyczących dawkowania u pacjentów z łagodnymi i umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby; dlatego dawkę należy określić ostrożnie, a leczenie rozpocząć od najmniejszej zalecanej dawki. W celu ustalenia optymalnej dawki początkowej i dawki podtrzymującej u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby, należy stopniowo, oddzielnie zwiększać dawkę amlodypiny i peryndoprylu. Nie przeprowadzono badań dotyczących farmakokinetyki amlodypiny u pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby. U pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby podawanie amlodypiny należy rozpocząć od najmniejszej zalecanej dawki, a następnie stopniowo i powoli ją zwiększać. Nie należy stosować preparatu u dzieci i młodzieży, ponieważ nie określono skuteczności i bezpieczeństwa stosowania peryndoprylu i amlodypiny w skojarzeniu w tej grupie wiekowej. Sposób podania. Tabletkę należy połknąć popijając szklanką wody, najlepiej codziennie o tej samej porze, rano, przed posiłkiem.

W przypadku wystąpienia objawów obrzęku naczynioruchowego natychmiast przerwać stosowanie leku, a pacjenta należy poddać obserwacji, do czasu całkowitego ustąpienia objawów. W przypadku obrzęku wyłącznie twarzy i warg, ustępuje on zazwyczaj bez leczenia, chociaż stosowanie leków przeciwhistaminowych pomaga łagodzić objawy. W przypadku obrzęku języka, głośni lub krtani, który może spowodować niedrożność dróg oddechowych, należy natychmiast zastosować leczenie ratujące życie, które może obejmować podanie adrenaliny i (lub) zapewnienie drożności dróg oddechowych. Pacjent powinien znajdować pod ścisłym nadzorem lekarza, do czasu całkowitego i trwałego ustąpienia objawów. U pacjentów, u których w przeszłości wystąpił obrzęk naczynioruchowy nie związany z przyjmowaniem inhibitorów ACE, może wystąpić zwiększone ryzyko obrzęku naczynioruchowego podczas leczenia inhibitorem ACE. U pacjentów otrzymujących inhibitory ACE w diagnostyce różnicowej bólu brzucha należy wziąć pod uwagę obrzęk naczynioruchowy jelit. Jednoczesne stosowanie inhibitorów ACE i sakubitrylu z walsartanem jest przeciwwskazane z powodu zwiększonego ryzyka obrzęku naczynioruchowego. Nie należy rozpoczynać leczenia sakubitrylem z walsartanem wcześniej niż po upływie 36 h od przyjęcia ostatniej dawki peryndoprylu; nie rozpoczynać leczenia peryndoprylem wcześniej niż po upływie 36 h od przyjęcia ostatniej dawki sakubitrylu z walsartanem. Jednoczesne stosowanie inhibitorów ACE i racekadotrylu, inhibitorów mTOR (np. syrolimusu, ewerolimusu, temsyrolimusu) lub wildagliptyny może prowadzić do zwiększenia ryzyka obrzęku naczynioruchowego (np. obrzęku dróg oddechowych lub języka, z zaburzeniami oddychania lub bez). Jeśli pacjent już przyjmuje jakiś inhibitor ACE, należy zachować ostrożność rozpoczynając leczenie racekadotrylem, inhibitorami mTOR lub wildagliptyną. U pacjentów otrzymujących inhibitory ACE w trakcie aferezy lipoprotein o małej gęstości z użyciem siarczanu dekstranu, rzadko obserwowano zagrażające życiu reakcje rzekomoanafilaktyczne. Reakcji tych można było uniknąć przez tymczasowe odstawienie inhibitora ACE przed każdą aferezą. U pacjentów otrzymujących inhibitory ACE podczas leczenia odczulającego (np. jadem owadów błonkoskrzydłych) występowały reakcje rzekomoanafilaktyczne. U tych samych pacjentów unikano wystąpienia tychże reakcji poprzez tymczasowe odstawienie inhibitorów ACE, lecz po nieumyślnym wznowieniu leczenia reakcje nawracały. U pacjentów otrzymujących inhibitory ACE zgłaszano występowanie neutropenii/agranulocytozy, małopłytkowości i niedokrwistości. U pacjentów z prawidłową czynnością nerek i bez innych czynników ryzyka neutropenia występuje rzadko. Należy zachować szczególną ostrożność stosując peryndopryl u pacjentów z kolagenozami, pacjentów przyjmujących leki immunosupresyjne, allopurynol lub