Remirta Oro 30 mg tabletki ulegające rozpadowi w jamie ustnej

1 tabl. ulegająca rozpadowi w jamie ustnej zawiera 30 mg lub 45 mg mirtazapiny. Preparat zawiera aspartam, glukozę i siarczyny.

Lek przeciwdepresyjny. Mirtazapina jest ośrodkowo działającym presynaptycznym antagonistą receptora α₂, zwiększającym ośrodkową noradrenergiczną i serotoninergiczną neurotransmisję. W pobudzaniu serotoninergicznego układu neuroprzekaźnikowego pośredniczą w szczególności receptory 5-HT₁, ponieważ receptory 5-HT₂ i 5-HT₃ są blokowane przez mirtazapinę. Uważa się, że działanie przeciwdepresyjne wykazują oba enancjomery mirtazapiny: enancjomer S(+) - poprzez blokowanie receptorów α₂ i 5-HT₂, a enancjomer R(-) - poprzez blokowanie receptorów 5-HT₃. Po podaniu doustnym lek jest dobrze i szybko wchłaniany z przewodu pokarmowego (biodostępność wynosi ok. 50%) i osiąga C_max we krwi po ok. 2 h. Przyjmowanie pokarmu nie wpływa na farmakokinetykę mirtazapiny. Stopień wiązania mirtazapiny z białkami osocza wynosi ok. 85%. Główne drogi przemian metabolicznych to demetylacja i utlenianie, a następnie sprzęganie. Enzymy CYP2D6 i CYP1A2 uczestniczą w tworzeniu się 8-hydroksymetabolitu mirtazapiny, natomiast CYP3A4 uważa się za odpowiedzialny za tworzenie metabolitów N-demetylowych i N-oksydowych. Metabolit demetylowy jest aktywny farmakologicznie i wydaje się mieć taki sam profil farmakokinetyczny jak substancja czynna. Mirtazapina ulega szybkiej przemianie i jest wydalana z moczem i kałem w ciągu kilku dni. Średni T_0,3 eliminacji wynosi 20-40 h; wyjątkowo odnotowywano dłuższe okresy półtrwania - do 65 h, jak również krótsze - u ludzi młodych. T_0,5 eliminacji jest dostatecznie długi, aby uzasadnić podawanie leku w jednorazowej dawce dobowej. Stan stacjonarny osiągany jest po 3-4 dniach, po czym nie następuje już dalsza kumulacja leku.

Leczenie epizodów dużej depresji u pacjentów dorosłych.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub którąkolwiek substancję pomocniczą. Jednoczesne stosowanie mirtazapiny z inhibitorami MAO.

Należy zachować ostrożność w przypadku przepisywania leku kobietom w ciąży. Jeżeli lek jest przyjmowany w czasie ciąży lub krótko przed porodem, zaleca się obserwację noworodka ze względu na możliwość wystąpienia objawów odstawienia. Ograniczone dane dotyczące stosowania mirtazapiny u kobiet w ciąży nie wykazują zwiększonego ryzyka wad wrodzonych. Dane epidemiologiczne sugerują, że stosowanie leków z grupy SSRI w ciąży, zwłaszcza pod koniec ciąży, może zwiększyć ryzyko wystąpienia przetrwałego nadciśnienia płucnego noworodków (PPHN). Chociaż nie przeprowadzono badań dotyczących związku PPHN z leczeniem mirtazapiną, tego potencjalnego ryzyka nie można wykluczyć, biorąc pod uwagę powiązany mechanizm działania (zwiększenie stężenia serotoniny). Badania na zwierzętach oraz ograniczone badania u ludzi wykazują, że mirtazapina jest wydzielana jedynie w bardzo niewielkich ilościach do mleka ludzkiego. Należy podjąć decyzję czy zaprzestać karmienia piersią lub czy przerwać leczenie preparatem, uwzględniając korzyści z karmienia piersią dla dziecka i korzyści z terapii dla kobiety. Niekliniczne badania toksyczności przeprowadzone u zwierząt nie wykazały żadnego wpływu na płodność.

