Privigen 100 mg/ml roztwór do infuzji

1 ml roztworu zawiera 100 mg immunoglobuliny ludzkiej normalnej (co najmniej 98% stanowi IgG). Rozkład podklas IgG (wartości przybliżone): IgG1 - 69%, IgG2 - 26%, IgG3 - 3%, IgG4 - 2%. Maksymalna zawartość IgA wynosi 25 µg/ml. Lek zawiera L-prolinę.

Immunoglobulina ludzka normalna zawierająca głównie immunoglobulinę G (IgG) o szerokim spektrum przeciwciał przeciwko czynnikom zakaźnym. Zawiera przeciwciała IgG występujące w normalnej populacji. Zwykle jest przygotowywana z puli osocza pochodzącego od co najmniej 1000 dawców. Zawiera rozkład podklas immunoglobuliny G zbliżony do występującego w osoczu zdrowego człowieka. Właściwe dawki preparatu mogą przywrócić nieprawidłowo zmniejszone stężenie immunoglobulin G do wartości prawidłowych. Mechanizm działania preparatu podawanego we wskazaniach innych niż leczenie zastępcze nie jest w pełni wyjaśniony, ale wiadomo że obejmuje działanie immunomodulujące. Immunoglobulina ludzka normalna po podaniu dożylnym cechuje się natychmiastową i całkowitą biodostępnością w układzie krążenia biorcy. Ulega względnie szybkiej dystrybucji pomiędzy osoczem a płynem pozanaczyniowym; stan równowagi pomiędzy kompartmentem naczyniowym i pozanaczyniowym osiągany jest po upływie ok. 3-5 dni. W badaniu u pacjentów z pierwotnym niedoborem odporności (PID) w wieku 3-65 lat średni T_0,5 wynosił 36,6 dnia. T_0,5 może różnić się u poszczególnych pacjentów, zwłaszcza u pacjentów z PID. IgG i kompleksy IgG ulegają rozkładowi w komórkach układu siateczkowo-śródbłonkowego.

Leczenie zastępcze u dorosłych oraz dzieci i młodzieży (0-18 lat) w następujących przypadkach: zespoły pierwotnego niedoboru odporności (PID) z zaburzeniem produkcji przeciwciał; wtórne niedobory odporności (SID) u pacjentów cierpiących z powodu ciężkich lub nawracających infekcji, nieskutecznego leczenia przeciwbakteryjnego i zarówno potwierdzonej nieskuteczności przeciwciał specyficznych (PSAF) lub poziomem IgG w surowicy < 4g/l (PSAF – nieskuteczność wytworzenia co najmniej 2-krotnego wzrostu poziomu przeciwciał IgG przeciwko antygenowi polisacharydowej i polipeptydowej szczepionki przeciwko pneumokokom). Leczenie immunomodulujące u dorosłych oraz u dzieci i młodzieży (0-18 lat) w następujących przypadkach: pierwotna małopłytkowość immunologiczna (ITP) u pacjentów ze zwiększonym ryzykiem krwawienia lub przed zabiegiem chirurgicznym w celu zwiększenia liczby płytek krwi; zespół Guillaina-Barre; choroba Kawasaki (w połączeniu z kwasem acetylosalicylowym); przewlekła zapalna polineuropatia demielinizacyjna (CIDP; dostępne jest tylko ograniczone doświadczenie w stosowaniu dożylnych immunoglobulin u dzieci z CIDP); wieloogniskowa neuropatia ruchowa (MMN).

Nadwrażliwość na substancję czynną (immunoglobuliny ludzkie) lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Pacjenci z selektywnym niedoborem IgA, u których wytworzyły się przeciwciała przeciwko IgA, ponieważ podanie preparatu zawierającego IgA może spowodować anafilaksję. Pacjenci z hiperprolinemią typu I i II.

