Qarziba 4,5 mg/ml konc. do sporządzenia roztworu do infuzji

1 ml koncentratu zawiera 4,5 mg dinutuksymabu beta. 1 fiolka (4,5 ml) zawiera 20 mg dinutuksymabu beta.

Leki przeciwnowotworowy, przeciwciało monoklonalne. Dinutuksymab jest chimerycznym przeciwciałem monoklonalnym IgG1, swoiście skierowanym przeciw ugrupowaniu węglowodanowemu disialogangliozydu 2 (GD2), który charakteryzuje się dużą ekspresją na powierzchni komórek nerwiaka zarodkowego. Dinutuksymab beta łączy się w warunkach in vitro z liniami komórek nerwiaka zarodkowego, o których wiadomo, że wykazują ekspresję GD2 i powoduje on zarówno cytotoksyczność zależną od dopełniacza (CDC), jak i cytotoksyczność komórkową zależną od przeciwciał (ADCC). W obecności ludzkich komórek efektorowych, w tym jądrzastych komórek krwi obwodowej i granulocytów od zdrowych dawców ludzkich, dinutuksymab beta pośredniczył w niszczeniu linii komórkowych nerwiaka zarodkowego i czerniaka w sposób zależny od dawki. Ponadto, w badaniach in vivo wykazano, że dinutuksymab beta pozwala na zahamowanie przerzutów do wątroby na syngenicznym mysim modelu przerzutów do wątroby. Neurotoksyczność związana z dinutuksymabem beta wynika prawdopodobnie z indukcji allodynii mechanicznej, na którą wpływać może reaktywność dinutuksymabu beta wobec antygenu GD2 występującego na powierzchni obwodowych włókien nerwowych i mieliny. Oczekuje się, że dinutuksymab beta jako białko będzie metabolizowany do małych peptydów i pojedynczych aminokwasów przez wszechobecne enzymy proteolityczne. Współczynnik akumulacji dla C_max wynosił 1,13 (±0,54) po 5 cyklach infuzji długoterminowej. Pozorny T_0,5 w końcowej fazie eliminacji wynosił 8,7 (±2,6) dni. Klirens dinutuksymabu beta zwiększał się w obecności wysokich mian przeciwciał przeciwlekowych, niezależnie od aktywności neutralizującej.

Leczenie nerwiaka zarodkowego wysokiego ryzyka u pacjentów w wieku 12 miesięcy i starszych, którzy wcześniej otrzymali chemioterapię indukcyjną z przynajmniej częściową odpowiedzią, a następnie terapię mieloablacyjną oraz przeszczepienie komórek macierzystych, a także u pacjentów z nawrotowym lub opornym na leczenie nerwiakiem zarodkowym w wywiadzie, z chorobą resztkową lub bez. Przed leczeniem nawrotowego nerwiaka zarodkowego aktywnie postępującą chorobę należy ustabilizować przy pomocy innych odpowiednich metod. U pacjentów z nawrotową/oporną na leczenie chorobą w wywiadzie oraz u pacjentów, którzy nie uzyskali całkowitej odpowiedzi na leczenie po terapii pierwszej linii, lek należy podawać w skojarzeniu z interleukiną-2 (IL-2).

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Rozległa przewlekła albo ostra 3. lub 4. stopnia choroba przeszczep przeciwko gospodarzowi (cGVHD).

Leku nie należy stosować w okresie ciąży. Celem dla dinutuksymabu beta jest disialogangliozyd (GD2), który ulega ekspresji na powierzchni tkanek neuronalnych, zwłaszcza podczas rozwoju zarodkowo-płodowego, i może przenikać przez łożysko; z tego względu lek podawany kobietom w ciąży może powodować uszkodzenie płodu. Leku nie należy stosować u kobiet w wieku rozrodczym, które nie stosują antykoncepcji. Zaleca się, aby kobiety w wieku rozrodczym stosowały antykoncepcję przez 6 mies. po zakończeniu leczenia dinutuksymabem beta. Podczas leczenia dinutuksymabem betaa i przez 6 mies. po podaniu ostatniej dawki należy przerwać karmienie piersią. Specjalne badania wpływu na płodność na zwierzętach nie były prowadzone; jednakże w badaniach toksyczności przeprowadzonych na świnkach morskich i makakach nie zaobserwowano szkodliwego wpływu na organy rozrodcze.

