Rytmonorm 70 mg/20 ml roztwór do wstrzykiwań

1 ampułka 20 ml zawiera 70 mg chlorowodorku propafenonu.

Lek przeciwarytmiczny, należący do klasy IC leków przeciwarytmicznych wg klasyfikacji Vaugham-Williamsa, stabilizuje błony komórkowe oraz blokuje kanał sodowy. Wykazuje również słabe działanie β-adrenolityczne. Zmniejsza szybkość powstawania potencjału czynnościowego, powodując tym samym zmniejszenie szybkości przewodzenia bodźców. Czas refrakcji w przedsionku, węźle przedsionkowo-komorowym i komorach ulega wydłużeniu. U pacjentów z zespołem WPW propafenon wydłuża czas refrakcji w dodatkowych drogach przewodzenia. Po podaniu doustnym C_max w osoczu występuje po 2-3 h. Podlega efektowi pierwszego przejścia. Stopień wiązania z białkami osocza zależy od stężenia leku i zmniejsza się z 97,3% w 0,25 μg/ml do 81,3% w 100 μg/ml. Jest metabolizowany w wątrobie. U ponad 90% pacjentów lek jest szybko i w znacznym stopniu metabolizowany do dwóch czynnych metabolitów: 5-hydroksypropafenonu - przy udziale CYP2D6 oraz N-depropylopropafenonu (norpropafenonu) - przy udziale CYP3A4, jak i CYP1A2. U <10% pacjentów metabolizm propafenonu jest wolniejszy - nie powstaje 5-hydroksypropafenon lub tworzy się on w minimalnej ilości. T_0,5 w fazie eliminacji wynosi 2-10 h u pacjentów szybko metabolizujących i 10-32 h u osób wolno metabolizujących lek. Stan stacjonarny jest osiągany po 3 - 4 dniach podawania, zalecany schemat dawkowania propafenonu jest u wszystkich pacjentów taki sam, bez względu na ich status metaboliczny (pacjenci wolno metabolizujący i szybko metabolizujący lek).

Objawowe tachyarytmie nadkomorowe wymagające leczenia, takie jak: częstoskurcz węzłowy, częstoskurcz nadkomorowy u pacjentów z zespołem Wolffa-Parkinsona-White`a lub napadowe migotanie przedsionków. Ciężka objawowa tachyarytmia komorowa, jeśli lekarz uzna ją za zagrażającą życiu.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Rozpoznany zespół Brugadów. Istotna klinicznie strukturalna choroba serca, taka jak: zawał mięśnia sercowego w ciągu ostatnich 3 miesięcy; niewyrównana zastoinowa niewydolność serca, z frakcją wyrzutową lewej komory poniżej 35%; wstrząs kardiogenny, z wyłączeniem wstrząsu wywoływanego niemiarowością. Objawowa ciężka bradykardia. Zaburzenia czynności węzła zatokowego, zaburzenia przewodzenia przedsionkowego, blok przedsionkowo-komorowy IIst. lub wyższego stopnia, blok odnóg pęczka Hisa lub blok dystalny u pacjentów bez stymulatora serca. Ciężkie niedociśnienie tętnicze. Objawy zaburzeń równowagi wodno-elektrolitowej (np. zaburzenia metabolizmu potasu). Ciężka obturacyjna choroba płuc. Miastenia. Jednoczesne stosowanie rytonawiru.

Chlorowodorek propafenonu można stosować w ciąży tylko wtedy, gdy korzyści dla matki są większe niż potencjalne zagrożenie dla płodu. Wiadomo, że chlorowodorek propafenonu przenika przez łożysko; stężenie propafenonu w krwi pępowinowej wynosi około 30% stężenia leku we krwi matki. Lek może przenikać do mleka kobiecego. Należy zachować ostrożność podczas stosowania leku u kobiet karmiących piersią.