Nie określono bezpieczeństwa stosowania preparatu podczas ciąży w kontrolowanych badaniach klinicznych - u kobiet w ciąży i karmiących piersią należy go stosować z ostrożnością. Wykazano, że preparaty Ig iv. przenikają przez barierę łożyska, w szczególności podczas III trymestru. Doświadczenia kliniczne dotyczące stosowania immunoglobulin nie wskazują na występowanie działań szkodliwych dla przebiegu ciąży lub dla płodu czy noworodka. Immunoglobuliny przenikają do mleka matki i mogą przyczyniać się do ochrony noworodka przed patogenami, które mogą przedostawać się przez błony śluzowe. Badania doświadczalne substancji pomocniczej L-proliny u zwierząt nie wykazały żadnego bezpośredniego ani pośredniego toksycznego działania na ciążę, rozwój zarodka lub płodu. Płodność. Kliniczne doświadczenie dotyczące stosowania immunoglobulin sugeruje, że nie należy oczekiwać ich szkodliwego wpływu na płodność.

Dożylnie. Leczenie zastępcze należy rozpocząć i monitorować pod nadzorem lekarza z doświadczeniem w leczeniu niedoboru odporności. Dawka i schemat dawkowania zależą od wskazania do stosowania preparatu. W leczeniu zastępczym może być konieczne indywidualne dostosowanie dawki dla każdego pacjenta w zależności od odpowiedzi klinicznej. Dawka oparta na masie ciała może wymagać dostosowania u pacjentów z niedowagą lub nadwagą. Poniższe schematy dawkowania podane są jako ogólne wytyczne. Leczenie zastępcze w zespołach pierwotnego niedoboru odporności (PID). Schemat dawkowania powinien zapewnić minimalne stężenie IgG (oznaczane przed kolejną infuzją) wynoszące co najmniej 6 g/l lub w normalnym przedziale referencyjnym dla danej grupy wiekowej. Uzyskanie równowagi wymaga 3-6 mies. od rozpoczęcia leczenia. Zalecana dawka początkowa wynosi 0,4-0,8 g/kg mc. w dawce jednorazowej; następnie podaje się dawkę co najmniej 0,2 g/kg mc. co 3-4 tyg. Dawka wymagana do osiągnięcia stężenia minimalnego 6 g/l wynosi z reguły 0,2-0,8 g/kg mc. na miesiąc. Po osiągnięciu stanu równowagi przerwa pomiędzy kolejnymi dawkami wynosi 3-4 tyg. Minimalne stężenia IgG należy mierzyć i oceniać w zależności od występowania zakażenia. W zależności od odpowiedzi klinicznej (np. częstość występowania zakażeń) można rozważyć modyfikację dawki i (lub) odstępów pomiędzy kolejnymi dawkami w celu uzyskania wyższych stężeń minimalnych. Wtórne niedobory odporności. Schemat dawkowania powinien zapewnić minimalne stężenie IgG (oznaczane przed kolejną infuzją) wynoszące co najmniej 6 g/l lub w normalnym przedziale referencyjnym dla danej grupy wiekowej. Zalecana dawka wynosi 0,2-0,4 g/kg co 3-4 tyg. Minimalne stężenie IgG powinno być zmierzone i ocenione w związku z częstością występowania infekcji. Dawka powinna być dostosowana jako niezbędna do otrzymania optymalnej ochrony przed infekcjami, zwiększenie jej może być konieczne u pacjentów z przewlekłymi infekcjami; obniżenie dawki można rozważyć u pacjentów wolnych od infekcji. Pierwotna małopłytkowość immunologiczna (ITP). Istnieją 2 alternatywne schematy leczenia: 1. 0,8-1 g/kg mc. w 1. dniu leczenia, dawkę tę można podać powtórnie w ciągu 3 dni; 2. 0,4 g/kg mc. na dobę przez 2-5 dni. W przypadku nawrotu, leczenie można powtórzyć. Zespół Guillaina-Barrego: 0,4 g/kg mc. na dobę przez 5 dni (mozliwe ponowne podanie w przypadku nawrotu). Choroba Kawasaki: 2,0 g/kg mc. w dawce jednorazowej. Pacjenci powinni przyjmować jednocześnie kwas acetylosalicylowy. Przewlekła zapalna polineuropatia demielinizacyjna (CIDP): zalecana dawka początkowa wynosi 2 g/kg mc. w dawkach podzielonych w ciągu 2 do 5 kolejnych dni. Następnie podaje się dawkę podtrzymującą 1 g/kg mc. w dawkach podzielonych w ciągu 1 do 2 kolejnych dni co 3 tygodnie. Skuteczność leczenia należy ocenić po każdym cyklu; jeśli po 6 mies. nie zaobserwuje się efektu leczenia, należy przerwać leczenie. Jeżeli leczenie jest skuteczne terapia długoterminowa powinna zależeć od decyzji lekarza opartej na odpowiedzi terapeutycznej pacjenta i odpowiedzi podtrzymującej. Dawki i przerwy między nimi mogą być dostosowane do indywidualnego przebiegu choroby. Wieloogniskowa neuropatia ruchowa (MMN). Dawka początkowa: 2 g/kg podawana przez 2-5 kolejnych dni. Dawka podtrzymująca: 1 g/kg co 2-4 tyg. lub 2 g/kg co 4-8 tyg. Skuteczność leczenia trzeba oceniać po każdym cyklu, jeśli obserwuje się brak skuteczności po 6 mies. leczenie należy przerwać. Jeśli terapia jest skuteczna należy podjąć decyzję o długoterminowym leczeniu biorąc pod uwagę reakcje pacjenta i odpowiedź na leczenie podtrzymujące. Dawkowanie i przerwy w leczeniu należy dostosować w zależności od indywidualnego przebiegu choroby. Szczególne grupy pacjentów. Dawkowanie u dzieci i młodzieży (0-18 lat) nie różni od dawkowania u osób dorosłych. U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby nie ma dowodów wskazujących na konieczność dostosowania dawki. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek i u pacjentów w podeszłym wieku brak konieczności dostosowania dawki, chyba, że jest to uzasadnione klinicznie.
Sposób podania. Preparat powinien być podawany w infuzji dożylnej z początkową szybkością infuzji wynoszącą 0,3 ml/kg mc./h przez ok. 30 min. Jeżeli pacjent dobrze toleruje infuzję, szybkość podawania może być stopniowo zwiększona maksymalnie do 4,8 ml/kg mc./h. U pacjentów z PID, którzy dobrze tolerowali infuzję leku z szybkością 4,8 ml/kg mc./h, szybkość infuzji można stopniowo zwiększyć maksymalnie do 7,2 ml/kg mc./h. Jeśli przed infuzją konieczne jest rozcieńczenie, preparat może zostać rozcieńczony 5% roztworem glukozy do końcowego stężenia 50 mg/ml (5%).

