Sobycombi 5 mg + 5 mg tabletki

1 tabl. zawiera połączenie fumaranu bisoprololu i amlodypiny (w postaci bezylanu amlodypiny), odpowiednio: 5 mg+5 mg; 5 mg+10 mg; 10 mg+5 mg; 10 mg+10 mg.

Połączenie bisoprololu i amlodypiny. Bisoprolol jest wysoce selektywnym lekiem blokującym receptory β₁-adrenergiczne, pozbawionym wewnętrznej aktywności sympatykomimetycznej i istotnych właściwości stabilizujących błonę komórkową. Wykazuje niewielkie powinowactwo do receptorów ß₂ mięśni gładkich oskrzeli i naczyń oraz do receptorów ß₂ związanych z regulacją metabolizmu. Amlodypina jest antagonistą wapnia należącym do grupy dihydropirydyny. Mechanizm działania przeciwnadciśnieniowego amlodypiny wynika z bezpośredniego działania zwiotczającego mięśnie gładkie naczyń. Zmniejsza niedotlenienie mięśnia serca poprzez dwa mechanizmy: rozszerza tętniczki obwodowe, zmniejszając w ten sposób całkowity opór obwodowy (obciążenie następcze) - ponieważ częstość skurczów serca pozostaje niezmieniona działanie to zmniejsza zużycie energii przez mięsień sercowy i jego zapotrzebowanie na tlen; rozszerza duże tętnice i tętniczki wieńcowe zarówno w obszarach niezmienionych, jak i zmienionych w skutek niedokrwienia - działanie to zwiększa zaopatrzenie w tlen u chorych ze skurczem naczyń wieńcowych (dławica piersiowa Prinzmetala). Biodostępność bisoprololu po podaniu doustnym wynosi ok. 90%. Wiąże się z białkami osocza w ok. 30%. W 50% jest metabolizowany w wątrobie do nieczynnego metabolitu, który następnie wydalany jest przez nerki; pozostałe 50% dawki jest wydalane w postaci niezmienionej przez nerki. T_0,5 wynosi 10-12 h i zapewnia 24-godzinną skuteczność w przypadku dawkowania raz na dobę. Po podaniu doustnym w dawkach terapeutycznych amlodypina jest dobrze wchłaniana, osiągając maksymalne stężenie we krwi w ciągu 6-12 h od podania dawki. Badania in vitro wykazały, że około 97,5% znajdującej się w krążeniu amlodypiny ulega związaniu z białkami osocza. Amlodypina jest w znacznym stopniu metabolizowana w wątrobie do nieczynnych metabolitów. Ok. 10% dawki jest wydalane w postaci niezmienionej z moczem i tą samą drogą ulega wydaleniu ok. 60% metabolitów. T_0,5 w fazie eliminacji wynosi około 35-50 h i umożliwia dawkowanie raz na dobę.

Leczenie nadciśnienia tętniczego samoistnego i (lub) stabilnej choroby wieńcowej, jako leczenie zastępcze u pacjentów, u których uzyskano odpowiednią kontrolę podczas jednoczesnego stosowania bisoprololu i amlodypiny w takich samych dawkach jak w leku złożonym.

Nadwrażliwość na bisoprolol, amlodypinę, pochodne dihydropirydyny lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Bisoprolol: ostra niewydolność serca lub trwające epizody dekompensacji niewydolności serca, wymagającej dożylnego podawania leków o działaniu inotropowym dodatnim; wstrząs kardiogenny; blok przedsionkowo-komorowy IIst. lub IIIst. (bez rozrusznika); zespół chorego węzła zatokowego; blok zatokowo-przedsionkowy; bradykardia objawowa; niedociśnienie objawowe; ciężka astma oskrzelowa; ciężka postać choroby zarostowej tętnic obwodowych oraz ciężka postać zespołu Raynauda; nieleczony guz chromochłonny; kwasica metaboliczna. Amlodypina: ciężkie niedociśnienie; wstrząs (w tym wstrząs kardiogenny); zwężenie drogi odpływu z lewej komory (np. zwężenie zastawki aorty dużego stopnia); hemodynamicznie niestabilna niewydolność serca po przebyciu ostrego zawału mięśnia sercowego.