Dożylnie. Lek stosowany jest wyłącznie w warunkach szpitalnych i musi być podawany pod nadzorem lekarza z doświadczeniem w stosowaniu terapii onkologicznych. Musi być podawany przez profesjonalny personel medyczny przygotowany do odpowiedniego postępowania w przypadku ciężkich reakcji alergicznych, w tym anafilaksji, w środowisku zapewniającym natychmiastowy, pełny dostęp do środków resuscytacji. Leczenie obejmuje 5 kolejnych cykli, z których każdy trwa 35 dni. Indywidualną dawkę określa się na podstawie powierzchni ciała (pc.). Dawka całkowita na cykl leczenia powinna wynosić 100 mg/m² pc. Lek można podawać na dwa sposoby: ciągła infuzja przez pierwszych 10 dni każdego cyklu (łącznie 240 h) w dawce dobowej wynoszącej 10 mg/m² pc.  lub 5 infuzji podawanych codziennie przez 8 h w dawce 20 mg/m² pc., w ciągu 5 pierwszych dni każdego cyklu. W przypadku stosowania leku w skojarzeniu z IL-2, należy ją podawać w postaci wstrzyknięć podskórnych w dawce 6×106 IU/m² pc./dobę, przez 2 okresy trwające 5 kolejnych dni, co daje całkowitą dawkę wynoszącą 60×106 IU/m² pc. na cykl leczenia. Pierwszy trwający 5-dni cykl powinien się rozpocząć 7 dni przed pierwszą infuzją dinutuksymabu beta, a drugi trwający 5-dni cykl powinien się rozpocząć jednocześnie z infuzją dinutuksymabu beta (dni 1. do 5. każdego cyklu leczenia dinutuksymabem beta). Przed rozpoczęciem każdego cyklu leczenia należy dokonać oceny poniższych parametrów klinicznych i opóźnić leczenie do czasu uzyskania podanych wartości: pulsoksymetria >94% podczas oddychania powietrzem atmosferycznym; odpowiednia czynność szpiku kostnego: bezwzględna liczba granulocytów obojętnochłonnych ≥500/µl, liczba płytek krwi ≥20 000/µl, hemoglobina >8,0 g/dl; odpowiednia czynność wątroby: aktywność AlAT/AspAT <5 GGN; odpowiednia czynność nerek: CCr lub GFR >60 ml/min/1,73 m² pc. Modyfikacja dawki. Na podstawie oceny ciężkości działań niepożądanych dinutuksymabu beta przez lekarza u pacjentów można zastosować dawkę zmniejszoną o 50% lub tymczasowo przerwać podawanie infuzji. Wskutek tego wydłużeniu ulega okres infuzji bądź - jeśli jest to tolerowane przez pacjenta - można zwiększyć szybkość infuzji do 3 ml/h (infuzja ciągła), w celu podania całości dawki. Zalecenia dotyczące modyfikacji dawki dinutuksymabu beta. Dowolne działanie niepożądane 1.-2. stopnia - zmniejszyć szybkość infuzji do 50%; po ustąpieniu wznowić infuzję z pierwotną szybkością. Reakcja nadwrażliwości, np. niedociśnienie - przerwać infuzję i zastosować leczenie wspomagające; po ustąpieniu wznowić infuzję z pierwotną szybkością. Rozszerzone źrenice z opóźnionym odruchem źrenicznym na światło ± światłowstręt - przerwać infuzję; po ustąpieniu wznowić infuzję z 50% szybkością. Dowolne działanie niepożądane ≥3. stopnia - przerwać infuzję i zastosować leczenie wspomagające; wznowić infuzję z 50% szybkością w przypadku ustąpienia działania niepożądanego lub złagodzenia jego objawów do 1.-2. stopnia; po ustąpieniu zwiększyć do pierwotnej szybkości. Nawrót - przerwać infuzję; wznowić kolejnego dnia w przypadku ustąpienia działania niepożądanego. Reakcja nadwrażliwości, np. skurcz oskrzeli, obrzęk naczynioruchowy - natychmiast przerwać infuzję i zastosować odpowiednie leczenie; wznowić leczenie w kolejnych cyklach. Zespół przesiąkania włośniczek - przerwać infuzję i zastosować leczenie wspomagające; wznowić infuzję z 50% szybkością w przypadku ustąpienia działania niepożądanego lub złagodzenia jego objawów do 1.