Należy dokładnie monitorować stan pacjenta w kierunku objawów niepożądanych podczas infuzji. Pewne działania niepożądane mogę występować częściej w przypadku dużej szybkości infuzji, u pacjentów z hipogammoglobulinemią lub agamaglobulinemią, z niedoborem IgA lub bez niedoboru IgA lub u pacjentów otrzymujących immunoglobulinę ludzką normalną po raz pierwszy lub, w rzadkich przypadkach, po zmianie preparatu z immunoglobuliną ludzką normalną na inny lub po dłuższej przerwie od czasu poprzedniej infuzji. Można uniknąć potencjalnych powikłań, upewniając się, że pacjenci: nie wykazują nadwrażliwości na immunoglobulinę ludzką normalną, podając początkowo preparat z niewielką szybkością (0,3 ml/kg mc./h); są starannie monitorowani w celu wykrycia jakichkolwiek objawów podczas całego okresu infuzji. W szczególności podczas podawania pierwszej infuzji i w 1 h od jej zakończenia należy monitorować pacjentów nieleczonych uprzednio immunoglobuliną ludzką normalną, pacjentów otrzymujących dotychczas alternatywny preparat Ig iv., lub w razie dużego odstępu czasu od poprzedniej infuzji. Wszyscy inni pacjenci powinni być obserwowani przez co najmniej 20 min po podaniu preparatu. W razie wystąpienia działania niepożądanego należy zmniejszyć szybkość infuzji lub przerwać ją. U wszystkich pacjentów dożylne podanie Ig wymaga: odpowiedniego nawodnienia pacjenta przed rozpoczęciem dożylnej infuzji Ig, monitorowania diurezy, monitorowania stężenia kreatyniny w surowicy, unikania jednoczesnego stosowania diuretyków pętlowych. W przypadku pacjentów z cukrzycą i wymagających rozcieńczenia preparatu w celu uzyskania mniejszych stężeń, należy zwrócić uwagę na obecność glukozy w zalecanym roztworze do rozcieńczenia. Rzeczywiste reakcje nadwrażliwości występują rzadko. Mogą one wystąpić u pacjentów z przeciwciałami przeciwko IgA. Dożylne podawanie Ig nie jest wskazane u pacjentów z selektywnym niedoborem IgA, u których niedobór IgA jest jedyną niepokojącą nieprawidłowością. W rzadkich przypadkach, immunoglobulina ludzka normalna powoduje spadek ciśnienia krwi z reakcją anafilaktoidalną, nawet u pacjentów, którzy uprzednio tolerowali leczenie immunoglobuliną ludzką normalną. W przypadku wstrząsu, należy wdrożyć standardowe przeciwwstrząsowe postępowanie lecznicze. Preparat może zawierać przeciwciała grup krwi, które mogą działać jak hemolizyny i wspomagać in vivo opłaszczanie krwinek czerwonych immunoglobuliną, dając dodatni odczyn antyglobulinowy (test Coombsa) i w rzadkich przypadkach powodując hemolizę. Niedokrwistość hemolityczna może być skutkiem dożylnego podawania immunoglobuliny w związku ze wzmożoną sekwestracją krwinek czerwonych. Proces wytwarzania leku obejmuje etap chromatografii powinowactwa immunologicznego (IAC), który specyficznie redukuje przeciwciała grupy krwi A i B (izoaglutyniny A i B). Dane kliniczne dotyczące preparatu Privigen wyprodukowanego z użyciem IAC wskazują na istotne statystycznie zmniejszenie przypadków występowania niedokrwistości hemolitycznej. Zgłaszano pojedyncze przypadki zaburzenia czynności nerek i niewydolności nerek w związku z hemolizą, rozsianego wykrzepiania wewnątrznaczyniowego lub zgonu. Następujące czynniki ryzyka są związane z powstawaniem hemolizy: duże dawki podawane zarówno w postaci dawki jednorazowej jak i podzielenie jej na kilka dni; grupa krwi inna niż 0; stan zapalny. Należy zachować zwiększoną ostrożność w przypadku pacjentów z grupą krwi inną niż 0, którzy otrzymują duże dawki preparatu ze wskazań innych niż PID. W rzadkich wypadkach zgłaszano hemolizę u pacjentów otrzymujących terapię zastępczą PID. Osoby otrzymujące dożylnie immunoglobulinę należy monitorować pod kątem wystąpienia objawów przedmiotowych i podmiotowych hemolizy, a w przypadku jej wystąpienia należy rozważyć odstawienie leku. Odnotowano występowanie zespołu zapalenia opon mózgowych (AMS) w związku z dożylnym leczeniem Ig. Przerwanie leczenia Ig powodowało remisję AMS w przeciągu kilku dni bez następstw. AMS zazwyczaj rozpoczyna się w przeciągu od kilku godzin do 2 dni od dożylnego podania Ig. Wyniki testów płynu mózgowo-rdzeniowego są często dodatnie z pleocytozą do kilku tysięcy komórek na mm³, przeważnie z serii granulocytów i zwiększonym stężeniem białka do kilkuset mg/dl. Częstsze występowanie