prokainamid, lub gdy czynniki te występują jednocześnie, szczególnie, jeśli wcześniej rozpoznano zaburzenia czynności nerek. U niektórych z tych pacjentów rozwinęły się ciężkie infekcje, które w kilku przypadkach były oporne na intensywne leczenie antybiotykami. Jeśli peryndopryl jest stosowany u takich pacjentów, zaleca się okresowe oznaczanie liczby krwinek białych, a pacjentów należy poinformowani o konieczności zgłaszania każdego objawu zakażenia (np. ból gardła, gorączka). U pacjentów z grupy dużego ryzyka wystąpienia objawowego niedociśnienia tętniczego (u pacjentów odwodnionych z powodu np. stosowania leków moczopędnych, diety z małą ilością soli, dializoterapii, biegunki lub wymiotów oraz u pacjentów z ciężkim nadciśnieniem reninozależnym), należy ściśle monitorować ciśnienie tętnicze, czynność nerek oraz stężenie potasu w osoczu w trakcie stosowania preparatu. Dotyczy to także pacjentów z chorobą niedokrwienną serca lub zaburzeniami ukrwienia mózgu, u których nadmierne obniżenie ciśnienia tętniczego może spowodować zawał mięśnia sercowego lub incydent naczyniowo-mózgowy. W przypadku wystąpienia niedociśnienia tętniczego, pacjenta należy ułożyć w pozycji leżącej na plecach oraz, jeżeli jest to konieczne, podać roztwór 0,9% NaCl we wlewie dożylnym. Wystąpienie przemijającego niedociśnienia tętniczego nie stanowi przeciwwskazania do dalszego stosowania leku, który zazwyczaj może być podawany bez trudności, gdy ciśnienie tętnicze zwiększy się po uzupełnieniu objętości wewnątrznaczyniowej. U niektórych pacjentów z zastoinową niewydolnością serca, z prawidłowym lub niskim ciśnieniem tętniczym, stosowanie peryndoprylu może powodować dodatkowe obniżenie ciśnienia krwi. Jest to działanie spodziewane i zazwyczaj nie stanowi powodu do przerwania leczenia. Jeżeli niedociśnienie stanie się objawowe może być konieczne zmniejszenie dawki lub odstawienie peryndoprylu. Należy zachować szczególną ostrożność stosując peryndopryl u pacjentów ze zwężeniem zastawki dwudzielnej oraz u pacjentów ze zwężeniem drogi odpływu z lewej komory, np. w przypadku zwężenia zastawki aorty lub kardiomiopatii przerostowej. W przypadku zaburzeń czynności nerek (CCr <60 ml/min) zaleca się oddzielne dostosowanie dawki poszczególnych substancji czynnych. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek należy monitorować stężenie potasu i kreatyniny w osoczu. U niektórych pacjentów z obustronnym zwężeniem tętnic nerkowych lub zwężeniem tętnicy jedynej czynnej nerki, u których stosowano inhibitory ACE, obserwowano zwiększenie stężenia mocznika we krwi i kreatyniny w surowicy, zazwyczaj przemijające po przerwaniu leczenia. Dotyczy to szczególnie pacjentów z niewydolnością nerek. W przypadku nadciśnienia naczyniowo-nerkowego istnieje zwiększone ryzyko wystąpienia ciężkiego niedociśnienia i niewydolności nerek. U niektórych pacjentów z nadciśnieniem tętniczym bez uprzedniej jawnej choroby naczyniowo-nerkowej dochodziło do zwiększenia stężenia mocznika we krwi i kreatyniny w surowicy, zazwyczaj nieznacznego i przemijającego, zwłaszcza, jeśli peryndopryl był stosowany jednocześnie z lekiem moczopędnym. Wystąpienie takich zaburzeń jest bardziej prawdopodobne u pacjentów z istniejącymi wcześniej zaburzeniami czynności nerek. Może być konieczne zmniejszenie dawki i (lub) odstawienie leku moczopędnego i (lub) peryndoprylu. U pacjentów otrzymujących inhibitory ACE, u których wystąpi żółtaczka lub znaczne zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych, należy przerwać stosowanie inhibitora ACE i zastosować odpowiednie postępowanie medyczne. Inhibitory ACE częściej powodują obrzęk naczynioruchowy u pacjentów rasy czarnej niż u pacjentów innych ras. Peryndopryl może być mniej skuteczny w obniżaniu ciśnienia krwi u pacjentów rasy czarnej niż u pacjentów innych ras, prawdopodobnie z powodu częstszego