-2. stopnia. Neurotoksyczność OUN - natychmiast przerwać infuzję, wykluczyć inne możliwe czynniki i zastosować odpowiednie leczenie; dostępne są ograniczone dane dotyczące wznowienia leczenia i sformułowanie zaleceń nie jest możliwe. Leczenie dinutuksymabem beta należy całkowicie odstawić w razie wystąpienia następujących objawów toksyczności: anafilaksja 3. lub 4. stopnia; długotrwała obwodowa neuropatia ruchowa 2. stopnia; neuropatia obwodowa 3. stopnia; zaburzenia dotyczące oczu 3. stopnia; hiponatremia 4. stopnia (<120 mEq/l) pomimo odpowiedniej podaży płynów; zespół przesiąkania włośniczek (nawracający lub 4. stopnia) (wymagający wspomagania oddychania); ciężka neurotoksyczność OUN stopnia 3. lub 4. ze znacznym i długotrwałym deficytem neurologicznym bez wykrywalnej przyczyny, nawracająca neurotoksyczność stopnia 1.-3. i trwały deficyt neurologiczny; wszystkie stopnie zespołu tylnej odwracalnej encefalopatii i poprzecznego zapalenia rdzenia kręgowego. Szczególne grupy pacjentów. Nie ma danych dla pacjentów z zaburzeniem czynności nerek i wątroby. Dotychczas nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności leku u dzieci w wieku poniżej 12 miesięcy. Sposób podania. Lek jest przeznaczony do infuzji dożylnych. Roztwór należy podawać przez obwodowy lub centralny cewnik dożylny. Inne leki podawane jednocześnie drogą dożylną należy podawać przez oddzielny dostęp dożylny. W przypadku infuzji ciągłych roztwór podaje się z szybkością 2 ml/h (48 ml/dobę) z użyciem pompy infuzyjnej. W przypadku codziennych infuzji trwających 8 h roztwór podaje się z szybkością ok. 13 ml/h. Przed rozpoczęciem każdej infuzji należy zawsze rozważyć możliwość premedykacji. Lek należy rozcieńczać w warunkach aseptycznych do stężenia/dawki ustalonej dla danego pacjenta z użyciem roztworu NaCl do infuzji o stężeniu 9 mg/ml (0,9%) zawierającego 1% ludzkiej albuminy (np. 5 ml ludzkiej albuminy 20% na 100 ml roztworu NaCl). Premedykacja. Ból neuropatyczny występuje zazwyczaj na początku leczenia i przed każdą infuzją dinutuksymabu beta wymagana jest premedykacja lekami przeciwbólowymi, w tym dożylnymi opioidami. W leczeniu bólu zalecana jest terapia potrójna, obejmująca nieopioidowe leki przeciwbólowe (zgodne z wytycznymi WHO), gabapentynę i opioidowe leki przeciwbólowe. Indywidualne dawki mogą się znacznie różnić między sobą. W trakcie leczenia należy ciągle stosować nieopioidowe leki przeciwbólowe, np. paracetamol lub ibuprofen. U pacjenta należy zastosować premedykację gabapentyną w dawce 10 mg/kg mc./dobę, rozpoczynającą się 3 dni przed infuzją dinutuksymabu beta. Kolejnego dnia dawkę dobową gabapentyny należy zwiększyć do 2x10 mg/kg mc./dobę doustnie, a dzień przed rozpoczęciem infuzji dinutuksymabu beta i dalej do 3x10 mg/kg mc./dobę doustnie. Maksymalna pojedyncza dawka gabapentyny wynosi 300 mg. Taki schemat dawkowania należy kontynuować tak długo, jak jest to konieczne. Doustną dawkę gabapentyny należy stopniowo zmniejszać po odstawieniu dożylnej infuzji morfiny, najpóźniej po zakończeniu terapii infuzyjnej dinutuksymabem beta. Leczenie opioidowymi lekami przeciwbólowymi jest standardem w trakcie leczenia dinutuksymabem beta. W pierwszym dniu i cyklu infuzji konieczna jest na ogół większa dawka niż w kolejnych dniach i cyklach. 