AMS może być związane z leczeniem dużą dawką dożylnej Ig (2g/kg). Pacjenci wykazujący takie objawy powinni zostać poddani dokładnemu badaniu neurologicznemu, w tym badaniu płynu mózgowo-rdzeniowego, w celu wykluczenia innych przyczyn zapalenia opon mózgowych. Podczas stosowania dożylnego IG istnieje ryzyko epizodów zakrzepowo-zatorowych (zawał mięśnia sercowego, incydent mózgowo-naczyniowy (w tym udar mózgu), zatorowość płucna i zakrzepica żył głębokich) - przypuszcza się, że ich występowanie jest związane ze względnym zwiększeniem lepkości krwi wskutek dużej podaży immunoglobulin u pacjentów z grupy ryzyka. Należy zachować ostrożność zlecając i podając infuzje Ig iv. pacjentom z nadwagą i pacjentom z istniejącymi czynnikami ryzyka zdarzeń zakrzepowych (takimi jak podeszły wiek, nadciśnienie tętnicze, cukrzyca oraz choroba naczyń lub zdarzenia zakrzepowe w wywiadzie, pacjenci z nabytą lub dziedziczną skłonnością do zakrzepicy, pacjenci po długotrwałych okresach unieruchomienia, pacjenci z ciężką hipowolemią i pacjenci z chorobami zwiększającymi lepkość krwi). W przypadku pacjentów, u których istnieje ryzyko wystąpienia niepożądanych działań zakrzepowo-zatorowych, dożylne immunoglobuliny należy podawać z minimalną szybkością i w możliwie najmniejszej dawce. Opisywano przypadki ostrej niewydolności nerek u pacjentów otrzymujących dożylnie Ig. W większości przypadków zidentyfikowano czynniki ryzyka, takie jak istniejąca wcześniej niewydolność nerek, cukrzyca, hipowolemia, nadwaga, jednoczesne stosowanie leków o działaniu nefrotoksycznym lub wiek powyżej 65 lat. Parametry nerkowe należy ocenić przed wlewem Ig iv., zwłaszcza u pacjentów, u których stwierdzono potencjalne zwiększone ryzyko wystąpienia ostrej niewydolności nerek, i ponownie w odpowiednich odstępach czasu. W przypadku zaburzenia czynności nerek należy rozważyć przerwanie stosowania dożylnej Ig. Zaburzenia czynności nerek częściej występują po zastosowaniu preparatów Ig iv. zawierających sacharozę, glukozę i maltozę. U pacjentów z grup wysokiego ryzyka można rozważyć zastosowanie produktów Ig iv. nie zawierających sacharozy. Preparat nie zawiera sacharozy, maltozy ani glukozy. U pacjentów z ryzykiem ostrej niewydolności nerek, preparaty Ig iv powinny być podawane z minimalną szybkością infuzji i w najmniejszej stosowanej dawce. Po leczeniu dożylnymi Ig może wystąpić ostry niekardiogenny obrzęk płuc (TRALI). Charakteryzuje się on ciężką hipoksją, dusznością, szybkim oddechem, sinicą i niedociśnieniem. Objawy zwykle pojawiają się 1 do 6 godzin od transfuzji, często w ciągu 1-2 h. Należy monitorować pacjentów w celu wykrycia działań niepożądanych ze strony układu oddechowego. TRALI jest stanem potencjalnie zagrażającym życiu, wymagającym natychmiastowego leczenia na oddziale intensywnej terapii. Pomimo stosowania standardowych działań zapobiegających zakażeniom nie można całkowicie wykluczyć możliwości przeniesienia czynników zakaźnych podczas podawania preparatów otrzymanych z ludzkiej krwi lub osocza. Dotyczy to również nieznanych lub nowo odkrytych wirusów i innych patogenów. Podejmowane środki uważane są za skuteczne wobec wirusów otoczkowych, takich jak HIV, HBV i HCV, a także wirusów bezotoczkowych, jak HAV i parwowirus B19. Doświadczenia kliniczne potwierdzają brak przypadków przeniesienia WZW typu A lub parwowirusa B19 za pośrednictwem preparatu immunoglobulin, ponadto przyjmuje się, że zawartość przeciwciał w znacznym stopniu przyczynia się do zapewnienia ochrony przeciwko tym wirusom. Wśród zgłoszeń po wprowadzeniu leku do obrotu obserwowano, że występujące u dzieci wskazania wymagające dużych dawek Ig iv., w szczególności choroba Kawasaki, wiążą się ze zwiększoną częstością występowania reakcji hemolitycznych, w porównaniu z innymi wskazaniami do stosowania Ig iv. u dzieci. Lek zawiera mniej niż 2,3 mg sodu na 100 ml, co odpowiada 0,12% zalecanego przez WHO maksymalnego dziennego spożycia 2 g sodu dla osoby dorosłej.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.
Można zapobiec wystąpieniu lub ograniczyć możliwe działania niepożądane przez podawanie infuzji
leku Privigen z małą szybkością. Działania niepożądane mogą wystąpić, nawet jeśli pacjent
otrzymywał uprzednio ludzkie immunoglobuliny i dobrze je tolerował.