występowania małej aktywności reniny w populacji osób rasy czarnej z nadciśnieniem tętniczym. W diagnostyce różnicowej kaszlu należy uwzględnić kaszel wywołany przez inhibitor ACE. U pacjentów poddawanych rozległym zabiegom chirurgicznym lub znieczuleniu środkami powodującymi niedociśnienie tętnicze, peryndopryl w skojarzeniu z amlodypiną może blokować powstawanie angiotensyny II, wtórne do kompensacyjnego uwalniania reniny. Leczenie należy przerwać na 1 dzień przed zabiegiem chirurgicznym. Jeżeli wystąpi niedociśnienie tętnicze, i rozważa się taki mechanizm jego powstania, można je skorygować poprzez zwiększenie objętości wewnątrznaczyniowej. Inhibitory ACE mogą powodować hiperkaliemię, ponieważ hamują uwalnianie aldosteronu. Działanie to jest zazwyczaj nieistotne u pacjentów z prawidłową czynnością nerek. Czynniki ryzyka wystąpienia hiperkaliemii to: niewydolność nerek, pogorszenie czynności nerek, wiek (>70 lat), cukrzyca, zaburzenia współistniejące, w szczególności odwodnienie, ostra dekompensacja niewydolności serca, kwasica metaboliczna oraz jednoczesne stosowanie leków moczopędnych oszczędzających potas (np: spironolakton, eplerenon, triamteren lub amiloryd), suplementów potasu, zamienników soli kuchennej zawierających potas, a także innych leków powodujących zwiększenie stężenia potasu w surowicy (np. heparyna, trymetoprym lub kotrimoskazol zwany trimetoprymem/sulfametoksazolem), antagonistów aldosteronu lub blokerów receptora angiotensyny. Zastosowanie suplementów potasu, leków moczopędnych oszczędzających potas, zamienników soli kuchennej zawierających potas, antagonistów aldosteronu lub blokerów receptora angiotensyny, zwłaszcza u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, może prowadzić do istotnego zwiększenia stężenia potasu w surowicy. Hiperkaliemia może powodować ciężkie zaburzenia rytmu serca, niekiedy zakończone zgonem. Jeżeli jednoczesne stosowanie peryndoprylu i któregokolwiek z wyżej wymienionych preparatów jest konieczne, należy zachować ostrożność oraz regularnie kontrolować stężenie potasu w surowicy i czynność nerek. U pacjentów z cukrzycą otrzymujących doustne leki przeciwcukrzycowe lub insulinę, należy ściśle monitorować stężenie glukozy podczas pierwszego miesiąca stosowania inhibitora ACE. Brak doświadczenia dotyczącego podawania peryndoprylu pacjentom po niedawno przebytym przeszczepieniu nerki. U pacjentów poddawanych dializie z użyciem błon wysokoprzepływowych i jednocześnie otrzymujących inhibitor ACE zgłaszano występowanie reakcji rzekomoanafilaktycznych. U tych pacjentów należy rozważyć zastosowanie innego rodzaju błon dializacyjnych lub innej klasy leków przeciwnadciśnieniowych. Jeżeli w pierwszym miesiącu stosowania peryndoprylu wystąpi epizod niestabilnej dławicy piersiowej (niezależnie od stopnia ciężkości), przed kontynuacją leczenia należy przeprowadzić staranną ocenę stosunku korzyści do ryzyka. Jednoczesne stosowanie inhibitorów ACE, antagonistów receptora angiotensyny II lub aliskirenu zwiększa ryzyko niedociśnienia, hiperkaliemii i zaburzenia czynności nerek (w tym ostrej niewydolności nerek) - nie zaleca się stosowania podwójnej blokady układu RAA poprzez jednoczesne stosowanie inhibitorów ACE, antagonistów receptora angiotensyny II lub aliskirenu. Jeśli zastosowanie podwójnej blokady układu RAA jest absolutnie konieczne, powinno być prowadzone wyłącznie pod nadzorem specjalisty, a parametry życiowe pacjenta, takie jak: czynność nerek, stężenie elektrolitów oraz ciśnienie krwi powinny być ściśle monitorowane. U pacjentów z nefropatią cukrzycową nie należy stosować jednocześnie inhibitorów ACE oraz antagonistów receptora angiotensyny II. Nie ustalono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności amlodypiny w przełomie nadciśnieniowym. Ze względu na ryzyko wystąpienia obrzęku płuc należy zachować