Dożylnie. Dawkowanie należy dobierać indywidualnie do uzyskania optymalnego działania leczniczego, kontrolując czynność układu krążenia badaniem EKG i mierząc ciśnienie. Podczas podawania wlewu należy dokładnie monitorować zapis EKG (zespół QRS, odstęp PR i QTc) oraz parametry przepływu krwi. Zalecana pojedyncza dawka wynosi 1 mg/kg mc. Pożądane działanie terapeutyczne często występuje po podaniu dawki 0,5 mg/kg mc. W razie konieczności dawkę pojedynczą można zwiększyć do 2 mg/kg mc. Leczenie należy rozpocząć od możliwie najmniejszej dawki, dokładnie obserwując pacjenta oraz kontrolując zapis EKG i ciśnienie tętnicze. Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów w podeszłym wieku z prawidłową czynnością nerek narażenie na propafenon było wysoce zmienne i nie wykazywało zasadniczych różnic u zdrowych, młodych pacjentów. Narażenie na 5-hydroksypropafenon było podobne, zaś narażenie na glukuronidy propafenonu było dwukrotnie większe. Lek należy podawać z zachowaniem ostrożności u pacjentów z niewydolnością nerek. Propafenon wskazuje większą biodostępność i okres półtrwania w pacjentów z niewydolnością wątroby. U pacjentów z chorobami wątroby należy dostosować dawkę. Sposób podania. Wstrzyknięcie dożylne należy wykonywać powoli przez 3-5 min. Przerwa między kolejnymi wstrzyknięciami nie powinna być krótsza niż 90-120 min. W razie poszerzenia zespołu QRS lub zależnego od dawki wydłużenia odstępu QT o ponad 20% należy natychmiast przerwać wstrzyknięcie. Krótkotrwały wlew dożylny. Jeśli chlorowodorek propafenonu podawany jest w krótkotrwałym wlewie dożylnym trwającym 1-3 h zalecana szybkość podawania wynosi 0,5-1 mg/min. Powolny wlew dożylny. Jeżeli chlorowodorek propafenonu podawany jest w powolnym wlewie dożylnym, maksymalna zalecana dawka dobowa wynosi 560 mg. Do sporządzenia roztworu do wlewu należy użyć roztworu glukozy lub fruktozy (5%). Nie należy w tym celu używać izotonicznego roztworu chlorku sodu, ze względu na możliwość wytrącania się leku z roztworu.

Propafenon, podobnie jak inne leki przeciwarytmiczne może powodować działanie proarytmiczne, tj. może wywoływać nowe lub nasilać wcześniej występujące zaburzenia rytmu serca. U każdego pacjenta przed rozpoczęciem leczenia preparatem i w jego trakcie, należy wykonać badanie EKG i ocenę stanu klinicznego, aby ustalić czy reakcja na lek potwierdza konieczność jego stosowania. Narażenie na propafenon może doprowadzić do ujawnienia zespołu Brugadów lub wywołać przypominające zespół Brugadów zmiany w zapisie EKG u nosicieli zespołu, u których nie obserwowano wcześniej objawów. Po rozpoczęciu leczenia propafenonem należy wykonać badanie EKG, aby wykluczyć zmiany wskazujące na zespół Brugadów. Leczenie preparatem może wpływać na próg stymulacji i czułość wszczepionego stymulatora serca (należy sprawdzić czułość stymulatora i w razie potrzeby ponownie zaprogramować). Istnieje możliwość przejścia napadowego migotania przedsionków w trzepotanie przedsionków z towarzyszącym blokiem przewodzenia w stosunku 2:1 lub przewodzeniem 1:1. Podobnie jak w przypadku stosowania innych leków przeciwarytmicznych klasy 1C, u pacjentów ze znacznym uszkodzeniem mięśnia sercowego mogą wystąpić ciężkie działania niepożądane. Ze względu na działanie blokujące receptory ß-adrenergiczne, należy zachować ostrożność u pacjentów z niedrożnością dróg oddechowych np. astmą.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Najczęściej występującymi działaniami niepożądanymi związanymi z leczeniem propafenonu
chlorowodorkiem są zawroty głowy, zaburzenia przewodzenia i kołatanie serca.

Poniżej wymieniono działania niepożądane zgłoszone w badaniach klinicznych oraz po
wprowadzeniu leków zawierających propafenonu chlorowodorek do obrotu.

Bardzo często (u co najmniej 1 na 10 pacjentów)
- Zawroty głowy (z wyjątkiem zawrotów głowy obwodowych).
- Zaburzenia przewodzenia impulsów w sercu.
- Kołatanie serca.

Często (u 1 do 10 pacjentów ze 100 pacjentów)
- Niepokój, zaburzenia snu.
- Ból głowy, zaburzenie smaku.
- Nieostre widzenie.
- Bradykardia (wolne bicie serca) zatokowa, bradykardia, tachykardia (szybkie bicie serca),
  trzepotanie przedsionków.
- Duszność.
- Ból brzucha, wymioty, nudności, biegunka, zaparcia, suchość w jamie ustnej.
- Nieprawidłowa czynność wątroby (nieprawidłowe wyniki testów wątrobowych, takich jak
  zwiększenie aktywności aminotransferazy asparaginianowej, zwiększenie aktywności
  aminotransferazy alaninowej, zwiększenie aktywności gamma-glutamylotransferazy oraz
  zwiększenie aktywności fosfatazy zasadowej we krwi).
- Ból w klatce piersiowej, astenia (osłabienie), uczucie zmęczenia, gorączka.

Niezbyt często (u 1 do 10 pacjentów z 1 000 pacjentów)
- Trombocytopenia (za mała liczba płytek krwi).
- Zmniejszone łaknienie, koszmary senne.
- Omdlenie, ataksja (zaburzenia koordynacji ruchów), parestezje (drętwienie, mrowienie).
- Zawroty głowy.
- Tachykardia komorowa.
- Zaburzenia rytmu serca.
- Niedociśnienie tętnicze.
- Zwiększenie obwodu brzucha, wzdęcia z oddawaniem gazów.
- Pokrzywka, świąd, wysypka, rumień.
- Zaburzenia erekcji.