Nie stosować w ciąży, chyba że jest to wyraźnie konieczne (jeśli nie ma bezpieczniejszego leku alternatywnego oraz jeśli sama choroba stwarza większe ryzyko dla matki i płodu). Leki β-adrenolityczne zmniejszają przepływ łożyskowy, co wiąże się z zahamowaniem wzrostu płodu, śmiercią wewnątrzmaciczną, poronieniem lub przedwczesnym porodem. U płodu i noworodka mogą wystąpić działania niepożądane (np. hipoglikemia i bradykardia). Jeśli leczenie lekami blokującymi receptory beta-adrenergiczne jest konieczne, zaleca się zastosowanie wybiórczych beta1-adrenolityków. W przypadku szkodliwego działania na ciążę lub płód należy rozważyć leczenie alternatywne. Należy uważnie obserwować noworodka, pod kątem objawów hipoglikemii i bradykardii (zazwyczaj występują w ciągu pierwszych 3 dni). Amlodypina przenika do mleka ludzkiego. Nie wiadomo, czy bisoprolol przenika do mleka kobiecego. Nie zaleca się karmienia piersią podczas przyjmowania leku. U niektórych pacjentów leczonych antagonistami wapnia zaobserwowano odwracalne zmiany biochemiczne w główkach plemników. Dane kliniczne dotyczące potencjalnego działania amlodypiny na płodność są niewystarczające. W jednym badaniu przeprowadzonym na szczurach zaobserwowano działania niepożądane związane z płodnością u samców.

Doustnie. Dorośli: 1 tabl. na dobę. Lek złożony nie jest odpowiedni do leczenia początkowego. Przed rozpoczęciem leczenia preparatem złożonym należy uzyskać kontrolę stanu pacjenta podając dostosowane dawki obu substancji czynnych jednocześnie. Dawka preparatu powinna być ustalona na podstawie dawek poszczególnych składników leku złożonego przyjmowanych w momencie rozpoczęcia leczenia zastępczego. Jeżeli z jakiegokolwiek powodu (np. nowo zdiagnozowana choroba powiązana, zmiana stanu pacjenta lub interakcja z innymi lekami) konieczna jest zmiana dawki którejkolwiek z substancji czynnych, należy ponownie zastosować poszczególne jego składniki, aby określić dawkowanie. Nagłe odstawienie leku nie jest zalecane, ponieważ może prowadzić do ostrego pogorszenia stanu pacjenta. Szczególne grupy pacjentów. Nie ma konieczności zmiany dawki u pacjentów w podeszłym wieku ani u pacjentów z łagodnymi do umiarkowanych zaburzeniami czynności nerek. Amlodypiny nie można usunąć za pomocą dializy. Należy zachować szczególną ostrożność podczas stosowania amlodypiny u pacjentów poddawanych dializoterapii. U pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (CCr <20 ml/min) nie należy stosować dawki >10 mg bisoprololu/dobę. Nie ustalono schematu dawkowania u pacjentów z łagodnymi do umiarkowanych zaburzeniami czynności wątroby. Nie prowadzono badań nad farmakokinetyką amlodypiny w przypadku ciężkiego zaburzenia czynności wątroby. U pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby nie należy stosować dawki >10 mg bisoprololu/dobę. Nie ustalono bezpieczeństwa i skuteczności stosowania leku u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat - nie zaleca się stosowania. Sposób podania. Lek należy przyjmować rano, w czasie posiłku lub niezależnie od posiłku. Tabletki należy połknąć, popijając płynem; nie należy ich żuć. Linia podziału na tabletce nie jest przeznaczona do przełamywania tabletki.