ostrożność podczas stasowania amlodypiny u pacjentów z niewydolnością serca. Należy zachować ostrożność stosując amlodypinę u pacjentów z zastoinową niewydolnością serca, ponieważ mogą one zwiększać ryzyko wystąpienia w przyszłości zdarzeń sercowo-naczyniowych oraz zgonu. U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby stosowanie amlodypiny należy rozpocząć od najmniejszej zalecanej dawki oraz zachować ostrożność, zarówno podczas rozpoczynania leczenia, jak również podczas zwiększania dawki. U pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby może być konieczne powolne, stopniowe zwiększanie dawki przeprowadzane pod ścisłym nadzorem. Należy zachować ostrożność zwiększając dawkę u pacjentów w podeszłym wieku. U pacjentów z niewydolnością nerek amlodypina może być stosowana w zwykłych dawkach. Amlodypiny nie można usunąć z organizmu za pomocą dializy. Nie zaleca się jednoczesnego stosowania leku złożonego zawierającego peryndopryl i amlodypinę z litem, lekami moczopędnymi oszczędzającymi potas, suplementami potasu oraz dantrolenem. Lek zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu na tabletkę, to znaczy lek uznaje się za „wolny od sodu”.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Działania niepożądane pogrupowano w następujący sposób, zgodnie z częstością ich występowania:
Bardzo często:  występują u więcej niż 1 na 10 pacjentów
Często:            występują u 1 do 10 na 100 pacjentów
Niezbyt często: występują u 1 do 10 na 1 000 pacjentów
Rzadko:           występują u 1 do 10 na 10 000 pacjentów
Bardzo rzadko: występują u mniej niż 1 na 10 000 pacjentów
Nieznana:        częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych

Jeśli wystąpi którykolwiek z poniższych objawów niepożądanych, należy natychmiast przerwać
stosowanie leku i niezwłocznie skontaktować się z lekarzem:
− objawy reakcji alergicznej, takie jak obrzęk twarzy, warg, jamy ustnej, języka lub gardła,
   trudności w oddychaniu;
− silne zawroty głowy lub omdlenie;
− nienaturalnie szybka lub nieregularna czynność serca;
- ciężkie reakcje skórne, w tym silna wysypka, pokrzywka, zaczerwienienie skóry na całym ciele,
  silny świąd, pęcherze, łuszczenie się i obrzęk skóry, zapalenie błon śluzowych (zespół Stevensa-
  Johnsona, toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka) lub inne reakcje alergiczne.

Inne działania niepożądane to:
Częste działania niepożądane: ból głowy, zawroty głowy pochodzenia ośrodkowego, zawroty głowy
pochodzenia błędnikowego, uczucie drętwienia lub mrowienia, senność, zaburzenia widzenia, szumy
uszne (wrażenie dźwięku w uszach), kołatanie serca (bardzo szybka czynność serca), nagłe
zaczerwienienie twarzy (uczucie gorąca lub ciepła na twarzy), uczucie „pustki” w głowie w związku
z niskim ciśnieniem krwi, kaszel, duszność, nudności, wymioty, ból brzucha, zaburzenia smaku,
niestrawność lub trudności w trawieniu, biegunka, zaparcie, reakcje alergiczne (takie jak wysypki
skórne, świąd), obrzęk okolicy kostek, kurcze mięśni, uczucie zmęczenia, obrzęk (opuchnięcie nóg
lub kostek).

Niezbyt częste działania niepożądane: wahania nastroju, zaburzenia snu, drżenie, omdlenie
(chwilowa utrata przytomności), brak odczuwania bólu, zapalenie błony śluzowej nosa (niedrożność
lub wyciek z nosa), zmiana rytmu wypróżnień, wypadanie włosów, czerwone plamy lub odbarwienia
na skórze, ból pleców, mięśni lub stawów, ból w klatce piersiowej, zwiększona częstość oddawania
moczu, szczególnie w nocy, ogólne złe samopoczucie, skurcz oskrzeli (uczucie ściskania w klatce
piersiowej, świszczący oddech i duszność), suchość błony śluzowej jamy ustnej, obrzęk
naczynioruchowy (objawy takie jak świszczący oddech, obrzęk twarzy lub języka), zaburzenia nerek,
impotencja, zwiększone pocenie się, powiększenie piersi u mężczyzn, zwiększenie lub zmniejszenie
masy ciała, depresja.