Rzadko i w odosobnionych przypadkach obserwowano następujące działania niepożądane w związku
z podawaniem immunoglobulin:
● ciężkie reakcje nadwrażliwości, takie jak nagły spadek ciśnienia krwi lub wstrząs
   anafilaktyczny (np. pacjent może odczuwać oszołomienie lub zawroty głowy, zemdleć przy
   wstawaniu, mieć zimne dłonie i stopy, odczuwać nieprawidłowe bicie serca lub ból w klatce
   piersiowej, lub utracić chwilowo ostrość widzenia), nawet jeśli pacjent nie wykazywał
   nadwrażliwości podczas poprzednio podawanych infuzji.
  
   Jeżeli pacjent zauważy takie objawy podczas infuzji leku Privigen, należy natychmiast
   powiedzieć o tym lekarzowi lub pielęgniarce. Lekarz lub pielęgniarka zdecyduje, czy
   należy zmniejszyć szybkość infuzji, czy też całkiem przerwać infuzję;
● powstawanie skrzepów krwi, które mogą być przenoszone przez układ krążenia (zdarzenia
   zakrzepowo-zatorowe) mogące spowodować np. zawał serca (np. pacjent może odczuwać nagły
   ból w klatce piersiowej lub duszność), udar mózgu (np. pacjent może odczuwać nagłe
   osłabienie mięśni, utratę czucia i (lub) równowagi, ograniczenie świadomości lub trudności
   z mówieniem), zakrzepy krwi w tętnicach płucnych (np. pacjent może odczuwać ból w klatce
   piersiowej, duszność lub kaszleć krwią), zakrzepicę żył głębokich (np. pacjent może mieć
   zaczerwienienie, uczucie gorąca, ból, tkliwość lub obrzęk jednej lub obu nóg);
● ból w klatce piersiowej, dyskomfort w klatce piersiowej, bolesne oddychanie, w wyniku ostrego
    poprzetoczeniowego uszkodzenia płuc (TRALI).

