Renvela 800 mg tabletki powlekane

1 tabl. powlekana zawiera 800 mg węglanu sewelameru. 1 saszetka zawiera 1,6 g lub 2,4 g węglanu sewelameru; ponadto proszek do sporz. zaw. dostnej zawiera alginian glikolu propylenowego.

Niewchłanialny usieciowany polimer wiążący fosforany, niezawierający metalu i wapnia. Sewelamer zawiera liczne grupy aminowe oddzielone jednym atomem węgla od rdzenia polimeru, które w żołądku ulegają protonizacji. Te protonizowane grupy aminowe wiążą w jelicie ujemnie naładowane jony takie jak pochodzące z diety fosforany. Poprzez wiązanie fosforanów w przewodzie pokarmowym i zmniejszanie wchłaniania, sewelamer zmniejsza stężenie fosforanów w surowicy. W badaniach klinicznych wykazano, że lek jest skuteczny w kontrolowaniu stężenia fosforanów w surowicy u poddawanych hemodializie pacjentów z przewlekłą niewydolnością nerek i stosowany w monoterapii nie wywiera spójnego i klinicznie istotnego wpływu na stężenie natywnego parathormonu (iPTH) w surowicy. Sewelamer wiąże kwasy żółciowe. Wiązanie kwasów żółciowych poprzez żywice jonowymienne jest dobrze znaną metodą obniżania stężenia cholesterolu we krwi. W badaniach klinicznych sewelameru zarówno średnie stężenie całkowitego cholesterolu jak i cholesterolu LDL zostało obniżone o 15 - 39 %. Zmniejszenie stężenia cholesterolu obserwowano po 2 tygodniach leczenia i utrzymywało się ono podczas długotrwałego leczenia. Stężenia triglicerydów, cholesterolu HDL i albumin nie uległy zmianie po leczeniu sewelamerem. Sewelamer zmniejsza częstość występowania hiperkalcemii u chorych przyjmujących lek w porównaniu z pacjentami stosującymi tylko wapniowe preparaty wiążące fosforany. Po podaniu doustnym lek nie wchłania się z przewodu pokarmowego.

Przeciwdziałanie hiperfosfatemii u dorosłych pacjentów poddawanych hemodializie lub dializie otrzewnowej. Przeciwdziałanie hiperfosfatemii u dorosłych pacjentów z przewlekłą chorobą nerek niepoddawanych dializie, ze stężeniem fosforanów w surowicy ≥1,78 mmol/l. Ponadto proszek do sporz. zaw. doustnej: przeciwdziałanie hiperfosfatemii u dzieci i młodzieży (w wieku >6 lat i których powierzchnia ciała (BSA) wynosi >0,75 m²) z przewlekłą chorobą nerek. Węglan sewelameru należy stosować w ramach wielostronnego podejścia terapeutycznego – leczenie może uwzględniać uzupełnianie wapnia, 1,25-dihydroksy-witaminy D₃ lub jednego z jej analogów w celu opanowania rozwoju osteodystrofii nerkowej.

Nadwrażliwość na sewelamer lub którąkolwiek substancję pomocniczą. Hipofosfatemia. Niedrożność jelit.

Preparat może być stosowany w ciąży tylko w razie wyraźnej konieczności i po starannym rozważeniu korzyści i ryzyka dla matki i płodu. Należy podjąć decyzję o kontynuacji/przerwaniu karmienia piersią lub kontynuacji/przerwaniu leczenia preparatem, biorąc pod uwagę korzyść dla dziecka wynikającą z karmienia piersią oraz korzyść dla matki wynikającą z leczenia. Badania na zwierzętach wykazały, że sewelamer nie powodował zaburzenia płodności samców i samic szczura w przypadku ekspozycji na odpowiednik podwójnej maksymalnej dawki 13 g/dobę stosowanej u ludzi podczas badań klinicznych, wyliczony w oparciu o porównanie względnej powierzchni ciała.