Rzadkie działania niepożądane: dezorientacja, zwiększenie stężenia bilirubiny i aktywności
enzymów wątrobowych w surowicy, nasilenie łuszczycy, ciemna barwa moczu, nudności lub
wymioty, kurcze mięśni, dezorientacja i drgawki. Mogą to być objawy stanu zwanego SIADH
(niewłaściwe wydzielanie hormonu antydiuretycznego), zmniejszone wydalanie lub brak wydalania
moczu, nagłe zaczerwienienie twarzy i szyi, ostra niewydolność nerek.

Bardzo rzadkie działania niepożądane: zaburzenia sercowo-naczyniowe (zaburzenia rytmu serca,
dławica piersiowa, zawał serca i udar), eozynofilowe zapalenie płuc (rzadki rodzaj zapalenia płuc),
rumień wielopostaciowy (wysypka skórna, często rozpoczynająca się pojawieniem czerwonych,
swędzących plam na twarzy, ramionach lub nogach), zaburzenia krwi, zaburzenia trzustki, żołądka
lub wątroby, neuropatia obwodowa (choroba powodująca utratę czucia, ból i niekontrolowane ruchy
mięśni), hipertonia (wzmożone napięcie mięśni), zapalenie naczyń krwionośnych (zwłaszcza skóry),
opuchlizna dziąseł, duże stężenie cukru we krwi.

Częstość nieznana: drżenie, usztywnienie postawy, maskowatość twarzy, spowolnione ruchy
i pociąganie nogami w czasie chodzenia, zasinienie, drętwienie i ból palców dłoni lub stóp (objaw
Raynauda).

Pacjenci przyjmujący lek Prestozek Combi zgłaszali również następujące działania niepożądane:
hipoglikemia (bardzo małe stężenie cukru we krwi), zwiększenie stężenia mocznika we krwi
i kreatyniny w surowicy, hiperkaliemia (zwiększenie stężenia potasu we krwi).

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie. Działania niepożądane można zgłaszać
bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych
Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych
Al. Jerozolimskie 181C
PL-02 222 Warszawa
Tel.: + 48 22 49 21 301
Faks: + 48 22 49 21 309
Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl
Działania niepożądane można również zgłaszać podmiotowi odpowiedzialnemu.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Peryndopryl. Stosowanie peryndoprylu w skojarzeniu z aliskirenem jest przeciwwskazane u pacjentów z cukrzycą lub zaburzeniami czynności nerek (GFR<60 ml/min/1,73 m²) i nie jest zalecane u pozostałych pacjentów. Podwójna blokada układu renina-angiotensyna-aldosteron (RAA) w wyniku jednoczesnego zastosowania inhibitorów ACE, antagonistów receptora angiotensyny II lub aliskirenu jest związana z większą częstością występowania zdarzeń niepożądanych, takich jak: niedociśnienie, hiperkaliemia oraz zaburzenia czynności nerek (w tym ostra niewydolność nerek), w porównaniu z zastosowaniem leku z grupy antagonistów układu RAA w monoterapii. Ze względu na ryzyko hiperkaliemii nie zaleca się leczenia skojarzonego peryndoprylem i następującymi lekami: leki moczopędne oszczędzające potas (np. spironolakton, triamteren lub amiloryd), suplementy potasu lub substytuty soli kuchennej zawierające potas mogą prowadzić do znaczącego zwiększenia stężenia potasu w surowicy. Należy zachować ostrożność podając peryndopryl jednocześnie z innymi lekami zwiększającymi stężenie potasu w surowicy, takimi jak trimetoprym i ko-trimoksazol (trimetoprym z sulfametoksazolem), ponieważ wiadomo, że trimetoprym działa jak lek moczopędny oszczędzający potas, taki jak amiloryd. Z tego względu, leczenie skojarzone peryndoprylem i wymienionymi wyżej lekami nie jest zalecane. Jeśli jednoczesne stosowanie tych leków jest wskazane, należy je podawać z zachowaniem ostrożności i często kontrolować stężenie potasu w surowicy. Podczas jednoczesnego stosowania inhibitorów ACE i cyklosporyny lub heparyny może wystąpić hiperkaliemia; zaleca się kontrolowanie stężenia potasu w