2 h przed infuzją dinutuksymabu beta, przed rozpoczęciem ciągłej dożylnej infuzji morfiny należy zacząć podawanie morfiny od bolusa w infuzji z szybkością 0,02-0,05 mg/kg mc./h. Następnie zalecana jest szybkość dawkowania wynosząca 0,03 mg/kg mc./h jednocześnie z infuzją dinutuksymabu beta. W przypadku codziennych infuzji dinutuksymabu beta, infuzję morfiny należy kontynuować ze zmniejszoną szybkością (np. 0,01 mg/kg mc./h) przez 4 h po zakończeniu infuzji dinutuksymabu beta. W przypadku infuzji ciągłej, w zależności od bólu przez pacjenta, możliwe jest odstawienie morfiny w ciągu 5 dni poprzez stopniowe zmniejszanie szybkości dawkowania (np. do 0,02 mg/kg mc./h, 0,01 mg/kg mc./h, 0,005 mg/kg mc./h). Jeżeli ciągła infuzja morfiny jest wymagana przez czas dłuższy niż 5 dni, leczenie należy stopniowo redukować o 20% na dobę po ostatnim dniu podawania infuzji dinutuksymabu beta. Po odstawieniu dożylnej morfiny, w przypadku silnego bólu neuropatycznego można podać na żądanie doustny siarczan morfiny (0,2-0,4 mg/kg mc. co 4-6 h). W przypadku umiarkowanego bólu neuropatycznego można podać doustny tramadol. Na ok. 20 min przed rozpoczęciem każdej infuzji dinutuksymabu beta należy zastosować premedykację lekiem przeciwhistaminowym (np. difenhydraminą) w formie wstrzyknięcia dożylnego. Zaleca się ponowne podawanie leku przeciwhistaminowego stosownie do potrzeb co 4-6 h w czasie infuzji dinutuksymabu. Pacjentów należy poddawać uważnej obserwacji w celu wykrycia reakcji anafilaktycznych i alergicznych, zwłaszcza podczas pierwszego i drugiego cyklu leczenia.

Ból neuropatyczny występuje zazwyczaj na początku leczenia i przed każdą infuzją dinutuksymabu beta wymagana jest premedykacja lekami przeciwbólowymi, w tym dożylnymi opioidami. W leczeniu bólu zalecana jest terapia potrójna, obejmująca nieopioidowe leki przeciwbólowe (zgodne z wytycznymi WHO), gabapentynę i opioidowe leki przeciwbólowe. Indywidualne dawki mogą się znacznie różnić między sobą. W trakcie leczenia należy ciągle stosować nieopioidowe leki przeciwbólowe, np. paracetamol lub ibuprofen. Szczegółowy opis prowadzenia premedykacji w polu "Dawkowanie". Mimo zastosowania premedykacji mogą wystąpić ciężkie reakcje związane z infuzją, w tym zespół uwalniania cytokin (CRS), reakcje anafilaktyczne i reakcje nadwrażliwości. Wystąpienie ciężkiej reakcji związanej z infuzją (w tym CRS) powoduje konieczność natychmiastowego przerwania terapii dinutuksymabem beta i może wymagać włączenia leczenia ratującego. Zespół uwalniania cytokin często objawia się w ciągu kilku minut do kilku godzin po rozpoczęciu pierwszej infuzji i charakteryzuje się występowaniem objawów ogólnoustrojowych takich jak gorączka, niedociśnienie i pokrzywka. Reakcje anafilaktyczne mogą wystąpić już w ciągu kilku minut od pierwszej infuzji dinutuksymabu beta i często są związane ze skurczem oskrzeli i pokrzywką. Na ok. 20 min przed rozpoczęciem każdej infuzji dinutuksymabu beta należy zastosować premedykację lekiem przeciwhistaminowym (np. difenhydraminą) w formie wstrzyknięcia dożylnego. Zaleca się ponowne podawanie leku przeciwhistaminowego stosownie do potrzeb co 4-6 h w czasie infuzji dinutuksymabu. Pacjentów należy poddawać uważnej obserwacji w celu wykrycia reakcji anafilaktycznych i alergicznych, zwłaszcza podczas pierwszego i drugiego cyklu leczenia. W czasie podawania dinutuksymabu beta należy zapewnić bezpośredni dostęp przy łóżku pacjenta do dożylnych leków przeciwhistaminowych, epinefryny (adrenaliny) oraz