   Jeżeli u pacjenta wystąpi którykolwiek z powyższych objawów, należy natychmiast
   powiedzieć o tym lekarzowi lub pielęgniarce. Pacjent, u którego wystąpią takie objawy,
   musi być natychmiast przeniesiony na szpitalny oddział ratunkowy w celu dokonania
   oceny stanu i leczenia;
● przejściowe niezakaźne zapalenie opon mózgowych (odwracalne aseptyczne zapalenie opon),

   Należy natychmiast powiedzieć lekarzowi lub pielęgniarce, jeżeli u pacjenta wystąpi
   sztywność szyi wraz z co najmniej jednym z następujących objawów: gorączka,
   nudności, wymioty, ból głowy, nadwrażliwość na światło, zaburzenia umysłowe;
● zwiększenie stężenia kreatyniny we krwi;
● białkomocz;
● ostra niewydolność nerek;
● przejściowe zmniejszenie liczby czerwonych krwinek (odwracalna niedokrwistość
   hemolityczna/hemoliza), niedokrwistość, leukopenia, anizocytoza (w tym mikrocytoza).

Inne działania niepożądane przedstawione w kolejności według malejącej częstości:
Bardzo często (mogą występować częściej niż przy 1 na 10 pacjentów):
Ból głowy (w tym zatokowy ból głowy, migrena, dyskomfort dotyczący głowy, napięciowy ból
głowy), zaburzenia żołądkowe (nudności ból (w tym ból pleców, ból kończyn, stawów i kości
(artralgia), ból karku, ból twarzy), gorączka (w tym dreszcze), stan grypopodobny (w tym wyciek
z nosa (zapalenie nosogardzieli), ból gardła, ból gardła i krtani, pęcherze w jamie ustnej i w gardle
(pęcherze ustno- gardłowe), ucisk w gardle.