surowicy. Nie zaleca się jednoczesnego stosowania peryndoprylu i litu. Jeśli jest to konieczne, należy uważnie kontrolować stężenie litu w surowicy (ryzyko przemijającego zwiększenia stężenia litu w surowicy oraz toksyczności - ciężka neurotoksyczność). Nie zaleca się jednoczesnego stosowania peryndoprylu i estramustyny, ze względu na ryzyko zwiększonej częstości działań niepożądanych, takich jak obrzęk naczynioruchowy. Jeśli inhibitory ACE są podawane jednocześnie z NLPZ (tj. kwasem acetylosalicylowym w dawkach działających przeciwzapalnie - ≤3 g/dobę, inhibitorami COX-2 i niewybiórczymi NLPZ), może wystąpić osłabienie działania przeciwnadciśnieniowego. Jednoczesne stosowanie inhibitorów ACE i NLPZ może zwiększyć ryzyko pogorszenia czynności nerek, w tym ostrej niewydolności nerek oraz zwiększenia stężenia potasu w surowicy, zwłaszcza u pacjentów z wcześniej występującymi zaburzeniami czynności nerek. Należy zachować ostrożność stosując takie leczenie skojarzone, zwłaszcza u osób w podeszłym wieku. Pacjentów należy odpowiednio nawodnić i należy rozważyć monitowanie czynności nerek po rozpoczęciu leczenia skojarzonego oraz cyklicznie w późniejszym okresie. Stosowanie inhibitorów ACE może nasilać działanie hipoglikemizujące insuliny lub sulfonamidów przeciwcukrzycowych u pacjentów z cukrzycą. Występowanie epizodów hipoglikemii jest bardzo rzadkie (prawdopodobnie następuje poprawa tolerancji glukozy, czego skutkiem jest zmniejszenie zapotrzebowania na insulinę). Inhibitory ACE (np. peryndopryl) mogą powodować obrzęk naczynioruchowy. To ryzyko może się zwiększyć podczas jednoczesnego stosowania racekadotrylu (lek stosowany w ostrej biegunce). Jednoczesne stosowanie inhibitorów ACE i sakubitrylu z walsartanem jest przeciwwskazane, ponieważ zwiększa ryzyko obrzęku naczynioruchowego. Jednoczesne stosowanie inhibitorów ACE i racekadotrylu, inhibitorów mTOR (np. syrolimusu, ewerolimusu, temsyrolimusu) lub wildagliptyny może prowadzić do zwiększenia ryzyka obrzęku naczynioruchowego. U pacjentów otrzymujących leki moczopędne, a zwłaszcza u pacjentów z zaburzeniami gospodarki wodno-elektrolitowej może wystąpić znaczne obniżenie ciśnienia tętniczego po rozpoczęciu leczenia inhibitorem ACE. Możliwość działania hipotensyjnego można zmniejszyć przerywając stosowanie leku moczopędnego, zwiększając objętości płynów lub podaż soli przed rozpoczęciem leczenia małymi, stopniowo zwiększanymi dawkami peryndoprylu. Leki sympatykomimetyczne mogą osłabiać przeciwnadciśnieniowe działanie inhibitorów ACE. U pacjentów otrzymujących preparaty złota we wstrzyknięciach (aurotiojabłczan sodu) jednocześnie z inhibitorami ACE, w tym z peryndoprylem, rzadko obserwowano reakcje przypominające objawy jak po podaniu azotanów (nagłe zaczerwienienie twarzy, nudności, wymioty i niedociśnienie). Amlodypina. Nie zaleca się jednoczesnego stosowania amlodyminy i dantrolenu (wlew). U zwierząt po podaniu werapamilu i dożylnym podaniu dantrolenu obserwowano prowadzące do zgonu migotanie komór i zapaść krążeniową, powiązane z hiperkaliemią. Ze względu na ryzyko hiperkaliemii zaleca się, aby unikać jednoczesnego podawania antagonistów wapnia, takich jak amlodypina, u pacjentów podatnych na hipertermię złośliwą i w leczeniu hipertermii złośliwej. Podczas jednoczesnego stosowania z amlodypiną występuje ryzyko zwiększenia stężenia takrolimusu we krwi. Aby uniknąć toksycznych działań takrolimusu podczas podawania amlodypiny pacjentom leczonym takrolimusem, należy kontrolować stężenie takrolimusu we krwi i w razie konieczności dostosować jego dawkę. W przypadku jednoczesnego stosowania inhibitorów kinazy mTOR (np. syrolimus, temsyrolimus