Relistor 12 mg/0,6 ml roztwór do wstrzykiwań

1 fiolka (0,6 ml) zawiera 12 mg bromku metylonaltreksonu. 1 ml roztworu zawiera 20 mg bromku metylonaltreksonu.

Lek przeczyszczający,  selektywnya antagonista wiązania opioidowego receptora mi. Metylonaltrekson jest antagonistą opioidowego receptora mi z 8-krotnie mniejszym potencjałem dla opioidowego receptora kappa i znacznie mniejszym powinowactwem do opioidowego receptora delta. Zdolność bromku metylonaltreksonu jako aminy czwartorzędowej, do przenikania bariery krew-mózg jest ograniczona. Pozwala to na działanie leku jako obwodowego antagonisty opioidowego receptora mi, w takich tkankach jak tkanki przewodu pokarmowego, bez wypływu na działanie przeciwbólowe opioidów na OUN. Lek wchłania się szybko i osiąga C_max po ok. 0,5 h od podania podskórnego. C_max i AUC zwiększa się wraz ze zwiększeniem dawki z 0,15 mg/kg do 0,5 mg/kg w sposób proporcjonalny do dawki. Całkowita biodostępność dawki 0,3 mg/kg podanej podskórnie w stosunku do dawki 0,3 mg/kg podanej dożylnie wynosi 82%. Bromek metylonaltreksonu ulega rozmieszczeniu w tkankach w stopniu umiarkowanym. W sposób minimalny wiąże się z białkami osocza ludzkiego (11-15,3 %). Metabolizowany jest w niewielkim stopniu. Wydalany jest głównie jako niezmieniona substancja czynna. Około połowy dawki wydalane jest z moczem, a nieco mniej z kałem. Końcowy T_0,5 wynosi ok. 8 h.

Leczenie zaparć wywołanych opioidami w przypadku niewystarczającej odpowiedzi na leczenie środkami przeczyszczającymi u dorosłych pacjentów w wieku powyżej 18. rż.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Stosowanie bromku metylonaltreksonu jest przeciwwskazane u chorych ze stwierdzoną lub podejrzewaną mechaniczną niedrożnością w obrębie przewodu pokarmowego; u pacjentów, u których występuje zwiększone ryzyko nawracającej niedrożności lub wymagających interwencji chirurgicznej z objawami ostrego brzucha.

Leku nie wolno stosować w ciąży, o ile nie jest to bezwzględnie konieczne. Badania na zwierzętach, przy zastosowaniu dużych dawek, wykazały szkodliwy wpływ na reprodukcję. Potencjalne zagrożenie dla człowieka nie jest znane. Nie wiadomo, czy bromek metylonatreksonu przenika do mleka ludzkiego. Badania na zwierzętach wykazały przenikanie leku do mleka. Decyzja dotycząca kontynuowania/przerwania karmienia piersią czy też kontynuowania/przerwania leczenia bromkiem metylonaltreksonu powinna być podjęta, biorąc pod uwagę korzyści wynikające z karmienia piersią dla dziecka oraz korzyści wynikające z leczenia bromkiem metylonaltreksonu dla kobiety. Podskórne podanie leku w dawce 150 mg/kg/dzień zmniejszyły płodność u szczurów. Dawki do 25 mg/kg/dobę (18-krotność ekspozycji [w dawce AUC] u ludzi przy dawce podskórnej 0,3 mg/kg) nie miało wpływu na płodność lub ogólną sprawność reprodukcyjną.