Doustnie. Dawka początkowa. Dorośli. Łączna dobowa dawka węglanu sewelameru stosowana wraz z 3 posiłkami na dobę wynosi: przy stężeniu fosforanów w surowicy 1,78-2,42 mmol/l (5,5-7,5 mg/dl) - 2,4 g; przy stężeniu >2,42 mmol/l (>7,5 mg/dl) - 4,8 g. Dzieci i młodzież w wieku >6 lat i których powierzchnia ciała (BSA) wynosi >0,75 m². Łączna dobowa dawka węglanu sewelameru stosowana wraz z 3 posiłkami/przekąskami na dobę wynosi: w przypadku BSA 0,75-1,2 m² - 2,4 g; w przypadku BSA ≥1,2 m² - 4,8 g. W przypadku pacjentów leczonych wcześniej preparatami wiążącymi fosforany (chlorowodorek sewelameru lub preparat wapniowy) preparat należy podawać w równoważnych dawkach (gram za gram) i prowadzić monitorowanie stężenia fosforanów w surowicy w celu zapewnienia optymalnych dawek dobowych. Dzieciom należy podawać lek w zawiesinie. Indywidualne dostosowanie dawki i dawka podtrzymująca. Dorośli. Należy monitorować stężenie fosforanów w surowicy i indywidualnie dostosować dawkę węglanu sewelameru, zwiększając ją o 0,8 g 3 razy na dobę (2,4 g/dobę) co 2–4 tyg. aż do uzyskania możliwego do zaakceptowania stężenia fosforanów w surowicy oraz kontynuować dalsze regularne monitorowanie. W praktyce klinicznej leczenie jest kontynuowane zależnie od potrzeby obniżania stężenia fosforanów w surowicy, przewiduje się, że dawka dobowa u osób dorosłych będzie wynosić średnio ok. 6 g na dobę. Dzieci i młodzież w wieku >6 lat i których BSA wynosi >0,75 m². Należy monitorować stężenie fosforanów w surowicy i indywidualnie dostosować dawkę węglanu sewelameru, obliczając ją na podstawie BSA, zwiększając ją 3 razy na dobę co 2–4 tyg. aż do uzyskania możliwego do zaakceptowania stężenia fosforanów w surowicy oraz kontynuować dalsze regularne monitorowanie: w przypadku BSA 0,75-1,2 m² – zwiększenie/zmniejszenie dawki (0,8 g 3 razy na dobę) o 0,4 g 3 razy na dobę; w przypadku BSA ≥1,2 m² zwiększenie/zmniejszenie dawki (1,6 g 3 razy na dobę) o 0,8 g 3 razy na dobę. Dzieciom należy podawać lek w zawiesinie. Szczególne grupy pacjentów. Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności sewelameru u dzieci w wieku <6 lat lub u dzieci, których BSA wynosi <0,75 m². Dzieciom, których BSA wynosi <1,2 m², lek powinien być podawany w zawiesinie doustnej. Sposób podania. Pacjenci stosujący preparat, powinni przestrzegać wskazanych zaleceń dietetycznych. Tabletki należy połykać w całości, przed podaniem nie należy ich kruszyć, żuć ani dzielić na części. Każdą saszetkę zawierającą 1,6 g proszku (2,4 g) należy przed podaniem wymieszać z 40 ml (60 ml) wody. Zawiesinę należy wypić w ciągu 30 min od przygotowania. Tabletki i zawiesinę należy przyjmować z jedzeniem, nie należy ich przyjmować na pusty żołądek. Preparaty należy stosować 3 razy na dobę podczas posiłku.