i ewerolimus), amlodypina może zwiększać narażenie na te inhibitory. Stosowanie amlodypiny jednocześnie ze znanymi induktorami CYP3A4 może zmieniać jej stężenie w osoczu. Dlatego też, zarówno podczas stosowania amlodypiny razem z induktorami CYP3A4, a szczególnie z silnymi induktorami CYP3A4 (np. ryfampicyna, ziele dziurawca), jak i po jego zakończeniu, należy kontrolować ciśnienie krwi i rozważyć konieczność modyfikacji dawki. Jednoczesne stosowanie amlodypiny z silnymi lub umiarkowanymi inhibitorami CYP3A4 (inhibitory proteazy, azole przeciwgrzybicze, makrolidy, takie jak erytromycyna lub klarytromycyna; werapamil lub diltiazem) może powodować znaczne zwiększenie narażenia na amlodypinę, co może prowadzić do niedociśnienia. Znaczenie kliniczne tych zmian farmakokinetycznych może być większe u pacjentów w podeszłym wieku. Zalecana jest bardzo dokładna obserwacja pacjentów oraz może być konieczne dostosowanie dawki. Działanie amlodypiny polegające na obniżeniu ciśnienia krwi sumuje się z działaniem obniżającym ciśnienie krwi innych leków o właściwościach przeciwnadciśnieniowych - należy rozważyć jednoczesne stosowanie. W badaniach klinicznych dotyczących interakcji, amlodypina nie wpływała na farmakokinetykę atorwastatyny, digoksyny ani warfaryny. Nie zaleca się podawania amlodypiny z grejpfrutem lub sokiem grejpfrutowym, ponieważ u niektórych pacjentów może się zwiększyć biodostępność amlodypiny, skutkując nasileniem działania obniżającego ciśnienie krwi. Nie przeprowadzono badań interakcji pomiędzy cyklosporyną i amlodypiną u zdrowych ochotników lub jakiejkolwiek innej populacji, z wyjątkiem pacjentów po przeszczepieniu nerki, u których zaobserwowano zmienne zwiększenie stężenia cyklosporyny (przedział 0-40%). U pacjentów po przeszczepieniu nerki, stosujących amlodypinę, należy monitorować stężenie cyklosporyny, a w razie konieczności zmniejszyć jej dawkę. Jednoczesne, wielokrotne podawanie amlodypiny w dawce 10 mg oraz symwastatyny w dawce 80 mg powodowało zwiększenie narażenia na symwastatynę o 77%, w porównaniu do symwastatyny podawanej jako jedyny lek. U pacjentów stosujących amlodypinę maksymalna dawka dobowa symwastatyny to 20 mg. Lek złożony peryndopryl + amlodypina. Należy zachować szczególną ostrożność przy jednoczesnym stosowaniu baklofenu - nasilenie działania przeciwnadciśnieniowego; należy monitorować ciśnienie krwi oraz czynność nerek i odpowiednio modyfikować dawkę leku przeciwnadciśnieniowego, jeżeli jest to konieczne. Należy rozważyć jednoczesne stosowanie: leków przeciwnadciśnieniowych (takich jak β-adrenolityki) i leki rozszerzające naczynia (jednoczesne stosowanie tych leków może nasilać działanie hipotensyjne peryndoprylu i amlodypiny, jednoczesne stosowanie glicerolu triazotanu, innych azotanów lub leków rozszerzających naczynia może prowadzić do dalszego obniżenia ciśnienia tętniczego, dlatego należy zachować ostrożność); kortykosteroidów, tetrakozaktydu (osłabienie działania przeciwnadciśnieniowego - retencja soli i wody przez kortykosteroidy); leków blokujących receptory α-adrenergiczne (prazosyna, alfuzosyna, doksazosyna, tamsulosyna, terazosyna) - nasilone działanie przeciwnadciśnieniowe i zwiększone ryzyko niedociśnienia ortostatycznego; amifostyny - może nasilać działanie przeciwnadciśnieniowe amlodypiny; trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych/ leków przeciwpsychotycznych/ leków stosowanych w znieczuleniu - nasilone działanie przeciwnadciśnieniowe i zwiększone ryzyko niedociśnienia ortostatycznego.

Adamed Pharma S.A.
Pieńków, ul. Mariana Adamkiewicza 6A
05-152 Czosnów k/Warszawy
22-732-77-00
[email protected]
www.adamed.com