Doustnie. Dorośli. Skuteczna dawka dobowa wynosi od 15 mg do 45 mg; leczenie należy rozpocząć od dawki początkowej wynoszącej 15 mg lub 30 mg. Efekt działania mirtazapiny zwykle zaczyna być widoczny po 1-2 tyg. stosowania. Leczenie właściwą dawką powinno dawać pozytywną reakcję po 2-4 tyg. W przypadku braku odpowiedniej odpowiedzi klinicznej, dawkę można zwiększyć do dawki maksymalnej. Jeśli w ciągu następnych 2-4 tyg. nie nastąpi poprawa kliniczna, lek należy odstawić. U pacjentów z depresją leczenie powinno być kontynuowane, aż do całkowitego ustąpienia objawów, co trwa zazwyczaj przez okres co najmniej 6 miesięcy. Zaleca się stopniowe zakończenie leczenia mirtazapiną, aby uniknąć objawów nagłego odstawienia leku. Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów w podeszłym wieku zaleca się taką samą dawkę jak u osób dorosłych; zwiększenie dawki należy prowadzić pod ścisłą kontrolą. U pacjentów z umiarkowanymi do ciężkich zaburzeniami czynności nerek (CCr <40 ml/min) klirens mirtazapiny może być zmniejszony. Należy to uwzględnić w przypadku przepisywania leku pacjentom z takimi zaburzeniami. U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby klirens mirtazapiny może być zmniejszony. Należy to uwzględnić przy przepisywaniu leku pacjentom z takimi zaburzeniami, w szczególności z ciężkimi zaburzeniami wątroby, gdyż nie badano pacjentów z ciężkimi zaburzeniami wątroby. Nie należy stosować leku u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat. Sposób podania. Lek najlepiej przyjmować w pojedynczej dawce dobowej, wieczorem, przed udaniem się na spoczynek. Lek można również podawać w 2 dawkach podzielonych (1 dawka rano i 1 - większa dawka wieczorem). Tabletki rozpadną się szybko w jamie ustnej i mogą być połknięte bez popijania wodą.