Często (mogą występować do 1 na 10 pacjentów):
Tymczasowy spadek ilości czerwonych krwinek (niedokrwistość), rozpad czerwonych krwinek
(hemoliza), zmniejszenie liczny białych krwinek (leukopenia), nadwrażliwość, zawroty głowy
(w tym typu vertigo), wysokie ciśnienie krwi (hipertensja), zaczerwienie (w tym uderzenia
gorąca, przekrwienie), hipotensja (w tym spadek ciśnienia krwi), trudności w oddychaniu
(duszność w tym ból w klatce piersiowej, dyskomfort w klatce piersiowej, ból podczas
oddychania), wymioty, rzadki stolec (biegunka), ból żołądka, zaburzenia skóry (w tym
wysypka, swędzenie (świąd), pokrzywka wysypka grudkowo osutkowa, zaczerwienienie
skóry (rumień), łuszczenie się skóry (złuszczenie skóry), ból mięśni (w tym skurcze mięśni i
sztywność), łatwe męczenie się (uczucie zmęczenia), osłabienie fizyczne (wycieńczenie),
słabość mięśni. Rutynowe badania laboratoryjne mogą często ujawniać zmiany czynności
wątroby (hiperbilirubinemia), jak również zmiany w morfologii krwi (np. dodatni odczyn
Coombsa (bezpośredni), zwiększenie aktywności aminotransferazy alaninowej, zwiększenie
aktywności aminotransferazy asparaginowej, zwiększenie aktywności dehydrogenazy
mleczanowej we krwi).

Niezbyt często (mogą występować do 1 na 100 pacjentów):
Tymczasowe nie zakaźne zapalenie opon mózgowych (odwracalne aseptyczne zapalenie opon
mózgowych), nieprawidłowy kształt czerwonych krwinek (w obrazie mikroskopowym), obecność
dużej ilości płytek krwi we krwi (trombocytoza), senność, dreszcze (drżenie), palpitacje, tachykardia,
zdarzenia zakrzepowo – zatorowe, niewystarczający dopływ krwi do kończyn dolnych, powodujący
np. ból podczas chodzenia (choroba naczyń obwodowych), obecność nadmiaru białek surowicy
w moczu (białkomocz w tym zwiększenie kreatyniny we krwi), ból w miejscu wstrzyknięcia.

Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie możliwe objawy niepożądane
niewymienione w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub zwrócić się do fachowego
personelu medycznego.

Dodatkowe informacje dotyczące okoliczności zwiększających ryzyko wystąpienia działań
niepożądanych podane są także w punkcie 2 „Informacje ważne przed otrzymaniem leku Privigen”.

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi, farmaceucie lub pielegniarce. Działania niepożądane
można zgłaszać bezpośrednio do „krajowego systemu zgłaszania” wymienionego w załączniku V.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Podanie immunoglobuliny może przez okres od co najmniej 6 tyg. do 3 mies. zmniejszyć skuteczność szczepionek zawierających żywe atenuowane wirusy, takie jak szczepionka przeciwko odrze, różyczce, śwince i ospie wietrznej. Po podaniu preparatu należy zachować odstęp 3 mies. przed zastosowaniem szczepionki z żywymi atenuowanymi wirusami. W przypadku szczepionki przeciwko odrze takie zmniejszenie skuteczności może utrzymywać się do 1 roku - należy sprawdzić poziom przeciwciał u pacjentów otrzymujących szczepionkę przeciwko odrze. Należy unikać jednoczesnego stosowania diuretyków pętlowych. Przewiduje się, że interakcje wymienione dla dorosłych mogą wystąpić również u dzieci i młodzieży. Preparat może być podawany z roztworem 5% glukozy.

CSL Behring Sp z o.o.
ul. A. Branickiego 17
02-972 Warszawa
www.cslbehring.pl