Podskórnie. Dorośli. Zaparcia wywołane opioidami u dorosłych pacjentów z przewlekłym bólem (z wyjątkiem pacjentów z zaawansowaną chorobą objętych opieką paliatywną). Zalecana dawka wynosi 12 mg (0,6 ml roztworu) podawanego podskórnie wg potrzeby, w ilości co najmniej 4 dawek na tydzień, nie więcej niż raz na dobę (do 7 dawek na tydzień). Rozpoczynając leczenie lekiem u takich pacjentów, należy przerwać leczenie zazwyczaj stosowanymi środkami przeczyszczającymi. Zaparcia wywołane opioidami u dorosłych pacjentów z zaawansowaną chorobą (pacjenci objęci opieką paliatywną). zalecana dawka wynosi 8 mg (0,4 ml) dla pacjentów ważących 38-61 kg lub 12 mg (0,6 ml) dla pacjentów ważących 62-114 kg. Standardowy schemat stosowania to jedna, pojedyncza dawka podawana co drugi dzień. Dawki można również podawać w dłuższych odstępach czasu, w zależności od potrzeby klinicznej. Pacjenci mogą otrzymać dwie kolejne dawki w odstępie 24 h, tylko wtedy gdy nie było odpowiedzi (wypróżnienia) na dawkę otrzymaną poprzedniego dnia. Dawkowanie u pacjentów o masie ciała poza zakresem powinno wynosić 0,15 mg/kg. Objętość wstrzyknięcia dla tych pacjentów należy obliczyć w następujący sposób: dawka (ml) = masa ciała pacjenta (kg) x 0,0075. U pacjentów objętych opieką paliatywną lek jest dodawany do zazwyczaj stosowanych środków przeczyszczających. Szczególne grupy pacjentów. Nie zaleca się modyfikacji dawki w zależności od wieku. U pacjentów z ciężkim zaburzeniem czynności nerek (CCr <30 ml/min), należy zmniejszyć dawkę z 12 mg do 8 mg (0,4 ml) w przypadku pacjentów ważących 62-114 kg , a w przypadku pacjentów o masie ciała poza zakresem 62-114 kg dawkę w mg/kg należy zmniejszyć o 50%. Tacy pacjenci powinni używać leku w fiolkach a nie w ampułkostrzykawkach. Nie ma danych dotyczących pacjentów dializowanych z powodu krańcowej niewydolności nerek - nie zaleca się stosowania leku u tych pacjentów. Nie ma konieczności modyfikacji dawki u pacjentów z łagodną do umiarkowanej niewydolnością wątroby. Nie ma danych dotyczących pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby (Klasa C wg Childa-Pugh), dlatego nie zaleca się stosowania bromku metylonaltreksonu u tych pacjentów. Bezpieczeństwo i skuteczność stosowania bromku metylonaltreksonu u dzieci poniżej 18 roku życia nie zostało określone. Sposób podania. Lek podawany jest jako wstrzyknięcie podskórne w górną część nóg, brzuch, górną część ramion. Zalecana jest rotacyjna zmiana miejsc wkłucia. Nie podawać zastrzyku w miejsca, gdzie skóra jest delikatna, zasiniona, zaczerwieniona lub stwardniała. Unikać miejsc z bliznami lub rozstępami. Lek może być podawany niezależnie od posiłków.

Pacjentów należy poinstruować, aby bezzwłocznie zgłaszali ciężkie, utrzymujące się lub nasilające się objawy. Pacjentom, u których podczas leczenia wystąpi ciężka lub utrzymująca się biegunka, należy zalecić przerwanie stosowania leku i konsultację z lekarzem prowadzącym. Aktywność metylonaltreksonu była badana u osób z zaparciami wywołanymi stosowaniem opioidów. Dlatego też nie wolno stosować go w leczeniu pacjentów z zaparciami niezwiązanymi ze stosowaniem opioidów. Leczenie bromkiem metylonaltreksonu może spowodować szybkie wystąpienie (średnio w ciągu 30-60 min) wypróżnienia. W terapii pacjentów dorosłych z zaawansowaną chorobą, bromek metylonaltreksonu był stosowany nie dłużej niż 4 mies., dlatego lek ten powinien być stosowany wyłącznie przez ograniczony okres. Nie wolno podawać bromku metylonaltreksonu pacjentom z ciężką niewydolnością wątroby lub krańcową niewydolnością nerek wymagającą dializy. Należy zachować ostrożność stosując bromku metylonaltreksonu u pacjentów z istniejącymi lub podejrzewanymi zmianami przewodu pokarmowego. Nie badano stosowania bromku metylonaltreksonu u pacjentów po kolostomii, z cewnikiem otrzewnowym, aktywną chorobą uchyłkową, kamieniami kałowymi. Dlatego zaleca się ostrożność podczas stosowania leku u tych pacjentów. Po wprowadzeniu leku do obrotu zgłaszano przypadki perforacji przewodu pokarmowego u pacjentów przyjmujących bromek metylonaltreksonu, których stan kliniczny mógł być związany z miejscowym lub rozproszonym zmniejszeniem strukturalnej spójności ściany przewodu pokarmowego (np. choroba wrzodowa, rzekoma niedrożność (zespół Ogilvie), choroba uchyłkowa, naciekowe nowotwory przewodu pokarmowego lub przerzuty do otrzewnej). Po stososowaniu leku u pacjentów z wyżej wymienionymi chorobami lub też innymi, które mogą doprowadzić do pogorszenia spójności ściany przewodu pokarmowego (na przykład choroba Crohna), należy wziąć pod uwagę całkowity stosunek korzyści do ryzyka. Pacjentów należy obserwować w celu wykrycia ciężkiego, uporczywego lub pogarszającego się bólu brzucha; podawanie bromku metylonaltreksonu należy przerwać, jeśli takie objawy wystąpią. U pacjentów przyjmujących bromek metylonaltreksonu występowały objawy zbieżne z obserwowanymi po odstawieniu opioidów, w tym nadmierna potliwość, dreszcze, wymioty, ból brzucha, kołatanie serca i wypieki. Pacjenci ze zwiększoną przepuszczalnością bariery krew-mózg mogą być w grupie zwiększonego ryzyka wystąpienia objawów odstwienia opioidów i (lub) zmniejszenia analgezji. W przypadku przepisywania bromku metylonaltreksonu tym pacjentom należy wziąć to pod uwagę. Preparat zawiera mniej niż 1 mmol sodu (23 mg) na dawkę co oznacza, że jest zasadniczo bezsodowy.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