Częstość nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych)
- Agranulocytoza (całkowity lub prawie całkowity brak granulocytów we krwi), leukopenia
  (zmniejszenie liczby leukocytów), granulocytopenia (zmniejszenie liczby granulocytów).
- Nadwrażliwość (może się objawiać zastojem żółci, nieprawidłowym składem krwi
  i wysypką).
- Stan splątania.
- Drgawki, objawy pozapiramidowe, niepokój ruchowy.
- Migotanie komór, niewydolność serca (dojść może do nasilenia występującej wcześniej
  niewydolności serca), zmniejszenie częstości akcji serca.
- Niedociśnienie ortostatyczne (gwałtowny spadek ciśnienia tętniczego, związany ze zmianą
  pozycji z leżącej na stojącą).
- Odruchy wymiotne, zaburzenie żołądkowo-jelitowe.
- Uszkodzenie komórek wątroby, zastój żółci, zapalenie wątroby, żółtaczka.
- Zespół toczniopodobny.
- Krostkowe wykwity skórne.
- Zmniejszenie liczby plemników (odwracalne po zaprzestaniu stosowania propafenonu).

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie. Działania niepożądane można zgłaszać
bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Działań Niepożądanych Produktów Leczniczych
Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych
Al. Jerozolimskie 181C, 02-222 Warszawa, tel.: + 48 22 49 21 301, faks: + 48 22 49 21 309
strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Stosowanie leków, które hamują aktywność izoenzymów CYP2D6, CYP1A2 i CYP3A4, np. ketokonazolu, cymetydyny, chinidyny, erytromycyny oraz soku grejpfrutowego może zwiększać stężenia propafenonu. Podczas podawania propafenonu z inhibitorami tych enzymów należy dokładnie kontrolować pacjenta i w razie konieczności natychmiast dostosować dawkę leku. Podczas jednoczesnego stosowania propafenonu i lidokainy nie stwierdzono istotnego wpływu na farmakokinetykę obu leków; informowano jednak o zwiększonym zagrożeniu działaniami niepożądanymi lidokainy na OUN po jednoczesnym stosowaniu. Leczenie skojarzone propafenonu z amiodaronem może wpływać na przewodzenie i repolaryzację oraz powodować zaburzenia, które mogą prowadzić do wystąpienia niemiarowości; może być konieczne dostosowanie dawek obu leków. Gdy propafenon podawany jest w skojarzeniu z SSRI, takimi jak fluoksetyna i paroksetyna, stężenie propafenonu w osoczu może się zwiększyć. Jednoczesne podawanie propafenonu i fluoksetyny u osób szybko metabolizujących powodowało zwiększenie C_max i AUC S-propafenonu o odpowiednio 39% i 50%, a w przypadku R-propafenonu o 71% i 50%; mniejsze dawki propafenonu mogą okazać się wystarczające do uzyskania pożądanego efektu terapeutycznego. Działania niepożądane mogą ulec nasileniu, gdy propafenon podawany jest w skojarzeniu z lekami znieczulającymi miejscowo (np. podczas wszczepiania stymulatora serca, zabiegu chirurgicznego lub stomatologicznego) i z lekami hamującymi częstość rytmu serca oraz (lub) kurczliwość mięśnia sercowego (leki β-adrenolityczne, trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne). Leczenie chlorowodorkiem propafenonu w skojarzeniu z lekami metabolizowanymi przez izoenzym CYP2D6 (takimi jak wenlafaksyna) może powodować zwiększenie stężenia tych leków. Podczas leczenia propafenonem informowano o zwiększeniu stężeń w osoczu lub we krwi: propranololu, metoprololu, dezypraminy, cyklosporyny, teofiliny i digoksyny; dawki tych leków należy odpowiednio zmniejszyć, jeśli wystąpią objawy przedawkowania. Jednoczesne stosowanie propafenonu z fenobarbitalem i (lub) ryfampicyną (leki indukujące izoenzym CYP3A4) może zmniejszyć działanie przeciwarytmiczne propafenonu na skutek zmniejszenia stężenia propafenonu w osoczu; podczas skojarzonego długotrwałego leczenia fenobarbitalem i (lub) ryfampicyną należy monitorować odpowiedź na leczenie propafenonem. U pacjentów otrzymujących jednocześnie doustne leki przeciwzakrzepowe (np. fenoprokumon, acenokumarol, warfaryna) zaleca się dokładną kontrolę wskaźników krzepnięcia krwi, ponieważ propafenon może nasilać działanie tych leków, powodując wydłużenie czasu protrombinowego; jeśli to konieczne dawki tych leków należy odpowiednio dostosować.

Mylan Healthcare Sp. z o.o.
ul. Postępu 21B
02-676 Warszawa
22-546-64-00
[email protected]
www.mylan.com.pl