prednizolonu w postaci dożylnej na wypadek wystąpienia reakcji alergicznych zagrażających życiu pacjenta. W przypadku wystąpienia takich reakcji zaleca się podanie prednizolonu w formie bolusa dożylnego oraz epinefryny w formie bolusa dożylnego co 3-5 min stosownie do potrzeb, zależnie od odpowiedzi klinicznej. W przypadku reakcji nadwrażliwości oskrzeli i (lub) płuc zaleca się podanie epinefryny (adrenaliny) w postaci wziewnej, które należy ponawiać co 2 h, zależnie od odpowiedzi klinicznej. Zespół przesiąkania włośniczek charakteryzuje się spadkiem oporu naczyniowego i wynaczynieniem białek osocza i płynów do przestrzeni pozanaczyniowej. Zespół przesiąkania włośniczek na ogół rozwija się w ciągu kilku godzin po rozpoczęciu leczenia, natomiast występowanie objawów klinicznych (tzn. niedociśnienia, tachykardii) odnotowuje się po upływie 2-12 h. Konieczna jest uważna obserwacja czynności krążeniowej i oddechowej. Z uwagi na wiązanie dinutuksymabu beta do komórek nerwu wzrokowego mogą wystąpić zaburzenia oka. W przypadku zaburzeń akomodacji wzroku, które można skorygować okularami nie jest konieczna modyfikacja dawki, dopóki oceniane są one jako akceptowalne. Leczenie należy przerwać u pacjentów, u których wystąpi toksyczne oddziaływanie na wzrok 3. stopnia (tzn. częściowa utrata wzroku wg skali toksyczności). W przypadku zaburzeń dotyczących oczu pacjentów należy niezwłocznie skierować do lekarza okulisty. W związku z leczeniem dinutuksymabem beta sporadycznie zgłaszano występowanie neuropatii obwodowej. Należy poddać ocenie przypadki neuropatii ruchowej lub czuciowej trwające dłużej niż 4 dni i wykluczyć przyczyny niezapalne, takie jak progresja choroby, zakażenia, zespoły metaboliczne i jednocześnie stosowane leki. Leczenie należy odstawić na stałe u pacjentów, u których występuje obiektywne długotrwałe osłabienie przypisywane podawaniu dinutuksymabu beta. W przypadku pacjentów z umiarkowaną neuropatią (2. stopnia) (neuropatią ruchową z czuciową lub bez) leczenie należy przerwać i można je wznowić po ustąpieniu objawów neurologicznych. W przypadku wystąpienia neurotoksyczności OUN infuzję należy natychmiast przerwać i leczyć pacjenta objawowo, przy czym należy wykluczyć inne możliwe czynniki, takie jak czynne zakażenie, przerzuty nerwiaka zarodkowego do OUN, jednoczesne stosowanie leków neurotoksycznych. Leczenie dinutuksymabem beta należy trwale przerwać po wystąpieniu ciężkiej neurotoksyczności, obejmującej neurotoksyczność OUN stopnia 3. lub 4. ze znacznym i długotrwałym deficytem neurologicznym bez wykrywalnej przyczyny, nawracającą neurotoksyczność stopnia 1.-3. i (lub) trwały deficyt neurologiczny oraz wszystkie stopnie zespołu tylnej odwracalnej encefalopatii i poprzecznego zapalenia rdzenia kręgowego. W wyniku przebytych terapii odporność pacjentów może być obniżona. Z uwagi na to, że mają oni zazwyczaj założony centralny cewnik żylny in situ, są narażeni na ryzyko zakażenia ogólnoustrojowego. U pacjentów nie powinny występować objawy zakażenia ogólnoustrojowego, a wszelkie zaobserwowane zakażenia należy opanować przed rozpoczęciem terapii. W przypadku toksyczności hematologicznej 4. stopnia, która przed rozpoczęciem kolejnego cyklu leczenia ulegnie złagodzeniu do co najmniej 2. stopnia lub do wartości początkowych, nie jest konieczna modyfikacja dawki. Zaleca się regularne monitorowanie czynności wątroby i stężeń elektrolitów.