Leku nie należy stosować w leczeniu dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat. W toku prób klinicznych zachowania samobójcze (próby samobójstwa i myśli samobójcze) oraz wrogość (szczególnie agresję, zachowania buntownicze i przejawy gniewu) obserwowano częściej u dzieci i młodzieży leczonych lekami przeciwdepresyjnymi niż u grupy, której podawano placebo. Jeśli w oparciu o istniejącą potrzebę kliniczną podjęta zostanie jednak decyzja o leczeniu, pacjent powinien być uważnie obserwowany pod kątem wystąpienia zachowań samobójczych. Ponadto, brak długoterminowych danych dotyczących bezpieczeństwa stosowania u dzieci i młodzieży dotyczących wzrostu, dojrzewania oraz rozwoju poznawczego i rozwoju zachowania. Depresja związana jest ze zwiększeniem ryzyka wystąpienia myśli samobójczych, samookaleczenia oraz samobójstwa (zdarzenia związane z samobójstwem). Ryzyko to utrzymuje się do czasu uzyskania pełnej remisji. Pacjentów należy poddać ścisłej obserwacji do czasu wystąpienia poprawy oraz we wczesnych etapach powrotu do zdrowia (zwiększone ryzyko samobójstwa). Pacjenci z zachowaniami samobójczymi w wywiadzie lub pacjenci przejawiający przed rozpoczęciem leczenia znacznego stopnia skłonności samobójcze, należą do grupy zwiększonego ryzyka wystąpienia myśli samobójczych lub prób samobójczych i należy ich poddać ścisłej obserwacji w trakcie leczenia, szczególnie pacjentów w wieku poniżej 25 lat. Pacjenci z zachowaniami samobójczymi w wywiadzie lub pacjenci przejawiający przed rozpoczęciem leczenia znacznego stopnia skłonności samobójcze należą do grupy zwiększonego ryzyka wystąpienia myśli samobójczych lub prób samobójczych i należy ich poddać ścisłej obserwacji w trakcie leczenia. W trakcie leczenia lekami przeciwdepresyjnymi, zwłaszcza na początku terapii i po zmianie dawki, należy ściśle obserwować pacjentów, szczególnie z grupy podwyższonego ryzyka. Pacjentów (oraz ich opiekunów) należy uprzedzić o konieczności zwrócenia uwagi na każdy objaw klinicznego nasilenia choroby, zachowania lub myśli samobójczych oraz nietypowych zmian w zachowaniu, a w razie ich wystąpienia, o konieczności niezwłocznego zwrócenia się do lekarza. Ze względu na możliwość samobójstwa, szczególnie na początku leczenia, pacjent powinien otrzymać tylko najmniejszą liczbę tabletek leku umożliwiającą odpowiednie leczenie, co pozwoli zminimalizować ryzyko przedawkowania. Ze względu na ryzyko zahamowania czynności szpiku kostnego (granulocytopenia, agranulocytoza) lekarz powinien zwrócić szczególną uwagę na objawy, takie jak: gorączka, ból gardła, zapalenie jamy ustnej oraz inne objawy świadczące o infekcji. W razie wystąpienia tych objawów, należy przerwać leczenie i wykonać badanie krwi. Jeśli wystąpią podmiotowe lub przedmiotowe objawy poważnych reakcji skórnych należy natychmiast odstawić lek. U pacjenta, u którego wystąpiła poważna reakcja skórna w związku ze stosowaniem leku, nie należy nigdy więcej wznawiać leczenia preparatem. Leczenie należy przerwać w przypadku wystąpienia żółtaczki. Ostrożne dawkowanie oraz systematyczna i ścisła kontrola są konieczne w przypadku pacjentów z: padaczką i organicznym uszkodzeniem mózgu - mirtazapina powinna być wprowadzana ostrożnie u pacjentów z napadami padaczkowymi w wywiadzie, w razie wystąpienia drgawek u pacjenta lub zwiększenia ich częstości, należy przerwać leczenie; zaburzeniami czynności wątroby (u pacjentów z zaburzeniami wątroby łagodnymi do umiarkowanych klirens mirtazapiny był o ok. o 35% zmniejszony w porównaniu do pacjentów z prawidłową czynnością wątroby, średnie stężenie mirtazapiny w osoczu było zwiększone o ok. 55%); zaburzeniami czynności nerek (u pacjentów z umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek - CCr <40 ml/min i ciężkimi zaburzeniami czynności nerek - CCr ≤10 ml/min klirens mirtazapiny był zmniejszony odpowiednio o 30% i 50% w porównaniu do pacjentów z prawidłową czynnością nerek, średnie stężenie mirtazapiny w osoczu było zwiększone odpowiednio o ok. 55% i 115%, nie było znaczących różnic u pacjentów z łagodnymi zaburzeniami czynności nerek - CCr <80 ml/min); chorobami serca - zaburzeniami przewodzenia, dławicą piersiową czy przebytym ostatnio zawałem mięśnia sercowego - należy podjąć zwykłe środki ostrożności i starannie dobrać dawki stosowanych jednocześnie leków; niskim ciśnieniem krwi; cukrzycą - u pacjentów z cukrzycą leki przeciwdepresyjne mogą zmienić kontrolę glikemiczną, może być konieczna zmiana dawki insuliny i (lub) doustnych leków hipoglikemizujących i zaleca się stały nadzór lekarza. Stosowanie leków przeciwdepresyjnych u pacjentów ze schizofrenią lub innymi zaburzeniami psychotycznymi może pogorszyć ich stan; objawy paranoidalne mogą się nasilić. W czasie leczenia fazy depresji w zaburzeniu afektywnym dwubiegunowym, może nastąpić przejście w fazę maniakalną. Pacjenci z historią manii/hipomanii powinni być starannie obserwowani. Należy zaprzestać podawania mirtazapiny u każdego pacjenta wchodzącego w fazę maniakalną. Chociaż mirtazapina nie powoduje uzależnienia, doświadczenia po wprowadzeniu leku do obrotu wykazują, że nagłe zakończenie podawania leku po dłuższym okresie jego stosowania może czasem powodować objawy abstynencji. Większość objawów abstynencji po odstawieniu leku jest łagodnych i samoistnie ustępujących. Wśród różnych opisywanych objawów abstynencji najczęściej opisywano: zawroty głowy, pobudzenie, niepokój, bóle głowy i nudności. Choć były opisane jako objawy abstynencji po odstawieniu leku, mogą być też związane z samą chorobą. Wskazane jest stopniowe kończenie leczenia mirtazapiną. Należy zachować ostrożność u pacjentów z zaburzeniami oddawania moczu, jak w przypadku przerostu gruczołu krokowego oraz u pacjentów z ostrą jaskrą z wąskim kątem przesączania, a także podwyższonym ciśnieniem wewnątrzgałkowym (chociaż w tym przypadku lek nie będzie miał większego wpływu ze względu na bardzo słabe działanie przeciwcholinergiczne). U pacjentów z objawami akatyzji zwiększenie dawki może być szkodliwe. Ze względu na ryzyko wydłużenia odstępu QT oraz częstoskurczu komorowego typu torsades de pointes należy zachować ostrożność, przepisując mirtazapinę pacjentom z rozpoznaną chorobą układu sercowo-naczyniowego albo pacjentom, w których rodzinie występowały przypadki wydłużenia odstępu QT, a także podczas jednoczesnego stosowania innych leków powodujących wydłużenie odstępu QTc. Należy zachować ostrożność u pacjentów z grupy ryzyka wystąpienia hiponatremii, takich jak w podeszłym wieku lub u pacjentów stosujących równocześnie leki, o których wiadomo, że wywołują hiponatremię. Zespół serotoninowy może wystąpić podczas skojarzonego podawania leków z grupy SSRI i innych leków serotoninergicznych. Należy zachować ostrożność i uważnie obserwować pacjenta w przypadku stosowania mirtazapiny jednocześnie z tymi substancjami. Jeżeli wystąpią objawy zespołu serotoninowego, należy przerwać leczenie mirtazapiną i wdrożyć podtrzymujące leczenie objawowe. Pacjenci w podeszłym wieku są często bardziej wrażliwi, szczególnie na działania niepożądane leków przeciwdepresyjnych. Z badań klinicznych z mirtazapiną wynika, że działania niepożądane u osób w podeszłym wieku nie występują częściej niż w innych grupach wiekowych. Preparat zawiera aspartam - może on być szkodliwy dla pacjentów z fenyloketonurią. Preparat zawiera glukozę - nie powinien być stosowany u pacjentów z zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy. Preparat zawiera siarczyny - rzadko może powodować ciężkie reakcje nadwrażliwości i skurcz oskrzeli. Preparat zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu na tabletkę, to znaczy uznaje go się za "wolny od sodu".