Ze względu na bisoprolol, nie należy przerywać leczenia w sposób nagły, zwłaszcza u pacjentów z chorobą niedokrwienną serca, o ile nie ma wyraźnych wskazań, gdyż może to doprowadzić do przemijającego nasilenia choroby serca. Podczas rozpoczynania i kończenia leczenia należy odpowiednio monitorować pacjenta. Ze względu na bisoprolol należy zachować ostrożność w następujących przypadkach: stany skurczowe oskrzeli (astma oskrzelowa, choroby obturacyjne dróg oddechowych); cukrzyca z dużymi wahaniami stężenia glukozy we krwi (objawy hipoglikemii mogą być maskowane); ścisła głodówka; leczenie odczulające - bisoprolol, tak jak inne beta-adrenolityki, może zarówno zwiększać wrażliwość na alergeny, jak i nasilać reakcje anafilaktyczne (leczenie adrenaliną nie zawsze jest wystarczająco skuteczne); blok przedsionkowo-komorowy I stopnia; dławica Prinzmetala (obserwowano przypadki skurczu naczyń wieńcowych; pomimo wysokiej selektywności bisoprololu względem receptorów beta₁, nie można całkowicie wykluczyć napadów bólu dławicowego podczas stosowania u pacjentów z dławicą Prinzmetala); choroba zarostowa tętnic obwodowych (zwłaszcza na początku leczenia może wystąpić zaostrzenie objawów); znieczulenie ogólne. Zgodnie z obecnymi zaleceniami, zaleca się utrzymywanie blokady receptorów β w okresie okołooperacyjnym (taka blokada zmniejsza częstość występowania arytmii i niedokrwienia mięśnia sercowego w trakcie indukcji znieczulenia, intubacji oraz w okresie pooperacyjnym); należy poinformować anestezjologa o przyjmowaniu bisoprololu. Jeżeli uzna się za stosowne przerwanie leczenia przed zabiegiem operacyjnym, należy stopniowo zmniejszać dawkę i całkowicie odstawić bisoprolol na 48 h przed planowanym znieczuleniem. Mimo, że kardiowybiórcze beta₁-adrenolityki mogą mieć mniejszy wpływ na czynność płuc niż niewybiórcze beta-adrenolityki, podobnie jak w przypadku innych beta-adrenolityków, należy unikać ich stosowania w pacjentów z obturacyjnymi chorobami płuc, chyba że są do tego bezwzględne wskazania kliniczne. Jeżeli istnieją takie wskazania, bisoprolol należy stosować z zachowaniem ostrożności. U pacjentów z obturacyjnymi chorobami płuc leczenie bisoprololem należy rozpoczynać od najmniejszej możliwej dawki z uważną kontrolą pacjenta w kierunku wystąpienia nowych objawów (np. duszność, nietolerancja wysiłku, kaszel). W astmie oskrzelowej lub innych przewlekłych obturacyjnych chorobach płuc, które mogą wywołać objawy, należy jednocześnie podawać leki rozszerzające oskrzela. U pacjentów z astmą może sporadycznie dochodzić do zwiększenia oporu w drogach oddechowych, co może wymagać zastosowania większej dawki beta₂-sympatykomimetyków. Pacjenci z łuszczycą, również w wywiadzie, mogą stosować beta-adrenolityki (np. bisoprolol) wyłącznie po dokładnym rozważeniu stosunku korzyści do ryzyka. U pacjentów z guzem chromochłonnym bisoprolol można podawać dopiero po uprzednim uzyskaniu blokady receptorów alfa-adrenergicznych. Leczenie bisoprololem może maskować objawy tyreotoksykozy. Nie ustalono bezpieczeństwa i skuteczności stosowania amlodypiny w leczeniu przełomu nadciśnieniowego. Zazwyczaj nie zaleca się stosowania bisoprololu jednocześnie z antagonistami wapnia typu werapamilu i diltiazemu, lekami przeciwarytmicznymi klasy I oraz lekami przeciwnadciśnieniowymi o działaniu ośrodkowym. Ze względu na amlodypinę zachować ostrożność u pacjentów: z niewydolnością serca (u pacjentów z zastoinową niewydolnością serca istnieje zwiększone ryzyko zdarzeń sercowo-naczyniowych i zgonu; u pacjentów z niewydolnością serca IIIst. i IVst. wg NYHA wykazano zwiększenie częstości obrzęku płuc); z zaburzeniami czynności wątroby w początkowej fazie leczenia, jak i podczas zwiększania dawki (zwiększone AUC amlodypiny, przedłużony T_0,5); poddawanych dializoterapii (amlodypiny nie można usunąć za pomocą dializy). Lek zawiera mniej niż 1 mmol sodu (23 mg) sodu na tabl., to znaczy uznaje się go za „wolny od sodu".