Najczęstszymi działaniami niepożądanymi były gorączka (86%) i ból (57%), który występował pomimo podawania leków przeciwbólowych. Innymi częstymi działaniami niepożądanymi były: nadwrażliwość (74,1%), wymioty (55%), biegunka (52%), zespół przesiąkania włośniczek (36%), niedokrwistość (49%), neutropenia (46%), trombocytopenia (42%) i niedociśnienie (41%). Bardzo często: zakażenia (w tym zapalenie płuc, zakażenie skóry, zakażenie wirusem opryszczki, zapalenie rdzenia kręgowego, zapalenie mózgu i rdzenia kręgowego), zakażenia związane ze sprzętem medycznym, niedokrwistość, leukopenia, neutropenia, trombocytopenia, nadwrażliwość, zespół uwalniania cytokin, zatrzymanie płynów, ból głowy, rozszerzenie źrenic, zwężenie źrenicy, obrzęk oka (powieki, okołooczodołowy), tachykardia, niedociśnienie, zespół przesiąkania włośniczek, hipoksja, kaszel, wymioty, biegunka, zaparcia, zapalenie jamy ustnej, świąd, wysypka, pokrzywka, gorączka, dreszcze, ból (w tym ból brzucha, ból kończyn, ból jamy ustnej i gardła, ból pleców, ból stawów, ból w miejscu wstrzyknięcia, ból mięśniowo-szkieletowy, ból kości, ból w klatce piersiowej i ból szyi), obrzęk obwodowy, obrzęk twarzy, zwiększenie masy ciała, zwiększenie aktywności aminotransferaz, zwiększenie aktywności GGT, zwiększenie stężenia bilirubiny we krwi, zwiększenie stężenia kreatyniny. Często: posocznica, trombocytopenia, leukopenia, limfopenia, reakcja anafilaktyczna, zmniejszenie apetytu, hipoalbuminemia, hiponatremia, hipokaliemia, hipofosfatemia, hipomagnezemia, hipokalcemia, odwodnienie, pobudzenie, niepokój, neuropatia obwodowa, drgawki, parestezja, zawroty głowy, drżenie, oftalmoplegia, obrzęk tarczy nerwu wzrokowego, zaburzenia akomodacji, nieostre widzenie, światłowstręt, niewydolność serca, zaburzenia czynności lewej komory, płyn w worku osierdziowym, nadciśnienie, skurcz oskrzeli, duszność, niewydolność oddechowa, nacieki w płucach, obrzęk płuc, wysięk opłucnowy, przyspieszony oddech, skurcz krtani, nudności, obrzęk warg, wodobrzusze, wzdęcia brzucha, niedrożność jelit, suchość warg, zapalenie skóry (w tym złuszczające), rumień, suchość skóry, nadmierna potliwość, wybroczyny, reakcja nadwrażliwości na światło, skurcze mięśni, skąpomocz, zatrzymanie moczu, hiperfosfaturia, krwiomocz, białkomocz, reakcja w miejscu wstrzyknięcia, zmniejszenie masy ciała, zmniejszenie wskaźnika filtracji kłębuszkowej, hipertriglicerydemia, wydłużenie czasu częściowej tromboplastyny po aktywacji, wydłużenie czasu protrombinowego, wydłużenie czasu trombinowego. Niezbyt często: zespół rozsianego wykrzepiania wewnątrznaczyniowego, eozynofilia, choroba posurowicza, wzrost ciśnienia wewnątrzczaszkowego, zespół