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Należy zaprzestać stosowania mirtazapiny i niezwłocznie skontaktować się z lekarzem jeśli
wystąpią poniższe poważne działania niepożądane:

Niezbyt często (może dotyczyć nie więcej niż 1 na 100 osób):
- uczucie pobudzenia lub podniecenia (mania)

Rzadko (może dotyczyć nie więcej niż 1 na 1000 osób):
- żółte zabarwienie białek oczu lub skóry; może to sugerować zaburzenia czynności wątroby
  (żółtaczka)

Nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych):
- objawy zakażenia, takie jak gorączka o niejasnej przyczynie, ból gardła, owrzodzenia jamy ustnej
  (agranulocytoza). W rzadkich przypadkach mirtazapina może spowodować zaburzenia
  wytwarzania komórek krwi (zahamowanie czynności szpiku kostnego). Niektórzy pacjenci stają
  się mniej odporni na zakażenia, ponieważ mirtazapina może powodować tymczasowe
  zmniejszenie liczby białych krwinek (granulocytopenia). W rzadkich przypadkach mirtazapina
  może również powodować zmniejszenie liczby czerwonych i białych krwinek oraz płytek krwi
  (niedokrwistość aplastyczna), niedobór płytek krwi (trombocytopenia) czy zwiększenie liczby
  białych krwinek (eozynofilia).
- napady padaczkowe (drgawki)
- połączenie objawów takich jak gorączka o niejasnej przyczynie, pocenie się, przyspieszone bicie
  serca, biegunka, skurcze (niekontrolowane) mięśni, dreszcze, wzmożenie odruchów, niepokój,
  zmiany nastroju, utrata przytomności i zwiększone wydzielanie śliny. W bardzo rzadkich
  przypadkach mogą one być oznaką zespołu serotoninowego.
- myśli o samookaleczeniu lub samobójstwie
- czerwonawe plamy na tułowiu w kształcie tarczy celowniczej lub okrągłe, często z pęcherzami w
  środku, łuszczenie się skóry, owrzodzenia w jamie ustnej, gardle, nosie, na narządach płciowych i
  w obrębie oczu. Występowanie takich poważnych wysypek skórnych mogą poprzedzać gorączka i
  objawy grypopodobne (zespół Stevensa-Johnsona, toksyczne martwicze oddzielanie się
  naskórka).
- rozległa wysypka, wysoka temperatura ciała i powiększone węzły chłonne (zespół DRESS lub
  zespół nadwrażliwości na lek).