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Najpoważniejsze działania niepożądane wiążą się z czynnością serca:
- zwolnienie czynności serca (mogą wystąpić u mniej niż 1 na 100 pacjentów),
- nasilenie niewydolności serca (mogą wystąpić u mniej niż 1 na 100 pacjentów),
- wolna lub nieregularna czynność serca (mogą wystąpić u mniej niż 1 na 100 pacjentów).

Jeżeli po przyjęciu leku u pacjenta wystąpi którekolwiek z poniższych, bardzo rzadkich, ciężkich
działań niepożądanych, należy natychmiast zgłosić się do lekarza:
- nagły, świszczący oddech, ból w klatce piersiowej, duszność lub trudności w oddychaniu,
- obrzęk powiek, twarzy lub warg,
- obrzęk języka lub gardła powodujący znaczne trudności w oddychaniu,
- ciężkie reakcje skórne, w tym nasilona wysypka, pokrzywka, zaczerwienienie skóry całego
  ciała, silny świąd, powstawanie pęcherzy, łuszczenie się i obrzęk skóry, zapalenie błon
  śluzowych (zespół Stevensa-Johnsona, toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka) lub inne
  reakcje alergiczne,
- zawał serca, nieprawidłowa czynność serca,
- zapalenie trzustki, które może powodować silny ból w nadbrzuszu, promieniujący do pleców, z
  towarzyszącym bardzo złym samopoczuciem.
W razie wystąpienia zawrotów głowy, osłabienia lub trudności w oddychaniu należy jak najszybciej
skontaktować się z lekarzem.

BISOPROLOL
Często: mogą wystąpić u nie więcej niż 1 na 10 pacjentów
- zawroty głowy, ból głowy,
- uczucie zimna lub drętwienie rąk lub stóp,
- zaburzenia żołądkowo-jelitowe, takie jak nudności, wymioty, biegunka lub zaparcie,
- uczucie zmęczenia.

Niezbyt często: mogą wystąpić u nie więcej niż 1 na 100 pacjentów
- zaburzenia snu,
- depresja,
- zwolnienie czynności serca,
- niskie ciśnienie tętnicze,
- trudności w oddychaniu u pacjentów z astmą lub przewlekłą chorobą płuc,
- osłabienie mięśni, kurcze mięśni,
- uczucie osłabienia.

Rzadko: mogą wystąpić u nie więcej niż 1 na 1000 pacjentów
- zaburzenia słuchu,
- alergiczny nieżyt nosa,
- zmniejszone wydzielanie łez,
- zapalenie wątroby mogące powodować zażółcenie skóry lub oczu,
- nieprawidłowe wyniki niektórych badań krwi, wykonywanych w celu oceny czynności wątroby
  lub stężenia lipidów,
- reakcje typu alergii, takie jak świąd, zaczerwienienie, wysypka,
- zaburzenia erekcji,
- koszmary senne, omamy,
- omdlenie.

Bardzo rzadko: mogą wystąpić u nie więcej niż 1 na 10 000 pacjentów
- podrażnienie i zaczerwienie oka (zapalenie spojówek),
- wypadanie włosów,
- wystąpienie lub nasilenie łuszczącej się wysypki (łuszczycy); wysypka o typie łuszczycy.

AMLODYPINA
Zgłaszano występowanie następujących częstych działań niepożądanych. Jeżeli którekolwiek z nich
są uciążliwe dla pacjenta lub będą utrzymywać się dłużej niż przez tydzień, należy skontaktować
się z lekarzem.

Bardzo często: mogą wystąpić u więcej niż 1 na 10 pacjentów
- obrzęk (zatrzymanie płynów).

Często: mogą wystąpić u nie więcej niż 1 na 10 pacjentów
- ból głowy, zawroty głowy, senność (szczególnie na początku leczenia),
- kołatanie serca (uczucie mocnego bicia serca), nagłe zaczerwienienie (zwłaszcza twarzy),
- ból brzucha, nudności,
- zmiana rytmu wypróżnień, biegunka, zaparcie, niestrawność,
- zmęczenie, osłabienie,
- zaburzenia widzenia, podwójne widzenie,
- kurcze mięśni,
- obrzęk kostek.

Inne zgłaszane działania niepożądane wymienione są poniżej. Jeżeli którekolwiek z nich nasili się lub
jeśli wystąpią jakiekolwiek działania niepożądane niewymienione w tej ulotce, należy powiadomić
lekarza lub farmaceutę.