Nie zaleca się stosowania leku, ze względu na brak ustaleń dotyczących skuteczności i bezpieczeństwa stosowania preparatu u dorosłych pacjentów z przewlekłą chorobą nerek nie poddawanych dializie ze stężeniem fosforanów w surowicy ≤1,78 mmol/l. Z tego samego powodu należy zachować ostrożność przy stosowaniu leku u pacjentów z: dysfagią, zaburzeniami połykania, ciężkimi zaburzeniami motoryki żołądka i jelit (w tym nieleczoną lub ciężką gastroparezą), zatrzymaniem treści żołądkowej i nieprawidłowymi lub nieregularnymi ruchami jelit, czynną chorobą zapalną jelit, poważną operacją przewodu pokarmowego. Pacjentów leczonych preparatem, u których wystąpiło zaparcie, należy dokładnie kontrolować; w przypadku pacjentów, u których wystąpiło silne zaparcie lub inne ciężkie objawy żołądkowo-jelitowe, należy powtórnie przeanalizować celowość dalszego leczenia preparatem ze względu na możliwość zablokowania jelit i wystąpienia niedrożności/podniedrożności przewodu pokarmowego. Ze względu na możliwość wystąpienia zmniejszenia stężenia witamin A, D, E i K u pacjentów z przewlekłą niewydolnością nerek (zależnie od podaży w diecie i stopnia nasilenia choroby) oraz możliwości wiązania przez lek witamin rozpuszczalnych w tłuszczach zawartych w diecie, należy regularnie kontrolować stężenie tych witamin w surowicy i w razie potrzeby je stosować. Pacjentom niepoddawanym dializie zaleca się przyjmowanie ok. 400 j.m./dobę naturalnej witaminy D. U pacjentów poddawanych dializie otrzewnowej należy dodatkowo monitorować stężenia witamin rozpuszczalnych w tłuszczach i kwasu foliowego. U pacjentów z przewlekłą chorobą nerek może wystąpić hipokalcemia lub hiperkalcemia, zaleca się monitorowanie stężenia wapnia w surowicy i jego suplementację w przypadku niedoboru. Ze względu na ryzyko kwasicy metabolicznej u pacjentów z przewlekłą niewydolnością nerek, zaleca się monitorowanie stężenia wodorowęglanów. Dotychczasowe dane nie wystarczają do wykluczenia ryzyka niedoboru folinianów podczas długotrwałego leczenia preparatem. Nie można całkowicie wykluczyć potencjalnego wchłaniania i kumulacji sewelameru podczas długotrwałego leczenia (>1 rok). W badaniu klinicznym obserwowano większą liczbę przypadków zapalenia otrzewnej w grupie otrzymującej sewelamer niż w grupie kontrolnej; należy ściśle monitorować pacjentów leczonych dializą otrzewnową. Preparat nie jest wskazany w leczeniu nadczynności przytarczyc. U pacjentów z wtórną nadczynnością przytarczyc lek należy stosować z uwzględnieniem kompleksowego podejścia terapeutycznego - leczenie może uwzględniać uzupełnianie wapnia, 1,25- (OH)₂ witaminy D₃ lub jednego z jej analogów w celu zmniejszenia stężenia natywnego parathormonu (iPTH). Opisano przypadki występowania ciężkich stanów zapalnych zlokalizowanych w różnych częściach przewodu pokarmowego (w tym ciężkich powikłań, takich jak krwawienie, perforacja, owrzodzenie, martwica, zapalenie jelita grubego) związanych z obecnością kryształów sewelameru. Zaburzenia zapalne mogą ustąpić po odstawieniu sewelameru. Należy ponownie rozważyć decyzję o leczeniu węglanem sewelameru u pacjentów, u których wystąpiły ciężkie objawy ze strony przewodu pokarmowego. Lek zawiera mniej niż 1 mmol sodu (23 mg na saszetkę/tabl. powl.), to znaczy, że uznaje się go za "wolny od sodu".

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Zaparcie jest bardzo często występującym działaniem niepożądanym (może dotyczyć więcej niż 1 na
10 osób). Może być wczesnym objawem zablokowania jelit. W przypadku wystąpienia zaparć, należy
poinformować o tym lekarza lub farmaceutę.