Innymi działaniami niepożądanymi związanymi z mirtazapiną są:

Bardzo często (może dotyczyć więcej niż 1 na 10 osób):
- zwiększony apetyt i zwiększenie masy ciała
- uspokojenie lub senność
- ból głowy
- suchość w jamie ustnej

Często (może dotyczyć nie więcej niż 1 na 10 osób):
- letarg
- zawroty głowy
- drgawki lub drżenie
- nudności
- biegunka
- wymioty
- zaparcia
- wysypka lub wykwity skórne
- bóle stawów, bóle mięśni
- bóle pleców
- zawroty głowy lub omdlenia podczas nagłej zmiany pozycji ciała (niedociśnienie ortostatyczne)
- opuchlizna (kostek lub stóp) wynikająca z gromadzenia się płynów (obrzęki)
- zmęczenie
- intensywne marzenia senne
- dezorientacja
- uczucie lęku
- zaburzenia snu
- zaburzenia pamięci, które w większości przypadków ustępowały po zaprzestaniu leczenia.

Niezbyt często (może dotyczyć nie więcej niż 1 na 100 osób):
- nietypowe odczucia skórne np. palenie, pieczenie czy mrowienie (parestezje)
- zespół niespokojnych nóg (nieprzyjemne wrażenia zlokalizowane w nogach)
- omdlenia
- nienaturalne odczucia w jamie ustnej (niedoczulica jamy ustnej)
- obrzęk całego ciała (obrzęk ogólny)
- obrzęk miejscowy
- niskie ciśnienie krwi
- koszmary senne
- pobudzenie
- halucynacje
- nagląca potrzeba ruchu

Rzadko (może dotyczyć nie więcej niż 1 na 1000 osób):
- drżenie mięśni lub skurcze (drgawki kloniczne mięśni)
- agresywne zachowanie
- ból brzucha i nudności; może to sugerować zapalenie trzustki

Nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych):
- nienaturalne odczucia w jamie ustnej (parestezja jamy ustnej)
- obrzęki jamy ustnej
- obrzęk całego ciała (obrzęk uogólniony)
- niedobór sodu we krwi
- niewłaściwe wydzielanie hormonu antydiuretycznego
- ciężkie reakcje skórne (pęcherzowe zapalenie skóry, rumień wielopostaciowy)
- chodzenie we śnie (lunatyzm)
- zaburzenia mowy
- zwiększone stężenie kinazy kreatynowej we krwi
- trudności w oddawaniu moczu (zatrzymanie moczu)
- ból, sztywność i (lub) osłabienie mięśni, ciemne zabarwienie albo odbarwienie moczu
  (rabdomioliza)
- zwiększone stężenie hormonu prolaktyny we krwi (hiperprolaktynemia z objawami takimi jak
  powiększenie piersi i (lub) mlekowy wysięk z sutka - mlekotok)
- długotrwały bolesny wzwód członka.

Dodatkowe działania niepożądane u dzieci i młodzieży
Następujace działania niepożądane były często obserwowane w badaniach klinicznych z udziałem
dzieci poniżej 18 lat: znaczny przyrost masy ciała, pokrzywka oraz zwiększenie stężenia triglicerydów
we krwi.