Niezbyt często: mogą wystąpić u nie więcej niż 1 na 100 pacjentów
- zmiany nastroju, niepokój, depresja, bezsenność,
- drżenie, zaburzenia smaku, omdlenie,
- uczucie drętwienia lub mrowienia kończyn, utrata czucia bólu,
- dzwonienie w uszach,
- niskie ciśnienie tętnicze,
- kichanie i (lub) katar spowodowane zapaleniem błony śluzowej nosa,
- kaszel,
- suchość błony śluzowej jamy ustnej, wymioty,
- wypadanie włosów, nasilone pocenie się, świąd skóry, czerwone plamy na skórze,
  przebarwienia skóry,
- zaburzenia w oddawaniu moczu, zwiększona potrzeba oddawania moczu w nocy, zwiększona
  częstość oddawania moczu,
- brak erekcji, dyskomfort lub powiększenie piersi u mężczyzn,
- ból, złe samopoczucie,
- ból stawów lub mięśni, ból pleców,
- zwiększenie lub zmniejszenie masy ciała.

Rzadko: mogą wystąpić u nie więcej niż 1 na 1000 pacjentów
- dezorientacja.

Bardzo rzadko: mogą wystąpić u nie więcej niż 1 na 10 000 pacjentów
- zmniejszenie liczby krwinek białych, zmniejszenie liczby płytek krwi, co może prowadzić do
  powstawania nietypowych siniaków i łatwego krwawienia,
- zwiększenie stężenia cukru we krwi (hiperglikemia),
- zaburzenia nerwów mogące powodować osłabienie, mrowienie lub drętwienie,
- obrzęk dziąseł,
- wzdęcie brzucha (zapalenie żołądka),
- zaburzenia czynności wątroby, zapalenie wątroby, zażółcenie skóry (żółtaczka), zwiększenie
  aktywności enzymów wątrobowych, co może wpłynąć na wyniki niektórych badań
  diagnostycznych,
- zwiększenie napięcia mięśniowego,
- zapalenie naczyń krwionośnych, często z towarzyszącą wysypką skórną,
- nadwrażliwość na światło.

Nieznana: częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych
- drżenie, usztywnienie postawy, maskowatość twarzy, spowolnione ruchy i pociąganie nogami w
  czasie chodzenia, chwiejny chód.

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie. Działania niepożądane można zgłaszać
bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych
Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych:
Al. Jerozolimskie 181C, 02-222 Warszawa
Tel.: + 48 22 49 21 301
Faks: + 48 22 49 21 309
Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.

Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Bisoprolol. Nie zaleca się stosowania z następującymi lekami: antagoniści kanału wapniowego typu werapamil i w mniejszym stopniu typu diltiazem (niekorzystny wpływ na kurczliwość i przewodzenie przedsionkowo-komorowe, dożylne podanie werapamilu u pacjentów leczonych β-adrenolitykiem może prowadzić do głębokiego niedociśnienia i bloku przedsionkowo-komorowego); ośrodkowo działające leki przeciwnadciśnieniowe, np. metylodopa, moksonidyna, rylmenidyna (możliwe zmniejszenie ośrodkowego napięcia współczulnego, zwolnienie czynności serca i zmniejszenie pojemności wyrzutowej serca oraz rozszerzenie naczyń krwionośnych; nagłe przerwanie leczenia, zwłaszcza przed zakończeniem blokady receptorów β, może zwiększać ryzyko "nadciśnienia z odbicia"). Ostrożnie stosować z następującymi lekami: antagoniści wapnia z grupy dihydropirydyny, np. felodypina i amlodypina (ryzyko niedociśnienia, a u pacjentów z niewydolnością serca ryzyko dalszego pogorszenia czynności komór serca); leki przeciwarytmiczne klasy I, np. chinidyna, dyzopiramid, lidokaina, fenytoina, flekainid, propafenon (nasilenie wpływu na czas przewodzenia przedsionkowo-komorowego i nasilenie ujemnego działania inotropowego); leki przeciwarytmiczne klasy III, np. amiodaron (możliwe nasilenie wpływu na czas przewodzenia przedsionkowo-komorowego); leki parasympatykomimetyczne (możliwe wydłużenie czasu przewodzenia przedsionkowo-komorowego i zwiększenie ryzyka bradykardii); β-adrenolityki stosowane miejscowo, np. krople do oczu stosowane w jaskrze (możliwe nasilenie ogólnoustrojowego działania bisoprololu); insulina i doustne leki przeciwcukrzycowe (zwiększone działanie hipoglikemizujące, β-blokery mogą maskować objawy hipoglikemii); leki znieczulające (osłabienie odruchowej tachykardii i zwiększenie ryzyka niedociśnienia); glikozydy naparstnicy (wydłużenie czasu przewodzenia przedsionkowo-komorowego i zwolnienie częstości pracy serca); NLPZ (osłabienie hipotensyjnego działania bisoprololu); β-sympatykomimetyki, np. izoprenalina, dobutamina (wzajemne osłabienie działania); leki sympatykomimetyczne pobudzające zarówno receptory α i β, np. noradrenalina, adrenalina (zwężenie naczyń, co wywołuje zwiększenie ciśnienia); leki przeciwnadciśnieniowe i inne leki mogące obniżać ciśnienie tętnicze, np. trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne, barbiturany, fenotiazyny (ryzyko hipotensji). Połączenia leków do rozważenia: meflochina (nasilenie ryzyka bradykardii); inhibitory MAO, z wyjątkiem inhibitorów MAO-B (nasilenie działania hipotensyjnego i jednocześnie zwiększenie ryzyka przełomu nadciśnieniowego). Amlodypina. Silne lub umiarkowane inhibitory CYP3A4 (inhibitory proteazy, azole przeciwgrzybicze, erytromycyna, klarytromycyna, werapamil lub diltiazem) mogą znacznie zwiększać stężenie amlodypiny we krwi, z ryzykiem niedociśnienia (szczególnie u pacjentów w podeszłym wieku) - może być konieczna kontrola kliniczna oraz odpowiednie dostosowanie dawki. Stosowanie amlodypiny jednocześnie ze znanymi induktorami CYP3A4 może zmieniać jej stężenie w osoczu. Dlatego też, zarówno podczas stosowania amlodypiny razem z induktorami CYP3A4, a szczególnie z silnymi induktorami CYP3A4 (np. ryfampicyna, ziele dziurawca), jak i po jego zakończeniu, należy kontrolować ciśnienie krwi i rozważyć konieczność modyfikacji dawki. Amlodypina nasila działanie innych leków przeciwnadciśnieniowych. Zwiększa ekspozycję na symwastatynę - u pacjentów przyjmujących amlodypinę należy ograniczyć dawkę symwastatyny do 20 mg na dobę. Może zwiększać stężenie takrolimusu we krwi - należy monitorować stężenie takrolimusu we krwi i dostosowywać jego dawkę, o ile zajdzie taka potrzeba. Inhibitory mTOR takie jak syrolimus, temsyrolimus i ewerolimus są substratami CYP3A; amlodypina jest słabym inhibitorem CYP3A - w przypadku jednoczesnego stosowania inhibitorów mTOR, amlodypina może zwiększać narażenie na te inhibitory. Istnieje zwiększone ryzyko niedociśnienia u pacjentów otrzymujących klarytromycynę i amlodypinę - jeśli amlodypina jest podawana jednocześnie z klarytromycyną, zalecana jest ścisła obserwacja pacjenta. Może zwiększać stężenie cyklosporyny u pacjentów pacjentów po przeszczepieniu nerki (średnio o 0-40%) - należy monitorować stężenie cyklosporyny, a jeśli to konieczne zmniejszyć jej dawkę. Jednoczesne podawanie wielokrotnych dawek 10 mg amlodypiny i 80 mg symwastatyny prowadziło do zwiększenia o 77% stężenia symwastatyny, w porównaniu do monoterapii symwastatyną. U pacjentów przyjmujących amlodypinę należy zmniejszyć dawkę symwastatyny do 20 mg na dobę. Nie wpływa na właściwości farmakokinetyczne: atorwastatyny, digoksyny, warfaryny.

Krka Polska Sp. z o.o.
ul. Równoległa 5
02-235 Warszawa
22-573-75-00
[email protected]
www.krka-polska.pl