tylnej odwracalnej encefalopatii, wstrząs hipowolemiczny, choroba wenookluzyjna, zapalenie jelita cienkiego i okrężnicy, uszkodzenie komórek wątroby, niewydolność nerek. Najczęstsze reakcje nadwrażliwości obejmowały niedociśnienie (42,2%), pokrzywkę (7%) i skurcz oskrzeli (1%). U 32% pacjentów zgłaszano także zespół uwalniania cytokin. U 3,5% pacjentów wystąpiły ciężkie reakcje anafilaktyczne. Ból występuje zwykle podczas pierwszej infuzji dinutuksymabu beta i zmniejsza się w kolejnych cyklach leczenia. Pacjenci najczęściej zgłaszali ból brzucha, ból kończyn, ból pleców, ból w klatce piersiowej lub ból stawów. Ogółem w 10% przypadków zespół przesiąkania włośniczek był ciężki (3.-4. stopnia) i częstość jego występowania malała w kolejnych cyklach leczenia. Zaburzenia dotyczące oczu obejmowały upośledzenie akomodacji oka możliwe do skorygowania okularami, jak również rozszerzenie źrenic (2%),  obrzęk okołooczodołowy i obrzęk powiek (3%), nieostre widzenie (3%) lub światłowstręt (3%). Działania te na ogół ustępowały po zakończeniu leczenia. Zgłaszano także ciężkie zaburzenia oka takie jak oftalmoplegia (2%) i zanik nerwu wzrokowego. Zgłaszano zarówno neuropatie ruchowe, jak i czuciowe, łącznie u 9% pacjentów. Większość zdarzeń była 1.-2. stopnia i ustępowała. Zgłaszano przypadki neurotoksyczności OUN i ciężkiej neurotoksyczności, w tym zespołu tylnej odwracalnej encefalopatii (0,7%) i napadów drgawkowych (1,7%). Stosowanie dinutuksymabu beta z IL-2 zwiększa ryzyko wystąpienia działań niepożądanych w porównaniu z dinutuksymabem beta bez IL-2, zwłaszcza pod względem gorączki (94% vs 80%), zespołu przesiąkania włośniczek (45% vs 27%), bólu związanego z dinutuksymabem beta (70% vs 62%), niedociśnienia (44% vs 27%) i neuropatii obwodowej (9% vs 5%).

Nie przeprowadzono badań dotyczących interakcji. Nie można wykluczyć ryzyka pośredniego zmniejszenia aktywności CYP z powodu większych stężeń TNF-α i IL-6, a co za tym idzie interakcji z innymi stosowanymi równolegle lekami. Nie zaleca się równoczesnego leczenia kortykosteroidami w okresie od 2 tyg. przed pierwszym cyklem leczenia do 1 tyg. po ostatnim cyklu leczenia dinutuksymabem beta z uwagi na ich działanie immunosupresyjne, poza stanami zagrażającymi życiu. Należy unikać szczepień w trakcie podawania dinutuksymabu beta do 10 tyg. po ostatnim cyklu leczenia, z uwagi na stymulację układu odpornościowego przez dinutuksymab beta i możliwe ryzyko rzadkiej toksyczności neurologicznej. Nie zaleca się dożylnego podawania immunoglobulin, ponieważ mogą one kolidować z zależną od dinutuksymabu beta cytotoksycznością komórkową.

EUSA Pharma
The Magdalen Centre
OX4 4GA Oxford Science Park