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi, farmaceucie lub pielęgniarce. Działania niepożądane
można zgłaszać bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów
Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów
Biobójczych, Al. Jerozolimskie 181C, 02-222 Warszawa, tel.: +48 22 49 21 301, faks: +48 22 49
21 309, strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl. Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych
można będzie zgromadzić więcej informacji na temat bezpieczeństwa stosowania leku.

Przeciwwskazane jest jednoczesne stosowanie mirtazapiny z inhibitorami MAO oraz w ciągu 2 tyg. od zaprzestania ich podawania. W odwrotnej sytuacji powinno również upłynąć ok. 2 tyg., zanim pacjenci przyjmujący mirtazapinę rozpoczną terapię inhibitorami MAO. Skojarzone podawanie mirtazapiny z innymi substancjami czynnymi leków serotoninergicznych (L-tryptofan, tryptany, tramadol, linezolid, błękit metylenowy, SSRI, wenlafaksyna, sole litu i preparaty zawierające ziele dziurawca zwyczajnego) może prowadzić do wystąpienia objawów związanych z serotoniną (zespół serotoninowy). Należy zachować ostrożność i uważnie obserwować pacjenta, jeżeli podaje się mirtazapinę w skojarzeniu z tymi substancjami. Mirtazapina może nasilać uspokajające działanie benzodiazepin i innych leków uspokajających (w szczególności leków przeciwpsychotycznych, antagonistów H₁ przeciwhistaminowych, opioidów). Należy zachować ostrożność w przypadku zalecenia tych leków równocześnie z mirtazapiną. Mirtazapina może wzmagać hamujące działanie alkoholu na OUN. Należy zalecić pacjentom, aby podczas terapii mirtazapiną unikali spożywania alkoholu. Mirtazapina w dawce 30 mg/dobę może powodować małe, ale znamienne statystycznie zwiększenie wartości INR u pacjentów leczonych warfaryną. Ponieważ po zastosowaniu większej dawki mirtazapiny nie można wykluczyć bardziej wyraźnego wpływu, zalecana jest obserwacja INR w skojarzonym leczeniu warfaryną i mirtazapiną. W przypadku jednoczesnego stosowania leków, które wydłużają odstęp QTc (np. niektórych leków przeciwpsychotycznych lub antybiotyków), może być zwiększone ryzyko wydłużenia odstępu QT i (lub) wystąpienia komorowych zaburzeń rytmu serca (np. częstoskurczu komorowego typu torsade de pointes). Karbamazepina i fenytoina, induktory CYP3A4 zwiększały prawie 2-krotnie klirens mirtazapiny, co powodowało zmniejszenie jej średniego stężenia w osoczu odpowiednio o 60% i 45%. Jeśli mirtazapina podawana jest z karbamazepiną lub innym induktorem metabolizmu wątrobowego leków (np. ryfampicyna), może być konieczne zwiększenie dawki mirtazapiny. Po zaprzestaniu podawania induktora, może być konieczne zmniejszenie dawki mirtazapiny. Jednoczesne podawanie ketokonazolu, silnego inhibitora CYP3A4, zwiększa stężenie w osoczu i AUC mirtazapiny odpowiednio o ok. 40% i 50%. Jednoczesne podawanie cymetydyny (słaby inhibitor CYP1A2, CYP2D6 i CYP3A4) z mirtazapiną może zwiększyć średnie stężenie mirtazapiny w osoczu o więcej niż 50%. Należy zachować ostrożność i zmniejszyć dawkę w sytuacji równoczesnego podawania mirtazapiny z silnymi inhibitorami CYP3A4, inhibitorami proteazy HIV, azolowymi środkami przeciwgrzybiczymi, erytromycyną, cymetydyną lub nefazodonem. Badania interakcji nie wykazały żadnych istotnych efektów farmakokinetycznych w przypadku jednoczesnego podawania pacjentom mirtazapiny i paroksetyny, amitryptyliny, rysperidonu czy litu.

Teva Pharmaceuticals Polska Sp. z.o.o.
ul. Osmańska 12
02-823 Warszawa
22-345-93-00
[email protected]
www.teva.pl