U pacjentów stosujących Relistor odnotowano przypadki otworu powstającego w ścianie jelita (perforacji układu pokarmowego). Na podstawie dostępnych danych nie można stwierdzić jak często się tak dzieje. Jeśli u pacjenta wystąpi ból brzucha, który jest ciężki albo się utrzymuje, należy przerwać stosowanie leku i niezwłocznie skontaktować się z lekarzem.

Poniższe działania niepożądane są bardzo częste i mogą wystąpić u 1 na 10 osób. Jeśli u pacjenta wystąpią którekolwiek z wymienionych działań niepożądanych, które mają charakter ciężki bądź utrzymują się, należy skontaktować się z lekarzem:
- bóle brzucha
- nudności (mdłości)
- biegunka (częste oddawanie wodnistych stolców)
- wzdęcie (nadmierne gazy)

Innymi częstymi działaniami niepożądanymi, które mogą wystąpić u mniej niż u 1 na 10 pacjentów, są:
- zawroty głowy
- reakcje w miejscu wstrzyknięcia (np. kłucie, pieczenie, ból, zaczerwienienie, obrzęk)
- pocenie się

Pacjenci stosujący Relistor zgłaszali również przypadki wymiotów, nie wiadomo jednak u jakiej liczby osób występuje takie działanie niepożądane.

Bromek metylonaltreksonu nie wpływa na farmakokinetykę leków metabolizowanych przez izoenzymy cytochromu P450. Jest w stopniu minimalnym metabolizowany przez izoenzymy CYP. Bromek metylonaltreksonu nie hamuje aktywności CYP1A2, CYP2E1, CYP2B6, CYP2A6, CYP2C9, CYP2C19 lub CYP3A4, natomiast jest on słabym inhibitorem metabolizmu modelowego substratu CYP2D6. W badaniach klinicznych interakcji z innymi lekami na zdrowych, dorosłych osobach płci męskiej, dawka podskórna 0,3 mg/kg bromku metylonaltreksonu nie wpływała w sposób znaczący na metabolizm dekstrometorfanu, substratu CYP2D6. Potencjalne wzajemne oddziaływanie leków na siebie, zależne od organicznego kationowego transportera OCT, pomiędzy bromkiem metylonaltreksonui inhibitorem OCT zbadano u 18 zdrowych osób, porównując profil farmakokinetyczny pojedynczej dawki bromku metylonaltreksonu przed i po podaniu wielokrotnych dawek 400 mg cymetydyny. Klirens nerkowy bromku metylonaltreksonu zmniejszał się po podaniu wielokrotnych dawek cymetydyny (z 31 l/godz. do 18 l/godz.). Jednakże skutkowało to niewielkim zmniejszeniem całkowitego klirensu (z 107 l/godz. do 95 l/godz.). Nie obserwowano również znaczących zmian ani w AUC bromku metylonaltreksonu, ani w C_max przed i po podaniu wielokrotnych dawek cymetydyny.

Bausch Health Poland Sp. z o.o.
ul. Marynarska 15
02-674 Warszawa
22-627-28-88
[email protected]
www.bauschhealthpoland.pl