Niektóre działania niepożądane mogą być poważne. Jeśli u pacjenta wystąpi którekolwiek z
następujących działań niepożądanych, należy natychmiast poszukać pomocy lekarza.
- Reakcje alergiczne (objawy: wysypka, pokrzywka, opuchnięcie, trudności w oddychaniu). Jest to
  bardzo rzadko występujące działanie niepożądane (może dotyczyć mniej niż 1 na 10 000 osób).
- Zgłaszano przypadki zablokowania jelit (objawy: silne wzdęcie, ból brzucha, opuchnięcie lub
  skurcze, silne zaparcie). Częstość występowania nieznana (częstość nie może być określona na
  podstawie dostępnych danych).
- Zgłaszano przypadki przerwania ściany jelita (objawy: silny ból brzucha, dreszcze, gorączka,
  nudności, wymioty lub tkliwość brzucha). Częstość występowania nieznana.
- Zgłaszano przypadkiciężkiego zapalenia jelita grubego (objawy obejmują: silny ból brzucha,
  zaburzenia żołądka lub jelit lub krew w kale [krwawienie z przewodu pokarmowego]) oraz
  złogów kryształów w jelicie. Częstość występowania nieznana.

U pacjentów przyjmujących lek Renvela obserwowano następujące pozostałe działania niepożądane:

Bardzo często:
wymioty, ból w nadbrzuszu, nudności.

Często (mogą dotyczyć do 1 na 10 osób):
biegunka, ból brzucha, niestrawność, wzdęcia z oddawaniem gazów.

Częstość nieznana:
zgłaszano przypadki swędzenia, wysypki, spowolnienia motoryki (ruchu) jelit.

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi. Działania niepożądane można zgłaszać bezpośrednio do
„krajowego systemu zgłaszania” wymienionego w załączniku V. Dzięki zgłaszaniu działań
niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat bezpieczeństwa stosowania leku.

U pacjentów dializowanych nie prowadzono badań interakcji. W badaniach interakcji prowadzonych u zdrowych ochotników preparat nie miał żadnego wpływu na biodostępność digoksyny, warfaryny, enalaprylu czy metoprololu. Jednak w badaniach pojedynczej dawki, biodostępność ciprofloksacyny była zmniejszona w przybliżeniu o 50%, gdy była podawana razem z sewelamerem - preparatu nie należy przyjmować jednocześnie z cyprofloksacyną. Sewelamer może wpływać na biodostępność innych leków - jakikolwiek preparat, którego zmniejszenie biodostępności mogłoby mieć znaczący wpływ kliniczny na bezpieczeństwo lub skuteczność stosowania, należy podawać, co najmniej 1 h przed lub 3 h po zażyciu sewelameru lub należy rozważyć monitorowanie jego stężenia we krwi. Zmniejszone stężenia cyklosporyny, mykofenolanu mofetylu i takrolimusu u pacjentów po przeszczepie, którym jednocześnie podawano preparat, odnotowano bez jakichkolwiek konsekwencji klinicznych (np. odrzucenie przeszczepu). Nie można wykluczyć jednak ryzyka interakcji, dlatego należy rozważyć monitorowanie stężeń cyklosporyny, mykofenolanu mofetylu i takrolimusu we krwi podczas równoczesnego stosowania i po odstawieniu tych leków. Ostrożnie stosować podczas jednoczesnego stosowania leków przeciwpadaczkowych i przeciwarytmicznych. Odnotowano bardzo rzadkie przypadki niedoczynności tarczycy u pacjentów, którym podawano jednocześnie sewelamer i lewotyroksynę - zaleca się ściślejsze monitorowanie stężeń TSH u pacjentów otrzymujących oba leki. Opisywano bardzo rzadkie przypadki zwiększenia stężenia fosforanów u pacjentów przyjmujących inhibitory pompy protonowej jednocześnie z węglanem sewelameru.

Sanofi Sp. z o.o.
ul. Marcina Kasprzaka 6
01-211 Warszawa
22-280-00-00
www.sanofi.pl